O Στάρετς Σέργιος για τους κεκοιμημένους

Παράλληλα, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, 

ο πατήρ Σέργιος ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα 

προκειμένου να βοηθήσει το ποίμνιο 

που ο Θεός, του εμπιστεύθηκε. 

Διέσχιζε ασταμάτητα το Παρίσι και τα προάστια

με σκοπό να επισκεφθεί αρρώστους και ηλικιωμένους, 

να βοηθήσει απόκληρους, να παρηγορήσει θλιμμένους, 

να προπέμψει ετοιμοθάνατους.

Ανταποκρινόταν πάντοτε σε εκείνους 
που σε οποιαδήποτε περίσταση, 

επιζητούσαν την παρουσία του,

τις  συμβουλές του και την προσευχή του. 

Έκανε τα πάντα για όλους 

και ήταν εξ ολοκλήρου διαθέσιμος, 

αφιερώνοντας στους άλλους τον χρόνο του

χωρίς ποτέ να τον υπολογίζει. 

Έμενε στο σπίτι του μόνο

όταν έπρεπε να απαντήσει στα πολυάριθμα γράμματα

που του έστελναν 

ή για να συνομιλήσει στο τηλέφωνο επί ώρες

με όλους εκείνους που, 

απ' τη Γαλλία και το εξωτερικό, 

ζητούσαν τη βοήθεια του.

Αυτή την αγάπη προς τον πλησίον

ο πατήρ Σέργιος την εκδήλωνε

και προς εκείνους 

που είχαν εγκαταλείψει τον παρόντα κόσμο:

Η προσευχή για τους κεκοιμημένους 

κατείχε ιδιαίτερη θέση τόσο μέσα στη ζωή του

ως μοναχος, όσο και στη δραστηριότητα του, ως ιερωμένου. 

Ό μεγάλος αριθμός των κεκοιμημένων 

που ήθελε να μνημονεύει κατά τη Λειτουργία της Κυριακής, 

είχε ως αποτέλεσμα η Προσκομιδή

να ξεκινά γύρω στις οκτώ και μισή, 

και η Λειτουργία μετά τις έντεκα. 

Επιπλέον, κατά τις ημέρες 

που η Εκκλησία ιδιαίτερα μνημονεύει τους κεκοιμημένους, 

οι ακολουθίες διαρκούσαν πάντοτε περισσότερο στον ναό της Vanves, 

καθώς ο πατήρ Σέργιος συνήθιζε να διαβάζει 

από διάφορα φύλλα χαρτιού

 -κιτρινισμένα τα περισσότερα από την πολυκαιρία, 

και σχεδόν κατεστραμμένα από την πολυχρησία 

-ολόκληρες λίστες με ονόματα όχι μόνο οικείων του

ή προσφάτως τεθνεώτων, 

αλλά και όλων των αποθανόντων ενοριτών 

από την αρχή ακόμη της συστάσεως της ενορίας, 

καθώς και ανθρώπων που γνώριζε από αλλού 

και οι οποίοι είχαν αποβιώσει. 

Έτσι, χιλιάδες ήταν αυτοί που μνημόνευε ο πατήρ Σέργιος

και για τους οποίους επικαλούνταν

τη λυτρωτική Χάρη του ελεήμονος Θεού.

Πράγματι, για τον πατέρα Σέργιο

οι νεκροί ήταν πάντοτε παρόντες, 

και δεν υπήρχε καμιά ασυνέχεια

ανάμεσα στον κόσμο των ζώντων και τον κόσμο των κεκοιμημένων. 

Όλοι, ζώντες και τεθνεώτες, βρίσκονται ταυτόχρονα μέσα στην Εκκλησία, 

που υπερβαίνει τον χρόνο, 

γιατί αποτελούν ζωντανά μέλη του Σώματος Εκείνου

που είναι η Αιώνια Ζωή. 

Όλοι τους αξίζουν την ίδια προσοχή

και την ίδια αγάπη ...

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο στάρετς Στέργιος» του Jean- Claude Larchet, Εκδόσεις Ακρίτας

Πηγή:Προσκυνητής

....................................................................................................................................................

....................................................................................................................................................

ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ
πηγή: Τρελογιάννης


Μνημόσυνο ξεχωριστό, στο Άγιο Όρος, δεν κάνουν στους μοναχούς. 
Μαζί με το κόλλυβο του Αγίου, βάζουν κι ένα μικρό πιατάκι με κόλλυβα για τους κεκοιμημένους. Μνημονεύονται οι Ηγούμενοι της τελευταίας 100ετίας και οι ιερείς και μοναχοί της τελευταίας 30ετίας. 

Κόλλυβο γίνεται όποτε τοποθετείται στο ναό εικόνα για προσκύνηση. 
Το Σάββατο πάντως γίνεται οπωσδήποτε των κεκοιμημένων, εκτός αν τύχει απόδοση δεσποτικής γιορτής. Είναι ένα τσίγκινο πιατάκι με σταράκι βρασμένο που το βάζουν κάτω από την εικόνα του Χριστού.

Το κόλλυβο της πανήγυρης απαιτεί αληθινή ζαχαροπλαστική τέχνη. 
Συνήθως στην επιφάνειά του αγιογραφείται ο κτήτωρ ή ο Άγιος επ΄ ονόματι του οποίου τιμάται το καθολικό, π.χ. ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης στη Μεγίστη Λαύρα, ο Τίμιος Πρόδρομος στη Μονή Διονυσίου.

Οι Αγιογραφίες αυτές με χρωματιστή ζάχαρη είναι έργα τέχνης, 

που δυστυχώς καταστρέφονται, αφού τα κόλλυβα μοιράζονται και τρώγονται.

Το συνηθισμένο κόλλυβο γίνεται ως εξής: 

Βάζουν χτυπημένο σιτάρι (συνθλίβεται) στο νερό να φουσκώσει. 

Το βράζουν σε κρύο νερό. Σε μισή ώρα με 3/4 χύνουν το νερό και βάζουν άλλο που βράζει, ώσπου το σιτάρι να γίνει τριαντάφυλλο και το ζουμί του γίνει χυλός. Προσθέτουν λίγο αλατάκι. 

Μετά παίρνουν το ζουμί, που γίνεται σαν ρόφημα με ζάχαρη και κανέλλα. 

Μετά πλένουν το σιτάρι με κρύο νερό, για να φύγει η κόλλα του και το απλώνουν να στεγνώσει. 

Δύο με τρεις ώρες πριν τη Θεία Λειτουργία ο διακονητής παίρνει ψιλοτριμμένο παξιμάδι και ρίχνει μια χούφτα μέσα στα κόλλυβα, για να τραβήξει την υγρασία, νά  ναι στεγνά. Ύστερα θα το κοσκινίσει, για να φύγει το παξιμάδι. Το σιτάρι είναι πιά έτοιμο. Το στρώνει και από πάνω του στρώνει τη ζάχαρη (όχι άχνη, αλλά κρυσταλλική) και κάνει σταυρό με ζάχαρη χρωματισμένη με κανέλλα. 

Αν θέλει, ανακατεύει προηγουμένως το σιτάρι με φουντούκι τριμμένο.

Στο κόλλυβο της πανήγυρης προσθέτει τριμμένο καρύδι, μοσχοκάρφια κοπανισμένα, κίμινο. Αντί καρυδιού σε μερικά μοναστήρια βάζουν καβουρδισμένα φουντούκια τριμμένα (τους αφαιρούνται οι φλούδες) κι αντί για μοσχοκάρφια κανέλλα.


Αξίζει να αναφερθεί πως γίνονται οι Αγιογραφίες: με σπιρτόξυλο ή την ξύλινη άκρη ψιλού πινέλλου ζωγραφικής πατούν το σχέδιο πάνω στη ζάχαρη από το ανθίβολο. 

Τώρα πιά μπορούν να γεμίσουν τα ρούχα, το πρόσωπο, τα μαλλιά με ζάχαρη διαφόρων χρωμάτων. Για διακόσμηση βάζουν ακόμη κουφέτα και ασημένια κουφετάκια (που είναι μακαρόνια και φακές βουτηγμένες σε ασημί ζαχαρόπηκτο.

Το συνηθισμένο κόλλυβο είναι το καθημερινό γλύκισμα των μοναχών στα κοινόβια.

Οι Ρώσοι συνηθίζουν στο Άγιον Όρος να κάνουν το κόλλυβο όχι με σιτάρι, αλλά με ρύζι, όπως στη Ρωσία. 

Ο Σμυρνάκης σημειώνει ότι αυτό γίνεται τόσο στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος όσο και στις ρωσικές σκήτες και κελλιά.

πηγή:Πληροφορίες: Ι.Μ. Χατζηφώτη,

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ,

εκδ. Δημ.Ν. Παπαδήμα,

Αθήνα 1999