Αγχωτικού ονείρου, ανάμνηση...

Η φωτογραφία που βλέπεις, περιστεράκι μου,
απαθανατίζει   Γλυπτό της Alicia Martin
και τι μου θύμισε;
Μου ζωντάνεψε,  όνειρο της νεανικής  ηλικίας,
που,  ακόμη, δεκαετίες μετά,
εξακολουθεί να λαγοκοιμάται, φωλιασμένο στις κρύπτες της μνήμης μου.

-Είχες  και όνειρα, ρε στραβάδι στα νιάτα σου; Εκπλήσσομαι!

-Όλοι οι άνθρωποι δημιουργούμε  όνειρα, και στην αυγή του βίου,
 και στα γεράματα,  γλωσσοκοπανίτσα  μου-το γνωρίζεις.

- Εντάξει, εντάξει...Για πε, όμως  παρακάτω:
Τι έζησες, λοιπόν, σ'  εκείνο τ' όνειρο;

-Να σου εξηγήσω αμέσως. Αυτό που είδα, χρυσούλι μου,
ήταν  πως γκρεμιζόμουν   σε κάτι σαν μεγάλο  τούνελ...
ότι βρισκόμουν σε ταχύτατη, αγχωτική  πτώση!

Μαζί με μένα,  στο κενό εκείνου του "τούνελου" (όπως ξεστόμισε κάποτε και αλήστου μνήμης, ολετήρας πολιτικός),   στροβιλίζονταν πέφτοντας, ανάκατα, κι αμέτρητα βιβλία... βιβλία... βιβλία πολύχρωμα κάθε μεγέθους, μικρότερα, μεγαλύτερα, μιλιούνια βιβλία...(ναι, ήταν ζωντανεμένο  με χρώματα το συγκεκριμένο  θέαμα, δεν το 'βλεπα  ασπρόμαυρο, μισοσκότεινο  και σε μικρή οθόνη, όπως συνήθως ...)

 Πέφταμε, κι όλο πέφταμε, λέει, (το όνειρο το λέει)
 με μεγάλη  ταχύτητα,
-η αφεντιά μου,
η μικρή, έφηβη σαλονέα -"τω καιρώ εκείνω"- και τ' αμέτρητα...
 (αυτά που θα αγόραζα στο εγγύς ίσως και στο απώτερο μέλλον,
και που δεν είχα προλάβει,  ούτε θα προλάβω ποτέ, να μελετήσω)...
...βιβλία μαζί μου....

-Μάλιστα. Τη συνέλαβα την εικόνα. Πέφτατε στο κενό.
Κάτι τρέχει στα γύφτικα,  δηλαδή...
Τα όνειρα πτώσης, μανδάμ, τα βρίσκω απολύτως συνηθισμένα!
Είναι αυτά που τα βλέπεις σε κλάσματα  χρόνου
και πετιέσαι τρομαγμένος στα σκοτεινά...ευλογώντας το Θεό,
που βρίσκεσαι ακόμη στο ζεστό κρεβατάκι σου.

Εν πάση περιπτώσει, ας μη γίνω πολύ αγενής ακροατής,
ας υποκριθώ ότι ενδιαφέρομαι ν' ακούσω τη συνέχεια. Λοιπόν;
Πέφτατε ( "αμήν και πότε" θα μουρμούριζε ο προαιώνιος Εχθρός...),
πανικόβλητη εσύ και τα βιβλία, στο χάος.

Και πού πηγαίνατε, παρακαλώ, μωρή Σαλογραία;
(τι ρωτάω νυχτιάτικα, αλλά..είπαμε...κουβέντα να γίνεται...)

-Πού πηγαίναμε! Μην τρομάξεις, καλοιακουδάκι μου, θα  σ' το μολογήσω.
Στον Αγύριστο πηγαίναμε!
-Στον Αγύριστο! Τι εννοείς;
-Εννοώ ότι πέφτοντας σε κείνο το θριλερικό σκηνικό, αγαπημένο μου,
κατευθυνόμασταν ...λέει, στη μαύρη  Κόλαση!
..................................................................................................................................
 Μεγάλη παρένθεση- στοπ καρέ: εμείς εκείνο τον αρχαίο καιρό της εφηβείας μου, ω ευλαβέστατε ή και ανευλαβέστατε, περαστικέ  αναγνώστα, δεν είχαμε αποπροσανατολιστεί στα λιβάδια της αχαλίνωτης αιρετικής αγαπολογίας, πιστεύαμε, παίρνοντας κατάκαρδα  και τα λόγια του Απόστολου Πέτρου στη Β΄ καθολική του επιστολή στο β κεφάλαιο, όπου αναφέρεται συνοπτικά στο φρικαλέο αυτό ζήτημα των αιώνιων τιμωριών, απίστων, απροετοίμαστων και  αμετανόητων ψυχών- Χριστέ μου, φύλαξε!
.....................................................................................................................................

-Στην Κόλαση, είπες, πηγαίνατε; Παναγία βόηθα!
Αμ τούτο δεν το λες όνειρο, πουλάκι μου!
Φριχτό εφιάλτη απ' τον οποίο απουσιάζει ο Κρίστοφερ Λη, το λες!

- Τω όντι! Αλησμόνητος, (προφητικός μου φαίνεται τώρα) ο εφιαλτάκος, κυρία μου.
Και πηγαίναμε, τσιφ του σκοτωμού,  η αφεντιά μου μαζί  και τα μύρια βιβλία μου,
στα ζεματιστά καζάνια του ασβέστου πυρός του Εξώτερου!

-Και εκεί πάνω στο μεγάλο πανικό της αιώνιας  απώλειας,..περίτρομη...ευτυχώς ξύπνησες!

-Πράγματι. Γκλόρυ, γκλόρυ,  ευτυχώς, ξύπνησαααα!

 Και προς το παρόν,( ου γαρ οίδαμεν τι τέξεται η επιούσα,
τουτέστιν δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει στο μέλλον, ω λατρεμένο τους...)
δεν έχω βρεθεί ακόμη σε τόπο αμετρήτου κλαυθμού και  αιωνίων βασάνων....

Αυτό ήταν το όνειρο...
Πέρασαν δεκαετίες,
όμως..το θυμάμαι .. πάντα θα το θυμάμαι...
Θα το θυμάμαι κι όσο λιγοστεύει
της υπαρξιακής  μου  κλεψύδρας η άμμος,
τόσο για την έκβαση του  μεταθανάτιου ταξιδιού,
θα με ροκανίζει το σωτηριώδες άγχος..

Τι ήθελε άραγε να μου πει ο..ποιητής;
(το υποσυνείδητό μου, το παμπόνηρο, εννοώ),
με όλη  αυτή την εικόνα;


-Ξεκάθαρο, για μένα, το μήνυμά του, φιλτάτη μου..
Ξεκάθαρο.
-Σ' ακούω...
-Το μήνυμα φανέρωνε  απροκάλυπτα, ω γηραιότατη,
πως  όσα βιβλία και να διαβάσεις,
όσους μακριούς  σταυρούς και να κάνεις,
δε βρίσκεις σωτηρία, χωρίς τα έρημα τα  έ ρ γ α
της Πίστης, της Ελπίδας και της Αγάπης, παράλληλα με την Ορθή Ομολογία που σου παρέδωκαν οι Άγιοι Πατέρες των επτά  Οικουμενικών Συνόδων και όχι μόνον.

-Έργα Αγιοπνευματικά, μανδάμ, χρειάζεσαι κατειγόντως.

-Διότι... και" τα δαιμόνια πιστεύουσιν και φρίττουσιν¨ (Ιακ.1,19)
περισσότερο από σένα, κυρά μου, 
αλλά...ουδαμώς  σώζονται! 

-Έργα, προσευχής, νηστείας, αγάπης, ταπείνωσης, μετανοίας,
 μανδάμ εδώ και τώρα αλλιώς άδηλος η ώρα της Εξόδου!

-Εργα! (Επιμένω προς  εμπέδωσιν!)

Τελεία και παύλα- εαυτέ, πάβλακα!

Παράτα  το αεροκοπανιστό παπαγάλισμα,
φτάνει πια το ατέρμον διάβασμα το σχετικό με  τις βαρύγδουπες θεολογίες,
το καλό που σου θέλω!

-Ωφέλιμα τα αμέτρητα της ζωής σου,  βιβλία,
χρήσιμες δια τον παρόντα βίο και  οι όποιες θεωρητικές  γνώσεις
...λαμπάκια με χρυσό φως,  στο νού σου, κάποιες πληροφορίες,
αλλά..αν δε γίνει π ρ ά ξ η, 
υπαρξιακής-πνευματικής  μετα-μόρφωσης
όλη αυτή η μελέτη,
αν η γνώση δεν μεταλλαχτεί σε επί-γνωση
και άγια βίωση  της  Α-λήθειας στον προσωπικό βίο, 
εις μάτην κοπιάζεις ,

διότι....  "ο μη γνους και μη ποιήσας δαρήσεται ολίγας , 
ο δε γνούς και μη ποιήσας δαρήσεται πολλάς", (Λουκ. ιβ΄47)
πληροφορεί - με τον σκληρότατο,  αδαμάντινο λόγο της,  η Γραφή-
εμάς, τους σημερινούς βολεμένους,
ράθυμους, χριστιανούς Ορθόδοξους (στα λόγια μόνον), 
του 21ου αιώνα...

Ευανθία η Σαλογραία