Tα αξέχαστα κλύσματα, o βιοενεργοθεραπευτής Ρώσος και ο Έλληνας-εξπέρ στην υγιεινή διατροφή- δημοσιογράφος

(το ρώσικο μνημείο για το κλύσμα!)

................................................................................................

.....................................................................................................

Πριν λίγο  καιρό

λατρεμένο  μου,

γέλασαν  πολλοί πικραμένοι, με ένα σύντομο  βίντεο,

- επρόκειτο, ίσως, για πρόβες σε σκηνή από κάποιο θεατρικό έργο; 

Επακριβώς, δεν δύναμαι  να γνωρίζω...

Στο εν λόγω  βιντεάκι, φαινόταν  

γνωστή και δημοφιλής ηθοποιός

να «καθαρίζει» τον αέρα, 

(δίκην αρχαίας κόρης  που επιτελεί εξαγνισμούς), 

κινώντας με ιερατική χάρη, τις άκρες των ευαισθήτων δαχτύλων της 

– γύρω απ’ το πρόσωπο ενός εθελοντή «θεραπευόμενου».

«Καθάριζε» 

–υποθέτουμε- το… ηλεκτρομαγνητικό πεδίο...

(ή τα "τσάκρας" όπως ονομάζονται κάποια σημεία στο σώμα μας, 

από  λιγότερο ή περισσότερο, μυημένους  σε ινδουιστικές θρησκείες;)

... πλησίον εκείνου που, είχε αυτοβούλως -προς ...απαλλαγήν από την «κακή ενέργεια»-στις μαγικές παλάμες, της εν λόγω καλλιεργημένης  κυρίας- παραδοθεί.

 Μιλώ για εικόνες οι οποίες  απροσδοκήτως  κυκλοφόρησαν

-ελέω φακελωνόντων τα μύρια όσα- ώστε να "κρεμαστούν" αργότερα εις κοινήν θέαν- έτσι που να εμπεδώσουμε δια παντός, πως καμία κίνηση,

ή λόγος- την σήμερον-,  δεν εξαφανίζεται.

Ό,τι ...σοφία ή και σαχλαμάρα αφρόνως ξεστόμισε

ή  επιπολαίως έπραξεν- έκαστος- προ πολλών ετών...

( οίον το τυχαίον,  ρουφηχτό φιλί με τον άραπα, του ειλικρινεστάτου και δυστυχώς μη αυστηρώς αυτολογοκρινομένου... Ζουράρεως..)

....στα σαραντάβαθα  των κιταπιών της προσωπικής μνήμης  αλλά  και των υπολογιστών πλέον, αποθηκεύεται και, όταν έρθει ο κατάλληλος χρόνος, ανασύρεται, ως φαιδρά ή και οδυνηρά (κυρίως), πληροφορία και,  κρεμιέται στα μανταλάκια τής σουργελοποίησης, ανά την Υφήλιο- ας το ενθυμούμεθα πάντοτε, προς αποφυγήν ατελεσφόρων  εκπλήξεων και  αχρήστων ψυχολογικών χτυπημάτων, τέτοιων   

όπως  π.χ. κάθε τόσο, διαβάζουμε στον έντυπο και ηλεκτρονικό, τύπο:

"ΣΟΚ από την περούκα του Ντόναλτ Ντάκ, ΣΟΚ από τα τρία στήθη  που εμφύτευσε η τάδε ντίβα" ( ποιος τη σταματάει τη..ντίβα , αν είναι...γκάγκα, να φυτέψει και τρία στήθη,  κάνοντας τη διαφορά, από τις άλλες κυράτσες; ...μωρέ,  πόσα ΣΟΚ πια,  να αντέξουμε οι παραδαρμένοι  ειδησεοκαταναλωτές; Χριστέ μου, σώσε μας!)

 ............................

Όμως..είθε, εσύ,

να προκόπτεις ως  φιλεύσπλαγχνος και πολυέλεος...όπως ο Κύριος...

και να μην σνομπάρεις τα α-νοήτως   πεπραγμένα  διαφόρων επιφανών ή και αφανών προσώπων, διότι ...άπαντες  "εν τω αυτώ κρίματί εσμεν", κοινώς, όλοι τα παρόμοια χάλια έχουμε  και, αυτά που κοροϊδεύουμε, εκείνα και  κυρίως λουζόμεθα και όλα, τα άπειρα, προκύπτουν εις βάρος μας, για ταπείνωση, πρώτα και κύρια, ξαναλέγω, επειδή, άνευ, της -εν Αγίω Πνεύματι-, ταπεινώσεως, "ουδείς όψεται" (θα δεί)τον Κύριο, παρακαλώ, δέσε κόμπο, το ρηθέν, κόμπο σε καλαματιανό, μεταξωτό,  μαντήλι, με ανιδιοτέλεια σε συμβουλεύω, μοσχαναθρεμμένο μου, είναι καιρός να ξεκαβαλικέψουμε από τ’ αλόγατα της νεανικής αλλά και γεροντικής  αλαζονείας, ουφ! (αναπνοή), προς περιφρούρησιν  του αιωνίου, πνευματικού μας συμφέροντος, το σημειώνω.

Και έρχομαι τώρα να εξομολογηθώ μια ημετέρα (προσωπική μου, εννοώ) επικινδυνότατη φυσιο-ενεργειο-βιο... (δήθεν)..."θεραπεία" που αποπειράθηκα να κάνω προ  χρόνων, ντροπή μου τρισμέγιστη, πλην, το ξεφουρνίζω όπως συνήθως, ντροπαλά και χαμηλοβλεπούσικα, προς προφύλαξίν σου, και αμαρτία εξομολογημένη, συγχωρείται- έτσι δεν λένε;

-Έτσι θρυλείται, γραιοτάτη, ότι συγχωρείται. Το τι συμβαίνει, βέβαια,  στην πράξη είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Προχώρα, αμάν,  στο παρασύνθημα και μην πλατειάζεις, ειδικά με μακροπερίοδο λόγο, με πιάνουνε- δεν θα κουραστώ να μουρμουρίζω- τα διαόλια μου.

- Διαόλια; Θα φύγεις. υπαινίσσεσαι; 

Θα πας "στην απάνω  γειτονίτσα", να μάσεις μανουσάκια;  

Χά! "Ώρα σου  καλή και ό @ώλος σου γυαλί"

( μού το ...ευχόταν χαρωπά, κάθε τόσο, όταν έβγαινα απ’ το σπίτι, η συχωρεμένη η μητέρα μου). Νομίζεις, σκιάχτηκα; Έκαστος, χρυσούλι μου, έχει τους δικούς του ρυθμούς στην αφήγηση και δεν επιτρέπω σε κανέναν αναιδή λογισμό, να με βιάζει να "τρέξω" το ποστάκιον, επειδή έτσι του... "κούκωσε".

Καθαρές εξηγήσεις, για να συμπαθιόμαστε και

ας ξαναπιάσω το νήμααα....

-Τι λέγαμε;

-Λέγαμε ότι προ πολλών ετών

παρουσιάστηκε  πρόβλημα υγείας, που με βασάνιζε.

Ανακαλύφθηκαν  πετρούλες τόοοσες, με το συμπάθιο...

........................................................................

 (μνησικακίας μάλλον πετρούλες, διότι όλες οι ασθένειες του σώματος

 εκ του βάθους τής διαταραγμένης  μας ύπαρξης, προέρχονται, το βροντοφωνάζει πλέον η επιστήμη και εσύ που  δεν είσαι και τόσον  κουφάλογο, μετά από τόσα έτη, χάριτι θεία, το κατάλαβες!)

.......................................................

 ....αποθηκευμένες στη χολή, είπαν οι εξετάσεις, πετρούλες που με κάναν κατά καιρούς να διπλώνομαι στα σαραντατέσσερα από τον πόνο, έτσι ώστε  ο γιατρός, μίαν ημέραν οδυνηροτάτης κρίσεως, να διατάξει  με ύφος που δεν επιδεχόταν αντίρρηση:

-Μανδάμ! αν δε θες να σε χάσουμε πάνω στα νιάτα 

και στο ανά την πόλιν, τσάτρα-Πάτρα, περπάτημά  σου, 

επειγόντως, επέμβαση, δίχως αναβολή. 

-Εδώ και τώρα. Ευανθία,Έφτυσαα!

............................................................................ 

(που σημαίνει, όπως λέγαν με απειλητικό υφάκι, παλιά οι πατεράδες στα παιδιά τους ότι  «φτύνω και μέχρι να ξεραθεί το σάλιο, πρέπει να έχεις πάει και να ‘χεις επιστρέψει, απ’ τη δουλειά που σε στέλνω, τόσο γρήγορα δηλαδή να τρέξεις, αλλιώς...μαύρα σου μακαρούνια, δηλαδή, θα σε καταχεριάσω, τουτέστιν θα φας, της χρονιάς σου το άγριο μπερντάχι, μπλε μαρέν θα σε βρει το ξημέρωμα!)

 .........................................................................

-Με εννοείς;

Τον εννόησα. Και...ομολογώ ότι ξύλιασα. Ένα χειρουργείο χολής, οπωσδήποτε, δεν περιλαμβανόταν στα νεανικά μου χαρούμενα σχέδια για το μέλλον. Τσιτώθηκα. Και μπήκα στη διαδικασία  να επιστρατεύω λυτές και δεμένες πληροφορίες προκειμένου να το αποφύγω. Άρχισα, λοιπόν, να ψάχνω εναλλακτικές σε όλα τα σημεία του νοερού μου ορίζοντα.

Κατά τα γνωστά όποιος ψάχνει βρίσκει και ο ευρών... αμειφθήσεται!

-Άσχετον, αλλά...μου αφύπνισες το ενδιαφέρον...Λοιπόν;

-Λοιπόν, ψάχνοντας  βρήκα  ότι ένας γνωστότατος δημοσιογράφος που αρθρογραφούσε σε μεγάλη Αθηναϊκή εφημερίδα στη δεκαετία του 1970- 1980 και βάλε... συντηρώντας στήλη για υγιεινή διατροφή (και τα τούτοις παρόμοια), διέθετε - λέει- ένα οίκημα, κάπου κεντρικά  στην Αθήνα στην περιοχή του Μουσείου, όπου "φημισμένος" Ρώσος βιοθεραπευτής, χρησιμοποιώντας φυσική-υγιεινή διατροφή και έξτρα...βιοενέργεια, θεράπευε- ξαναλέει- και έβγαιναν, (έπεφταν πλοπ! δια της φυσικής αφοδευτικής οδού- χαλαρά!) οι πέτρες της χολής, χωρίς να χρειαστείς, ούτε κατά διάνοιαν, αιματηρά  χειρουργείααα!

-Ποιος στραβός δε θέλει το φως του; Εγώ πάντως η σούπερ μύωψ, (αργότερον πρεσβύωψ και λοιπά τής υγείας των ματιών κουσουράκια  που δεν είναι του παρόντος, λεπτομερώς να εκθέσω) - το ήθελα!

-Μανδάμ, δεν επιθυμώ να σε πονηρέψω,

πλην...κάπως έτσι, κατασκευάζονται τα θύματαα!

-Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν! ( όπως βλέπεις το κακεντρεχές σχόλιό σου, αμνησικάκως, το προσπερνώ...)

"Έφυγα για  Αθήνα,  να ξεμπερδεύω με τις πέτρες, δίχως νυστέρια"! ανακοίνωσα ηρωικά, στην αποσβολωμένη, επιστήμονα μαία, την καλή μανούλα μου.

-Θα έρθω  κοντά! φώναξε,

πρόθυμη για συμπαράσταση στη θυγατέρα  της, εκείνη.

-Δεν χρειάζεται Καλλιρροάκι μου, αντέτεινα. 

Κάτσε στο χωριό σου.

Δεν πρόκειται για πονεμένες  ιστορίες  με γιατρούς, 

ναρκώσεις, νοσοκομεία...

Μια απλή φυσιοθεραπεία θα γίνει με κάτι...κλύσματα (!)

-την ενημέρωσα με ύφος εντελώς ανέμελο- προκειμένου να καθησυχάσει!

-Κλύσματα; Τι  κλύσματα; συνοφρυώθηκε η επιστήμων μαία. 

Θεραπεία πετρών χολής με κλύσματα;

Αυτό, δεν το έχω ξανακούσει.

Περίεργο! Όμως, εγώ, μπέμπα..ό,τι και να κάνεις. 

("μπέμπα" με φώναζε

 μέχρι που πάτησα τα σαράντα,  

τουλάχιστον)

...μόνη σου, δεν σε αφήνω!

δήλωσε με ύφος πολεμοχαρές,  η καλή γυναίκα.

(στ' άγια η ψυχούλα της, Μικάκι μου! 

Αν δεν είχε επιμείνει εκείνες τις μέρες

να με συνοδεύσει δεν θα διάβαζες αυτή την ώρα, το παρόν,  εξομολογητικό και περιγραφικό αληθινών σκηνικών, τραγελαφικόν πάθημά  μου..)

Ανέβηκα λοιπόν, Αθήνα, μαζί με τη μαμά και επισκέφτηκα μόνη το οίκημα (κάτι σαν νεοκλασικό το θυμάμαι, εκεί κοντά στο Πολυτεχνείο, στην Πατησίων) το οποίο  διαφήμιζε -στο για υγιεινές τροφές περιοδικό του-,  ο γνωστός δημοσιογράφος (ζει; Μάλλον απεδήμησε ... έχουν περάσει χρόνια, δεν ξέρω, θα σε γελάσω...)

Εκεί, άμα τη αφίξει, (τα γράφω να μαθαίνεις και συ, το εφηβάκι, κανά γλωσσικό απολίθωμα- δεν βλάπτει...) όταν έφτασα, δηλαδή,  με περιέλαβε ο ευγενέστατος...

 ............................................................................................

 (με το αζημίωτο, εννοείται,  ευγενέστατος- τουτέστιν με αδρή αμοιβή, πληρωμένη ντούκου, όχι πιστωτικές κάρτες και λοιπές σύγχρονες εν Ελλάδι, διαδικτυακές, τραπεζικές,  αηδείς συναλλαγές ),

 .................................................................................

...ο "φημισμένος"  Ρώσος ...βιοθεραπευτής, για τον οποίο επαινετικά, κατά κόρον, μιλούσε, στο περιοδικό του, ο δημοσιογράφος.

Άκουσε ο εν λόγω, το πρόβλημά μου, μιλούσε και κάποια ελληνικούλια, κούνησε εμβριθώς  το κεφάλι και με κατατόπισε  αναλυτικά για  το πρόγραμμα που θα ακολουθούσαμε προς...θεραπείαν.

Αρχικά, είπε, θα χρειαζόμουν ανυπερθέτως 

επί μίαν εβδομάδα, υποκλυσμούς...

( σημείωνε: έναν υποκλυσμό  την ημέρα, επί επτά ημέρες,  σύνολον επτά υποκλυσμούς, παρακαλώ,  κι ανάθεμα κι αν κάτεχα μέχρι τότε, τι ακριβώς ήτο η συγκεκριμένη πρακτική-  ζήτησα αναλυτικές, από τη βοηθό του, εξηγήσεις. 

Μου τις έδωσε).

 ..................................

Στο διάστημα αυτής της...θεραπευτικής  εβδομάδας, θα έπινα καθημερινά,

(σύστησε με σοβαρό πάντα ύφος ο Ρώσος βιοενεργο...κ.λπ.) μόνον ένα, δυο, τρία ποτήρια , μηλοχυμούς την ημέρα, άντε, κατ’ άκραν συγκατάβασιν, επιτρεπόταν  να έτρωγα- το λαίμαργο γουρούνι-  και καμιά λαχανοσαλάτα, δεν παίρνω όρκο ακριβώς, θα σε γελάσω...τώρα που το ξανασκέφτομαι, ναι, η λαχανοσαλάτα, ήταν οκέι.

Παράλληλα, θα πήγαινα επί μίαΝ εβδομάδα, κάθε ημέραΝ, στην εν λόγω...ας πούμε...κλινική φυσιοθεραπείας  για μια (με έξτρα αμοιβή και άνευ αποδείξεως, εννοείται), βιο-ενεργειο-θεραπεία!

- Φτού σου, να μη σε βασκάνω! 

..............................................

("Για κοίτα κυρά μου, κάτι ζωντόβολα που βρήκαν και  κοτζαμάν άντρα και παντρευτήκανε, και γω ακόμη, με τόση ευφυία και σωματικά προσόντα, κάθομαι και κοιτάω τον ήλιο, αδικία Θεούλη  μου,  αδικία, δεν το βλέπεις; Κάνε κάτι, βοήθησε!")

........................................................................

-Και πώς. ακριβώς, γινόταν η...βιοενεργειοθεραπεία, μωρή Σαλογραία;

-Να σου εξηγήσω. Με καθοδήγησε ο λεγάμενος βιο...κ.λπ,

 να κλείνω εντελώς τα ματάκια μου

 ( να μην "κλέβω", όμως, κρυφοκοιτάζοντας) και αφού σφράγιζα  εντελώς τα στραβά  μου, αυτός ο ευγενέστατος Ρώσος...χαρισματικός.., με πλησίαζε και κινώντας -κατά δήλωσίν του- τα χέρια του, (χωρίς ωστόσο   να με αγγίζει),  "καθάριζε", (ισχυριζόταν) το "ενεργειακό σώμα " μου,  μεταδίδοντάς του,  "καλή ενέργεια"! ....

 ........................................................................

( τι ενέργεια; μάκαρι να 'ξερα..δεν εξηγούσε, ήταν...κάπως το κλίμα, το ‘φαγε και ο γάιδαρος,  δεν το είχα ψάξει και γω....τα μυστήρια δεν εξηγούνται... 

 ...ό,τι καταλάβεις, κατάλαβες- Σώσον Κύριε τον λαόν Σου, σώσον τους παλαβιάρηδες,  ευλόγησον την κληρονομίαν Σου και, κατεξοχήν με τις λωλοφρένες κάθε λογής και κάθε εποχής,  μακροθύμησον!)

 ................................................................................

.... η οποία "καλή ενέργεια"-συνεχίζω απόξω απ’ την παρένθεση τις επεξηγήσεις- θα βοηθούσε, λέει, αποτελεσματικά στη θεραπεία, δηλαδή, θα διέλυε πιο γρήγορα,  τις πεισματάρες πέτρες του πόνου, που κουβάλαγα στη μεγάλη χολή μου.

 Όλο αυτό το σκηνικό, εννοείται, σεβαστή μου Δ.Ο.Υ,  το ακριβοπλήρωνα σε κάθε πεντάλεπτη συνεδρία, (δεν βαστούσε παραπάνω, από πέντε λεπτά,  περίμεναν, άλλωστε,  "ουρά" τα  κορόιδα, δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο στην..."κλινική" ... ), και εννοείται, έδινα τα φρέσκα λεφτουδάκια μου, όσο για απόδειξη....

-μην είδατε τον Κίτσο το λεβέντη;

-Όχι καλομοιρούλα μου, δεν τον είδαμε!

-Μανδάμ, από το 2008,  πασιγνωστότατον  στους αναγνώστες τού salograia.com, το πόσον βούρλον τυγχάνεις, αλλά...τόσον πολύ...άνους; 

Εκπλήσσομαι! Εκπλήσσομαι!

-Και  δεν πα’ να  εκπλήσσεσαι! 

Σκορδοκαήλα μου. Δεν  τα χαλάς τα προξενιά. 

Αφού το μάθαμε πιά. Πάτο δεν έχει,  η ανθρώπινη ...βιολοσύνη! 

Προφανώς, η αβυσσαλέα  τρομάρα για το χειρουργείο, η απεγνωσμένη  ανάγκη να το αποφύγω,  με έκανε να καταπίνω αμάσητον  πάσαΝ  μπούρδαΝ και  πάσαν μακακίαΝ εκπεμπομένην από χαμογελαστούς  επιτήδειους- έξαλλη γίνομαι ακόμη και σήμερα,  

και  "πάρ' τα", καλτάκα, τα δέκα μεγαλοπρεπή φάσκελα να μη σ’τα χρωστάω!

-Μη βρίζεις! Μη βρίζεις! 

Μη μισείς τον εαυτόν σου! 

-Μη χάνεις την αυτοπεποίθησή σου, καρακαξούλα μου.

-Μια νέα γυναίκα ήσουν τότε, αθώα σαν ωμό κραμβολάχανο, 

(χωρίς  κάμπια επάνω).

-Πώς να το ψυλλιαστείς, άμαθη εσύ- το χοντρό δούλεμα; 

την απάτη;

-Βάβω μ', με όλον τον σεβασμόν 

θα σου δηλώσω έξω απ’ τα δόντια:

άγνοια του φυσικού και πνευματικού νόμου, 

δεν επιτρέπεται. 

Όποιος δέρνεται από  άγνοια νόμου, 

αργά ή γρήγορα, θα λουστεί

τα επίχειρα της... λαλακίας του.

-Αδημονώ. Τι έγινε λοιπόν στη συνέχεια;

-Στη συνέχεια, επί μίαΝ εβδομάδα, έκανα  στο σπίτι, με ειδικό πουάρ που αγόρασα απ’ το φαρμακείο, (πάλι καλά), τα καθημερινά μου κλύσματα, λατρεμένο  μου.. (οι Ρώσοι, να ξέρεις,  γουστάρουν τρελά την συγκεκριμένη πρακτική, αποτοξινώνουν τον οργανισμό, λένε, γι αυτό, ίσως,  βλέπεις, κι  έτσι ντούρο, καραντούρο,  το δικό τους το  Βλαδίμηρο.

Τυχαίο; Δεν νομίζω! ).

Έκλεινα, λοιπόν, από τη Δευτέρα, και  καθ' εκάστην, μέχρι το Σάββατο, τα μάτια, καθώς ο Ρώσος,  ονόματι Αντρέι, μου έστελνε ...βιοενέργεια σε  απόσταση λίγων εκατοστών από το πρόσωπό μου.  

"Τη νιώθεις τη ζέστη (εκ της... βιοενέργειας); "

με ρώταγε, σοβαρότατα, μαζί με τη  βοηθό του.

 Βέβαια και  την ένοιωθα (περισσότερο φανταζόμουν ότι την ένιωθα, παρά την ένιωθα πραγματικά, αν θελήσω να είμαι τελείως ειλικρινής ,με τον εαυτόν μου)...κράταγα  όμως τα "μάτια ερμητικά  κλειστά", όπως η  Νικόλ Κίντμαν στη γνωστή ταινία ,  ώστε  να πετύχει απολύτως,  η  "θεραπεία"!

 Εκ των υστέρων, ανανοήθηκα  η αφαιρεμένη

 ότι κατά πάσα πιθανότητα...

 (αν πράγματι ένιωθα τη θερμότητα

 και δεν αυθυποβαλλόμουν ότι την ένιωθα,

κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να γνωρίζει... )

....ότι ίσως  θα μου έστελναν θερμό αέρα

με ηλεκτρική αντίσταση 

σαν αυτές που χρησιμοποιούν στα κομμωτήρια

για να φτιάχνουνε τα κορίτσια μπουκλίτσες. 

Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα- το θύμα- να κρυφοκοιτάξω,

να δω τι στον κόρακα "έπαιζε"  με την υπόθεση.

- Α όλα κι όλα! όταν δίνω το λόγο μου, πάντα τον κρατώ.

"Ο λόγος σου να είναι συμβόλαιο!" γάβγιζε ανέκαθεν,

ο μπεσαλής, ο συχωρεμένος πατέρας μου.

Τη συμβουλή του, μέχρι να φύγω από τούτο τον πρόσκαιρο κόσμο,

θα την κουβαλώ, με θρησκευτική αφοσίωση, εντός της καρδίας  μου.

Με τούτα και με κείνα, δηλαδή με κλύσματα, μηλοχυμούς και ουδέν έτερον,

 (ούτε καν νερό ενδιαμέσως συστήσαν να πίνω...δεν το θεώρησαν απαραίτητο,  και γω, το νεράκι του Θεού, ή άνους,  ή το απέφυγα ή από το άγχος, το ξέχασα...)

έφτασα, στο τέλος της εβδομάδας, και στην εσχάτη οδηγία,  της.... θεραπείας.

Το βράδυ εκείνο, του παρ’ ολίγον μοιραίου Σαββατοκύριακου, έπρεπε, λέει, βάσει της συνταγής, να καταπιώ γουλιά γουλιά, (μπλιαχ,μπλιαχ), ένα  φλιτζάνι του τσαγιού ωμό ελαιόλαδο,  μαζί  με μισό φλιτζάνι του τσαγιού λεμόνι, χτυπημένα μεταξύ τους έτσι, 

ώστε να προκύψει πηχτουλό, πρασινωπό γαλάκτωμα. 

Είχε δώσει με ύφος γνώστη,

τη  σχετική διαταγή  ο ...θεραπευτής, επομένως;

-Επομένως, "βασιλική η διαταγή και τα σκυλιά δεμένα!"

Το κατάφερα. Και αυτό το κατάφερα.

Μπρος στην αποφυγή της εγχείρησης,

τι ήταν το αηδιαστικό καταπότι, 

το ένα μεγάλο φλιτζάνι ωμό λεμονόλαδο; 

 -Τίποτα!

-Καλού κακού, όμως, δια παν ενδεχόμενον,  έκανα 

(μη με περιγελάς! σε βλέπω!) και την προσευχή μου:

"Παναγίτσα μου, σώσε με.

Μην έχω μπλέξει με απατεώνες; 

( πέρναγε παραδόξως και μια αμυδρή  υποψία, 

έτσι...σαν αχνό  σύννεφο από τον απέραντο  ουρανό της βλακείας μου ...)

 Βέβαια δεν μου κόβουν απόδειξη για τις "επισκέψεις" στο...θεραπευτήριο, αλλά..μωρέ, φαίνονται τίμιοι και καλοί άνθρωποι.

Δεν μπορεί να με κοροϊδεύουν!"

-Πάρε πέντε φάσκελα, ...ούγκαλε  εαυτέ, να μη σ'  τα χρωστάω!

................................................................

 (πάλι  στοπ καρέ- σημείωση: η λέξη -ούγκαλος προέρχεται από το Κατρ-ούγκαλος...δεν ξέρω γιατί, αλλά... μου χτυπάει όμορφα στο δεξί μου  αυτί το μισόκουφο, η λεξούλα...ούγκαλος, ειδικά από τότε που ο Κατρ-ούγκαλος έστειλε e-mail στους Έλληνες πολίτες, για να τους πεί, πόσο καταλαβαίνει τους οικονομικούς τους πόνους, α χα χού χααα... ...ήρθε και  αυτός με τα mail και  μας αποτελείωσε ψυχολογικώς, Παναγία μου!)

.............................................................................

....................................................................................

-Αδιαφορώ για το "κράξιμο" και συνεχίζω.

Πάνω απ' όλα, η Αλήθεια πρέπει να λέγεται.

-Ναι. Να λέγεται! Να λέγεται!

Και όποιος την αντέξει, την άντεξε!

Φτάνοντας  λοιπόν, στην τελευταία νύχτα της ...θεραπείας, το βράδυ δηλαδή  του Σαββάτου, ξημερώνοντας  η Κυριακή, 

ώρα τρείς μετά τα μαύρα μεσάνυχτα, 

ξύπνησα από έντονη δυσφορία, από  τάση λιποθυμίας....

Με έλουσε και κρύος ιδρώτας. Πανικοβλήθηκα. 

Κατάλαβα. Σε  ένα, το πολύ  δυο λεπτά, θα σωριαζόμουν αναίσθητη

στο πάτωμα και μετά..."αντίο Γλαρέντζα!".

Μάζεψα το κουράγιο μου,  ωστόσο, και,  κάνοντας λίγα βήματα, διέσχισα το μικρό καθιστικό, του διαμερίσματος, όπου μέναμε όταν ανεβαίναμε  στην Αθήνα, φτάνοντας στην άλλη του άκρη, στο δωμάτιο όπου-Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν- λαγοκοιμόταν, μια ζωή, πάντα λαγοκοιμόταν, η μάνα μου.

-Μαμά...δεν είμαι καλά...ψέλλισα κατακίτρινη, ΄

-Παναγία μου! ανέκραξε εκείνη,

μόλις είδε το χρώμα της φάτσας μου και τινάχτηκε έντρομη.

Έγερνα σαν τον πύργο της Πίζας, έτοιμη προς κατάρρευση.

Ήδη σχηματίζονταν  μπροστά στο οπτικό μου πεδίο, στον αέρα, ανύπαρκτα, μεγάλα μαύρα μπαλώματα.."μαύριζε ο τόπος"... το αίσθημα το ξέρουν όσοι λιποθύμησαν κάποτε έστω μια φορά στη ζωή τους, έστω  για λίγο...η θέα του δωματίου, έγινε  καρέ κινηματογραφικής προβολής παλιάς μπομπίνας  από σελιλόιντ που ξαφνικά, τόπους -τόπους, υπερθερμαινόταν και  καίγονταν, λίγο πριν κοπεί εντελώς το γύρισμα του φιλμ  στα καρούλια  και ανάψει ο τεχνικός τα φώτα, προσπαθώντας, βιαστικά, με ασετόν, την ταινία  να την  συγκολλήσει,  ώστε να συνεχιστεί, λίγα λεπτά αργότερα ,  η κινηματογραφική, στον επαρχιακό σινεμά, παράσταση...

-Μαμά...νερό!  

Πέθαινα.

Τινάχτηκε αστραπιαία η καλή γυναίκα, 

έφερε το νερό, πρόλαβα, γκλόρυ γκλόρυ,  

κατάπια γουλιές, το ήπια ως τον πάτο,

και δεν θα ξεχάσω ποτέ,

πώς ένιωσα, αδειάζοντας το ποτήρι.

Σαν να χοροπηδούσαν από αλλόκοτη χαρά, 

μυριάδες βελόνες, μέσα στα χέρια μου, 

από την εσωτερική πλευρά του σώματος, προς τα έξω.

Ένα  ζωηφόρο μυρμήγκιασμα, ένα αλλόκοτο αίσθημα! 

Αλησμόνητο!

Δεν επιθυμώ  να  σε κουράζω με λεπτομέρειες, 

πλην όμως, δια πρεσβειών Πάντων των Αγίων

... το απέφυγα το θανατηφόρο κώμα 

από τη σοβαρή διαταραχή  ηλεκτρολυτών 

που ενέσκηψε*...

(διέγνωσε διαταραχή ηλεκτρολυτών,

ο επιστήμων γιατρός που ενέκυψε*  στο πρόβλημά μου)

...επειδή ο Χριστούλης,  

μέχρι τούτη την ώρα να ζήσω,

επέτρεψε.

Όταν έφυγε το ΕΚΑΒ  που καλέσαμε..

πλημμύρισα  πάραυτα με το άφρον θάρρος του αμβλυνούστατου

που αρνείται να διδαχτεί απ’ τις τύπου "Μίστερ Μπιν", γκάφες του.

-Ε, μωρέ...εντάξει..δε συνέβη  και κάτι τρομερό...

Μια μικρή  λιποθυμική τάση από την αφαγία, μού έτυχε...το ξεπέρασα!

Θα συνεχίσω το πρόγραμμα της "θεραπείας!", δήλωσα η τολμητίας.

-Ξαναπάρτα, πέντε, μαμμάκυθε να μη στα χρωστάω!

Η μάνα μου, μαζί με την επιστήμη που είχε επίσης  σηκώσει τα χέρια ψηλά, 

τράβηξε τα μαλλάκια της, με τη στάση μου.

-Ναι, ρε φίλε.

Δεν έχει ξεπαστρεμό η γυναικεία ευήθεια  

ούτε και ο καρασεβντάς ο εισαγόμενος εκ της Γείτονος..

(άσχετο αλλά ήθελα να το πω γιατί  «μου τη δίνει»)

-Εδώ είδες, μωρή Σαλογραία, το Χάρο με τα ματάκια σου, και  εκεί!

 τη ..."θεραπεία", ως βούρλο, επέμεινες να την ολοκληρώσεις;!

-Είναι θέμα χαρακτήρα.

Δεν μου αρέσει να εγκαταλείπω ούτε τους φίλους μου,

ούτε κάτι που άρχισα με τόσες ελπίδες προς ίασιν από «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» όπως ακούμε και στην εκκλησία (το διευκρινίζω, παπά μου, για να μη λες δεξιά αριστερά  ότι εκτρέπομαι σε παλιόλογα από δική μου πρωτοβουλία...)

-Τι είπω και τι λαλήσω; 

Οι κομπογιαννίτες επίσης,

στον αιώνα τον άπαντα δεν ξολοθρεύονται.

-Χριστέ μου, Σ' ευχαριστώ που μ’ άφησες να ζήσω

 και έτσι δεν έχασε η Πάτρα,  τη γραία κωλοβελόνα...

Εκείνο το πρωί της Κυριακής  που ξημέρωσε, πήγα, λοιπόν,  στην τουαλέτα και μάζεψα, δια της ρομαντικής οδού που γνωρίζεις,  τις "πέτρες" που βγήκαν πολλές μαζί, στρογγυλές σαν φακούλες,..("σταμάτα σίχαμα! δεν θα ξαναβάλω φακή στο στόμα μου...") , πρασινούλες, από την "κάθαρση-λέει- της  χολής". 

Εκεί, επιτέλους έληγε  η όλη  διαδικασία...

Τηλεφώνησα περιχαρής  στους ...βιοθεραπευτές να τους ενημερώσω οτι ναι μεν, παραλίγο να αφήσω γεια στους όμορφους και γεια στους γαλανομάτηδες Ρώσους, Ουκρανούς, Γεωργιανούς βιοενεργειοκ.λπ,  πλην όμως, "οι πέτρες, επιτέλους,  βγήκανε!-  χωρίς χειρουργείο- γκλόρυ γκλόρυ αλλελούια!" Χάρηκαν πολύ –δήθεν- και αυτοί.

-Μανδάμ! 

Το χαψες ότι βγήκαν έτσι εύκολα, οι πέτρες της χολής;

 -Το χαψα!

-Είσαι άξια της μοίρας σου!

-Το εμπέδωσα. Το λέει και ο φιλόσοφος-οικονομολόγος θείος σου, ο Τάκης:

«Μη λυπάστε κανέναν. Έκαστος είναι άξιος της μοίρας του». 

Παρ’όλα αυτά, ο Κύριος, και εμάς με το χαμηλό I. Q. μας αγάπησε.

Δεν μας σνομπάρει! Και προσπαθεί να μας φωτίσει, έστω και αργά  δια της Επιστήμης και να μας σώσει-τελικά- δια των χειρουργείων, γκλόρυ γκλόρυ,  αμερικανοσπουδαγμένε ιατρέ,  Δημήτριε Λ. που χάριτι θεία, εσύ αργότερα, στο «Υγεία» με θεράπευσες.

-Τι θες να πεις ακριβώς;

-Θέλω να πω ότι πριν αποφασίσω λίγο αργότερα  την επέμβαση και μάλιστα λαπαροσκοπικά, έδωσα τις "πέτρες" που βγήκαν δια της φυσικής οδού του εντέρου, σε χημικό επιστήμονα που εκείνο τον καιρό, σε συνεργασία με  καθηγητή γιατρό χειρουργό του νοσοκομείου του Ρίου της Πάτρας, έκαναν  σχετική  έρευνα πάνω στα εξαγόμενα εκ της  χολής, χαλικάκια.

-Μανδάμ, σε γελάσανε! Δεν ήταν πέτρες εκείνες οι πράσινες στρογγυλές "φακούλες" που βγήκανε, μου απήγγειλε την  ετυμηγορία, μίαν ωραίαν πρωίαν ο ερευνητής επιστήμονας,  με τόνο φωνής που δεν σήκωνε αντίρρηση.

-Και τι ήτανε, εντιμότατε; αναφώνησα με καχύποπτη έκπληξη,

δυσαρεστημένη από την ανατροπή του προσωπικού μου σενάριου,

αυτού δηλαδή, της δια  των κλυσμάτων, φυσικής θεραπείας.

-Συσσωματώματα λεμονιού και λαδιού, μανδάμ, αυτά ήτανε! Αυτά  που κατάπιες το τελευταίο βράδυ της...κούρας, λίγες ώρες πριν την παρ' ολίγον μοιραία  διαταραχή ηλεκτρολυτών που από την αφυδάτωση λόγω  των συνεχόμενων  κλυσμάτων και την έλλειψη υγρών,  έπαθες.

Την πάτησες, όρνεον!

Δεν ήτανε  πέτρες της χολής

οι πρασινωπές «φακούλες» που έβγαλες.

Οι πέτρες της χολής χαρακτηρίζονται από άλλη σύσταση!

Διαφορετική.

Έχουμε δει εκατοντάδες  τέτοιες πέτρες προερχόμενες από επεμβάσεις.

Ξέρουμε επακριβώς ποια είναι η χημική τους δομή

και το δηλώνουμε με απόλυτη βεβαιότητα,

διότι επάνω σε αυτά εδώ και καιρό,

εργαστηριακά ερευνούμε και δυο γαιδουριώνε άχυρα,

δόξα τω Θεώ,  τα χωρίζουμε.

-Είμαι υπόχρεη, για την ενημέρωση, αγαπητέ, τον ευχαρίστησα, ενώ  βάφτηκαν εν ακαρεί,  ροδαλά τα μάγουλά μου,  

απ’ τη ντροπή που με τύλιξε...

Αφού ευχαρίστησα εκείνον,

συνειδηποίησα, τότε και μόνον τότε,  

πόσο κορόϊδο με πιάσαν οι ...ενεργειακοί...Ρώσοι  βιοενεργειοθεραπευτές

και καπάτσοι Ελληνάρες δημοσιογράφοι

και...θύμωσαα!

Θύμωσα: πρώτον με τη  δική μου α-νοησία

και δεύτερον: με τη δική τους την  πονηρία.

Κανονικά θα έπρεπε να πάω, να τους τουλουμιάσω

(έστω και δι επαρκώς γυμνασμένων...αντιπροσώπων) στο ξύλο, αλλά ευτυχώς γι αυτούς..υπερίσχυσαν οι χριστιανικές μου ιδέες και απλώς τους «στόλισα»  τότε ένα γράμμα χειρόγραφο...

(δεν μου βρισκόταν  πληκτρολόγιο ακόμη ) δηλαδή μια επιστολή γεμάτη μαύρη χολή και χριστιανική τσαντίλα.

-Ού! γομάρια, απατεώνες!  τους έγραψα:

"Ας έχετε χάρη που είμαι λίγο του κατηχητικού και δεν γουστάρω τα δικαστήρια, αλλιώς θα σας κρέμαγα από εκεί που σας αξίζει να κρεμαστήτε, ρεμάλια! Που παίξατε με το πορτοφόλι μου και, κυρίως με τη ζωούλα μου! Παλιοπινόκιοι! Σας παραδίδω εις χείρας Θεού.

Να πάρετε από Εκείνον, αυτό που πρέπει να πάρετε.  

Να μπουζουριαστήτε από την Ασφάλεια," κατά τα έργα" σας! που γράφει και ο Απόστολος Παύλος. Άμα πια! Παλιολαμόγια του Εξαποδού, που εκμεταλλεύεστε  αθώους πάσχοντες,

σαν δε ντρεπόσαστε όλοι σας!..Σιχάματα! "

Και αφού έγραψα με απίστευτο μένος,  

εκείνο το φλογισμένο  γράμμα,

σταυροκοπήθηκα 

(για να φύγουν τα πολλά δαιμόνια 

των αρνητικών συναισθημάτων που με κρατάγαν αιχμάλωτη)  

και  προσπάθησα να ξεχάσω τη φριχτή κοροϊδία που είχα εισπράξει...

Ένοιωθα γελοιότατη.

-Μανδάμ!

Με όλο το σεβασμό,

επίτρεψέ μου να πω ότι έχεις άδικο να σεληνιάζεσαι.

Η φύση του ανθρώπου, χωρίς την ανακαινιστική δύναμη

της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, 

ρέπει σε κάθε είδους πονηρία.

Δικό σου ήταν το λάθος. 

Εσύ έπρεπε να προσέχεις.

-Σταμάτα το κήρυγμα!

Δεν σου το χουνε πει;

Δεν κάνουνε κήρυγμα ηρεμίας σε αφηνιασμένους ανθρώπους! 

Φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα! 

Ήμουνα, «μικρή και τριανταφυλλένια»

(τρόπος του λέγειν ) 

αθώα και άμαθη από πλεκτάνες!

Γι αυτό την "πάτησα!"

-Θα αφήσεις, κυρία μου, να σου  πει,  τη συνέχεια;

-Έχει και συνέχεια;

Εννοείται ότι θέλω να την ακούσω!

Δεν θα είχαν περάσει τρεις μήνες 

από τότε που...φτηνά σχετικά τη γλίτωσα 

την άρον άρον εισαγωγή μου, στην Αιώνια ζωή. 

Μια  μέρα που ασχολιόμουν με τα συνηθισμένα οικιακά μου,

και ενώ η τηλεόραση είχε ένα δελτίο ειδήσεων,

τι άκουσα στο ξαφνικό;

-Τι άκουσες, σαλό μου ξόμπλι;

-Ακουσα, αγαπημένο μου, το ονοματεπώνυμο του Ρώσου απατεώνα

 στην ανακοίνωση του Αστυνομικού δελτίου που έλεγε:

"Συνελήφθη από την Ασφάλεια Αττικής,  ο Ρώσος, Αντρέι Μ....φ, για αρχαιοκαπηλία  κ.λπ λυπητερά αδικήματα..."

- Ενθουσιάστηκα! 

Μου ήρθε να πηδήξω ως το ταβάνι.

Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

 (Το έπιασες το  υπονοούμενο; 

δεν έκανε μόνο ...θεραπείες του....πρωκτού, 

το «μπουμπούκι» μου, έκανε και αρχαιοκαπηλίες...

 και τον τσάκωσαν επ'αυτοφώρω, τον λωποδυτάκο μου... αααα!

Υπάρχει Θεός! Υπάρχει Θεός! 

το εμπέδωσα, μωρή λωλογραία !)

Εκεί, και τότε, λοιπόν, 

πάνω στη χαρά για την έλευση  της θείας Δίκης, 

άρχισα να  συνειδητοποιώ  ότι αληθεύει πέρα για πέρα  η φράση

της Γραφής: "Εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω"

Δηλαδή, μη σεληνιάζεσαι προσωπικά, όταν σε αδικούν.

«Δική μου είναι η εκδίκηση. 

Εγώ θα ανταποδώσω» αυτά που πρέπει

λέει ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ .

Εκείνη τη στιγμή, η απίστευτη  σύμπτωση

του να ακούσω την αναγγελία για τη σύλληψη του απατεώνα...

(μιλώ για απίστευτη σύμπτωση

 επειδή σπανίως άνοιγα τηλεόραση. 

Δεν ήμουνα δα συνταξιούχα, ώστε  να τρέφομαι όλο το 24ωρο, 

με τρομολάγνα και χριστιανοφοβικά...

(για την Αρχαία Ιερά Μονή Εσφιγμένου και τον ηγούμενό της Μεθόδιο)

 ...δελτία ειδήσεων, το γνωρίζεις..)

...υπήρξε για μένα, μια ηθική, ας πώ, ικανοποίηση, 

Οφείλω  να το  ομολογήσω.

Όχι ότι οι απατεώνες κάθε λογής,  έχουν ξεπαστρεμό, όσο υπάρχουν βετζετάμπλ  αγαθιάρικα σαν και του λόγου μου. Όοοχι! 

Δεν έχουν ξεπαστρεμό, αλλά...έστω και αργά...πήρα το μάθημα:

"Μακριά,  πιτσουνάκι μου, από αχρείαστα κλύσματα, 

το καλό που σου θέλω! "

-Μακριά από Ρώσους «πρακτικούς» του... πρωκτού, γραιότατη, 

ώστε να ‘χεις το κεφαλάκι σου ήσυχο! 

Μακριά και από.... καθαρμούς με...βιοενέργειες, συμπαθέστατη

-κατά τα άλλα- κ. Λυδία μου.

Όσο ζω, θα μαθαίνω, λατρεμένο.

Μακάρι και με σένα να γίνει το ίδιο.

Επειδή αληθεύει, πως  ό,τι δεν μας σκοτώνει

θα μας κάνει  πάντα πιο δυνατούς.

Να  το θυμάσαι!

-Πώς μπορώ

τέτοια ταλαιπωρία και απάτη,

όσο αναπνέω 

να την ξεχάσω;

 Ευανθία η Σαλογραία
........................................................................................
........................................................................................
Υστερόγραφο: 

Επειδή μάλλον έχω γίνει-χάριτι θεία- τόσο Μαθουσάλας ηλικιακά,
που όταν εκφράζομαι, οι νεότεροι βρίσκουν συχνά στο λόγο μου
πολλές άγνωστες λέξεις....

(πληγώνομαι φριχτά και αδυνατώ  να το πιστέψω, 
αλλά... "γενηθήτω το αίτημά σας"...)

....να εξηγήσω ότι το ενέσκηψα είναι αόριστος  του ρήματος ενσκήπτω
που σημαίνει εμφανίζομαι αιφνιδιαστικά και πλήττω με ορμή 
(θύελλα, επιδημία, δριμύ ψύχος κλπ)
ενώ το ενέκυψα είναι  αόριστος του ρήματος εγκύπτω (εν + κύπτω= σκύβω)
και σημαίνει σκύβω και εξετάζω με προσοχή αντικείμενο, γεγονός, κατάσταση, ζήτημα.

σύμφωνα τη νεοελληνική λεξικάρα  του Μπαμπινιώτη.

..........................................................................................

...............................................................................................