Ο κακοήθης όγκος στο κεφάλι, το τάμα και η σωτήρια παρέμβαση της Αγίας Θέκλας στο δούλο του Θεού Δημήτριο...

Λατρεμένο τους

ξέρω ...ξέρω...έχεις απελπιστεί ...όμως...μην τα παρατάς...

-Ζήτα ένα θαύμα!

-Ζήτα μια νεκρανάσταση!

-Ζήτα μια θεραπεία!

-Τάξε!

Όσο ανασαίνει ο άνθρωπος, 

ακόμη και αν τρώει επί μήνες, μόνο με σωληνάκια στις εντατικές,

υπάρχει ελπίδα...Θέλω να με πιστέψεις!

Πολύ επιγραμματικά θα σου αναφέρω ένα συγκλονιστικό

περιστατικό που το ζήσαμε πριν είκοσι και βάλε χρόνια, στη δεκαετία του 1990 δηλαδή,στην ενορία του Αγίου Μάρκου Πατρών στο πρόσωπο, του αδελφού Δημήτριου.

Ο Δημήτριος εργαζόταν τότε στον ΟΤΕ και  ήταν ένας ευλαβής  έγγαμος μετά τέκνων,

Χριστιανός Ορθόδοξος που εκεί στα σανταφεύγα του, διαγνώστηκε με κακοήθη όγκο στον εγκέφαλο!

Καταλαβαίνεις ότι όταν έγινε η διάγνωση, στην οικογενειά του, αλλά

και στον κύκλο των φίλων και των συγγενών του, έπεσε πικρότατος θρήνος.

Οι εγκεφαλοχειρουργοί του Ρίου στην Πάτρα,  του άνοιξαν και του έκλεισαν

το κεφάλι τρεις ή τέσσερεις  φορές, στα πλαίσια της  θεραπείας του όγκου.

Όμως...φως δεν εφαίνετο.

Τελικά οι γιατροί σηκώσαν τα χέρια και αναφώνησαν: 

-Ο Θεός!

-Άμα ακούς τους αδιάφορους ή έστω χλιαρούς  θρησκευτικώς  γιατρούς και επικαλούνται  το Θεό, έχουνε κατραμιάσει τα πράματα για τον ασθενή τους, πράγματι.

Ο Δημήτριος, όμως, πίστευε βαθιά στον Αναστημένο  Χριστό. 

Παράλληλα με τις θεραπείες που ακολουθούσε ξημεροβραδιαζόταν  και σε εκτενείς προσευχές, ζητώντας παράταση βίου, δεν το βαζε κάτω με όλο που οι θεράποντες φυλλομετρούσαν τις μέρες του, στο ημερολόγιο των απεγνωσμένων προγνωστικών τους.

Τα γεγονότα,  μου τα αφηγήθηκε ο ίδιος ο Δημήτριος διότι όπως σου ξανάπα, ήμασταν αδελφοί εν Χριστώ, στην ίδια ενορία του Αγίου Μάρκου Πατρών, εκείνη την εποχή. 

Πρόκειται για την ενορία που έχει ψάλτη τον κυρ -Παντελή  Γ. (σου έγραψα στην αρχή αυτού του μπλογκακίου, salograia.com, το συνταρακτικό σκηνικό με την απερίγραπτη νεκρανάσταση του πατέρα του, -που όχι! δεν ήταν νεκροφάνεια, ήταν πραγματική νεκρανάσταση μετά από 22 ώρες διαπιστωμένου θανάτου- θα το καταλάβεις και συ όταν το διαβάσεις πατώντας ΕΔΩ  με τον κέρσορα.)

-Μανδάμ Σαλογραία μου, είδες τι ώρα έχει πάει, τώρα που γράφεις;

-Περασμένα μεσάνυχτα, λέει ο υπολογιστής,  στο ρολόι του, γιατί ρωτάς καλέ συ;

-Ρωτάω διότι σε παρακαλώ να συντομεύεις! Μη μου σπάσεις τα ...ούμπαλα με λεπτομέρειες. Γρήγορα. Στο προκείμενο! Θέλω να πάω να κοιμηθώ. 

Τι έγινε επιτέλους με τον Δημήτριο;

-Εντάξει. Το αγίνωτο έγινε! Εκεί που ήταν στο νοσοκομείο με το ξυρισμένο, το πολλάκις υπό των νευροχειρουργών  ανοιγοκλεισμένο κεφάλι, μπανταρισμένος στους επίδεσμους -ούτε το τέρας του Φρανκενστάιν τέτοια χάλια-, θέαμα μιζεράμπιλε, λέμε, του φανερώθηκε σαν σε όραμα-όνειρο, η Αγία Θέκλα, αυτοπροσώπως!

Το πιστεύεις;

-Κοίτα. Το έχω ευθαρσώς δηλώσει και στο παρελθόν. 

Με τα σημεία και τα τέρατα που βλέπουμε στο χώρο της πολιτικής, 

ΟΛΑ τα πιστεύω πλέον!

Για προχώρα στο παρασύνθημα!

-Να προχωρήσω.

Του φανερώθηκε λοιπόν η Αγία Θέκλα, η οποία τον πήρε από το χέρι...

 (εντός του οράματος, και τον οδήγησε κάπου, μη με ρωτάς λεπτομέρειες, δεν είχα τότε το μπλογκ, δεν ήξερα ότι θα μου χρειαστούν οι λεπτομέρειες, αν θες, πήγαινε και βρες τον ίδιο τώρα, το Δημήτριο που τον λένε πλέον π. Πολύκαρπο, στον Πειραιά, να σου τα περιγράψει με το νί και με το σίγμα τα καθέκαστα...)

....πήγε λοιπόν η Αγία Θεκλα, επαναλαμβάνω, του συστήθηκε, (ναι, μη χάσκεις, οι συστάσεις σε κάθε διαπροσωπική αλληλεπίδραση, κρίνονται απαραίτητες), του μίλησε (του είπε διάφορα  πνευματικά, αδύνατον να τα θυμηθώ...) και για να μη τα πολυλογώ η Αγία Θέκλα μετά από αυτό το όραμα, Χάριτι θεία, πλήρως,  τον εθεράπευσε!

Ξέχασα να αναφέρω  το σημαντικότατον  ότι δηλαδή, κάπου σ' αυτή την ιστορία, ο Δημήτριος,  ξεστόμισε στο Θεό, προκειμένου να λάβει το δώρα της θεραπείας του,  ξεστόμισε, μετά δακρύων πολλών,  τάξιμο φοβερό και ασήκωτο:

-Χριστέ μου, σώσε με! κάνε με καλά, σε θερμοπαρακαλώ, και εγώ..θα αφήσω τη γυναίκα μου, (σύξυλη) και θα γίνω καλόγερος!

(Εσύ τώρα εκεί,  νεαρέ, στη γωνία,  που ως ελαφρούτσικος  χλευαστής ιερών και οσίων, 

πας να μηδενίσεις το μέγεθος του τάματός του, λέγοντας

"πφ! σιγά το τάμα! και γω θα το έκανα αν ήθελα να γλυτώσω από τη βαρετή δική μου γυναίκα!" σου λέω ότι έχεις άδικο, άδικο, άδικο! 

Ο Δημήτριος αγαπούσε ποοοολύ την καλή του γυναίκα..

Γι' αυτό και ξεστόμισε τούτο  το μέγα τάμα της στέρησης!

Ο Κύριος των Δυνάμεων  δέχτηκε  την εκ βάθους καρδίας παθιασμένη του υπόσχεση και τις προσευχές.

Οι γιατροί στο Ρίο της Πάτρας, δεν πιστεύαν ούτε στα μάτια τους ούτε στις εξετάσεις τις καινούργιες που έδειχναν τον εγκέφαλο του Δημήτρη, υγιέστατο,  να έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της  διάλυσης και του θανάτου.

Για να μην τα πολυλογώ έχουν περάσει από τότε πολλά χρόνια. 

Ο Δημήτρης, σήμερα,  υπηρετεί ως πατήρ Πολύκαρπος κάποια ενορία του Πατρίου Εορτολογίου,  στον Πειραιά  και η υγεία του, από όσο μπορώ να γνωρίζω, 

βρίσκεται  σε καλή κατάσταση.

Το μόνο κουσουράκι που του απόμεινε,  ως ενθύμιο της φοβερής του δοκιμασίας είναι μια πάρεση στο πρόσωπο, εξ αιτίας,  του "άνοιξε-κλείσε το κεφάλι", που υπέστη στον καιρό που οι χειρουργοί του νοσοκομείου του Ρίου της Πάτρας, προσπαθούσαν να θεραπεύσουν τον καρκίνο του.

Τον καρκίνο όμως μόνο η Αγία Θέκλα επί τους ουσίας με την αναμφισβήτητη,  για το Δημήτριο  παρέμβασή της, τον εθεράπευσε. Τρέφει  απόλυτη βεβαιότητα περί αυτού, τόσο ο π. Πολύκαρπος, όσο και όλοι εκείνοι που από κοντά βίωσαν τη δοκιμασία του αλλά και τη λύτρωσή του, Θεού Χάριτι...

-Κλείνοντας αυτή τη μικρή εξιστόρηση που έζησα από κοντά, περιστέρι μου,

δεν θα κουραστώ, μαζί με τον πρώην αδελφό Δημήτριο και νυν,  π. Πολύκαρπο,  να επαναλαμβάνω:

-Ζει Κύριος ο Θεός των Ορθοδόξων Χριστιανών!

-Ζεί!

-Είθε και μεις, δι ευχών Πάντων των Αγίων και της Υπεραγίας Θεοτόκου,  
να ζήσουμε αιώνια αγαλλόμενοι,  μες στην ουράνια  αγάπη Του! 

Ευανθία η Σαλογραία