Χωρίς κατά Θεόν πένθος, κατά θεόν κοινωνία, και κατά Θεόν ελπίδα....

Χριστός Ανέστη, λατρεμένο!

Στην προηγούμενη, ανάρτηση, 
σου πρόσφερα ενδιαφέρουσες και άψογα διατυπωμένες
επισημάνσεις, της λογιότατης Φωτεινής Τσαλίκογλου
περί πένθους, ουτοπίας και ελπίδας.

Οι υπογραμμίσσεις στο κείμενό της, είναι δικές μου.

-Τι θα της ψιθύριζα ντροπαλά, όμως, η λώλα, της σοφής κυρίας,
αν τύχαινε και τη συναντούσα;

Θα της μουρμούριζα
αυτά  τα δυο λόγια του σημερινού μου τίτλου,
που αποκαλύπτονται και ως η εμπειρία
όλης της Ορθόδοξης ζωής
δια μέσου των αιώνων.

Ότι δηλαδή, χωρίς
κατά Θεόν πένθος,  
κατά Θεόν κοινωνία 
και κατά Θεόν ελπίδα

σωτηρία, και ειρήνη
και ενότητα των ψυχικών  δυνάμεων
ουδείς μπορεί να αποκτήσει. 

Αδύνατον, των αδυνάτων αδύνατον,
να νικηθούν 
άνευ της Δυνάμεως του Αναστημένου  Ιησού Χριστού,

τα εν ημίν δολίως κρυπτόμενα, 
αγριαίνοντα, και αενάως πρωτεϊκώς μεταμορφούμενα
-ως τίγρεις ανήμερες- εφάμαρτα πάθη.

Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα,
τέτοιου είδους λύτρωση,
οποίαν  φαντάζονται 
οι ψυχολόγοι
και οι κοινωνιολόγοι
και οι κοσμικοί φιλόσοφοι 
του νυν αιώνος, του απατεώνος.

Δεν είναι δυνατόν  να υπάρξει,
επειδή απ' το Θεό-Λόγο, πλαστήκαμε 
και φτιαχτήκαμε έτσι,

ώστε να βρίσκουμε την ανάπαυση,
αναπνεύοντας πνευματικά
μέσα στην  Αγιοτριαδική  Παρουσία, 

εμπιστευόμενοι   το σχέδιό Της για μας,

και την αιώνια Αγάπη Της...

Σαλογραία