Η ευλογία του χρόνου...

Αγαπημένο μου

Θεϊκή η ευλογία
του να μην ξέρεις
πόσος χρόνος 
ακόμη
σου μένει...

Ευανθία η Σαλογραία 
.........................................
.........................................


Oι ξύπνιοι έμποροι του χρόνου.

 Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς
.....................................................
.....................................................

"Ρωτάς τι σημαίνουν τα λόγια: 

«Εξαγοραζόμενοι τον και­ρόν». 

Ό μακάριος Ιερώνυμος ερμηνεύει ως εξής: 

«Όταν χρησιμοποιούμε τον χρόνο σε καλές πράξεις, 
τότε τον εξα­γοράζουμε». 

Ό μακάριος Θεοφάνης ο Εγκλειστος λέει: 

«Να στρέφουμε τον χρόνο σε όφελος μας
 για τους αιώνιους στόχους μας». 

Τα λόγια του απόστολου του Θεού έχουν παρόμοια σημασία με τα λόγια του Θεού: 

«Πραγματεύσασθε εν ώ έρχομαι» (Λουκ. 19,13). 

Και όταν Αυτός επιστρέψει, 
δηλαδή όταν ο Χριστός ξαναέρθει για να κρίνει τον κό­σμο, 
θα μας ρωτήσει πώς πραγματευόμασταν
με τα δοσμέ­να μας τάλαντα. 

Πώς χρησιμοποιούσαμε τον καιρό της ζωής μας.

Εάν δίναμε το φθηνό για να κερδίσουμε το ακριβό, 
όπως ο Ιακώβ, ή αντίθετα το ακριβό για να αποκτήσουμε το φθηνό, όπως ο Ησαύ. 

Εάν υποκύψαμε στους σκανδαλισμούς 
αυτού του εφήμερου αιώνα
και πουλήσαμε την ψυχή μας για τις «γλυκές» γήινες πικρίες
ή αν δώσαμε τα πάντα για την ψυχή μας;

Γι' αυτό να εκτελείς τις εντολές του Χριστού κάθε μέρα
 όπως οι περιστάσεις ζητούν. 

Με τούτο
θα εξαγοράζεις τις χαρισμένες μέρες σου
από τον Θεό. 

Αφού στην αλήθεια
το να εξαγοράζουμε
σημαίνει κυριολεκτικά να πληρώνουμε.
 
Πλήρωνε με τα λίγα, για να λάβεις το μεγάλο. 

Εργάσου λί­γο, για να βασιλεύεις αιώνια. 

Αφού ο Δημιουργός μας, 
μας υποσχέθηκε την αιώνια βασιλεία, στην αιώνια ζωή.
 
Εάν κά­ποιος είναι δεμένος σκλάβος στη φυλακή, 
να μην τεμπελιάζει και να μην λέει: 

«εγώ δεν είμαι σε θέση τίποτα να κά­νω»! 

Ας μετανοεί. 

Και ας προσεύχεται στον Θεό από το πρωί έως το βράδυ
στο σκοτάδι του κελιού του. 

Και αυτό θα το μετρήσει ο Θεός
το ίδιο όπως και σε εκείνον πού χτίζει εκκλησίες με τον πλούτο του. 

Ό Δημιουργός μας
βλέπει τις συνθήκες του καθενός, 
και ζητά από τον κάθε άνθρωπο να κάνει
εκείνο πού μπορεί
αναλόγως με τις συνθήκες. 

Σκύψε το κεφάλι κάθε μέρα
για να διακονήσεις την ψυχή σου. 

Πλήρωσε την
με την πνοή του Πνεύματος του Θεού μέ­σα σου,
το οποίο σε κινεί προς κάθε καλό. 

Εάν δεν το κά­νεις, 
θα σε τσαλακώσει σαν πανί
και θα σε πάει στην κατα­στροφή.

Παρόμοια με το ορμητικό ποτάμι, 
στο οποιο οι αδέξιοι δεν ξέρουν να στρέψουν τον δικό τους νερόμυλο αλλά κατεβαίνουν μαζί του στην άβυσσο. 

Έτσι είναι και ο χρόνος της ζωής μας εδώ στη γη.
 
Τους έλλογους σώζει και σηκώνει επάνω στα φτερά, 
ενώ τους άφρονες παρασύρει και κατρακυλά
ως την κατάρρευση. 

Τους πρώτους διακο­νεί, στους δεύτερους κυριαρχεί. 

Ό καιρός για τους πρώτους είναι σέλα, για τους δεύτερους αναβάτης. 

Το φως του Χριστού να σε φωτίσει."

Πηγή: Τρελογιάννης  
.............................................................
............................................................


Το είναι του χρόνου

Η Πρωτοχρονιά  μας βυθίζει συνήθως στη λήθη του νοήματος του χρόνου υπό την επιβλητική συγχορδία της εόρτιας ατμόσφαιρας και των συνεπειών της. Ευθυμία, ευχές, πανδαισία για τους έχοντες και κατέχοντες, σώου και λίγος ή πολύς τζόγος  επισκηνώνουν στο χρονικό άρμα, καλώντας μας να ξεχάσουμε κι όχι να θυμηθούμε ή να εμβαθύνουμε  στην έγχρονη κατάστασή μας.  Και όμως η κυκλική επαναστροφή επί τα ίδια κάθε Πρωτοχρονιά προσφέρει νύξεις,  εγείρει ερωτηματικά, αφυπνίζει κάποτε τις κοιμώμενες συνειδήσεις μας.  Του Στέλιου Συρμόγλου  Σε τι συνίσταται αλήθεια ο χρόνος;  Ποιο είναι το ουσιαστικό του είναι;  Είναι πασίγνωστο πως το πρόβλημα απασχόλησε και απασχολεί φιλοσόφους, επιστήμονες και στοχαστές.  Μα αξίζει να σημειωθεί, εμφαντικά μάλιστα, πως ο χρόνος είναι κατάσταση όλων των βροτών.  Αξίζει επομένως να αναστραφούμε με το είναι του, αφού αφορά όλους μας ανεξαίρετα.  Είναι γνωστό πως ως ένσαρκα όντα, ως όντα δηλαδή με σώμα το οποίο κινείται και δρα, μετέχουμε στην κοσμική διαδικασία, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η κίνηση και η μεταβολή.  Αλλάζουν τα πάντα και μαζί τους και η σωματική μας υπόσταση, έσχατο όριο της οποίας είναι η φθορά και η μεταστοιχείωση. Το είναι της αλλαγής επομένως είναι ο δυναμικός θάνατος.  Κάθε αλλαγή εγκλείει το θάνατο δυναμικά, αφού εκεί κατευθύνεται.  Η συνειδητοποίηση αυτής της τραγικής για την ανθρώπινη ύπαρξη αλήθειας όμως δεν ανήκει στην ίδια την αλλαγή των πραγμάτων, αλλά στο στοχαζόμενη συνείδηση, στον άνθρωπο δηλαδή ο οποίος συνειδητοποιεί αυτήν την αλήθεια.  Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε σοφά στην ιστορία του στοχασμού από τον Ηράκλειτο μέχρι τον Χάιντεγκερ διαμέσου του Πλάτωνα, Αρστοτέλη, Ντεκάρτ, Μπέρκλι, Εγελο, Κάντ, Μπέρκσον κ.ά.  Λύση όμως ουσιαστικά δεν δόθηκε.  Αν δινόταν, η φιλοσοφία δεν θα είχε λόγο ύπαρξης πια.  Ας προσεγγίσουμε όμως το θέμα στο βάθος του...  Ναι, η ανθρώπινη συνείδηση πιστοποιεί την αλλαγή και μαζί της το φρικτό φάσμα της εκμηδένισης.  Χρόνος έτσι είναι το άρμα που οδηγεί το στοχαζόμενο άνθρωπο στο τέλος, στην άρση της υπαρκτικής του κατάστασης.  Κατά βάθος ωστόσο ο χρόνος κλείνει μέσα του το θάνατο κι αυτό σημαίνει πως η ίδια η συενίδηση και η έκτασή της, το αρχέγονο υπαρξιακό νοείν συνάπτεται με το θάνατο.  Είναι βέβαιο πως το περιεχόμενο της συνείδησης είναι και παραστάσεις, αντικείμενα και μεγέθη του επιστητού. Αποφλοιώνοντας τη συνείδησή μας από τις παραστάσεις χωρίς τις οποίες η τελευταία δεν έχει χρονικότητα, ιστορικότητα δηλαδή, βυθιζόμαστε σε μια άχρονη ουσιαστικά κατάσταση, η οποία συμπτύσσεται με τον αειδή χώρο, με τη χωρική ομογένεια, που δεν γνωρίζει ούτε αλλαγές, ούτε μεταβολές. Αγόμαστε έτσι στην καρδιά του μυστηρίου.  Χωρίς το χώρο που είναι άτμητη και αδιαίρετη ολότητα ουσιαστικά, δεν υπάρχει δυνατότητα καμιάς παράστασης και καμιάς αλλαγής.  Δεν υπάρχει , με άλλα λόγια, ούτε αντίληψη ούτε αισθητό, ούτε παραστάσεις, ούτε χρονικότητα.  Ο χρόνος φύεται ως ιερό φυτό με την αντιλαμβανόμενη συνείδηση, μα το είναι του "επισκηνώνει" στην αχώρητη διάσταση του χώρου.  Επεται πως ουσιώδες συστατικό, είναι δηλαδή του χρόνου, δεν είναι η στη χρονικότητα φθίνουσα έγκοσμος συνείδηση, αλλά κάποιο άφθαρτο στοιχείο, το οποίο κατοπτρίζεται χωρικά, για να αναλώνει συνειδησιακά το υποκείμενο. Βέβαια, ο πανθειστικός πειρασμός είναι σαφής, ελλοχεύει παντοτινά, τείνει να ταυτίσει το χώρο με το είναι, οπότε χρόνος είναι οι άπειροι τρόποι του υπάρχειν και του μεταβάλλεσθαι των όντων.  Οι δυσκολίες όμως είναι ανυπέρβλητες και γι' αυτό περαιτέρω είσδυση στο μυστήριο οδηγεί σε γονιμότερες διαπιστώσεις.  Αλλη πραγματικότητα ο χώρος κι άλλη η στο χώρο διαχεόμενη πρωτουπαρξιακά νοούσα συνείδηση, η γυμνή  και αναντιπαράστατη πρωτοσυνείδηση.  Ο χώρος είναι κάτοπτρο της διαφάνειας της τελευταίας κι αυτό συνιστά δυνατή την εναλλαγή, κίνηση και μεταβολή των αντικειμένων. Διαπιστώνουμε λοιπόν χωρίς ουσιαστικές δυσκολίες, πως το είναι του χρόνου δεν συλλαμβάνεται, δεν τέμνεται, δεν ιστορείται.  Πρόκειται για το αποφατικό, άφθαρτο και αιώνιο στοιχείο, το οποίο υπαινίσσεται ο χώρος και το οποίο ταυτόχρονα υποκρύπτει και φανερώνει το αισθητό, τις πολυποίκιλες, όπως προανέφερα, μεταβολές των πραγμάτων.  Το είναι του χρόνου εντούτοις, η αιωνιότητα που τον τρέφει και που του προσφέρει τη διάσταση της χρονικότηγτας, "προσωποποιείται" ως επιστασία, ως πρόνοια, ως μέριμνα, ως σκέψη. Η ανθρώπινη συνείδηση θεάται αυτήν την αλήθεια και την προσλαμβάνει στο μέτρο των δυνατοτήτων της, γι'αυτό ο άνθρωπος είναι έγχρονο ον.  Δεν ταυτίζεται ούτε με τη χρονικότητα, ούτε με την υπερβατικότητα.  Σαρκώνει όμως τις κατηγορίες της τελευταίας έγχρονα ως προσωπικός λόγος, ως προσωπικό ήθος,  ως προσωπικό κάλλος. Η ανθρώπινη δημιουργία άγει επομένως τη χρονικότητα της , είτε γνωρίζει είτε αγνοεί την ιλιγγιώδους βάθους αλήθεια των απαρχών της.  Ας ολοκληρώσω όμως τις παραπάνω σκέψεις με την καθιερωμένη ευχή:  Καλή χρονιά σε όλους μας!... freepen-

Καλή Χρονιά σε όλους. THANOSKOUKFAMILY ............................................................................ ............................................................................ 2014 Εννοείται ότι κι εγώ θα πω ¨χρόνια πολλά!¨. Μα πιο αληθινός, θα ‘μαι, νομίζω, αν ευχηθώ να ζήσεις ήρεμα τα επόμενα λεπτά, τις ώρες που έρχονται, τη μέρα την αυριανή. Διότι το ¨χρόνια πολλά¨ μου φαίνεται κάπως αόριστη ευχή. Που σε κάνει να ελπίζεις κάτι αβέβαιο και μακρινό. Που όλο έρχεται κι όλο το χάνεις. Και μένεις με τη δίψα. Και γερνάς πεινασμένος. Ζήσε το τώρα όμορφα. Ευτυχισμένο. Με επίγνωση. Εν Χριστώ Ζώντι και Παρόντι. Νιώσε την κάθε σου στιγμή και άκου την αναπνοή σου. Ζήσε το κάθε σου φιλί. Κάνε την κάθε λέξη σου να μοιάζει φλόγα πύρινη. Έτσι θα νιώσεις πλουτισμό ανεξήγητο, μέσα στο τώρα. Την αφθονία, μες στο λίγο. Το μεγαλείο, στο μικρό. Και το μικρό σου γεύμα θα ‘χει μια διάσταση αιώνιας αφθονίας. Θα βλέπεις τη γυναίκα σου για λίγο και θα της φαίνεται Παράδεισος η αγκαλιά σου. Θα δίνεις στο παιδί σου ένα χαμόγελο στοργής, και θα νομίζει ότι είδε όλα τα λούλουδα της γης και του βυθού τα χρώματα. Θα συναντάς τους φίλους σου για έναν καφέ και θα αισθάνεσαι ο πιο πλούσιος. Θα γίνει θεία Λειτουργία η κάθε σου στιγμή. Θα νιώθεις το Χριστό και το αιώνιο Φως Του μέσα σε πράγματα που δεν μπορείς να φανταστείς. Ασήμαντα για τους πολλούς, σημαντικά για σένα όμως. Όλα θα φαίνονται πολλά. Χρόνια πολλά. Κι όλα πολλά. Θα νιώθεις πλούσιος έχοντας τρύπια πορτοφόλια, τσέπες, χέρια. Σε βλέπω ήδη αλλαγμένο: Είσαι μικρός, και μοιάζεις γέρων στη σοφία. Κι εσύ, παππούς, με τόση ευεξία. Σαν ετών 33. Χρόνια πολλά. Τώρα. (π. Σωφρόνιος του Έσσεξ) ............................................................................... Eυχαριστώ την Αστερούλα για την προώθηση Σαλογραία