Βάζε μετάνοια, όταν σφάλεις και μη χάνεις καιρό

Περιστεράκι μου

για το αγιασμένο πρόσωπο του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστού

πληροφορήθηκα αρχικά, από τον π. Παντελεήμονα Μητρόπουλο, 

τον προηγούμενο της Ι.Μ.Μεταμορφώσεως στη Βοστώνη, 

και φίλο του Φώτη Κόντογλου

όταν πριν λίγα χρόνια πέρασε από την Πάτρα 

και είχα την τιμή και την ευλογία για λίγο, 

εκ του πλησίον να τον ακούσω.

Μας είπε τότε, ανάμεσα στα άλλα 

και για τον γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

ότι πράγματι

υπήρξε  άνθρωπος μεγάλης πνευματικής καθαρότητας

στολισμένος 

και με το προορατικό χάρισμα εκτός των άλλων.

Ήταν παρών ο π. Παντελεήμων Μητρόπουλος -μας είπε-

στην εκταφή των τιμίων  λειψάνων του γέροντος Ιωσήφ

 μαζί με άλλον ένα

 τον παράδελφό του, γέροντα Αθανάσιο

Μπήκαν τα νεαρά (τότε) δύο καλογεροπαίδια, 
ο π. Παντελεήμων και ο γ. Αθανάσιος,

δένοντας ψηλά κάπως τα ράσα τους

μπήκαν στη θάλασσα, 

προκειμένου  να ξεπλύνουν τα ευλογημένα οστά  του γέροντά τους Ιωσήφ

Καθώς τα ξέπλεναν με κατάνυξη και προσευχή

στο γαλάζιο ήρεμο κύμα της Αγιορείτικης παραλίας

τους πλημμύρισε ξαφνικά, 

ευωδία άρρητη!

Μια ευωδία ουράνια ξεχύθηκε από τα οστά

 και  τους έφερε δάκρυα στα μάτια. 

Αυτή ήταν η δική μου αφήγηση στο γεγονός.
Σου προσθέτω  και τι μου έγραψε για το ίδιο γεγονός ο υποτακτικός του π. Παντελεήμονα, π. Βασίλειος, από το Ορθόδοξο Μοναστήρι της Βοστώνης:

"Ὁ π. Παντελεήμων Μητρόπουλος, προηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως στη Βοστώνη, ενθυμούμενος  τα περί  την εκταφή των λειψάνων του γ. Ιωσήφ του Ησυχαστή, βεβαιώνει ότι:

Μετά τήν ἐκσκαφή τῶν λειψάνων στἠ Ν.Σκήτη

κατέβηκαν στή θάλασσα γιά νά τά πλύνουν μαζί μέ τόν παραδερφό του π.Ἀθανάσιο. 

(Ὁ π. Ἀθανάσιος ἔχει κοιμηθεῖ

ὁπότε ὁ π. Παντελεήμων εἶναι ὁ μόνος αὐτόπτης μάρτυς). 

Τά λείψανα κατά τήν ἐκταφή δέν εὐωδίαζαν ἀλλά ὅταν πῆγαν στή θάλασσα καί τά ἔπλεναν (μέ ἁγιορείτικα σφουγγάρια πού φτιάχνουν ξεραίνοντας κολοκύθια)

 ἄρχισαν νά ἐκπέμπουν πολύ ἔντονη εὐωδία.

Ἡ θάλασσα τῆς Μεσογείου εἶναι πιό ἁρμυρή ἀπό τόν Ἀτλαντικό

  

(ὁ π.Παντελεήμων μένει τόν περισσότερο καιρό σέ μιά σκήτη

 πού ἔχουμε κοντά στή θάλασσα, στήν μεριά τοῦ Ἀτλαντικοῦ

 δηλαδή, στήν Πολιτεία τοῦ Maine).

Ὁτιδήποτε καί ἄν ρίξεις στό νερό χάνεται, 

ἀκόμα καί ἄν ρίξεις ἄρωμα, τό θαλασσινό νερό τό ἐξαφανίζει. 

Δέν πρόκειται δηλαδή γιά κάποια ἐξωτερική αἰτία πού αἰσθάνθηκαν τήν εὐωδία. 

Ὁ π. Ἀθανάσιος χοροπηδοῦσε στά νερά ἀπό τή χαρά του. 

"Σταμάτα, μέ βρέχεις" τοῦ εἶπε ὁ π.Παντελεήμων... 

Σήμερα λένε ὅτι τα οστά του γ. Ιωσήφ,  ἀκόμη εὐωδιάζουν. 

Δέν τό γνωρίζει αὐτό ὁ π.Παντελεήμων, ἄν εἶναι τά λείψανα ἤ κάποιο λαδάκι

πού μπορεῖ νά βάλει κανείς. 

Στό μοναστήρι τῆς Βοστώνης ἔχουμε τμῆμα, ἀλλά δέν εὐωδιάζει".

........................................................................

........................................................................

Το υπερφυσικό γεγονός  της μυροβλυσίας

που παρατηρείται κατά τη διάρκεια  εκταφής ορθοδόξων λειψάνων

αλλά και μετέπειτα- καθώς εκτίθενται σε προθήκες εντός των ναών

πραγματικά για πολλά χρόνια- ή αδαής-

το προσπερνούσα με πλήρη αγνωσία.

Δεν κατανοούσα το μυστήριο της σοβαρότητάς του
- το ομολογώ.

Τα έχω ξαναπεί.

Σε ασπάζομαι και σου εύχομαι 
το μέγιστο δώρο 
της πνευματικής ειρήνης 
να στο χαρίσει ο Λατρεμένος Χριστούλης.

Ευανθία η Σαλογραία
.....................................
.......................................
........................................
..........................................................................................

Βάζε μετάνοια ὅταν σφάλεις καὶ μὴ χάνεις καιρὸ

Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστού

Ἔλαβα, παιδί μου,
τὴν ἐπιστολή σου, καὶ εἶδα σ’ αὐτὴ τὴν ἀνησυχία σου.


Ὅμως μὴ λυπᾶσαι, παιδί μου. 
Μὴν ἀνησυχεῖς τόσο. 

Καὶ ἂν πάλι ἔπεσες, πάλι σήκω. 
Ὀνομάσθηκες οὐρανοδρόμος. 

Δὲν εἶναι, παράξενο νὰ σκοντάφτει ἐκεῖνος ποὺ τρέχει. 

Μόνον χρειάζεται νὰ ἔχει ὑπομονὴ καὶ μετάνοια κάθε στιγμή.

Βάζε λοιπὸν μετάνοια συνεχῶς, ὅταν σφάλεις, καὶ μὴ χάνεις καιρό. 

Γιατί, ὅσον ἀργεῖς νὰ ζητήσεις συγχώρηση, 
τόσον δίνεις ἄδεια στὸν πονηρὸ
νὰ ἁπλώνει μέσα σου ρίζες. 

Μὴν τὸν ἀφήνεις νὰ ἀποκτᾶ δικαιώματα εἰς βάρος σου.

Λοιπὸν μὴν ἀπελπίζεσαι ὅταν πέφτεις, 
ἀλλὰ ἀφοῦ σηκωθεῖς πρόθυμα βάζε μετάνοια λέγοντας·

 – Συγχώρησε μέ, Χριστέ μου, ἄνθρωπος εἶμαι καὶ ἀσθενής.
Δὲν εἶναι ἐγκατάλειψη αὐτό. 

Ἀλλά, ἐπειδὴ ἔχεις ἀκόμα μεγάλη ὑπερηφάνεια κοσμική, κενοδοξία πολλή, 
σὲ ἀφήνει ὁ Χριστός μας νὰ σφάλλεις, νὰ πέφτεις.

Νὰ μαθαίνεις κάθε μέρα αἰσθητὰ τὴν ἀδυναμία σου
καὶ νὰ ὑπομένεις τοὺς φταῖχτες.

Νὰ μὴν κατακρίνεις τοὺς ἀδελφούς, 
ἐὰν σφάλλουν, ἀλλὰ νὰ τοὺς ὑπομένεις.

Ὥστε, ὅσες φορὲς πέφτεις, πάλι νὰ σηκώνεσαι, 
καὶ ἀμέσως νὰ ζητᾶς τὴ συγχώρηση.

Μὴν ἀφήνεις...λύπη στὴν καρδιά σου.

Διότι ἡ χαρὰ τοῦ πονηροῦ εἶναι ἡ λύπη, 
ἡ ἀθυμία, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιοῦνται πολλὰ 
καὶ μὲ τὰ ὁποία γεμίζει πικρία ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ποὺ τὰ ἔχει.

 Ἐνῶ ἡ διάθεση τοῦ μετανοοῦντος λέει: 

«Ἥμαρτον, συγχώρησον, Πάτερ»!
 Καὶ διώχνει τὴ λύπη.

 «Μήπως, λέει, δὲν εἶμαι ἄνθρωπος ἀσθενής; 
Λοιπόν, τί πρέπει νὰ κάνω»; 

Πράγματι, παιδί μου, ἔτσι εἶναι. 
Ἔχε θάρρος.

 Μόνον ὅταν ἔλθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, 

τότε στέκει στὰ πόδια τοῦ ὁ ἄνθρωπος. 

Ἀλλιῶς, χωρὶς χάρη, πάντοτε παρασύρεται

 καὶ πάντοτε πέφτει. 

Νὰ ἔχεις ἀνδρεία λοιπὸν

 καὶ μὴ φοβᾶσαι καθόλου.

-Εἶδες πῶς ὑπέμεινε τὸν πειρασμὸν ὁ ἀδελφὸς ποῦ γράφεις; 

Τὸ ἴδιο κᾶνε καὶ σύ. 

Ἀπόκτησε γενναῖο φρόνημα στοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔρχονται ἐναντίον σου. 

Πάντως θὰ ἔλθουν. 

Ἔχεις ἀνάγκη ἀπ’ αὐτούς. 

Γιατί ἀλλιῶς δὲν καθαρίζεσαι.

Ἄφησε τί λέει ἡ ἀκηδία καὶ ἡ ραθυμία σου. 

Μὴν τοὺς φοβᾶσαι. 

Καθὼς μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πέρασαν οἱ προηγούμενοι, 

ἔτσι θὰ περάσουν καὶ αὐτοί, ἀφοὶ κάνουν τὸ ἔργο τους.

Φάρμακα εἶναι οἱ πειρασμοὶ καὶ βότανα ἰατρικά, 

ποὺ θεραπεύουν τὰ πάθη τὰ φανερὰ καὶ τὶς ἀόρατες πληγές μας.

Ἔχε λοιπὸν ὑπομονὴ γιὰ νὰ κερδίζεις καθημερινά, νὰ ἀποταμιεύεις μισθό, 

ἀνάπαυση καὶ χαρὰ στὴν οὐράνια Βασιλεία. 

Γιατί ἔρχεται νύχτα, δήλ. ὁ θάνατος, 

ποὺ τότε κανεὶς πλέον δὲν μπορεῖ νὰ ἐργασθεῖ. 

Γι’ αὐτὸ τρέξε. 

Εἶναι λίγος ὁ καιρός.

Γνώριζε δὲ καὶ αὐτό· ὅτι καλλίτερα εἶναι μία ἡμέρα ζωῆς 

γεμάτη νίκες μὲ βραβεῖα καὶ στεφάνια, 

παρὰ χρόνια πολλὰ καὶ νὰ ζεῖς μὲ ἀμέλεια. 

Γιατί μίας ἡμέρας ἀγώνας μὲ γνώση καὶ αἴσθηση ψυχῆς, 

ἰσχύει γιὰ πενήντα χρόνια κάποιου ἄλλου,

χωρὶς γνώση

ἀλλὰ ποὺ ἀγωνίζεται μὲ ἀμέλεια.

Χωρὶς ἀγώνα καὶ χωρὶς νὰ χύσεις αἷμα

 μὴ περιμένεις νὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπὸ τὰ πάθη.

Ἀγκάθια καὶ τριβόλια φυτρώνει ἡ γῆ μας μετὰ τὴν παράβαση. 

Πήραμε ἐντολὴ γιὰ κάθαρση· 

ἀλλὰ μὲ πόνο πολύ, μὲ ματωμένα χέρια, 

καὶ μὲ πολλοὺς ἀναστεναγμοὺς ξεριζώνονται.

Κλάψε λοιπόν, χύσε δάκρυα ποταμούς, 

καὶ μαλακώνει ἡ γῆ τῆς καρδιᾶς σου. 

Καί, ἀφοῦ τὸ χῶμα βραχεῖ, εὔκολα ξεριζώνεις τὰ ἀγκάθια.

(«Ἔκφρασις Μοναχικῆς ἐμπειρίας», ἔκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, 

Ἄγ. Ὅρος, σ. 127-129. -σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση.)

Πηγή:Πατερική Θεολογία

.................................................

..................................................

(Σύναξις: 3η Ἰουλίου)


Η ιερὰ Εικόνα
 της Παναγίας Γαλακτοτροφούσης, 
σύμφωνα με προφορικές
παραδόσεις, βρισκόταν στη Λαύρα του Όσιου Σάββα του Ηγιασμένου.

Πριν κοιμηθεί ο Όσιος Σάββας
είπε σ' αυτούς που ήταν γύρω από το κρεβάτι του,

ότι κάποτε θα επισκεφθεί τη Λαύρα κάποιο βασιλοπαίδι, Σάββας ονομαζόμενος
και αυτός, στον οποίο έπρεπε να δοθεί η Εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσης,
μαζί με αυτήν της Τριχερούσης, ως ευλογία.

Αυτό πραγματοποιήθηκεε τον 13ο αιώνα, όταν τη Λαύρα επισκέφθηκε
ο Άγιος Σάββας, πρώτος Αρχιεπίσκοπος Σερβίας και κτήτορας
της Ιεράς Μονής Χιλιανδαρίου του Αγίου Όρους.

Αυτός μετέφερε την Αγία αυτήν Εικόνα στο Άγιο Όρος,
και συγκεκριμένα στη Μονή την οποία ο ίδιος ίδρυσε.

Ο Άγιος Σάββας την αφιέρωσε στο σερβικό Κελλί των Καρυών «Τυπικαριό»,
όπου ο ίδιος συχνά διέμενε
και όπου υπάρχει μέχρι σήμερα, τοποθετημένη
στο τέμπλο στα δεξιά της Ωραίας Πύλης, 
δηλαδή στη θέση της Εικόνας του Χριστού,
η οποία εδώ βρίσκεται στα αριστερά, αντίθετα με την επικρατούσα συνήθεια.

Πηγή:Αγιογραφικές Μελέτες