Ο κύκλος των φιλικών χεριών
Η ζεστασιά του χεριού σου διαπέρασε
το κόκκαλο του δικού μου, προχώρησε
ακόμη-επισκέφτηκε σαν ήλιος την έρημο.
Και δεν είναι η πρώτη φορά. Η καρδιά μου
είναι γιομάτη εκμαγεία χεριών
(κρέμονται μέσα της σαν εικόνες
σε νάρθηκα).Δίχως αυτά δεν θα ανάτελλε
ο ήλιος, εδώ και καιρό, για μένα
στον κόσμο.
Και ο λόγος μου
-αν είναι λογος-θα μαραίνονταν όπως
ο χόρτος της γης. Και δεν θα υποψιάζονταν
τώρα κανείς ότι φέρεται επί των ανέμων,
μαζί με την τέφρα των νεκρών,
σε μικρά τρισελάχιστα ψήγματα
ήλιου κι ο λόγος μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος
(Από τη συλλογή "Τρία Φύλλα", τόμος Γ)
Πολύ καλός ο κύκλος τών φιλικών χεριών, τού Βρεττάκου, γιατί προάγει την φαντασία, το ποιηματικό δόσιμο, σε ξεστριμώχνει από τις καθημερινότητες, βαθαίνουν στις σκέψεις, όμως έχω το ερώτημα ότι αυτές οι σκέψεις τελικά μήπως είναι ασύνδετες με την πραγματικότητα; Μήπως φεύγουν τών στιγμών; Σε ταξιδεύουν ναί, όμως θέλουμε καί το τώρα στο ρομαντισμό, θέλουμε καί την αγαπητική ουσία, αυτή πού ανεβάζει τον άνθρωπο σε ψηλό θρόνο. Πώς λοιπόν ψάχνουμε αυτήν την μυστηριώδη αγαπητική σχέση τών ανθρώπων με Θεό, μέσα από την ποίηση τού Βρεττάκου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑισθάνομαι ότι ο ποιητής δημιουργεί στριμώξεις στη φαντασία, ασφυκτιά στον ρεαλισμό, δέν αντέχει τά τετριμμένα αυτών τών βουνών της ζωής.
Αυτές οι στριμώξεις μόνο στη φαντασία θεωρώ ότι ωραιοποιούν, εξιδανικεύουν τά πρόσωπα, τά πράγματα...
Είναι η ασφάλεια τού εγώ μας, ποτέ δεν τα χάνεις, ποτέ δεν χάνεσαι.
Η αγάπη εκεί μοιάζει ιδανική, μοιάζει φανταχτερή, όμως είναι φτιαχτή, ψεύτικη, γεννημένη από την δική μας στέρηση, από την αγωνία, τήν έλλειψη.
Ο κόσμος της φαντασίας όταν παραμένει εκεί ασύνδετος με τη ζωή μας, είναι επικίνδυνος κόσμος.
Ο αληθινός κόσμος είναι το στοίχημα του εγώ μας, τρώμε τα μούτρα μας, πέφτουμε από τον εγωισμό μας, είναι η πάλη των αισθήσεων, τών λογισμών μας, όμως η απομυθοποίηση τών ειδώλων μας, είναι οι δοκιμασίες οι απανωτές, είναι η συντριβή μας.
Ας φωνάζουμε ότι νίκη χωρίς αγώνισμα δέν έρχεται, ας νιώθουμε ότι άθλος χωρίς δοκιμασία είναι ανύπαρκτος, αγάπη χωρίς μάτωμα του εγώ μας δέν υφίσταται.
Ας μην γελιόμαστε, η αγάπη δίνεται ολοκληρωτικά στούς γενναίους τής ζωής, όχι τής φαντασίας μόνο.
Σε εκείνους τους θαραλλέους θα τα βρείς όλα, δόσιμο, δυνατή φωνή, γενναιοδωρία, ορμή ατράνταχτη, ειλικρίνεια, πολύ θέληση, ελευθερία ζωής, μαχητικότητα ψυχής. Τα ρισκάρουν όλα, γιά νά κερδίσουν το ένα, τήν αγάπη, ουδέν κρατάνε γιά τόν εαυτόν τους, γιατί η αγάπη η αληθινή όλα τα υποσκελίζει, όλα τα επισκιάζει.
Ας μη γελιόμαστε, η αγάπη δέν έχει σχέση με τσιγγουνιές, μέ ημίμετρα καί με μισοδιαθέσεις δέν ζεί, μέ ανασφάλειες και μέ δικαιολογίες δέν συνυπάρχει, με νόστιμα λόγια καί μέ κουλτούρες ψεύτικες καί φανταχτερές αποχωρεί, μέ δισταγμούς καί μέ αναβολές, πνίγεται δεν αναπνέει.
Φωνάξτε δυνατά στην Αγάπη νά έρθει εκείνη να μάς βρεί, ορμήξτε αποφασιστικά αδίστακτα στην αγκαλιά της μόλις εμφανιστεί, δώστε αδιάκριτα, ατσιγγούνικα, γιά νά μάς τα δώσει απλώχερα αυτά τα υψηλά, φωνάξτε δυνατά να μάς πλουτίζει, νά μάς πλυμμηρίζει....
Αγάπη είναι μόνο ο Θεός, τίποτε κατώτερο.....
Μαρίνο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ο ποιητής και εσύ και όλοι μας, αναμετριόμαστε με ουσίες άπιαστες.
Ό,τι δώσει ο Θεός και όσο το δώσει...και ανάλογα με τον ψυχισμό εκάστου θα είναι το βίωμα...
"Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ ΚΑΙ Ο ΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΗ ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΤΩ ΘΕΩ ΜΕΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΑΥΤΩ"
Ποιος μένει εν τη αγάπη; Μόνον ο άγιος, ο για τον Κύριο Ιησού το Σώμα του Χριστού, θυσιαζόμενος, εν ειρήνη...
Εμείς, οι περισσότεροι συνηθισμένοι και κατ' όνομα χριστιανοί ...μέχρι να φτάσουμε κάπως κοντά στην Αγάπη, έχουμε ακόμη, πολύυυ δρόμο να κάνουμε...
;-)