ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΚ ΒΟΥΝΕΝΗΣ

Ο Άγιος Οσιομάρτυς Νικόλαος ο Νέος, κατάγονταν από τα μέρη της Ανατολής. Έζησε, δεν είναι ακριβώς γνωστό, αλλά κάπου τον 7ο με 8ο αιώνα.

Γεννήθηκε από γονείς θεοσεβείς, ευγενείς και πλουσίους.

Από τα παιδικά του χρόνια, έδειχνε, ποια θα είναι η πνευματική του εξέλιξη. Απέφευγε τη συναναστροφή των νέων, που δεν ήταν προσεκτικοί στη ζωή τους και συναναστρέφονταν πάντα με συνετούς, προσεκτικούς και θεοσεβείς ανθρώπους.

Όταν μεγάλωσε, κατατάχθηκε σαν στρατιώτης, στα βασιλικά στρατεύματα. Επειδή ήταν πολύ ανδρείος και μορφωμένος, ο τότε βασιλιάς του έδωσε μεγάλα αξιώματα, τον έκανε Δούκα, δηλαδή στρατιωτικό διοικητή, και τον έστειλε στα μέρη της Θεσσαλίας.

Σε λίγο καιρό ο Νικόλαος, με τη φώτιση του Θεού, πήγε στο όρος της Βουνένης, ένα βουνό κοντά στη Λάρισα και εκεί βρήκε μερικούς μοναχούς που ησύχαζαν, οπότε αποφασίζει, να ασκητεύσει και αυτός στο όρος αυτό, εγκαταλείποντας κάθε κοσμική δόξα και τα αξιώματά του.
Έγινε λοιπόν μοναχός και άρχισε το σκληρό αγώνα της νηστείας, της προσευχής, της αγρυπνίας και κάθε άλλης σκληραγωγίας και ασκήσεως. Έτσι, πολύ σύντομα, έφτασε σε πολύ υψηλά μέτρα, πνευματικής και εναρέτου ζωής. Αλλά ο διάβολος, μη υποφέροντας να βλέπει τη θεάρεστη ζωή των μοναχών αυτών, έστειλε εναντίον τους, πλήθος αθέων Αβάρων, που ήρθαν τότε στην Ελλάδα, λεηλατώντας και φονεύοντες τους πάντες.

Ενώ λοιπόν, ο Όσιος προσεύχονταν μαζί με τους δώδεκα συνασκητάς του, ήρθε την νύκτα Άγγελος Κυρίου και τους είπε να ετοιμαστούν, γιατί σε λίγο θα μαρτυρήσουν για τον Χριστό και θα πάρουν τα στεφάνια της αθλήσεως. Οι αθλητές μόλις άκουσαν τη «Χαρμόσυνη» αυτή είδηση, χάρηκαν και άρχισαν μεγαλύτερο αγώνα με νηστείες και προσευχές, για να γίνουν άξιοι της αιωνίου ζωής.
Ο Μακάριος Νικόλαος, συμβούλευε τους συνασκητάς του λέγοντας: Να μη φοβηθούμε αδελφοί τον πρόσκαιρο θάνατο, ούτε να δειλιάσουμε, γιατί τώρα ήρθε η ώρα, να δείξουμε την ανδρεία μας και με μικρή και λίγη τιμωρία να κληρονομήσουμε την παντοτινή ευφροσύνη και μακαριότητα.

Σε λίγες ημέρες, ήρθαν οι άβαροι στη Σκήτη και τους μεν άλλους Οσίους, αφού δεν μπόρεσαν να τους αλλαξοπιστήσουν με διάφορα βασανιστήρια, στο τέλος τους αποκεφάλισαν, Τον δε όσιο Νικόλαο, βλέποντες ότι ήταν πολύ ωραίος, άρχισαν με κολακείες να τον παρακινούν να αρνηθεί τον Χριστό και να προσκυνήσει τα αναίσθητα είδωλά τους.

Άδικος όμως ο κόπος τους, γιατί ούτε ελάχιστα μπόρεσαν να κλονίσουν από την ευσέβεια τον Άγιο, ο οποίος απαντούσε: «Εγώ δεν είμαι μωρό παιδί, για να ξεγελαστώ και ν΄αρνηθώ τον αληθινό Θεό ο Οποίος με έπλασε, και να προσκυνήσω τα άψυχα είδωλα. Αλλά όπως από την αρχή ήμουν ευσεβής Χριστιανός έτσι και θα παραμείνω, μέχρι να παραδώσω την ψυχή μου, στα πανάχραντα χέρια του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, τον Οποίο, σαν Θεό αληθινό και Σωτήρα μου προσκυνώ, λατρεύω και σέβομαι και για την αγάπη Του αισθάνομαι μεγάλη προθυμία και πόθο, να χύσω ακόμη και το αίμα μου».

Αμέσως τότε οι βάρβαροι εξαγριώθηκαν και τον έδειραν άσπλαχνα. Τον απείλησαν δε, ότι θα τον τιμωρήσουν με φοβερά βασανιστήρια μέχρι θανάτου, αν δεν αλλαξοπιστήσει. Ο Άγιος όμως απάντησε: «Αυτό που φοβερίζετε να με κάνετε, επιθυμώ πολύ, γιατί εάν με χωρίσετε από αυτή τη μάταιη και πρόσκαιρη ζωή, μου δίνετε ατέλειωτη και βασιλεία ουράνια, όπου θα δοξάζομαι μαζί με το Χριστό μου πάντοτε απολαμβάνοντας χαρά ανεκλάλητη και αγαλλίαση απερίγραπτη».

Τότε οι βάρβαροι τον έδειραν τόσο πολύ, ώστε κοκκίνισε η γη από το άγιο αίμα του. Αυτοί που τον έδερναν άλλαξαν δύο και τρεις φορές, από την κούραση. Έπειτα τον έδεσαν σε ένα δένδρο, όπου τον τόξευαν, τον ελόγχευαν και άλλες πολλές τιμωρίες τον έκαναν. Τέλος, βλέποντας ότι ήταν αδύνατον να αλλαξοπιστήση, τον αποκεφάλισαν, και έτσι έλαβε ο αείμνηστος, τον στέφανον της αθλήσεως στις 9 Μαΐου.

Το άγιο λείψανό του, έμεινε άταφο στο βουνό αυτό, επί πολύ καιρό και το φύλαγαν άγγελοι, αβλαβές και αδιάφθορο, μέχρι που φανερώθηκε με το εξής θαύμα:

Ένας άρχοντας από την ανατολή, που έπασχε από λέπρα, είδε στον ύπνο του τον Άγιο, ο οποίος του είπε, να πάει στο βουνό της Βουνένης και εκεί θα βρει κοντά σε μια πηγή το Λείψανό του, το οποίο θα τον θεραπεύσει.

Πραγματικά ύστερα από πολλή έρευνα, ο άρχοντας βρήκε την πηγή και το Άγιο Λείψανο του Οσιομάρτυρος, ακέραιο, άφθαρτο, και ευωδίαζε. Τότε λούστηκε στην πηγή, ασπάστηκε το Άγιο Λείψανο και αμέσως, ώ του θαύματος, θεραπεύτηκε από την ασθένειά του. Ύστερα, από ευγνωμοσύνη, καθάρισε ο άρχοντας τον τόπο εκείνον και έκτισε Ιερό Ναό, στο όνομα του Αγίου, έθαψε το Άγιο Λείψανο εκεί, το οποίο έκτοτε, κάνει πάμπολλα θαύματα.

Σήμερα στο μέρος αυτό, κοντά στο χωριό Βούνενα, μισή ώρα έξω από τη Λάρισα, υπάρχει νέος Ναός, εντός του οποίου βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου.

Η δε αγία θαυματουργός Κάρα του, καθώς και κάποιο τεμάχιο του Λειψάνου του, βρίσκονται στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου στο νησί της Άνδρου, κοντά στο χωριό Ώρες. Πολλοί δε Ναοί, προς τιμήν του Οσιομάρτυρος, υπάρχουν σε πολλά μέρη της πατρίδος μας.

Στον τόπο του Μαρτυρίου του Αγίου Νικολάου, δηλαδή στον Ιερό Ναό του, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Βούνενα, συμβαίνει ένα υπερθαύμαστο γεγονός και κυρίως κατά την ετήσια μνήμη του Αγίου, τρέχει ένα υγρό που μοιάζει με αίμα:

Το αίμα αυτό τρέχει από τους κορμούς μερικών δένδρων, στα οποία εσφαγίασαν τους συνασκητάς του Αγίου και επίσης πλημμυρίζει τη ρίζα ενός κομμένου δένδρου, όπου κατά την παράδοση ετάφησαν .

πηγή: http://www.impantokratoros.gr/8AB002A3.el.aspx-Τρελογιάννης