*** Ο τυραννικός πατέρας και οι δήθεν κατσαρίδες ***

Γράφει ο Νομικός ΚΩΝ. ΒΑΘΙΩΤΗΣ

 *** Ο τυραννικός πατέρας και οι δήθεν κατσαρίδες ***

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τυραννικός πατέρας, ο οποίος έκανε έκλυτο βίο.

Μετά τον θάνατο της συζύγου του (είχε βρεθεί δολοφονημένη στα σκαλιά της εκκλησίας της ενορίας της) με την οποία είχε αποκτήσει ένα αγοράκι, έφερνε στο σπίτι διάφορες γυναίκες, μεθούσε και, ταυτοχρόνως, σπαταλούσε αριστερά και δεξιά τα χρήματα που είχε κληρονομήσει από την σύζυγό του. Όταν τα χρήματα τελείωσαν, άρχισε να δανείζεται από γνωστούς και φίλους, αλλά ακόμη κι αυτά τα δανεικά σπαταλήθηκαν στον τζόγο.

Το χειρότερο όμως όλων ήταν ότι μετά την δολοφονία της συζύγου του άρχισε να συμπεριφέρεται αυταρχικά στο ορφανό αγοράκι του. Μάλιστα, τον τελευταίο χρόνο ο τυραννικός πατέρας άρχισε να το κλειδώνει στο δωμάτιό του, κάθε φορά που εκείνος ήθελε να επιδίδεται σε ποικίλες ακολασίες.

Για να δικαιολογεί το επαναλαμβανόμενο κλείδωμα του παιδιού του, ο τυραννικός πατέρας τού έλεγε ότι γίνεται για το καλό του, διότι στο σαλόνι έχουν εμφανισθεί αμέτρητες κατσαρίδες μεγάλου μεγέθους, οι οποίες, σύμφωνα με τους ειδικούς, θα εξολοθρευτούν μετά από επαναλαμβανόμενες απεντομώσεις. Λόγω δε της ισχυρής δράσης του φαρμάκου, όσο θα εκτελούνται οι απεντομώσεις, το αγοράκι υποτίθεται ότι έπρεπε να προφυλαχθεί και να μένει κλεισμένο στο δωμάτιό του, βγαίνοντας για τουαλέτα και φαγητό, εφόσον προηγουμένως έστελνε στον πατέρα του ραβασάκια για την πρόθεση μετακίνησής του.

Στο πρώτο κλείδωμα, το αγοράκι ένιωσε ανακουφισμένο που είδε τον πατέρα του να νοιάζεται επιτέλους για εκείνο. Και παραμένοντας κλειδωμένο επί 40 ημέρες, δεν το πείραζε που δεν μπορούσε να βγει να παίξει στο σαλόνι, διότι γι’ αυτόν το σημαντικότερο πράγμα ήταν να εξολοθρευτούν οι κατσαρίδες που τόσο τις φοβόταν από μωρό.

Θυμόταν ακόμη εκείνη την αποφράδα ημέρα, όταν, καθώς έτρωγε την μωρουδιακή κρέμα του, ξεπήδησε μέσα από αυτήν μια τεράστια βρομερή κατσαρίδα, η οποία κούναγε απειλητικά τις κεραίες της.

Μετά την πάροδο των 40 ημερών, ο τυραννικός πατέρας ξεκλείδωσε το αγοράκι, το οποίο άρχισε να δείχνει μια κάποια εμπιστοσύνη προς αυτόν, θεωρώντας ότι ο σαρανταήμερος εγκλεισμός του άξιζε την θυσία του, αφού οι κατσαρίδες φαίνεται πως είχαν εξαφανιστεί. Έτσι, το αγοράκι άρχισε να παίζει και πάλι στο σαλόνι, απλώς έπρεπε να κρατάει αποστάσεις από τις γωνίες, στις οποίες οι ειδικοί είχαν ρίξει το φάρμακο για τις απεντομώσεις.

Βλέποντας τον πατέρα του να φορά μάσκα όταν δεχόταν επισκέψεις στο σπίτι, το αγοράκι τον ρώτησε μήπως πρέπει να αρχίσει να φοράει και αυτό. Τότε εκείνος του απήντησε ότι όχι μόνο δεν χρειάζεται να φοράει μάσκα, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο για την υγεία του.

Οι επόμενοι μήνες κύλησαν σχετικά ήρεμοι. Οι ειδικοί, οι οποίοι ήταν γνωστοί του τυραννικού πατέρα από παλιές μπίζνες που έκαναν μαζί, έρχονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να επιθεωρήσουν το σπίτι. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, όλα έδειχναν ότι οι αποικίες των κατσαρίδων είχαν εξουδετερωθεί, αν και πότε-πότε εντοπίζονταν κάποια ίχνη που έδειχναν ότι υπήρχαν ακόμη ανησυχητικά υπολείμματα. Ωστόσο, η πρόβλεψη των ειδικών ήταν ότι θα ξεσπούσε δεύτερο κύμα κατσαρίδων μέσα στον χειμώνα.

Και πράγματι, στις αρχές Νοεμβρίου ο τυραννικός πατέρας καλεί τον γιο του στο σαλόνι για να του ανακοινώσει ότι δυστυχώς εμφανίσθηκαν ξανά μεγάλες κατσαρίδες, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με τον ίδιο τρόπο, δηλ. με απεντομώσεις στο σαλόνι και κλείδωμα στο δωμάτιό του. Για να μην εισπνέει, μάλιστα, το καρκινογόνο φάρμακο που χρησιμοποιείται για τις απεντομώσεις, θα έπρεπε τώρα να φορά “μάσκα παντού”, ακόμη κι όταν θα έβγαινε από το δωμάτιό του για να πάει στην τουαλέτα ή στην κουζίνα. Τον προμήθευσε και με πάκους χαρτιών Α4, ώστε να φτιάχνει τα ραβασάκια αναφοράς του κάθε φορά που θα ήθελε να βγει από το δωμάτιό του για να μετακινηθεί σε αυτά τα δύο μέρη του σπιτιού.

Αυτή την φορά, το αγοράκι ένιωσε διχασμένο: ένα κομμάτι του εαυτού του ήταν ανακουφισμένο που πάλι ο πατέρας του έδειχνε να το νοιάζεται. Ένα άλλο όμως κομμάτι τον έκανε να αισθάνεται ιδιαίτερα προβληματισμένος, αφού οι απεντομώσεις που έγιναν την πρώτη φορά ωφέλησαν (αν ωφέλησαν) μόνο προσωρινά. Άρα, τι θα άλλαζε την δεύτερη φορά; Και πόσο θα έπρεπε να διαρκέσει τώρα ο εγκλεισμός στο δωμάτιό του; Πότε θα μπορούσε να ξαναβγεί στο σαλόνι για να παίξει με την μπάλα του; Και γιατί ξαφνικά έπρεπε να φορά μάσκα παντού, ενώ την πρώτη φορά επιβαλλόταν να μην την φορά;

Ο τυραννικός πατέρας καθησύχασε τον γιο του ότι αυτήν την φορά το κλείδωμα θα διαρκούσε λίγο. Από τον Νοέμβριο, όμως, με εξαίρεση κάποιες πολύ μικρές περιόδους ξεκλειδώματος, το αγοράκι είναι καταδικασμένο να ζει μέχρι και σήμερα έγκλειστο μέσα στο δωμάτιό του, νιώθοντας σαν να παρακολουθεί ένα παιχνίδι μπάσκετ που έχει καταντήσει θρίλερ με ατέρμονες παρατάσεις! Το χειρότερο όμως είναι ότι έχασε και πάλι την εμπιστοσύνη προς τον πατέρα του, διότι πλέον αισθάνεται ότι αυτός κοροϊδεύει το ίδιο του το παιδί με τον πιο ελεεινό τρόπο, αφού, κάθε φορά που του υπόσχεται ξεκλείδωμα, λίγο μετά του επιβάλλει νέα παράταση εγκλεισμού. Επιπλέον, ο τυραννικός πατέρας όχι μόνο κοροϊδεύει το αγοράκι του, αλλά είναι παγερά αδιάφορος για τα συναισθήματά του: για την λύπη, για τον πόνο και εν τέλει για την δυστυχία που νιώθει κλεισμένος μέσα στους τέσσερεις τοίχους του δωματίου του.

Το αγοράκι γνωρίζει καλά ότι, όσο αυτό σαπίζει στο κλάμα ή ουρλιάζει, ο άκαρδος πατέρας του κάνει άνετος την ζωάρα του, πηγαίνοντας σε πάρτι ή διασκεδάζοντας ποικιλοτρόπως μέσα στο σαλόνι με τις μεγάλες κατσαρίδες. Δεν ήθελε να ξέρει τι βρομοδουλειές μπορεί να ετοίμαζε γι’ αυτό το σαλόνι ή ακόμη και για ολόκληρο το σπίτι. Φοβόταν ότι μπορεί ήδη να το είχε ξεπουλήσει ολόκληρο.

Τις τελευταίες ημέρες το αγοράκι πήρε την απόφαση να αντιδράσει δυναμικά: Βγαίνει από το δωμάτιό του και πηγαίνει στο σαλόνι για να διαμαρτυρηθεί στον πατέρα του, διεκδικώντας τον τερματισμό του εγκλεισμού του.

Όση ώρα φωνάζει, ο τυραννικός και ανάλγητος πατέρας του σφυρίζει αδιάφορα. Όταν τελειώνει η διαμαρτυρία του γιου του, ο άκαρδος τύραννος παίρνει τον λόγο και του απαντά σε αυστηρό τόνο: «Όσο υπάρχουν κατσαρίδες σε αυτό το σαλόνι, τα μέτρα που αποφάσισαν οι ειδικοί θα παραμείνουν. Κι εσύ θα μάθεις να ζεις έγκλειστος για όσο χρειαστεί. Αν ξαναβγείς να διαμαρτυρηθείς, θα πέσει ξύλο».

Περνούν οι μέρες και το αγοράκι νιώθει πάλι πως δεν αντέχει άλλο την συνεχιζόμενη ομηρεία του. Ξαναβγαίνει στο σαλόνι και επαναλαμβάνει την διαμαρτυρία του. Τούτη την φορά μιλά με μεγαλύτερο πάθος, αλλά σκοντάφτει και πάλι σε τοίχο. Μάλιστα, ο πατέρας του υλοποιεί την απειλή του: Ξυλοκοπά το παιδί του, το οποίο επιστρέφει ταπεινωμένο στο μπουντρούμι του.

Λίγες ημέρες μετά, ο τυραννικός πατέρας πηγαίνει έξω από την πόρτα του παιδιού του και του ζητά συγγνώμη που το ξυλοφόρτωσε. Του λέει όμως ότι δεν έχει ωριμάσει ακόμη η στιγμή για το ξεκλείδωμα, αφού στο σαλόνι έχουν εμφανισθεί 2.900 κατσαρίδες, δηλ. περισσότερες από κάθε άλλη φορά. Το “τρίτο κύμα”, που υποτίθεται ότι διαδέχθηκε κάποια στιγμή το “δεύτερο”, είναι ακόμη σε εξέλιξη και αποδεικνύεται πολύ πιο επιθετικό! Έτσι του είπε, για να τον πείσει να ξανακλειδωθεί αδιαμαρτύρητα στο δωμάτιό του.

Περνούν οι μέρες και το αγοράκι, το οποίο πλέον μισεί τον τύραννο πατέρα του, γιατί έχει καταλάβει ότι είναι ένας στυγνός βασανιστής που το δουλεύει ψιλό γαζί, φθάνει ξανά στα όριά του. Βγαίνει ορμητικά από το δωμάτιό του και, φωνάζοντας με όλη του την δύναμη, απαιτεί από τον τυραννικό πατέρα να του χαρίσει την ελευθερία του. Εκείνος προσποιείται ότι τον ακούει, ενώ στην πραγματικότητα κάνει κάτι άλλο, πάρα πολύ σημαντικό: την ώρα που το παιδί του βάζει τις φωνές, το παρατηρεί από την κορυφή ως τα νύχια, αξιολογώντας κάθε σωματική του αντίδραση. Παρότι είναι αναμφισβήτητο ότι αυτήν την φορά το αγοράκι μιλάει σαν άντρας, ο ίδιος θεωρεί ότι ακόμη μπορεί να απολαμβάνει μόνος του το σαλόνι με τις δήθεν κατσαρίδες, αλωνίζοντας μέσα σε αυτό.

Ο άκαρδος τύραννος δεν νιώθει ακόμη καμία πραγματική απειλή!

Διότι το αγοράκι, για να γίνει πραγματικός άντρας, θα πρέπει πάση θυσία να αποβάλει τον φόβο του για τις κατσαρίδες. Μόνο τότε θα απελευθερωθεί από τα εσωτερικά του δεσμά και άρα θα μπορέσει να διεκδικήσει στα σοβαρά την επανάκτηση της ελευθερίας του.

Όλες, όμως, τις φορές που βγήκε το αγοράκι για να διαμαρτυρηθεί, φορούσε μάσκα. Και ο παμπόνηρος πατέρας του είδε ότι, όσο αυτό μιλούσε φωναχτά, κρατούσε σκυμμένο το κεφάλι του και κοιτούσε με την άκρη του ματιού του προς τις γωνίες του σαλονιού, ψάχνοντας για τις μεγάλες κατσαρίδες. Φεύγοντας μάλιστα για το δωμάτιό του, ο πατέρας του κατάλαβε ότι ο γιος του φορούσε μέσα από το παντελόνι του μία από τις πάνες εκείνες που είχε κρατήσει για ενθύμιο μαζί με άλλα μωρουδιακά του αντικείμενα, ώστε να μην προδοθεί από την σωματική του αντίδραση όση ώρα θα έβγαζε τις κραυγές ελευθερίας απέναντι στον πατέρα του.

Σε λίγες ημέρες πλησιάζουν τα γενέθλια του αγοριού που, απ’ ό,τι φαίνεται, θα τα γιορτάσει κλειδωμένος στο δωμάτιό του, ενόσω ο τυραννικός πατέρας του θα ηδονίζεται με την απόλυτη επικράτηση του ολοκληρωτισμού του.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ 1: Όσο ο αφέντης βλέπει τον σκλάβο να διαμαρτύρεται αλυσοδεμένος, νιώθει ασφαλής, αφού ο σκλάβος παραμένει δέσμιος του φόβου που του επέβαλε ο αφέντης. Ο φόβος του σκλάβου θα γίνει φόβος του αφέντη, όταν ο σκλάβος πάψει να φοβάται το σκιάχτρο που του έστησε ο αφέντης, κοιτώντας με ελεύθερο πρόσωπο κατάματα τον αφέντη του. Για να κατασπαράξει το ζώο τον θηριοδαμαστή του, θα πρέπει πρώτα να καταστρέψει το φίμωτρο. Όσο αυτό υπάρχει, δεν μπορούν να φανούν τα δόντια του ζώου ούτε να ακουστεί το τρίξιμό τους. Οι φωνές του θα μοιάζουν με γαβγίσματα σκύλου που δεν έχει την δύναμη να δαγκώσει.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ 2: Για να ξεπερασθεί ο φόβος απέναντι στο σκιάχτρο, χρειάζεται καθαρό μυαλό και καθαρή ψυχή. Αυτή η καθαρότητα προϋποθέτει προσανατολισμό σε ένα υπερκόσμιο πεδίο από το οποίο μπορεί να αντληθεί ακλόνητη πίστη. Για να σταματήσουν οι άνθρωποι-σκλάβοι να φοβούνται, θα πρέπει να ξαναπιστέψουν στον Θεό, τον οποίο έχουν ανταλλάξει με τον Μαμωνά. Για να πιστέψουν όμως στον Θεό, θα πρέπει να τον φοβηθούν. Έτσι θα λειτουργήσει η ομοιοπαθητική μέθοδος: ο φόβος για το σκιάχτρο του αφέντη θα αντικατασταθεί από τον φόβο για τον Θεό. Ο φόβος για τον ιό θα γίνει φόβος για τον Υιό. Μέσω αυτού του φόβου, οι σκλάβοι θα θυμηθούν ότι υπάρχει Υιός και άρα θα πετάξουν τους χαλκάδες και τα χαλινάρια τους, σπάζοντας ταυτοχρόνως τα είδωλά τους. Μένει λοιπόν να δούμε πώς θα παραχθεί αυτός ο λυτρωτικός φόβος και πόσο ισχυρός θα κριθεί Άνωθεν ότι πρέπει να είναι! Θα αρκούσε άραγε ένας σεισμός 9 Ρίχτερ όσα και τα άτομα που επέτρεπαν οι αφέντες να εισέρχονται στους ναούς ή να συγκεντρώνονται στα σπίτια κατά τις γιορτινές ημέρες;

Μέχρι να συμβεί η θεϊκή επέμβαση, το αγόρι θα πρέπει να το πάρει απόφαση: θα ψευτογιορτάσει τα γενέθλιά του φορώντας μάσκα, γράφοντας ραβασάκια στον πατέρα του και παραμένοντας κλειδωμένο στο δωμάτιό του.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ ΣΤΟ ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ 2: Κάποιοι θα αναρωτηθούν γιατί θα πρέπει να υποταχθούμε πάλι σε κάποιον, όταν μάλιστα αυτός ο κάποιος είναι ο Θεός που μας θέλει ελεύθερους. Η απάντηση είναι η εξής: Διότι όλα δείχνουν ότι η μεγάλη μάζα απεμπόλησε την ελευθερία της και δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνο με την επέμβαση του από μηχανής Θεού (deus ex machina), όπως συμβαίνει και στην αρχαία τραγωδία. Άλλωστε, ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος θα διατηρήσει ένα σημαντικό περιθώριο ελευθερίας, αφού, μετά την μεγάλη καταστροφή, θα πρέπει να αποφασίσει αυτοπροαίρετα αν η καταστροφή ήταν θεϊκή επέμβαση ή όχι. Η ερμηνεία αυτή θα είναι αποκλειστικώς δικό του θέμα. Είναι δε σίγουρο ότι θα είναι αρκετοί εκείνοι που θα ενστερνισθούν μιαν άθεη ερμηνεία!

-------

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

Ι. Λογοτεχνία: Τζωρτζ Όργουελ, 1984, μτφ.: Νίνα Μπάρτη, Αθήνα 1978.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ Α

Όπως το αγοράκι του τυραννικού πατέρα φοβόταν τις κατσαρίδες, έτσι και στο οργουελικό 1984 ο Ουίνστον Σμιθ φοβόταν τους αρουραίους. Και στις δύο περιπτώσεις, ο φόβος ήταν το κλειδί για την υποδούλωση του ανθρώπου. Κατά τα λεγόμενα του Ο’ Μπράιεν στον Ουίνστον:

«Για κάθε άνθρωπο υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να υποφέρει, που δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί. […] Το ίδιο είναι για σένα οι αρουραίοι. Δεν μπορείς να τους υποφέρεις. Είναι μια μορφή πίεσης που δεν μπορείς ν’ αντέξεις, ακόμα και αν ήθελες. Θα κάνεις αυτό που απαιτείται» (σελ. 280).

Προσοχή: Στο πλαίσιο περιγραφής του βασανιστηρίου στο οποίο υπεβλήθη ο Ουίνστον (σελ. 282), ο Όργουελ κάνει λόγο για «συνηθισμένη τιμωρία στην Αυτοκρατορική Κίνα», στην οποία συμμετέχει και το σύμβολο της εποχής του κορωνοϊού: η μάσκα!

ΕΦΑΡΜΟΓΗ Β

Στην στιχομυθία ανάμεσα στον ανακριτή του Κόμματος Ο’ Μπράιεν και τον ανακρινόμενο Ουίνστον Σμιθ (σελ. 266) καταγράφεται μια θέση που αντικατοπτρίζει τον τρόπο σκέψης του τυραννικού πατέρα:

«Ελέγχουμε τη ζωή, Ουίνστον. Την ελέγχομε σ’ όλους τους τομείς της. Φαντάζεσαι πως υπάρχει η λεγόμενη ανθρώπινη φύση, που, επειδή την παραβιάζουμε, θα στραφεί εναντίον μας. Αλλά την ανθρώπινη φύση, τη δημιουργούμε εμείς. Οι άνθρωποι είναι πολύ εύπλαστοι. Ή μήπως ξαναγύρισες στην παλιά σου ιδέα ότι οι προλετάριοι ή η οι σκλάβοι θα ξεσηκωθούν και θα μας ανατρέψουν; Αυτό να το βγάλεις απ’ το νου σου. Είναι αδύναμοι σαν τα ζώα».

ΕΦΑΡΜΟΓΗ Γ

Στην ίδια στιχομυθία, ο Όργουελ αναφέρεται στον Θεό, υπονοώντας ότι μόνο η δική του παρέμβαση μπορεί να ανατρέψει το σχέδιο μετατροπής των ανθρώπων σε σκλάβων:

Όταν ο Ουίνστον λέει στον Ο’ Μπράιεν ότι «στο τέλος [οι προλετάριοι και οι σκλάβοι] θα σας νικήσουν. Αργά ή γρήγορα θα σας δουν τι είστε και θα σας ξεσκίσουν», ο δεύτερος τον ρωτά:

«Έχεις καμιά ένδειξη πώς γίνεται αυτό; Ή κανένα λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να γίνει;».

Ο Ουίνστον απαντά αρνητικά, επικαλούμενος την πίστη του:

«Όχι. Το πιστεύω. Το ΞΕΡΩ πως θ’ αποτύχετε. Υπάρχει κάτι στο σύμπαν –δεν ξέρω τι, ένα πνεύμα, μια αρχή– που δεν θα υπερνικήσετε ποτέ».

Και τότε ο Ο’ Μπράιαν κάνει την κρίσιμη ερώτηση:

«Πιστεύεις στον Θεό, Ουίνστον;».

Ο Ουίνστον απαντά αρνητικά και αφού αρχικώς δηλώνει άγνοια για την ανώτερη αρχή που θα οδηγήσει τα σχέδια του Κόμματος σε αποτυχία, επικαλείται ως πηγή λύσης «το Ανθρώπινο πνεύμα».

Η απάντηση αυτή προκάλεσε τον χλευασμό του Ο’ Μπράιαν, ο οποίος διαβεβαίωσε τον Ουίνστον ότι, αν αυτός εξακολουθεί να είναι άνθρωπος, τότε είναι ο τελευταίος, διότι «το είδος του έχει εξαλειφθεί» και οι διαχειριστές του κόμματος είναι οι «κληρονόμοι» των ανθρώπων.

ΙΙ. Κινηματογράφος: Το σκοτεινό χωριό (The village), 2004.

Ό,τι είναι οι κατσαρίδες για το αγοράκι του τυραννικού πατέρα και οι αρουραίοι για τον Ουίνστον του οργουελικού 1984 είναι τα απόκοσμα πλάσματα που (υποτίθεται ότι) κατοικούν σε ένα δάσος. Σε αυτήν την αλληγορική ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν μια μικρή ανθρώπινη κοινότητα του έτους 1897 έχει αποσυρθεί μακριά από τον πολιτισμό κοντά σε μια δασώδη περιοχή, όπου έχει χτίσει το χωριό Κόβινγκτον. Η επίκληση και μόνο των απόκοσμων πλασμάτων είναι το σκιάχτρο ολόκληρου του χωριού που πιστεύει δεισιδαιμονικά ότι, αν εισέλθει στο δάσος παραβιάζοντας την (δήθεν) μυστική συμφωνία που υπάρχει ανάμεσα στους προύχοντες του χωριού και τα πλάσματα, θα προκαλέσει την τιμωρητική τους αντίδραση. Εδώ, ο φόβος για τα πλάσματα αυτά υπερνικάται τελικώς από μία τυφλή γυναίκα, η οποία εγκαταλείπει το χωριό για να βρει τα φάρμακα που θα σώσουν την ζωή του βαριά τραυματία αγαπημένου της.

Συμπέρασμα: Ο φόβος για κάθε σκιάχτρο δεν ξεπερνιέται μόνο μέσω της πίστης αλλά και μέσω της αγάπης προς έτερον!

πηγή : Νομικός ΚΩΝ. ΒΑΘΙΩΤΗΣ