Άγιο Όρος, 5/8/2013
Είπαµε να µην απαντήσουµε,
αλλά όλα τα ψέµατα
που ειπώθηκαν,
ευτυχώς σε λίγα δηµοσιεύµατα,
δεν µας αφήνουν άλλο περιθώριο,
φοβούµενοι µην επικρατήσει το ψέµα.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΔΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
Φαίνεται ότι
ζούµε σε Οργουελική εποχή
κατά την οποία
τα ονόµατα
δεν δηλώνουν
τα πράγµατα,
αλλά τα αντίθετά τους.
Νοµιµότητα
είναι πλέον
η δυνατότητα των ισχυρών να παρανοµούν.
Δικαιοσύνη είναι το όραµα των αδίκων.
Αλήθεια
είναι το ψέµα που υπηρετεί
συµφέροντα.
Ανθρώπινα
Δικαιώµατα
είναι τα
"δικαιώµατα" αισχρών ανθρώπων
να διασπείρουν
και να θεσµοθετήσουν την
ανηθικότητα.
Αγάπη ... ώ,
αυτή η αγάπη!
είναι το µίσος της αληθείας,
είναι η ανθρωπαρέσκεια,
εθελοδουλεία
και εθελοτυφλία
όσων
ετάχθησαν αναξίως φρουροί της αληθείας.
Το έχει
καταλάβει κι ο λαός µας,
αλλά αδυνατεί να αντιδράσει.
Περιµένει
πλέον µόνον από τους ιερείς
και τους µοναχούς την κραυγή της αληθείας.
Το τεράστιο
λοιπόν ερώτηµα
ηµών των
Εσφιγµενιτών
είναι: γιατί στην φυσικότατη αντίδρασί µας να µη συµπορευθούµε µε
το ψεύδος
βρίσκουµε τους µοναχούς
και τους ιερείς του Αγίου Όρους
απέναντί µας
κι όχι δίπλα µας;
Γιατί να θέλουν οι αγιορείτες πατέρες
να στερήσουν
συναγιορείτας µοναχούς
από το µοναστήρι τους,
µολονότι γνωρίζουν
το τί αγώνα
έκανε ο κάθε ένας από εµάς
για να αποσπαστεί από τα δόντια
του ψυχοβόρου κόσµου
και να βρει φυσικό
και ηθικό καταφύγιο στο Άγιον Όρος;
Γιατί να µην ανέχονται
τον διαφωνούντα αδελφό
που ποτέ δεν
τους επείραξε;
Τόσο µεγάλο έγκληµα είναι
να λές την αλήθεια λοιπόν;
Τόσο µεγάλο ποινικό αδίκηµα είναι
να µην µνηµονεύεις επ’
εκκλησίας
έναν φανερό εχθρό της Εκκλησίας του Χριστού,
έναν ολετήρα της Αγίας
Πίστεως;
Το πλέον οδυνηρό γεγονός όµως είναι
ότι όλοι οι αγιορείται
είναι ανθενωτικής διαθέσεως
και συµφωνούν µαζί µας.
Πώς λοιπόν φτάνουν στο σηµείο
να συµπορεύονται µε ανθρώπους
που µισούν όπως ο κ.
Βαρθολοµαίος
και οι πρακτορίσκοι του;
Όλοι γνωρίζουµε ότι
τα αντιπατριαρχικά µοναστήρια
είναι δέκα τρία,
πολύ
περισσότερα από τα πατριαρχικά.
Πώς λοιπόν σύρονται σε πράξεις όπως το "διάβηµα διαµαρτυρίας"
που έστειλε σήµερα Δευτέρα 5/8ου/2013 (Νέο Ηµερολόγιο) στον Διοικητή Αγίου
Όρους και στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη;
Τί είδους πιέσεις δέχθηκαν οι Άγιοι Αντιπρόσωποι
για να πεισθούν σύσσωµοι
να ζητήσουν ωµά από τον Υπουργό
τον
διωγµό µας;
Από το κείµενο του "διαβήµατος"
φαίνεται ότι
πείσθηκαν
µέσω της συκοφάντησης.
Διότι δεν
είπαν στην Σύναξη των πατέρων
ότι, όπως πάντοτε,
δεν κάναµε εµείς επίθεση,
αλλά
υποστήκαµε επίθεση.
Δεν τους
είπαν ότι
στον Δικαστικό επιµελητή απαντήσαµε,
µε ευθύτητα
και απλότητα, µόνον
ότι δεν παραδίδουµε το κονάκι µας,
κι ότι καµία
επίθεση δεν εδέχθη ούτε ο ίδιος, ούτε κανένας άλλος από το προσωπικό.
Συγκεκριµένα,
µετά τον σύντοµο διάλογο
ο επιµελητής
έκανε νεύµα σε περίπου είκοσι µεγαλόσωµους άνδρες να επιτεθούν,
στο κέντρο
των οποίων
προηγείτο µικρή µπουλντόζα τύπου bobcat.
Δεν είπαν στους πατέρες για τα συνεχή
χτυπήµατα της µπουλντόζας στην εξώπορτα,
ούτε για τις
επανειληµµένες φωνές του προϊσταµένου Ιεροµόναχου Σάββα να σταµατήσουν
διότι
ακριβώς πίσω από την πόρτα
που χτυπούσαν υπήρχαν µοναχοί.
Δεν είπαν ότι οι µοναχοί εφώναζαν
κι αυτοί
πίσω από την πόρτα
κάνοντας φανερή την παρουσία τους
καθώς και
τον κίνδυνο να συνθλιβούν στον στενό εκείνο χώρο άν η πόρτα υποχωρούσε.
Κάποιος από
την οµάδα κρούσεως
εφώναξε στον χειριστή της µπουλντόζας
- όπως τουλάχιστον τον
άκουσαν οι µοναχοί πίσω από την πόρτα - "συνέχισε συνέχισε!"
Ο παπα Σάββας
έτρεξε κάτω στο προσωπικό της εξώθυρας να δεί την κατάσταση
και την στιγµή εκείνη ένα δόντι της
µπουλντόζας έκανε µια µεγάλη τρύπα στο µέταλλο της πόρτας
φτάνοντας 15 εκατοστά
από το κεφάλι µοναχού!
Τότε, όταν διαπίστωσε
ότι όλα τα σώµατα θα
λιώσουν
κάτω απο την πόρτα
αν αυτή υποχωρήσει στα χτυπήµατα,
µάζεψε ό,τι
παλιόπανο βρήκε,
το πότισε µε καύσιµα
και φώναξε από ένα παράθυρο για εκφοβισµό
ότι αν δεν φύγουν θα τους κάψει.
Όταν είδε ότι συνεχίζουν τα χτυπήµατα,
τότε πέταξε
το στουπί πάνω στο µηχάνηµα,
δηλαδή σε ουδέτερη ζώνη
κι όχι πάνω στο προσωπικό,
ελπίζοντας
ότι ο χειριστής
θα φοβηθεί πιθανή πυρκαγιά
και θα υποχωρήσει.
Ευτυχώς αυτό
συνέβη.
Υποχώρησαν
και έτσι γλυτώσαµε τα θύµατα
και το µοναχικό αίµα
σε χέρια δηµοκρατικών
κυβερνήσεων.
Τίποτε από τα
παραπάνω
δεν είπαν στη Σύναξη των πατέρων,
αντιθέτως µας συκοφάντησαν ως
τροµοκράτες, λες και εκσφενδονήσαµε ρουκέτα στο γραφείο του Δένδια.
Δηλαδή, είναι "νόµιµη"
η διάρρηξη της πόρτας µας µε
µπουλντόζα
και παράνοµη η δική µας αναµενόµενη αντίδραση
που είχαµε
γνωστοποιήσει σε όλους.
Πώς επιτρέψατε άγιοι αντιπρόσωποι
ένα τέτοιο
χτύπηµα;
Άν, όπως
εµείς, ήλθατε στο Όρος να σωθείτε από ποιό γέροντα και ποιά παράδοση εµάθατε να
στελνετε µπουλντόζες σε µοναχούς
που θεωρείτε ότι σφάλλουν;
Ακόµη κι αν
είµεθα πλανεµένοι, τί λέτε,
είναι
Ορθοδοξία να επιτίθεσθε µε µπουλντόζα στους µοναχούς που διαφωνούν µαζί σας;
Θα µπορούσαν
όµως να τεθούν
τα εξής ερωτήµατα στη Σύναξη των πατέρων.
Όλοι ήξεραν
µετα απο τις προειδοποιήσεις µας
ότι δεν θα πειράξουµε κανέναν,
ότι θα
µείνουµε στο κονάκι µας
κάνοντας την καλογερική µας
και οι νεο Εσφιγµενίτες
γείτονές µας
δεν θα έχουν να φοβηθούν τίποτε.
Όλοι όµως
επίσης εγνώριζαν ότι,
σε περίπτωση που
δεχθούµε επίθεση,
κάθε µοναχός
του κονακίου
θα µείνει στο πόστο του µέχρι θανάτου.
Όταν λοιπόν
όλα τα παραπάνω
είναι γνωστά
και κάποιοι επιχειρούν εναντίον µας
µε µικρή
µπουλντόζα - ρωτάµε τους σεβαστούς πατέρας -
αυτοί που µας επιτίθενται
και µάλιστα µε τέτοια µέσα
δέν έχουν ενώπιόν τους-
και εν γνώσει τους
την πιθανή προοπτική
να σκοτώσουν;
Όλοι στις Καρυές τα εγνώριζαν αυτά.
Τα εγνωρίζατε
κι εσείς πατέρες, οι αντιπρόσωποι των Μονών
κι όµως δεν
εµποδίσατε το χτύπηµα.
Για όλα όµως πρέπει να φταίµε µόνον εµείς ...
Άλλο ερώτηµα:
Μπορεί ένας
δικαστικός επιµελητής
να δίνει εντολή σε µπουλντόζα
να διαρρήξει εξώθυρα κατοικηµένου κτιρίου;
Σε ποιόν θα
καταλογιστεί
το αίµα που πιθανώς χυθεί;
Γιατί δεν
παρίστατο για κάτι
τόσο σοβαρό
εισαγγελέας
και ένας τουλάχιστον
επιστάτης της
Ι. Κοινότητος;
Μήπως η βία
που ασκήθηκε πάνω µας
δεν είναι και τόσο "νόµιµη" όσο ακούγεται;
Μήπως το "νοµιµον"
στην προκειµένη περίπτωση
ήταν το θέληµα
και
η εντολή του ισχυρού κ.
Βαρθολοµαίου;
Πατέρες
άγιοι,
µετά απο την παρουσίαση των σωστών ερωτήσεων
που θα έπρεπε να θέσετε
στην Ιερά Σύναξη, θα µας επιτρέψετε και κάποιες συστάσεις.
Μήν πιστεύετε
πλέον τους ψευδοεσφιγµενίτες!
Ώριµοι
µοναχοί
και δεν µπορείτε να καταλάβετε
ποιός σας λέει την αλήθεια;
Ιδού,
έχετε
µπροστά σας
αυτόν που µένει σταθερός
σ’ αυτό που πιστεύει
ακόµη και µετά την
στέρηση της περιουσίας και των δικαιωµάτων του
και αυτόν που "τα
άρπαξε"
και προσπαθεί τώρα απεγνωσµένα
για επιδοτήσεις
και νέο εύκολο
χρήµα µε τρόπο αισχρό.
Ποιός από
τους δύο
σας λέει
την αλήθεια;
Τίνος το
µέρος θα έπρεπε να πάρετε;
Δεύτερη
σύσταση:
οι ταπεινοί µοναχοί µας
θα κάτσουν στα πόστα του κτιρίου
µέχρι
θανάτου.
Άν έχετε τόση
προσπάθεια
να καταλάβετε το κονάκι µας
θα
χρειαστείτε να χτυπήσετε το κτίριο µε τρόπο τόσο σκληρό,
που σίγουρα
θα κινδυνέψει η ζωή µοναχών.
Αποτρέψατε το
διάβηµα.
Μη κάνετε
τόσο άφρονα υπακοή
στον τόσο εµπαθή πατριάρχη σας.
Τρίτη
σύσταση:
Μιµηθείτε την
σταθερότητα
και το ασυγκατάβατον των µοναχών µας
που είναι
έτοιµοι να πεθάνουν
για να µη συµµετέχουν
δια της ανοχής
στην επέκταση του
Οικουµενισµού,
της µεγαλύτερης
και τελευταίας αιρέσεως
στην
Ιστορία της Εκκλησίας.
Άν δεν
αντισταθείτε για την πίστη σας σύντοµα
θα χάσετε και την ηθική σας κατάσταση και όλο
το Άγιον Όρος.
Άν
δειλιάζετε,
τότε καθίστε στα κελλάκια σας
κι ειρηνεύστε
κι αφήστε να µιλήσει κάποιος
που το λέει η
καρδιά του
χωρίς να τον χτυπάτε πισώπλατα.
Διαφορετικά
δεν είστε µόνο δειλοί,
αλλα καί βάσκανοι
και κακοπροαίρετοι.
Άγιοι Αντιπρόσωποι,
Είναι οκτώ
χρόνια που µας αφήσατε απόρους.
Τί παραχώρησε
ο Θεός να πάθετε;
Να
φορολογηθείτε από τον Διεθνή Εβραίο και τώρα να χρωστάτε.
Εµείς από την άλλη, κοπιάζουµε λίγο παραπάνω,
αλλά είµαστε,
όπως
οι ανα τούς αιώνας Αγιορείτες,
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ !!!
Σκεφτείτε το.
Ενώστε τις τελείες
για να δείτε την πρόνοια
του Θεού !
Τώρα θέλετε
νέα µέτρα εναντίον µας·
βία και διωγµό.
Ανακύπτει
φοβερό το ερώτηµα:
Δεν σας
φοβίζει η νέα αντίστοιχη αντίδραση του Αγίου Θεού;
Ξανασκεφτείτε το.
Με αγάπη Χριστού, της Αυτοαληθείας
Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΕΜΟΙ, ΕΝ ΧΡΙΣΤΏ, ΑΔΕΛΦΟΙ.
..........................................................................................
............................
Ἐξ αἰτίας
τῆς νέας προσπαθείας ἐκδιώξεως των Ἐσφιγμενιτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, θέλω νά
καταθέσω ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα συμπαραστάσεως καί συμβολῆς εἰς τόν ἀγῶνα των
ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου,
ἡ
ὁποία νομίζω εἰς τήν παροῦσα φάσι τῆς αἱρέσεως εἶναι πολύ ἐπίκαιρος.
Ὑπάρχει ἡ ἀντίληψις
ὅτι ὅταν μᾶς ἐκδιώκουν ἀπό ἕνα μέρος οἱ
ἐχθροί τῆς πίστεως,
πρέπει νά φεύγωμε καί νά πηγαίνωμε σέ ἄλλο.
Ἐδῶ προσάγεται
ὡς στήριγμα αὐτῆς τῆς θέσεως ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου (Ματθ. 10,23) στήν
ὁποία ὁ Κύριος διδάσκει τούς Ἀποστόλους,
προκειμένου νά τούς ἀποστείλη νά
κηρύξουν τά ἑξῆς:
«ὅταν δέ διώκουσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ φεύγετε εἰς τήν
ἄλλην».
Αὐτό ὅμως προφανῶς ἰσχύει ὅταν ἐμεῖς πηγαίνουμε νά κηρύξωμε
κάπου
καί δέν μᾶς δέχονται.
Δι’ αὐτό εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι ὁ Κύριος
ἐδίδαξε
τούς Ἀποστόλους ὅτι:
«καί ὅς ἄν μή δέξηται ὑμᾶς μηδέ ἀκούση τούς λόγους
ὑμῶν,
ἐξερχόμενοι ἔξω τῆς οἰκίας ἤ τῆς πόλεως ἐκείνης
ἐκτινάξατε τόν κονιορτόν
τῶν ποδῶν ὑμῶν» (Ματθ. 10,14).
Εἰς τήν περίπτωσι πάλι προσωπικῶν συμφερόντων
ἤ διενέξεων μέ
κάποιον πάλι ὁ Κύριος ἐδίδαξε
νά ὑποχωροῦμε καί νά μήν διεκδικοῦμε τό δίκηο μας
καί τά ὑπάρχοντά μας.
Ἀναφέρει χαρακτηριστικά εἰς τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τά
ἑξῆς:
«καί τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καί τόν χιτῶνα σου λαβεῖν,
ἄφες αὐτῷ καί
τό ἱμάτιον» (Ματθ. 5,40).
Αὐτά ὅλα δέν ἔχουν σχέσι μέ ἐκκλησιαστικές ὑποθέσεις
καί μάλιστα
μέ τά θέματα τῆς πίστεως.
Εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι πρέπει νά εἴμεθα
ἀνυποχώρητοι,
ὄχι μόνον εἰς τήν πίστι,
ἀλλά καί εἰς τό νά κρατοῦμε τούς ναούς
καί τά μυστήρια σάν πύργους
καί ὀχυρά καί νά μήν τά παραδίδωμε στούς
αἱρετικούς,
οἱ ὁποῖοι θά τά βεβηλώσουν.
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν διδασκαλία
κάνει ἀπό τήν ἐξορία ὁ ὅσιος
Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἰς τούς μοναχούς του.
Ὑπάρχει μία θαυμάσια ἐπιστολή του ἡ
ὁποία
δυστυχῶς
δέν ἔχει συμπεριληφθεῖ στήν Πατρολογία τοῦ Migne
καί στήν ὁποία ὁ ὅσιος μεταξύ
ἄλλων παραινεῖ τους μοναχούς
νά μήν ὑποχωρήσουν εἰς τό ἐλάχιστο εἰς τόν ἀγῶνα
ἐναντίον τῆς αἱρέσεως.
Ἀναφέρεται εἰς αὐτούς πού ὑποχώρησαν
καί ἐπρόδωσαν
καί
εἰς αὐτούς πού στέκονται ἀμετακίνητοι στόν ἀγῶνα,
ἔστω καί ἄν ἐξ ἀρχῆς εἶχαν
κάνει κάποιες ὑποχωρήσεις.
Διδάσκει ὅτι τό ἔπαθλον εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν
καί οἱ θεαταί τῶν ἀγώνων των οἱ ἄγγελοι
καί οἱ προηγησάμενοι Ἅγιοι καί
Ὁμολογητές.
Εἰς τήν περίπτωσιν τῆς ἐπιδρομῆς τῶν αἱρετικῶν
εἰς τήν μονήν
πρός βιαίαν κατάληψιν
ὁ ὅσιος διδάσκει ἀκριβῶς τά ἑξῆς:
«Εἰ ἐφιστῶσιν ὑμῖν
εἰκονομάχοι,
θύραν ἀφ᾿ ἑαυτῶν μή ἀνοίξητε·
ἄν δέ ληστρικῶς κατά τό σύνηθες
αὐτοῖς ποιήσωσιν,
ἀθῷοι ὑμεῖς.
Μή ὑποχωρήσητε,
ἀλλ᾿ ἔτι μένετε ἕως διωγμοῦ ἤ
ἐπάρσεως· ὁ
ἀφανισμός ἐπί κεφαλάς αὐτῶν.
ὑμεῖς δέ τοῦ ναοῦ μή ἀποστῆτε καί
ψάλλειν καί λειτουργεῖν·
οὐκ οἶδα εἰ μή κοινώσωσι τόν ναόν
διά τῆς οἰκείας
μυσαρίας, ἤγουν λειτουργίας» (Φατ. 177, 299,40).
Εἰς τό θαυμάσιο αὐτό κείμενο,
προκειμένου νά τό μεταφέρωμε εἰς
τήν σημερινή ἐποχή τῆς αἱρέσεως
πρέπει νά ἀλλάξωμε μία μόνη λέξι,
ὥστε νά
ἀντικαταστήσωμε
τούς τότε εἰκονομάχους
μέ τούς σημερινούς Οἰκουμενιστές,
οἱ
ὁποῖοι σημειωτέον εἶναι ὡς αἱρετικοί
πολύ χειρότεροι ἀπό τούς τότε
εἰκονομάχους.
Οἱ τότε εἰκονομάχοι εἶχαν μία μόνο πλάνη καί αἵρεσι,
ἐνῶ οἱ
σημερινοί Οἰκουμενιστέςἔχουν πολλές
μέ τελικό τους σκοπό την ετοιμασία τῆς ὁδοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἄν λοιπόν οἱ Ἐσφιγμενίτες Ἁγιορεῖτες
Πατέρες
ἀντικαταστήσουν αὐτή τήν λέξι στό κείμενο,
ἔχουν ἀμέσως ἀνάγλυφη καί
διαχρονική τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου
γιά τό τί πρέπει νά πράξουν σέ ἀνάλογη
ἐπιδρομή τῶν
Οἰκουμενιστῶν εἰς τήν μονή των.
Εἰς τό κείμενο αὐτό φαίνεται καθαρά
καί ἡ διαχρονική τακτική τῶν
αἱρετικῶν,
ἡ ὁποία εἶναι ἡ ληστρική ἐπιδρομή
πού γίνεται ὡς ἐπί τό πλεῖστον μέ
τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.
Φαίνεται ἀκόμη ὅτι ἡ βεβήλωσις τοῦ ναοῦ γίνεται
ὅταν
λειτουργήσουν μέσα εἰς αὐτόν οἱ αἱρετικοί.
Τήν λειτουργία των τήν ὀνομάζει ὁ
ὅσιος «μυσαρία»
δηλαδή ἀκαθαρσία – βδελυγμία.
Εἰς τήν περίπτωσι αὐτή πού θά
βεβηλωθῆ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ ναός,
ὁ ὅσιος διδάσκει ὅτι οἱ μοναχοί
πρέπει νά
φύγουν ἀπό αὐτόν, διότι ἔχει γίνει κοινός οἶκος.
Θά πρέπει, προκειμένου ν’ ἀποτυπώσωμε
τήν ὅλη κατάστασι εἰς τό
Ἅγ. Ὄρος
μέ βάσι τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου, '
νά ἀναφέρωμε καί κάτι ἀκόμη.
Ὁ
ὅσιος, ἐνῶ ὅπως εἴδαμε διδάσκει
νά μήν παραδίδωμε τά μοναστήρια καί τούς ναούς
στούς αἱρετικούς,
εἶναι δριμύτατος καί αὐστηρότατος συγχρόνως,
σέ ὅσους
ἡγουμένους καί μοναχούς τά κρατοῦν
μέ συμβιβασμό εἰς τήν πίστι.
Δηλαδή
προκειμένου νά κρατήσουν τίς θέσεις των
καί τίς μονές των
κάνουν συμβιβασμό εἰς
τήν πίστι
διά τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν αἱρετικῶν, τῆς μνημονεύσεώς των κλπ.
Εἰς
αὐτήν τήν περίπτωσι
ὁ ὅσιος προτιμᾶ τόν διωγμό τῶν μοναχῶν
καί ὄχι τήν κατοχή
τοῦ μοναστηριοῦ
μέ συμβιβασμό καί προδοσία εἰς τά τῆς πίστεως.
Εἶναι πολλές οἱ ἐπιστολές
στίς ὁποῖες ὁ ὅσιος διδάσκει τούς
μοναχούς
αὐτή τήν ὀρθόδοξο ἀντιμετώπισι.
Θά ἀναφέρωμε κάποια χαρακτηριστικά
τμήματα.
Κατ’ ἀρχάς ἐπαινεῖ τόν ἡγούμενο Ἀντώνιο τῆς μονῆς τοῦ Αὐλητοῦ, διότι
ἕνεκα τῆς πίστεως ἐδιώχθη ἀπό τή μονή του:
«Ἐνέγκωμεν δή
οὖν, πάτερ τίμιε,
τήν παρά τῶν ἐχθρῶν κάκωσιν,
ἧς τό ἀνταπόδομα ζωή αἰώνιος καί
ἡ μετά μαρτύρων ἀγαλλίασις.
ἐπαινετός εἶ, ἄνθρωπε τοῦ θεοῦ,
ὅτι ἐκ πάντων
μικροῦ δεῖν τῶν ἐν ἄστει
καί πρό τοῦ ἄστεως ἡγουμένων
σύ μόνος ἐξῆλθες
προκινδυνεύων τῆς εὐσεβείας,
φῶς τῶν ἐν σκότει γινόμενος,
ἔλεγχος τῶν ἀσεβούντων ὁμοταγῶν.
Τί τό κέρδος μικραῖς ἡμέραις ἀντέχεσθαι
μοναστηρίου, δόξης,
εὐπαθείας τῆς προσκαίρου
καί μετά αἱρετικῶν
ἀπενεχθῆναι εἰς αἰσχύνην αἰωνίαν;
ὅσον δέ ἀγαθόν καί μακάριον βραχύ τι κοπιάσαι
καί πάντων ἀποστῆναι τῶν οἰκείων
ἤ τάχα καί τό σῶμα προΐεσθαι
καί εὑρεῖν θεόν
εὐμενῆ
καί τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». (Φατ. 201,324,8).
Εἰς τόν ἡγούμενο Βασίλειο συμβουλεύει ἐπίσης
νά ἀφήση τήν
ἡγουμενία καί τό μοναστήρι
καί νά συνταχθῆ δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου
μέ τούς
δεδιωγμένους πατέρας
στούς ὁποίους μέ τήν στάσι του εἰς τόν συμβιβασμό
ἔγινε
σκάνδαλο:
«Βραχύ τι παρεμυθήθη
τό περί ὑμᾶς τούς τιμιωτάτους λυπηρόν τῆς
ψυχῆς ἡμῶν,
εἴ γε ὡς γεγράφατε ἔχει καί ὑποχωρεῖτε τῆς ἡγουμενικῆς
διακρατήσεως˙
οὐδεμία γάρ κοινωνία, ὦ φιλότης,
δεδιωγμένοις καί ἀδιώκτοις
(καί
οὐ μόνον ἀδιώκτοις, ἀλλά καί ὑποτελοῦσι τοῖς διώκταις,
καθηγεμονιώντων ὧνπερ
ἐξουσιάζουσι μοναστηρίων),
εἰ μή ἄρα τις κοινωνία ὡμολόγηται φωτί πρός σκότος.
ἀλλ’ οὐκ ἐνδέχεται, ὡς ὁ ἱερός λόγος ἀπεφήνατο˙
τό γάρ ἕως τοῦ παρόντος
ἐπιδοῦναι ἑαυτούς
ἐν τοῖς ἁλοῦσι
δι’ ὑποπτώσεως ἰατρικῆς
κατά τόνδε τόν τρόπον
γέγονε,
τῷ λαβεῖν ἡμᾶς ἐγγύας
μήτε λόγῳ μήτε ἔργῳ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον
ὑπαχθῆναι πάλιν τοῖς ἑτεροδόξοις˙
καί οἷον ἐν μεταιχμίῳ ἑστᾶσι κρατήσεως
καί οὐ
κρατήσεως τῶν μονῶν καί, τό ὅλον εἰπεῖν,
ὡς νόμιμον γενέσθαι τήν ὁμολογίαν
διά
τῆς τῶν ἐναντίον ὑφελκύσεως καί τῶν ἐνισταμένων ἀντιπράξεως.
ἐπάν δέ καιρός ἦκε
τοῦ ζητουμένου,
καί τό ὁμολογηθέν οὐκ ἐξηνύσθη ἐνώπιον θεοῦ καί ἀνθρώπων
πρός
ἀκριβεστέραν τῆς προτέρας ὑποπτώσεως ἐξίασιν.
ἀλλά πάλιν ἀπαγωγή
καί πάλιν
ὑπόπτωσις
ἔν τε λόγοις καί ἔργοις.
ὡς αὐτά τά πράγματα μαρτυρεῖ
κἄκ τῶν εἰδότων
ἀκηκόαμεν,
καί πάλιν καθηγεμόνες ἀπαρασάλευτοι
διά τῆς ἄρτι ὑπό τοῦ κράτους
ὑποδοχῆς καί ἀποστολῆς.
ὁ λόγος δέ ἐπί πάντων τῶν οὕτως πεπραχότων
καί γελοῖόν
ἐστιν ἄρτι τό ἐπιτιμᾶν,
μᾶλλον δέ φρενοβλάβεια τῶν ἐπιτιμώντων
καί σκινδαλμός
τῶν εὐσεβούντων,
σύγχυσίς τε καί ἀβλεψία ἐπί τῇ Χριστοῦ ὁμολογίᾳ.
δεῖν τοῦ
ἀποστόλου ἀκοῦσαι, λέγοντος
στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπό παντός ἀδελφοῦ, ἀτάκτως
περιπατοῦντος
αί μή κατά τήν παράδοσιν, ἥν παρέλαβον παρ’ ἡμῶν.
μᾶλλον δέ
αὐτοῦ τοῦ θεοῦ, διά τοῦ προφήτου βοῶντος˙
ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί
ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε˙
κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς,
τούς οὕτω
διαστελλομένους
δηλονότι καί μή συγχέοντας τήν Χριστοῦ ὁμολογίαν.
Τί γάρ
φήσουσιν, ὦ τιμιώτατε,
ὅ τε τῶν Κωμῶν ἡγούμενος
καί ὁ τοῦ Γουλαίου σύν τοῖς
ὁμοίως ἄρτι διωχθεῖσιν ἐν τῇ ἐνστάσει,
εἴπερ ὁρῶσιν ὑμᾶς,
τούς προδοσίᾳ τῆς
ἀληθείας κατέχοντας τά μοναστήρια,
καί ἡμᾶς ὑμῖν συναπαγομένους;
τί δέ οἱ ἐν
τοῖς ὅρεσι τληπαθοῦντες
κατά τό τοῦ διωγμοῦ στενοχωρητικόν;
οὐ στενάξουσιν; οὐκ
οἰμώξουσιν;
οὐχ ἡγήσονται παιδιάν τήν ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ;
τί δέ οἱ
ἡγουμενεύσαντες τῶν μοναστηρίων ἀπ’ ἀρχῆς
καί διά Χριστόν δεδιωγμένοι σύν ἡμῖν;
οὐ κατασφραγίσονται,
ὡς παιγνιῶδές τι πασχόντων ἡμῶν;
μή πλανᾶσθε, φησίν ὁ
ἀπόστολος, θεός οὐ μυκτηρίζεται˙
ἡ ὁμολογία Χριστοῦ οὐ κεκοίνωται,
κἄν τινες οἴωνται
ἄλλως φρονεῖν καί λέγειν.
Ὥστε, εἰ βούλει, ἀδελφέ ἠγαπημένε,
μεθ’ ἡμῶν τῶν
ταπεινῶν τετάχθαι,
ὑποχώρησον τῆς κατοχῆς τοῦ μοναστηρίου,
καθώς καί ὑπέσχου˙
τοῦτο γάρ καί παρακαλοῦμεν, εἰς τοῦτο καί προσευχόμεθα.
ἵνα, ὡς τό ἐντός,
οὕτως
τό ἐκτός ὀρθόδοξος ὑπάρχῃς,
τήν τιμίαν σου ψυχήν σῴζων, ἧς οὐδέν ἀντάξιον τῶν
ὁρωμένων». (Φατ. 495,729,2).
Εἰς τήν ἐπιστολή αὐτή τοῦ ὁσίου φαίνεται καθαρά
ὅτι ὁ ἡγούμενος
αὐτός ἤθελε νά παραστήση, ἐπί παραδείγματι,
τόν Ὀρθόδοξο καί ἀντιοικουμενιστή,
σύμφωνα μέ τήν αἵρεσι τῶν ἡμερῶν μας,
δηλαδή καί νά παραμείνη ὡς ἡγούμενος στό
μοναστήρι καί νά εἶναι Ὀρθόδοξος.
Εἰς ἐπιστολή του ἐπίσης πρός μοναχούς,
ὁ ὅσιος ἐλεεινολογεῖ μέ
τόν πλέον παραστατικό τρόπο τήν στάσι πολλῶν ἡγουμένων τῆς ἐποχῆς του,
οἱ
ὁποῖοι κατά τό δή λεγόμενο
τά βρῆκαν μέ τήν ἐξουσία
καί συμβιβάστηκαν,
προκειμένου νά κρατήσουν τά μοναστήρια
καί τήν ἐξουσία:
«Ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ
ἐν ᾧ ὁ Χριστός διώκεται διά τῆς εἰκόνος αὐτοῦ,
οὐ μόνον εἰ βαθμῷ τις καί γνώσει
προέχων ἐστίν,
ὀφείλει διαγωνίζεσθαι,
λαλῶν καί διδάσκων τόν τῆς ὀρθοδοξίας
λόγον,
ἀλλά γάρ καί εἰ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων εἴη,
χρεωστεῖ παῤῥησιάζεσθαι τήν
ἀλήθειαν, καί ἐλευθεροστομεῖν.
Οὐκ ἐμός ὁ λόγος τοῦ ἁμαρτωλοῦ,
ἀλλά τοῦ θείου
Χρυστοστόμου, ἐπί καί ἄλλων πατέρων.
Τό δέ τούς κυρίους τούς ἡγουμένους
κρατηθέντας ὑπό τοῦ βασιλέως,
μή τά προειρημένα πράξαι,
καίπερ ὄντας καί ἐν
βαθμῷ καί γνώσει
παρά πάντας τούς καθηγουμένους τῆς γῆς ταύτης,
τοὐναντίον δέ
μᾶλλον σιωπῆσαι.
Καί οὐ τοῦτο μόνον, καίπερ ὄν δεινόν,
ἀλλά καί χειρόγραφον
ποιῆσαι,
μήτε εἰς ἀλλήλους συνέρχεσθαι, μ
ήτε διδάσκειν,
τοῦτό ἐστι προδοσία τῆς
ἀληθείας,
καί ἄρνησις τῆς προστασίας,
καί κατάλυσις τῶν ὑποτακτικῶν,
ἐπεί καί
τῶν ὁμοταγῶν.
Οἱ ἀπόστολοι παραγγελθέντες
ὑπό τῶν Ἰουδαίων
μή διδάσκειν ἐπί τῷ
ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ τάδε φησίν∙
ὑμεῖς κρίνατε,
εἰ δίκαιόν ἐστιν
ὑμῶν ἀκούειν
ἤ
τοῦ θεοῦ ἡμῶν, καί πάλιν,
πειθαρχεῖν δεῖ θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις.
Τοιαῦτα καί
παρόμοια
ἐχρῆν λαλῆσαι αὐτούς
ἵνα ἐδοξάσθη ὁ θεός δι’ αὐτῶν,
ἵνα ᾠκοδόμησαν
τούς ὀρθοδόξους,
ἵνα ἐστήριξαν τά μοναστήρια,
ἵνα ἐνεδυνάμωσαν τούς πάσχοντας ἐν
ἐξορίαις.
Ἀλλά τί ὅτι προτιμώμεθα μᾶλλον Θεοῦ
τά μοναστήρια, καί τῆς ὑπέρ τοῦ
ἀγαθοῦ κακοπαθείας
τήν ἐντεῦθεν εὐπάθειαν;
ποῦ ἐστι τό, ἐλάλουν ἐναντίον
βασιλέων,
καί οὐκ ᾐσχυνόμην;
ποῦ ἐστι τό, ἰδού τά χείλη μου οὐ μή κωλύσω·
Κύριε, σύ ἔγνως;
ποῦ ἐστι τό κλέος καί ἡ ἰσχύς τοῦ καθ' ἡμᾶς τάγματος;
πῶς
Σάβας καί Θεοδόσιος οἱ μακάριοι,
τό τηνικαῦτα
Ἀναστασίου τοῦ βασιλέως
δυσσεβεῖν
ἑλομένου,
διέστησαν θερμῶς προμαχοῦντες τῆς πίστεως·
τοῦτο μέν,
μεθ' ὧν
ἀνεθεμάτισαν τούς κακοδόξους ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ,
τοῦτο δέ,
ἐν οἷς ἐπέστειλαν τῷ
βασιλεῖ,
διαμαρτυρόμενοι
θάνατον ἑλέσθαι,
ἤ τι μετακινῆσαι τῶν καθεστώτων;
Καί
λέγουσιν, ὥς φασιν, οἱ κύριοι ἡγούμενοι∙,
ἡμεῖς τίνες ἐσμέν;
πρῶτον χριστιανοί,
οἵ ὀφείλουσιν ἄρτι λαλεῖν πάντως,
ἔπειτα μονάζοντες,
οἱ μηδέ τό τυχόν ὑφαρπαζόμενοι
ὡς ἄδετοι τῷ κόσμῳ καί ἀκράτητοι,
ἔπειτα ἡγούμενοι,
οἱ καί τά τῶν ἄλλων
προσκόμματα ἐκβάλλοντες
καί ἐν μηδενί προσκοπήν διδόναι χρεωστοῦντες,
ἵνα μή,
φησί, μωμηθῇ ἡ διακονία,
οἵαν δέ προσκοπήν καί μώμησιν,
μᾶλλον δέ συγκατάβασιν,
διά τοῦ ἰδιοχείρου αὐτῶν δέδωκαν,
τί χρή καί λέγειν;
εἰ γάρ ἡ
σιωπή μέρος συγκαταθέσεως,
τό καί ἐγγράφως αὐτήν κυρῶσαι
ἐπί τῆς ὅλης ἐκκλησίας
πόσον τό χαλεπόν; »(Φατ. 149,265,2).
Τελικῶς, ἀναφέρει ὁ ὅσιος
ὅτι προκειμένου οἱ ἡγούμενοι αὐτοί
νά
φανοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι
ἐμνημόνευον μυστικά τόν ἅγ. Νικηφόρο τόν Ὁμολογητή,
ὁ
ὁποῖος εἶχε ἐξορισθῆ.
Αὐτό πάλι τό κατηγορεῖ ὁ ὅσιος
διότι δέν ἀποδέχεται τήν
μυστική ὁμολογία τῆς πίστεως,
ἀλλά τήν φανερή καί μάλιστα αὐτή πού στοιχίζει:
«Καί
λέγετε ὅτι, κρυπτῶς ἱερουργῶν Νικηφόρον ἀναφέρει;
τό λάθρα καί πάντες οἱ
πατρίκιοι, ἵνα τούς ἄλλους ἐάσω, ὀρθοδοξοῦσιν.
ἀλλά τί λέγει ὁ Χριστός;
εἴ
τις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,
ὁμολογήσω κἀγώ αὐτόν ἔμπροσθεν
τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.
ὥσπερ καί τό ἐναντίον ἐπί τῆς ἀρνήσεως·
κἄν
μόνον τό μή συνέρχεσθαι εἰς ἀλλήλους
ἐποίησαν τό χειρόγραφον, τό αὐτό ἐστίν.
Πῶς γάρ φυλάξουσιν ὃ φησιν ὁ Χριστός,
τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλλω ἔξω;
ἔρχεταί τις διερωτῶν,
ζητῶν μαθεῖν τήν ἀλήθειαν,
εἴτε ἡγούμενος εἴτε τις ἄλλος·
τί ἀποκριθήσεται ὁ ἡγούμενος;
δῆλον ὅτι,
παραγγελίαν ἔλαβον μή λαλεῖν.
Εἴθε
οὕτω μόνον·
ἀλλά, μηδέ εἰσδέξασθαί σε
εἰς τό μοναστήριον καί συναλισθῆναι.
ὁ
Χριστός λέγει, δέξαι καί δίδαξον·
ἐάν γάρ ὑποστείλῃ, φησίν,
οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή
μου ἐν αὐτῷ.
ἐγγράφως οὖν ἐποίησαν
ἵνα τῷ βασιλεῖ πειθαρχοῦσιν
ἀπεναντίας τοῦ Χριστοῦ».
Ἐδῶ φυσικά
διδάσκει, πέραν τῶν ἄλλων, ὁ ὅσιος
ὅτι καί ἡ σιωπή εἰς τά θέματα τῆς πίστεως
εἶναι συμβιβασμός καί προδοσία.
Ὅλα αὐτά καί ἄλλα παρόμοια περιστατικά
νομίζω ταιριάζουν ἀπόλυτα
καί στήν ἰδική μας ἐποχή,
κατά τήν ὁποία οἱ ἡγούμενοι
καί μάλιστα τοῦ Ἁγ. Ὄρους
κατέχουν τίς θέσεις των
μέ συμβιβασμό τῆς πίστεως
καί μάλιστα μνημονεύοντας
καί
ἀναγνωρίζοντας ἕναν αἱρετικό Πατριάρχη.
Οἱ δέ Ἐσφιγμενίτες Πατέρες διώκονται
σήμερα
ὄχι μόνο ἀπό τούς αἱρετικούς,
ἀλλά καί ἀπό αὐτούς πού συνευδοκοῦν
καί
ἀκολουθοῦν καί ἀναγνωρίζουν τούς αἱρετικούς,
δηλαδή τούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς
καί ἡγουμένους.
Αὐτά ὅλα εἶναι σημεῖα καταπτώσεως τοῦ μοναχισμοῦ
καί
σηματοδοτοῦν τά ἔσχατα χρόνια
καί τήν ἑτοιμασία διά τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου.
Περιοχή Ἀμπελακίων 7.8.2013
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς
................................................................................................
