Ο ορίζοντας και η πέτρα
Ως πότε θα κάθομαι πάνω στην πέτρα
τούτη, δεν ξέρω. Ως πότε θα βλέπω
αυτόν τον ορίζοντα, αυτό το θεόγραφτο
κατεβατό που μου έχει γίνει ευανάγνωστο.
Ως πότε θα βλέπω μες στον καθρέφτη του
το όνειρό μου, να γίνεται σπίτια
για το άστεγο φως, παιδιά
που στους ώμους τους μεταφέρουν πασχαλιές,
αστροναύτες που κάνουν με τα πόδια
το γύρω της πούλιας στο διάστημα,
καμπάνες γλυκύτατες που
δεν αφήνουνε τους νεκρούς να κλείσουν
τα μάτια τους.
Ως πότε, δεν ξέρω.
Μα μπορεί και μετά που εγώ δεν θα είμαι
να πάρει το σχήμα ενός αηδονιού
και να κάθεται πάνω της, η φωνή μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου