Δική μου είναι η εκδίκηση (επανάληψη)

((επανάληψη)

Λοιπόν, λατρεμένο μου, 

προσωπικά, στο λέω με πάσα εντιμότητα, άν δεν ήμουνα μια
κατηχητικούδα του ΜΗ κερατά, έτσι και με πείραζε κάποιος, 
θα του ανταπέδιδα όχι οφθαλμόν
αντί οφθαλμού, μόνο, όχι τέτοια ψιλοπράγματα, α μπα!

Δεν θες να ξέρεις, τί θα του έκανα.
Το είπα μια φορά και φωναχτά, το παραπάνω και με κοίταξε με περιφρόνηση, ο καλός μου ο Μάριος , αναστενάζοντας:

- Καλά! Είσαι τόσο άθλιος άνθρωπος;
Είσαι τόσο μικρόψυχη
-Ναι, βρε! 
Είμαι και γουστάρω και δεν θα δώσω λογαριασμό σε κανέναν! 
Άμα με πειράξουνε, θα τους πειράξω! 
Δεν θα κάθομαι με σταυρωμένα χέρια σαν καρπαζοεισπράχτορας, για να πίνουν αυτοί ουίσκια εις υγείαν του κορόιδου, για Όνομααα!

Και ενώ κινούμαι στο έδαφος αυτής της νοητικής περιοχής, ότι και βέβαια, θα ανταποδώσω, αν κάποιος με... κουρδίσει άγρια
( Παναγία μου, κανείς ας μη με βάλει στη συγκεκριμένη δοκιμασία, το καλό που του θέλω...)
πέφτει πάλι στο ξερό χώμα τής συνείδησής μου- σαν απαλή βροχή τού Φθινόπωρου- μια φωτεινή φράση από την Αγία Γραφή:

" Εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος." 
(Προς Εβραίους κεφ.ι, στίχος 30)
Την είδα και χάζεψα.
Κάνει τέτοια πράγματα ο Κύριος;
Ανταποδίδει;
-Βεβαιότατα, μανδάμ, ανταποδίδει
Όχι όμως, όπως εσύ φαντάστηκες -παιδιόθεν- την ανταπόδοση.
Όχι με εμπάθεια οργής.
Όχι με την -παραμικρή- κακία και ανθρώπινη ή δαιμονική εκδικητικότητα, που μας πλασάρουν οι εβραίοι σκηνοθέτες του σινεμά.
Ο Τριαδικός Θεός που λατρεύουμε οι Ορθόδοξοι, έχει για ό λ α Του τα πλάσματα, την τελειότητα μιας ανερμήνευτης και απαθούς αγάπης.
Από το Μηδέν εις το Είναι, μάς έφερε. 

Έδωσε τους Νόμους, τους φυσικούς και τους νόμους τους πνευματικούς και με βάση αυτούς τους Νόμους, όρισε να πορευόμαστε.
Όποιος παραβαίνει το Νόμο είτε το φυσικό είτε τον πνευματικό, εισπράττει τις συνέπειες αυτής της παράβασης, αργά ή γρήγορα, με τη μορφή απαραμύθητου ψυχικού ή σωματικού πόνου.

Και γιατί δεν πρέπει -εγώ προσωπικά- να ανταποδώσω κακία στην κακία αλλά να περιμένω- και γύρευε πόσον καιρό πρέπει να περιμένω(με τα νεύρα τσατάλια από την καθυστέρηση) για τη θεία επέμβαση- την απόδοση δικαιοσύνης από τον Κύριο;

Δεν πρέπει να ανταποδώσω, διότι, η ίδια- ως άνθρωπος ατελής και σκοτισμένος- αν προσπαθήσω να ανταποδώσω, θα ανταποδώσω πάντα κάτι παραπάνω από το κακό που νομίζω ότι μου έκανε ο απέναντι.

Ανταποδίδοντας- έστω, άθελά μου- κάτι παραπάνω, θα δημιουργήσω στην ψυχή τού θιγόμενου πλησίον, ένα έλλειμμα δικαιοσύνης που θα φέρει στην επιφάνεια των σχέσεων, νέα συναισθηματικά προβλήματα και εμπλοκές επώδυνες.

Θα πει-ας υποθέσουμε- η πεθερά:
-Εγώ- η καλή γυναίκα- απλώς, Ανοικοκύρευτη την είπα!

Αυτή γιατί μού 'δωσε μια φτυσιά στα μούτρα;

Η φτυσιά αποτελεί παραπάνω προσβολή από την προσβολή που της έκανα!


Και θα με σπρώξει.
Σπρώχνοντάς με-η αδικημένη- αστραπιαία θα σκεφτώ:
-Όπα! Τι είναι αυτά;

Τσαμπουκαλεύονται και οι πεθερές στον 21ο αιώνα;


Προσωπικά, μια δροσερή φτυσιά στα μούτρα, της πέταξα.


Αυτό το... Αλτσχάιμερ, πώς μου τη βγαίνει με κόκκινο;

Και θα της κοπανήσω μια μπουνιά στο χέρι που με έσπρωξε, έτσι! 


Για να ...μάθει!

Η πεθερά,από τη μεριά της, ξαφνιασμένη και αστραπιαία αντιδρώντας

(νευρώνες είναι αυτοί, Διονυσάκη μου)

θα μου ανταποδώσει τη μπουνιά.

Τυλιγμένη πιά και γω στο πάθος τής οργής, θα συνεχίσω ηρωικά, με μια κλοτσιά στο καλάμι της, εκείνη, τότε με μάτι θολό,αρπάζοντας το χασαπομάχαιρο της κουζίνας,θ'αρχίσει να με κυνηγάει γύρω γύρω απο το τραπέζι και, αν δε βρισκόταν ένα χαλί κακοστρωμένο- να πεδικλωθεί η χριστιανή να πέσει ανάσκελα μένοντας αναίσθητη- δεν ξέρω πώς θα τη γλιτώναμε την τραγωδία, την αποφράδα ημέρα εκείνου του -ευτυχώς- φανταστικού διαλόγου που μόλις περιέγραψα.

Γιατί, όμως, στα εξομολογούμαι αυτά, φωναχτά,λατρεμένο μου;

Για να ακούσω, επιτέλους- με τα μισόκουφα αυτάκια μου- ότι η βία φέρνει


υ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ά κλιμάκωση βίας που μόνο με θάνατο -ίσως- να τερματίζεται.


Και γιατί δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε ε π α κ ρ ι β ώ ς εμείς οι άνθρωποι, τιμωρία στην τιμωρία;
Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, περιστεράκι μου, μέχρι τελικής εμπέδωσης:

-Λόγω της κατασκευής τής ψυχοσωματικής μας υπόστασης,η οποία είναι υπερ-ευαίσθητη, είτε το συνειδητοποιούμε -οι άφρονες- είτε βρισκόμαστε σε μαύρα μεσάνυχτα επί του θέματος.

Θυμάμαι συχνά εκείνη την υπέροχη σκηνή από τον "Έμπορο της Βενετίας" με τον Αλ Πατσίνο, όπου ο Σάϋλωκ καλείται να πάρει το συμφωνημένο αντίτιμο, χωρίς να στάξει όμως ούτε σταγόνα αίμα- μια και η σταγόνα αίμα δεν περιλήφθηκε στο χαρτί, την ώρα που το υπέγραφαν.

Επειδή, λοιπόν, αδυνατούμε να ανταποδώσουμε επακριβώς κακία στην κακία, όσο και αν νιώσουμε προσβεβλημένοι, ας σιωπήσουμε προς το παρόν, ειλικρινά προσευχόμενοι για τον ανεγκέφαλο που μας έβλαψε, και ας αφήσουμε τον Κύριο, ό τ α ν Εκείνος θα κρίνει, να ανταποδώσει με το δικό Του, τέλειο και αναμάρτητο και παιδαγωγικό τρόπο.

Αργεί ο Κύριος,ενίοτε- για τη δική μας, επίγεια αίσθηση του χρόνου- αργεί, αλλά δεν λησμονεί, το διατυμπανίζει και ο λαός μας, και η ανταπόδοση είναι πάντοτε ευθέως ανάλογη των Νόμων φυσικών και πνευματικών που παραβιάστηκαν. 

Στις καλοπροαίρετες ψυχές, η ανταπόδοση αυτή του Κυρίου, γίνεται αφορμή μεγαλύτερης προσοχής και ωριμότητας -για τη συνέχεια, τού εν τω κόσμω, βίου τους.

Και δεν έχει σημασία να υλοποιηθεί κάτι εξωτερικά φανταχτερό ως εκδίκηση -με κινηματογραφικό τρόπο,σε στυλ Κλίνταρου στα γουέστερν- ώστε όλοι να το δουν ότι ο Κύριος "εκδικήθηκε".

Το Άγιο Πνεύμα τελεσιουργεί τα θαυμάσιά Του, σιωπηλά, αθόρυβα, σαν δροσερό αεράκι που ό λ α ανεξαιρέτως τα γεγονότα στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων- από τα πιο χαρούμενα, ως τα πιο λυπηρά- τα διευθετεί προς εκάστου, το Αιώνιο Συμφέρον.

Και ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται το παιδαγωγικό μέσον της "εκδίκησης" το νιώθει, το εισπράττει μυστικά, στα κατάβαθά του, πως για τον ίδιο προοριζόταν το Μήνυμα.

Και, εν τέλει, αυτό είναι που έχει όλη τη σημασία, αγαπημένο μου...


Ευανθία η Σαλογραία