Είναι η συνέχεια της εποχής του κορονογιού

 

Και ποιο είναι το νόημα τότε;;

 

Και ποιο είναι το νόημα, τότε; 

 Του Φραντσέσκο Λαμεντόλα

Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν είναι απλώς μεταχριστιανικός, αλλά ανοιχτά και αποφασιστικά αντιχριστιανικός.

Ένας κόσμος, δηλαδή, που αφού γνώρισε τον Χριστό και την αλήθεια του Χριστού, αφού τον αποδέχτηκε και τον έκανε βάση της ζωής του και του πολιτισμού του, για αιώνες και αιώνες, αποφάσισε ότι δεν θέλει πλέον να έχει τίποτα να κάνει με αυτό, αντίθετα: αποφάσισε ότι θέλει να τα σβήσει από την ιστορία και από τη δική του μνήμη και εμπειρία, ως ενοχλητικό ατύχημα, ενοχλητικό χάσιμο χρόνου, παράγοντα καθυστέρησης, σκοταδισμό, αναστολή επιστημονικής έρευνας και ελευθερίας. της σκέψης. Κάτι που καθυστέρησε την ανάπτυξη του πολιτισμού για δύο χιλιάδες χρόνια.

Εν ολίγοις, ένας κόσμος εχθρός: όχι επειδή οι Χριστιανοί αποφάσισαν να τον θεωρήσουν ως τέτοιο και να του κηρύξουν πόλεμο, αλλά επειδή θεωρεί τον Χριστό και τους οπαδούς του -τους πραγματικούς- ως θανάσιμους εχθρούς του και είναι αποφασισμένος να τους εξαφανίσει από προσώπου γης και, μη μπορώντας να τούς εξαφανίσεις από τις σελίδες των βιβλίων, παρουσίασέ τους με το χειρότερο δυνατό φως, το πιο συκοφαντικό, το πιο εξωφρενικό, για όλους τους επόμενους αιώνες.

Φυσικά ο κόσμος δεν πολεμά τους χλιαρούς χριστιανούς, τους ημιχριστιανούς, τους χριστιανούς-μέχρι-ένα συγκεκριμένο σημείο (όπως τους αποκαλούσε ο Κίρκεγκωρ). Δεν προκαλεί κανένα πρόβλημα στους Καθολικούς και τους ιερείς που είναι υπέρ, ή τουλάχιστον όχι κατά, των εθελοντικών αμβλώσεων και της ευθανασίας. 

Αν στη συνέχεια πουν ότι είναι υπέρ του γάμου στην εκκλησία για ομόφυλα ζευγάρια, ή αν δεν έχουν αντίρρηση για την προπαγάνδα στα σχολεία για αλλαγή φύλου, τους λατρεύουν, θα τους φιλούσαν στο μέτωπο. Και δεν τους στερούν  τούς επαίνους, τίς συνεντεύξεις και προσκλήσεις σε τηλεοπτικά σαλόνια. Τους αγκαλιάζουν και τους συλλογίζονται με λατρευτικά βλέμματα, καθαρά από συγκίνηση: θα τούς αγκάλιαζαν μπροστά σε όλους, αν δεν έπρεπε να προσποιούνται τουλάχιστον ένα ελάχιστο επίπεδο επαγγελματικής αμεροληψίας. Αλλά σίγουρα πρέπει να κάνουν μεγάλη προσπάθεια για να συγκρατηθούν.

Ο κόσμος δεν αμφισβητεί έναν Πάπα που εισάγει ειδωλολατρικά είδωλα στο Βατικανό στο όνομα του διαθρησκευτικού διαλόγου και δεν βρίσκει τίποτα κακό σε αυτό αν φιλήσει το Κοράνι , στο οποίο δεν λέγονται ωραία πράγματα για τον Ιησού Χριστό. ούτε ακόμα κι αν χρίεται με τα ιερά κόπρανα των ινδικών αγελάδων από μια ινδουίστρια ιέρεια. 

Εάν ένας τέτοιος «Πάπας» διακηρύσσει ότι η Αρχαία Διαθήκη ισχύει πάντα, ότι επομένως οι Εβραίοι δεν έχουν λόγο να προσηλυτιστούν και να γίνουν Χριστιανοί, επειδή ο Θεός Πατέρας τους συμπαθεί όπως είναι, τότε είναι μια ταραχή χειροκροτημάτων από τις μάζες - ΜΜΕ και όλη η επίσημη κουλτούρα: γιατί είναι απόδειξη ότι ο Ιησούς είτε ενσαρκώθηκε για τίποτα, είτε ήταν απλώς -όπως λένε ο Enzo Bianchi και μια ομάδα υπερμοντέρνων ψευδοθεολόγων- ένας προφήτης, ναι, αλλά στην πραγματικότητα ένας απλός άνθρωπος (και προφήτης που έκανε λάθος και τη σημαντικότερη προφητεία του, δεδομένου ότι είχε προβλέψει ότι στο τέλος θα υπάρχει μόνο ένα ποίμνιο με έναν μόνο βοσκό, δηλαδή ότι ολόκληρος ο κόσμος θα γίνει χριστιανικός).

Τώρα, σε αυτόν τον ριζικά αντιχριστιανικό κόσμο, όπου γιορτάζονται εκατομμύρια αμβλώσεις κάθε χρόνο, δηλαδή εκατομμύρια ανθρωποθυσίες στον Διάβολο. σε αυτόν τον τρελό, κακό, διεστραμμένο κόσμο. όπου δεν έχει πια νόημα να μιλάμε για αλήθεια, καλό, ομορφιά, αγάπη, συγχώρεση, γιατί όλες αυτές οι λέξεις παραμορφώνονται στο αντίθετό τους, και όπου κυριαρχεί μόνο ο νόμος του συμφέροντος, της εξουσίας, του χρήματος, του σεξ, της ανεντιμότητας και του πληρωμένου ψέματος, και όπου μια αδιάφορη χειρονομία, μια εθελοντική θυσία, μια πράξη ευθύνης και το πολιτικό θάρρος αντιμετωπίζονται σχεδόν με δυσπιστία ανάμεικτη με οίκτο και περιφρόνηση, είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε από την αρχή, κυριολεκτικά να ξεκινήσουμε από το μηδέν.

Όλα πάνε στραβά γιατί η κοινωνία είναι εξ ολοκλήρου προσανατολισμένη ενάντια στον Θεό, αποφεύγει ό,τι Τον ευχαριστεί και αντίστροφα εξασκεί απεριόριστα ό,τι Τον προσβάλλει και έρχεται σε αντίθεση με το μεγαλειώδες σχέδιο της αγάπης της Δημιουργίας.

Αυτή δεν είναι μια πραγματικά νέα κατάσταση, αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους τελευταίους αιώνες και δεκαετίες οι δυνάμεις του Κακού έχουν κυριολεκτικά απελευθερωθεί, καθοδηγηθεί και συντονιστεί με στρατιωτική ακρίβεια από μια αποκρυφιστική και με τον δικό της τρόπο μάλλον σοφή κατεύθυνση. 

Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε όλες τις λεπτές, διαβολικές νέες συνήθειες της ζωής και τους αφύσικούς και ανήθικους τρόπους σκέψης και συναισθήματος που έχουν ενέσει, σε ομοιοπαθητικές δόσεις, στην ψυχή και τον εγκέφαλό μας. αλλά αυτό δεν θα μας βοηθούσε να πλησιάσουμε πιο κοντά στην πραγματική ουσία του θέματος.

Και ποιο είναι, επομένως, το πραγματικό νόημα της ερώτησης, αν δεν είναι τίποτα από τα πράγματα που έχουν ήδη αναφερθεί, αλλά εάν καθένα από αυτά πρέπει να θεωρηθεί μάλλον ως συνέπεια παρά η αιτία της καταστροφικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, τόσο σε η δημόσια σφαίρα, ξεκινώντας από την πολιτική, πόσο στην ιδιωτική ζωή; 

Πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό, πρέπει να το καταλάβουμε, διαφορετικά όλες οι στρατηγικές μας θα είναι μάταιες ή ανεπαρκείς, γιατί η διάγνωση θα είναι ανεπαρκής.

 Το σημείο, που όλοι εμείς οι Χριστιανοί είχαμε απίστευτα παραλείψει, και για το οποίο ο καθολικός μας κλήρος παρέμεινε ένοχος  καί σιωπηλός, είναι ότι είμαστε παιδιά του Αδάμ, της αμαρτίας του Αδάμ . Η φύση μας, και όλη η φύση, δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι: δημιουργήθηκε τέλεια - με την πλασματική έννοια, ακριβώς - έχει παραμορφωθεί, διαφθαρεί: έχει πληγωθεί. 

Η Ενσάρκωση του Λόγου διόρθωσε την πιο σοβαρή ζημιά, την αποξένωση από τον Θεό, αλλά δεν μπόρεσε να εξαλείψει τα αποτελέσματα: την απόκλιση των οντοτήτων με εγωιστική έννοια, την ανεπαρκή ή αδύναμη ανταπόκρισή τους στην αγάπη του Πατέρα, και επομένως την τραγική, μονότονη ακολουθία κακίες που τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται ισχυρότερες από την καλή μας θέληση, εκτός αν υπάρχει η υπερφυσική παρέμβαση της χάρης.

Χωρίς την αμαρτία του Αδάμ, θα ζούσαμε τώρα σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Θα ήμασταν γαλήνιοι, «καθαροί», αθώοι και δεν θα υπήρχε θάνατος.

Όπως λέει ο Bernhard Bartmann στο Manual of Dogmatic Theology (Edizioni Paoline, τόμος 1, σελ. 433):

Αν και το προπατορικό αμάρτημα είναι ένα αδιαπέραστο μυστήριο, ωστόσο αυτό το δόγμα αντιστοιχεί στην προσωπική μας εμπειρία Με τον Πασκάλ και τον Νιούμαν νιώθουμε ότι η φύση μας δεν είναι πλέον σε αρμονία με τα πρωτόγονα σχέδια του Θεού, αν και είναι αδύνατο να δείξουμε ότι είναι η αιτία του. 

Αυτή η παραβίαση της αρμονίας είναι η αμαρτία ενός πρώτου ανθρώπου που διαπράχθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια. Σέρνουμε τη ζωή μας στην αμαρτία, τη δυστυχία και το μαρτύριο, αλλά διαθέτουμε τη διάθεση και την άφθαρτη επιθυμία για μια ιδανική και καλύτερη κατάσταση από αυτή που μας έχει δοθεί. 

Σε αυτή τη γη δεν μπορούμε «ούτε να καταπνίξουμε αυτή την επιθυμία ούτε να την πραγματοποιήσουμε. 

Αποδεικνύεται ότι δημιουργηθήκαμε για την αλήθεια και την ευτυχία, αλλά ότι αυτός ο στόχος μάς έχει αφαιρεθεί. Μας μένει μόνο η επιθυμία, ως τιμωρία και ως σημάδι που μας δείχνει από ποιο ύψος έχουμε πέσει» (Λάρος, «Glaubens-problem bei Pascal», 1918, σ. 166 επ.). Κάθε άνθρωπος κουβαλά μέσα του κάτι το οποίο, με τον στοχασμό, δεν μπορεί να εκληφθεί ως αντίστοιχο της ιδανικής φύσης, ως «ανθρώπινο» με την πλήρη έννοια της λέξης. Όπου ο άνθρωπος βρίσκεται σε συνθήκες πολιτισμού, αγωνίζεται να μειώσει και να εξαλείψει αυτά τα έμφυτα ελαττώματα μέσω της διδασκαλίας, της εκπαίδευσης, της φύσης και των νόμων .

Ιδού, λοιπόν, η αγεφύρωτη, αμετάκλητη διαφορά μεταξύ της διαφωτιστικής αντίληψης για τον άνθρωπο -της μιας, ποικιλοτρόπως, κυρίαρχης εδώ και τρεις αιώνες τώρα- και της χριστιανικής.

 Για το όραμα του Διαφωτισμού, τα ελαττώματα, οι ελλείψεις και οι ανομίες του ανθρώπου είναι ένα γεγονός της φύσης, το οποίο μπορεί να καλυφθεί και να διορθωθεί με κατάλληλα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων και νομοθετικών. 

Στο χριστιανικό όραμα, όμως, είναι ο δείκτης, το σήμα μιας αρχικής τελειότητας που έχει χαθεί και που μπορεί να αποκατασταθεί εν μέρει πρώτα από όλα με τη θεία χάρη, δηλαδή με μια πράξη ταπεινότητας του πλάσματος που αναγνωρίζει τον εαυτό του ως άπορος και λειψός μπροστά στον Δημιουργό του.

Υπάρχει ένας σχεδόν αλάνθαστος τρόπος να αναγνωρίσουμε τον προσανατολισμό των ανθρώπων σε αυτό το ζήτημα, χωρίς καν να χρειάζεται να δηλώσουν ρητά τις σκέψεις τους: και είναι η παρουσία ή η απουσία σεμνότητας (που εννοείται με την ευρεία έννοια της λέξης) στη ζωή τους. 

Όπου απουσιάζει η σεμνότητα, ο άνθρωπος αγνοεί το προπατορικό αμάρτημα και πιστεύει ότι είναι ο μόνος κριτής της μοίρας του και της πιθανής προόδου.

Η εξαιρετική ανάλυση του Bernhard Bartmann συνεχίζεται ( cit ., τ. 1, σελ., 433-434):

Η σεμνότητα λέει, ακόμα και στους λιγότερο πολιτισμένους και πιο αθώους, ότι υπάρχει κάτι στον άνθρωπο που δεν πρέπει να υπάρχει. 

Ο σύγχρονος φανατισμός για «την αφθαρσία της φυλής» [αυτά είναι τα χρόνια του ναζισμού], για την «καθαρότητα της φύσης» και την ανάγκη «να ζήσει κανείς τη ζωή του», για την «επιστροφή στον επίγειο παράδεισο», καί νά πραγματοποιηθεί επίσης μόνο μέσω της αλλαγής ορισμένων οικονομικών δομών, ήταν άγνωστο ακόμη και στον αρχαίο παγανιστικό κόσμο. εκτός κι αν καί αυτός ο έρωτας είναι μια άθλια υποκρισία, αναγνωρίζει με ακατανόητο τρόπο την αληθινή ανθρώπινη φύση, την οποία στην πρωτόγονη κατάσταση της έχει αναλλοίωτη, επαναστατεί ενάντια σε μια τέτοια κρίση. 

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η αποτυχία αναγνώρισης του προπατορικού αμαρτήματος είναι το σοβαρότερο λάθος της εποχής μας. στην εκπαίδευση και στην ίδια την οργάνωση της πολιτικής ζωής οδηγεί στις πιο βλαβερές ψευδαισθήσεις και στις πιο πικρές απογοητεύσεις. 

Ο πραγματικός άνθρωπος είναι ένας ξεπεσμένος άνθρωπος, ένας αμαρτωλός άνθρωπος στον οποίο η ενοχή έχει εισαγάγει μια βαθιά και καθολική ανισορροπία. Επομένως οι προσπάθειες εκείνων που θέλουν να εξηγήσουν τον άνθρωπο στον εαυτό του ή να του επιβάλουν κανόνες ζωής χωρίς να λάβουν υπόψη αυτό το αρχέγονο γεγονός θα είναι μάταιες. 

Είναι αδύνατο να μιλάμε για αγάπη ή οικογένεια, κοινωνική ζωή, εργασία ή περιουσία, ειρήνη ή πόλεμο χωρίς να περιλαμβάνεται η αμαρτία και οι συνέπειές της.

Και τι μπορούμε να πούμε, λοιπόν, εάν η εκπαίδευση, η σχολή και οι νόμοι, αντί να στοχεύουν στη διόρθωση αυτού του υποβόσκοντος «λάθους» που βρίσκεται στην ξεπεσμένη ανθρώπινη φύση, πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, διεγείρουν και υποκινούν τα χειρότερα ένστικτα, ακόμη και διατάσσουν τους ανθρώπους να παραβιάζουν θεϊκός νόμος; 

Τι κι αν δοξάζουν την αμετροέπεια και σχεδόν συνταγογραφούν σοβαρά αμαρτωλούς τρόπους ζωής και συμπεριφορές; Δεν είδαμε μόλις οι ανώτατες αρχές του Κράτους και της Εκκλησίας να διατάσσουν και να απαιτούν, υπό την απειλή εκβιασμού και αντιποίνων, όλοι οι πολίτες να υποβάλλονται στην πρόσληψη ενός πειραματικού ορού κατασκευασμένου επίσης με κυτταρικές σειρές από ειδικά κατασταλμένα ανθρώπινα έμβρυα;

Αυτό σημαίνει ότι ζούμε ήδη στην Πόλη του Διαβόλου: αυτή είναι η Πόλη του Διαβόλου και είμαστε πολίτες της. Παρά τήν θέλησί  μας: αγανακτισμένοι, φοβισμένοι, αλλά εδώ ζούμε, εργαζόμαστε, αγαπάμε, χτίζουμε τις ελπίδες μας, μεγαλώνουμε τις οικογένειές μας.

Δεν πρέπει ποτέ να το ξεχάσουμε, δεν πρέπει ποτέ να απογοητεύσουμε την επιφυλακή μας, ούτε για μια στιγμή, γιατί ο ύπουλος Εχθρός πάντα περιμένει να κατασκοπεύσει την ευνοϊκή ευκαιρία για να μας πιάσει απρόοπτα, ίσως εμφανιζόμενος έξυπνα μεταμφιεσμένος.

Βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση επειδή έχουμε ξεχάσει, υποτιμήσει ή περιφρονήσει την ενοχή του Αδάμ.

Αυτό είναι πραγματικά το θέμα.

Αυτό μας κάνει να καταλάβουμε γιατί, χωρίς τη βοήθεια της χάρης, είμαστε τόσο αδιόρθωτα εγωιστές, περήφανοι, τσιγκούνηδες, λάγνοι.

Κάτι που μας επαναφέρει πάντα στο ίδιο συμπέρασμα : το βασικό μας αμάρτημα είναι η υπερηφάνεια.

Μας ενοχλεί να παραδεχόμαστε την ατέλειά μας, μας βαραίνει να ομολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, μας ενοχλεί να αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε αυτό που πρέπει, ότι δεν ζούμε όπως πρέπει και ότι, αν δεν παραμείνουμε Ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό όπως το κλαδί στο αμπέλι, είμαστε εντελώς ανίκανοι και δεν μας ωφελεί (βλέπε Ιωάννη , 15, 1-8).

Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο μπάνιο στη βρύση της ταπεινοφροσύνης, για να ελευθερωθούμε από όλη αυτή την υπερηφάνεια που είναι στρωμένη πάνω μας και δεν θέλει να φύγει.

Είναι λιγότερο δύσκολο από όσο φαίνεται: περιλαμβάνει την τοποθέτηση των πάντων, κάθε έργου, κάθε επιθυμίας, κάθε φιλοδοξίας, αρκεί να είναι καλά και θεμιτά, στα χέρια του Πατέρα. Θα ξέρει πώς να το κάνει. Ίσως δεν θα μας στηρίξει με τους τρόπους που θα θέλαμε, αλλά σίγουρα θα μας οδηγήσει σε καλύτερους δρόμους. Δεν θα χάσουμε τίποτα στην αλλαγή. και εν τω μεταξύ, ασκώντας την αρετή της ταπεινοφροσύνης, θα γίνουμε καλύτεροι και απέναντι στους άλλους.

Μπορούμε, αφού γεννηθήκαμε για αυτό: η αγάπη του Θεού μας κάλεσε στην ύπαρξη, ώστε η ζωή μας να είναι γεμάτη και φτιαγμένη από αλήθεια, καλοσύνη και ομορφιά: ρυθμίζοντας τον εαυτό μας με αυτόν τον τρόπο, θα την έχουμε πάντα μαζί μας. 

Ενώ ο άλλος, ο Εχθρός, θα παραμείνει ανίσχυρος να μαγειρέψει στην άθλια πόλη του παπιέ-μασέ.

 https://www-brigataperladifesadellovvio-com.translate.goog/blog/e-qual-e-il-punto-allora?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp

TO ΣΧΟΛΙΟ που ακολουθεί,  από σελίδα ΑΜΕΘΥΣΤΟΣ

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΔΈΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ  ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ. 

ΚΑΙ ΚΑΤ'ΑΡΧΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΙΣ; 

ΜΗΠΩΣ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ; ΜΕ ΣΩΜΑ ΠΗΛΙΝΟ, ΨΥΧΗ ΖΩΣΑ ΚΑΙ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΝΟΥ, ΩΣ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΥΤΟΥ;

ΠΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ Σ' ΑΥΤΟΥΣ; ΠΟΙΟΝ ΕΠΕΛΕΞΕ ΣΑΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΜΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ; 

ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΔΩΣΑΝ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ; 

Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΣΑΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑ

 ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗ.

[.....]

ΔΕΝ ΜΑΘΑΜΕ ΑΚΟΜΗ ΟΤΙ Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΜΑΣ ΒΙΟΣ 

ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ, ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ 

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ 

ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΠΡΩΤΑ ΠΡΩΤΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ; 

πηγή: το μπλογκ: Αμέθυστος

...............................................................................................................

................................................................................................................

 

«Τρία πράγματα πού μοῦ δίδαξε ἡ ψευτοπανδημία»

 

Κώστας Καραϊσκος

  Δέν πέρασαν οὔτε δύο χρόνια ἀπό τήν ἐφιαλτική περίοδο τῆς λεγόμενης πανδημίας, κατά τήν ὁποίαν ὅλος σχεδόν ὁ κόσμος βίωσε στό πετσί του τή σημασία τῆς λέξης «ὁλοκληρωτισμός», καί ζοῦμε σάν νά μήν συνέβη τίποτε! Πολλά παρανοϊκά μᾶς συμβαίνουν καθημερινά ἀλλά αὐτό τό συγκεκριμένο πραγματικά μέ ξεπερνάει, ὅταν βλέπω ἀνθρώπους μέ συγκρότηση καί ἐντιμότητα σιωπώντας νά συναινοῦν σέ μιά λήθη – ἀμνήστευση τῶν ἐγκλημάτων τῆς περιόδου 2020-2022. Μόνο στίς ΗΠΑ (καί δευτερευόντως στή Βρετανία) φαίνεται νά ἀγωνίζονται ἀκόμα κάποιοι γιά τήν ἀλήθεια.

  Τό πρόβλημα φυσικά δέν εἶναι ἄν κάποιος προχώρησε στόν ἐμβολιασμό πού ἐπιβλήθηκε ἄνωθεν ἤ ὄχι. Προφανῶς ἡ ἀπόφαση ἑνός ἑκάστου πού πιέστηκε, φοβήθηκε ἤ πείστηκε εἶναι σεβαστή, ὡς ἀφορώσα τόν ἴδιον καί κανέναν ἄλλον. Ὅμως καθώς ἡ κορωνοχούντα δέν περιορίστηκε μονάχα στήν τρομοκρατία μας, ἀλλά διέλυσε κάθε κοινωνική συνοχή, κάθε ἀνθρώπινο δικαίωμα, κάθε πολιτισμικό ἕρμα, δέν εἶναι δυνατόν νά παριστάνουμε σήμερα πώς δέν συνέβη τίποτε. Δέν εἶναι δυνατόν νά περιορίζουμε τό θέμα σέ μιά προσωπική στάση ἀπέναντι στό ἀφήγημα τοῦ καθεστῶτος γιά τό ἄν ἦταν ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ ἰοῦ κατασκευασμένη ἤ εἶχε φυσική προέλευση, γιά τό ἄν τά σκευάσματα προσέφεραν περισσότερη ἀσφάλεια στούς λῆπτες ἀπό ὅση τούς στέρησαν κτλ κτλ. Δέν γίνεται νά κινεῖται κάποιος στόν χῶρο τῆς εὐρύτερης πολιτικῆς καί νά μήν ἔχει διατυπωμένη ἄποψη γιά τό πελώριο πολιτικό ζήτημα πέραν τοῦ ἰατρικοῦ. Παραθέτω λοιπόν κατωτέρω τρία ἀπό τά πολύτιμα πράγματα πού μοῦ δίδαξε ἡ περίοδος τοῦ κορωνοϊοῦ, τόσο γιά τή φύση τοῦ συστήματος ἐξουσίας, ὅσο καί γιά τήν κοινωνία μας.

  Καταρχάς πείστηκα γιά τό γεγονός ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε τό ἀξιοσέβαστο πίσω ἀπό τή λέξη «Ἐπιστήμη». Χωρίς νά ὑποτιμῶ τούς ἐργάτες της καί τόν κόπο τους, χωρίς νά παραγνωρίζω τήν πρόοδο πού ἔχει χαρίσει στήν ἀνθρωπότητα, δέν μπορῶ νά κλείσω τά μάτια στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον σήμερα γίνεται ἐργαλεῖο τῶν ἀφεντικῶν. Δέν εἶναι μόνο πού χωρίς τό χρῆμα δέν κάνει βῆμα παραπέρα, δέν εἶναι μόνο πού οἱ ὑποθέσεις ἐργασίας ἔχουν πολύ συγκεκριμένα πλαίσια, δέν εἶναι μόνο πού οἱ ἀληθινές ἀνθρώπινες ἀνάγκες συστηματικά παραγνωρίζονται… Εἶναι ἡ σύνολη «ἀξιοποίησή» της ἀπό τό σύστημα ἐξουσίας, πού τήν ἔβαλε στή θέση τῆς θρησκείας, καθιστώντας την δόγμα πού δέν μπορεῖ κανείς νά τό ἀρνηθεῖ δίχως νά τιμωρηθεῖ. Πολύ μακρυά ἀπό τόν ἡρωικό 19ο αἰώνα, καταμεσίς τοῦ  μετανθρωπικοῦ 21ου…

  Δεύτερον ἐπιβεβαιώθηκε στά μάτια μου, ὅπως καί ἑκατομμυρίων ἄλλων, πώς τό σύνολο τῶν θεσμῶν, τῶν ἀνεξάρτητων Ἀρχῶν, τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν, τῶν νομικῶν κειμένων εἶναι ἕνα τίποτε μπροστά στήν ἰσχύ τῶν παρασκηνίων. Καλά, γιά τόν πρόστυχο ρόλο τοῦ Τύπου δέν τό συζητᾶμε, εἶναι δεδομένος ἔτσι κι ἀλλιῶς. Καί τήν καθοδήγηση ἐθνικῶν καί διεθνῶν φορέων μέσῳ ἐγκάθετων προσώπων τήν περιμένει κανείς. Ἀλλά τό γεγονός ὅτι τόσο κομβικά κείμενα τοῦ νομικοῦ μας πολιτισμοῦ μποροῦν νά τσαλαπατηθοῦν μέ τέτοια ἀγριότητα καί σχεδόν δίχως μιά διαμαρτυρία ἦταν πραγματικά μιά ζοφερή ἀποκάλυψη.

  Τρίτο, καί χειρότερο θά ἔλεγα, ἀναδύθηκε τό ἀψιμυθίωτο πρόσωπο τῆς κοινωνίας πού μᾶς περιβάλλει. Ἀπό τόν ἄσχετο γιατρό-ἁρπαχτολόγο πού σέ προσέβαλε γιατί δέν «ἐμβολιάστηκες» μέχρι τόν μπάτσο (ὄχι ἀστυνομικό!) πού σέ ἔγραφε γιατί δέν εἶχες τή μύτη μέσα στή μάσκα κι ἀπό τό ἀφεντικό πού θά σέ κλωτσοῦσε ἀπό τή δουλειά ἄν δέν προσκόμιζες πιστοποιητικό ἐμβολιασμοῦ μέχρι τόν συνεπιβάτη τοῦ λεωφορείου, χορτάσαμε φασισμό! 

Τόσο δειλή, τόσο ἀνορθολογική, τόσο ὑποταγμένη, τόσο καθοδηγούμενη μᾶζα πού ἔψαχνες νά βρεῖς δυό ὁλόκληρα χρόνια κάποιους ἀνθρώπους νά συνεννοηθεῖς γιά τά στοιχειώδη, γιά τά πραγματολογικά στοιχεῖα τῆς ὑπόθεσης, διάολε!

  Δέν θά παραθέσω ἐπιχειρήματα γιά τά ἀνωτέρω, ὅποιος κατάλαβε κατάλαβε. Ὁ καιρός ἐγγύς, ἡ ἐπιτυχία τοῦ τεράστιου αὐτοῦ δυστοπικοῦ πειράματος προοιωνίζεται τή συνέχειά του καί σέ ἄλλα πεδία (κλιματικῆς κρίσης, ρωσικῆς ἀπειλῆς, woke ἀτζέντας…) καί ὅσοι ζωντανοί ἄς κρατηθοῦμε ὄρθιοι ἀλληλοστηριζόμενοι. Τί ἔγραφε ὁ Μπλέηκ; «Λέω τήν ἀλήθεια ὄχι γιά νά πείσω ὅσους τήν ἀγνοοῦν ἀλλά γιά νά ἐνισχύσω ὅσους τήν γνωρίζουν».

militaire.gr 

.......................................................................................................

.......................................................................................................

Συγχαρητήρια στις δύο γιατρίνες! Μπράβο κορίτσιααα!

 

Δευτέρα του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ακολουθεί ένα κείμενο του π. Ζαχαρία, του Έσσεξ 

 για το Άγιο Πνεύμα,

που αξίζει να το διαβάσεις , περιστεράκι μου...

Το αλίευσα από το ιστολόγιο 

του Άγνωστου σε μένα, μπλόγκερ,  " Τρελογιάννης" 

Ευανθία η Σαλογραία 

...............................................................................................................................

Ιερομόναχος Ζαχαρίας Ι.Μ.Έσσεξ

Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐπισκέπτεται τόν ἄνθρωπο ὡς πύρινη γλώσσα.

Μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου ἡ παρουσία Του στόν ἄνθρωπο αὐξάνεται φωτοβολώντας ὁλοένα καί πιό λαμπρά, ὡσότου καταυγάσει σέ θαυμάσια καί τέλεια ἡμέρα (Παροιμ. 4, 18).

Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό ζῶν ὕδωρ πού ἀναβλύζει «ἀλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 4, 14). Ὅσοι διψοῦν γι’ αὐτό θά πιοῦν μέ εὐφροσύνη.

Ἄν ὅμως δέν μᾶς συνέχει πνευματική δίψα, δέν ἔχουμε μερίδιο σέ Αὐτό.

Ἀκριβῶς γιά τόν λόγο αὐτό ὁ χρόνος πού ἔχουμε στή διάθεσή μας, πρίν φθάσει ἡ δική μας Πεντηκοστή, ἀποτελεῖ ἐξαιρετική εὐκαιρία, ὥστε νά διεγείρουμε μέσα μας τήν εὐλογημένη αὐτή δίψα γιά τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πρίν ἀπό τό πάθος καί τή Σταύρωσή Του ὁ Κύριος ἀνήγγειλε ὅ τι θά πήγαινε στόν Πατέρα, ἀλλά δέν θά ἄφηνε τούς μαθητές Του ὀρφανούς, δηλαδή ἀπαράκλητους.

Ὑποσχέθηκε ὅτι θά προσευχόταν στόν Πατέρα νά τούς ἀποστείλει τό Πνεῦμα πού θά σκήνωνε μέσα τους γιά πάντα (Ἰωάν. 14, 16-18).

Ὡστόσο ἀκόμη καί αὐτοί οἱ μεγάλοι καί ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔμειναν ὀρφανοί ἐπί δέκα περίπου ἡμέρες, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Διδασκάλου τους ὡς τήν Πεντηκοστή.

Στή διάρκεια τῶν τριῶν ἐτῶν πού ἦταν μαζί τους ὁ Κύριος, καθώς καί μετά τήν Ἀνάσταση, εἶχαν δεχθεῖ τήν εὐγενῆ, τρυφερή καί γεμάτη χάρη περιποίησή Του.

Εἶχαν κοσμηθεῖ μέ πολλά χαρίσματα: ἀνάσταση νεκρῶν, ἐκδίωξη δαιμονίων, θεραπεία ἀσθενούντων καί ἐξουθενημένων (Ματθ. 10,

Ἐντούτοις καί αὐτοί ἔμειναν ὀρφανοί γιά λίγο καιρό, ὥστε νά ἀποκτήσουν προσωπική ἐμπειρία τῶν λόγων τοῦ Κυρίου: «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. 15, 5).

Ὁ πρῶτος Παράκλητος ἦταν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός· τούς εἶχε παρηγορήσει πάντοτε μέ τόν λόγο Του. Ἀλλά ἡ ἐμπειρία τῆς ἐγκαταλείψεως, τῆς πτωχεύσεως καί τῆς μοναξιᾶς ἦταν ἀναγκαία, ὥστε νά φουντώσει στίς καρδιές τους ἡ δίψα γιά τό ζῶν ὕδωρ τῆς Πεντηκοστῆς.

Στήν Παλαιά Διαθήκη, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς οἱ Ἑβραῖοι ἑόρταζαν τή μνήμη τῆς παραδόσεως τοῦ Νόμου στόν προφήτη Μωυσῆ, ἐγχαραγμένου σέ λίθο ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά ὁ νόμος ἐκεῖνος δέν θά τούς ὁδηγοῦσε ποτέ στήν ἐλευθερία τοῦ Πνεύματος (Β’ Κορ. 3, 3-7), ἀφοῦ κανείς δέν μποροῦσε νά τελειωθεῖ μέ αὐτόν (Ἑβρ. 7, 19).

Σκοπός του ἦταν νά προετοιμάσει τούς ἀνθρώπους γιά τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁπότε ὁ νόμος τοῦ πνεύματος θά ἐγχαρασσόταν στίς πλάκες τῆς καρδιᾶς τους.

Ἔτσι, ὅταν ἦλθε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, δέκα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, συντελέσθηκε ἕνα ἀληθινά κοσμοϊστορικό γεγονός.

Καθώς οἱ μαθητές ἤσαν συγκεντρωμένοι ὅλοι μαζί ἀναμένοντας τόν Κύριο μέ πνευματική δίψα, προσευχόμενοι καί τελώντας τήν κλάση τοῦ Ἄρτου, ὅπως Ἐκεῖνος τούς εἶχε παραγγείλει, τούς ἐπισκίασε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ὁ ἄλλος Παράκλητος.

Εἶναι σημαντικό νά σημειώσουμε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα κατῆλθε κατά τήν κλάση τοῦ Ἄρτου, τήν ὥρα πού οἱ Ἀπόστολοι τελοῦσαν τήν Εὐχαριστία, σημεῖο ἀπό τά πολλά πού φανερώνουν ὅτι τή στιγμή ἐκείνη γεννιόταν στόν κόσμο ἡ ἀποστολική Ἐκκλησία.

Στήν Παλαιά, ὅπως καί στήν Καινή Διαθήκη, ἡ ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνοδεύεται ἀπό ὁρατή καί αἰσθητή ἐκδήλωση.

Τήν ἡμέρα ἐκείνη, ὅπως περιγράφει τό βιβλίο τῶν Πράξεων, τό Ἅγιο Πνεῦμα ἦλθε ὡς «πνοή βιαῖα». Μετά ἀπό τόν ἰσχυρό καί ὁρμητικό αὐτό ἄνεμο, «διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός» κάθισαν σέ κάθε ἕναν ἀπό τούς μαθητές, προδηλώνοντας τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα τους (Πράξ. 2, 2).

Τά σημεῖα αὐτά εἶχαν προτυπωθεῖ στήν Παλαιά Διαθήκη.

Ὁ προφήτης Ἠλίας, πληγωμένος ἀπό βαθειά λύπη γιά τήν ἀποστασία τοῦ Ἰσραήλ, εἶχε ἀποσυρθεῖ σέ σπήλαιο καί θρηνοῦσε πικρά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά ὁ Κύριος τοῦ ὑπέδειξε νά ἀνεβεῖ στήν κορυφή τοῦ ὅρους, ὅπου τοῦ ἀποκάλυψε τήν παρουσία Του.

Πρῶτα φύσηξε ἰσχυρός ἄνεμος πού συνέτριβε τά βράχια, ἔπειτα ἀκολούθησε συσσεισμός καί στή συνέχεια πῦρ· ἀλλά ὁ Θεός δέν ἔκανε ἀκόμη τήν ἐμφάνισή Του. Τότε ἦλθε σάν λεπτή αὔρα, ἡ γαλήνια, ἁπαλή φωνή τοῦ Θεοῦ (Γ΄ Βασ. 19, 11-12).

Ὥστε τήν παρουσία τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ προαναγγέλλει τό σημεῖο πού προηγεῖται αὐτῆς· ὁρμητικός ἄνεμος, ἰσχυρός σεισμός καί φωτιά.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ὁδός τοῦ Κυρίου πρέπει νά προετοιμασθεῖ καί νά διασαφηνισθεῖ, γιά νά μπορέσουμε ἐμεῖς πού εἴμαστε σάρκες νά ἀντιληφθοῦμε καί νά ἀναγνωρίσουμε τήν ταπεινή καί φωτεινή παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μέ τήν ἔλευσή Του, νά μεταποιηθοῦμε σέ πνευματικές ὑπάρξεις.

Στό Εὐαγγέλιο ἡ ὁδός τοῦ Κυρίου προπαρασκευάζεται συχνά μέ «σκληρούς λόγους». Γιά παράδειγμα, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ἀποκαλοῦσε τά τέκνα τῶν Ἑβραίων «γεννήματα ἐχιδνῶν» (Λουκ. 3, 7). Ἡ φράση αὐτή ἑρμηνευόταν ἀπό τόν Γέροντα Σωφρόνιο ὡς ἑξῆς:

Μέ τόν βαρύ αὐτό χαρακτηρισμό ὁ Τίμιος Πρόδρομος παρηγοροῦσε (Λουκ. 3, 18) τόν λαό μέσα ἀπό τή συντριβή πού τοῦ προξενοῦσε.

Ἡ συντριβή ταπεινώνει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, καί ἡ ταπείνωση τήν διευρύνει, ὥστε νά μπορεῖ νά δεχθεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, τή χάρη τοῦ Παρακλήτου, πού εἶναι καί ἡ μόνη ἀληθινή παρηγοριά.

Ὅλοι οἱ σκληροί λόγοι, τότε, μποροῦν νά ἐννοηθοῦν μέσω τῶν λόγων τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με, εἰ μή ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;» (Β’ Κορ. 2,2)

Μέ τόν ἴδιο τρόπο, ὅπως ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὁ Ἀπόστολος φέρνει τά πνευματικά του τέκνα σέ συντριβή, προκαλώντας μέσα τους τή συναίσθηση ὅτι ἡ ζωή τους δέν εἶναι, ὅπως θά ὄφειλε.

Τούς ὁδηγεῖ στήν ταπείνωση, καί, μέ τή βοήθειά της, στή χάρη. Γιατί ὁ Θεός «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν» (Ἰακ. 4, 6· Α’ Πετρ. 5,΄5).

Στή συνέχεια, ὄπως λέγεται στήν πρώτη εὐχή τῆς χειροτονίας πρεσβυτέρου, ἀκολουθεῖ «ἡ θεία χάρις, ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα».

Στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ ἕνας σκληρός λόγος ἰσοδυναμεῖ μέ τή «βιαῖα πνοή». Ἐκδιηγεῖται τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ καί προξενεῖ στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου βαθειά μεταμέλεια.

Ἡ συντριβή αὐτή εἶναι ὁ πρόδρομος τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διαλύει τόν ὄγκο τῆς ρυπαρότητας πού σκεπάζει τήν καρδιά. Συντρίβει τούς λίθους τῆς σκληρότητας τοῦ ἔσω ἀνθρώπου καί τόν βοηθᾶ νά ἀνακαλύψει τή «βαθειά καρδιά» του.

Ὥστε ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ὑποβάλλεται σέ τέτοιες δοκιμασίες, ὑφίσταται τόν ἀρχέγονο «συσσεισμό», πού εἶναι ὅμως ἀπαραίτητος, γιά νά τόν διδάξει ὅτι μόνο ἕνα πράγμα τοῦ χρειάζεται: ἡ ἀνακάλυψη τῆς καρδιᾶς του.

Ὁ μέγας προφήτης Ἠσαΐας ἐπισημαίνει ὅτι ὁ πόνος προηγεῖται τῆς ἐλεύσεως τοῦ Πνεύματος τῆς σωτηρίας· ὅτι τό Πνεῦμα συλλαμβάνεται πρῶτα μέσα στό φόβο καί στήν ὀδύνη τῆς καρδιᾶς (Ἤσ. 13, ).

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μᾶς χρειάζεται συντριβή, μᾶς χρειάζεται φόβος, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό πόνο.

Ὅλα αὐτά μᾶς προετοιμάζουν γιά τή νέα ζωή, ὡσότου μία ἔκρηξη, μία βαθειά τομή διανοίξει τήν καρδιά.

Τότε πραγματοποιεῖται νέα γέννηση, καί ὁ ἄνθρωπος, πού μεταρσιώνεται πνευματικά, παραδίδεται στά χέρια τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

Ὅπως ἰσχυριζόταν ὁ Γέροντας Σωφρόνιος, ἄν ἐγκαρτερήσουμε στόν πόνο καί τή συντριβή, ἡ καρδιά μας θά μεταμορφωθεῖ κάποια ἡμέρα σέ φωτεινό κέντρο πνευματικῆς εὐαισθησίας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιβεβαιώνει ἐπίσης ὅτι ἡ συντριβή τῆς καρδιᾶς πού ἀληθινά μετανοεῖ θά ἀνοίξει στά βάθη της τήν ὁδό πρός τούς ἀλάλητους στεναγμούς τοῦ Πνεύματος, καθώς θά βοᾶ, «ἀββᾶ, ὁ Πατήρ» (Γαλ. 4, 6· Ρωμ. 8, 21-26).

Ἐπιπλέον θά ἐπισφραγισθεῖ ἡ υἱοθεσία μας ὡς ἐλεύθερων τέκνων τοῦ Θεοῦ, κάτω ἀπό τή χάρη τοῦ νόμου τοῦ Πνεύματος.

Ἄρα, εἶναι ἀναγκαῖο νά ὑποφέρουμε μέ καρτερία τόν πόνο, τήν «περιτομή τῆς καρδίας» (Ρωμ. 2, 29).

Ἄλλωστε αὐτό σημαίνει νά βαστάσουμε τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅπως τό θέτει ἀλλοῦ ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Γαλ. 6, 17).

Ἄς τά ὑπομείνουμε ὅλα ἀδιαμαρτύρητα, ὥσπου νά γεννηθεῖ μέσα μας τό Πνεῦμα τῆς σωτηρίας, καί ἡ ὀδύνη μας νά μετουσιωθεῖ στήν ὁλοφώτεινη χάρη τῆς υἱοθεσίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

πηγή : Τρελογιάννης

Πεντηκοστή του 379 μ. Χ.

 

Στυλιανός Παπαδόπουλος

Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Σὰ νὰ μὴ φτάνανε οἱ σκληροὶ ἀρειανοὶ τὰ τελευταῖα χρόνια ἐμφανιστήκανε στὴν πρωτεύουσα καὶ οἱ πνευματομάχοι. Καταφέρανε γρήγορα ν’ ἀποκτήσουνε ὀπαδοὺς πολλούς. Οἱ ἐπικεφαλῆς ἤτανε μοναχοί. Καὶ μοναχοὶ ἀπὸ τοὺς αὐστηρούς. Δηλαδὴ ἀσκητικοί, ἐγκρατεῖς καὶ ἀκτήμονες. Δὲν εἶχαν ἀκόμη ὀργανωμένα κοινοβιακὰ μοναστήρια. Ζούσανε ὅμως σὲ ὁμάδες καὶ ἤτανε ὑπόδειγμα στοὺς πολλοὺς χριστιανούς. Κι αὐτὸ φοβότανε περισσότερο ὁ Γρηγόριος. Ὁ κόσμος τοὺς πρόσεχε γιὰ τὴν ἀσκητικὴ ζωή τους καὶ συγχρόνως τοὺς ἐμπιστευότανε σὲ ὅ,τι δίδασκαν.

Ἀλλὰ δίδασκαν ὄχι ὀρθόδοξα. Ἡ θεολογία, βέβαια, τοῦ Ἀθανασίου καὶ τῶν Καππαδοκῶν τοὺς εἴχανε πείσει νὰ ὁμολογοῦν τὸν Υἱὸ (Χριστὸ) τέλειο Θεὸ καὶ ὁμοούσιο πρὸς τὸν πατέρα. Δὲν θέλανε ὅμως νὰ ὁμολογήσουν τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κακόδοξοι, λοιπόν, καὶ τοῦτοι. Καὶ τοὺς ὀνομάσανε Πνευματομάχους. Ὄχι ὅμως τόσο κακόδοξοι, ὅσο οἱ ἀκραῖοι ἀρειανοί. Φέρονταν πιὸ ἤπια πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς μάλιστα πηγαίνανε κι ἀκούγανε τὸ Γρηγόριο στὴν Ἀναστασία.

Δὲν ἤτανε λίγοι καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ποὺ σκέφτονταν:

-Εἶναι δυνατό, τέτοιοι ἄνθρωποι, τόσο σεμνοὶ καὶ ἀσκητικοὶ νὰ τιμωρηθοῦνε ἀπὸ τὸ Θεό;

Ἡ δυσκολία τοῦ Γρηγορίου δὲν ἤτανε μικρή. Πῶς νὰ ἐξηγήσει πειστικά, ὅτι ἀληθινὴ εὐσέβεια καὶ ἄσκηση θέλει καὶ ὀρθὴ πίστη. Γνήσια καὶ ἀποτελεσματικὴ ἄσκηση γίνεται ἀπὸ τὸν χριστιανό, ποὺ ἔχει καὶ ὀρθὴ πίστη. Τὸ ἅγιο Πνεῦμα τότε μόνο χαριτώνει τὸν ἀσκητή, τότε μόνο δίνει τὸν στέφανο τῆς θείας δόξας.

Δὲν ἦταν ἀκόμη καιρὸς γιὰ τοὺς Κωνσταντινουπολίτες ν’ ἀκούσουνε βαθιὰ θεολογία περὶ ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι τὴ στιγμὴ αὐτὴ νόμιζε ὁ Γρηγόριος. Ἤθελε πρῶτα νὰ καταλάβουνε καλύτερα τὴν ἑνότητα τῆς ἁγίας Τριάδας, νὰ συνηθίσουνε τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἔπειτα νὰ τοὺς μιλήσει μὲ ἀκρίβεια γιὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κι ἐφάρμοσε τὸ πρόγραμμα αὐτό, ἀλλὰ μόνο μερικά.

Ἔφτασε ἡ Πεντηκοστή τοῦ 379. Ἔπεφτε στὶς 9 Ἰουνίου τὴ χρονιὰ ἐκείνη. Γέμισε ἀσφυκτικὰ ὁ ναὸς τῆς Ἀναστασίας. Λαμπρὴ γιορτή. Προχωροῦσε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ὁ Γρηγόριος ἔνιωθε ὅλο καὶ πιὸ ἀλλιώτικα. Εἶχε κατακλυστεῖ ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος καὶ ζοῦσε μὲ αὐτὴ καὶ γι’ αὐτό.

Ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ κηρύγματος. Στάθηκε στὴν Ὡραία πύλη. Εἶχε σχεδιάσει νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὴν σημασία τοῦ ἀριθμοῦ ἑπτά. Νὰ ἑρμηνεύσει τὰ σχετικὰ βιβλικὰ κείμενα καὶ τὰ ἱστορικά τῆς Πεντηκοστῆς. Καὶ τὸ ‘κανε φυσικά. Μὰ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, κύλησε ὁ λόγος του γρήγορα στὸ ἅγιο Πνεῦμα.

Ἤτανε καὶ ἡ ἐποχὴ ποὺ εἶχε κληθεῖ στὴν Ἀντιόχεια σύνοδος, κυρίως γιὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κορυφαῖο πρόσωπό της ὁ Μελέτιος Ἀντιοχείας. Ὀρθόδοξος ἄνδρας, γενναῖος ὁμολογητής. Ἐκεῖ, λοιπόν, ὁμολογήθηκε ὀρθὰ ἡ πίστη στὴν θεότητα καὶ τὴν ὁμοουσιότητα τοῦ Πνεύματος καὶ καταδικάσθηκαν οἱ πνευματομάχοι. Ὁ Γρηγόριος παραταῦτα δὲν μπόρεσε νὰ εἶναι αὐστηρὸς καὶ σκληρὸς μὲ τοὺς πνευματομάχους. Ἔβλεπε μερικοὺς μπροστά του, ὅταν στάθηκε στὴν Ὡραία πύλη.

Γι’ αὐτό, ἀφήνοντας πολλὰ ἀπ’ ὅσα εἶχε σχεδιάσει, μίλησε πατρικά, μὲ ἄπειρη ἀγάπη. Ἤλπιζε ὅτι θὰ μετανοήσουν. Μίλησε ἡ χάρη ποὺ εἶχε μέσα του ὡς θεοπτης. Δὲν μπόρεσε νὰ τὴν κρύψει. Μίλησε καὶ ποιητικά. Ὑπέκυψε στὸ ταλέντο του. Τόσο, ποὺ κομμάτια τοῦ λόγου τούτου, χρησιμοποιηθήκανε κατὰ λέξη ἀπὸ ὑμνογράφους τῆς Ἐκκλησίας μας.

– Ὅ,τι σᾶς λέω, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ἐκεῖνο μὲ ὁδηγεῖ αὐτὸ μ\’ ἐμπνέει νὰ μιλάω ἔτσι ὅπως μιλάω.

Ἂν δὲν τὸν ξέρανε οἱ ἐκκλησιαζόμενοι τὸ Γρηγόριο θὰ τὸν παρεξηγούσανε. Θὰ τὸν κατηγορούσανε ἀκόμη καὶ γιὰ βλασφημία. Βρεθήκανε ὅμως καὶ οἱ κακόβουλοι, ποὺ μέσα τους ἀνακατώθηκαν:

– Ἀκοῦς ἐκεῖ, ἔμπνευση ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα· ὅ,τι μᾶς λέει ἀποκάλυψη τοῦ Πνεύματος!

Ὅσο τὸν κοίταζαν ὅμως καταπρόσωπο, κάτι τοὺς ἠρεμοῦσε. Ἡσυχάσανε καὶ οἱ κακόβουλοι. Ἡ ὁμιλία συνεχίστηκε. Τοὺς εἶπε ὁ Γρηγόριος γιὰ τὴν πανίερη «ἐπιδημία», τὴν παρουσία δηλαδὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία. Ἤτανε ἀνάγκη γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἔρθει τὸ Πνεῦμα, ὅταν τελείωσε τὸ ἔργο του στὴ γῆ ὁ Χριστός. Ἀπὸ τότε πιά, θὰ ἐργάζεται στὴ γῆ, στὴν Ἐκκλησία δηλαδή, τὸ Πνεῦμα. Ὄχι πὼς πρὶν δὲν ἐνεργοῦσε, δὲν ἦταν παρὸν σὲ ὅ,τι ἔκανε ὁ Θεὸς Πατέρας καὶ ὁ Υἱός. Παντοῦ καὶ πάντα ἤτανε. Καὶ στοὺς προφῆτες καὶ στοὺς ἀποστόλους. Τὸ ἴδιο Πνεῦμα ἐνεργοῦσε. Μὰ τώρα τὸ ἔργο του ἔχει ἄλλη μορφὴ καὶ ἄλλη ἔκταση.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ δυσκολεύτηκε ὁ Γρηγόριος. Δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς ἐξηγήσει μὲ ἀκρίβεια τὴ διαφορὰ καὶ βρῆκε λέξεις πρόχειρες, ὄχι πολὺ πετυχημένες. Τοὺς εἶπε ὅτι μέχρι τὴν Πεντηκοστὴ τὸ Πνεῦμα δροῦσε καὶ ἦταν παρὸν «ἐνέργεια», μὲ τὴν ἐνέργειά του. 

Ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ ὅμως καὶ μετὰ ἐνεργεῖ «τελεώτερον» καὶ «οὐσιωδῶς». Ἤθελε νὰ πεῖ ὅτι τώρα, στὴν Ἐκκλησία, τὸ θεῖο πρόσωπο ποὺ ἔχει τὴν κύρια δράση εἶναι τὸ Πνεῦμα. Αὐτὸ τώρα δρᾶ κυρίως, ὅπως στὰ χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης δροῦσε κυρίως ὁ Υἱὸς καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δροῦσε κυρίως ὁ Πατέρας. Τότε, στὰ διαθηκικὰ χρόνια, ὁ Υἱὸς συναναστρεφότανε μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς δίδασκε. Τώρα, τὸ Πνεῦμα «συγγίνεται καὶ συμπολιτεύεται» μ’ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Μόνο ποὺ γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ στὸν καθένα πραγματικότητα, πρέπει νὰ ‘χει πραγματικὴ σχέση μὲ τὸ Πνεῦμα. Νὰ πιστεύει ὀρθὰ ὅτι τὸ Πνεῦμα ἔχει τὴν ἴδια φύση μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό.

Τὸ μάτι τοῦ Γρηγορίου ἔπεσε στοὺς πνευματομάχους καὶ πρόσθεσε:

– Ἂν μερικοὶ φοβοῦνται νὰ χρησιμοποιήσουνε τὴ λέξη φύση γιὰ τὸ Πνεῦμα, ἂς ὁμολογήσουνε γενικὰ ὅτι μία εἶναι ἡ θεότητα τοῦ πατέρα, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Πνεύματος. Δὲν ἐπιμένουμε πολὺ στὶς λέξεις. Ἀρκεῖ, ἀδελφοί, νὰ ὁμολογεῖτε τὸ ἴδιο πράγμα, τὴν ἴδια δηλαδὴ ἀλήθεια, ὅτι τὸ Πνεῦμα εἶναι κυρίως καὶ πραγματικὰ Θεός. Κάμετε αὐτὸ καὶ τότε ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς θὰ γίνει μέσα σας πανηγύρι περίλαμπρο, θὰ νιώσετε ἄφατη χαρά!

Ἀκούγανε μὲ προσοχὴ οἱ παρόντες πνευματομάχοι. Ἄκουγε μὲ θαυμασμὸ καὶ ὁ παράξενος «φιλόσοφος», ὁ Μάξιμος. Ἀρκετοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τώρα καὶ ἄλλοι τὸ ἑπόμενο ἔτος, τὸ 380, ἑνωθήκανε στὴν Ἐκκλησία, ὅταν ἀκούσανε καὶ τὸν πέμπτο θεολογικὸ Λόγο τοῦ Γρηγορίου Περὶ ἁγίου Πνεύματος.

 

Ἀπό τό βιβλίο: Ὁ Πληγωμένος Ἀετός (ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ)

πηγη:  Τρελογιάννης 

Δοχειαρίτες "Γλώσσαι ποτέ συνεχύθησαν" Ιακώβου Πρωτοψάλτου Ήχος πλ.δ' KYΡΙΑΚΗ της ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

 

Η απάντηση των οικογενειών στο EUROPRIDE- τρελούμαι, παλαλούμαι!