Ἔλα στήν Ἐκκλησία καί δέν θά ἔχεις κανένα πρόβλημα!

«Έλα στην Εκκλησία και δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα», 
μία από τις μεγαλύτερες πλάνες.

Η ζωή των Αγίων μας λέει: «Έλα στην Εκκλησία και θα έχεις μεγαλύτερα προβλήματα».

Το θέμα δεν είναι να μην έχουμε προβλήματα. Δεν είναι η Εκκλησία ο «χώρος» ο οποίος εξαφανίζει τα προβλήματά μας.
Η Εκκλησία είναι ο «χώρος» στον οποίο ο άνθρωπος καλείται να ζήσει σηκώνοντας τον σταυρό του, όχι αφήνοντάς τον στην άκρη.
Ο Χριστός δεν εξαλείφει μαγικά τα προβλήματά μας.
Ο Χριστός μας λέγει: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Μας μιλά για νίκη. 

Όχι όμως μία νίκη με επίγεια κριτήρια και κοσμικά τρόπαια.
Ο Χριστός νίκησε τον κόσμο πάνω στον σταυρό Του.
Δεν αποποιήθηκε τον πόνο, αλλά τον αγκάλιασε.
Δεν απέφυγε τον θάνατο αλλά τον γεύτηκε.
Η αλήθεια είναι ότι εάν θέλεις να είσαι του Χριστού, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να ζήσεις όπως Εκείνος, να πάθεις όπως Εκείνος.

Η Εκκλησία δεν προσφέρει λοιπόν «απουσία προβλημάτων».

Ο Χριστός δεν προσφέρει χαζοχαρά.
Εάν πιστεύεις ότι στην Εκκλησία θα σου πάνε όλα καλά…κάνεις λάθος.

Εάν θέλεις να είσαι του Χριστού…ετοιμάσου για πειρασμό.

Υ.Γ. ο χριστιανός δεν είναι μαζοχιστής (για να μην παρεξηγηθούμε).
ο χριστιανός δεν ποθεί τον πόνο, αλλά ούτε τον φοβάται…

Πηγή: π. Παῦλος Παπαδόπουλος

Πηγή: Ζωντανό Ιστολόγιο
.....................................................................................................................................
Και μόνο ν' ακούς τον πόνο του άλλου με προσοχή, 
του θεραπεύεις την ψυχή!
(Το διάβασα στον "Τρελογιάννη ")

(Ακούς παπά μου τι λέει; Να ακούς με προσοχή. Όχι, να είσαι αόρατος στην ενορία σου, και  απλώς  να γράφεις ή να μη γράφεις στους ενορίτες σου
 e-mail. Δεν είχαμε και στα Γκράβαρα e-mail παπά μου... 
Μιλάγαν από κοντά και στα Γκράβαρα τότε οι άνθρωποι, ξέρεις..)

Οι σκέψεις είναι οι σκιές των αισθημάτων μας-πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες

Φρίντριχ Νίτσε


("Ο κόσμος της Σοφίας" -ημερολόγιο και σημειωματάριο,
εκδόσεις Λιβάνη)
...............................................................................................................
...............................................................................................................

Ένας γέρος είναι ένα παιδί με παρελθόν

(  Το διάβασα εδώ)

Zarko Petan

Βασίλης Σαλέας

Ο Γάιδαρος και το πηγάδι

Μια μέρα o γάϊδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι.

Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά. Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό.
Κάλεσε όλους τους γείτονές του να έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως, προς έκπληξη όλων, ησύχασε.
Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε.
Ήταν κάτι καταπληκτικό!!!!
Με κάθε φτυαριά χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και να έκανε ένα βήμα προς τα πάνω.
Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού.

Ηθικό δίδαγμα:
Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και κάνουμε ένα βήμα πάνω.

Πηγή: π. Ισίδωρος Παφιάκης, Ζωντανό Ιστολόγιο

Ο Ιησούς, η ανθρωπιά και ο γορίλλας

"Χωρίς τον Ιησού, 
ο άνθρωπος θα παρίστανε αδέξια την ανθρωπιά,
με αυτή την απελπισία 
που βλέπουμε 
στα μάτια του φυλακισμένου γορίλλα"



Francois Taillandier (Φρανσουά Ταγιαντιέ)
από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο:
"Η γραφή του κόσμου", εκδόσεις "Πόλις"
σελ.154, μετάφραση Αλεξάνδρας Κωσταράκου.
....................................................................................................
....................................................................................................

Το συλλείτουργο στην Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας – Τα φοβερά γεγονότα που ακολούθησαν και οι συνέπειες των μοναχών που συμμετείχαν

Ἀπό τόν Μέγα Συναξαριστή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς 4ης Ἰανουαρίου
 (Ἀθῆναι 1978, ἔκδοσις ἕκτη) διαβάζουμε κατά λέξιν τά ἑξῆς:

«Οὗτοι οἱ λατινόφρονες ἐλθόντες εἰς τήν Λαύραν ἐγένοντο διά τόν φόβον τῆς καταδίκης τοῦ θανάτου δεκτοί ὑπό τινων Μοναχῶν αὐτῆς, εἰς τούς ὁποίους καί ἔδωσαν πολλά ἱερά σκεύη, δηλαδή Ἅγια Ποτήρια, Εὐαγγέλια, θυμιατήρια καί λοιπά, ἅτινα ἐξ ἄλλων ἱερῶν Μονῶν ὡς λησταί ἐσύλησαν. 

Ἐκεῖνοι δέ οἵτινες συνεκοινώνησαν μετά τῶν ἀνωτέρω λατινοφρόνων μετά θάνατον ἔμειναν τυμπανιαῖοι καί τά ἄθλια αὐτῶν σώματα, μαῦρα ὄντα καί ἀποπνέοντα ὀσμήν δυσώδη, δέν ἐτάφησαν ἐν τῶ κοινῶ κοιμητηρίῳ, ἀλλ᾿ ἐκτός αὐτοῦ εἰς ἕν ὑπόγειον σπήλαιον τό ὁποῖον περιέφραξαν, ὡς ἀλλότρια καί ξένα τῆς Ἁγίας Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν ὀρθῶν δογμάτων αὐτῆς».

Σύμφωνα μέ χειρόγραφο τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ Λαζάρου Διονυσιάτου (+1974) πού ὑπάρχει στήν Μονή Διονυσίου στήν Λαύρα συλλειτούργησαν ἱερομόναχοι καί διάκονοι μέ τούς Λατίνους κληρικούς, συνολικά ἑπτά ἄτομα. Μετά τήν κοίμησί τους τά πτώματά τους παρέμειναν τυμπανιαῖα. 

Τό 1937, σύμφωνα μέ τό μνημονευθέν χειρόγραφο, συνέβη τό ἑξῆς περιστατικό: Τά πτώματα τῶν τυμπανιαίων πατέρων τά εἶχαν τοποθετήσει στόν νάρθηκα τοῦ κοιμητηρίου τῆς Μονῆς, σέ κοινή θέα πρός διδασκαλία καί σωφρονισμό τῶν ἀπογόνων τους.

Ἕνα βράδυ μία ὁμάδα ἐργατῶν, τήν ὥρα πού ἔτρωγαν καί ἀστειεύοντο εἶπε ἕνας στούς ἄλλους: «Ὅποιος θά μπορέση νά πάη αὐτή τήν νύκτα στά ἀφωρισμένα πτώματα, χωρίς νά φοβηθῆ, θά πάρη αὐτό τό στοίχημα. Καί κανόνισαν τί χρηματικό ποσό θά πάρη. Σηκώθηκε ἕνας καί εἶπε ὅτι δέν φοβᾶται καί θά πάη νά σταθῆ δίπλα στά πτώματα. Ἐπῆγε λοιπόν ἐκείνη τήν νύκτα, ἀλλά ἀπό τόν φόβο του ἔπαθε συγκοπή καρδίας καί ἀπέθανε. 

Τό θλιβερό αὐτό γεγονός εἶχε σάν ἀποτέλεσμα ἡ Σύναξις τῆς Μονῆς νά μεταφέρη τά πτώματα σ᾿ ἕνα ἀπόκρημνο παραθαλάσσιο σπήλαιο μεταξύ Λαύρας καί Ρουμανικῆς Σκήτης καί ἀφοῦ τά τοποθέτησε ἐκεῖ, ἔδωσε διαταγή καί κτίσθηκε τό στόμιο τοῦ σπηλαίου. 

Ἔκτοτε ἀπό τότε τείνει νά ξεχασθῆ αὐτό τό περιστατικό. Εὐτυχῶς πού τό διέσωσε ὁ μακαριστός π. Λάζαρος Διονυσιάτης, ὁ ὁποῖος, ὅσο ζοῦσε, συγκέντρωνε διάφορα περιστατικά ἀπό τήν ζωή τῶν Μονῶν καί τῶν Πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἄφησε στήν Μονή του τέσσερα μεγάλα χειρόγραφα βιβλία.

Ἀπό τό βιβλίο «Ὀρθοδοξία καί Παπισμός» τῆς κ. Οὐρανίας Λαμπάκη, ἔκδοσις 1964, σελ.154-157 διαβάζουμε: «Ἄς ἴδωμεν καί εἰς τήν Μεγίστην Λαύραν, ὅπου τούς ὑπεδέχθησαν μετά κωδωνοκρουσιῶν. Καί ἐκεῖ βλέπομεν ὅτι ἐπηκολούθησαν φοβερώτερα, φρίκης καί τρόμου γέμοντα, καθώς ἡ ἀψευδής παράδοσις διέσωσεν...Ὁ μέν ἱεροδιάκονος Λαυριώτης, ὁ συλλειτουργήσας ἐν τῆ θείᾳ Λειτουργίᾳ, ὑπό θεηλάτου ὀργῆς καταληφθείς, τό ζῆν ἐξεμέτρησεν, ἀναλύσας ὡς κηρός φλεγόμενος ὑπό πυρός, οἱ δέ συλλειτουργήσαντες ἱερομόναχοι ἑπτά (κατ᾿ ἄλλους 11) μετά θάνατον εὑρέθησαν ἄλυτοι, τυμπανιαῖοι, τῶν ὁποίων τά λείψανα μέχρι τέλους τοῦ 19ου αἰῶνος εἶχον εἰς τόν νάρθηκα τοῦ κοιμητηρίου…εἰς κοινήν θέαν…, πρός διδασκαλίαν καί σωφρονισμόν τῶν ἐπιγενομένων…». 

Ἐν συνεχείᾳ ἐξιστορεῖται ὅτι, «λόγῳ ἐπισυμβάντων θλιβερῶν γεγονότων ἐκ τῆς ἀπαισίας θέας τῶν ἀλύτων τούτων λειψάνων οἱ μοναχοί τά μετέφερον εἰς ἕν σπήλαιον δυσανάβατον καί ἀπόκρημνον εἰς τά παράλια τῆς Ρουμανικῆς Σκήτης, ἀλλ᾿ἐπειδή καί ἐκεῖ οἱ περίεργοι μετέβαινον, ἐνέφραξαν ἐσχάτως διά κτιστῶν λίθων τήν θύραν τοῦ σπηλαίου, καί οὕτως ἔγινε τοῦτο ἀγηνώριστον…».

Μία ἄλλη παρόμοια προφορική μαρτυρία ἔχουμε ἀπό τούς παλαιούς Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου. Συγκεκριμένα ὁ μοναχός Ἡσύχιος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει νά μονάση στήν Μονή μας τό 1924 μᾶς ἔλεγε: «Ἔχουν περάσει ἀπό τήν Μονή μας μοναχοί καί λαϊκοί καί εἶδαν τά πτώματα τῶν ἀφωρισμένων. Ἤθελα κι ἐγώ νά πάω στήν Λαύρα νά τά ἰδῶ, ἀλλά μετά ἀπό λίγα χρόνια ἔμαθα ὅτι τά ἐξαφάνισαν. Δέν ξέρουμε πού τά ἔβαλαν».

από το βιβλίο: «Περιστατικά για την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως μας και την πλάνη της παπικής εκκλησίας» (Ι.Μ. Γρηγορίου, Άγιον Όρος).

πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/2015/10/20
......................................................................................................
.......................................................................................................

Στίχοι:  

Νίκος Γκάτσος

Μουσική:  

Μάνος Χατζιδάκις

	1.	Δήμητρα Γαλάνη
	2.	Γιώργος Νταλάρας

Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή
όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί
τώρα τίποτα πια δε σου ζητά
μόνο στ’ όνειρο θα σ’ αναζητά

Άσπρο περιστέρι μεσ’ τη συννεφιά
μου `δωσες το χέρι να `χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Όταν σήκωσα το βαρύ σταυρό
μου παράγγειλες να `ρθω να σε βρω
κι όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά
ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά

Άσπρο περιστέρι μεσ’ τη συννεφιά
μου `δωσες το χέρι να `χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Δὲν ἔχω πόδια νὰ σταθῶ, τὰ ἔδωσα στὴν Πατρίδα…

Μία συγκλονιστικὴ ἱστορία 

(Ὁ Δημήτρης Ντούλιας, πλωτάρχης. ἐ. ἀ. στὸ Πολεμικὸ ναυτικὸ, περιγράφει μοναδικὰ στὴν παρακάτω ἐπιστολὴ του μία σκηνὴ ποὺ καταγράφηκε στὴ μνήμη του καὶ στὴν καρδιά του καὶ ἀπὸ ὅτι φαίνεται δὲν θὰ σβήσει ποτὲ ὅσα χρόνια καὶ νὰ περάσουν.)

«Ἤμουν στὸ Ναυτικὸ τὸ 1952 καὶ βρισκόμουνα στὴν Πλατεία Κλαυθμῶνος, ὄχι ὅπως εἶναι σήμερα. Οἱ νεότεροι δὲν γνωρίζουν πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ ἀποροῦν ὁπόταν ἀκοῦν ὁρισμένα γεγονότα τοῦ τότε.

Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔπεφτε ὁ ἥλιος καὶ θα γνωρίζετε ὅτι μὲ τὴ δύση του, γίνεται ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τότε τὸ Ὑπουργεῖο Ναυτικοῦ ἦταν ἐκεῖ καὶ ἡ σημαία κυμάτιζε ἀκόμα στὸ κτήριο. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὑπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ. Τότε πάντα κάθε πρωί, θὰ θυμοῦνται οἱ παλιοί, γινόταν ἔπαρση σημαίας καὶ σταματοῦσαν τά πάντα, ὅπως καὶ στὴ δύση τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή. Ἦταν στιγμὲς ὡραῖες, ἀπίθανες ποὺ ζοῦσαν τότε οἱ ἄνθρωποι. Τὸ ἄγημα ἀποδόσεως τιμῶν στὸ χῶρο του, καὶ ἀκοῦμε τὸ σαλπιγκτὴ νὰ δίνει τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Τὸ ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ καὶ παίζεται ὁ Θούριος. Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καὶ οἱ περαστικοί, ὅπως καὶ ἐγὼ σταθήκαμε σὲ στάση προσοχῆς.

Ἀποδίδεις μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν τιμὴ στὸ ἱερό μας σύμβολο, στὴ γαλανόλευκη σημαία. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ, ἡ ματιά του πέφτει λοξὰ καὶ βλέπει κάτι παράξενο, καὶ ἡ ψυχὴ του ταράζεται, γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ παρακάτω.

Τελειώνοντας ἡ διαδικασία τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, οἱ διαβάτες συνεχίζουν τὸ δρόμο τους, ἐνῶ ἐγὼ παρέμεινα ἀπὸ συνήθεια λίγο ἀκόμα. Τότε βλέπω τὸ νεαρὸ ἀξιωματικὸ νὰ κατευθύνεται θυμωμένος πρὸς ἕνα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ἦταν κενὴ καὶ στὶς γωνίες ἦταν πάντα στιλβωτὲς ( λοῦστροι ) καὶ καστανάδες ποὺ μᾶς λείπουν τώρα.

Τοῦ εἶπε : “γιατί δὲν σηκώθηκες ὄρθιος γιὰ νὰ τιμήσεις τὴ σημαία μας. Δὲν ἔχεις φιλότιμο κ.λ.π. “.

Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός, ἐγὼ παρακολούθησα ἔντρομος καὶ φοβερὰ συγκλονισμένος τὸ τί ἔγινε. 

Μετὰ βλέπω τὸν καστανὰ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καὶ ἄρχισε νὰ τρέμει.

Ἤθελε νὰ φωνάξει, ἀλλὰ βλέπω μὲ ἔκπληξη ὅτι συγκρατεῖται, σκύβοντας τὸ κεφάλι του ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμούς.

Ὅμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τὰ δάκρυά του καὶ μὲ πολλὴ δύναμη τῶν χεριῶν του ( αὐτὰ ἦταν γερὰ ) στυλώνει τὸ σῶμα του δυνατά, σπρώχνει τὸν πάγκο του μὲ τὰ κάστανα μπροστὰ καὶ φωνάζει μὲ ὅλη τὴ ψυχή του, στὸ νεαρὸ ἀξιωματικὸ δυνατὰ “πῶς νὰ σηκωθῶ κύριε· τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδας καὶ τὰ δύο” καὶ σηκώνει τὰ μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ ὅπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω ἀπὸ τὸ γόνατα. Καὶ ξαναρχίζει νὰ κλαίει. 

Ὁ κόσμος ὅπως καὶ ἐγὼ γύρω του κλαίει καὶ χειροκροτεῖ, ὅμως περισσότερο ἀπὸ ὅλους κλαίει ὁ νεαρὸς ἀξιωματικός.

Ἔχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιὸς ξέρει τί γίνεται. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔγινε κάτι τὸ ἀλησμόνητο, φοβερὴ σκηνὴ γιὰ Ὄσκαρ. Ὁ ἀξιωματικὸς σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει καὶ φιλᾶ τὸν καστανά, καὶ στὴ συνέχεια στέκεται εὐθυτενὴς μπροστὰ στὸν ἥρωα καὶ φέρνει τὸ δεξί του χέρι στὴν ἄκρη τοῦ γείσου τοῦ πηλικίου του καὶ τὸν χαιρετᾶ στρατιωτικὰ.

Τοῦ ἀπονέμει “τὰς κεκανονισμένας τιμάς” ποὺ δὲν μπόρεσε ἐκεῖνος τυπικὰ νὰ ἀποδώσει στὴ σημαία μας, γιατί τῆς χάρισε καὶ τὰ δύο πόδια στὰ βορειοηπειρώτικα βουνά μας γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κυματίζει σήμερα ψηλὰ ἡ κυανόλευκη σημαία σὲ λεύτερη πατρίδα. Καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ νὰ μποροῦν νὰ πηγαίνουν μὲ γρήγορο βῆμα στὶς εἰρηνικὲς ἀπασχολήσεις τους, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ ἕναν ἥρωα τοῦ ἀλβανικοῦ μετώπου, τὸν Ἕλληνα ἥρωα πολεμιστή, ὅποιο ἐπάγγελμα καὶ νὰ ’χει.

Ἄλλοι δὲν μιλοῦν, ἄλλοι ὅμως εἰρωνεύονται. Γι’ αὐτὸ οἱ νέες γενιὲς πρέπει νὰ μάθουν, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο γιὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940. Γιὰ τὸ καλό τῆς Πατρίδας μας.

πηγή: Αγία Ζώνη
....................................................................................................
....................................................................................................

Αντίσταση στην μυριοπρόσωπη αμαρτία με ένα "ΟΧΙ!"

(τα παρακάτω επανάληψη
απ' το http://salograia.blogspot.gr/2009/10/blog-post_31.html)
........................................................................................................

Περιστεράκια μου , κάθε που είναι η επέτειος του ιστορικού ΟΧΙ προς τη φασιστική αρβύλα, 
θυμάμαι το κήρυγμα ενός ενάρετου πνευματικού, (του παπα-Χρυσόστομου Ζαχαρόπουλου)
σε αρχαίο μοναστήρι της Γορτυνίας. 

Στη δεκάλεπτη ομιλία του, τόνισε ένα σημείο μετ'εμφάσεως και από τότε το κουβαλάω στη μνήμη, 
σαν πολύτιμο βίντεο.

Είπε, ότι ο πιστός στον Κύριο Ιησού Χριστό, άνθρωπος, στην λάθος συμπεριφορά(αμαρτία τη λέγαν παλιότερα) κάθε είδους- από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη- οφείλει- αν επιθυμεί το ψυχοσωματικό του συμφέρον- να επιδεικνύει σθεναρή αντίσταση.

Aντίσταση στην αμαρτία και έλλειψη αντίστασης στην εφαρμογή του θελήματος του Κυρίου, είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος της σωτηρία μας.

Εκείνος που αρχίζει να μουρμουράει:
 "<Ε... δεν πειράζει τούτο είναι μικρό, ε... δεν πειράζει το άλλο, ασήμαντο...",
 σε σύντομο χρονικό διάστημα, με μεγάλα και ζόρικα, κινδυνεύει να μπλέξει.

Είναι ευκολότερη η πρόληψη από την όποια-των κακών-θεραπεία- 
και τα μικρά τα παιδιά, το γνωρίζουν.

-Γι'αυτό, αν κάποιος, σας κάνει μια ύπουλη πρόταση- όποια και αν είναι τούτη- 
ξεκινώντας από την αθώα- δήθεν- προσφορά τσιγάρου, λέγοντας:

-Πάρ'το! Μόνο ένα. Μόνο για μια φορά!
Για να ξέρεις πώς είναι , παιδάκι μου-μας έχεις σπάσει τα νεύρα- επιτέλους μην είσαι και τόσο ξενέρωτος!

Εσείς-αν αγαπάτε τους εαυτούς σας, να αντισταθείτε, ήρεμα, σταθερά απαντώντας:

-ΟΧΙ ευχαριστώ!
Να λείπει το... βύσσινο! 

Αν πάρετε έστω και μ ί α φορά, αυξάνετε τις πιθανότητες να ξαναπάρετε, γιατί με την μία και μοναδική σας επιλογή, ανοίξατε στους νευρώνες σας, ένα καινούργιο, πλήν ουχί ευκαταφρόνητο, μικρό μονοπάτι.

Και αν πάρετε θα ξαναδοκιμάσετε(ποτέ δεν τρως ένα μόνο πατατάκι, αλλά σταματάς μόνο όταν ξεπαστρευτεί όλη η σακκούλα, το γνωρίζετε ) και μετά πάλι θα ξαναπάρετε μέχρι που θα γίνετε άθλιος δούλος στο αδυσώπητο αφεντικό- το τσιγάρο, στα εμφράγματα, στους καρκίνους του.

Και η κακή συνήθεια,σε σύντομο βάθος χρόνου θα καταστρέψει την υγεία σας, το πολυτιμότερο αγαθό, 
που ως προίκα, σάς δόθηκε.

Και τούτο ισχύει για κάθε φθοροποιό πράξη στην οποία υποχωρεί η άφρων ψυχή μας.

Είναι, λοιπόν, δείγμα στοιχειώδους συνέσεως, σε κάθε παρακίνηση του λογισμού για υλοποίηση της όποιας παρόρμησης, να κοντοστέκεται ο άνθρωπος εξετάζοντας: αυτή η μικρή επιλογή, τι φορτίο επιπλοκών σέρνει πίσω της και, τι συνέπειες, σε ένα άθροισμα χρόνου- προσωπικά- θα εισπράξω;

Εκείνος π.χ. που δεν έχει καπνίσει ούτε ένα τσιγάρο, που αγνοεί 
π ώ ς είναι η εμπειρία του καπνίσματος, φαντάζει χωράφι,κατάφυτο από πράσινα στάχυα.

Αν δεχτεί -από περιέργεια- να πάρει έστω και ένα τσιγάρο, είναι σαν να πατάει επάνω στα πράσινα στάχυα, τσακίζοντάς τα στο έδαφος- πριν ωριμάσουν και δώσουν ευλογημένο καρπό- ανοίγοντας -σε κείνη τη γραμμή των βημάτων του- της καταστροφής, αχνό μονοπάτι. 

Με το δεύτερο τσιγάρο, το μονοπάτι, γίνεται ευδιάκριτο.

Με το τρίτο τσιγάρο, ακόμη πιο έντονο. 

Λίγα τσιγάρα μετά, τα στάχυα απο κείνο μέρος έχουν χαθεί, και πλέον ξεχωρίζει σκοτεινόχρωμο κάτω, το χώμα.
Αν επαναληφθεί η πράξη, στο χωράφι θα ανοίξει δρομάκι εθισμού, δρόμος- εν τέλει- έως και λεωφόρος. 

Και ο κακός εθισμός, οδηγεί στην απώλεια βαθμών ελευθερίας, σε ασθένεια, σε προσωπική, μεγαλύτερη ή μικρότερη, δυστυχία μας.
.............................................................................
Αυτά είπε περίπου ο σεβαστός ομιλητής, λατρεμένα μου.

Βέβαια στην εποχή μας, οι διαόλοι έχουνε γίνει του Κερατά, δικηγόροι πανεπιστήμονες .
Σε πιάνουν αοράτως μέσα στο κεφάλι σου- εκ δεξιών και εξ αριστερών που λένε οι Πατέρες- στο πίτσι πίτσι, στην κουβέντα δήθεν, και την επιχειρηματολογία. 

Και ενώ μέχρι και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ξέραμε οι Ρωμηοί να το βροντοφωνάξουμε το ΌΧΙ, τις τελευταίες δεκαετίες, εισήχθη από τις δυνάμεις του Σκότους, η παμπόνηρη ατάκα:
-Γιατί όχι; Χαλαρά! Μην είσαι τσιτωμένος.
-Γιατί να μη καπνίσουμε;
- Γιατί να μη πέσουμε στο αλκοόλ και στην κραιπάλη; 
-Γιατί να μην αλλάξουμε όσους περισσότερους συντρόφους μπορούμε (τάχαμ)
 για να αποκτήσουμε πείρα;(μούτζες και τύφλες...)

Δεκα μέτρα γλώσσα, βγάνουνε τα κακομαθημένα μας, σε μανάδες και πατεράδες, σε δασκάλους, ακόμη και σε παπάδες- ω ναι, ακόμη και σε παπάδες- ας είναι καλά η Βαβυλών η μεγάλη, η Πόρνη η Τυφλεόραση που με άθλια σίριαλ, τα σιγοντάρει.

Και αν μεν οι γονείς μπορούνε να δώσουν εξήγηση, ή να σφίξουν τα χαλινάρια -όπως θα έπρεπε-ίσως συγκρατηθεί το παιδάκι. 

Αν οι γονείς είναι απλοί του Θεού άνθρωποι και η εγκόσμια -η δήθεν μόρφωση- δεν τους έχει διαφθείρει;
Αν δεν διαθέτουν ευφυείς και εύστροφους λόγους, στους -ως κακή χάλαζα- επί του νού προσπίπτοντας, του Εξαποδού, αντι-λόγους;

-Πώς θα τα αντιμετωπίσουν τα ζόρικα;

Να σου πω:
Θα τα αντιμετωπίσουν με την ατάκα που την άκουγα συχνά από οικογενειάρχες -όταν ήμουνα μικρή, αδυνατούλα και χαζή- αλλά που μου τη θύμισε τις προάλλες, γνωστός βάρδος της σάτιρας, όταν - αντλώντας από προσωπικές αναμνήσεις - εκεί στο Τσαντίρι - μνημόνευσε τη μανούλα του.

Επιθυμώντας, ο ίδιος -μικρός- να κάνει κάτι στραβό- αυταρχικά η μαμά- τον εμπόδιζε και όταν ενοχλημένος από την άρνηση,δυσανασχετούσε: <Γιατί;>, η απάντηση της απλής γυναίκας, ερχόνταν αδιαπραγμάτευτη, κοφτή, απόλυτη, και στερέωνε την ψυχή του- από γκρεμούς, την προφύλαγε:

-ΟΧΙ είπα! 
-Γιατί ΟΧΙ;
-Γιατί ...ΕΤΣΙ!

Αχ! ας υπήρχαν περισσότερες και σήμερα
-εις πείσμα πολλών ψυχολόγων- παρόμοιες μανάδες!


Ευανθία η Σαλογραία
........................................................................................................

Αγιογραφικές Μελέτες η πηγή για τη φωτογραφία
..........................................................................................................
.........................................................................................................




ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ


στον Γιώργο Αγαπίου



Μα πόσα χρόνια είχα στη φωτογραφία σου να σταθώ.

Είσαι ο θείος μου ο Γιώργος που στον εμφύλιο
σκοτώθηκες δέκα οκτώ χρονών παιδί
- τι σημασία έχει πια αν πω « απ’ τους γαλάζιους».


Όπως σ’ ανάστησε στα μάτια μου η αδελφή σου η μάνα μου:
παρθένος, όμορφος, σεμνός, αθώος, γενναίος.



Είχα καιρό, έτσι να σε σκεφτώ, σχεδόν δεκαετία
κι όπως δουλεύτηκε η ψυχή μου
-- νέο αιώνα πιάσαμε και πώς… για τέτοιες συγκινήσεις πού η ευκαιρία –
μου μοιάζει πως κάηκες λαμπάδα εσύ με μιας

στην επαφή της ποίησης με την εργολαβία της μάσας

κι εμείς στην ίδια ένωση, αθέατοι, με το στανιό δειλοί, ψιθυριστά ευφυείς, σκουριάζουμε
σαν άχρηστου όπλου οβελοί.
.............................................................
και ...





στον Χαρίλαο Καλογερόπουλο


Χαρίλαε για σένα πώς γίνεται να ξέρω τόσο λίγα.
Τίποτε σχεδόν. Μόνο ότ’ ήσουνα κι εσύ
σεμνός και ντροπαλός κι ωραίος
-πώς έλειπες μέσα στις τόσες αφηγήσεις του πατέρα ;


Ίσα ένα γράμμα που έχω, της αδελφής σου
απ το μέτωπο – σμίξατε νοσοκόμα
κι ετοιμοθάνατος πολύ ποιητικά ---
κι η τελευταία φράση με γράμματα
μεγάλα « ζήτω η Ελλάς !! »



Αυτά τα δύο κάδρα, του Χαρίλαου
και του Γιώργου στον τοίχο να τα πλησιάσω’
ένα δίπτυχο : οι καλοί κι ο θάνατος.





Χάρης Καλογερόπουλος

Στο θείο Χαρίλαο, αφανή ήρωα του 1940 (επανάληψη)

Οι διαστάσεις του νεκρού στρατιώτη

Δος μου το χέρι σου ν'ανέβω στη γη.
Θέλω να ιδώ τον ουρανό χαμηλότερα,
τα ουράνια φαινόμενα
γύρω απ'τα πόδια μου.
Θέλω
να συλλάβω το ύψος μου και να μάθεις κ'εσύ
πόση έκταση έπιανα, εγώ, που σκοτώθηκα,
χτες βράδυ, στο μέτωπο.

(Νικηφόρος Βρεττάκος)