Ρωτώντας... γιατί δεν έρχεται στην εκκλησία περισσότερος κόσμος;

"Γιατί δεν έρχεται στην εκκλησία περισσότερος κόσμος;
Γιατί είναι λίγοι αυτοί που εκκλησιάζονται;".

Αυτά είναι τα πιο συνηθισμένα ερωτήματα που ακούω να μου απευθύνουν.

Και αυτά ακριβώς τα ερωτήματα είναι που καταδεικνύουν το πρόβλημα της Εκκλησίας σήμερα.Ότι κάνουμε τα λάθος ερωτήματα.

Οπότε ας προσπαθήσουμε να θέσουμε τα σωστά και να δούμε πως θα εξελιχθεί το πράγμα.

Πρώτον,το σωστό ερώτημα δεν είναι γιατί έρχονται τόσοι λίγοι άνθρωποι στην Εκκλησία αλλά γιατί έρχονται τόσοι πολλοί.

Ναι,όπως το διαβάζετε.

Νομίζω ότι μετά από πάνω από 2000 χρόνια εκκλησιαστικής ιστορίας  καλό είναι να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Για τον χριστιανό τα δικά του υλικά αγαθά δεν έχουν αξία. Δεν νοείται διαχωρισμός άντρα και γυναίκας,Έλληνα και ξένου,"δικού μας" και "άλλου".

Δεν επιζητά να εξουσιάσει ο χριστιανός αλλά να υπηρετήσει τους συνανθρώπους του.

Δεν είναι η υπερηφάνεια το ζητούμενο αλλά η ταπείνωση. Ε, λοιπόν αυτά δεν είναι πράγματα που θα ακολουθήσουν οι πολλοί. Αντιθέτως θα διώξουν τους πολλούς.

Οπότε, εφ'όσον βλέπουμε στον κόσμο να κυριαρχεί η αυτοπροβολή,το κυνήγι του χρήματος και της εξουσίας θα έπρεπε να ανησυχούμε αν οι ναοί ήταν ασφυκτικά γεμάτοι.Θα σήμαινε ότι νερώνουμε την διδασκαλία του Χριστού και στην πράξη την καταργούμε.

Γι'αυτό και δεν ενοχλούνται αρκετά αυτοί που θα έπρεπε να ενοχλούνται ώστε να απομακρύνονται από την Εκκλησία.

Η Εκκλησία δεν μετρά τη δύναμή της με αριθμούς.Αυτή είναι καθαρά Δυτική και εκκοσμικευμένη θεώρηση της επιτυχίας του σκοπού της.

Και αντανακλά μια κρυφή  δίψα για εξουσία που έχουν οι κληρικοί.

Αν μείνει έστω ένας Ορθόδοξος στον κόσμο που να εκκλησιάζεται και να επιζητά την κοινωνία με τον Θεό,η Εκκλησία θριαμβεύει.

Αν ξαφνικά αποφασίσει όλος ο πλανήτης να βαπτιστεί και να εκκλησιάζεται τακτικά αλλά κανείς δεν έχει σκοπό να αναμετρηθεί με τις αδυναμίες του,την φιλαργυρία,τον αυτοθαυμασμό,τον εθνικισμό,την αρχομανία,την ζήλεια,την μαλθακότητα κλπ,αλλά ίσα ίσα να θέλουν να  τα δικαιώσουν όλα αυτά εντός της Εκκλησίας,τότε η Εκκλησία έχει αποτύχει πλήρως στο σκοπό της.

Δεν είναι η Εκκλησία κόμμα για να μαζεύει ψηφοφόρους ούτε μπουζουξίδικο για να μαζεύει πελάτες.Και όταν "στρογγυλεύουμε" την διδασκαλία για να γίνουμε αρεστοί,τότε ούτε χριστιανούς κάνουμε ούτε κανέναν προσελκύουμε.

Σκοπός είναι αυτοί που θέλουν,πραγματικά να μεταμορφωθούν ώστε να ακτινοβολούν αυτό το "κάτι διαφορετικό" που έφερε ο Χριστός. Δεν φτιάχνεις πρώτα το ψωμί  και μετά βάζεις τη μαγιά αλλά  πρώτα βάζεις τη μαγιά για να κάνεις το ψωμί.

Το ερώτημα,το πραγματικά κρίσιμο ερώτημα,είναι "πόσοι από αυτούς που εκκλησιάζονται μεταμορφώνονται;"

Δεν ρωτάς αν το νοσοκομείο έχει πολλούς ασθενείς αλλά αν οι ασθενείς θεραπεύονται.

Έτσι είναι και η Εκκλησία.Και εδώ μπαίνουν και άλλα ερωτήματα.Θέλουμε κληρικούς πολλούς ώστε να καλύπτουμε κενά ή κληρικούς λίγους που να μπορούν να σηκώσουν πραγματικά το βάρος της ιερωσύνης και της αποστολής του;.

Κληρικούς με πτυχία ή κληρικούς με αγιότητα;

Θέλουμε παπά στην ενορία για το φολκλορικό του πράγματος ή γιατί έχουμε πραγματικά ανάγκη να λειτουργηθούμε;

Τελικά όλα αυτά καταλήγουν στο τελευταίο.Τι σημαίνει Θεός για μας;

Κάποια υπερφυσική οντότητα που αν κάνουμε μια τελετή θα μας φέρει βροχή,τύχη,πλούτη κλπ ή ο πραγματικός Πατέρας μας που τον εγκαταλείψαμε και περιμένει,με ορθάνοιχτη την πόρτα,να αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο της επιστροφής;

πηγή από: 

http://tragoudiglarou.blogspot.gr/2016/02/blog-

...............................................................................

...............................................................................