Mεγάλη Πέμπτη

                          Μεγάλη Πέμπτη

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Αυτός που κρέμασε τον ήλιο
στο μεσοδόκι τ' ουρανού
κρέμεται σήμερα στο ξύλο
ίλεως, Κύριε, γενού.

Και στ' ασπαλάθια της ερήμου
μια μάνα φώναξε, παιδί μου.

Με τ' Απριλιού τ' αρχαία μάγια
με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια
μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ' αγρίμια στο λαγκάδι
πήραν το δρόμο για τον Άδη.

Θα ξανασπείρει καλοκαίρια
στην άγρια παγωνιά του νου

Αυτός που κάρφωσε τ' αστέρια
στην άγια σκέπη τ' ουρανού

κι εγώ κι εσύ, και εμείς κι οι άλλοι
θα γεννηθούμε τότε πάλι.
......................................................................
......................................................................

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΠΤΑ ΕΙΔΗ ΚΑΚΟΥΡΓΩΝ.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Πηγή: Απαντα Ορθοδοξίας 

Ό καλός Σαμαρείτης πού έσωσε την ανθρωπότητα

από τις πληγές πού της είχαν προξενήσει οι ληστές, 

έπεσε ό ίδιος στα χέρια τους. 

Γύρω από τον Κύριο υπήρχαν επτά είδη κακούργων. 

Το πρώτο είδος αντιπροσωπεύει ό Σατανάς, 

το δεύτερο οι πρεσβύτεροι

και οι άρχοντες του Ισραηλινού λαού, 

το τρίτο ό Ιούδας, 

το τέταρτο ό Πιλάτος, 

το πέμπτο ό Βαραββάς, 

το έκτο ό αμετανόητος ληστής πού συσταυρώθηκε μαζί Του

και το έβδομο ό ληστής πού μετάνιωσε. 

’Άς σταματήσουμε για λίγο 

κι ας ατενίσουμε τη συντροφιά αυτή των κακούργων.

 

Ανάμεσά τους στέκεται ό Υιός του Θεού, 

σταυρωμένος, πληγωμένος κι αιμόφυρτος.

Το πρώτο είδος είναι ό σατανάς. 

Είναι εκείνος πού θέλει να κάνει

το μεγαλύτερο κακό στο ανθρώπινο γένος. 

Είναι ό πατήρ του ψεύδους, 

ό κακούργος των κακούργων. 

0ι πειρασμοί πού χρησιμοποιεί 

για να πειράξει τούς ανθρώπους 

και να τούς κάνει κακό είναι δύο ειδών: 

τούς πειράζει με τις ανέσεις 

και με τα βάσανα. 

Στην αρχή πείραξε τον Κύριο στο Όρος των Πειρασμών

με την υπόσχεση ανέσεων, με δύναμη και πλούτο- 

τώρα, στο τέλος, 

τον πειράζει με τα βάσανα, με το πάθος. 

Όταν κατατροπώθηκε στον πρώτο πειρασμό, 

άφησε τον Κύριο, έφυγε μακριά Του. 

Δεν τον εγκατέλειψε τελείως όμως, αλλά 

προς καιρόν. 

Όπως αναφέρει το ευαγγέλιο, «ό διάβολος άπέστη απ’ αυτού άχρι καιρού» (Λουκ. δ'13).

Ό καιρός αυτός πέρασε και τώρα ξαναπαρουσιάζεται. 

Αυτή τη φορά δέ χρειάζεται να εμφανιστεί φανερά, ανοιχτά. 

Τώρα δουλεύει με ανθρώπους. 

Χρησιμοποιεί τούς υιούς του σκότους πού, τυφλωμένοι από την εκτυφλωτική λάμψη

του Χριστού, 

παραδίδονται στα χέρια του Σατανά. 

Κι αυτός τούς χρησιμοποιεί σαν όπλο εναντίον του Κυρίου Χριστού. 

Είναι κοντά τους όμως, είναι δίπλα σέ κάθε γλώσσα πού βλασφημεί 

το Χριστό, σέ κάθε στόμα πού φτύνει το πάντιμο πρόσωπό Του, 

σέ κάθε χέρι πού τον μαστιγώνει και του βάζει το αγκάθινο στεφάνι, 

σέ κάθε καρδιά πού φλέγεται από φθόνο και μίσος εναντίον Του.

Το δεύτερο είδος είναι μια ομάδα κακούργων, 

είναι οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ 

και οι πολιτικοί, θρησκευτικοί και πνευματικοί άρχοντες. 

Είναι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι κι οι ιερείς, 

με το βασιλιά Ηρώδη επικεφαλής. 

Ό φθόνος κι ό φόβος τούς έσπρωξε 

να εγκληματήσουν στον Κύριο. 

Τούς κατέτρωγε ό φθόνος 

γιατί ό Κύριος ήταν ισχυρότερος, σοφότερος 

και καλλίτερος απ’ αυτούς. 

Είχαν φόβο για τη θέση τους, για την εξουσία, 

για τη δόξα και τον πλούτο, 

σέ περίπτωση πού οι άνθρωποι 

θα τάσσονταν με το Χριστό. 

Γι’ αυτό και κραύγαζαν, «θεωρείτε ότι ουκ ωφελείτε ουδέν; 

ίδε ό κόσμος όπίσω αυτού άπήλθεν» (Ιωάν. ιβ'19).

 

Ήταν από το φόβο, την αδυναμία και το φθόνο τους.

Ποιό ήταν το χειρότερο από τα κακουργήματά τους

ενάντια στον Κύριο;

 

Το ότι τον συνέλαβαν και τον θανάτωσαν 

χωρίς νόμιμη δίκη και καταδίκη. 

Αναφέρεται στο ευαγγέλιο: «Τότε συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι του λαού εις την αύλήν του αρχιερέως

του λεγομένου Καϊάφα, και συνεβουλεύσαντο ίνα τον Ιησού

δόλω κρατήσωσι και άποκτείνωσιν» (Ματθ. κστ'3-4). 

Δέ συζητούν μεταξύ τους 

τί κατηγορίες να του προσάψουν 

και πώς θα τον σύρουν στο δικαστήριο, 

άλλ’ ίνα τον Ιησού 

δόλω κρατήσωσι και άποκτείνωσιν. 

Το μόνο πού τούς ένδιαφέρει 

είναι να τον συλλάβουν με δόλιο τρόπο 

και να τον θανατώσουν. 

Όταν ό νομοταγής Νικόδημος

τούς συμβουλεύει 

πώς στον Κύριο πρέπει πρώτα να δοθεί ακρόαση στο δικαστήριο, 

για να του γνωρίσουν σέ τί τον κατηγορούν, 

απορρίπτουν την εισήγησή του με δυσαρέσκεια

και ειρωνικά χαμόγελα (βλ. Ίωάν. ζ'50-52).

Τρίτος κακούργος ήταν ό Ιούδας, 

ό φαινομενικός απόστολος

αλλά στην ουσία επαίσχυντος προδότης. 

Ό Σατανάς συμμετείχε στην άδικη αιματοχυσία του Χριστού

από μίσος για το Θεό και τον άνθρωπο. 

Οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του Ισραήλ

συμμετείχαν από φθόνο και φόβο.

Ό Ιούδας συνδέεται με τη συντροφιά του Σατανά

και των πρεσβυτέρων του λαού από απληστία. 

Τό έγκλημά του συνίσταται στο ότι πρόδωσε το Διδάσκαλο

και Ευεργέτη του για τριάντα αργύρια. 

Αργότερα αναγνώρισε ό ίδιος το λάθος του

στους ίδιους πρεσβυτέρους, 

πού τον είχαν δωροδοκήσει για την πράξη της προδοσίας: 

«Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον... και ρίψας τα αργύρια εν τω ναώ άνεχώρησεν, και άπελθών άπήγξατο» (Ματθ. κζ'4-5). 

Ό οικτρός θάνατός του μαρτυρεί το τραγικό σφάλμα του. 

Όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων γι’ αυτόν, 

«και πρηνής γενόμενος έλάκησε μέσος, 

και εξεχύθη πάντα τα σπλάγχνα αυτού» (Πράξ. α'18). 

Κι αφού κρεμάστηκε έπεσε κάτω, άνοιξε ή κοιλιά του 

και τα σπλάχνα του χύθηκαν έξω.

Τέταρτος κακούργος ήταν ό Πιλάτος, εκπρόσωπος του Καίσαρα 

στην Ιερουσαλήμ, πού κατά κάποιο τρόπο εκπροσωπούσε

τον άθεο ειδωλολατρικό κόσμο στην καταδίκη του Υιού του Θεού. 

Ό Πιλάτος περιφρονεί τούς Ιουδαίους 

κι οι Ιουδαίοι περιφρονούν τον ίδιο.

Στην αρχή δεν έχει καμιά διάθεση ν’ αναμιχτεί στην καταδίκη του Χριστού: «Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν» (Ίωάν. ιη' 31), είπε στους κατήγορους του Χριστού. 

Αργότερα παίρνει θέση υπέρ του Χριστού και, μετά από μια μορφή δίκης, λέει στους Ιουδαίους: «Εγώ ούδεμίαν αιτίαν ευρίσκω κατ’ αυτού» ( Ιωάν. ιη'38) Τελικά, υποχωρώντας σέ απειλές όπως, «εάν τούτον απόλυσης, ουκ ει φίλος του Καίσαρος» (ιθ'12), ό Πιλάτος «επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών» (Λουκ. κγ'24) και δίνει διαταγή να μαστιγωθεί και να σταυρωθεί ό Χριστός.

Το έγκλημα του Πιλάτου συνίσταται στο ότι μπορούσε να προστατέψει τον Δίκαιο και δεν το έκανε. Ό ίδιος είπε στον Κύριο: «Ουκ οιδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαί σε και εξουσίαν έχω άπολΰσαί σε;» (Ίωάν. ιθ'10). 

Με τη δήλωσή του αυτή ό Πιλάτος παίρνει αιώνια πάνω του

την ευθύνη για το θάνατο του Χριστού. 

Τί είναι εκείνο πού σπρώχνει τον Πιλάτο να κάνει το έγκλημα αυτό

και τί είναι αυτό πού τον κατατάσσει κι αυτόν στη χορεία των άλλων κακούργων; 

Είναι ή μικρόνοια κι ό φόβος του. 

Ή μικρόνοια για την προστασία του δίκαιου, 

καθώς κι ό φόβος για τη θέση του

και για την εύνοια του Καίσαρα.

Πέμπτος κακούργος είναι ό Βαραββάς. 

Εκείνη την εποχή ήταν στη φυλακή «διά στάσιν τινά... και φόνον»

(Λουκ. κγ'19). Είχε κατηγορηθεί για ανατρεπτικές ενέργειες και για φόνο και ήταν υπόδικος στον Ιουδαϊκό και τον Ρωμαϊκό νόμο, 

με προβλεπόμενη ποινή το θάνατο. 

Προσωπικά δεν είχε αμαρτήσει με κανένα τρόπο ενάντια στο Χριστό.

Εκείνοι πού αμαρτάνουν είναι οι Ιουδαίοι, αυτοί πού τον βάζουν

πάνω από το Χριστό, πού τον προτιμούν αντί γι’ Αυτόν. 

Ό Πιλάτος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το Βαραββά σαν μέσο

για να σώσει το Χριστό από τη θανατική καταδίκη. 

Οι Ιουδαίοι όμως χρησιμοποιούν το Χριστό για να σώσουν το Βαραββά. 

Ό Πιλάτος έθεσε στους Ιουδαίους το δίλημμα να διαλέξουν το Χριστό

ή το Βαραββά, στην ουσία δηλαδή, το Θεό ή έναν εγκληματία; 

Αλλά «όμοιος όμοίω αεί πελάζει». 

Έτσι οι κακούργοι διάλεξαν τον κακούργο.

Ό έκτος κακούργος, όπως κι ό έβδομος, 

είναι εκείνοι πού συσταυρώθηκαν με το Χριστό, 

ό ένας στ’ αριστερά κι ό άλλος στα δεξιά Του στο Γολγοθά. 

Ό προφήτης Ησαΐας το είχε προφητέψει αυτό: 

«Και μετά άνομων έλογίσθη» (Ήσ. νγ'12). 

Ό ένας απ’ αυτούς, αν και βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου, βλασφημεί, ό άλλος όμως προσεύχεται.

Έδώ έχουμε δύο ανθρώπους με την ίδια τύχη: 

κι οι δύο τους είναι καρφωμένοι στο σταυρό, 

κι οι δύο τους πρόκειται να εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο
και δεν περιμένουν τίποτα πια απ’ αυτόν. 

Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά. 

Έδώ είναι ή απάντηση σ’ όλους αυτούς πού λένε: 

Βάλε τούς ανθρώπους στις ίδιες υλικές συνθήκες, 

δώσε σ’ όλους την ίδια τιμή και τα ’ίδια υπάρχοντα, 

κι όλοι τους θα έχουν το ίδιο πνεύμα. 

Ό ένας εγκληματίας, πού σέ λίγο δέ θα ανασαίνει, εμπαίζει τον Υιό του Θεού: «Ει συ ει ό Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς» (Λουκ. κγ'39). 

Ό άλλος όμως ικετεύει τον Κύριο:

«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν ελθης εν τη βασιλεία Σου» (Λουκ. κγ'42).

 Ό πόνος της σταύρωσης σκοτώνει τον ένα σωματικά και ψυχικά. 

Του άλλου όμως σκοτώνει μόνο το σώμα, ή ψυχή του σώζεται. 

Ό σταυρός του Χριστού στον 'έναν είναι σκάνδαλο, στον άλλον σωτηρία.

Αυτά είναι τα επτά είδη των κακούργων γύρω από το Χριστό. 

Κύριε, βοήθησέ μας να παρατηρήσουμε τη δική μας ζωή προτού καταδικάσουμε τούς κακούργους αυτούς 

πού κάρφωσαν τον Θεό της αγάπης στο σταυρό. 

Άς διερωτηθούμε: μήπως ανήκουμε κι εμείς στην ομάδα αυτή; 

’Άς ήμασταν τουλάχιστο σαν τον έβδομο απ’ αυτούς, 

εκείνον πού μετάνιωσε πάνω στο σταυρό 

και μέσα στους φοβερούς πόνους του

αναζήτησε και βρήκε τη σωτηρία

από τις αμαρτίες του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :

ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ- ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

(Μετάφραση

ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ)