Ο πρώτος μου πνευματικός ήταν φτυστός ο κυριούλης με το τσιγκελωτό μουστάκι.. (επανάληψη και τα σχετικά με τη δ. Σοφία )

(πηγή για το έξαλλο σκηνικό, τα μουστάκια από άλλον πλανήτη)

Ακριβώς έτσι στο πρόσωπο έμοιαζε, 
αγαπημένο μου....

 (επικαλούμαι τη φωτό αυτή διότι εμείς οι νεολαίοι  τότε, 
δεν  διανοούμασταν να πάρουμε φωτογραφία τον πνευματικό μας
το θεωρούσαμε ιεροσυλία, 
ήταν τέλος πάντων -για μένα τουλάχιστον- κάτι το αδιανόητο)

-αν  αφαιρέσεις τα σφαιρικά σαλιγκαράκια και το σχήμα του εξάκτινου άστρου στη γενειαδούλα του-

ο σεβαστός π. Χρυσόστομος Ζαχαρόπουλος, που τον πρωτοσυνάντησα, ως ασκητικό ιερομόναχο και ιεροκήρυκα στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας τη δεκαετία του εξήντα και εβδομήντα. 

( Μη γελάς...Πραγματικά, συγκινήθηκα 
όταν αλίευσα αυτή τη μορφή, στη σελίδα του Τρελογιάννη... 
Η φωνή του παπα-Χρυσόστομου Ζαχαρόπουλου,  
ακουγόταν βαθιά, σπηλαιώδης, ίδια με τη φωνή του μακαρίτη του Μάνου Κατράκη
και ...μας ενέπνεε σεβασμό στο Θεό, μέχρι θανάτου...εν αγάπη...)

Στο ίδιο μέρος,  στην Κυπαρισσία -Μεσσηνίας, δηλαδή, 
είχα την ευλογία ως έφηβη να γνωρίσω
και τη δεσποινίδα Σοφία Δεριζιώτου.

Και αν θες να μάθεις, 
ποια ήταν αυτή  η πρώτη καταπληκτική μου κατηχήτρια,
διάβασε  (κάνοντας κλικ επάνω στο υπογραμμισμένο )
την ανάρτηση με τίτλο:

Σοφία η πνευματική μας μητέρα.

Σε χαιρετώ με κουταβίσια τρυφερότητα, 
ευχόμενη φώτιση και υπομονή εν παντί,  

μέχρι  να αναχωρήσει από τούτον τον πρόσκαιρο κόσμο
η ψυχή μας, η λώλα...

Ευανθία η Σαλογραία