Το παράθυρο της υποδοχής

(η φωτό από το forwallpaper.com)

To παράθυρο της υποδοχής

Έχω ανοίξει παντού παράθυρα, ακόμη
και στο τέλος του ορίζοντα, αλλά
μόνο απ' αυτό το πολύ χαμηλό
του σπιτιού μου,  απ' όπου περνά
η μυρωδιά της βροχής και του χώματος
δέχομαι:
              Τ'  ατελεύτητα
 πνεύματα των νεκρών, που διαπλέοντας
τους καπνούς των μαχών ταξιδεύουν ψηλότερα,
περιφέρονται αδιάκοπα κι όταν
έρχεται η άνοιξη χαμηλώνοντας
διαμαρτύρονται στα λουλούδια.

                                  Τις κραυγές
των παιδιών που παλεύουν να σπάσουν
το φράγμα του ορίζοντα, σμίγουν
στον άνεμο, σχηματίζουν ασώματα
κοπάδια πουλιών, ζητούν καταφύγιο κ' εγώ
μη έχοντας άλλο, τους δίνω το χέρι
απ' αυτό το παράθυρο να κλαδώσουν
στα δάχτυλά μου.

                             Τρυφερή
σαν  το φως τη φωνή της Μητέρας
στην έρημο: " Ιησού, Ιησού μου,
Ιησού!" που κάθε φορά , τυλιγμένη
φτάνει παλεύοντας μαζί του ως αυτό
εδώ το παράθυρο.

                                   Περνώντας μετά
στην τάξη των στίχων μου, γράφονται
 όλα. 

Και μόνο αυτό το "Ιησού,
Ιησού μου, Ιησού!" σείοντάς μου
το χέρι, το φως, το χαρτί,
τις λέξεις, δεν γράφεται.

Νικηφόρος Βρεττάκος
.........................................................................................................................................................