O Ζαχαρίας , τα φίδια και ο όρκος

«Πάλιν ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐκ ἐπιορκήσεις, ἀποδώσεις δὲ τῷ Κυρίῳ τοὺς ὅρκους σου.

34 ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ὀμόσαι ὅλως· 

μήτε ἐν τῷ οὐρανῷ, ὅτι θρόνος ἐστὶ τοῦ Θεοῦ· 35 μήτε ἐν τῇ γῇ, ὅτι ὑποπόδιόν ἐστι τῶν ποδῶν αὐτοῦ· μήτε εἰς ῾Ιεροσόλυμα, ὅτι πόλις ἐστὶ τοῦ μεγάλου βασιλέως· 36 μήτε ἐν τῇ κεφαλῇ σου ὀμόσῃς, ὅτι οὐ δύνασαι μίαν τρίχα λευκὴν ἢ μέλαιναν ποιῆσαι.

37 ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· 

τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν»

(Κατά Ματθαίον  κεφ. ε,  στ.34-37)

Αποπροσανατολισμένο και λατρεμένο  μου

προχτές   η  επίσημη σκηνή της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης, που είδα στο δελτίο ειδήσεων της τυφλεόρασης, έφερε στο νου μου, τον  εν Κυρίω, εκλεκτό   αδελφό, Ζαχαρία.

-Ποιος είναι, πάλι, αυτός ο Ζαχαρίας, τρελόγρια  μου;

-Να σου παραθέσω τις ψηφίδες των εικόνων  πάραυτα,  να το συλλάβεις το παζλ της ημέρας, το θεολογικότατο.

Ο Ζαχαρίας υπήρξε ευειδής, γελαστός  νέος,  εικοσιπέντε- το πολύ τριάντα-  χρονών, αγρότης, στην περιοχή της Μεσσηνίας-  εκεί που ήμουν και γω νεοδιόριστη -εις την υπηρεσίαν της  Πατρίδος-  κόρη, τρέφουσα  πλούσια καστανή χαίτη - άλλων δασών,  αμαδρυάς- παρήλθον εν ευλογίαις  οι χρόνοι εκείνοι- δόξα στον Κύριο!

Δεν θυμάμαι πια  πώς γνωριστήκαμε με τον γλυκύ- πλην ουδόλως  γλυκερόν-   Ζαχαρία ούτε κι  ενδιαφέρει εξάλλου.

Ο Ζαχαρίας είχε- δεν είχε τελειώσει το δημοτικό, κι  αυτό δεν θα το σημείωνα, όμως,  το αναφέρω, επειδή όταν κουβέντιαζε, πέταγε  αραιά και πού, κάτι  ...γλωσσικά   τουβλάκια, τα οποία  δημιουργούσαν  στην ψυχή τού ακούοντος,  ένα...  συναισθηματικό ξεπαγιασματάκι, ανεπαίσθητο.

(η έλξη των ανθρώπων  και η άπωση,  σε τι λεπτομέρεια της λεπτομέρειας, ω λεπτομέρειαααα, σε  τι ψιλή τρίχα κρέμεται! Οι αιώνες γνωρίζουν!)

Πολλοί τα «έπιαναν»  τα ...τουβλάκια, λίγοι τα καταλάβαιναν,  όπως έλεγε και η μαμά η συχωρεμένη-κυριότατα  ο ίδιος δεν  τά 'βλεπε - "tragic" θα αναφωνούσε και μια γνωστή  φιλενάδα- έτσι η πλεονάζουσα   αυτοπεποίθησή του,  ουδόλως τον εγκατέλιπε- κι  όλα καλά, όλα ανθηρόταταααα!

 Τώρα που έγραψα  "ανθηρότατα", ενθυμούμαι- η πάλαι ποτέ  ευανθής - ότι τω καιρώ εκείνω, ο ιππότης Ζαχαρίας,  μού πρόσφερε κάποιο πρωί, χαμογελώντας- σε χειροποίητο καλαθάκι βαλμένα-  φρέσκα «μανουσάκια-μανουσάκιαααα!»

 Λεπτή, αυτή  η  χειρονομία!  Αλήθεια, με σκλάβωσε, αφού τη θυμούμαι ακόμη!

Ωστόσο οφείλω να ομολογήσω  με ντροπαλό  και χαμηλοβλεπούσικο ύφος, όπως συνήθως, σεβαστέ μοι πάτερ, ότι:  λίγη γραμματική, αν κάτεχε   ο ρομαντικός  νέος εκείνος, ( τις οίδεν; εξάλλου  ελεύθερο κορίτσι ήμουνα τότε) 

μπορεί και να τον ερωτευόμουνα κάμποσο, και όλος ο βίος  να είχε μια άλλη εξέλιξη,   πλην όμως...εφόσον από  γραμματική,  δε σκάμπαζε «γρυ», το ειδύλλιο-θα σε απογοητεύσω- ούτε κατά φαντασίαν δεν μας προέκυψε-  glory glory  στον Κύριο!

 Ούτω  πως και χάριτι θεία,   τη γλύτωσε ο μακάριος  Ζαχαρίας  τη συγκεκριμένη… γαμοπαγίδα

(κατά το "ποντικοπαγίδα" η λέξη "γαμοπαγίδα"),

 γι αυτό σου τονίζω   ότι: «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και «κάθε εμπόδιο για καλό» ή «αν είναι νά ρθει θε ναρθεί αλλιώς θα προσπεράσει»-  με πιάνεις;

-Σε πιάνω! προχώρα! άμα αρχίζεις την άχρηστη  πολυλογία, τα νεύρα μου κυρά μου! τα νεύρα μου, κάνει και ζέστη, έλεος!

 -Άχρηστη  πολυλογία»; αχάριστο alter ego μου!

Επιδίδομαι  σε... γαργαλιστικές....

 (τρόπος του λέγειν "γαργαλιστικές" ... τίμιε  πάτερ μου, μηννννν... αγριεύει το μάτι σου)...

....λεπτομέρειες προκειμένου  να σου ζωντανέψω την εικόνα, να σε βοηθήσω να καταλάβεις καλύτερα  και συ «μου τη λές» κι από πάνω; ασέβαστη!

-Τιμωρία!  

Θα σου τραβήξω, χαμένο,  σφαλιάρα κασσιδιάρικη και θά  'ρθεις στα ίσια σου!

............................................................................

(Σε αυτό το σημείο της ανάρτησης,  διημείφθησαν διάφορα, χάριν συντομίας-και μη σκανδαλισμού σου- τα παραλείπω, ευλαβικέ αναγνώστα μου )

.................................................

...................................................

-Λοιπόν;  

Που είχαμε μείνει μετά τον... σχιζοκαβγά; 

Τι δια των λέξεων, σήμερον,  περιγράφαμε; 

-Περιγράφαμε  τις αναμνήσεις απ' τον Ζαχαρία τον αλησμόνητο!

-Α μάλιστα.!

Ας είναι καλά, όπου και αν βρίσκεται, αν ζεί ακόμη, βεβαίως-  θα κοντεύει να γίνει Μαθουσαλίξ  τώρα κι αυτός -σαν και του λόγου μου-   εξάλλου  η ζωή εκάστου αποτελεί πολυτιμότατον δώρον ανά παν  δεύτερον ανανεούμενον- τα ξέρεις, τα γράφω  πλειστάκις-  τα επαναλαμβάνω, ωστόσο κάθε τρεις, προς μεγαλυτέραν εμπέδωσινννν!.

-Και διατί, λοιπόν,  μου έμεινε αξέχαστη αυτή  αύτη  η ψυχή τού αγροτόπαιδος Ζαχαρίου;

Διότι,ο καλόβολος και νορμάλ κατά τα άλλα προκομένος  πάλληξ,  έκρυβε  ένα βίτσιο παράξενο.

-Τι βίτσιο;

-Δεν το φαντάζεσαι!

Παθιαζόταν με τα φίδια, ο φέρελπις νέος!

-Απίστευτο!

Τότε δεν υπήρχε παντού στα χωριά  τυφλεόραση, ούτε ξέραμε τους «κουμπιούτερ», δεν είχαν γίνει -ακόμα- της μόδας, οι σαύρες και  τα  ερπετά, δεν τα πουλάγαν -τα σιχαμένα μου-  σε πετ-σοπάδικα, όοοοχι!

Ο Ζαχαρίας  μπορώ να σε διαβεβαιώσω,  ανωμοτί,  υπήρξε  πρωτοπόρος στην εν λόγω ξεχωριστή  ενασχόληση.

 Η αλήθεια είναι  πως δεν   σκέφτηκα να διερευνήσω  τι κόλλημα «είχε φάει» με το είδος αυτό των πλασμάτων

(παρακαλώ τους πσυχίατρους, και τις... πονηρεμένες κουλτουριάρες που περνάν από τη σελίδα,  να μην αρχίσουν τα ψυχαναλυτικά  τους,

 « ίλεως ίλεως, ζαβακατρανέμια!» )

 Κάθε τόσο, όμως,  εκεί στους αγρούς  που έτρεχε από πρωίας μέχρι νυκτός, με τα τρακτέρια του,  προκειμένου  να βγάζει τον επιούσιον,  

(διότι ήτον και το πρώτον  νοικοκυρόπαιδο της περιοχής Μεσσηνίας, με τα σέα του, με τα μέα του, με όλα τα εργαλεία του)

 εκεί, λέγω, που χωραφαρμένιζε, γεμάτος ενέργεια,  όλο και κάποιο κομψό, γυαλιστερό  φιδάκι- στο εντελώς  απροσδόκητο- ξεπεταγόταν  μπροστά του! 

Ως που να ουρλιάξεις, πανικόβλητος,  εσύ, ο ανυποψίαστος φίλος,  στεντορεία τη φωνή, κι ως το Θεό  φρικαρισμένος :

- Ζαχαρίααα! φίδι μαύρο και κολοβό που σε έφαγε!

 ο  Ζαχαρίας είχε καπακώσει αστραπιαίως το φίδουκλα, αφαιρώντας    με ταχυδακτυλουργία  Χουντίνι , το δηλητήριο- αν τύγχανεν επικινδύνως  ιοβόλος ο όφις -λόγου χάρη, οι έχιδνες.

Στη συνέχεια ..ως λάφυρο πολύτιμο,  έφερνε  περιχαρής  στο σπίτι , με τρυφερότητα  το... πλάσμα, διπλωμένο στο τσεπάκι τού παντελονιού,  ή του πουκάμισου, κοινώς,  τον όφι τον αναγόρευε -δια της φροντίδος-  σε   κατοικίδιο- "βάι βάι μανούλα μ'" - και εφεξής,  την έχιδνα, ή τη δεντρογαλιά, ας πούμε,  την   τάιζε, τη φρόντιζε, την  έχωνε στοργικά  κάτω από το μαξιλάρι, όταν ερχόταν η  ώρα του ύπνου, για...χρυσή

-ασημί -ακριβέστερον-  παρεούλα του,

-   κι οι οχιές, κατά βάθος   " στοργή και προδέρμ" ψάχνουν απεγνωσμένα -

ναι, ναι!  τέτοιες απείρου κάλλους σκηνές ξετυλίγονταν,  και ελάχιστα απ' όσα συνέβαιναν   αναφέρω- δεν θέλω να σε κουράσω περιστεράκι μου!

Όταν ξημέρωνε ο Θεός την ημερα- αφού ο γόης  φιδιών (και ουχί κοριτσιών)   είχε χαράματα,  πάρει τους δρόμους για τα χτήματα-πλησίαζε  η μάνα του Ζαχαρία, η  καλή γυναίκα,  ανυποψίαστη, να σάξει  τον κράββατον.

Καθώς μισοτράβαγε την κουβέρτα,  ιδού,  αγουροξυπνημένο,  και το ευτυχισμένο φιδάκι, να τεντώνεται νωχελικά,  στης ευνής,  τα σεντόνια!

 -Παναγία μου!!!

 Η μήτηρ,  αναπηδούσε  ως το ταβάνι,  κοψοχολιασμένη, χαχα... απορούσε  μετά ο Ζαχαρίας, παρότι νοικοκυρόπαιδο, γιατί δε "σταύρωνε",  λέει, γυναίκα- ούτε στον ύπνο του- τέλος πάντων μην ανοίγω πολύ τη συζήτηση,  δεν είναι  θέμα μας,   της παντρειάς τα κωλύματα, φιλάρα αναγνώστα, ας προχωρήσω, μετά την εύθυμον ταύτην εισαγωγήν, εις το ουσιαστικόν και σοβαρόν  παρασύνθημα.

-Ποίον ήτον, νομίζεις, το δεύτερον πάθος του Ζαχαρία;

Το δεύτερον πάθος του Ζαχαρία ήταν η Αλήθεια του Κυρίου Ιησού Χριστού.

 Διάβαζε το Ευαγγέλιο καθημερινά και αγωνιζόταν ψέμα να μη λερώσει τα χείλη του, και να είναι ο λόγος του «ναι, ναι» ή «όχι, όχι», όπως ταιριάζει σε άνθρώπους   περήφανους  και όχι σε δούλους περίτρομους, ή σε χαφιέδες.

Το δηλητήριο των  όφεων,  ποτέ του  δεν το φοβήθηκε  ο ηρωικός  Ζαχαρίας,

ούτε τα στοιχεία της φύσεως, ούτε καν τις θεότρελες  τις  γυναίκες!

Ένα πράγμα μόνο, στη ζωή του,   φοβόταν ο ευλαβέστατος:

Της πολυπρόσωπης αμαρτίας το δηλητήριο το δραστικότατο, που εξοντώνει τις ψυχές στον Αιώνα.

Γι αυτό και  άπαξ  και  τον κάλεσαν σε  δίκη ως μάρτυρα, πηγαίνοντας  στο δικαστήριο να καταθέσει,  αρνήθηκε   να τοποθετήσει το χέρι του στο Ευαγγέλιο, επειδή-τόνισε  με θάρρος στους δικαστές:

-Ο Κύριος Ιησούς, κατηγορηματικά, απαγορεύει στους πιστούς Του, τον όρκο!

Οι δικαστές,  σε κείνη τη δίκη, εγκεφαλικό παραλίγο  να πάθουν- το  νιώθεις.

Δεν είχαν συνηθίσει,  απλός  θνητός και μάλιστα νέος, να  φέρνει στην μεγαλειότητά τους, θεολογικού  περιεχομένου, αντίρρηση!

Αντιμετωπίζοντας ωστόσο,  την μέχρι θανάτου  άρνηση του Ζαχαρία

να  ορκιστεί στο Ευαγγέλιο, όπως ο ανθρώπινος νόμος επέταττε,

τού έριξαν στα αφτιά  ποινή φυλάκισης  μηνών κάμποσων,  ποινή ανεξαγόραστη-  που ήταν όλη δική του!

Ο Ζαχαρίας  υπομονετικά, την εξέτισε.

Και διάβαζε  την Αγία Γραφή

στη φυλακή στο κελί του, γεμάτος θεία ειρήνη.

............................................................
.................................................................

Κατάλαβες τώρα γιατί  θυμήθηκα, τον  εντιμότατο  εκείνο,  αγρότη;

Επειδή  προσφάτως  -"θαύμασα"  στο δελτίο  ειδήσεων-  το επίσημο Ελλαδικό  ιερατείο  μαζί με τον  αρχηγό της  νέας κυβέρνησης  να παραβαίνουν πανηγυρικά την Απαγορευτική Εντολή περί του Όρκου  και όλη αυτή την Παράβαση, βεβαίως βεβαίως,  να την πραγματώνουν δήθεν με... ευλάβεια «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος»!

............................................................

................................................................

Αγαπημένο μου...

«Ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε»

Και κάπου τη "μπάλα", ως "Ελληνοχριστιανικόν  Έθνος" τη χάσαμε,  γι αυτό σου λέω:

Με έχουν ζώσει , ουχί του Ζαχαρία,

αλλά πολύ χειρότερα εκείνων - του Ζαχαρία –

Τα μαύρα-πίσσσα κατάμαυρααα!- ιοβόλα φιδάκια!

Μόνο μεγάλο θαύμα μάς σώζει! 

Καλό μας ξημέρωμα!

   

Σαλογραία