Mε τα μάτια καρφωμένα στους φονιάδες-V. GEORGIOU- "Ένα όνομα για την αιωνιότητα"

Οι Γενίτσαροι

"Το ανίκητο σώμα των εκλεκτών του τουρκικού στρατού οι Γενίτσαροι, που ωργανώθηκε  το 1334 και διαλύθηκε το 1826, 
είχε αποτελεσθή αποκλειστικά από χριστιανόπουλα, 
που είχαν παραδοθή για φόρο
 από τις χριστιανικές χώρες.

Κάθε μητέρα στη Ρουμανία (και όχι μόνο) έπρεπε,
 από τη μια μέρα στην άλλη, να πληρώσει τον τρομερό αυτό φόρο του αίματος, δίνοντας στον κατακτητή το δικό της παιδί. 

Αυτό γινόταν κανονικά περισσότερο από πέντε αιώνες.

Χωρίς λιποψυχία καμιά.

 Για να μπορούν να παραμένουν χριστιανοί. 

Αυτό ήταν το παιδομάζωμα, ο φόρος που δινότανε στους κατακτητές σε νεογέννητα παιδιά.

-Καταλαβαίνεις τώρα γιατί ο Τούρκος δεν μπορεί να είναι εχθρός μας , ακόμη και αν μας οδηγεί στο θάνατο, ακόμη και αν μας κόβη το κεφάλι με το τσεκούρι;

-Όχι απάντησα.

-Κανένας ευσεβής άνδρας και καμιά γυναίκα, προπαντός καμιά γυναίκα, δεν τόλμησαν ποτέ να σκοτώσουν , στους πέντε αιώνες κατοχής, με τα χέρια τους, ούτε ένα στρατιώτη κατακτητή.

Διότι όλοι οι στρατιώτες , όλοι οι γενίτσαροι, ήταν χριστιανόπουλα, που τα είχαν αναθρέψει, εκπαιδεύσει και ντύσει τούρκικα , και τα είχαν οπλίσει και απολύσει να μας αποδεκατίσουν. 

Αλλ’αν σκότωνε κανείς έναν απ’αυτούς τους Τούρκους,  που σκόρπιζαν τον  θάνατο και τον τρόμο, ήταν σχεδόν βέβαιος , πως σκότωνε το παιδί του, που είχε δώσει φόρο στο παιδομάζωμα.

Όλοι οι Τούρκοι στρατιώτες, ήταν οι γιοι μας κατά σάρκα, τα εξαδέλφια μας, τα αδέλφια μας...

Και δεν είχε κανείς κουράγιο να επαναλάβη το φόνο του Κάιν...

Να σκοτώσει τα αδέλφια του. Και τα παιδιά του. 

Έτσι έκαναν τα φράγματα με τα ανθρώπινα σώματα.

Έκαναν το παν για να τους σταματήσουν.

 Αλλά δεν τολμούσαν να τους σκοτώσουν.

 Προτιμούσαν να αφεθούν να σκοτωθούν.

Δεν ήταν λοιπόν μόνο το Ευαγγέλιο, ο Κύριος, που μας δίδαξε πως και ο εχθρός είναι αδελφός μας. 

Ήταν επίσης και η Ιστορία, που το δίδαξε στους Ρουμάνους και τους άλλους χριστιανούς.

Αν ήταν δυνατόν να δης τις Ρουμάνες γυναίκες μπροστά στο στρατό των Γενιτσάρων! ...

Οι Τούρκοι τις σκότωναν με αγριότητα

και κείνες πέθαιναν

με τα μάτια καρφωμένα στους φονείς, 

προσπαθώντας

να αναγνωρίσουν σ’αυτούς τους γιούς των, 

τα μωρά που τους είχαν ξερριζώσει 

απ’ την αγκαλιά τους,

μόλις γεννήθηκαν...".

(V. GEORGIOU από το βιβλίο του: «Ένα όνομα για την Αιωνιότητα» μετάφραση Ευθυμίου Στυλίου-αναδημοσίευση από το περιοδικό "Ο κόσμος της Ελληνίδος" Ιούνιος 2011 αρ.580)