Φαφούτη Λαλίνα
Λέμε συχνά ότι ένα καλό βιβλίο ανοίγει το μυαλό.
Τώρα οι επιστήμονες διαπιστώνουν ότι μπορεί και να το αλλάξει.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου Εμορι ανακάλυψαν ότι η ανάγνωση ενός μυθιστορήματος προκαλεί βιολογικές μεταβολές στον εγκέφαλο, οι οποίες μάλιστα παραμένουν για διάστημα μερικών ημερών.
Η ανακάλυψη υποδηλώνει ότι τα βιβλία που διαβάζουμε μας επηρεάζουν βαθύτερα από ό,τι ίσως νομίζαμε και ενδεχομένως ενισχύουν τις γνωσιακές μας ικανότητες.
Περαιτέρω μελέτες θα δείξουν σε ποιον βαθμό συμβαίνει κάτι τέτοιο, όπως και αν τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά ανάλογα με το είδος του αναγνώσματος.
Ιστορίες που μας σημαδεύουν
«Οι ιστορίες διαμορφώνουν τη ζωή μας
και σε ορισμένες περιπτώσεις καθορίζουν ένα άτομο»
σημειώνει ο νευροεπιστήμονας Γκρέγκορι Μπερνς,
διευθυντής του Κέντρου Νευροπολιτικής του Πανεπιστημίου Εμορι
στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών
και επικεφαλής της μελέτης,
η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Brain Connectivity».
«Θέλουμε να κατανοήσουμε πώς οι ιστορίες μπαίνουν στον εγκέφαλό μας και τι κάνουν σε αυτόν».
Προηγούμενες μελέτες έχουν εντοπίσει δίκτυα του εγκεφάλου τα οποία σχετίζονται με την ανάγνωση ιστοριών,
οι περισσότερες όμως είχαν εστιάσει το ενδιαφέρον τους στις διεργασίες που συντελούνται τη στιγμή που διαβάζουμε μια ιστορία, και συγκεκριμένα «μικρά» διηγήματα.
Οι ερευνητές του Εμορι θέλησαν να διερευνήσουν
τι συμβαίνει στον εγκέφαλο μετά την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος - κατά πόσον δηλαδή μια ιστορία που μπορεί να μας συναρπάσει αφήνει και «πραγματικά» σημάδια επηρεάζοντας μακροπρόθεσμα τα δίκτυά του.
Για να το επιτύχουν ζήτησαν από 21 φοιτητές να διαβάσουν ένα βιβλίο, το ιστορικό μυθιστόρημα «Πομπηία» του Ρόμπερτ Χάρις, το οποίο εκτυλίσσεται στην εποχή της καταστροφής της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης από την έκρηξη του Βεζούβιου.
«Η ιστορία ακολουθεί έναν πρωταγωνιστή ο οποίος βρίσκεται έξω από την πόλη της Πομπηίας και παρατηρεί καπνό και παράξενη δραστηριότητα γύρω από το ηφαίστειο» εξηγεί ο δρ Μπερνς.
«Προσπαθεί να φθάσει εγκαίρως στην Πομπηία
για να σώσει τη γυναίκα που αγαπά.
Εν τω μεταξύ το ηφαίστειο εξακολουθεί να σιγοβράζει
αλλά κανείς στην πόλη δεν αναγνωρίζει τα σημάδια».
Το βιβλίο «κρατάει» τον αναγνώστη και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο επελέγη από τους επιστήμονες.
«Παρουσιάζει ιστορικά γεγονότα με έναν φανταστικό και δραματικό τρόπο» λέει ο δρ Μπερνς.
«Ηταν σημαντικό για εμάς το βιβλίο να έχει δυνατή πλοκή».
Ανάγνωση και τομογράφος
Προτού ξεκινήσει η ανάγνωση της «Πομπηίας» οι εθελοντές εξετάστηκαν επί πέντε ημέρες με την τεχνική της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας (fMRI) ενώ διάβαζαν κάποιο κείμενο.
Στη συνέχεια, και επί εννέα ημέρες, οι επιστήμονες τους ζήτησαν να διαβάζουν κάθε βράδυ 30 σελίδες από το μυθιστόρημα και το επόμενο πρωί τους εξέταζαν ξανά στον τομογράφο ενώ δεν διάβαζαν, αφού προηγουμένως τους είχαν κάνει ένα κουίζ προκειμένου να διαπιστώσουν αν πραγματικά είχαν διαβάσει το συγκεκριμένο απόσπασμα.
Αφού ολοκληρώθηκε η ανάγνωση των εννέα αποσπασμάτων οι εθελοντές εξετάστηκαν επί πέντε ημέρες στον τομογράφο χωρίς πλέον να διαβάζουν το βιβλίο.
Οι επιστήμονες είδαν ότι η ανάγνωση του μυθιστορήματος προκάλεσε μεταβολές στη συνδεσιμότητα στον αριστερό κροταφικό φλοιό, ο οποίος σχετίζεται με τη γλώσσα, και στον κινητικό φλοιό.
Οι νευρώνες του κινητικού φλοιού θεωρείται ότι βοηθούν τον εγκέφαλο να φαντάζεται ότι κάνει κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν κάνει - αν π.χ. κάποιος φαντάζεται ότι σηκώνει το χέρι του ενεργοποιούνται νευρώνες στην περιοχή που σχετίζεται με την πραγματική κίνηση του χεριού.
Μπαίνοντας στο σώμα ενός άλλου
«Οι νευρωνικές μεταβολές που παρατηρήσαμε στα συστήματα που συνδέονται με την κίνηση και τις αισθήσεις υποδηλώνουν ότι το να διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα μπορεί να μας βάλει μέσα στο σώμα του πρωταγωνιστή» εξήγησε ο δρ Μπερνς.
«Ξέραμε ήδη ότι οι καλές ιστορίες μπορούν να μας βάλουν στη θέση κάποιου άλλου με τη μεταφορική έννοια.
Τώρα βλέπουμε ότι αυτό γίνεται και βιολογικά».
Το γεγονός ότι οι μεταβολές στον εγκέφαλο παρατηρήθηκαν και επί πέντε ημέρες μετά το τέλος της ανάγνωσης αποδεικνύει για τον νευροεπιστήμονα ότι δεν πρόκειται για μια στιγμιαία αντίδραση του εγκεφάλου αλλά για μια επίδραση με διάρκεια.
Αλλοι ερευνητές ωστόσο επισημαίνουν ότι, αν και ενδιαφέροντα, τα αποτελέσματα προέρχονται από ένα μικρό δείγμα εθελοντών και θεωρούν ότι περαιτέρω μελέτες απαιτούνται για να δείξουν κατά πόσο η ανάγνωση επιφέρει πραγματικά διαρκείς αλλαγές βελτιώνοντας τις γνωσιακές επιδόσεις καθώς και αν το είδος του κάθε αναγνώσματος - αν λ.χ. δεν είναι μυθιστόρημα αλλά δοκίμιο ή ποίημα - επιδρά με διαφορετικό τρόπο.
πηγή: HeliosPlus στις 14 Ιανουαρίου 2014
Χαίρε αγαπητή μας Ευανθία! Ωραία πληροφορία, νασαι καλά και καλή εβδομάδα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλαιότερα είχα αυτην την απορία ξέρεις, αν και ποιες αλλαγές άραγε γίνονται στο "σύστημα" μετά από το βίωμα κάποιας ιστορίας που διαβάζουμε ή βλέπουμε ή τέλος πάντων μπαίνει μέσα μας όχι μόνο σαν απλή πληροφορία αλλά σαν βιωματική εμπειρία.
Το λέω αυτό διότι όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία περισσότερο αλλά και τώρα ακόμα( τώρα για να είμαι ειλικρινής ίσως ακόμα περισσότερο αλλά απλώς το χειρίζομαι λιγο διαφορετικά..) μετά από ανάγνωση πχ κάποιου βιβλίου, η με οποιονδήποτε τρόπο η παρακολούθηση κάποιας ιστορίας που άγγιζε την ψυχή μου και μου ταρακούναγε την καρδιά κι ολόκληρο το είναι μου, πέρναγαν αρκετές εβδομάδες μέχρι να συνέλθω.
Ήταν εύκολο για μένα να ζήσω κανονικότατα κάτι που κάποιος άλλος φαντάστηκε ή έζησε όντως και με ευαισθητοποίησε ολόκληρο. Το βίωνα κυριολεκτικά!
Αλλά πίστευα ότι ακόμα και μετά, όταν δηλαδή είχε καταλαγιάσει λίγο όλο αυτό, όταν είχα ξελαχανιάσει, κάτι είχε μείνει μέσα μου από αυτην την εμπειρία, κάτι όμως που δεν μπορούσα να περιγράψω ούτε να δικαιολογήσω με οποιονδήποτε τρόπο.
Για το ότι είχε μείνει δεν υπήρχε αμφιβολία, το ένιωθα μα δεν μπορούσα να διακρίνω τότε ούτε και τις πρακτικές αλλαγές που επέφερε όλο αυτό που έμενε σε μένα, στη αντίληψη πχ, ή στην συμπεριφορά κλπ. ήμουν και 17 όταν είχα αυτούς τους προβληματισμούς βέβαια, κουτάβι στο σκοτάδι..
Μετά από τόσα χρόνια βέβαια ξεστραβώθηκα λιγάκι και.....κατάλαβα κάποτε ότι τελικά...ότι τρώμε αυτό γινόμαστε :-)
Κι αν η ποιότητα της τροφής του σώματος είναι σημαντική γι αυτό, πόσο μάλλον η άλλη τροφή που διαμορφώνει συναισθήματα, νου κλπ. κλπ.
Το άρθρο αυτό λοιπόν όπως κι άλλα που έχουν πέσει στην αντίληψη μου επιβεβαιώνει τα περι..τροφής :-)
Π
Φίλε Π
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι που συμφωνούμε απολύτως επί του θέματος.
Την αλλοίωση την εκ του λόγου προερχόμενη, ο καθένας την αισθάνεται, αλλά ίσως δεν είναι σε θέση δια λόγων να την περιγράψει.
Επομένως;
Επομένως πρέπει να είμαστε... προσεκτικοί αναγνώστες, αν μη τι άλλο...
Το ίδιο βέβαια που ισχύει για τα βιβλία ισχύει ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ για τα κινηματογραφικά έργα και για τα κομπιουτεροπαιγνίδια...
Αυτά και αν κάνουν αστραπιαίες ΑΛΛΟΙΏΣΕΙΣ στο νευρικό μας σύστημα, και άντε μετά...κάθου γύρευε να τα αναστρέψεις...
Μερικές μεταβολές ειδικά, τυγχάνουν ΜΗ αναστρέψιμες.
-Οπότε;
-Οπότε, "πιασ'το αυγό και κούρευ' το" που έλεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου.
Η αλήθεια είναι ότι ο εγκέφαλος είναι ανοικτό σύστημα με αποτέλεσμα την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον, εν προκειμένω το πνευματικό περιβάλλον. Δεν ξέρω αν υπονοείται στο άρθρο ότι η επίδραση εκ του αναγνώσματος είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη από την επίδραση της ομιλίας ή της εικόνας. Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου τα διαφορετικού τύπου περιβάλλοντα δεν μπορούν να ποσοτικοποιηθούν! Στα φυσικά συστήματα που είναι ανοικτά, υπάρχουν ποσοτικές σχέσεις οι οποίες δείχνουν π.χ. ότι το διοξείδιο του άνθρακα είναι περισσότερο διαλυτό στο νερό απ' ότι το άζωτο. Στο νού όμως πως θα κριθεί η έκταση και δη η συγκριτική της επίδρασης των εξωτερικών ερεθισμάτων (όπως η ανάγνωση). Όλα αυτά με απειροελάχιστα ηλεκτρικά σήματα, υπερβολικά ενισχυμένα, αναρωτιέμαι για την δυνατότητα εξαγωγής ποσοτικών συμπερασμάτων! Ποιοτικά πάντως, ΟΛΑ τα ανοικτά συστήματα υφίστανται αλληλεπιδράσεις! Τι το ιδιαίτερο λοιπόν παρουσιάζει η ανάγνωση σε σχέση π.χ με το μουσικό άκουσμα; Θα είχε ενδιαφέρον κάτι τέτοιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ
;-) Λατρεμένε μου Α.
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ πολύ για την τοποθέτηση.
Με επιστημονική ακρίβεια, δίνεις την οπτική σου γωνία.
;-)
Ναι τελικά τα πάντα επηρεάζουν τα πάντα!
Γι αυτό πρέπει να στεκόμαστε άγρυπνοι στις πνευματικές φωλιές μας, σαν τα πουλιά που δεν τα έχω δει, να κοιμούνται ποτέ τους.
;-)
Συμπαθάτε με για την πολυλογία μου αλλά θα ήθελα να προσθέσω τα εξείς που ίσως φαίνονται εκτός θέματος αλλά πιστεύω ότι δεν είναι και τόσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ άνθρωπος λοιπόν χωρίς φαγητό αντέχει ίσως αρκετούς μήνες, χωρίς νερό άντε και κάποιες εβδομάδες, χωρίς αναπνοή επίσης πόσο άραγε, εδώ μετράμε λεπτά της ώρας.
Χωρίς όμως τις εντυπώσεις του περιβάλλοντος που βρίσκεται ο άνθρωπος, είναι νεκρός σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο!
Βέβαια, τον θάνατο τον αντιλαμβάνεται διαφορετικά ο καθένας κι εκεί βρίσκεται η ανεπάρκεια.
Παραθέτω μόνο δυο λόγια για το θέμα του Μέγα Άγιου Του Θεού Αντώνιου, αυτού του γίγαντα που πρόσφατα εορτάσαμε την μνήμη του και που αγαπώ υπερβολικά.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΕΡΓΑ - ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟΥ
Απ' αυτούς που μένουν στα πανδοχεία, μερικοί παίρνουν κρεβάτια. Άλλοι όμως, που δεν έχουν κρεβάτι αλλά κοιμούνται χάμω στο έδαφος, παρ' όλον τούτο ροχαλίζουν όπως ακριβώς αυτοί που κοιμούνται στα κρεβάτια. Κι' αφού θα περιμένουν να περάσει το σκοτάδι της νύχτας, αφήνουν τα κρεβάτια του πανδοχείου από τα χαράματα και βγαίνουν όλοι μαζί, βαστάζοντας μόνον τα δικά τους πράγματα.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑ
Ο θάνατος, όταν νοείται (καλά), είναι για τους ανθρώπους αθανασία, όταν όμως δεν εννοούν (το πνευματικό του νόημα), είναι γι' αυτούς τους ανόητους, θάνατος. Αυτόν τον θάνατο (το σωματικό) δεν πρέπει να τον φοβάται κανείς, άλλα την απώλεια της ψυχής, που συνίσταται σε αγνωσία του Θεού. Αυτό, είναι αληθινά φοβερό για την ψυχή (η αγνωσία του Θεού).
Π
Φίλτατε Π καλημέρες!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Τίποτε δεν είναι εκτός θέματος.
Δώσε παραπομπή. Από πού ΑΚΡΙΒΩΣ είναι τα αποσπάσματα που μας παρέθεσες;
Ευχαριστούμε!
Καλημέρες αγαπητή μου :-)
ΔιαγραφήΤο απόσπασμα που παρέθεσα είναι από τις Παραινέσεις περί ήθους ανθρώπων και χρηστής πολιτείας του
Αγίου Αντωνίου που θα το βρεις εδώ:
http://www.pigizois.net/index2.php
Π
;-) Ευχαριστώ πολύ φίλε Π.
ΔιαγραφήΑγαπητή Σαλογραία.....ο καθένας έχει τις δικές του εμπειρίες σχετικά με την ανάγνωση βιβλίων ή κινηματογραφικών έργων στην παιδική και εφηβική κυρίως ηλικία....γι αυτό πρέπει οι γονείς και οι δάσκαλοι να προσέχουν.......δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι κάποια άτομα που είχα τη τύχη να γνωρίσω ,δηλ.μία θεία μου η οποία έχει αποβιώσει προ 20 ετίας και πλέον καθώς και κάποιες συνομίληκες της χωριατοπούλες που καθώς έβοσκαν τα πρόβατα στην νεαρή τους ηλικία,διάβαζαν τον Ερωτόκριτο ή μάλλον κάποια γραμματιζούμενη τον διάβαζε και οι άλλες άκουγαν,με αποτέλεσμα να τους επηρεάσει τόσο πολύ που τον είχαν αποστηθίσει και τον τραγουδούσαν σε κάθε κοινωνική εκδήλωση και όχι μόνο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜινωίτισσα καλή μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά και οι γονείς ΠΡΕΠΕΙ να προσέχουν, αλλά όντας ΠΟΛΎ μέσα στα δικά τους, χάνουν τον έλεγχο των παιδιών τους, νωρίς. ΔΕΝ βοηθάει και ο κοινωνικός περίγυρος...
Μετά...η πνευματική ζημιά έχει γίνει...
Και όταν συντελείται μια πνευματική ζημία, ΔΕΝ αναστρέφεται καθόλου εύκολα...
Θα συμφωνήσω μόνο σε σχέση με τα αναγνώσματα της παιδικής ηλικίας. Κατά τη γνώμη μου είναι απίστευτα οδυνηρά (και ίσως δεν θα έπρεπε να υπάρχουν!) τα παραμύθια με μη ευτυχές τέλος. Πρωταγωνιστής σε αυτό ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Δεν εννοώ το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα που, τέλος πάντων, το παίρνει η γιαγιά του στον Παράδεισο και κάπως μπαλώνεται το δράμα, αλλά το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο και το Μολυβένιο Στρατιωτάκι, που, αφού μας έχει πείσει ο αφηγητής ότι είναι έμψυχα και έχουν όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, τελικά τα καίει στη φωτιά και αφήνει το (ευαίσθητο και σκεπτόμενο, αν υπάρχει δηλαδή σήμερα κάτι τέτοιο) επτάχρονο-οκτάχρονο σύξυλο και σοκαρισμένο. Αλλά και οι εγγονές της Πηνελόπης Δέλτα την παρακάλαγαν (σε reading previews) να μη σκοτώσει τον πρωταγωνιστή του Για την Πατρίδα (ας αφήσουμε το τραγικό ζεύγος του Καιρού του Βουλγαροκτόνου), αλλά εκείνη τίποτα, επέμενε ότι πρέπει να πεθάνει. Μήπως και το αριστούργημα, ο Μικρός Πρίγκηπας, πάει πίσω στη δημιουργία αφόρητης θλίψης; Εν γένει λες και δεν είναι αρκετά απαίσια η πραγματικότητα, πρέπει να εμπεδώνουμε την απαισιότητά της με όλους τους τρόπους και εξ απαλών ονύχων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυδοκία
Ευδοκία μου
Διαγραφήόταν εμπεδώνουμε την τραγικότητα της ζωής
εξ απαλών ονύχων, από την παιδική μας, δηλαδή, ηλικία, τότε που τα νυχάκια μας, ακόμη, ήταν τρυφερά (εξηγώ για τους έφηβους ή νέους που μας διαβάζουν)
δεν το θεωρώ τόσο κακό, αρκεί το πλαίσιο της ερμηνείας μας να διαθέτει χαρακτήρα σταυροαναστάσιμο.
Τι υπάρχει πιο φρικτό ως αφήγηση, απ' τον τρόπο θανάτωσης του Κυρίου Ιησού, επάνω στο Σταυρό;
Τίποτε.
Ομως η παιδική ψυχή και αυτή την αφήγηση, μπορεί θαυμάσια να την αφομοιώσει προς το πνευματικό της συμφέρον αν οι ομιλούντες γονείς-διδάσκαλοι, το κάνουν με φωτισμένο τρόπο και προσεγμένες λέξεις.
Αγαπητή Σαλογραία,με προκαλείτε πάλι να πω τη γνώμη μου,αφού έχω και τον απαιτούμενο χρόνο....η ανώνυμη φίλη σου της 21-Ιανουαρίου,έχει δίκιο.....μου ξύπνησε άσχημες παιδικές αναμνήσεις από το διάβασμα των βιβλίων της Πηνελόπης Δέλτα,Για την Πατρίδα και τον καιρό του Βουλγαρκτόνου....το τι πόνο,κλάμα,θλίψη ένοιωσα ...το θυμάμαι κι ανατριχιάζω...ακόμη θυμάμαι πως μου καλλιέργησαν μίσος για τους Βούλγαρους....σε ηλικία 11-12 χρονών.....βέβαια και ο τρόπς θανάτωσης του Χριστού επάνω στο Σταυρό είναι πολύ φρικτό,αλλά από παιδιά ξέραμε πως ο Χριστός είναι ο Υιος του Θεού και σαν Θεός είχε αντοχές...έπειτα περιμέναμε πως και πως την Ανάσταση,να φορέσουμε τα καλά μας και αυτό ήταν το αίσιο τέλος.....αλλά η παιδική ψυχή είναι άβυσσος...θυμάμαι πως θεωρούσα αδικία να ανασταίνεται μόνο ο Χριστός και όχι οι άλλοι νεκροί......ποιός δάσκαλος και ποιός γονιός μπορεί να απαντήσει σ΄αυτές τις παιδικές απορίες....
ΑπάντησηΔιαγραφή;-) Μινωίτισσα, η παιδική ψυχή, καλά το είπες, είναι άβυσσος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν της γυναίκας την καρδιά που λέει και το τραγούδι: " Της γυναίκας η ψυχή είναι μια άβυσσος, πότε η Κόλαση και πότε ο Παράδεισος"
Όλοι κλάψαμε με μαύρο δάκρυ στα βιβλία της Δέλτα λόγω του πεσιμισμού που της έβγαινε αυθόρμητα, γιατί ήταν έτσι ως χαρακτήρας (εδώ σκότωσε τον εαυτόν της, τον ήρωά της θα λυπόταν;!)... Αλλά ως πέννα ήταν μεγίστη. Και όχι και να μετανοιώνουμε για τον πατριωτισμό που μας εμφύσησε, και να ξεχνάμε τους Κομιτατζήδες γιατί έτσι "πρέπει" μέσα στα πλαίσια της γενικής "ανθρωπιστικής" πανευρωπαικής και παγκόσμιας αποχαύνωσης, μονόπλευρης πάντα, βέβαια; Για να προτείνει κανείς κάτι ανάλογο στους αναγνώστες της Άννας Φράνκ... Τον παίρνει και τον σηκώνει, ή όχι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυδοκία
Ευδοκάκι
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
απ' το στόμα μου το πήρες!
Η μακαρίτισσα η Πηνελόπη Δέλτα, εδώ σκότωσε τον εαυτόν της, τον ήρωά της θα λυπόταν;
;-(
Να ξανασυμπληρώσω στην κουβέντα αυτήν και να ξαναεπισημάνω αν μου επιτρέπετε ότι δεν είναι μόνο το είδος των βιβλίων των ταινιών κλπ που μας διαμορφώνουν κατα κάποιον τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις παιδικές ηλικίες που ο οργανισμός είναι σφουγγάρι κι η καρδιά αγνή υπάρχει φυσικά μεγαλύτερη ευαισθησία, σίγουρα ναι, αν και εκεί υπάρχει μεγάλη εξάρτηση από το περιβάλλον που παίζει μεγάλο ρόλο, το σπίτι για το παιδί είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο σχολείο άλλωστε. Εκεί αρχίζει να μαθαίνει πως να επεξεργάζεται τις πληροφορίες που του έρχονται επ'έξω ή και πως να τις διαχειρίζεται, να τις αναχαιτίζει κλπ.
Όμως και μεις ως ενήλικες μεταμορφωνόμαστε ανάλογα το πως αντιλαμβανόμαστε κι επεξεργαζόμαστε τις εξωτερικές πληροφορίες και επιδράσεις που δεχόμαστε κάθε δευτερόλεπτο, στο όποιο περιβάλλον βρισκόμαστε.
Δεν είναι δύσκολο να "χαθείς" την σήμερον εποχή, υποθέτω και σε άλλες εποχές το ίδιο θα ήταν όμως.
Εκεί είναι και η μάχη μας πιστεύω και γι αυτό η διάκριση είναι από τις μεγαλύτερες αρετές, δεν είναι τυχαίο που στην Κλίμακα ο Ιωάννης ο Σιναίτης για την διάκριση έχει γράψει δυο κεφάλαια.
Επίσης γι αυτο και ο Χριστός μας δεν είναι καν θρησκεία αλλά θεραπεία!
Π
Π.φίλτατε,
ΑπάντησηΔιαγραφήναι, συμφωνούμε όλοι οι εδώ αναγνώστες νομίζω, η διάκριση είναι Μήτηρ πασών των αρετών, όπως τονίζουν και οι άγιοι Πατέρες.
ΠΩΣ αποκτιέται ο φωτισμός της διακρίσεως όμως;
Μου έθεσε το ερώτημα και μια έφηβη μαθήτρια πριν λίγο καιρό.
.
Δεν της απάντησα.
Κάποτε, ίσως το κουβεντιάσω μαζί της.
Και ναι, ο Χριστός ΕΙΝΑΙ θεραπεία, πότε και πώς όμως;
Μεγάλες κουβέντες.
Επειδή ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ, ούτε η αμαρτία ούτε η υποτιθέμενη αρετή μας, έχει τέλος.
(σοφά μου το έγραφε και ο πρώτος μου γιος, σε Χριστουγεννιάτικη κάρτα πριν λίγα χρόνια:" Μάνα, όσο ζούμε ΤΙΠΟΤΕ και ΠΟΤΕ , ΔΕΝ τελειώνει")
Γι αυτό και ΣΟΦΩΣ ενεργούσα η Ορθόδοξη Εκκλησία, ΟΣΟ ΖΕΙ έκαστος, ΔΕΝ τον ανακηρύσσει άγιο.
Επειδή ΑΚΟΜΗ, καιροφυλακτεί ΚΑΘΕ πειρασμός, και η ψυχή ΔΕΝ ετελειώθη.
Εξάλλου, όπως θυμοσόφως αποφαίνεται και ο λαός μας:
"Τα στερνά τιμούν τα πρώτα"
δηλαδή, άσε να δούμε ΚΑΙ το τέλος κάποιου
(μαζί με τον τραπεζικό λογαριασμό που θα αφήσει στους κληρονόμους του, βεβαίως, βεβαίως)
άσε να έχουμε ΟΛΗ την πορεία του βίου του,
προ οφθαλμών μας,
και ΜΕΤΑ
ας αποφανθεί το Σώμα των πιστών
και κυρίως ας ΜΙΛΗΣΕΙ ο ίδιος ο Κύριος,
περί της αξίας του βίου του.
Μας χρειάζεται, η Χάρις της εν Κυρίω Υπομονής.
Αγαπητή μου Ευανθία, αυτό το "πως" που λες είναι και το ζουμί της υπόθεσης αλλά όπως επίσης σωστότατα γράφεις στο τέλος..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας χρειάζεται η Χάρις της εν Κυρίω Υπομονής.
Π