Αυτόν που τον αντιπαθούσα όταν ήμουνα μικρή, αδυνατούλα και ποοολύ χαζή, δηλαδή τον ένδοξο Μεγαλομάρτυρα, Άγιο Γεώργιο, σήμερα 23 Απριλίου/6 Μαίου στα 2017, η Ορθόδοξη Εκκλησία, στην Ελλάδα, στο Άγιον Όρος, στα Ιεροσόλυμα, στη Ρωσία κ.λπ, χαρμοσύνως ετίμησε!

(Επανάληψη από :http://salograia.blogspot.gr/2011/05/blog-post_06.html )

(H εικόνα του Αγίου Γεωργίου από το 

http://agiografikesmeletes.blogspot.gr)

..............................................................

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, 

και των πτωχών υπερασπιστής, 

ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, 

Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, 

πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

........................................................................

..........................................................................................

Παραπολυαγαπημένο   μου

Η ονοματοθεσία των τέκνων, από αρχαιοτάτων χρόνων, 

σαφώς και αποτελεί μια σημαντικότατη δωρεά

των γονέων προς τα παιδιά τους.

Το όνομα που διαλέγει ο κάθε  πατήρ/μήτηρ  για το σπλάγχνο του, 

είτε το γνωρίζει  ο ίδιος  είτε όχι, εντυπώνεται στο δέρμα της ύπαρξης του απογόνου  σαν μια ανεξάλειπτη σφραγίδα για όλη του τη ζωή. 

Το όνομα όμως  που διαλέγει ο γονιός για το παιδί του, σαφώς και επηρεάζει δια βίου  και τον ίδιο το γεννήτορα, γι αυτό και γω επειδή δεν έτρεφα και  την καλύτερη διάθεση απέναντι στον μπουμπουνητοφόρο (κατά το τροπαιοφόρο) πατέρα μου Γιώργο,  ούτε και προς   τον  σαρκαστή (κατά το "ελευθερωτή") πεθερό μου Γιώργο... 

(τα 'χαν το κουσουράκια ο μακαρίτες,  καλοί άνθρωποι - "στ' άγια η ψυχούλα τους" Μιμίκα μου...)

...όταν γέννησα το πρώτο μου αγόρι, αρχίσαμε να παίζουμε με τον σύνευνο  Πέτρο, την κολοκυθιά όπως φαίνεται από τον παρακάτω φανταστικό διάλογο.

- Πώς θα το βγάλουμε, θησαυρέ  μου, το παιδί;

- Γιώργο θα το βγάλουμε!

-Γιώργο;  Δε  μ' αρέσει το "Γιώργο"!

-Και πώς θες να το βγάλουμε; 

-Να το βγάλουμε ...Παύλο...

-Και γιατί να το βγάλουμε Παύλο, παρακαλώ; 

-Επειδή θαυμάζω τον μεγάλο απόστολο.

-Και γω θαυμάζω το μεγάλο απόστολο, όμως όοοχι!

 Να μην το βγάλουμε Παύλο. 

Να ακολουθήσουμε την αφελή, λαϊκή  παράδοση των νεότερων χρόνων, 

που θέλει ο εγγονός- τιμής ένεκεν- να παίρνει το όνομα του παππού του. 

Γιώργο, λοιπόν να το βγάλουμε το παιδί.

-Επιμένεις στο Γιώργο; 

Επειδή Γιώργο λέν τον πατέρα μου,

Γιώργο λεν’  και τον δικό σου πατέρα;

-Ναι.

-Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, δηλαδή;

-Τι το καλύτερο; επέμεινε με το γάντι (όχι του μποξ),  ο  Πέτρος.

Τον κοίταξα καλά καλά,  μέσα στα μάτια,

όπως ο δάσκαλος κοίταζε στο σκίτσο, επιτιμητικά το μικρό Νικόλα.

-Επειδή, αγαπουλίνι  μου,  

( που θα λεγε και η  ανιψιά μου η Διόνη) 

για πολλούς και διάφορους λόγους τους οποίους  δεν θα αναλύσω στην παρούσα σελίδα...

(όποιος επιθυμεί να πληροφορηθεί ας διαβάσει παλιότερες εξομολογητικές αναρτήσεις, μαζεύοντας και επιπλέον στοιχεία ώστε να μπορεί να με θάβει» τριγύρω, καλύτερα )

... το ξέρεις, έχω χρονίως τσατάλια τα νεύρα μου τόσο  με τον δικό μου πατέρα 

όσο  με τον δικό σου πατέρα.

Λοιπόν, αν το βγάλω Γιώργο το λατρεμένο μας γιούδι, κάθε φορά που θα το φωνάζω με το όνομά τους, βαθιά στην ψυχή μου, κρυφά και μυστικά, πλην απολύτως φωναχτά για τον Θεό, τον (εξ)ετάζοντα νεφρούς και καρδίαν, λιγάκι, θα το αντιπαθώ - το σποράκι  μας. 

-Θες να το αντιπαθώ λίγο λίγο υποσυνειδήτως,  το παιδί μας και να το βρεις καμιά μέρα σιγοβρασμένο με ρύζι στη χύτρα; ρώτησα αφάνταστα ενοχλημένη- πλην με  αγγλοσαξονικό ύφος τερατώδους  ψυχραιμίας- τον αγαθό σύνευνο. 

-Σαφώς και "με την καμία", δεν ήθελε. 

Όταν είσαι νιόπαντρος και φρεσκοερωτευμένος,

χατίρι στο κορίτσι σου δεν χαλάς

που να έρθει ο κόσμος ανάποδα- το έχεις βιώσει. 

Σωστά τα γράφει και κάποιος μεγάλος θεολόγος, 

ότι στη mother nature (στη φύση λέμε...)

το αρσενικό ακολουθεί πάντα το θηλυκό, 

τουλάχιστον μέχρι να ζευγαρώσουν  

και επιπλέον  όσον καιρό, δια τας ανάγκας του,

το χρειάζεται.

Έτσι λοιπόν, τα συμβιβάσαμε ηρέμως. 

Και αποφασίσαμε ότι δεν δίνουμε το όνομα στο παιδί

προκειμένου να τιμήσουμε  τον όποιο πρόγονο, 

-προς χαράν του εγω-κεντρικού προγόνου-

αλλά δίνουμε το όνομα

προκειμένου να τιμήσουμε τον άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας

θέτοντάς τον ως πρότυπο για το παιδί μας, στον αιώνα τον άπαντα.

Θα ομολογήσω  επίσης με το γνωστό ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο ύφος ότι  το συναξάρι του Αγίου Γεωργίου-  τότε στα νιάτα μου-  δεν το είχα πολυπροσέξει.

Τόνιζε ευλαβώς κατά καιρούς,  ο μπαμπάς βέβαια ότι γεννήθηκα με ολοφάνερο θαύμα του Αγίου Γεωργίου, αλλά ούτε και σ' αυτό έδινα σημασία.

Η αντιπάθειά μου, απέναντι στους κακούς τρόπους του γονέα μου, υπερκάλυπτε τις χριστιανικές μου διαθέσεις απέναντι στον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο.

Και κανένα λογικό επιχείρημα, καμία αφήγηση βίου δεν "φτουράει" στα μάτια μας, όταν το μάτι και το αυτί μας, βρίσκονται σε συναισθηματική κατάψυξη.

Προηγούνται πάντα τα συναισθήματα και έπονται  οι λογικές κατασκευές  που διαπλέκονται δια των εγκεφαλικών νευρώνων μας, επάνω στη σκαλωσιά των συναισθημάτων. 

Τα ανέλυσε υπέροχα τα τοιαύτα και ο Daniel Goleman εδώ και χρόνια στο βιβλίο του "Συναισθηματική Νοημοσύνη" που κυκλοφορήθηκε πριν χρόνια απ’  τα "Ελληνικά Γράμματα" (τι κρίμα που έκλεισε ο οίκος, θα συνεχίζω να οδύρομαι...

.................................................

 Σχετικά είχα γράψει και γω στις αρχές του μπλογκακίου

 κάτι απλές σκέψεις στην ανάρτηση με τίτλο: 

Ο πάγος της λογικής και τα βαθιά νερά του συναισθήματος, 

αν θες κλικάρισε επάνω στη φράση, για να διαβάσεις)

Γι αυτό σου λέω μην φέρεσαι

σαν σεληνιασμένος φασίστας του Κερατά,

κάθε φορά που διαφωνείς με τους απέναντι, κι εσύ φίλε μου,

διότι Αρχή και Τέλος των πάντων, πρώτα και κυριότατα,

του Χριστού, η Αγάπη. 

Όταν  απουσιάζει  αυτή η ενσυνείδητη ζωηφόροςτουλάχιστον  διάθεση  αγάπης, 

κι αν όλα τα κοσμικά αγαθά υπάρχουν στη ζωή των ανθρώπων, 

οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι με  σπασμένα  όστρακα άδεια, 

πεταγμένα πάνω σε καυτή, έρημη άμμο.

-Να τιμήσουμε έναν  άγιο λοιπόν, σύμφωνοι. 

Αλλά να μην τιμήσουμε τον Άγιο Γεώργιο, περιστεράκι μου, αναστέναξα.

Δεν μπορώ να Τον τιμήσω-  και Του ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ.

Μεγάλη η Χάρη Του, αλλά δυστυχώς, (δεν μπορώ να το ξεπεράσω)

ανακλαστικά,  το όνομά Του,

με παραπέμπει στα σαρκαστικά μούτρα του πατέρα σου

και στα φασαριόζικα  του πατέρα μου. 

-Προτιμώ να τιμήσω έναν άλλον άγιο, 

με τον οποίο δεν θα έχω κάνει αρνητικές προσωπικές συνδέσεις, 

επέμεινα.

-Και ποιον να τιμήσουμε; 

-Κοίτα αρχοντά μου...
(ναι, τον προσφωνώ "άρχοντα" τον κολλητό  μου, τι ζόρι τραβάς εσύ; 

και ο γύφτος έξω από την εκκλησία κάθε Κυριακή,  "άρχοντα" επίσης τον προσφωνεί). 

...για  να μην ξημερωθούμε παίζοντας πάλι κολοκυθιά, 

ας κάνουμε μια ειρηνική  συμφωνία. 

Ό,τι μέρα γεννηθεί το παιδί, 

ό,τι άγιος γιορτάζει, εκείνου το όνομα να διαλέξουμε. 

Σύμφωνοι; 

- Σύμφωνοι.

Τοιουτοτρόπως  και πράξαμε. 

Και έτσι  χάριτι θεία,  

κανένα από τα δυο παιδάκια  μας, δε «βγάλαμε»  Γιώργοοο!

-Και πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι,

μωρή, γριά κάργια, για  τον άγιο Γεώργιο;

-Α! Αυτό άργησε πολλά χρόνια. 

Τον άγιο Γεώργιο, τον συμπάθησα μετά το θάνατο των πεθερικών

και των αυστηροτάτων γονέων μου.

-Τόση καθυστέρηση; τόση μνησικακία μανδάμ; 

-Τόοοση!

-Χάνω πάσα ιδέα για σας!

- Και δεν πα να τη χάνεις; 

Σκορδοκαήλα μου!

..............................................................................................

..............................................................................................

-Άγιε μου Γεώργιε, 

ευγενέστατε, λεοντόκαρδε αθλητή και μεγαλομάρτυρα

του Κυρίου Ιησού Χριστού,  του Σωτήρα μας,

συγκατάβηθι και επάκουσον ημών των πάνυ αμαρτωλών

των  άθλιων, εκκοσμικευμένων Χριστιανών του 21ου αιώνα 

και χάρισέ μας τουλάχιστον την καθαρότητα της Ορθής Ομολογίας

εν τη φρικτή   ώρα της  Κρίσεως, 

δια των υπερμάχων   ευχών σου, αμήν.

Ευανθία η Σαλογραία 

..........................................................................................

Αφιερωμένο το παραδοσιακό τραγούδι με πολλές ευχές 

στους φίλους  Γιώργηδες και Γεωργίες..