Ρωμαίϊκο Έθνος χορευτικόν, αδιάβροχον...στα Ψηλαλώνια της Πάτρας

Περιστεράκι μου

-Χριστός Ανέστη, αλληλούϊαααααα!

Προχτές το βραδάκι, στα Ψηλαλώνια της Πάτρας, παραμονή της Εργατικής Πρωτομαγιάς, περνώντας,
με την ψυχή σερνάμενη στα πατώματα- σαν ρούχο που ξέφυγε -πάλι-  απ’της Χαράς την κρεμάστρα, "έπεσα"- «τυχαίο; Δε νομίζω!»- σε παραδοσιακό χορευτικό συγκρότημα.

-Τι ευχάριστη έκπληξη!

Σε υπερυψωμένη εξέδρα, καταμεσής της πλατείας, με πλουμισμένες στολές, χορεύαν κεφάτα, λεβέντικα οι άντρες, οι γυναίκες με χάρη- το παραδοσιακό δημοτικό άσμα:

«Στου Παπαλάμπρου την αυλήηηη!».

Υπήρχε  ψιλόβροχο ανοιξιάτικο.

Οι περαστικοί -με ανοιχτές τις ομπρέλες μας, καρφωθήκαμε  τριγύρω και τους ψυχολογικά αδιάβροχους -απ’τη βροχή- χορευτές, καμαρώναμε.

«Δήμος Μεσσάτιδος» έγραφε μία ταμπέλα.

Υπήρχαν κι άλλοι.

Από περιοχές περισσότερες.

(Πιο κει, λεπτά αργότερα, αναστήθηκα με ένα  -φοβερό, σαν άγγελο θανάτου-  απτάλικο Σμύρνης)

Εκείνοι, μη χαμπαριάζοντας τίποτα- σάματις  οι σταγόνες που πέφταν απάνω τους, να  'ταν ασήμια που τους πλουτίζαν,  κι όχι νερό που τους κρύωνε- ξεδιπλώναν  τα χορευτικά τους τσαλίμια, τα τσακίσματα, τις φούρλες, πετώντας- ως αβαρείς-  στον αέρα, ή  γέρνοντας  ασήκωτα δωρικά,  απ’ την συγκαθιστή στάση τους,  προς τα πίσω- ατσάλι, αδάμαστο, της καρδιάς τους ο χτύπος...

(ένας νεαρός, λεβέντης  τσολιάς -μωρέ τον εμάτιασα η καλτάκα- γλίστρησε κιόλας ελαφρά στη βρεγμένη εξέδρα, αχ! κάπως έχασε το ρυθμό – ουφ! τον ξανάβρε...)

-Α! το απερίγραπτα θείο  δώρο της μουσικής!

Το θείο δώρο του χορού, του εμπνευσμένου από βιώματα ήθους και θάρρους ...

Στάθηκα να τους βλέπω.

Κοίταζα απ’ την ομπρέλα μου, τις σταγόνες της βροχούλας, τις απαστράπτουσες στο φως του δημοτικού φωτισμού, που  συνέχεια, τους έρραινε.

Πόσο μ’ άρεσε που δε δείλιαζαν.

Που δε σταμάταγαν το χορό τους.

-Μωρή αφαιρεμένη, αδιόρθωτη, θα τους πλήρωναν, γι αυτό δε σταμάταγαν!

-Ξύπνα!

- Άσε με κακιά πεθερά!
Δεν επιθυμώ να ξυπνήσω.

Μη μου γκρινιάζεις!

Άσε με να πιστεύω ότι χορεύαν, μόνο για την ψυχή τους.

Άσε με να πιστεύω ότι κανείς δεν τους πλήρωνε.

Ότι το κάναν έτσι, για την πατρίδα, για το λαό, για τους προσφιλείς, εκείνο το ανάλαφρο  πέταγμα των μετρημένων  βημάτων , οι Αχαιοί
-οι λατρεμένοι ωκύποδες.

-Έτσι!

-Παράτα την κολασμένη την ανάλυση, έλεος!
Άσε με να πιστεύω ότι χορεύαν μόνο με την ψυχή - για την ψυχή τους.


Όποτε αυτό το πιστεύω, ξαναπερνάει -το σερνάμενο στα λυπημένα πατώματα, πνεύμα μου-
 στης παιχνιδιάρας Χαράς την κρεμάστρα.

Πήγα στο σπίτι δροσερή- η τρελόγρια- σα λουλούδι μαγιάτικο.

-Ευλογημένοι οι παραδοσιακοί χορευτές, για το δώρο που απλόχερα σκόρπισαν...

Μες στο εναρμόνιο σθένος- της μουσικής και του σώματος- έλαμψαν στον αντάρτη λογισμό  μου ξανά,
-του Πάσχα-  μελισσοκέρια.

-Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Σαλογραία