Φοβάσαι το θάνατο; με ρώτησε ο άγνωστος....

-Φοβάσαι το θάνατο; 

με ρώτησε ξαφνικά, ο άγνωστος, ενώ κατηφόριζα προχτές
τη Λόντου, στην Πάτρα,
κρατώντας, αμέριμνη, μες στην καλή χαρά, σε δυο πακέτα,
τα μη καμένα- εντέλει-
και μάλλον καλομαγειρεμένα, ρεβιθάκια μου
(πήγαινα σε φίλη, να τα κεράσω)

Ξαφνιάστηκα.

Ξαφνιάστηκα, δεν πρόλαβα να θυμώσω,

("τόσο χούφταλο, σου φάνηκα, ρε χαμένο,
παλιοτεντυμπόι, με έχεις για ξεπάστρεμα;
ου να μη μου χαθείς, και να μη χάνεσαι!")

όμως, η χριστιανική μου ανατροφή υπερίσχυσε,
ευτυχώς, το ύστατοΝ δευτερόλεπτοΝ,
(μεγάααλο πράμα η χριστιανική ανατροφή, νεαντερταλονικολάκη μου)
έτσι χαμογέλασα ελαφρώς,
και του  απάντησα ευγενέστατα:

-Λιγάκι...(τον φοβάμαι το θάνατο)!

-Εγώ δεν τον φοβάμαι το θάνατο!

Τη ζωή φοβάμαι!

μου αντιγύρισε, με φωνή ραγισμένη,  ο άγνωστος.

Έμεινα κάγκελο!

"Πάει, τον χάνουμε, αυτόνανε!", ενδομύχως, αλαφιάστηκα.
"Θέμα χρόνου ελάχιστου!"
.......................................................
......................................
Σταματάω, όμως, εδώ, την αφήγηση, λατρεμένο μου.

Δεν θα σου πω- προς το παρόν- τι επακολούθησε.

Και ερωτώ:

-Εσύ στη θέση μου τι θα έκανες;

Τι θα απαντούσες, στον άγνωστο, περίπου  45χρονο,
που άνευ ουδεμιάς προτέρας γνωριμίας,
ημέρα Τρίτη, ώρα τρεις το μεσημέρι
στην αρχή της Λόντου, και Παντοκράτορος,
λίγο πιο κάτω απ' το Υδραγωγείο της Πάτρας,
μου έθεσε, έτσι, απροειδοποίητα, το συγκλονιστικό ερώτημα:

-Φοβάσαι το θάνατο;

(έμεινα στήλη άλατος, σου λέω
με τα δυο πακέτα ρεβίθια, παραμάσκαλα, Σήφη, Σηφάκι μου)

Όταν συνέλθω επαρκώς, τα ξαναλέμε- Θεού θέλοντος...

Σταυρωτά σε ανασπάζομαι
και σε παραπέμπω- έτσι για χαβαλέ-
στην παλαιοτέρα ανάρτηση- εμπειρία 
με τίτλο:
Η Θεωνίτσα, ο πεθερός, η ζωή και ο θάνατος

 Η Σαλο-ευαν-θειά
(πώς λέμε:
"Χρόνια πολλά θειάααα!" κάπως έτσι...)