Μ αρέσει Σαλογραία μου, Κι επειδή είσαι ..σαλή όπως εγώ, κι επειδή Ανάγκη είναι να χαλαρώσουμε λίγο από την Υπερένταση, μπές εδώ:http://anemondixtia.blogspot.com/2011/09/blog-post_23.html και συνέχισε..καθώς υπάρχει πάντα μια διαφορετική εκδοχή!
Ρεγγίνα, αρχόντισσα τώρα μόλις μπήκα σπίτι. Έλειπα εκτός πόλεως, σε σύναξη συγγενών. Μαζευόμαστε τα αδέρφια, τα πρωτοξάδερφα, θείοι θείες, ανήψια, εγγόνια, καμιά πενηνταριά νοματέοι, κλπ μια φορά το χρόνο συντρώγουμε και ξαναθυμούμαστε παιδικές ηλικίες και τέτοια...χαρούμενα... Θα περάσω από την φιλόξενη σελίδα σου, αύριο, να με οσφρανθώ αρώματα ποίησης, να δω χρώματα ρόδων. Καλό βραδυ αγαπημένο μου Εκ καρδίας σ' ευχαριστώ
(συνέχεια ...) ...κι ούτε η διάθεση ακολουθεί την πρόθεση κι ούτε τα λόγια μετατρέπονται σε πράξεις. Μένουν επιθυμίες της καρδιάς, κρυφές ή φανερές. Ίσως αυτό να ναι τ' όμορφο! Το απραγματοποίητο, το ανεκπλήρωτο, το ατελές!
:-) Ανέβασα αυτό το βίντεο, αγαπημένο των 11:15 διότι άρεσε σε κάποιο περιστέράκι μου... :-)
Συνιστά νομίζω, πολύ σπουδαία υπόθεση η πρόθεση- πίσω από κάθε μας ενέργεια- και ας είπε κάποιος σαρκάζοντας, πως ο δρόμος για την κολαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
Η ομορφιά, για όποιον επιθυμεί να την αποκαλύπτει, βρίσκεται π α ν τ ο ύ!
Ε! Αν ξέραμε τις προθέσεις μας θα γνωρίζαμε το βαθύτερο είναι μας! Άγνωστες είναι, εντελώς! Ναι, είναι στρωμένος ο δρόμος για την κόλαση με καλές προθέσεις! Οι καλές προθέσεις αγνοούν την επιθυμία του απέναντι κι εστιάζουν στο εγώ, ακόμα κι αν αφορούν εμάς. Αλλά τι αφορά μόνο εμάς; Τίποτα σχεδόν. Δεν ξέρω τα ονόματα των περιστεριών σου, μ αρέσουν όμως τα πουλιά, ειδικά αυτά που κάνουν χαμηλές πτήσεις και μου δίνουν τη δυνατότητα να τα αναγνωρίσω ως κομμάτι του κόσμου μου! Αν η ομορφιά βρίσκεται παντού γιατί ο κόσμος δεν είναι πάντα όμορφος; Μήπως κι η "ομορφιά" έχει ανάγκη από σμίλευμα, να μην είναι άναρχη, να έχει σχήμα; Αυτό που μπορούν να τις δώσουν οι άνθρωποι(πρόθεση είναι κι αυτό).
:-) Βάλε ενα όνομα περιστεράκι των 12 μ.μ.να συνεννοούμαστε! :-) Το θέμα των προθέσεων, νομίζω, το λύνει ο μέγας Απόστολος όταν γράφει:
"Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ΕΤΕΡΟΥ έκαστος" Εκαστος δηλαδή, ας έχει ως ΠΡΟΘΕΣΗ το να μη γυρεύει το δικό του θέλημα, αλλά το θέλημα του διπλανού του. Αυτό το εφάρμοζαν, το ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΗ, οι παλιότερες γυναίκες σε σχέση με συντρόφους παιδιά, το εφάρμοζαν οι παλιότεροι άνθρωποι ως ιερείς, ως γείτονες, ως ενορίτες... Σήμερα έχουμε καταβυθιστεί στον τερατώδη ΕΓΩ-κεντρισμό μας.
Βέβαια, χρειάζονται και τα ΟΡΙΑ, χωρίς ΌΡΙΑ, επέρχεται χάος. "Πάντα ευσχημόνως και ΚΑΤΑ ΤΑΞΙΝ γινέσθω" λέει αλλού η Γραφή, και..." Μήτηρ πασών των αρετών ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ" έλεγαν οι Πατέρες, και η συζήτηση ποτέ δεν τελειώνει. ;-)
Αγγελάκας όχι Αγγέλακας Σαλογραιοτάτη. Ως πρός την ομορφιά της μουσικής..κολοκυθόπιτα είναι η σωστή απάντηση.Εξαρτάται ποιός την κρίνει και με τι κριτήρια αγαπητέ ανώνυμε.
:-) Στην καλή ψυχή που με προκάλεσε να πώ, έστειλα μέιλ... Ναι, ναι, και γω είμαι ανοιχτό βιβλίο
(καταντάει κουσουρλίδικο πια, το ΤΟΣΟ ανοιχτό)
αλλά πάντα υπάρχουν εκείνοι που θέλουν αυτά τα ανοιχτά βιβλία να τα ...αποδελτιώνουν με εξοντωτική σχολαστικότητα διότι... ποτέ δεν ξέρουν ΠΟΥ και ΠΩΣ θα τους χρησιμέψει η όποια πληροφορία, έως και για προγόνους, πάππου προς πάππου, αναντάν μπαμπαντάν που λένε και οι Τούρκοι οι ακριβοί οι γειτόνοι μας).
Υπομονετικέ cummulus με ευγνωμοσύνη θα σε ευχαριστήσω για την αδιάλειπτη συμπαράσταση εξ αρχής δημιουργίας αυτού του μπλογκακιού. Πραγματικά λειτουργείς ως ΆΨΟΓΟΣ αδερφός και συνοδοιπόρος. :-)
Χωστηράκι λατρεμένο ευχαριστώ για τη διόρθωση. Τώρα τι να σου πώ, ο τόνος στο -γγέ, μου αρέσει καλύτερα από τον τόνο στο -άκας.
Αυτή η κατάληξη -άκας, στα αυτιά μου ηχεί κακόηχη. Πειράζει να τον προσφωνώ με αναβιβασμένο τον τόνο; ;-( Ακούγεται ρε παιδί μου, πιο ζόρικο το Αγγέλακας. :-) Θυμάμαι σε μια δουλειά που ήμουν πριν χρόνια, ο ένας προσφωνούσε τον άλλο, όλο με τη φράση: "ρε μαλάκα! ρε μαλάκα!"
Με ενοχλούσε.
Αναπολούσα τα έτη τα περασμένα εκείνα κατά τα οποία ο εις, προσφωνούσε τον έτερο:
"ρε πατριώτ'! ρε πατριώτ'! "
(ναι ναι, είμαι τόσον γραία. Διαθέτω παλαιολιθικές μνήμες, μη γουρλώνεις τα μάτια)
Αργότερα η προσφώνηση έγινε:"ρε φίλε, ρε φίλε! " και μέχρι εδώ όλα καλά και άγια.
Από τη στιγμή που η προσφώνηση της συμπάθειας κατάντησε :"ρε μαλάκα! ρε μαλάκα!" :
ωιμέ! κατάλαβα ότι κάτι όζει, τουτέστιν βρομάει πολύ στο Βασίλειο της... Ελλαδοπακιστανίας.
Μετ'ου πολύ μας έφτασαν και τα κακά μαντάτα.
Άμα ο λαός έχει καταντήσει...άκας, καλά του κάνουν αυτοί που τον... χρεοκοπάνε...ρε παιδί:
Το ζήταγε ο οργανισμός μας!
Τα περι κολοκυθόπιττας με βρίσκουν σύμφωνη απολύτωςςςςς! Αντε να πάω να βάλω κάτι να ψήνεται, να σιδερώσουμε και κανα σώβρακο διότι η πολυλογία εδώ μέσα, ουδένα, επί της ουσίας ωφέλησεν. ;-) Μάκιαααα!
Ρεγγίνα μου μπήκα στην σελίδα σου, όταν το ...πλέξιμο είχε τελειώσει. Κλαψ! Εντάξει. Δεν έχασες τίποτα από μένα. ΣΕ αυτού του είδους τις χειροτεχνίες είμαι ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗ. ;-)
Σαλη καλη μου φιλη ποσο χαίρομαι που βλεπω παλι το ιστολογιάκι σου να προχωράει.... Αυτο αραγε να σημαίνει ότι ξεπεραστηκαν καποια προβλήματα που έλεγες παλιοτερα ή απλα βαρεθηκες να μενεις απραγη.... αναρτησιακα εννοώ φυσικά....
Συγνωμη για τις σπανιες επισκεψεις αλλα ....πνιγομαι και γενικα αυτο τον καιρό εχω τα νευρα μου... δημοσιος υπαλληλος γαρ....
Εσυ βλέπεις το ιστιολογάκι μου να προχωράει; Περίεργο! ;-Ο Εμένα μου φαίνεται ΣΧΕΔΟΝ στάσιμο από τις 29 του Μάη που ανέβασα εκείνη την ανάρτηση περί αναγκαιότητας διακοπής Μνημοσύνου του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, κατά το παράδειγμα και Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή.
Δεν έχω απομακρυνθεί ακόμα από το ΕΠΙΜΑΧΟ θέμα.
Κάτι βίντεα που πέφτουν ενδιάμεσα, είναι έτσι...για ξεκάρφωμα, χαχα!
Δεν εξέλιπον οι λόγοι που έχω κόψει ταχύτητα αναρτήσεων. Ελπίζω οι καινούργιοι επισκέπτες(πλησιάζουν 300.000 χτυπήματα στις σελίδες)να κάνουν βόλτα προς παλιότερες αναρτήσεις όπου ίσως βρούν κάτι που να τους ενδιαφέρει.
Τώρα ότι είσαι δημόσιος υπάλληλος γιατί το δήλωσες; Για να ζηλεύουνε όσοι δεν είναι; ;-)
Για να καταλαβαίνουν ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ο άνθρωπος να νιώθει εργασιακή σιγουριά, διότι όταν νιώθει, βγάζει μια γλώσσα "ναααα! τόοοοση με το συμπάθειο", κριτικάροντας τα κακώς κείμενα, φτιάχνοντας ...αναρχοαυτόνομα μπλογς όπως το δικό σου,κοινώς, φτύνοντας το σύστημα που του δίνει φαγάκι]; !
Αναρχοαυτονομα μπλογκς όπως το δικο μου;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ελεος θα με πεις σε λιγο και κουκουλοφόρο.....
Ευτυχως τουλαχιστον δεν φτυνω το συστημα που μου δινει φαγακι..... Πρωτον διοτι δεν τρώω δημόσιο φαγακι.... ειναι αυτοχρηματοδοτουμενο ΝΠΔΔ.... και δευτερον το φαγακι μου το δινει η πατριδα Ελλάδα όπως και σε ολους μας.... δημοσιους και ιδιωτικους..... την οποία καταστρεφουν μερα με την μερα.....
Και επειδη μπορει να πικαριστουν καποιοι του ιδιωτικου τομέα ότι δεν τους ταϊζει η μητερα Ελλάδα... να τονίσω ότι αν δεν κατανάλωναν γενικώς οι Ελληνες δεν θα υπήρχε δουλεια ουτε στον ιδιωτικο.... και φυσικα για εκει παμε......
Θανάκο μου (η προσφώνηση με το υποκοριστικό ενέχει πάντα μητρική τρυφερότητα) :-) δεν εννοούσα ότι έχεις ...αναρχοαυτόνομο μπλογκ...δεν είδες τα αποσιωπητικά πριν τη λεξούλα;
Κι όμως! Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κλάψουμε! Καθένας ενδεχομένως ξέρει εκτός από τους συλλογικούς λόγους και τους προσωπικούς, τους ιδιαίτερούς του... Η συν τω χρόνω φθορά είναι λίγη εμπρός στη φθορά που καθείς μας επιφέρει εις εαυτόν... Ξέρετε, δυστυχώς κυρίως κλαίμε για όσους και όσα μας ενόχλησαν. Δεν κλαίμε εύκολα για τα δικά μας φταιξίματα, τις δικές μας πλάνες, τις δικές μας βεβαιότητες. Κι όμως! Γι' αυτά τα δεύτερα, για το δικό μας μερίδιο αστοχίας, οφείλουμε πρωτίστως να κλάψουμε και να κλαίμε, μήπως από τα δάκρυα ξεπλυθεί η ψυχή που καθένας μας διαθέτει και καθένας μας λερώνει, εν επιγνώσει ή μη... Μπορεί να γίνει λουτρό δροσιάς το κλάμα, μπορεί να γίνει λυτρωτικό ποτάμι, αρκεί να έχει όδευση διά της Εκκλησίας και του Πνευματικού, διά της οδού που άγει από εμάς τους φθαρτούς προς τον Κύριο της Δόξης.
(ποιος από τους Μιχάληδες που κατά καιρούς μου γράφει;)
Ευχαριστώ για τις Ορθόδοξες επισημάνσεις.
Περίμενα κάποιον να τις υπενθυμίσει.
Η μεγάλη αρετή των Δακρύων περιγράφεται και στα κεφάλαια "Περί Μετανοίας -και περί Πενθους" στον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, και βέβαια, στον έχοντα το χάρισμα των αενάων ζωοποιών δακρύων εν Αγίω Πνεύματι, στο μέγιστο άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο.
Βέβαια, ένας νεαρός (σαν το περιστεράκι μου που του αρέσει ΤΟ ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ) αμύητος στα της Ορθοδόξου Πίστεως, αυτά που γράφουμε εμείς εδώ τώρα τα ακούει ως λήρους, φλυαρίες δηλαδή, ξεκουτιασμένων ή ψυχοπαθολογικών προσωπικοτήτων, που χασομεράνε μπλογκάροντας. :-) Δικαίωμά του.
Εμείς ας δώσουμε και την οπτική της Εκκλησίας της Ορθόδοξης, και όπως νομίζει έκαστος, ας βαδίσει... Πριν λίγα χρόνια πάντως, για την αξία του θρήνου διάβαζα και σε βιβλιαράκι από Αμερικάνο ψυχολόγο γραμμένο και εντυπωσιάστηκα. Το έχω αναφέρει πάλι σε παλαιότερο σχόλιο.
Για να καταλήξουμε ας πω ότι όπως σε όλα, έτσι και στην περίπτωση των δακρύων ρόλο παίζει, ΠΑΝΤΑ η ΠΡΟΘΕΣΗ.
Για ποιο λόγο και στο ΟΝΟΜΑ Τίνος, θρηνεί κάποιος.
Αν διαθέτει κατά Χριστόν Πένθος, μεγάλης ευλογίας αξιώθηκε.
Αν πάλι, λόγω ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ από τον Κύριο, καταφέρνει να ΓΕΛΑΕΙ με όλη την επίγεια ματαιότητα, όπως γελούσαν οι Σαλοί άγιοι, και πάλι ευλογία ύψιστη, προσέλαβε.
Ο Κύριος Ιησούς και για το γέλιο μας και για το κλάμα μας, ας είναι η Αρχή και το Τέλος...
Πόσοι μας αγνοούν, Θεέ μου, από τα μακρινά τ` αστέρια σου μέχρι τον ένοικο του πλαϊνού σπιτιού..
Πόσοι δεν ξέρουν πως τους αγαπούμε ..Πόσοι δεν ξέρουνε πως χτίζουμε γι` αυτούς. Για τα παιδιά τους. Για τα εγγόνια τους
Πόσοι δεν ξέρουνε την αυταπάρνησή μας. Τη μοναξιά μας. Πόσοι κοιμούνται δίχως να μας πουν καληνύχτα. Όταν γι` αυτούς ξενυχτούμε σ` ένα τραπέζι με μια λάμπα.
Πόσοι δεν νιώθουνε το χάδι μας σαν να τους τυλίγει. Πόσοι θαρρούν πως είμαστε φαντάσματα, βρυκόλακες Όταν μπροστά στη ρέμβη τους περνούμε ως ίσκιοι. Πόσοι δεν μας υποψιάζονται καθόλου.
Πόσοι δεν μας προσέχουν. Πόσοι δεν μας ακούνε ν` αλαλάζουμε στην έρημο. Πόσοι στο δρόμο μας προσπερνούν ανίδεοι. Μη ξέροντας πως είμαστε η ψίχα της καρδιάς τους.
Πόσοι, Θεέ μας, μας περιγελούν που περπατούμε ανάλαφροι κι αφηρημένοι. Πόσοι ξαφνιάζονται. Πόσοι ακόμα και τρομάζουν γιατί περνώντας τους χαμογελούμε.
(Αν αργώ κάτι να ανεβάσω σημαίνει ότι κάποια δυσκολία υπάρχει με το...μηχανάκι).
..............."Πόσοι ακόμα και τρομάζουν γιατί περνώντας τους χαμογελούμε". ................
Μας έχουν σπαράξει ΤΟΣΟΙ (ούτε ένας, ούτε δυό, ούτε τρεις, ούτε τέσσερις, ούτε πέντε ούτε έξι..) την ψυχή με φιλίας χαμόγελα, που μετά, ο τρόμος από την καρδιά μας, σαν αναιδής νοικάρης, δεν ξεκουμπίζεται. Το βρίσκεις παράξενο;
.........Αυτή η φράση επίσης, μου θύμισε:
Πριν χρόνια, χαζεύοντας κάτω στην Πάτρα, αγόρασα ένα μπουκέτο λουλούδια για το σπίτι. Ξαφνικά είδα στη Μαιζώνος να περνάει μια παλιά διευθύντρια του σχολείου που πήγαιναν τα παιδιά μου, πριν χρόνια. Η κυρία είχε βγεί στη σύνταξη,έμαθα, και συνοδευόταν από μια γυναίκα, άγνωστή μου.
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και όπως περπάταγαν οι δυο τους αμέριμνες, σταμάτησα μπροστά τους αιφνίδια, και δίνοντας τα λουλούδια στη συνταξιούχο δασκάλα, τους χαμογέλασα λέγοντας: "με ευχαριστίες επειδή υπήρξατε άψογη εκπαιδευτικός",δε στάθηκα όμως, ούτε δυο δευτερόλεπτα. Από μπροστά της, αμέσως, σαν να κυνήγαγε κάποιος, εξαφανίστηκα.
Δεν νομίζω να με θυμήθηκε.
Σχεδόν μπορώ να ισχυριστώ ότι η παλιά δασκάλα ετρόμαξε. Μακάρι να κράτησε τα λουλούδια...
Αριαδνη! τι ωραίο ονομα!Εορτάζει σήμερα. Η Αριαδνη λοιπον αν και δουλα, ηταν ανωτερη και λαμπροτερη απο πολλες κυριες, δουλες των κοσμικων ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΩΝ και γηινων μολυσμων. Η αγια εζησε στα χρονια των βασιλεων Αδριανου και Αντωνινου (117-139) και εγινε χριστιανη στη φρυγια πολη.Οταν το πληροφορηθηκε ο αφεντης της Τερτυλος, ενας απο τους ισχυροτερους προκριτους της πολης, την πιεζε να επανελθη στην ειδωλολατρεια. Εκεινη επεμενε στην Χρριστιανικη ομολογια της. Κατα την ημερα μαλιστα που γιοταζε τα γενεθλια του ο γιος του την εδειραν σκληρα και την βασανισαν πολυ,αφου εγδαραν τις σαρκες της με σηδερενια νυχια. Για να αποφυγει περισοτερες πιεσεις εγκατελειψε το σπιτι του κυριου της και ενω την καταδιωκαν, επεσε σε γρεμο οπου και βρηκε τον θανατο. Αυτης ταις πρεσβειες σωσον ημας Κυριε.
;-) Πραγματικά ξεχωριστό όνομα το Αριάδνη! Ξέρω μια γλυκειά και συνάμα πολύ δυνατή ψυχή με αυτό το όνομα. Το ΘΑΡΡΟΣ και η ΕΥΘΥΤΗΤΑ της ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ με όΠοΙΟ ΚΌΣΤΟΣ, αποτελεί χαρακτηριστικό πάντων των Αγίων.
:-) Σου αρέσει να με πειράζεις, καλή ψυχή. Να πω την αλήθεια όμως, αυτή τη στιγμή έχω πολύ απλωμένο ...τραχανά γι αυτό, τις χυλοπίτες θα τις αφήσουμε για άλλη φοράααα- όποτε πεί ο Κύριος!
Υ.Γ. Εκείνο που πρέπει να αναζητάμε σε ΚΑΘΕ περίπτωση είναι ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, και ΌΧΙ ΤΟ ΝΟΜΙΖΟΜΕΝΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΚΑΛΟ ΘΕΛΗΜΑ,αδερφή μου.
ΌΤΑΝ ΠΙΕΖΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ- ΝΤΕ ΚΑΙ ΣΩΝΕΙ- το ημέτερο, ΘΕΛΗΜΑ, ΤΟΤΕ, ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ. Τότε χάνουμε. .................. Δεν ανεβαίνει το δικό σου σχόλιο. Θα προσπαθήσω αργότερα. Πρέπει να βγω τώρα. Η Κυρά Παναγία να δίνει ΦΩΤΙΣΗ και ΒΟΗΘΕΙΑ...
:-) Είσαι βέβαιη ότι κωφεύει Εκείνος; μήπως είμαστε εμείς λιγάκι...κουφαηδόνια; ρωτάω, δεν ξέρω για σένα...για μένα είναι βέβαιο...είμαι όχι απλά κουφαηδόνι, μάλλον κουφάλογο...(από ωριλά σπουδαγμένο στη Γερμανία, βεβαιωμένο, χαχα...)
Κοίτα, μη με πληγώνεις με τους ωρλ!! Εγώ δεν μπορώ να κάνω επέμβαση για κάποιο πρόβλημα πουχω! Αν κάνω θα πεθάνω!!! Διότι έχω κάτι σπάνιο για τα ιατρικά δεδομενα που μπορεί να προκαλέσει παρενέργειες τρομερές που ο θάνατος μπορεί να ναι και λύτρωση!! Έτσι καυαδικάστηκα να αναπνέω λίγο αέρα(ακόμα δε φορολογείται αυτός)όσο θα ζω! Πόσο; Ελπίζω πολύ ακόμα, δεν πλήρωσα την ύπαρξή μου! Έχω πολλά να μάθω..να χουμε να λέμε στην αιωνιότητα, να περνά κι η ώρα!!χαχαχαχα σκωπτική η διάθεσή μου..θα ναι οι μπύρες, κάποια τηλέφωνα ενδιάμεσα.. καλή Κυριακή! κωφεύει ο Θεός, ναι.. για λόγου άγνωστους..εξάλλου άγνωστος ο βίος μας, η πορεία μας, το πρόσωπό μας, εμείς , οι άλλοι.....
κάποια πράγματα είναι μόνο η αφορμή αλλά η ψυχή πάντα μένει άγνωστη! Ξεχειλίζει ένα συναίσθημα αλλά κι αυτό αδιέξοδο, κλειστό.. σαν την εθνική οδό..χρειάζεται να περιμένεις την προσωπική σου έξοδο για να μάθεις και να δεις και να γνωρίσεις.. Σε φιλώ Σαλό..Καλό βράδυ με κατάλαβες θαρρώ... θα μου βγάλεις ένα εαυτό κρυμμένο κι άγνωστο.. εγώ τι θα ανταποδώσω...ξέρω, εσύ δεν ξέρεις...χαχχαχαχα
Μας έχουν σπαράξει ΤΟΣΟΙ (ούτε ένας, ούτε δυό, ούτε τρεις, ούτε τέσσερις, ούτε πέντε ούτε έξι..) την ψυχή με φιλίας χαμόγελα, που μετά, ο τρόμος από την καρδιά μας, σαν αναιδής νοικάρης, δεν ξεκουμπίζεται. Το βρίσκεις παράξενο;
Όχι, δεν είναι παράξενο ούτε πρωτότυπο. Οι φόβοι όμως άμα τους αφήσουμε ν αλωνίζουν μας πνίγουν, μας εξαφανίζουν. Άμα δε αντιληφθούν την αδυναμία μας για απεμπλοκή τους από αυτούς μας έχουν αιχμαλωτίσει αιώνια. Καταλαμβάνουν το σπίτι μας, εμάς δηλαδή. Μετά υπάρχει ο απέναντι κι ο εαυτός μας. Μας πλήγωσε ο απέναντι. Εγώ όμως τι έκανα λάθος; Όλα τα κανα σωστά; Πάντα μένει ανοιχτό αυτό το ερώτημα κι είναι δύσκολη η απάντηση γιατί δεν μπορούμε να δούμε αντικειμενικά εμάς. Η ζωή προχωρά. Αν έμεινε ακόμα κάτι να "φάνε" από μας οι άλλοι αυτό είναι θετικό γιατί υπάρχει τροφή ακόμα κι από την άλλη περιθώριο για κένωση του εαυτού μας. Ας κάνουμε και λάθος! Μπορεί να χάσουμε λιγότερα από όσα άμα μείνουμε αγκαλιά με τους φόβους που μας σπαράζουν μέσα στην αφόρητη εσωτερική μοναξιά μας, αρκετές φορές.
Δε θα επανέλθω.
Από το κομμάτι ξεχωρίζω αυτό το νόημα(αν κι είναι εξαιρετικό όλο):Πόσοι δεν μας υποψιάζονται καθόλου.
Μ αρέσει Σαλογραία μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι επειδή είσαι ..σαλή όπως εγώ,
κι επειδή Ανάγκη είναι να χαλαρώσουμε λίγο από την Υπερένταση,
μπές εδώ:http://anemondixtia.blogspot.com/2011/09/blog-post_23.html
και συνέχισε..καθώς υπάρχει πάντα μια διαφορετική εκδοχή!
Ρεγγίνα, αρχόντισσα
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα μόλις μπήκα σπίτι. Έλειπα εκτός πόλεως, σε σύναξη συγγενών. Μαζευόμαστε τα αδέρφια, τα πρωτοξάδερφα, θείοι θείες, ανήψια, εγγόνια, καμιά πενηνταριά νοματέοι, κλπ μια φορά το χρόνο συντρώγουμε και ξαναθυμούμαστε παιδικές ηλικίες και τέτοια...χαρούμενα...
Θα περάσω από την φιλόξενη σελίδα σου, αύριο, να με οσφρανθώ αρώματα ποίησης, να δω χρώματα ρόδων.
Καλό βραδυ αγαπημένο μου
Εκ καρδίας σ' ευχαριστώ
Οι όμορφοι στίχοι δεν ντύνονται πάντα με αντίστοιχα όμορφη μουσική!
ΑπάντησηΔιαγραφή(συνέχεια ...)
ΑπάντησηΔιαγραφή...κι ούτε η διάθεση ακολουθεί την πρόθεση κι ούτε τα λόγια μετατρέπονται σε πράξεις.
Μένουν επιθυμίες της καρδιάς, κρυφές ή φανερές.
Ίσως αυτό να ναι τ' όμορφο!
Το απραγματοποίητο, το ανεκπλήρωτο, το ατελές!
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνέβασα αυτό το βίντεο, αγαπημένο των 11:15 διότι άρεσε σε κάποιο περιστέράκι μου...
:-)
Συνιστά νομίζω, πολύ σπουδαία υπόθεση η πρόθεση- πίσω από κάθε μας ενέργεια- και ας είπε κάποιος σαρκάζοντας, πως ο δρόμος για την κολαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
Η ομορφιά, για όποιον επιθυμεί να την αποκαλύπτει, βρίσκεται π α ν τ ο ύ!
Ε! Αν ξέραμε τις προθέσεις μας θα γνωρίζαμε το βαθύτερο είναι μας! Άγνωστες είναι, εντελώς! Ναι, είναι στρωμένος ο δρόμος για την κόλαση με καλές προθέσεις! Οι καλές προθέσεις αγνοούν την επιθυμία του απέναντι κι εστιάζουν στο εγώ, ακόμα κι αν αφορούν εμάς. Αλλά τι αφορά μόνο εμάς; Τίποτα σχεδόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω τα ονόματα των περιστεριών σου, μ αρέσουν όμως τα πουλιά, ειδικά αυτά που κάνουν χαμηλές πτήσεις και μου δίνουν τη δυνατότητα να τα αναγνωρίσω ως κομμάτι του κόσμου μου!
Αν η ομορφιά βρίσκεται παντού γιατί ο κόσμος δεν είναι πάντα όμορφος; Μήπως κι η "ομορφιά" έχει ανάγκη από σμίλευμα, να μην είναι άναρχη, να έχει σχήμα; Αυτό που μπορούν να τις δώσουν οι άνθρωποι(πρόθεση είναι κι αυτό).
;-)
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάλε ενα όνομα περιστεράκι των 12 μ.μ.να συνεννοούμαστε!
:-)
Το θέμα των προθέσεων, νομίζω, το λύνει ο μέγας Απόστολος όταν γράφει:
"Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ΕΤΕΡΟΥ έκαστος"
Εκαστος δηλαδή, ας έχει ως ΠΡΟΘΕΣΗ το να μη γυρεύει το δικό του θέλημα, αλλά το θέλημα του διπλανού του.
Αυτό το εφάρμοζαν, το ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΗ, οι παλιότερες γυναίκες σε σχέση με συντρόφους παιδιά, το εφάρμοζαν οι παλιότεροι άνθρωποι ως ιερείς, ως γείτονες, ως ενορίτες...
Σήμερα έχουμε καταβυθιστεί στον τερατώδη ΕΓΩ-κεντρισμό μας.
Βέβαια, χρειάζονται και τα ΟΡΙΑ, χωρίς ΌΡΙΑ, επέρχεται χάος.
"Πάντα ευσχημόνως και ΚΑΤΑ ΤΑΞΙΝ γινέσθω" λέει αλλού η Γραφή, και..." Μήτηρ πασών των αρετών ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ" έλεγαν οι Πατέρες, και η συζήτηση ποτέ δεν τελειώνει.
;-)
Εφυγα, φιλιάααα!
Δε με κατάλαβες ε;χαχαχαα
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σε αφήσω σε "αγωνία" για λίγη ώρα! Μετά θα σου λύσω με mail την απορία!!
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κατάλαβα, αλλά δώσε και ένα όνομα, να ξέρουν και οι αναγνώστες( και αυτοί που μας ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ) ποιος μιλάει κάθε φορά!
;-)
A! Με κατάλαβες; Για να σε δω!!Tell me please!!private, mail!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα δε με παρακολουθεί κανένας! Για ποιο λόγο; Δεν υπάρχει λόγος, open book!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι΄ἐγώ παρακολουθῶ ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγγελάκας όχι Αγγέλακας Σαλογραιοτάτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς πρός την ομορφιά της μουσικής..κολοκυθόπιτα είναι η σωστή απάντηση.Εξαρτάται ποιός την κρίνει και με τι κριτήρια αγαπητέ ανώνυμε.
Χωστήρ
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην καλή ψυχή που με προκάλεσε να πώ, έστειλα μέιλ...
Ναι, ναι, και γω είμαι ανοιχτό βιβλίο
(καταντάει κουσουρλίδικο πια, το ΤΟΣΟ ανοιχτό)
αλλά πάντα υπάρχουν εκείνοι που θέλουν αυτά τα ανοιχτά βιβλία να τα ...αποδελτιώνουν με εξοντωτική σχολαστικότητα διότι... ποτέ δεν ξέρουν ΠΟΥ και ΠΩΣ θα τους χρησιμέψει η όποια πληροφορία, έως και για προγόνους, πάππου προς πάππου, αναντάν μπαμπαντάν που λένε και οι Τούρκοι οι ακριβοί οι γειτόνοι μας).
Υπομονετικέ cummulus
με ευγνωμοσύνη θα σε ευχαριστήσω για την αδιάλειπτη συμπαράσταση εξ αρχής δημιουργίας αυτού του μπλογκακιού.
Πραγματικά λειτουργείς ως ΆΨΟΓΟΣ αδερφός και συνοδοιπόρος.
:-)
Χωστηράκι λατρεμένο
ευχαριστώ για τη διόρθωση.
Τώρα τι να σου πώ, ο τόνος στο -γγέ, μου αρέσει καλύτερα από τον τόνο στο -άκας.
Αυτή η κατάληξη -άκας, στα αυτιά μου ηχεί κακόηχη.
Πειράζει να τον προσφωνώ με αναβιβασμένο τον τόνο;
;-(
Ακούγεται ρε παιδί μου, πιο ζόρικο το Αγγέλακας.
:-)
Θυμάμαι σε μια δουλειά που ήμουν πριν χρόνια, ο ένας προσφωνούσε τον άλλο, όλο με τη φράση: "ρε μαλάκα! ρε μαλάκα!"
Με ενοχλούσε.
Αναπολούσα τα έτη τα περασμένα εκείνα κατά τα οποία ο εις, προσφωνούσε τον έτερο:
"ρε πατριώτ'! ρε πατριώτ'! "
(ναι ναι, είμαι τόσον γραία. Διαθέτω παλαιολιθικές μνήμες, μη γουρλώνεις τα μάτια)
Αργότερα η προσφώνηση έγινε:"ρε φίλε, ρε φίλε! " και μέχρι εδώ όλα καλά και άγια.
Από τη στιγμή που η προσφώνηση της συμπάθειας κατάντησε :"ρε μαλάκα! ρε μαλάκα!" :
ωιμέ! κατάλαβα ότι κάτι όζει, τουτέστιν βρομάει πολύ στο Βασίλειο της... Ελλαδοπακιστανίας.
Μετ'ου πολύ μας έφτασαν και τα κακά μαντάτα.
Άμα ο λαός έχει καταντήσει...άκας, καλά του κάνουν αυτοί που τον... χρεοκοπάνε...ρε παιδί:
Το ζήταγε ο οργανισμός μας!
Τα περι κολοκυθόπιττας με βρίσκουν σύμφωνη απολύτωςςςςς!
Αντε να πάω να βάλω κάτι να ψήνεται, να σιδερώσουμε και κανα σώβρακο διότι η πολυλογία εδώ μέσα, ουδένα, επί της ουσίας ωφέλησεν.
;-)
Μάκιαααα!
Υ.Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡεγγίνα μου
μπήκα στην σελίδα σου, όταν το ...πλέξιμο είχε τελειώσει. Κλαψ! Εντάξει. Δεν έχασες τίποτα από μένα. ΣΕ αυτού του είδους τις χειροτεχνίες είμαι ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗ.
;-)
λέω να κλάψω απόψε.....
ΑπάντησηΔιαγραφήso sad..
iris.
Σαλη καλη μου φιλη ποσο χαίρομαι που βλεπω παλι το ιστολογιάκι σου να προχωράει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο αραγε να σημαίνει ότι ξεπεραστηκαν καποια προβλήματα που έλεγες παλιοτερα ή απλα βαρεθηκες να μενεις απραγη.... αναρτησιακα εννοώ φυσικά....
Συγνωμη για τις σπανιες επισκεψεις αλλα ....πνιγομαι και γενικα αυτο τον καιρό εχω τα νευρα μου... δημοσιος υπαλληλος γαρ....
Θάνο
ΑπάντησηΔιαγραφήεμψυχωτή μου καλημέρα!
Εσυ βλέπεις το ιστιολογάκι μου να προχωράει;
Περίεργο!
;-Ο
Εμένα μου φαίνεται ΣΧΕΔΟΝ στάσιμο από τις 29 του Μάη που ανέβασα εκείνη την ανάρτηση περί αναγκαιότητας διακοπής Μνημοσύνου του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, κατά το παράδειγμα και Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή.
Δεν έχω απομακρυνθεί ακόμα από το ΕΠΙΜΑΧΟ θέμα.
Κάτι βίντεα που πέφτουν ενδιάμεσα, είναι έτσι...για ξεκάρφωμα, χαχα!
Δεν εξέλιπον οι λόγοι που έχω κόψει ταχύτητα αναρτήσεων.
Ελπίζω οι καινούργιοι επισκέπτες(πλησιάζουν 300.000 χτυπήματα στις σελίδες)να κάνουν βόλτα προς παλιότερες αναρτήσεις όπου ίσως βρούν κάτι που να τους ενδιαφέρει.
Τώρα ότι είσαι δημόσιος υπάλληλος γιατί το δήλωσες; Για να ζηλεύουνε όσοι δεν είναι;
;-)
Για να καταλαβαίνουν ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ο άνθρωπος να νιώθει εργασιακή σιγουριά, διότι όταν νιώθει, βγάζει μια γλώσσα "ναααα! τόοοοση με το συμπάθειο", κριτικάροντας τα κακώς κείμενα, φτιάχνοντας ...αναρχοαυτόνομα μπλογς όπως το δικό σου,κοινώς, φτύνοντας το σύστημα που του δίνει φαγάκι]; !
;-)
Αναρχοαυτονομα μπλογκς όπως το δικο μου;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλεος θα με πεις σε λιγο και κουκουλοφόρο.....
Ευτυχως τουλαχιστον δεν φτυνω το συστημα που μου δινει φαγακι.....
Πρωτον διοτι δεν τρώω δημόσιο φαγακι.... ειναι αυτοχρηματοδοτουμενο ΝΠΔΔ.... και δευτερον το φαγακι μου το δινει η πατριδα Ελλάδα όπως και σε ολους μας.... δημοσιους και ιδιωτικους..... την οποία καταστρεφουν μερα με την μερα.....
Και επειδη μπορει να πικαριστουν καποιοι του ιδιωτικου τομέα ότι δεν τους ταϊζει η μητερα Ελλάδα... να τονίσω ότι αν δεν κατανάλωναν γενικώς οι Ελληνες δεν θα υπήρχε δουλεια ουτε στον ιδιωτικο.... και φυσικα για εκει παμε......
Θανάκο μου
ΑπάντησηΔιαγραφή(η προσφώνηση με το υποκοριστικό ενέχει πάντα μητρική τρυφερότητα)
:-)
δεν εννοούσα ότι έχεις ...αναρχοαυτόνομο μπλογκ...δεν είδες τα αποσιωπητικά πριν τη λεξούλα;
Iris
ΑπάντησηΔιαγραφήκλαις ακόμα;
:-(
Κι όμως! Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κλάψουμε! Καθένας ενδεχομένως ξέρει εκτός από τους συλλογικούς λόγους και τους προσωπικούς, τους ιδιαίτερούς του... Η συν τω χρόνω φθορά είναι λίγη εμπρός στη φθορά που καθείς μας επιφέρει εις εαυτόν... Ξέρετε, δυστυχώς κυρίως κλαίμε για όσους και όσα μας ενόχλησαν. Δεν κλαίμε εύκολα για τα δικά μας φταιξίματα, τις δικές μας πλάνες, τις δικές μας βεβαιότητες. Κι όμως! Γι' αυτά τα δεύτερα, για το δικό μας μερίδιο αστοχίας, οφείλουμε πρωτίστως να κλάψουμε και να κλαίμε, μήπως από τα δάκρυα ξεπλυθεί η ψυχή που καθένας μας διαθέτει και καθένας μας λερώνει, εν επιγνώσει ή μη... Μπορεί να γίνει λουτρό δροσιάς το κλάμα, μπορεί να γίνει λυτρωτικό ποτάμι, αρκεί να έχει όδευση διά της Εκκλησίας και του Πνευματικού, διά της οδού που άγει από εμάς τους φθαρτούς προς τον Κύριο της Δόξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατε Μιχάλη
ΑπάντησηΔιαγραφή(ποιος από τους Μιχάληδες που κατά καιρούς μου γράφει;)
Ευχαριστώ για τις Ορθόδοξες επισημάνσεις.
Περίμενα κάποιον να τις υπενθυμίσει.
Η μεγάλη αρετή των Δακρύων περιγράφεται και στα κεφάλαια "Περί Μετανοίας -και περί Πενθους" στον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, και βέβαια, στον έχοντα το χάρισμα των αενάων ζωοποιών δακρύων εν Αγίω Πνεύματι, στο μέγιστο άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο.
Βέβαια, ένας νεαρός (σαν το περιστεράκι μου που του αρέσει ΤΟ ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ) αμύητος στα της Ορθοδόξου Πίστεως, αυτά που γράφουμε εμείς εδώ τώρα τα ακούει ως λήρους, φλυαρίες δηλαδή, ξεκουτιασμένων ή ψυχοπαθολογικών προσωπικοτήτων, που χασομεράνε μπλογκάροντας.
:-)
Δικαίωμά του.
Εμείς ας δώσουμε και την οπτική της Εκκλησίας της Ορθόδοξης, και όπως νομίζει έκαστος, ας βαδίσει...
Πριν λίγα χρόνια πάντως, για την αξία του θρήνου διάβαζα και σε βιβλιαράκι από Αμερικάνο ψυχολόγο γραμμένο και εντυπωσιάστηκα.
Το έχω αναφέρει πάλι σε παλαιότερο σχόλιο.
Για να καταλήξουμε ας πω ότι όπως σε όλα, έτσι και στην περίπτωση των δακρύων ρόλο παίζει, ΠΑΝΤΑ η ΠΡΟΘΕΣΗ.
Για ποιο λόγο και στο ΟΝΟΜΑ Τίνος, θρηνεί κάποιος.
Αν διαθέτει κατά Χριστόν Πένθος, μεγάλης ευλογίας αξιώθηκε.
Αν πάλι, λόγω ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ από τον Κύριο, καταφέρνει να ΓΕΛΑΕΙ με όλη την επίγεια ματαιότητα, όπως γελούσαν οι Σαλοί άγιοι, και πάλι ευλογία ύψιστη, προσέλαβε.
Ο Κύριος Ιησούς και για το γέλιο μας και για το κλάμα μας, ας είναι η Αρχή και το Τέλος...
Πόσοι μας αγνοούν, Θεέ μου, από τα μακρινά τ` αστέρια σου μέχρι τον ένοικο του πλαϊνού σπιτιού..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσοι δεν ξέρουν πως τους αγαπούμε ..Πόσοι δεν ξέρουνε πως χτίζουμε γι` αυτούς. Για τα παιδιά τους. Για τα εγγόνια τους
Πόσοι δεν ξέρουνε την αυταπάρνησή μας. Τη μοναξιά μας. Πόσοι κοιμούνται δίχως να μας πουν καληνύχτα. Όταν γι` αυτούς ξενυχτούμε σ` ένα τραπέζι με μια λάμπα.
Πόσοι δεν νιώθουνε το χάδι μας σαν να τους τυλίγει. Πόσοι θαρρούν πως είμαστε φαντάσματα, βρυκόλακες Όταν μπροστά στη ρέμβη τους περνούμε ως ίσκιοι. Πόσοι δεν μας υποψιάζονται καθόλου.
Πόσοι δεν μας προσέχουν. Πόσοι δεν μας ακούνε ν` αλαλάζουμε στην έρημο. Πόσοι στο δρόμο μας προσπερνούν ανίδεοι. Μη ξέροντας πως είμαστε η ψίχα της καρδιάς τους.
Πόσοι, Θεέ μας, μας περιγελούν που περπατούμε ανάλαφροι κι αφηρημένοι. Πόσοι ξαφνιάζονται. Πόσοι ακόμα και τρομάζουν γιατί περνώντας τους χαμογελούμε.
ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ - ΠΑΠΑ
11 και 49
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό κείμενο.Ευχαριστώ!
(Αν αργώ κάτι να ανεβάσω σημαίνει ότι κάποια δυσκολία υπάρχει με το...μηχανάκι).
..............."Πόσοι ακόμα και τρομάζουν γιατί περνώντας τους χαμογελούμε".
................
Μας έχουν σπαράξει ΤΟΣΟΙ (ούτε ένας, ούτε δυό, ούτε τρεις, ούτε τέσσερις, ούτε πέντε ούτε έξι..) την ψυχή με φιλίας χαμόγελα, που μετά, ο τρόμος από την καρδιά μας, σαν αναιδής νοικάρης, δεν ξεκουμπίζεται.
Το βρίσκεις παράξενο;
.........Αυτή η φράση επίσης, μου θύμισε:
Πριν χρόνια, χαζεύοντας κάτω στην Πάτρα, αγόρασα ένα μπουκέτο λουλούδια για το σπίτι. Ξαφνικά είδα στη Μαιζώνος να περνάει μια παλιά διευθύντρια του σχολείου που πήγαιναν τα παιδιά μου, πριν χρόνια.
Η κυρία είχε βγεί στη σύνταξη,έμαθα, και συνοδευόταν από μια γυναίκα, άγνωστή μου.
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και όπως περπάταγαν οι δυο τους αμέριμνες, σταμάτησα μπροστά τους αιφνίδια, και δίνοντας τα λουλούδια στη συνταξιούχο δασκάλα, τους χαμογέλασα λέγοντας: "με ευχαριστίες επειδή υπήρξατε άψογη εκπαιδευτικός",δε στάθηκα όμως, ούτε δυο δευτερόλεπτα.
Από μπροστά της, αμέσως, σαν να κυνήγαγε κάποιος, εξαφανίστηκα.
Δεν νομίζω να με θυμήθηκε.
Σχεδόν μπορώ να ισχυριστώ ότι η παλιά δασκάλα ετρόμαξε.
Μακάρι να κράτησε τα λουλούδια...
Αριαδνη! τι ωραίο ονομα!Εορτάζει σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αριαδνη λοιπον αν και δουλα, ηταν ανωτερη και λαμπροτερη απο πολλες κυριες, δουλες των κοσμικων ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΩΝ και γηινων μολυσμων. Η αγια εζησε στα χρονια των βασιλεων Αδριανου και Αντωνινου (117-139) και εγινε χριστιανη στη φρυγια πολη.Οταν το πληροφορηθηκε ο αφεντης της Τερτυλος, ενας απο τους ισχυροτερους προκριτους της πολης, την πιεζε να επανελθη στην ειδωλολατρεια. Εκεινη επεμενε στην Χρριστιανικη ομολογια της. Κατα την ημερα μαλιστα που γιοταζε τα γενεθλια του ο γιος του την εδειραν σκληρα και την βασανισαν πολυ,αφου εγδαραν τις σαρκες της με σηδερενια νυχια. Για να αποφυγει περισοτερες πιεσεις εγκατελειψε το σπιτι του κυριου της και ενω την καταδιωκαν, επεσε σε γρεμο οπου και βρηκε τον θανατο.
Αυτης ταις πρεσβειες σωσον ημας Κυριε.
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά ξεχωριστό όνομα το Αριάδνη!
Ξέρω μια γλυκειά και συνάμα πολύ δυνατή ψυχή με αυτό το όνομα.
Το ΘΑΡΡΟΣ και η ΕΥΘΥΤΗΤΑ της ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ με όΠοΙΟ ΚΌΣΤΟΣ, αποτελεί χαρακτηριστικό πάντων των Αγίων.
Κερνάω μπύρα BIOS 5 και χυλοπίτες βιολογικές! Έλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού να έρθω περιστεράκι μου; δώσε διεύθυνσηηηη!
Με όχημα το νου είσαι σε κλάσματα δευτερολέπτου εδώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιεύθυνση; Βρεστην μόνη σου, ξύπνια είσαι!! ;-)
Ως περιστέρι δε θα ρθεις και τζάμπα!!!
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου αρέσει να με πειράζεις, καλή ψυχή.
Να πω την αλήθεια όμως, αυτή τη στιγμή έχω πολύ απλωμένο ...τραχανά γι αυτό, τις χυλοπίτες θα τις αφήσουμε για άλλη φοράααα- όποτε πεί ο Κύριος!
Μα δεν ξέρεις ούτε που να ρθεις!! Πως ξέρεις πως είμαι καλή ψυχή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, μ αρέσει να σε πειράζω! Ο Κύριος δεν ασχολείται με μπύρες, αν όμως ασχολείται θεωρώ καλή περίπτωση τη συγκεκριμένη μπύρα!!!χαχχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φιλόξενοι άνθρωποι στο Όνομα του Χριστού, είναι ευλογημένοι άνθρωποι, αγαπημένο μου.
Πρέπει όμως να φροντίσω τον απλωμένο...τραχανά μου...
Καλό βράδυυυυ!
Καληνύχτα, Σαλό! Στη χρωστάω την μπύρα κι ας μην την πιείς ποτέ! φιλιά..η φιλοξενία με χαρακτηρίζει! Γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το ποτέ και το πάντα, είναι λόγια του Θεού, φράτε Λεόνε"
Ν. Καζαντζάκης
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.
Εκείνο που πρέπει να αναζητάμε σε ΚΑΘΕ περίπτωση είναι ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, και ΌΧΙ ΤΟ ΝΟΜΙΖΟΜΕΝΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΚΑΛΟ ΘΕΛΗΜΑ,αδερφή μου.
ΌΤΑΝ ΠΙΕΖΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ- ΝΤΕ ΚΑΙ ΣΩΝΕΙ- το ημέτερο, ΘΕΛΗΜΑ, ΤΟΤΕ, ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ.
Τότε χάνουμε.
..................
Δεν ανεβαίνει το δικό σου σχόλιο.
Θα προσπαθήσω αργότερα.
Πρέπει να βγω τώρα.
Η Κυρά Παναγία να δίνει ΦΩΤΙΣΗ και ΒΟΗΘΕΙΑ...
φιλιά..
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο για το θέλημα του Κυρίου...μμμ δεν το γνωρίζω..τον ρωτώ διαρκώς αλλά ή κωφεύει ή δεν μπορώ να τ αντέξω..
με κατάλαβες...
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι βέβαιη ότι κωφεύει Εκείνος; μήπως είμαστε εμείς λιγάκι...κουφαηδόνια; ρωτάω, δεν ξέρω για σένα...για μένα είναι βέβαιο...είμαι όχι απλά κουφαηδόνι, μάλλον κουφάλογο...(από ωριλά σπουδαγμένο στη Γερμανία, βεβαιωμένο, χαχα...)
Καλό ξημέρωμαααα!
Κοίτα, μη με πληγώνεις με τους ωρλ!! Εγώ δεν μπορώ να κάνω επέμβαση για κάποιο πρόβλημα πουχω! Αν κάνω θα πεθάνω!!! Διότι έχω κάτι σπάνιο για τα ιατρικά δεδομενα που μπορεί να προκαλέσει παρενέργειες τρομερές που ο θάνατος μπορεί να ναι και λύτρωση!! Έτσι καυαδικάστηκα να αναπνέω λίγο αέρα(ακόμα δε φορολογείται αυτός)όσο θα ζω! Πόσο; Ελπίζω πολύ ακόμα, δεν πλήρωσα την ύπαρξή μου! Έχω πολλά να μάθω..να χουμε να λέμε στην αιωνιότητα, να περνά κι η ώρα!!χαχαχαχα σκωπτική η διάθεσή μου..θα ναι οι μπύρες, κάποια τηλέφωνα ενδιάμεσα..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή Κυριακή!
κωφεύει ο Θεός, ναι.. για λόγου άγνωστους..εξάλλου άγνωστος ο βίος μας, η πορεία μας, το πρόσωπό μας, εμείς , οι άλλοι.....
http://www.youtube.com/watch?v=AbketjS0rOc&feature=feedu
κάποια πράγματα είναι μόνο η αφορμή αλλά η ψυχή πάντα μένει άγνωστη! Ξεχειλίζει ένα συναίσθημα αλλά κι αυτό αδιέξοδο, κλειστό.. σαν την εθνική οδό..χρειάζεται να περιμένεις την προσωπική σου έξοδο για να μάθεις και να δεις και να γνωρίσεις..
Σε φιλώ Σαλό..Καλό βράδυ
με κατάλαβες θαρρώ...
θα μου βγάλεις ένα εαυτό κρυμμένο κι άγνωστο..
εγώ τι θα ανταποδώσω...ξέρω, εσύ δεν ξέρεις...χαχχαχαχα
Όσο για τον ωριλα σου!! Η Μέρκελ θα του μίλησε, μη μασάς!!χαχχαχαα Προβοκάτσια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας έχουν σπαράξει ΤΟΣΟΙ (ούτε ένας, ούτε δυό, ούτε τρεις, ούτε τέσσερις, ούτε πέντε ούτε έξι..) την ψυχή με φιλίας χαμόγελα, που μετά, ο τρόμος από την καρδιά μας, σαν αναιδής νοικάρης, δεν ξεκουμπίζεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βρίσκεις παράξενο;
Όχι, δεν είναι παράξενο ούτε πρωτότυπο. Οι φόβοι όμως άμα τους αφήσουμε ν αλωνίζουν μας πνίγουν, μας εξαφανίζουν. Άμα δε αντιληφθούν την αδυναμία μας για απεμπλοκή τους από αυτούς μας έχουν αιχμαλωτίσει αιώνια. Καταλαμβάνουν το σπίτι μας, εμάς δηλαδή.
Μετά υπάρχει ο απέναντι κι ο εαυτός μας. Μας πλήγωσε ο απέναντι. Εγώ όμως τι έκανα λάθος; Όλα τα κανα σωστά; Πάντα μένει ανοιχτό αυτό το ερώτημα κι είναι δύσκολη η απάντηση γιατί δεν μπορούμε να δούμε αντικειμενικά εμάς.
Η ζωή προχωρά. Αν έμεινε ακόμα κάτι να "φάνε" από μας οι άλλοι αυτό είναι θετικό γιατί υπάρχει τροφή ακόμα κι από την άλλη περιθώριο για κένωση του εαυτού μας.
Ας κάνουμε και λάθος! Μπορεί να χάσουμε λιγότερα από όσα άμα μείνουμε αγκαλιά με τους φόβους που μας σπαράζουν μέσα στην αφόρητη εσωτερική μοναξιά μας, αρκετές φορές.
Δε θα επανέλθω.
Από το κομμάτι ξεχωρίζω αυτό το νόημα(αν κι είναι εξαιρετικό όλο):Πόσοι δεν μας υποψιάζονται καθόλου.
Καλημέρα.