" Εμαθα να είμαι ευτυχισμένος... το ταξίδι αυτό είναι προσωπικό σε ανηφόρι πονεμένο και στενό" τραγουδούσε ο αξέχαστος Χρήστος Στυλιανέας

.


-Συνοπτικά, και χωρίς πολλά λόγια
ποιο, νομίζεις, σαλεμενότατη,
υπήρξε  το μεγάλο  χάρισμα 
του  Πατρινού μουσικού  Χρήστου Στυλιανέα;

-Να σου πω.

Παρά τα σοβαρότατα εκ της υγείας προβλήματά του, βοηθούσε επί δεκαετίες ακούραστα, αγόγγυστα, όπως μαρτυρούν και τα παιδιά του- οι αυστηρότεροι κριτές κάθε γονιού- βοηθούσε  σε υλικό και πνευματικό επίπεδο, σιωπηλά, διακριτικά, αθόρυβα, εκ πλεονάσματος απροσωπόληπτης αγάπης,  τον πλησίον του, τον κάθε πλησίον του, όποιος και άν ήταν, χωρίς καμία προκατάληψη  για την εθνικότητα, την ηλικία, την κοινωνική θέση, την εμφάνιση, την πολιτική τοποθέτηση, την θρησκεία, την οικονομική κατάσταση, την υπαρκτή ή ανύπαρκτη, ηθική- του πλησίον-  ταυτότητα.

Όταν ο Χρήστος Στυλιανέας, έφυγε από τούτο τον πρόσκαιρο αλλ' όχι μάταιο κόσμο, αμέτρητα μάτια γνωστών και άγνωστων συνάδελφών του, συγγενών  και φίλων, ξεχείλισαν δάκρυα, αμέτρητες, -από την πλουσιόδωρη αγάπη του,  ελεημένες ψυχές-, τον ευλόγησαν και παρακάλεσαν τον Θεό, για τη δική του, αιώνια  ανάπαυση...

-Είθε να γίνει...

Ευανθία η Σαλογραία   

...................................................................................................
...................................................................................................