Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Στο θείο Χαρίλαο, αφανή ήρωα του 1940 (επανάληψη)








Οι διαστάσεις του νεκρού στρατιώτη

Δος μου το χέρι σου ν'ανέβω στη γη.
Θέλω να ιδώ τον ουρανό χαμηλότερα,
τα ουράνια φαινόμενα
γύρω απ'τα πόδια μου.
Θέλω
να συλλάβω το ύψος μου και να μάθεις κ'εσύ
πόση έκταση έπιανα, εγώ, που σκοτώθηκα,
χτες βράδυ, στο μέτωπο.

(Νικηφόρος Βρεττάκος)
Αναρτήθηκε από Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου στις 11:08 μ.μ. 

10 σχόλια:

  1. Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του θείου σου Χαρίλαου καλή μου Σαλογραία Και σε όλους τους αφανείς απανταχού της Γης Έλληνες Ήρωες αιωνία η μνήμη . ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ
    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένο μου ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ ναι, ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ...
    Ο θείος Χαρίλαος στο Αλβανικό Μέτωπο έπαθε κρυοπαγήματα και όταν τον έφεραν στην Πρέβεζα με γάγγραινα, τού έκοψαν και τα δυο πόδια από τους μηρούς.
    Μέχρι να συμβεί αυτό, έστελνε -στα ενδιάμεσα των μαχών- γράμματα στους οικείους, γεμάτα πίστη στο Θεό, ενθουσιασμό και αγάπη για την πατρίδα.
    Η μητέρα μου(και αδελφή του θείου Χαρίλαου) τότε,στην Πρέβεζα, υπηρετούσε ως αδελφή νοσοκόμος του Ερυθρού Σταυρού.
    Ξεψύχησε στην αγκαλιά της...
    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ω ακουσμένη εις την ανδρεία, καταστήστε ένα σταυρό και φωνάξτε με μια: Βασιλείς κοιτάξτε εδώ.

    Το σημείο που προσκυνάτε είναι τούτο, και γιαυτό μας ματωμένους μας κοιτάτε στον αγώνα τον σκληρό.

    Στιχ. Διονύσιος Σολωμός Ύμνος εις την ελευθερία.

    Να είσαι περήφανη για τον θείο σου Σαλογραία ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ
    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σ'ευχαριστώ για τους στίχους ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ
    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μου θύμησες την γιαγιά μου,
    (http://cummulus4.blogspot.com/2009/05/blog-post_08.html), που μέχρι τον θάνατο της, έλεγε για τον παππού τον Γιώργο, πόσο ήθελε να επέστρεφε από τον πόλεμο έστω και χωρίς πόδια, έστω και χωρίς χέρια, να τον έχει να τον περιποιείται... Με συγκίνησες Σαλογραία μου΅
    @ ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ Ευχαριστώ και γω για τους στίχους, και ντρέπομαι για την άγνοια μου. Θα κάτσω να διαβάσω ολόκληρο τον ύμνο.
    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Cummulus
    Η γιαγιά σου, ήταν πολύ σπουδαία γυναίκα αφού είχε τέτοια αγάπη...
    Ο θείος Χαρίλαος δεν είχε γνωρίσει γυναίκα.
    Ήταν ακόμα παρθένος, σεβαστικός που λέγανε παλιά και ντροπαλός σαν μη μου άπτου.
    Κοκκίνιζε άμα του μίλαγε μεγαλύτερος.
    Η μάνα του ήταν βέβαιη, ότι πήγε στα άγια η αγνή ψυχή του...
    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "σεβαστικός", δεν τον ήξερα αυτόν τον όρο. Μακάρι να βλέπει πρόσωπο Θεού!
    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Cummulus
    Με τη λέξη σεβαστικός, οι λαικοί άνθρωποι στην Πελοπόννησο, δηλώνουν τον άνθρωπο που δείχνει σεβασμό στους άλλους ανθρώπους.
    :-)Να έχεις μια όμορφη μέρα!
    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ..............................................................................................................
  1. Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΕΞΗΓΕΙ ΠΩΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
  2. «Οσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ηταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος - δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ητανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοιρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ηταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.Ητανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ητανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου - η πρώτη ήτανε στην Αλβανία - που έβγαινα από το ατόμό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να 'χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσανε. Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε! Κι όταν καμμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Ελληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς έ; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοιρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους - και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου 'δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σ' αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Κι έτσι γεννήθηκε το «Αξιον Εστί».
    Οδ. Ελύτης.


at

10 σχόλια:

  1. Θαλασσινός 28 Οκτωβρίου 2015 στις 1:32 μ.μ.

    ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.
    Καλή Λευτεριά, Καλή Πατρίδα, Καλή Ανάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Unknown29 Οκτωβρίου 2015 στις 2:34 μ.μ.

    Η απομόνωση της Ελλάδας που περιγράφεται εδώ είναι το μακορχρόνιο βασικό μας πρόβλημα. Και ο Ελύτης (αν και δεν νομίζω ότι όλα του τα ποιήματα είναι κορυφαία) πιάνει ιδιοφυώς το σφυγμό των εθνικών πραγμάτων και τον εκφράζει βαθύτερα, καιριότερα και ουσιαστικότερα από κάθε άλλον νεοέλληνα λογοτέχνη. Και να σκεφτείς ότι έζησε και ο ίδιος, με χρόνια, με καιρούς, την βουτυροποίηση των Ελληνόπαιδων, που περιγράφει για τα Ελβετόπαιδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου29 Οκτωβρίου 2015 στις 2:54 μ.μ.

    ;-) Μαρίνο μου
    δεν είμαι και πολύ αισιόδοξη για το γένος των Ελλήνων, στην παρούσα φάση.
    Τετρακόσια χρόνια Τουρκοκρατίας μπόρεσαν και τα άντεξαν...
    Εμείς σήμερα υποθέτουμε ότι οι α-νομίες είναι μόνο των αρχόντων, όμως δεν το πιστεύω ότι συμβαίνει έτσι.

    Όλοι μας ανεξαιρέτως αμαρτάνουμε στο βαθμό που μας αναλογεί και μετά, οι ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ όλων αυτών των λαθών μας ΑΘΡΟΙΖΟΝΤΑΙ και καταβαραθρωνόμαστε ΟΛΟΙ μαζί οικονομικά (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων πολιτών ...με καταθέσεις στις Ελβετίες και στην Σιγκαπούρη π.χ.)

    Ευδοκία φιλτάτη, πώς νομίζεις θα μπορούσε να λυθεί αυτό το πρόβλημα που επισημαίνεις; Τι θα έκανες αν ήσουν πρωθυπουργός ( ναι..σοβαρολογώ καλέ σύ...) αυτής της χώρας;

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου29 Οκτωβρίου 2015 στις 2:56 μ.μ.

    Υ.Γ.όχι μόνον οικονομικά, να προσθέσω.... αλλά και πνευματικά μας τρώει, συλλήβδην η μεγάλη Μαρμάγκαααα!
    ;-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Unknown29 Οκτωβρίου 2015 στις 3:44 μ.μ.

    Αν ρωτάς πώς θα αντιμετώπιζα την εθνική απομόνωση, πρώτα πρώτα με ατέλειωτη γνωστοποίηση προς όλες τις κατευθύνσεις και με όλους τους τρόπους της πρόσφατής μας ιστορίας και του χρέους του πολιτισμένου κόσμου σε εμάς. Όχι σε σχέση με τα αρχαία μεγαλεία, αλλά με τον αποδεκατισμό μας τον 20ο αιώνα είτε για χάρη των Ευρωπαικών ιδανικών είτε ως θυμάτων των Τούρκων: θυσίες για τις οποίες αποκομίσαμε μόνο τα Δωδεκάνησα, ψίχουλα δηλαδή μπροστά σε όσα μάς ανήκαν και δικαιούμαστε. Σε βαθμό κουραστικής διαφήμισης, α λα Σκοπιανά (πώς αυτοί με πεισματικές φωνασκίες κατορθώνουν την εμπέδωση της διαστρέβλωσης;)... Να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι κανείς δεν υπέφερε και δεν αδικήθηκε περισσότερο από εμάς, σε Ευρωπαικό τουλάχιστον επίπεδο. Με απαίτηση τουλάχιστον του κατοχικού δανείου (αν όχι όλων των αποζημιώσεων, οι οποίες υποτίθεται ότι εξισορροπήθηκαν από την πρόσκληση Ελληνικού εργατικού δυναμικού στην Γερμανία -βλακείες, και Τούρκοι προσκαλούντο, και ο πάσα εις- ή τις οποίες, κατά άλλη εκδοχή, δεν απαιτήσαμε όταν έπρεπε, δηλαδή κατά την ένωση των Γερμανιών). Με διαφήμιση του νεοελληνικού πολιτισμού ανά την υφήλιο. Με το άνοιγμα του φακέλλου της Κύπρου για να φανεί ο βρώμικος ρόλος της Αμερικής και της Αγγλίας (και πιθανόν και του γνωστού "Εθνάρχη": τί φοβούνται επιτέλους, και πόσες γενιές απογόνων περιμένουν να πεθάνουν;), της Αγγλίας που οπωσδήποτε δολοφόνησε τον Μεταξά και ίσως και τον Καποδίστρια. Μετά (ή μάλλον πριν) από όλα αυτά θα με είχε φάει βέβαια και εμένα η Intelligence...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θαλασσινός 29 Οκτωβρίου 2015 στις 9:49 μ.μ.

    Να μην ξεχνάμε, (το θυμάμαι συνεχώς και παίρνω τεράστια κουράγια ), ότι τα εσχατα χρόνια πού επλεόνασεν η αμαρτία υπέρ-υπέρ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερ-υπερίσχυσε η Χάρις Τού Θεού.
    Τα εσχατα χρόνια είναι ευλογία γιατί είναι ευκοπότερη η σωτηρία μας.
    Άρα κατόπιν αυτού δεν υπάρχει καμμία Εθνική απομόνωση, παρά Ζωντανή εν Χριστώ κοινωνία. Αυτή θα πρέπει να είναι η προσπάθειά μας. Με βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό, ξεπερνιούνται όλες οι Εθνικές δυσκολίες, γιατί δύναται ο Θεός να επέμβει δυναμικά και να αποδώσει δικαιοσύνη, όμως μας αφήνει να παλεύουμε με τα Θηρία, όπως άφηνε τον Μέγα Αντώνιο, και φώναζε ο Άγιος βοήθεια και ο Χριστός τον άφηνε, και ξαναφώναζε ο Άγιος και ο Χριστός ήταν δίπλα του, για να μετρήσει και να στεφανώσει.
    Υπάρχουν Άγιοι αδελφοί που γονατίζουν το βράδυ στην Παναγία και τα δακρυα ποτάμι γίνονται, για να κάμει έλεος η Παναγία μας και ο Χριστός μας στην Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα θα υπάρχει όσο υπάρχει ο κόσμος και η Ορθοδοξία. Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την Ορθοδοξία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου30 Οκτωβρίου 2015 στις 9:37 π.μ.

    Μαρίνο μου
    ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
    Mε τονώνει η δική σου αγωνιστική διάθεση.

    Μακάρι να γίνουν έτσι όπως τα λες και δεν επιθυμώ να σε ..πονηρέψω, πλην όμως, η Ελλάδα στους αιώνες προ Χριστού, μια χαρά υπήρχε και επιβίωνε...

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου30 Οκτωβρίου 2015 στις 9:43 π.μ.

    Ευδοκάκι μου
    με ενθουσιάζεις!
    Αν είχαμε άλλες εκατό εμπνευσμένες Ευδοκίες σε αυτόν τον τόπο, έχω την αίσθηση ότι κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο...

    Οι φίλοι μας οι ΆγγλοΑμερικάνοι αποδεικνύονται τα καλύτερα, τα εξυπνότερα παλληκάρια ωστόσο...Αοράτως σχεδόν κινούν τα νήματα κατά τα δικά τους συμφέροντα, και η δική μας η μοίρα τυγχάνει προ-αποφασισμένοι από τις διαχρονικές πολιτικές τους. Χωρίς παιδεία αναβαθμισμένη και χωρίς Ορθόδοξο προσανατολισμό, μα ουσιαστικά Ορθόδοξο, όλου του λαού, δεν βλέπω να ξημερώνει ούτε καλύτερη μέρα ούτε νοστιμότερη γραβιέρα..

    Και πάλι για την αγάπη πολύ σ' ευχαριστώ...
    Θες να μου δώσεις ένα μέιλ κάτι να σου προωθήσω;

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θαλασσινός 30 Οκτωβρίου 2015 στις 3:26 μ.μ.

    Ναι, υπήρχε και επιβιωνε η Ελλάδα γιατί περίμενε τον Χριστόν, και ο Χριστός θα της έδινε μεγάλους καρπούς, και τώρα περιμένει τον Αντίχριστο για να τη στολίσει ο Χριστός πάλι με πολύ μεγάλους καρπούς.
    Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο διάβολος, και γιαυτό ξεσηκώνει όλο τον κόσμο ενάντια στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου30 Οκτωβρίου 2015 στις 4:07 μ.μ.

    Mαρίνο μου
    ελπιδοφόρα απάντηση!
    Δεν μου είχε περάσει από το νου, το ομολογώ!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή