Η τηλεόραση
μετατρέπει τα παιδιά μας
σε φυτά!
Ο σκηνοθέτης Godfrey Reggio
σαν ασθενείς σε ψυχιατρείο",
παρουσιάζει τη δική του "απόδειξη"
ότι η τηλεόραση
μετατρέπει τα παιδιά μας σε φυτά.
Πολύ δυνατές εικόνες,
τα πιτσιρίκια στέκονται αποχαυνωμένα
μπροστά στην οθόνη
και μοιάζουν "ναρκωμένα, σαν ασθενείς σε ψυχιατρείο",
όπως αναφέρει ο ίδιος.
Πηγή: Τρελογιάννης
)
Ωϊμέ! Σοκ! Τα παιδιά μας καταστρέφονται από την τηλεόραση την ώρα που οι γονείς περνούν δημιουργικά τον χρόνο τους με πρωινάδικα και μεσημεριανά και... ειδήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυγχάνω, λόγω ηλικίας, να είμαι παιδί της αλάνας, όπου παίζαμε ακατάπαυστα παιχνίδια που σκάρωνε η φαντασία μας, αλλά και με παιχνίδια μονότονα, αποβλακωτικά - κλωτσάγαμε και τρέχαμε πίσω από ένα "φουσκωμένο πετσί" (μπάλα), που έδινε αέρα στα βρακιά μας και βλακίαση στα μυαλά μας!
Είναι εύκολο να βρίσκεις κινδύνους και εχθρούς, είναι όμως δύσκολο να αποφασίσεις πως τίποτα δεν είναι κίνδυνος αν εσύ δεν τον βαφτίσεις ως τέτοιον. Είμαστε στην εποχή της εικόνας, που μπορεί να είναι καταστροφική για κάποιους, αλλά είναι και πηγή γνώσης και ενεργοποίησης, άγνωστης σε μας τους παλιότερους, του εγκεφάλου, των συναισθημάτων κ.λπ.
Έχω μικρά παιδιά, τα οποία βλέποντας τηλεόραση με μέτρο και επιλογή, ανέπτυξαν ευαισθησίες και πρακτικές, που σε μας ήταν αδιανόητες. Π.χ., ο ένας γιός μου, στην Ε δημοτικού, όταν δυο έκπαγλοι δάσκαλοι (προ Χρυσής Αυγής) είχαν στριμώξει στο διάλειμμα ένα συμμαθητή του Πακιστανό και του έλεγαν περιπεκτικά και αρκούντως πιεστικά "να φύγει, να πάει στην πατρίδα του, δεν έχει δουλειά εδώ", ο κανακάρης μου λοιπόν, τους πλησίασε και τους είπε: "Σας παρακαλώ, ο Καταντίπ είναι φίλος μου και είναι πολύ καλό παιδί. Θα έπρεπε να ξέρετε πόσο δύσκολο είναι γι' αυτόν να ζήσει εδώ. Σας παρακαλώ λοιπόν να μην τον ενοχλείτε. Έχετε σκεφτεί πόσο μακριά είναι από την πατρίδα του;".
Και ο άλλος μου γιος, έκανε μια "κατεβασιά" (στον πληθυντικό παρακαλώ" σε κάποιους ελληναράδες που πέταξαν τα σκουπίδια τους στην παραλία, και τους ανάγκασε να τα μαζέψουν!
Θα μου πείτε: αυτά οφείλονται στο σπίτι. Μπορεί, σε ένα βαθμό. Αλλά, σας διαβεβαιώ, οφείλονται και στην τηλεόραση, όπου εκπομπές και ταινίες και ντοκιμαντέρ, τους άνοιξαν πρώιμα τους ορίζοντες, και η ενίσχυση του σπιτιού τους τα έκανε να πράττουν ό,τι είναι χρηστό και χρήσιμο.
Φίλοι μου, παν μέτρον άριστον, αλλά και κάθε φοβία και κλείσιμο στον μικρόκοσμό μας, ΑΡΡΩΣΤΟΝ!
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΤΗ ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΖΕΙ,
Με την ευπείθεια που αρμόζει στα σεβαστά της ασπρομάλλικα νιάτα,
ΝΙΚΟΣ ΑΓΝΑΝΤΟΣ
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκο Αγνάντο, καλέ συ, ακόμη διαβάζεις αυτή τη σελίδα;
Οποια χαρά!
;-)
Στειλε μου ένα μειλ να τα πούμε...
Φιλιά στην Kατερίνα...
Να είσαι πάντα καλά..
Σε κανέναν Καταντίπ (που ως παιδί σύμφωνοι, δεν φταίει σε τίποτα προσωπικά) δεν είναι και τόσο δύσκολο να ζήσει εδώ τη στιγμή που ένα αποβλακωμένο μέρος της κοινωνίας μας του κάνει μονίμως πλύση εγκεφάλου για τα δικαιώματα της επιβολής του "πολιτισμού" του, δηλαδή της τριτοκοσμικοποίησης πάνω στον πολιτισμό που με αίμα αιώνων έφτασε εδώ που έχει φτάσει. Να πει κανείς για την βίλλα Υπατία πριν λίγο καιρό; Για την ΑΣΟΕΕ τώρα; Παγκόσμια μοναδικότητα ηλίθιας και τερατώδους μαζί υπεράσπισης του υποκοσμικού-τριτοκοσμικού χάους έναντι της λογικής και του πολιτισμού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυδοκία
Ευδοκία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήεκτιμώ αφάνταστα τη γραφή και τη σκέψη σου
αλλά πρέπει να με καταλάβεις.
;-)
Έχω τρέξιμο...
Αυτή τη στιγμή επείγομαι να μαγειρέψω ένα νηστήσιμο μουσακα, μια ταραμοσαλάτα και μια φανουρόπιτα για αύριο.
Μετά πρέπει να πάω με μια φίλη σε έναν εσπερινό.
Το θέμα μας είναι γενικότερο.
Προσωπικά, πρωτοείδα τηλεόραση στα 25 μου
και είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό.
Φτιάχτηκε με αυτό τον τρόπο, μια ανθεκτικη συναισθηματική ραχοκοκκαλιά στην ψυχή μου, που η λογική της παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί εύκολα να μου την τσακίσει.
;-)
Εμείς ακούγαμε πατριωτικά τραγούδια και κλαίγαμε
Τώρα άμα κλαις ακούγοντας πατριωτικά τραγούδια ή δημοτικά άσματα και συγκινείσαι, σε στέλνουν στον ...ψυχίατρο, χαχα...