Χαχα.. πολυ ωραια η φωτογραφια παντως! Καποιες φορες και εγω νιωθω σαν το φαγωμενο μηλο, αλλα οχι οτι παντα βλεπω ενα ολοκληρο στον καθρεφτη ;-) Αναρωτιεμαι καποιες φορες για την υπαρξη μου και για ποιο λογο με επλασε ο Κυριος.. ακομα δεν εχω καταλαβει... ειναι συνηθεις αυτες οι σκεψεις αραγε;
Καλημερα Σαλογραια μου απο ηλιολουστη Αθηνα (χθες πλημμυρισαμε απο τις βροχες!) Α! Ειχατε σεισμο στην Πατρα;
Kαταπληκτική, πράγματι, η φωτογραφία και η αναγωγή εκ της φωτογραφίας από τα υποκειμενικά της καταστροφής, τουλάχιστον στα υποκειμενικά της σωτηρίας.
Το γράφω αυτό με πόνο σήμερα διότι την Παρασκευή που μας πέρασε, ένας γνωστός, άνδρας μιας συναδέλφου μου στην Πάτρα, πέθανε από την απελπισία του, δηλαδή από την κακή υποκειμενικότητά του, από τη στρέβλωση, εννοώ, των λογισμών που το Πνεύμα της Πονηρίας υπο-βάλλει χθόνια και ΥΠΟΥΛΑ στους ανθρώπους προκειμένου να τους ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ.
Βλέπεις, ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ δια μέσου των αιώνων παραμένει ΨΕΥΤΗΣ, ΚΛΕΦΤΗΣ και ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΣ.
Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ, κλέφτης, ψεύτης και ανθρωποκτόνος. .................................................... Ο άνθρωπος αυτός( ο θανών,) είχε ΟΛΑ τα δώρα του Θεού στη ζωή του.
Υποθέτουμε εκ των υστέρων, εκ του αποτελέσματος, (χωρίς να είναι και τίποτε βέβαιο προς το παρόν) ότι ΔΕΝ τα αναγνώριζε ως δώρα του Θεού ώστε να χαίρεται...
Τα αυτοαξιολογούσε ως ελλείψεις και ἐτσι... καταθλιβόταν.
Μπορεί να τα θεωρούσε και ως συμπτώσεις, ως κοινωνικές συμβάσεις ή συγκυρίες. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει...
Στη δική μου ζωή, με έσωζε από μικρή διαρκώς το γεγονός ότι το μισοφαγωμένο μήλο το θεωρούσα ως μηλιά, όχι καν σαν ένα μήλο ολόκληρο...
;-)
Αυτή μου η στηριγμένη στην Ελπίδα της Χριστιανικής Πίστης, υποκειμενικότητα, εμένα προσωπικά με λύτρωσε από μύρια σκοτάδια που αγωνίζονταν να με καταπιούνε.
Είμαι βαθύτατα Ευγνώμων για τούτο στον Κύριο...
.................... Και η Πάτρα σήμερα είχε χειμωνιάτικη λιακάδα.
Τάισα τα περιστεράκια της Πλατείας Γεωργίου, με τα ψίχουλα από το σταφιδόψωμο που μασούληξα...
:-( Ποσο κριμα ο κυριος εκεινος που δεν αναγνωριζε τον Θεο και τη μεγαλειοτητα Του... Λυπαμαι, γιατι πραγματι οποιος φτανει σε τετοιο σημειο, να παρει τετοια αποφαση.. να πεθανει απο την απελπισια του... τοτε ΔΕ πιστευω πως αναγνωριζει Θεο. Πιστευω πως ΟΛΑ που συμβαινουν στη ζωη μας ΔΕΝ ειναι τυχαια. Ο Κυριος ΖΕΙ και ειναι ΜΕΓΑΛΟΣ...
Αγαπητη μου, και εμενα αυτο με εσωσε απο τις θλιψεις και τα βαθεια σκοταδια της ζωης μου... η πιστη μου στον Κυριο, στη Μεγαλοχαρη Παναγια, και στους Μεγαλοχαρους Αγιους Του οτι ΔΕ θα με αφηναν... και οντως, δε με αφησαν :-)
Χαιρομαι που ταισες τα πουλακια! Αγαπω πολυ τα πλασματακια και τις δημιουργιες του Κυριου... ζωντανα θαυματα!
Κρίμα (και) γι'αυτόν τον άνθρωπο.Η απελπισία πρέπει να είναι τρομακτικό συναίσθημα.Το να αισθάνεσαι τα πάντα άγευστα,ανούσια,σάπια.Ο Θεός να τον αναπαύσει. παπα-Κώστας
όσοι ανατραφήκαμε από μικροί μέσ' στην Ορθόδοξη Εκκλησία....
αδυνατούμε να καταλάβουμε, ειδικά στα χρόνια της πρώτης νεότητάς μας, από τι πέλαγος οδύνης, μας ΈΣΩΣΕ ο Λατρεμένος Χριστούλης.
Μιλώντας για τον εαυτόν μου, σε βεβαιώνω ότι το θέμα της ψυχοσωματικής σωτηρίας, άργησα να το συνειδητοποιήσω ως εμπειρία- το έχω ξαναπεί.
Είχα δηλαδή το βίωμα της Σωτηρίας, αλλά ΔΕΝ καταλάβαινα την Αξία του, όπως αυτός που δεν έχει ξεπαγιάσει ποτέ,
ΔΕΝ συνειδητοποιεί, πόσο πολύτιμο είναι το θερμό του σπίτι, επειδή πάντα βρίσκεται το χειμώνα δίπλα σε αναμμένο τζάκι,
και αγνοεί επί της ουσίας (το προσεγγίζει μόνο ψιλά, θεωρητικά, από ό,τι έχει δει στην τυφλεόραση), το Τι ζόρι τραβάνε εκείνοι, όσοι χάθηκαν, πραγματικά, σε Βουνό με χιόνια το καταχείμωνο...
Όπως σχολιάζει και ένας πνευματικός αγωνιστής που γνωρίζω:
"Αγαπητή μου, επί δεκαετίες, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ΑΠΟ ΤΙ μας έσωσε ο Χριστός, διότι ήμασταν ήδη από νήπια ΣΩΣΜΕΝΟΙ, προστατευμένοι από την Εκκλησία Του, όπου μας μεγάλωνε με το Σώμα και το Αίμα Του, μας έτρεφε, μας διατηρούσε Ζωντανό το Φως, και τη Χαρά του Βαπτίσματος, παρόλες τις όποιες εκ των πειρασμών του βίου, πολλές ανθρώπινες θλίψεις."
Όταν κάποιος πορεύεται επί δεκαετίες ως άθεος δηλωμένος, ΔΕΝ ζει συνεχώς κόλαση μέσα του.
ΜΠΟΡΕΙ για χρόνια, να έχει και εξαιρετικά καλές στιγμές.
Και θετικά συναισθήματα έρωτα και φιλίας και δημιουργίας και ενθουσιασμού, μπορεί να βιώνει.
Όμως, άν δεχτεί απροσδόκητη επίθεση απελπισίας, με κάποια υποκειμενικότατη πάντα ερμηνεία του κόσμου και των δεδομένων του,
λόγω της θρησκευτικής απιστίας του,
δεν υπάρχουν στα χέρια του, πνευματικά όπλα, ώστε την οδύνη
να την αντιπαλέψει νικηφόρα, όπως την αντιπάλεψαν οι ΠΙΣΤΟΙ παππούδες μας π.χ. οι ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ...
Όταν υπάρχει αθεία, όμως, ή έστω ολιγοπιστία, τότε, ο άνθρωπος, στην κορύφωση του εσωτερικού Πόνου από την Επιθεση του Σκότους, μέσα του, ίσως να υπακούσει σε μια ΥΠΟΒΟΛΗ και παρόρμηση αυτοκαταστροφής , που ωστόσο, μπορεί να αναστραφεί, στο έσχατο δευτερόλεπτο, πριν το τέλος.
Θέλω να πω, οδεύοντας προς το θάνατο, στα τελευταία νανοσεκόντ πριν τη νέκρωση, ίσως να ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ η ψυχή το ΛΑΘΟΣ της, ζητώντας ΑΝΩΘΕΝ βοήθεια.
Και τότε πιστεύω ότι η βοήθεια, θα της δοθεί.
Έστω και στο ΕΣΧΑΤΟ δευτερόλεπτο, αν προλάβει να αλλοιωθεί με την αγαθή ΑΛΛΟΙΩΣΗ της Μετάνοιας.
Όμως, φρονίμως ποιούντες, εμείς, όσο και αν συνταραχτούμε ή συνθλιβούμε, από τις ερμηνείες των γεγονότων μέσα στο κεφάλι μας, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να καταφύγουμε στην αυτοχειρία.
Είναι ρητή η Εντολή αυτή, της Αγίας Εκκλησίας.
Απαγορεύεται να θέτουμε τον εαυτόν μας στον κίνδυνο του θανάτου εθελουσίως και λόγω Από-γνωσης.
"Και μη εισενέγκης ημάς εις Πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του Πονηρού" Κύριε...
Χαχα.. πολυ ωραια η φωτογραφια παντως! Καποιες φορες και εγω νιωθω σαν το φαγωμενο μηλο, αλλα οχι οτι παντα βλεπω ενα ολοκληρο στον καθρεφτη ;-) Αναρωτιεμαι καποιες φορες για την υπαρξη μου και για ποιο λογο με επλασε ο Κυριος.. ακομα δεν εχω καταλαβει... ειναι συνηθεις αυτες οι σκεψεις αραγε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα Σαλογραια μου απο ηλιολουστη Αθηνα (χθες πλημμυρισαμε απο τις βροχες!)
Α! Ειχατε σεισμο στην Πατρα;
Φιλια!
Laura :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάουρα καλή μου
Kαταπληκτική, πράγματι, η φωτογραφία και η αναγωγή εκ της φωτογραφίας από τα υποκειμενικά της καταστροφής, τουλάχιστον στα υποκειμενικά της σωτηρίας.
Το γράφω αυτό με πόνο σήμερα διότι την Παρασκευή που μας πέρασε, ένας γνωστός, άνδρας μιας συναδέλφου μου στην Πάτρα, πέθανε από την απελπισία του, δηλαδή από την κακή υποκειμενικότητά του, από τη στρέβλωση, εννοώ, των λογισμών που το Πνεύμα της Πονηρίας υπο-βάλλει χθόνια και ΥΠΟΥΛΑ στους ανθρώπους προκειμένου να τους ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ.
Βλέπεις, ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ δια μέσου των αιώνων παραμένει
ΨΕΥΤΗΣ, ΚΛΕΦΤΗΣ και ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΣ.
Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ, κλέφτης, ψεύτης και ανθρωποκτόνος.
....................................................
Ο άνθρωπος αυτός( ο θανών,) είχε ΟΛΑ τα δώρα του Θεού στη ζωή του.
Υποθέτουμε εκ των υστέρων, εκ του αποτελέσματος,
(χωρίς να είναι και τίποτε βέβαιο προς το παρόν)
ότι ΔΕΝ τα αναγνώριζε ως δώρα του Θεού ώστε να χαίρεται...
Τα αυτοαξιολογούσε ως ελλείψεις και ἐτσι... καταθλιβόταν.
Μπορεί να τα θεωρούσε και ως συμπτώσεις, ως κοινωνικές συμβάσεις ή συγκυρίες. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει...
Στη δική μου ζωή, με έσωζε από μικρή διαρκώς το γεγονός ότι το μισοφαγωμένο μήλο το θεωρούσα ως μηλιά, όχι καν σαν ένα μήλο ολόκληρο...
;-)
Αυτή μου η στηριγμένη στην Ελπίδα της Χριστιανικής Πίστης, υποκειμενικότητα, εμένα προσωπικά με λύτρωσε από μύρια σκοτάδια που αγωνίζονταν να με καταπιούνε.
Είμαι βαθύτατα Ευγνώμων για τούτο στον Κύριο...
....................
Και η Πάτρα σήμερα είχε χειμωνιάτικη λιακάδα.
Τάισα τα περιστεράκια της Πλατείας Γεωργίου, με τα ψίχουλα από το σταφιδόψωμο που μασούληξα...
Χάρηκαν πολύ τα χρυσά μου...
Το σεισμό, όχι δεν τον κατάλαβα...
:-( Ποσο κριμα ο κυριος εκεινος που δεν αναγνωριζε τον Θεο και τη μεγαλειοτητα Του... Λυπαμαι, γιατι πραγματι οποιος φτανει σε τετοιο σημειο, να παρει τετοια αποφαση.. να πεθανει απο την απελπισια του... τοτε ΔΕ πιστευω πως αναγνωριζει Θεο. Πιστευω πως ΟΛΑ που συμβαινουν στη ζωη μας ΔΕΝ ειναι τυχαια. Ο Κυριος ΖΕΙ και ειναι ΜΕΓΑΛΟΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητη μου, και εμενα αυτο με εσωσε απο τις θλιψεις και τα βαθεια σκοταδια της ζωης μου... η πιστη μου στον Κυριο, στη Μεγαλοχαρη Παναγια, και στους Μεγαλοχαρους Αγιους Του οτι ΔΕ θα με αφηναν... και οντως, δε με αφησαν :-)
Χαιρομαι που ταισες τα πουλακια! Αγαπω πολυ τα πλασματακια και τις δημιουργιες του Κυριου... ζωντανα θαυματα!
Πολλη αγαπη απο μενα,
Laura
Laura
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΛΑ εξαρτώνται πρώτον από τα βιώματα-εμπειρίες εκάστου κατά πρώτον, και κατά δεύτερον, από τις ερμηνείες που δίνει κάποιος σε αυτά τα βιώματα.
Όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω όλο και πιο πολύ γιατί ο παρών κόσμος φαίνεται πολύ ανελέητος στο μυαλό ορισμένων ανθρώπων.
Καλό σου βράδυ, πάντα με αγάπη
Κρίμα (και) γι'αυτόν τον άνθρωπο.Η απελπισία πρέπει να είναι τρομακτικό συναίσθημα.Το να αισθάνεσαι τα πάντα άγευστα,ανούσια,σάπια.Ο Θεός να τον αναπαύσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
παπα-Κώστα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήόσοι ανατραφήκαμε από μικροί μέσ' στην Ορθόδοξη Εκκλησία....
αδυνατούμε να καταλάβουμε, ειδικά στα χρόνια της πρώτης νεότητάς μας, από τι πέλαγος οδύνης, μας ΈΣΩΣΕ ο Λατρεμένος Χριστούλης.
Μιλώντας για τον εαυτόν μου, σε βεβαιώνω ότι το θέμα της ψυχοσωματικής σωτηρίας, άργησα να το συνειδητοποιήσω ως εμπειρία- το έχω ξαναπεί.
Είχα δηλαδή το βίωμα της Σωτηρίας, αλλά ΔΕΝ καταλάβαινα την Αξία του, όπως αυτός που δεν έχει ξεπαγιάσει ποτέ,
ΔΕΝ συνειδητοποιεί, πόσο πολύτιμο είναι το θερμό του σπίτι, επειδή πάντα βρίσκεται το χειμώνα δίπλα σε αναμμένο τζάκι,
και αγνοεί επί της ουσίας (το προσεγγίζει μόνο ψιλά, θεωρητικά, από ό,τι έχει δει στην τυφλεόραση), το Τι ζόρι τραβάνε εκείνοι, όσοι χάθηκαν, πραγματικά, σε Βουνό με χιόνια το καταχείμωνο...
Όπως σχολιάζει και ένας πνευματικός αγωνιστής που γνωρίζω:
"Αγαπητή μου, επί δεκαετίες, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε
ΑΠΟ ΤΙ μας έσωσε ο Χριστός, διότι ήμασταν ήδη από νήπια ΣΩΣΜΕΝΟΙ, προστατευμένοι από την Εκκλησία Του, όπου μας μεγάλωνε με το Σώμα και το Αίμα Του, μας έτρεφε, μας διατηρούσε Ζωντανό το Φως, και τη Χαρά του Βαπτίσματος, παρόλες τις όποιες εκ των πειρασμών του βίου, πολλές ανθρώπινες θλίψεις."
Όταν κάποιος πορεύεται επί δεκαετίες ως άθεος δηλωμένος, ΔΕΝ ζει συνεχώς κόλαση μέσα του.
ΜΠΟΡΕΙ για χρόνια, να έχει και εξαιρετικά καλές στιγμές.
Και θετικά συναισθήματα έρωτα και φιλίας και δημιουργίας και ενθουσιασμού, μπορεί να βιώνει.
Όμως, άν δεχτεί απροσδόκητη επίθεση απελπισίας, με κάποια υποκειμενικότατη πάντα ερμηνεία του κόσμου και των δεδομένων του,
λόγω της θρησκευτικής απιστίας του,
δεν υπάρχουν στα χέρια του, πνευματικά όπλα,
ώστε την οδύνη
να την αντιπαλέψει νικηφόρα,
όπως την αντιπάλεψαν οι ΠΙΣΤΟΙ παππούδες μας π.χ. οι ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ...
Όταν υπάρχει αθεία, όμως, ή έστω ολιγοπιστία, τότε, ο άνθρωπος, στην κορύφωση του εσωτερικού Πόνου από την Επιθεση του Σκότους, μέσα του, ίσως να υπακούσει σε μια ΥΠΟΒΟΛΗ και παρόρμηση αυτοκαταστροφής , που ωστόσο, μπορεί να αναστραφεί, στο έσχατο δευτερόλεπτο, πριν το τέλος.
Θέλω να πω, οδεύοντας προς το θάνατο, στα τελευταία νανοσεκόντ πριν τη νέκρωση, ίσως να ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ η ψυχή το ΛΑΘΟΣ της, ζητώντας ΑΝΩΘΕΝ βοήθεια.
Και τότε πιστεύω ότι η βοήθεια, θα της δοθεί.
Έστω και στο ΕΣΧΑΤΟ δευτερόλεπτο, αν προλάβει να αλλοιωθεί με την αγαθή ΑΛΛΟΙΩΣΗ της Μετάνοιας.
Όμως, φρονίμως ποιούντες, εμείς, όσο και αν συνταραχτούμε ή συνθλιβούμε, από τις ερμηνείες των γεγονότων μέσα στο κεφάλι μας, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να καταφύγουμε στην αυτοχειρία.
Είναι ρητή η Εντολή αυτή, της Αγίας Εκκλησίας.
Απαγορεύεται να θέτουμε τον εαυτόν μας στον κίνδυνο του θανάτου εθελουσίως
και λόγω Από-γνωσης.
"Και μη εισενέγκης ημάς εις Πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του Πονηρού" Κύριε...