Μικρή εισαγωγή περί πλάνης αισθήσεων- σώματος και ψυχής (επανάληψη)

Επανάληψη  "Μικρή εισαγωγή περί πλάνης αισθήσεων σώματος και ψυχής"
Ολες οι εμπειρίες μου από το θειούλη και του θειούλη, αληθινές.
...............................................................................................................
...............................................................................................................

Την πλάνη- την εκ των σωματικών αισθήσεων προερχόμενη, λατρεμένο μου, άρχισα να την υποψιάζομαι για πρώτη φορά, όταν -πολύ μικρή ακόμη- σκόνταψα σε ανάγνωσμα επιστημονικής φαντασίας

( πόσο τρελαινόμουν για επιστημονικές φαντασίες, να περιγράψω- αδύνατον !)

Ο ερευνητής-ήρως, του αφηγήματος μετά από ατυχές πείραμα στο εργαστήριο, υπέστη μετάλλαξη, με την οποία, του τροποποιήθηκε, εκ βάθρων, το είδος της όρασης.

Η μυστήρια επίδραση, χημικών και ακτινοβολιών, επάνω στα κύτταρα, μετέβαλε - εντελώς- την εγκεφαλική ικανότητα αποταμίευσης των εικόνων.

Αίφνης, μετά το ατύχημα, ο επιστήμων παρατηρούσε, όχι ροδαλές σάρκες και ξεχωριστή ευμορφία προσώπων, αλλά κινούμενους σκελετούς- ζωσών υπάρξεων- σαν αυτούς που σε ακτινογραφίες τυπώνονται!

(Δεν θα περιγράψουμε ούτε από μακριά τα ταραχώδη συναισθήματα του παθόντος-πρωταγωνιστή, παρέλκει νομίζω...) 

Πραγματικά, δε θυμούμαι, της πεποιημένης ιστορίας το τέλος. 

Καίριας σημασίας, ωστόσο, για μένα, υπήρξε η επίγνωση της σχετικότητας της ματιάς μας, επάνω στα ορώμενα, επάνω σε ό,τι ως φυσικό περίγυρο- δια των αισθητηρίων- μέχρι εκείνη τη στιγμή, προσελάμβανα. 

Αυτή η πληροφορία εκ του αναγνώσματος, υπήρξε το πρώτο ρήγμα στις αρραγείς βεβαιότητες των παιδικών μου αυτονόητων ερμηνειών,αναφορικά με τα όντα.


Την ίδια περίοδο, θυμάμαι- εκ του Υπουργείου Παιδείας- αφίχθη κινητό συνεργείο και, στο μοναδικό επαρχιακό κινηματογράφο της πόλης, "ΑΣΤΕΡΙΑ" ονόματι- Θεέ μου τι αίγλη αποκάλυπτε η λέξη "ΑΣΤΕΡΙΑ", στην παιδική μου τη διάνοια- πρόβαλαν χάρη των μαθητών

(δεν είχαμε τυφλεόραση, αρχαίοι, αθώοι, οι χρόνοι...)

ταινία σχετική με την ύπαρξη του ατομικού κόσμου, και τη συγκρότηση της ύλης, από - αόρατα δια γυμνού οφθαλμού- σωματίδια.

Το φιλμ έγχρωμο, με φωτογραφίες ηλεκτρονίων, πρωτονίων και λοιπών στοιχείων, ελκυστικότατες, πρωτόγνωρα με καθήλωσε καθώς προσανατόλισε τη νόηση σε άλλες, μη ορατές μεν- πλην- απολύτως υπαρκτές- και σε έκ-σταση οδηγούσες, πραγματικότητες.

Λίγα χρόνια αργότερα, εμπεδώνοντας την πληροφορία περί του υπάρχοντος κ ε ν ο ύ μεταξύ του ατομικού πυρήνα και των περιστρεφόμενων με ιλιγγιώδεις ταχύτητες -περί τον πυρήνα- ηλεκτρονίων τους... αποτελειώθηκα!

Και πώς να μη φρικάρει "άπας γηγενής", που λέει και ο ψαλμωδός,  όταν μιλώντας οι ειδικοί(πρώτα ο αρχαίος Δημόκριτος)για τον τεράστιο κ ε ν ό χώρο μεταξύ των ατόμων, παρομοιάζουν τον πυρήνα με μπάλα ποδοσφαίρου, ευρισκόμενη εντός σταδίου, 80.000 ανθρώπων;!

Τα περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια, τα συμβολίζουν οι αποστάσεις των θεατών απ' το κέντρο, όπου η μπάλα ευρίσκεται.

Μαθαίνουμε, επίσης, ότι αν τα ηλεκτρόνια, σταματήσουν -έστω για κλάσμα του δευτερόλεπτου- την αέναη κίνηση-και είναι η αέναη κίνηση που δίνει στα όντα 
το σ χ ή μ α, τον όγκο, το βάρος τους- τότε ο ενώπιόν μας εκτεινόμενος, ο δήθεν αιώνιος, και δήθεν συμπαγής, αναλλοίωτος κόσμος -που απαξάπαντες δια των φτωχών μας αισθήσεων προσεγγίζουμε, και Σύμπαν ονομάζουμε- θα εξαφανιστεί εν ριπή, από εμπρός μας- ως δια μαγείας, για πάντα! 

-Γιατί, Χριστούλη μου, δε σπούδασα Φυσικές επιστήμες;

-Διότι δεν είχες τα κατάλληλα -εν συνεχεία- ερεθίσματα,ΌΡΝΙΟ!

(πάντα "ΌΡΝΙΟ!" με φώναζε και η καλή μου μανούλα!)

-Διότι έπρεπε να γίνω μια μωρή σαλογραία, ήτις, άπαξ του ενιαυτού, φτιάχνει, για τους δύσμοιρους παραμελημένους οικείους και καμιά ζαγορίσια τυρόπιτα!


(εσύ τώρα φαντάζεσαι ότι είναι στα καλά τους οι οικείοι, από άποψη διατροφής, άμα η μάνα μέρα νύχτα,γράφει εδώ μέσα τα άγραφα; ήμαρτον Κύριε! 

-Θάνο, επειγόντως, ευχαρίστησε την σύζυγο (που μαγειρ)-Εύη!
Για μύριους, ανεξερεύνητους λόγους,λοιπόν, δεν έγινα φυσικός, και ας μην το κάνουμε ζήτημα!)

Τούτα τα αρχικά βιώματα, με εισήγαγαν στην έννοια-επίγνωση της σωματικής αυταπάτης, η οποία- έκτοτε- με τις πληροφορίες που καθημερινά αλιεύουμε- εντός μου- όλο και γιγαντώνεται...

Αυτά ως εισαγωγή, για τις πλάνες εκ των σωματικών μας αισθήσεων.
..............................

Εκείνο που άργησα, περιστεράκι μου, πολύ περισσότερο-το ομολογώ-να συνειδητοποιήσω, ήταν η έννοια της ψυχικής-πνευματικής πλάνης, παρότι έναν πλανεμένο, νωρίς τον συνάντησα στη ζωή μου.

-Ποιός ήταν; 
-Να σου πώ!

Επρόκειτο για το θείο το Μήτσο, ξάδερφο
(πρώτο;δεύτερο;θα σε γελάσω, ποτέ δεν το εξακρίβωσα και αν ξέρεις εσύ, πάρε τηλέφωνο)
της συχωρεμένης της μάνας μου.

Ο θείος Μήτσος,μεταπολεμικά, κέρδιζε το ψωμάκι του, ράβοντας κομψά κοστουμάκια.

Ήταν απ' τους παλιούς ραφτάδες, αυτούς που οι συγγενείς και οι φίλοι, όταν τους βλέπουν χαλαρωμένους στο φέρετρο, τους αποκαλούν αρχοντάνθρωπους,ένας large τύπος- με τα λευκά του μαλλιά, με το ζεστό του χαμόγελο- μας επισκέφτηκε κάποτε,
(στο δημοτικό πήγαινα ακόμη) και απ' τα λεγόμενά του, σχεδόν μέχρι σήμερα, έχω απομείνει με το στόμα ορθάνοιχτο!

-Έμεινες με το στόμα ορθάνοιχτο;
Γιατί πια;
Τι το ξεχωριστό είχε ο θειούλης, ο ράφτης;

-Να σου εξηγήσω. 
Ο θειούλης ο ράφτης, δεν ήτο απλός φραγκοραφτάκος της σειράς.

Εργαζόταν ως ράφτης μεν, προκειμένου να ζεί, αλλά...το μεγάλο του χάρισμα

(τότε- δε θεωρούσαμε IN τη λέξη χάρισμα, δεν υπήρχε ο ΑLTER ως κανάλι στην τυφλεόραση   ούτε και "οι Πύλες του Ανεξήγητου" μαζί με τον Κώστα  Χαρδαβέλλα!)

αναφερόταν στην επικοινωνία με πνεύματα!

-Με πνεύματαααα;

-Μάλιστα με πνεύματαααα!

Ο θείος ο Μήτσος είχε μεγάαααλο πάρε δώσε με πνεύματα
(θα σου σχολιάσω σε λίγο...)

Πανικοβλήθηκα!

-Και πώς ξεκίνησε η ιστορία του;

-Να σου αναλύσω αμέσως: Κατά δική του- σε μας, του σογιού- ομολογία,ο θείος ο Μήτσος- ως μικρό αγόρι έπαιρνε- λόγω σχετικής ευλάβειας που διέθετε- την Αγία Γραφή στα επιδέξια χεράκια του, και τη διάβαζε.

Νήστευε κιόλας, Παρασκευή και Τετάρτη.

Κακό σε κανέναν δεν έκανε.

Όπου μπορούσε περνούσε, γέρικα, μισότυφλα κούσαλα, από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο- έστω και με το ζόρι!

Προσευχόταν.

Όλα εξαιρετικά -κατά το φαινόμενο.

Μέχρι που μια μέρα, εκεί στο ραφτάδικο, απ' το πουθενά-από το πουθενά, σου τονίζω, θέλω να με πιστέψεις- ξαφνικά, φανερώθηκε εμπρός του, ένας άγγελοοοος!

Μάλιστα, και μη μου γουρλώνεις τα μάτια- δεν κάνει να ορκίζομαι, σου καταθέτω την αλήθεια -όπως από εκείνον, τον ίδιο, την άκουσα:

(καί όχι ΔΕΝ ήταν πελάτης ψυχίατρου, ο θειούλης, ούτε αγαπούσε τα ψέματα!)

Του φανερώθηκε, στο απότομο εντελώς- σαν ολογραφία στον Πόλεμο των Άστρων που χάζευες- κοτζαμάν πανέμορφος ΆΓΓΕΛΟΣ!

Ο θείος Μήτσος, επί τόπου κοκάλωσε- όχι όμως και μέχρις εμφράγματος! 

Εν τω άμα, μίλησε με στόμφο, μπάσα φωνή(σε επίσημο πατριαρχικό στυλάκι) ο υπέροχος... άγγελος:

-Μπράααααβο τέκνον, Δημήτριε, που διαβάζεις αγιωτικά, που προσεύχεσαι, που νηστεύεις, είσαι  Ο ε κ λ ε κ τ ό ς του Κυρίου!

-Εντάξει!
Κανείς δεν είναι τέλειος...μουρμούρισε μετριοφρόνως ο θειούλης -έκπληκτος μεν, πλην μισολιγόθυμος από της κενοδοξίας, το ερωτικότατο χάϊδεμα!

Ο άγγελος, βλέποντας τό νεαρό βόϊδι, να τσιμπάει το δόλωμα, συνέχισε ακάθεκτος:

-Δημήτριεεεε, εκλεκτέ του Κυρίου μας, θα ήθελες να σε οδηγήσω σε άλλους τόπους, να σου δείξω υπέροχες οπτασίες, θαυμασιότατες, να σου πέσουν τα σάλια;

( η πρόταση για οπτασίες, αντήχησε στα αυτάκια του ραφτἀκου, ως της ώτ κουτύρ(haute couture) Το απόλυτον δέλεαρ!)

-Ποιος στραβός δε θέλει το φως του;

(Ευκαιρία να δούμε και τι μοντελάκια φοριούνταν σε άλλες, μυστήριες διαστάσεις χωρόχρονου).

-Μετά χαράς, άγγελέ μου! ο θείος Μήτσος, ενθουσιασμένος, ανέκραξε.

Τότε, ο ουράνιος απεσταλμένος, τον έπιασε από το χέρι- ναι, ναι! απ'το χέρι- το ραφτάδικο χάθηκε ευθύς απ'τα μάτια τους, και βρέθηκαν σε ένα λαμπρό, μυστηριακό υπερδιάστημα, να του δείχνει ο... άγγελος πάντα, ποικίλες... θεότητες! 

-Και με πήγε, που λες, ανεψούλα μου, και μου σύστησε- επιμένω, του σύστησε(!)- το θεό Δία, τη θεά Αθηνά, την Ήρα, την Άρτεμη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, μέχρι και τον Ιησού Χριστό είδα στη σύναξη...

(όχι Δεν ήταν φαντάρος, ο Χριστός, με τα κανονικά του ρούχα στεκότανε!)

-Τι λες θείε;ανέκραξα, η αθώα παις-πολύ, μα πολυυύ τρομαγμένη!

-Υπάρχει ο θεός Δίας, η θεά Αθηνά, η θεά Αρτεμη;
Οι θεοί του Ολύμπου υπάρχουν;
στο σχολείο ο δάσκαλος, μας τόνιζε ότι αυτά ήταν παραμύθια και φούμαρα!

-Και β έ β α ι α υπάρχουν οι αρχαίοι θεοί, ανεψούλα μου!

-Και ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ και ο Ιησούς Χριστός μαζί τους;
ρώτησα με την πιο τρισμέγιστη απορία-το βούρλον.

-Βέεεεβαιααα! 

Και ο Ιησούς Χριστός, είναι θεός όπως και αυτοί και είναι όλοι μαζί μια χρυσή παρεούλα ...θεών, με διαβεβαίωσε ο θείος ο Μήτσος, εμένα, που πλέον είχα απομείνει...ως η γυναίκα του Λωτ- κανονική στήλη  του άλατος!!!
................................................................

Αυτό το σκηνικό, λατρεμένο μου, υπήρξε στη ζωή μου, το πρώτο σοκαριστικό άκουσμα που δέχτηκα για τα πνεύματα.

............................................

Αργότερα- ως κοπέλα- διαβάζοντας περί Πλάνης τα σχετικά κεφάλαια στη Φιλοκαλία, συνειδητοποίησα, τον άφατο κίνδυνο της εκτροπής
από της Αληθείας το δρόμο, αρκεί να συμπέσουν, τα δύο ταύτα:

Πρώτον η Κενοδοξία( φανερή ή κρυφή ) του αγωνιζόμενου, και δεύτερον το ακυβέρνητο του νοός –όταν -χωρίς έμπειρο, ζωντανό από δίπλα του- καθοδηγητή- μόνος, έκαστος, επιθυμεί στα πνευματικά μονοπάτια, να προχωρήσει.

Στοιχειωδώς κατηχούμενη μέσ’ στην Ορθόδοξη Εκκλησία- το Σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού- έμαθα ότι αυτές οι πρακτικές τις οποίες ακολουθούσε -και ασκούσε ως διάμεσο(medium) της σχολής του Τανάγρα- εν συνεχεία, ο θείος ο Μήτσος, καταδικάζονταν απ’
ό λ ε ς τις Εν Αγίω Πνεύματι Συνόδους, απ’ ό λ ο υ ς τους Αγίους,ώς επήρεια του Εωσφόρου, και ότι κάθε Ορθόδοξος θα έπρεπε
μ α κ ρ ι ά τους, σαν από άγρια φωτιά, πάντα να φεύγει.

Το γιατί, θα το ένιωθα -σε βάθος- αργότερα...

Ευανθία η Σαλογραία