(Έτρωγε κάποτε ο Διογένης σε ένα καπηλειό. Όταν περνούσε ο Δημοσθένης, τον καλούσε. Κι' αφού, ο δε, δεν υπάκουε: «Αισχύνεσαι», του είπε, «Δημοσθένη, να παρέλθεις στο καπηλειό; Και, μήπως, ο κύριός σου καθ' εκάστην ημέραν εδώ δεν μπαίνει;» εννοώντας τους δημότες (ως σύνολον) και ένα έκαστον εξ αυτών (και, τοιουτοτρόπως) δηλώνοντας ότι οι δημηγόροι και οι ρήτορες είναι δούλοι του πλήθους.) Κάποτε όταν ξένοι πήγαν να δούν τον Δημοσθένη στην Παιανία σήκωσε το μεσαίο δάκτυλο και τους είπε <>. παπα-Κώστας
χαχα! το έλαβα το μήνυμα. Για παιδική ηλικία μόνη τρελή θα μιλάει εδώ μέσα-και αυτή μόνο στις παλαιότερες αναρτήσεις. ΣΤις πρόσφατες το έχω αμελήσει...
Μου φαινεται πως κανεις πλεον δεν ειναι σωσμενος, ειτε ειχε καλη παιδικη ηλικια ειτε οχι.
Δεν ξερω, σημερα ενιωσα καπως απελπισμενη, πως τιποτα δε με σωζει πλεον. Ακουω και παραπονα απο δικους μου ανθρωπους και αυτο ριχνει και εμενα....
Για να 'σωθουμε' (και εννοω πνευματικα φυσικα) εχουμε μεγαλο αγωνα μπροστα μας... καποιες φορες λεω, δε θα σωθω, ειμαι τοσο βυθισμενη στην αμαρτια. Επισης τα παιδια που θα φερω καποια στιγμη στον κοσμο, Θεου θεληματος, πως θα μου βγουν; Πως θα σωθουν και αυτες οι ψυχες; Υπαρχει τοσο δυστυχια σε αυτη τη ζωη...
Τελικα καταλαβα - μετα απο εκει που πεφτω τοσο χαμηλα, ξανα ανεβαινω με την ελπιδα -πως ΜΟΝΟ με τον Χριστο μπορουμε να σωθουμε...εκει πρεπει να βασισουμε την καθε μας ελπιδα. Ε;
Λάουρα καλή μου λογικές οι αγωνίες σου. Εκφράζουν και μένα, και πλήθος ανθρώπων.
Είναι τόσο συντριπτικό το βάρος των γεγονότων επανω στις ψυχές σήμερα, και λείπουν οι εν Κυρίω αλείπτες και εμψυχωτές, όμως, "ει δυνάμεθα πιστεύσαι πάντα δυνατά τω πιστεύοντι".
Εχω δει θαύματα μεγάλα στην προσωπική μου ζωή.
Αρκεί να συνεχίζουμε έκαστος, το μικρό του αγώνα.
Ένα λεπτό κάθε φορά. Μία μέρα κάθε φορά. Όσον δυνάμεθα. Όσο καταλαβαίνουμε.
Το αποτέλεσμα μπορεί να μας εκπλήξει. Ο τολμών και ο επιμένων, νικά.
Ήλε μου το κοτόπουλο Παταβούκο που τον είχα κάνει και ανάρτηση παλιότερα,
τον χάρισα στο κοτέτσι ένος ανθρώπου που έγινε αφορμή- παρά τη θέλησή του βεβαίως- να ανοίξω το μπλογκάκι αυτό. ;-) Ο Παταβούκος είναι κοκοράκι... Φέτος το Πάσχα θα αγοράσω καινούργιο κοτοπουλάκι.
Είναι πολύ αστεία αυτά τα μικρά...τι να σου πω...αγορασε και συ ένα...θα διασκεδάσεις... ;-) Αξίζει να γράψεις- μια που έχεις και εξαιρετικήγ γραφίδα- και ένα παιδικό βιβλίο για τα χαριτωμένα πλάσματα τους Παταβούκους!
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή"...γεγενήσθαι καλώς και πεπαιδεύσθαι σωφρόνως και βεβιωκέναι φιλοτίμως..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκπαλαι αποκτημένο εκ Δημοσθένους.
Την καλησπέρα μας.
;-) Φιλ. ανων. των 7:05 Μούρλια ο Δημοσθένης μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε!
(Έτρωγε κάποτε ο Διογένης σε ένα καπηλειό. Όταν περνούσε ο Δημοσθένης, τον καλούσε. Κι' αφού, ο δε, δεν υπάκουε:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Αισχύνεσαι», του είπε, «Δημοσθένη, να παρέλθεις στο καπηλειό; Και, μήπως, ο κύριός σου καθ' εκάστην ημέραν εδώ δεν μπαίνει;» εννοώντας τους δημότες (ως σύνολον) και ένα έκαστον εξ αυτών (και, τοιουτοτρόπως) δηλώνοντας ότι οι δημηγόροι και οι ρήτορες είναι δούλοι του πλήθους.)
Κάποτε όταν ξένοι πήγαν να δούν τον Δημοσθένη στην Παιανία σήκωσε το μεσαίο δάκτυλο και τους είπε <>.
παπα-Κώστας
χαχα! το έλαβα το μήνυμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια παιδική ηλικία μόνη τρελή θα μιλάει εδώ μέσα-και αυτή μόνο στις παλαιότερες αναρτήσεις.
ΣΤις πρόσφατες το έχω αμελήσει...
Γιατί είναι σωσμένος;Εξήγηση παρακαλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξήγηση; πού να βρούμε τώρα το Ντοστογιέφσκι να μας εξηγήσει;
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Μου φαινεται πως κανεις πλεον δεν ειναι σωσμενος, ειτε ειχε καλη παιδικη ηλικια ειτε οχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξερω, σημερα ενιωσα καπως απελπισμενη, πως τιποτα δε με σωζει πλεον. Ακουω και παραπονα απο δικους μου ανθρωπους και αυτο ριχνει και εμενα....
Για να 'σωθουμε' (και εννοω πνευματικα φυσικα) εχουμε μεγαλο αγωνα μπροστα μας... καποιες φορες λεω, δε θα σωθω, ειμαι τοσο βυθισμενη στην αμαρτια. Επισης τα παιδια που θα φερω καποια στιγμη στον κοσμο, Θεου θεληματος, πως θα μου βγουν; Πως θα σωθουν και αυτες οι ψυχες; Υπαρχει τοσο δυστυχια σε αυτη τη ζωη...
Τελικα καταλαβα - μετα απο εκει που πεφτω τοσο χαμηλα, ξανα ανεβαινω με την ελπιδα -πως ΜΟΝΟ με τον Χριστο μπορουμε να σωθουμε...εκει πρεπει να βασισουμε την καθε μας ελπιδα. Ε;
Πολλα φιλια και χαιρετισμους Ευα μου!
Laura
Λάουρα καλή μου
ΑπάντησηΔιαγραφήλογικές οι αγωνίες σου.
Εκφράζουν και μένα, και πλήθος ανθρώπων.
Είναι τόσο συντριπτικό το βάρος των γεγονότων επανω στις ψυχές σήμερα, και λείπουν οι εν Κυρίω αλείπτες και εμψυχωτές, όμως, "ει δυνάμεθα πιστεύσαι πάντα δυνατά τω πιστεύοντι".
Εχω δει θαύματα μεγάλα στην προσωπική μου ζωή.
Αρκεί να συνεχίζουμε έκαστος, το μικρό του αγώνα.
Ένα λεπτό κάθε φορά.
Μία μέρα κάθε φορά.
Όσον δυνάμεθα.
Όσο καταλαβαίνουμε.
Το αποτέλεσμα μπορεί να μας εκπλήξει.
Ο τολμών και ο επιμένων, νικά.
Η Δυναμη, δεν είναι δική μας.
Είναι δική Του!
Πολυ ομορφα και σωστα τα λογια σου, αγαπητη μου. Με καλυψες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα εισαι παντα καλα!
Φιλια! :-)
Πολύ ευθύμησα με τη φωτογραφία του πτηνού καλή μου Σαλογραία. Ο Παταβούκος αλήθεια, τι κάνει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλος
Ήλε μου
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κοτόπουλο Παταβούκο
που τον είχα κάνει και ανάρτηση παλιότερα,
τον χάρισα στο κοτέτσι ένος ανθρώπου που έγινε αφορμή- παρά τη θέλησή του βεβαίως- να ανοίξω το μπλογκάκι αυτό.
;-)
Ο Παταβούκος είναι κοκοράκι...
Φέτος το Πάσχα θα αγοράσω καινούργιο κοτοπουλάκι.
Είναι πολύ αστεία αυτά τα μικρά...τι να σου πω...αγορασε και συ ένα...θα διασκεδάσεις...
;-)
Αξίζει να γράψεις- μια που έχεις και εξαιρετικήγ γραφίδα- και ένα παιδικό βιβλίο για τα χαριτωμένα πλάσματα τους Παταβούκους!