Πράγματι όμορφο το video. Έζησα στο εξωτερικό (Γερμανία) για κάποια χρόνια και έτσι κατάφερα να δω την Ελλάδα από απόσταση και το "εξωτερικό" από κοντά. Επανεκτίμησα πολλά πράγματα.Υπέρ και κατά. Άσπρα και μαύρα, με όλα τα ενδιάμεσα χρώματα. Μια παρατήρηση χαρκτηριστική: Στη Βυζαντινή σημειογραφία, τα σημεία δηλώνουν σχέσεις. Ξεκινάς π.χ. από το νη και προχωράς αναλόγως των σημειούμενων ενδείξεων. Καμιά νότα δεν είναι "απόλυτη", δε στέκεται "σημειογραφικά" από μόνη της. Αποκτά νόημα, ανάλογα με το τι προηγείται και το τι ακολουθεί. Στην Ευρωπαϊκή σημειολογία, οι νότες έχουν "εγωϊστική" υπόσταση. Διαβάζονται ανεξάρτητα από τις άλλες (πέρα από άλλα βοηθητικά σημεία). Νομίζω πως αυτή η διαφορά "σημειώνει" καλά τους ποικίλους άλλους τρόπους αντίληψης σε κάθε τομέα της ζωής. Φίλος θεολόγος θα έλεγε "φταίει το σχίσμα" Η σαλογραία τι; Τ.Π.
Φίλ. Τ.Π. Πολύ ενδιαφέρουσα, η αναλογία στο σχόλιό σου, και ευχαριστώ για τη σημαντική πληροφορία.
Είμαι ξύπνια απ’ τις 4 το πρωί, ταξίδεψα από Πάτρα, στις Σπέτσες στο Ιερό Ησυχαστήριο Παναγίας Γοργοεπηκόου και Μυροφόρων και επέστρεψα στην Πάτρα, προ ολίγου.
Ρωτάς, λοιπόν, μια... ξεκουρδισμένη γραία, να σου πει γνώμη, πουλάκι μου; ;-) Μια και θέτεις απορία, οφείλω να απαντήσω συνοπτικά αυτό που πιστεύω, ότι δηλαδή ΟΛΗ την καταστροφή οπωσδήποτε την φέρνει η δαιμονική ανυπακοή μας, απέναντι στους ενεργούς, πνευματικούς νόμους, ανυπακοή που πηγάζει απ’ τον αχαλίνωτο ΕΓΩ-κεντρισμό μας.
Ξεκινάει η "μικρή" μας κόλαση απ’ το αδιόρατο πέταγμα της κενόδοξης πεταλούδας εντός μας-ατομικά, και ολοκληρώνεται η μεγάλη κόλαση της ανθρωπότητας, με το Χάος όλων των επι μέρους ΕΓΩ-κεντρισμών, καθώς αθροίζονται και εκρήγνυνται σε μια παγκόσμια θύελλα αμαρτίας δηλαδή, πνευματικής α-στοχίας. ;-)
Το Σχίσμα των Εκκλησιών, οπωσδήποτε, προέκυψε ως η πυρηνική διάσπαση, αυτού του ατομικού ΕΓΩ-κεντρισμού πλείστων ακατήχητων πιστών, που παρασύρθηκαν-ως μη όφειλαν- απ’ τις μωροφιλοδοξίες των «πνευματικών», ηγετών τους.
Το Σχίσμα των Εκκλησιών, οπωσδήποτε, προέκυψε ως η πυρηνική διάσπαση, αυτού του ατομικού ΕΓΩ-κεντρισμού πλείστων ακατήχητων πιστών, που παρασύρθηκαν-ως μη όφειλαν- απ’ τις μωροφιλοδοξίες των «πνευματικών», ηγετών τους.
Και συνεχίζεται για τον ίδιο, πνευματικό, λόγο. Αν είναι μόνο αυτός ο λόγος.
Κρίμα, βρε, γραία...ήμασταν κοντά το σκ αυτό...λίγα χιλιόμετρα απόσταση..τώρα; πάρα πολλά ;-)
παπά-Κώστα μου Καλημέρες! ;-) Αυτό το βίντεο μου άρεσε για μυστήριους λόγους. ;-)
Ο βασικότερος είναι το άγριο κατ'αρχάς ύφος του Κρητίκαρου που κοψοχόλιασε τον ξένο τουρίστα, ενώ η υπέροχη έκπληξη της ολόθερμης φιλοξενίας φυλάχτηκε για το τέλος.
Αυτό υπήρξε το ήθος των Ορθοδόξων,παλιότερα.
Όχι ευγενέστατο με την πρώτη ματιά και άψογο κατά τα σύγχρονα ευρωμπουρδιστανικά πρότυπα - που θα μουρμούριζε και ο τρελιάρης ο ΖΟΥΡΑΡΙΣ- αλλά υπαγορευόμενο από αγνά κίνητρα που αναπλάθονταν μέσα από το Λόγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η Ορθόδοξη ενορία για αιώνες ανά-πλαθε με αγάπη και αυτοθυσία για το συν-άνθρωπο-όποιος και αν ήταν αυτός-τις συνειδήσεις των πιστών της.
Πράγματι όμορφο το video.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈζησα στο εξωτερικό (Γερμανία) για κάποια χρόνια και έτσι κατάφερα να δω την Ελλάδα από απόσταση και το "εξωτερικό" από κοντά. Επανεκτίμησα πολλά πράγματα.Υπέρ και κατά. Άσπρα και μαύρα, με όλα τα ενδιάμεσα χρώματα.
Μια παρατήρηση χαρκτηριστική: Στη Βυζαντινή σημειογραφία, τα σημεία δηλώνουν σχέσεις. Ξεκινάς π.χ. από το νη και προχωράς αναλόγως των σημειούμενων ενδείξεων. Καμιά νότα δεν είναι "απόλυτη", δε στέκεται "σημειογραφικά" από μόνη της. Αποκτά νόημα, ανάλογα με το τι προηγείται και το τι ακολουθεί. Στην Ευρωπαϊκή σημειολογία, οι νότες έχουν "εγωϊστική" υπόσταση. Διαβάζονται ανεξάρτητα από τις άλλες (πέρα από άλλα βοηθητικά σημεία).
Νομίζω πως αυτή η διαφορά "σημειώνει" καλά τους ποικίλους άλλους τρόπους αντίληψης σε κάθε τομέα της ζωής.
Φίλος θεολόγος θα έλεγε "φταίει το σχίσμα"
Η σαλογραία τι;
Τ.Π.
Φίλ. Τ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρουσα, η αναλογία στο σχόλιό σου, και ευχαριστώ για τη σημαντική πληροφορία.
Είμαι ξύπνια απ’ τις 4 το πρωί, ταξίδεψα από Πάτρα, στις Σπέτσες στο Ιερό Ησυχαστήριο Παναγίας Γοργοεπηκόου και Μυροφόρων και επέστρεψα στην Πάτρα, προ ολίγου.
Ρωτάς, λοιπόν, μια... ξεκουρδισμένη γραία,
να σου πει γνώμη, πουλάκι μου;
;-)
Μια και θέτεις απορία, οφείλω να απαντήσω συνοπτικά αυτό που πιστεύω, ότι δηλαδή ΟΛΗ την καταστροφή οπωσδήποτε την φέρνει η δαιμονική ανυπακοή μας, απέναντι στους ενεργούς, πνευματικούς νόμους, ανυπακοή που πηγάζει απ’ τον αχαλίνωτο ΕΓΩ-κεντρισμό μας.
Ξεκινάει η "μικρή" μας κόλαση απ’ το αδιόρατο πέταγμα της κενόδοξης πεταλούδας εντός μας-ατομικά, και ολοκληρώνεται η μεγάλη κόλαση της ανθρωπότητας, με το Χάος όλων των επι μέρους
ΕΓΩ-κεντρισμών, καθώς αθροίζονται και εκρήγνυνται σε μια παγκόσμια θύελλα αμαρτίας δηλαδή, πνευματικής α-στοχίας.
;-)
Το Σχίσμα των Εκκλησιών, οπωσδήποτε, προέκυψε
ως η πυρηνική διάσπαση, αυτού του ατομικού ΕΓΩ-κεντρισμού πλείστων ακατήχητων πιστών, που παρασύρθηκαν-ως μη όφειλαν- απ’ τις μωροφιλοδοξίες των «πνευματικών», ηγετών τους.
Το Σχίσμα των Εκκλησιών, οπωσδήποτε, προέκυψε
ΑπάντησηΔιαγραφήως η πυρηνική διάσπαση, αυτού του ατομικού ΕΓΩ-κεντρισμού πλείστων ακατήχητων πιστών, που παρασύρθηκαν-ως μη όφειλαν- απ’ τις μωροφιλοδοξίες των «πνευματικών», ηγετών τους.
Και συνεχίζεται για τον ίδιο, πνευματικό, λόγο. Αν είναι μόνο αυτός ο λόγος.
Κρίμα, βρε, γραία...ήμασταν κοντά το σκ αυτό...λίγα χιλιόμετρα απόσταση..τώρα; πάρα πολλά ;-)
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ φιλ. Τ.Π.
-Κάθε εμπόδιο για καλό!
;-)
Λες να μονοπωλούσαμε τα μμε; after? xaxaxaa
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Φιλ.Τ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγραψα ένα σχόλιο στο σχόλιό σου, δεν πρόλαβα να το σώσω, κάτι πατήθηκε λάθος και το έχασα.
Δεν θα το επαναλάβω....δεν προλαβαίνω..
;-) Άλλη φορά θα επανέλθω στο θέμα των εκνευριστικών εν μοναστηρίοις, μουμουέ...
;-)
Χαίρε και υγίαινε πάντοτε διοτι
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ο Κύριος!
Ωραία διαφήμιση!Μου άνοιξε την όρεξη με όλα αυτά τα φαγητά!
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
παπά-Κώστα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρες!
;-)
Αυτό το βίντεο μου άρεσε για μυστήριους λόγους.
;-)
Ο βασικότερος είναι το άγριο κατ'αρχάς ύφος του Κρητίκαρου που κοψοχόλιασε τον ξένο τουρίστα, ενώ η υπέροχη έκπληξη της ολόθερμης φιλοξενίας φυλάχτηκε για το τέλος.
Αυτό υπήρξε το ήθος των Ορθοδόξων,παλιότερα.
Όχι ευγενέστατο με την πρώτη ματιά και άψογο κατά τα σύγχρονα ευρωμπουρδιστανικά πρότυπα
- που θα μουρμούριζε και ο τρελιάρης ο ΖΟΥΡΑΡΙΣ- αλλά υπαγορευόμενο από αγνά κίνητρα που αναπλάθονταν μέσα από το Λόγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η Ορθόδοξη ενορία για αιώνες ανά-πλαθε με αγάπη και αυτοθυσία για το συν-άνθρωπο-όποιος και αν ήταν αυτός-τις συνειδήσεις των πιστών της.