Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Η μόνη ασφαλής πίεση στην ψυχή, είναι εκείνη, που η ίδια η ψυχή, φιλοτιμείται να εφαρμόσει επάνω στον εαυτόν της.






Μου αρέσει,  περιστεράκι  μου

(επειδή ο Θεός, δημιούργησε  την καρδιά  ασυμπίεστη και απαραβίαστη  από την επιθετική  βούληση των άλλων -ορατών και αοράτων, αγαθών και κακών  πνευμάτων)

μου αρέσει, επαναλαμβάνω, να φαντάζομαι την ψυχοσωματική  ύπαρξη τού κάθε προσώπου,  σαν ένα μπαλόνι που το φουσκώνουν, ενώ συνάμα βρίσκεται  μέσα του, ένας ολόκληρος άνθρωπος- ακριβώς όπως δείχνει το δεύτερο  βίντεο.

(και δεν έχει σημασία το ελαστικό υλικό ακριβώς του μπαλονιού. 
Μια απλή  εικόνα παίρνουμε, μια αναλογία-ποιητική αδεία- δημιουργούμε.
 Πάντως, στο δεύτερο βίντεο, το μπαλόνι,  μάλλον, δεν είναι πλαστικό, είπε άνθρωπος σχετικός με υλικά που ρωτήσαμε. Στο πρώτο και στο τρίτο βίντεο, είναι).

Ο άνθρωπος μέσα στο μπαλόνι( ως νους εκφραζόμενος  δια του εγκεφάλου)- μέ την ψυχή, ως εμψυχωτικό στοιχείο κυρίαρχο- είναι σε θέση- αυτός μόνος- με σχετική μικρή  βοήθεια απ' τους έξω-  να διαχειρίζεται - πιέζοντας εκ των έσω-  συναισθηματικά και πνευματικά τις δυνάμεις του, έτσι που το μπαλόνι της προσωπικότητάς του,  να κινείται ανάλαφρο, δημιουργικό και  σώο στο περιβάλλον.

"Η βασιλεία των Ουρανών, βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν", τόνισε  ο Κύριος.

Και εννοούσε όχι την εγωκεντρική σκοτεινή  βία εκάστου,  επάνω στον έτερο

( που επισύρει  μονίμως  καταστροφές, και  εγκλωβίζει  τα πλάσματα  στο ζοφερό κύκλο- της Ειμαρμένης)

αλλά εννοούσε κυριώτατα,  την  εν Αγίω Πνεύματι  βία 
τού κάθε ανθρώπου, 
επάνω στον ίδιο τον  εαυτόν του,

εννοούσε

την  Άγια βία -  η οποία, αυτή μόνη,
-εν Κυρίω Ιησού-  ουσιαστικά και βαθύτατα,
τον καθένα μας, τον  λυτρώνει.

 Σαλογραία
......................................................

..................................................................

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ο απολυμένος και η βοήθεια της Παναγίας της Τήνου


Ευλογημένο μου

Το θαύμα, ως αποκάλυψη του Φωτός του Θεού, στη μυστική και προσωπική ζωή εκάστου ανθρώπου, συμβαίνει συνεχώς και αδιάλειπτα.

Ακόμα και η ελαφριά -στον αέρα κίνηση- μιας άδειας, γαλάζιας, νάϋλον σακκούλας
( θυμάσαι την ταινία  με τον Κέβιν  Μπέϊκον) μπορεί στα μάτια της ευαίσθητης ψυχής, να φανερώσει την παρουσία της Χάριτος και να δημιουργήσει συγκίνηση, αγάπη και ελπίδα.

Ο καθένας, βιώνει  στον μυστικό  του βίο, μικρά και μεγάλα, φανερά και αόρατα θαύματα.
 Μπορεί κάποιος τρίτος, ακούγοντάς τα, αδιάφορα, με ψύχρα ψυχής , να προσπεράσει.
Ο ίδιος, όμως, ο αποδέκτης του δώρου, εσωτερικά αλλοιώνεται με την καλή την αλλοίωση και προχωράει στον προσωπικό του ανήφορο(γολγοθά κάποιες δύσκολες ώρες)με ουράνιο κουράγιο.

Και απορούνε οι άπιστοι ή ολιγόπιστοι άλλοι, και μουρμουράνε ενοχλημένοι: "σύμπτωση!"

-" Το μυαλό τους και μια λίρα το πουλάνε στη Βαλύρα"  που θα μου πούνε εμένα ότι είναι "σύμπτωση"!

-Ψυχραιμία!

Επειδή, λοιπόν, στενοχωρήθηκες   για τον ξάδερφο που απολύθηκε, θα σου αφηγηθώ ένα  μικρό  αληθινότατον σκηνικό  που άκουσα   τις προάλλες, επειδή νομίζω, ότι εσύ ειδικά, το μήνυμα θα το νιώσεις, και θα δυναμώσεις την ελπίδα της  προσευχής σου.

(Σχετικό με το θέμα της θαυμαστής επέμβασης του Θεού στη μικροκλίμακα της ανθρώπινης ζωής,  είναι και η παλιότερη ανάρτησή μου,  για την Οικονομική κρίση .... Πρόκειται για  το σκηνικό  με το φίλο   γιατρό και τη γυναίκα του, που  συνέβη, όταν έπαιρνε τις ειδικότητές του- εκείνος- στη Νέα Υόρκη. ).

Στο ξαναλέω με την καρδιά μου:

-Ναι, είναι χάλια χαλίων η κατάσταση αυτή τη στιγμή, όχι μονάχα στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια, όμως:

ρνούμαι,  να διαβάζω  και να ακούω  συνέχεια,  σπαστικά, τα ανάποδα.

 -Υπάρχει και Θεός, τελεία και παύλα!

Υπάρχει Θεός που ακούει και  παρεμβαίνει με μυστήριους και απίστευτους τρόπους, αρκεί ο άνθρωπος δια Πίστεως, να Του  εμπιστεύεται  με την αθωότητα  μικρού παιδιού, το χεράκι του.


-Αμάν  μωρή Σαλογραία, έλεοςςς! Άρχισες πάλι τα κηρύγματα;
 Δε με παρατάς, λέω εγώ, στη ζαλάδα μου!
Έχω καταπικραθεί τούτες τις μέρες, άσε με.

Ούτε  γαλακτομπούρικο δε θέλω να φάω!

-Ούτε γαλακτομπούρικο;
Ε τότε, πράγματι, ζόρισε  η κατάσταση!
Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, για να σου γίνω τσιμπούρι.
Δεν επιτρέπεται να σε παρατήσω.
Nαι, ναι!
Μου αρέσει να γίνομαι τσιμπούρι ιλαρό, άγγελέ  μου.

 ( Όλα κι όλα! δεν θα σου γίνονται τσιμπούρια μόνο οι υποβολιμαίες εκ του Εξαποδού   σκέψεις απελπισίας, που σε παρακινούν ενδόμυχα,  να πας και να κρεμαστείς, όπως έλεγες -χαρούμενα δήθεν- τις προάλλες.Θα σου γίνονται, θες δε θες,  τσιμπούρια και οι λογισμοί της ελπίδας, αστέρι μου...)

Επιμένω και   θέλω να το πιστέψεις:

Τα πράγματα,  δεν είναι μόνο μαύρα-άσπρα- για Όνομα!

Ενυπάρχουν εντός τους, ακαταμέτρητες αποχρώσεις χρωμάτων.

Υπάρχει Θεός,  η Παναγία είναι ολοζώντανη, και ο ελπίζων στη δύναμή Τους, ου καταισχυνθήσεται στον αιώνα, μας τονίζει το Πνεύμα το Άγιο, το Πνεύμα της Αληθείας.

Ας μπω, όμως, στο θέμα, να μη σε καθυστερώ, δεν είναι και μεγάλη η ιστορία, αξίζει να την ακούσεις, στις μικρές  λεπτομέρειες,  έτσι, ως αντίδοτο στη μαύρη μουρμούρα του διαβόλου, που λυσσάει,  επιθυμώντας,  την κάθε ψυχή να την τρομάξει, να την απελπίσει, να την βυθίσει στην απόγνωση, μέχρι  τον τέλειο  αφανισμό της.

Τα γεγονότα  τα έμαθα απ' τον εντιμότατο   φίλο  Αντώνη Κ. -πρωτοετή φοιτητή Φυσικό, τώρα στα Γιάννενα

(αν επιθυμείς περισσότερες διευθύνσεις και...τηλέφωνα, γράψε μου στο... πριβέ να σου δώσω).

Αφορούσαν, έναν  κολλητό  του Αντώνη, τον εικοσιεπτάχρονο  Αλέξανδρο.

Ο Αλέξανδρος,  λεβέντης,  φιλότιμος και εργατικός.

Παρόλα αυτά μια ωραία πρωία, όπως γίνεται όλο και πιο συχνά τελευταία,  ο εργοδότης, τού έδωσε τα παπούτσια στο χέριιι!

Ο Αλέξανδρος με τα παπούτσια στο χέρι, παρότι από κάτι κάλους ανακουφίστηκε σφόδρα
(ουδέν κακόν αμιγές καλού, πάντα θα ισχύει)

 μίσησε  τόσο  την κοινωνία την άδικη, που του προέκυψε αυτοκαταστροφική διάθεση
(είναι τόσο εύκολο)  κάπου σκουντούφλησε και, από τη μεγάλη  σκασίλα,  πέφτοντας,  έσπασε το ένα του πόδιιι!

-Φτού να πάρει!
Δεν του έφτανε το ένα κακό-της απόλυσης- τον βρήκε και δεύτερο-αυτό του κατάγματος.
 Άντε αγχωμένες τρεχάλες στα κατεπείγοντα.
Νοσοκομεία, γιατροί, νοσοκόμες, ακινησία, πόνος!
Τον γυψώσανε.
Πήρε  και πατερίτσες.

Δεν του έφτανε του Αλέξανδρου  η απόλυση, δεν του έφτανε   το κάταγμα- τα χάλασε και με την κοπελιά  με την οποία πλέκαν μαζί, για κάμποσο διάστημα,  το πράσινο  πουλόβερ μιας σχέσης.

Ένιωθε άξιος μόνο για μούτζες και τύφλες.

Η ζωή, ξαφνικά,  φαινόταν μια σκύλα κατάμαυρη που τον γάβγιζε κακιασμένα, ασταμάτητα.
Το μέλλον   τοίχος σκληρός, αδιαπέραστος,  δίχως  ευλογίας αχτίδα.

 Ο Αλέξανδρος,  έχασε  δουλειά,  κορίτσι πλέον  δεν είχε,  το πόδι του ρηγματώθηκε, πλην  όμως, διέθετε   φίλο πιστότατο.

"Πιστεύω τω φίλω. Τον πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις".

-Θυμάσαι, περιστεράκι μου, τα  έγραφε ο μακαρίτης ο Ζούκης.

-Τα νεύρα μου! Προχώρα, μανδάμ, πού τον ξεθάψαμε πάλι το φιλόλογο  Ζούκη;  στο παρασύνθημα! βιάζομαι!

-Μη μου αγριεύεις εμένααα! Θα σηκωθώ και θα φύγωωω!
Αν ξαναμουρμουρίσεις, ανυπόμονα, σύξυλο θα σ'αφήσω  και θα τρέξω  να μαζέψω λαψάνες.

(Όχι. Δεν θα σου πω τι είναι οι λαψάνες. Να μάθεις.  Θα σου χρειαστούνε -  μέρες που έρχονται!)

Τέλος πάντων, ψυχραιμίααα!  ας ξαναπιάσω το νήμα μας.

-Ας πιώ  και μια γουλιά  τσάι, χι χι ... it's time for five o' clock  tea, darling!

Χρειάζεται  σασπένς η αφήγηση, ας είναι και λίγη.

 Έλεγα, λοιπόν,  ότι πράγματι μεγάαααλος θησαυρός ο πιστός φίλος

( παρακαλώ όποιος απέκτησε  έστω και έναν πιστό φίλο, έστω και ηλεκτρονικό,  να μηννν  τον θεωρεί αυτονόητο ή δεδομένο και να ευχαριστεί για κείνον, τον Κύριο, στουμπώντας το κεφάλι του, σε στρωτές, εδαφιαίες μετάνοιες-  μέρα και νύχτα!).

Αν χαθεί ένας πιστός φίλος, δύσκολα, πολύ δύσκολα ξαναβρίσκεται, νεαντερταλονικολάκη  μου.
.....................................................................................
Τον εμψύχωνε, λοιπόν και εν Κυρίω,  ο καλός ο Αντώνης.

Τον παρότρυνε:
-Ρε συ Αλέξανδρε, δεν έχεις που δεν έχεις δουλειά- μην κάθεσαι κι αναστενάζεις  ζωγραφίζοντας  ραγισμένες καρδούλες  πάνω στο γύψο, σαν χαζογκομενίτσα.

 -Moove! Κουνήσου!
Ξεκίνα, να ζητήσεις βοήθεια, είναι τόσο σημαντικό να ζητάμε βοήθεια, το συμβούλεψε και ο Χριστούλης, λέγοντας:
"Αιτειτε και δοθήσεται, κρούετε και ανοιγήσεται, ο ζητών ευρίσκει ο αιτών λαμβάνει και τω κρούοντι ανοιγήσεται" 
ξεκίνα- να  μια ιδέα τώρα- ξεκίνα   να πας στην Παναγία της Τήνου, να της ανάψεις ένα κεράκι, να την παρακαλέσεις για μια  λύση στο πρόβλημα.

-Η Παναγία ακούει!
Τόσο εκατομμύρια πιστούς ανά τούς αιώνες έχει βοηθήσει...

Μάνα είναι η Παναγιά- αδέρφια  οι άγιοι.
Αυτούς έχουμε οικογένεια.
Μας προτρέπουν, επιθυμούν διακαώς,  να τους  ζητάμε βοήθεια.

Ζητώντας βοήθεια, λαβαίνοντας χάρη,   
θερμαίνεται μεταξύ μας ο σύνδεσμος της αγάπης. 


Όταν "αγκαλιάζουμε" με την προσευχητική  σκέψη  τους άγιους, "κολλάμε" και μεις κάποια αγιωσύνη, σωζόμαστε στον αιώνα.

Καταλαβαίνει   η Παναγία κι  από άνεργα  παιδιά, ρε φίλε,  καταλαβαίνει!

(Δεν έκανε και καμιά γιάπικη καριέρα εξάλλου ο λατρεμένος  Της γιος.
Απλός ξυλουργός ήταν που  τα παράτησε κιόλας - και για ένσημα του ΙΚΑ ούτε που νοιάστηκε τι θα απογίνει).

-Ζήτα, λοιπόν,  δική Της επέμβαση!

(Συνελόντ'ειπείν, "του έφαγε τα τζιέρια" στο "μπούρου μπούρου"  ο φίλος, τον παρακίνησε , με κάθε λογικό και τρελό επιχείρημα- το "λάδι" του έβγαλε!).

-Να πάω στην Τήνο; παραδόθηκε  ξεπνοημένα ο
Αλέξανδρος .
Με σπασμένο το πόδι; με  γύψο; και  πατερίτσα και μόνος μου;
Μα πόσο ήρωας θέλεις να γίνω;
Ξέρεις τι απόσταση  είναι από την Πάτρα, η Τήνος, ρέ Άντονυ;
Και από μακριά η  Μεγάλη Δέσποινα,  δεν μας  ακούει;

Είναι ανάγκη να πάω να βασανιστώ- ο καραβοτσακισμένος- μέσα και σ'άλλα καράβια;

-Μάλιστα. Είναι ανάγκη!
Η Παναγία θα σε βοηθήσει, αν προσφέρεις  και συ μια θυσία,  επέμεινε σπαστικά ο Αντώνης, που δεν έκανε πίσω με τίποτα, γιατί είχε μάθει να παλεύει δουλεύοντας   στις οικοδομές - με  τα ζόρια  στα  σίδερα- από τα δώδεκα χρόνια του.

Επέμενε τόσο, που ο Αλέξανδρος το πήρε απόφαση
(γι αυτό σου λέω:καμιά φορά, ευλογημένα  και τα "τσιμπούρια"...)

Ξεκίνησε   για Πειραιά, έβγαλε εισιτήριο με το καράβι  για Τήνο.
Ταξίδευε "σέρνοντας την πληγωμένη  περηφάνεια του σαν  ματωμένο άλογο", που γράφει και ο Νικηφόρος Βρεττάκος,  σέρνοντας  το γυψωμένο το πόδι, με πατερίτσες, μονάχος.
Ήταν καλοκαιράκι.
Βρήκε κάπου μια θέση.
Άπλωσε το χτυπημένο του πόδι, κάπως να χαλαρώσει.
Το καράβι ανοίχτηκε στο Αιγαίο.

 Γαλάζιος ουρανός, γαλάζια θάλασσα  και μια ελπίδα αδιόρατη -μικρή σαν  αποπροσανατολισμένη και χαμένη  μαρίδα- ίσα που φαίνονταν κάτω απ'  το  βουβό, σχεδόν απεγνωσμένο  κύμα  της συνείδησης, το πελαγίσιο.

Ο Αλέξανδρος σκεφτόταν και πάλευε  να γιατρέψει, την τυφλή,   κωφάλαλη   απιστία  του.

 Κάπου ανάμεσα στις μπερδεμένες του σκέψεις, φώναζε  νοερά  και κάποιο:
"Παναγία μου βόηθα με".

Τον άκουγε η Κυρά η Μεγάλη; Δεν τον άκουγε; πολύ θα επιθυμούσε να ξέρει...

Την ώρα αυτή της βαρύθυμης ενατένισης των πραγμάτων,  βλέπει κάποια στιγμή, έναν άνθρωπο με κοστούμι, που ερχότανε προς το μέρος του.
Κρατούσε  σκουρόχρωμο χαρτοφύλακα στο ένα του χέρι.
Στο άλλο χέρι βάσταγε  έναν καφέ, σε πλαστικό ποτηράκι.

Καθώς πλησίασε τον Αλέξανδρο- δεν ξέρω πώς και τι  ακριβώς -  ο άνθρωπος παραπάτησε, σκόνταψε και ο καφές του, περίλουσε τού Αλέξανδρου  το ταξιδιωτικό  παντελόνι.

-Ω ! χίλια συγνώμη, αναφώνησε κοκκινίζοντας  ο κουστουμάτος.
 Σας λέρωσα!

-Δεν πειράζει δεν πειράζει, απάντησε εξουθενωμένα  ο νέος.

(Τι χειρότερο θα μπορούσε να πάθει; ούτε να θυμώσει δεν είχε κουράγιο, εξάλλου και με την αγριάδα τι θα βγαινε; θα γινόταν ο άλλος προσεκτικότερος; δεν υπήρχε περίπτωση. )

Εντάξει. Χαμογέλασε βεβιασμένα.
Ο άνθρωπος με τον καφέ, αμήχανος για την αδεξιότητα, και αφού ξαναζήτησε "χίλια συγνώμη",   κάπου μέσα στο πλήθος του καταστρώματος χάθηκε.

Μετά από  ώρες ταξίδι , το καράβι έδεσε στου ευλογημένου νησιού, το λιμάνι.

Ο Αλέξανδρος με τις πατερίτσες, αγκομαχώντας, σέρνοντας το μπανταρισμένο το  πόδι του, έφτασε με κόπο και αγώνα μέχρι την θαυματουργή  εικόνα της Παναγίας της Τήνου, άναψε με συγκίνηση ένα κερί, ασπάστηκε την Άγια μορφή της,  Της κατάθεσε  για λίγο, και επισήμως,  τον πόνο του.

Αν γινόταν ας τον βοηθούσε.Τόσους και τόσους στο διάβα των αιώνων είχε βοηθήσει.
Γιατί όχι και κείνον, Κυρία μου;

Αφού άναψε το κερί, ξανακατέβηκε,  πήρε το καράβι για Πειραιά...
Πάνω στο πλοίο  της επιστροφής-τι σύμπτωση- βρισκόταν  και  ο ίδιος  άνθρωπος που τον λέρωσε με τον καφέ του,  την προηγούμενη μέρα.

Ε! καθώς διασταυρώθηκαν οι ματιές , χαμογέλασαν, χαιρετήθηκαν, και μια και η ζημιά με τον  καφέ είχε γίνει  αφορμή γνωριμίας, κάθισαν  δίπλα  και σιγά σιγά άρχισαν τη  συζήτηση.

Κουβέντα στην κουβέντα, ο Αλέξανδρος τον πόνο του, τον ξεδίπλωσε
.
-Δουλεύεις νεαρέ; ρώτησε  το κοστούμι.
-Όχι. Απολύθηκα. Ψάχνω.
-Τι ξέρεις να κάνεις;
-Αυτό και κείνο και το άλλο και το παράλλο.
-Α ωραία! αναφώνησε  το κοστούμι.
-Λοιπόν,νεαρέ,  εγώ δούλευα στην τάδε επιχείρηση.
Τώρα όμως φεύγω και πηγαίνω σε ένα άλλο πόστο καλύτερο.
 Σε συμπάθησα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε συμπάθησα.

-Θες να σε συστήσω να έρθεις στη θέση μου;

-Αν θέλωωω!  χαρά μεγάλη  άστραψε στην καρδιά  του Αλέξανδρου.

Την ευκαιρία της δουλειάς, στον αέρα την άρπαξε.
Δε στάθηκε να την κοιτάξει όπως μερικοί κοιτάγαν το γαιδούρι στα δόντια.

Ξεκίνησε και ας είχε πονεμένο ακόμη το πόδι.
Το πόδι γιατρεύτηκε.

Και για να μη στα πολυλογώ, περιστεράκι μου, ο Αλέξανδρος  βρήκε όχι μόνο  δουλειά, αλλά   στο παραδίπλα γραφείο, βρήκε και μια άξια γυναίκα.

  Μεταξύ μας:ξέρεις πώς γίνονται αυτά:
Ο έρωτας -λέει- ξεκινάει ή από θαυμασμό ή από οίκτο.

Ε! τον είδε η άλλη με την πατερίτσα, τής ξύπνησε μέσα της η αδερφή του ελέους....
( ήταν και πιστή στο Θεό,  κοπέλα φιλάνθρωπη εξάλλου)....

-Εντάξει!!!  Εντάξει!!!!μη βαράςςςς!!!   τής αφυπνίστηκε θέλω να πω το συναίσθημα  ενός ενδιαφέροντος και  μιας φροντίδας που έφτασε μέχρι σε γάμου απόφαση!(πήγα να το χαλάσω, χαχα, αλλά εγκαίρως το μπάλωσα.
Άντε και στα δικά σου, ξεφτέρι  μου!)

Και πολύ σύντομα  παντρεύτηκαν("Το γοργόν και χάριν έχει")

Και έγινε ο Αντώνης κουμπάρος.

Και τώρα τα νιογάμπρια   αναμένουν και τέκνο.

Και έζησαν αυτοί καλά -και ελπίζω και μεις, χάριτι θεία, να ζήσουμε καλύτεραααα!
(Μη γελάς! Θα ζήσουμε!)

Αυτό είναι το μικρό αληθινό σκηνικό, αγαπημένο  μου.
Θα έσκαγα αν δε σου το έλεγα.

Ξέρω ξέρω, θα μου αρχίσεις τα διάφορα τα δικηγορίστικα, τα εξυπνακίστικα, τα πεσιμίστικα,  έως τα τεμπελίστικα.

Δεν χαμπαριάζω μία!

Ζήτα βοήθεια από την Παναγία και η πόρτα θα ανοίξει όπως άνοιγε εκείνη η αόρατη σπηλιά όταν ο Αλή Μπαμπάς φώναζε μπροστά της :

- Ανοιξε " σουσάμι" !

-Μανδάμ, η κρίση στο "Δόξα Πατρί"  σε έχει βαρέσει...τι να πω! μένω άλαλος...

-Σκέψου για μένα ό,τι θες, δε με νοιάζει.

 Όμως...
Κράτα γερά,  ό,τι και να γίνει την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη και την προσευχή σου ολοζώντανη.

Η Παναγία ακούει!
Η Παναγία ευλογεί!
Η Παναγία προστατεύει!


Η Παναγία,  μάς δίνει όλες τις Χάρες, όλα τα αληθινά αγαθά-  πάντα  να το θυμάσαι.

Και οι κουτσοί-  μέσα ακόμα  στου κυκλώνα το "μάτι"- βρίσκουν δουλειά
-και όχι μόνον-

άμα το θέλει η Παναγιά!

Ευανθία η Σαλογραία


Και βέβαια "Λεφτά υπάρχουν!" Γιώργο μου- Οι 147 εταιρείες που κυβερνάνε τον κόσμο



Περιστεράκι μου

Προσωπικά  με τους κουκουέδες- όσο λεβεντόπαιδα και αν τα βρίσκω-  δεν συντάχθηκα ούτε και θα συνταχτώ ποτέ μου, διότι δεν αντέχω να μου βρίζουν τα ιερά και τα όσια της Πίστης μου.

Τούτου ένεκεν, όταν κάτι συμμαθητές, οργανωμένοι στο εν λόγω  κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, μού μίλαγαν για στυγνή και αδυσώπητη πλουτοκρατία, τούς προσπερνούσα σφυρίζοντας αδιάφορη.

Για μένα, οι ορίτζιναλ  κουκουέδες,  ήταν...  κολλημένοι φανατικοί,  που απλώς, μας φουρνίζαν αηδίες.

Κατάλαβα ότι κολύμπαγα  τότε(εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου) στην πλήρη άγνοια των πολιτικοοικονομικών  πραγμάτων, όταν ο κολλητός που εμπιστεύομαι κατ'εξοχήν και κυρίως...

( για μένα ισχυρό προαπαιτούμενο  πάντα - η αξιοπιστία του μαρτυρούντος περί εκάστου ζητήματος)

μου ανάφερε  ότι διάβασε στον Economist( μια σοβαρή  εφημερίδα)  το εξής- σε ελεύθερη απόδοση:

"Περίπου εκατό οικογένειες,  χίλια άτομα συνολικά, κατέχουν το 96%, του παγκόσμιου πλούτου της γής!!! 
Το υπόλοιπο 4%, του παγκόσμιου πλούτου της γης, το μοιραζόμαστε τα έξι δις!!!"

Όταν το έμαθα αυτό έμεινα "κάγκελο".


Τότε, για πρώτη φορά -το ανεγκέφαλο- συνειδητοποίησα πόσο σημαδεμένα είναι τα χαρτιά της παγκόσμιας τράπουλας και τι έρμαια τυγχάνουμε  - στα χέρια του κάθε κερατά τραπεζίτη.

(Κατάλαβες, χρυσούλι μου,  γιατί πρέπει να μαθαίνει  ο καθένας, γραφή και ανάγνωση;
Ακριβώς για να του ανοίγουν έτσι τα μάτια  κάποια στιγμή, και να μένει εμβρόντητος, γνωρίζοντας πως ανθρωπίνως, δεν υπάρχει ελπίς σωτηρίας.)

Συνειδητοποίησα τότε,  έστω και αργά, το  γιατί όλοι οι βαθύπλουτοι, μισούν τον Χριστό και κάνουν- και θα κάνουν- και ό,τι μπορούν, προκειμένου να τον αφανίσουν από τις καρδιές των ανθρώπων.


Το κατάλαβα, δυστυχώς,  με πολλή καθυστέρηση.

Δεν χρειάζεται να επεκταθώ  όμως  στο θέμα περισσότερο.
Απλώς θα παραθέσω κάτι που έλαβα σήμερα σχετικό, έτσι, για απλή  πληροφόρηση.

 Εύχομαι σθένος και φώτιση, ο Θεός να μας δίνει.

Θα το διαβούμε το βαθύ ποτάμι του παρόντος απατηλού βίου, εν Πίστει, Ελπίδι και Αγάπη Κυρίου Ιησού-  όπως και αν έρθουν οι καταστάσεις.

Σε ασπάζομαι σταυρωτά-μητρικά

Σαλογραία
................................................................................................
..................................................................................................
 Την επικέντρωση του πλούτου της παγκόσμιας οικονομίας στα χέρια λίγων πολυεθνικών εταιρειών, κυρίως τραπεζών, επιβεβαιώνει μια σημαντική ανάλυση του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ελβετίας, ενός από τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, με περισσότερα από 30 Νόμπελ.



Οι αναλυτές του ελβετικού ινστιτούτου απέσπασαν από μια βάση δεδομένων 37.000.000 επιχειρήσεων, απ' όλο τον κόσμο, 43.060 πολυεθνικές με στόχο να εξετάσουν τις μεταξύ τους σχέσεις ιδιοκτησίας.


Εν συνεχεία κατασκεύασαν ένα μοντέλο προκειμένου να διαπιστώσουν ποιες εξ αυτών ελέγχουν ποιες, μέσω συμμετοχών στο μετοχικό τους κεφάλαιο, καθώς και τα λειτουργικά έσοδα αυτών. 

Στόχος τους ήταν να χαρτογραφήσουν τη δομή της οικονομικής εξουσίας σήμερα στον πλανήτη.


Βρήκαν τελικά 1.318 εταιρείες με αλληλοσυνδεόμενες ιδιοκτησίες. 
Κάθε μία από αυτές τις εταιρείες είχε δεσμούς με δύο ή περισσότερες άλλες επιχειρήσεις.
 Κατά μέσο όρο κάθε μία από τις παραπάνω 1.318 εταιρείες ήταν συνδεδεμένη ιδιοκτησιακά με 20 ακόμη εταιρείες.


Τράπεζες οι περισσότερες


Διαπιστώθηκε ακόμη ότι αν και αυτές οι 1.318 ήταν υπεύθυνες μόλις για το 20% του συνόλου των λειτουργικών εσόδων παγκοσμίως, κατείχαν το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών στις μεγαλύτερες εταιρείες υψηλής κεφαλαιοποίησης του κόσμου και τους μεγαλύτερους βιομηχανικούς κολοσσούς του πλανήτη, ομάδες που αντιπροσωπεύουν ακόμη ένα 60% των παγκόσμιων εσόδων.


Προχωρώντας ακόμη περισσότερο την ανάλυσή τους στο ιδιοκτησιακό δίκτυο των διεθνικών επιχειρήσεων, οι επιστήμονες του ελβετικού ινστιτούτου βρήκαν ότι στην κορυφή υπάρχει μια «σούπερ οντότητα» 147 εταιρειών, ποσοστό μικρότερο του 1%, οι οποίες ήλεγχαν το 40% του συνολικού πλούτου σε αυτό το δίκτυο.


Οι περισσότερες εξ αυτών είναι τράπεζες.
Μεταξύ αυτών και τα γνωστά ονόματα του χρηματοπιστωτικού τομέα, όπως η βρετανικές Barclays και Lloyds, οι αμερικανικές JP Morgan και Goldman Sachs, οι γερμανικές Deutsche Bank και Allianz και οι ελβετικές UBS και Credit Suisse.

Του ΜΠΑΜΠΗ ΜΙΧΑΛΗ 


Πηγή: enet
.....................................................................................................................................

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Κόκκινη κλωστή-Χάρης Μελιτάς



Κόκκινη κλωστή 

Ράβω στο νού μου 
μια φορεσιά του κόσμου 
Να τον αλλάξω.

Χάρης Μελιτάς  

Πόκερ-Χάρης Μελιτάς


Πόκερ

Σύνθημα:Ψέμα
Παρασύνθημα: Αίμα
Για την παρτίδα

Χάρης Μελιτάς 

Τα Σκέλεθρα- Χάρης Μελιτάς



Τα Σκέλεθρα


Μας δυναστεύουν
εκείνοι που ξεχνάνε
πως θα πεθάνουν



Χάρης Μελιτάς



Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Γιατί δε μας λένε, τι γίνεται στην Ισλανδία;



Αγαπημένο μου

παρότι πενθώ τον ψόφιο περιστέρο μου, και παρότι δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά, διότι τυγχάνω ένα βούρλο και μισό, αναφορικά  με  την άσκηση εξουσίας και οικονομίας, σου παραθέτω μετά απ’αυτό το εισαγωγικό μου σημείωμα, ένα κείμενο που έλαβα ιντερνετικώς, από φίλο.


Ελάχιστα πιστεύω απ' όσα διαβάζω σ’ εφημερίδες και στο διαδίκτυο, αλλά στο συγκεκριμένο έδωσα σημασία, επειδή έτυχε να βρεθώ με έναν σοβαρό Ισλανδό καθηγητή ηφαιστειολογίας απ’ το πανεπιστήμιο του Ρέϋκιαβικ , ο οποίος έλεγε με το κουλ επιστημονικό του ύφος, στην παρέα, αυτά ακριβώς που γράφονται παρακάτω, και τα οποία δυστυχώς, δεν τ' άκουσα ποτέ από κανέναν μεγαλοδημοσιογράφο της ελληνικής τυφλεόρασης να τ' αναφέρει.

-Μήπως τα είπανε και έλειπα;
-Μήπως είχα κλειστό το διαολοκούτι;

(Μακάρι και στο γκρεμό να το πέταγα. Του αξίζει το πέταμα τέτοιο που μας κατάντησε.
Ελπίζω να το κάνω  κι αυτό, γιατί άμα το ανοίγω, όλο σε μούτζες εκτρέπομαι και φοβούμαι μήπως το χέρι, μού βγει άλειωτο μετά θάνατον- απ' της ασυγκράτητης μούτζας το μέγα αμάρτημα, τιμιότατε πάτερ μου...).

Τα ανακοίνωσαν, λοιπόν, άραγε, ή "παίζει" όλοι αυτοί, οι κουστουμάκηδες και οι κυρίες δημοσιογράφοι -με τη δηθενιά της μεγάλης ντίβας στη μικρή οθόνη, με τις αμοιβές τις παχυλότατες για τα δικά μας, (της πλέμπας) τα μέτρα- ασύστολα τον ελληνικό λαό να εμπαίζουν;

Δεν θέλω να τους κατηγορήσω δίχως στοιχεία.

Εδώ ο Χριστούλης, είπε, ακόμα και να τους βλέπουμε με τα μάτια μας τους κερατάδες να πράττουν τα χείριστα, εμείς να μ η ν τους κατακρίνουμε.


Να κάνουμε υπομονή, λέει, να μην τους στέλνουμε στο γέρο διάολο, λέει.


Όσο γιά μένα,  όλη μου τη ζωή, περιστεράκι μου, έκοψα τα λαιμά μου, να κάνω αυτά που προστάζει ο Χριστούλης, θέλω να με πιστέψεις -τη γραιότατη.

Πρόσεχα, παιδιόθεν, την ανάσα μου κράταγα, στα νύχια πατούσα, να μην κλέψω ποτέ μου την εφορία, να μη χρωστάω σε καμία τράπεζα, να μην πω ψέμα στον άντρα μου ότι τάχα βγήκα για ψώνια ενώ θα έπινα καφέδες βαρείς γλυκούς, με τον "ξάδερφο" - ας πούμε(με πιάνεις;).

Όλη μου τη ζωή, με το σταυρό στο χέρι, βάδισα , το όρνιο, και αναγνώριση καμία από κανέναν δεν επερίμενα, διότι, προσωπικά, λατρεμένο, ό λ ε ς τις ανταμοιβές, τις περιμένω,  ω ναι, ναι, μ ε τ ά θάνατον- με την καρδιά μου στο γράφω, και εξάλλου γνωρίζεις  εκ του σύνεγγυς, όλα τα πεπραγμένα μου...

Εδώ όμως, σήμερον, όσον και αγαθιάραι και να τυγχάνομεν ( τόσον η αφεντιά μου όσον και η φίλη μου η Πηνελόπη) το πράγμα το βλέπω και χοντραίνει ποοοοολύ και η τρίχα αρχίζει και μου σηκώνεται " κάγκελο" !

-Άρα;
-Άρα θα αφήσουμε να μας φάει η... μαγάρα;
Προσωπικώς το νεομαρτυριλίκι το έχω στο αίμα μου, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, Μητσοτάκη μου.

Προσωπικώς, χάριτι θεία,  αντέχω.

-Όμως...υπάρχουν και κείνα " τα παλιόπαιδα τα ατίθασα" .
Υπάρχει το new generation ,  ω γλυκούλι  γιουσουφάκι Γιωργάκη μου.

Που δεν γνωρίζομεν πόσον, ακόμη  θα αντέξει διότι του κατηχητικού δυστυχώς δεν είναι ώστε να ψέλνει μαζί μου,  καρτερικά: "Σφάξε με, Κοτζαμπάση  μου, να αγιάσω"

-Πώς το καταδικάσατε έτσι αυτό το new generation με τα προδοτικά ή κλεπτομανικά κουμάντα που κάνατε;

-Πώς θα κερδίσουν ένα τίμιο ψωμάκι χιλιάδες (πρώην) φερέλπιδες νέοι;

Δεν σας κόφτει διότι εσείς, καλά τα βολεύετε τα μοσχαναθρεμμένα σας, κύριοι υπουργοί και βολευτές μου. Καλά τα βολεύετε.

Ας είναι καλά, το γελάδι για άρμεγμα, ο αργόστροφος ο Νεοέλλην κοσμάκης.

--Και γιατί παίξατε στα Χρηματιστήρια τα κερδισμένα με αίμα φτωχών υπαλλήλων, λεφτά των Ταμείων, ρε λεβεντόπαιδα; Με ποιο δικαίωμα κύριε Σημίτη μου;

Μας κρατήσατε χρόνια και χρόνια χρήματα να μας τα δώσετε στο τέλος, λέει, ως εφάπαξ και ως σύνταξη.

Θα μας  το δώσετε το εφάπαξ-  -αν βγούμε- ή θα μας πείτε:" δυστυχώς επτωχεύσαμεν και «πάρε τα τρία» μονάχα -από τα σαράντα χιλιάδες"-ας πούμε, που θα ήταν να  πάρουμε;

Και ας μη μιλήσουμε για τις κουτσουρεμένες- της άθλιας πείνας- συντάξεις.

Και βέβαια, όταν ένας φουκαρατζίκος πολίτης χρωστάει στο κράτος, τού αρπάζετε και τα σώβρακα και τον χώνετε στη «στενή» για να μάθει ο... βρομιάρης να είναι συνεπής στη φορομπηξία σας.

Όταν οι κρατικοί λειτουργοί, μάς ληστεύουν, αυτό πώς εμείς οι χριστιανοί οι Ορθόδοξοι να το αντέξουμε;
Ἐχουμε το δικαίωμα να χώσουμε στη φυλακή το "κράτος"που μας απάτησε;

- Τι λένε οι θείοι νόμοι;
- Τι λένε οι ανθρώπινοι νόμοι;

Κάποιος, μου είπε ότι οι κύριοι βολευτές μας, έχουν φτιάξει έτσι τους νόμους, ότι όσο και να κλέψουν οι υπουργοί μας δεν πάνε ποτέ των ποτών στη φυλάκα, διότι είναι υπεράνω, λέει, πάσης υποψίας, " σεβάσμιες"  οντότητες!!!
Είναι, λέει, αλάθητοι σαν τον πάπα!!!

Έφριξον που το έμαθα!

-Μα για Όνομααα!
Αληθεύει; να το πιστέψω; και τι στον κόρακα χρηστοήθεια και τιμιότητα πάνε τάχα μ' να διδάξουν στα σκολιαρόπαιδα -οι δόλιοι δασκάλοι;

Θα το χάψουν νομίζεις τα νήπια; Και τι κοινωνία θα φτιάξουν εκείνα με τη σειρά τους μετά έχοντας τέτοια αισχρά παραδείγματα όπου " το νόμιμο είναι και ηθικόν" , όπως είπε ο άλλος ο αλησμόνητος του Βατοπεδινού  Εφραίμ ο... ηγαπημένος...

Πω πω...δε θα σου γράψω άλλα.
Πνίγομαι.
Με αρπάζει από το λαιμό, μια σκασίιιιιλα μεγάλη.

Ο Θεός της Ελλάδος ας επέμβη.
Οι Έλληνες πέσαμε πολύ χαμηλά...
Θα σωθούμε;
Ποιος ξέρει;

Εδώ υπάρχει στο μυαλό μου, ένα κενό πληροφόρησης.

Και επειδή η σωματική βία, μού φαίνεται απαράδεκτη, προβληματική και του Εξαποδού η χαρά η μεγάλη, ας διαβάσουμε για της Ισλανδίας το καλό παράδειγμα, μήπως κατέβη και σε μάς κάποια ιδέα σωτήρια.

Σε φιλώ και εύχομαι δύναμη Κυρίου, στις μαύρες μέρες που έρχονται.

Ο υπομείνας και επιμείνας εις τέλος, ούτος και σωθήσεται, διότι " ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν" καθώς γράφει και ο μέγας Απόστολος.

Σαλογραία
.........................................................................................................
.................................................................................................................

ΧΩΡΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Σιωπή πληροφόρησης από την Ισλανδία. Γιατί;
Αν κάποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει λογοκρισία σήμερα, ας μου πει πώς, ενώ έγινε γνωστό τι συνέβη στην Αίγυπτο, τι παίχτηκε στη Λιβύη, δεν γράφτηκε ποτέ τι συμβαίνει στην Ισλανδία:

Στην Ισλανδία ο λαός κατάφερε, να παραιτηθεί η κυβέρνηση, εθνικοποίησε τις μεγαλύτερες τράπεζες, αποφάσισε να μην πληρώσει το χρέος που είχαν δημιουργήσει αυτές στην Μ. Βρετανία και την Ολλανδία λόγω της κακής οικονομικής πολιτικής τους και κατέληξε να δημιουργήσει ένα λαϊκό σώμα για την αναδιαμόρφωση του συντάγματος.

Και όλο αυτό με ειρηνικές διαδικασίες. Μια πραγματική επανάσταση κόντρα στην εξουσία που μας οδήγησε στην παρούσα κρίση.
Εδώ, γιατί δεν μπορέσαμε να μάθουμε τίποτα γι' αυτά τα γεγονότα εδώ και δύο χρόνια;

Τι θα γινόταν αν όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες έπαιρναν παράδειγμα;

Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία:

2008. Εθνικοποιείται η κύρια τράπεζα της χώρας. Καταρρέει το νόμισμα, σταματάει τη λειτουργία του το χρηματιστήριο. Η χώρα είναι σε πτώχευση.

2009. Οι διαμαρτυρίες του κόσμου μπρος στην Βουλή καταφέρνουν και κηρύσσονται πρόωρες εκλογές και προκαλούν την παραίτηση του πρωθυπουργού και όλης της κυβέρνησης. Συνεχίζει η άθλια κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Μέσω ενός νόμου προτείνεται να πληρωθεί το χρέος στην Μ.Βρετανία και την Ολλανδία, με την πληρωμή 3.500 εκ. ευρώ, που θα πληρώσουν όλες οι ισλανδικές οικογένειες μηνιαία για 15 χρόνια με 5,5% επιτόκιο.

2010. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και ζητάει δημοψήφισμα για το νόμο. Τον Γενάρη του 2010 ο πρόεδρος αρνείται να θέσει τον νόμο σε ισχύ και ανακοινώνει ότι θα υπάρξει αίτημα για λαϊκή ετυμηγορία. Τον Μάρτιο γίνεται το δημοψήφισμα και σαρώνει το ΌΧΙ στην πληρωμή με 93%
των ψήφων. H κυβέρνηση αρχίζει δικαστική έρευνα για ευθύνες για την κρίση. Αρχίζουν οι συλλήψεις τραπεζιτών και υψηλόβαθμων στελεχών. Η Interpol εκδίδει διαταγή και όλοι οι εμπλεκόμενοι τραπεζίτες εγκαταλείπουν την χώρα.

Στο πλαίσιο της κρίσης, εκλέγεται ένα σώμα από πολίτες για να συγγράψει το νέο Σύνταγμα. Εκλέγονται 25 πολίτες, χωρίς πολιτική εξάρτηση, από τους 522 που παρουσιάστηκαν ως υποψήφιοι. Η προϋπόθεση υποψηφιότητας ήταν να είναι ενήλικοι και να έχουν προταθεί από 30 άτομα.

Το σώμα αρχίζει την εργασία του τον Φεβρουάριο του 2011 και θα παρουσιάσει μια magna carta λαμβάνοντας υπ' όψιν τις ομόφωνες συστάσεις διαφορετικών συνελεύσεων που θα πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα. Θα πρέπει να επικυρωθεί από την υπάρχουσα βουλή και από την επόμενη αναθεωρητική που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές.

Αυτή είναι η σύντομη ιστορία της Ισλανδικής επανάστασης:
• Παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησης,
• εθνικοποίηση της τράπεζας,
• δημοψήφισμα για τις κρίσιμες οικονομικές αποφάσεις,
• φυλάκιση των υπεύθυνων της κρίσης και
• ξαναγράψιμο του συντάγματος από τους πολίτες.
Μίλησαν για όλ' αυτά τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ?
Φυσικά ΟΧΙ!
Ο ισλανδικός λαός έδωσε ένα μάθημα δημοκρατίας σ' όλον τον κόσμο.

(Φίλοι μου, διαδώστε το μήνυμα αυτό. Μπορεί να υπάρχει κάποιος που δεν γνωρίζει.)




Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν οργίζονται; Μ.Γκάντι

Κραυγές και Ψίθυροι..



Μια μέρα, ένας σοφός Ινδός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

-Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;

-Γιατί χάνουν την ηρεμία τους, απάντησε ο ένας.

-Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους; ξαναρωτά ο σοφός.

-Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος, είπε ένας άλλος μαθητής.

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:

-Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο..

-Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;

Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ...
και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά,
για να καλύψει την απόσταση...

Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν'ακουστούν.


Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;


Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά...

Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά.
Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.

Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. παρά μονάχα ψιθυρίζουν.

Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.
Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.


Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:

-Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σας απομακρύνουν,
γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας, το δρόμο του γυρισμού.

Mahatma Gandhi

Η πληροφόρηση

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

"Ο καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος κι απ'τον αθεϊσμό" Φ. Ντοστογιέφσκι.

"O καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος κι από τον αθεϊσμό, αυτή είναι η γνώμη μου. Μάλιστα!

Ο αθεϊσμός  κηρύττει μονάχα το μηδέν , ο καθολικισμός όμως  προχωρεί πιο πέρα ακόμα:
κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, έναν Χριστό που τον έχει κατασυκοφαντήσει και καθυβρίσει, έναν Χριστό, αντίθετο του Χριστού.
Κηρύττει τον Αντίχριστο, σας το ορκίζουμαι, σας διαβεβαιώ!

Ο καθολικισμός της Ρώμης πιστεύει πως χωρίς την παγκόσμια  κρατική εξουσία η Εκκλησία δε θα μπορέσει να κρατηθεί όρθια στη γη  και κραυγάζει: Non posumus (Δεν μπορούμε)

Κατά τη γνώμη μου ο καθολικισμός της Ρώμης δεν είναι καν μια πίστη, μα απλώς και μόνο η συνέχεια της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τα πάντα είναι υποταγμένα σε αυτή την ιδέα της Αυτοκρατορίας αρχίζοντας απ'την πίστη.

Ο πάπας, άρπαξε τη γη, έκατσε σε επίγειο θρόνο και πήρε το ξίφος στα χέρια του.
Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα, μονάχα πού στο ξίφος πρόσθεσαν και το ψεύδος, τη ραδιουργία, την απάτη, το φανατισμό, την πρόληψη, το έγκλημα, παίξανε με τα πιο άγια, τα πιο δίκαια, τα πιο αγνά, τα πιο φλογερά αισθήματα του λαού,

όλα, όλα τα προδώσανε

 για να καρπωθούν χρήματα,

για να κερδίσουν την ανάξια επίγεια εξουσία.

Δεν είναι λοιπόν αυτά, διδασκαλία του Αντιχρίστου;

Πώς να μην ξεφύτρωνε από κει ο αθεϊσμός;

Ο αθεϊσμός από εκεί έχει πηγάσει, από τον ρωμαιοκαθολικισμό".
.....................................................
"Όσο για το Χριστό , στην πρώτη και έσχατη εμφάνισή του μέσα στο έργο του Ντοστογιέφσκι, δεν παραλείπει να κάνει δυο μνημειώδεις κινήσεις.

Πρώτον δε βγάζει μιλιά απέναντι στους μύδρους του ιεροεξεταστή και δεύτερον αποχωρώντας από το μυθιστόρημα, σκύβει και φιλάει το γέρο στα λιπόσαρκα χείλη του.

Το αίνιγμα και το χλευασμό αυτού του ασπασμού (που καίει την καρδιά) η Ιστορία και μαζί της το ρώσικο Έθνος  δεν παύουν να τους ανακαλούν , όπως εξάλλου δεν παύουν να αναλογίζονται τον τελικό αναθεματισμό του Ιεροεξεταστή : "Πήγαινε και μην ξανάρθεις πια..ποτέ, ποτέ!"

 (Απ' το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ:" Ντοστογιέφσκι" εκδόσεις Καστανιώτη)