Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Ο άγιος Τσάρος Νικόλαος Ρομανώφ


....................................................................................................


..................................
Σχετικά με την ιστορία των Ρομανώφ δες και το σύνδεσμό :
http://www.oodegr.com/oode/synaxaristis/agioi_rwsias/tsaros_1.htm

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

"Σταυρός , ο φύλαξ της Οικουμένης, σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας"

Χαρά σε κείνες τις ψυχές π' ακούνε τη φωνή Σου
κι ακολουθούν το νόμο Σου και τα προστάγματά Σου!
Χαρά σε κείνες τις ψυχές  που ζουν την αρετή Σου
και προσκυνούν ευλαβικά, Χριστέ μου, το Όνομά Σου!
..............................
Χαρἀ σ'εκείνες τις ψυχές, Χριστέ, που αποσταμένες
απ'τον αγώνα της ζωής, στον ίσκιο του Σταυρού Σου
ζητάνε τη γαλήνη τους και ζουν υποταγμένες
στα θεία παραγγέλματα του νόμου του δικού Σου.

Γ.Βερίτης

Περί αναπαύσεως-Αλεξανδρεύς

Περί αναπαύσεως



Σε μια παρέα φίλων μου χθες βράδυ

η ανάπαυση, στον ύπνο συζητιόταν.

Δυο τρεις με εξέπληξαν λέγοντας ότι

και δεύτερο προσκέφαλο στον ύπνο αναζητούνε

-όχι στην κεφαλή αλλά στην αγκαλιά κλεισμένο-

αλλιώς ο ύπνος των βλεφάρων τους απέχει.


Ένας γιατρός ανέλαβε το θέμα να εξηγήσει

πώς έτσι η ανάπαυση του σώματος αυξάνει.

Στο λόγο τούτον γέλασα

γνωρίζοντας εκ πείρας

την ψυχικήν -του προσκεφάλου, του εν αγκάλαις- χρείαν.

Αλεξανδρεύς

Αναρτήθηκε από Αναστάσιος 

Ετικέτες Αλεξανδρεύς

Μελέτη περιβάλλοντος-ποίηση π.Βασιλείου Θερμού

Μελέτη περιβάλλοντος

Οι λέξεις είναι δάκρυα
που κυλούν για κάθε τι
που δεν γνωρίζουμε
που δεν καταλάβαμε
και που δεν θα μάθουμε ποτέ.

Πέφτουν στη θάλασσα της ζωής μας
και γίνονται νησιά.
Και η ποίηση έρχεται κατόπιν
να τα βάλει σε σειρά αναγνώσιμη.

(Μην ακούτε εκείνους που ισχυρίζονται
πως δε μετακινούνται πλέον όρη).

π. Βασίλειος Θερμός

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Ποιος είναι ο καλός φίλος;

Είπε κάποιος -δε θυμάμαι ποιος- αλλά μου άρεσε, περιστεράκι μου,  και στο αναφέρω:

-Ο φίλος των κακών ημερών, είναι καλός φίλος.

Σαλογραία

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Λείπω για...καφέ...ή...


Λατρεμένο  μου

επιθυμώ να επαναλάβω  ότι, όταν δεν απαντώ σε μηνύματα προσωπικά που μου στέλνεις , ή θα έχει πρόβλημα το...μηχανάκι ή θα λείπω για...καφέ...

Σ' ευχαριστώ θερμά για την αγάπη και την κατανόηση...

Σε φιλώ σταυρωτά
Η...περιστερόεσσα Σαλογραία

Φεύγοντας-Νικ.Βρεττάκος



                                                     Φεύγοντας

Φεύγοντας ένιωθα ένα φως να φτερουγίζει απ'το μέτωπό μου.
Να τανε η ασημένια ελιά, η παλιά μου φιλενάδα;
Οι λεμονιές που χιόνισαν στην καρδιά μου ανθούς;
Της ακροθαλασσιάς η ρόδινη λουρίδα το πρωί;
Αυτοί που μου εμπιστεύτηκαν πως ο κόσμος μου υπάρχει
κ' εγώ το είδα στη φωνή, στα μάτια και στα χέρια τους;

Πήρα νερό, πήρα ψυχή, πήρα ήλιο να τα κάμω
για μιαν ακόμη ίσως φορά,
κουβέντες προς τους ανθρώπους.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Το περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας...






Περιστεράκι μου, την ξέρεις  την τολμηρή την  ερώτηση που έθεταν πριν  χρόνια, κάποιοι αρκουδόμαγκες:

-Τι είναι αυτό που βρίσκεται πίσω σου, είναι μαύρο, και κρατάει μαστίγιο;

-Πολύ αλλόκοτο ακούγεται, πες το, δεν το βρίσκω, να το πάρει το ποτάμι!

-Αχαχα! ...λοιπόν το μαύρο, που είναι πίσω σου, και κρατάει και μαστίγιο ...είναι η ...λαλακία
που σε δέρνει!

- Πιφ! εξυπνάδες!
Αηδίες! Εμένα δε με δέρνει τίποτα, εσύ είσαι απλώς για τα πανηγύρια, θεόμουρλη, γριά ασυμμάζευτη...

-Μη βρίζεις, λατρεμένο, μη βρίζεις, χαίρονται οι δαιμόνοι , και μου θυμίζεις τη μακαρίτισσα...ασε να σου αναλύσω,  άκουσον μεν, πάταξον δε(ν)......

Ποία, λέγω, ήτο η κύρια ...λαλακία που έδερνε την αφεντιά μου;

Η απερίγραπτος ...τοιαύτη και τοσαύτη που με «έδερνε»- και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω- είχε σχέση με την αντίληψη ότι αρκεί να σου εξηγήσω κάτι -το οτιδήποτε- λεκτικά , και εσύ  θα το καταλάαααβεις!

Τέτοια κούνια με κούναγε και ροχάααλιζα μακααάρια μες στην καρακοσμάρα μου, η καλτάκα...

-Και δεν ισχύει αυτό, Σαλογραία μου; θα  ρωτήσει ίσως η νεαρή  Πηνελόπη -που διαβάζει με θρησκευτική αφοσίωση το μπλοκάκι, εμψυχώνοντάς με...

-Ισχύει, λατρεμένο μου, ισχύει για  πράγματα με λογικές κατασκευές και δομές, όχι όμως για  αναφερόμενα σε συναισθήματα και εμπειρίες ζωής των ανθρώπων.

Ας πούμε, αν σου δώσω ένα μικρό μίξερ και σου πω:  έτσι δουλεύει αυτό το μαραφέτι, θα το βάλεις στην πρίζα, θα πατήσεις εκείνο το κουμπάκι, και χιμπατζής να είσαι, και IQ ραδικιού να έχεις, θα το καταλάβεις θα το εφαρμόσεις και θα κάνεις με δαύτο, τη σκορδαλιά που πρέπει να κάνεις, και η ομήγυρη θα γλείφει τα δάχτυλά της...

Αν όμως, προσπαθήσω να σου περιγράψω, πώς ένιωσα όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, εσύ θα το αντιληφθείς ψιλά, εγκεφαλικά, ως μια στεγνή πληροφορία που σου δίδεται- αποκλείεται να το αντιληφθείς βιωματικά διότι δεν έχεις γεννήσει ακόμα και όλη σου η γνώση  για γέννες, αναφέρεται μόνο σε ό,τι είδες στο σινεμά ή σε φίλους και  σε συγγενείς, πράγμα που ΔΕΝ είναι καθόλου, μα καθόλου- σου τονίζω- το ίδιο...

Αυτά που γράφω σήμερα, grosso modo , σε γενικές γραμμές δηλαδή, τα επαναλάμβαναν και σε μένα, οι μεγαλύτεροι, όταν βρισκόμουν στη δική σου νεαρή ηλικία- νόμιζα ότι κατανοούσα τα σχόλιά τους, νόμιζα λέω- το όρνεον - πλην, την τύφλα μου δεν είχα συλλάβει έως ότου ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, καθώς και οι άγιες Γραφές αναφέρουν.

-Τι είναι, πάλι αυτό το πλήρωμα του χρόνου; Με έχεις μπερδέψει!

-Ως πλήρωμα του χρόνου ορίζεται ο καιρός κατά τον οποίο λαμβάνω και γω την ανάλογη εμπειρία και έτσι δια της εμπειρίας και μόνο δια της προσωπικής μου εμπειρίας- σε ένα κάποιο βαθμό- ΚΑΙ τα δικά σου βιώματα, είμαι σε θέση να τα συν-αισθανθώ...να τα ζήσω εντός μου, σαν να είμαι και γω, λιγάκι μέσα στο δικό σου σώμα-δωμάτιο.

Το έχω αναφέρει και παλιότερα αλλά επειδή επιθυμώ να το εμπεδώσεις έτι και έτι, θα το ξαναπώ:

Μου αρέσει να παρομοιάζω τον κάθε άνθρωπο- κυρίως λόγω της φύσης του νευρικού του συστήματος- σαν ένα δωμάτιο περίκλειστο.

Το τέλος του δωματίου, βρίσκεται στα όρια των δερματίνων χιτώνων του σώματος.

Όλη η ανθρωπότητα, θα μπορούσε να μοιάζει  σαν ένα σύνολο διαρκώς μετακινούμενων δωματίων, εκτεινόμενων στο φαινομενικά ατελεύτητο πεδίο του χωρόχρονου, άλλο κοντινότερα, άλλο πιο μακριά μου.

Οι τοίχοι κάθε δωμάτιου  συναποτελούν το ένα έκαστο έμψυχο, ανθρώπινο σώμα.

Το "εγώ" που κατοικεί μές σ' αυτό το σώμα- δωμάτιο είναι η ατομικότητά μας, η μοναδική συνειδητότητα του προσώπου, που δια του εγκεφάλου εκφράζεται ποικιλότροπα.

Τα έπιπλα και τα αντικείμενα που διαθέτει αυτό το δωμάτιο, απεικονίζουν τις ε μ π ε ι ρ ί ε ς μας.

Κανένα "εγώ"

- ποτέ των ποτών όσο ζεί σ' αυτή τη ζωή-

δε βλέπει κατά πρόσωπο το άλλο "εγώ"

το "εγώ" του διπλανού σώματος- δωματίου.

Είμαστε κλειδωμένοι, κατάμονοι, ο καθένας στους δικούς του περιορισμούς και την υπαρξιακή μοναξιά του.

Τα κελλιά μας, δε διαθέτουν  οροφή... μόνο ένα κομμάτι ουρανού, μπορεί-αν θέλει-όταν  σηκώσει το κεφάλι,  να χαρεί  ο καθένας.

Απ’ αυτή την ανοιχτή οροφή ακούγονται  οι φωνές μας στα άλλα δωμάτια, τα κοντινότερα,  και τ'  απόμακρα.

Το κάθε «εγώ» μπορεί να ακούσει τη φωνή του διπλανού του «εγώ»- ακούει τη φωνή  καθώς εκπέμπεται απ' το δίπλα δωμάτιο...

Αυτά τα περίκλειστα κελλιά  της εμπειρίας, βρίσκονται σε αέναη κίνηση, όχι μόνο εν τόπω αλλά και εν χρόνω, όπως ακριβώς και τα σώματα των ανθρώπων.

Συχνά δυο δωμάτια-σώματα, για λίγο, βρίσκονται δίπλα δίπλα συν-χρόνως...
Αν θέλουν οι κάτοικοι που μένουν εντός, πιάνουν επί μακρότερον την κουβέντα,ακούγοντας τη χροιά της φωνής και προσπαθώντας να προσδιορίσουν τις σημασίες των λόγων της.

Τακτικά, δημιουργούνται, μεταξύ των συνομιλούντων ιδιαίτερες φιλίες, οικειότητες.

Τότε, με την περιγραφή της κουβέντας , προσπαθούμε
να φ α ν τ α σ τ ο ύ μ ε τι κουβαλάει ο διπλανός στο κελλί του.

Έχουμε κάνει και τις μύριες -προς τούτο- συμβάσεις πάνω στη γλώσσα.

Μας περιγράφει ας πούμε ο ένοικος Φαίδωνας:

-Εμένα το δικό μου δωμάτιο, ευνοήθηκε με καλή παιδική ηλικία...

-Ξέρω τι είναι η παιδική ηλικία, του απαντώ.
Είναι κάτι σαν κούκλα, σαν μολυβένιο στρατιωτάκι,  δεν είναι;

(Ο Φαίδωνας δε με βλέπει... ποτέ δε με βλέπει, ούτε και γω.

Φτιάχνω για τη μορφή του εικόνες με  φαντασία.

Το ίδιο και κείνος εξάλλου, για μένα.

Νομίζω ότι είναι ίδιος ο Μπρατ. Εκείνος με κόβει για Αντζελίνα, χιχι...

Μονάχα ο Ουρανός με βλέπει όπως είμαι  απ' το ασκεπές περίκλειστο –ολοτρόγυρα- δώμα.

Σωπαίνει.

Ακούει, ο Φαίδωνας,  τα λόγια, της φωνής-  πάντα μόνο τον ήχο, γραπτό ή προφορικό που καταφέρνω να αρθρώσω ή που του στέλνω με ταχυδρομικά περιστέρια- e -mail ) .


............................................
-Έτσι ακριβώς, απαντάει εκείνος πάλι.

-Α ξέρω τι είναι, αποκρίνομαι με τη σειρά μου, προσπαθώντας να τροφοδοτήσω την επαφή.

Είχα και γω ένα μολυβένιο στρατιώτη, ένα αεροπλανάκι, μια κούκλα, αλλά κάποιος, μου τα πέταξε στο δωμάτιο, σπασμένα.

Ξέρεις τι είν' τα σπασμένα;

-Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος, μουρμουρίζει αμήχανος  ο Φαίδωνας.
Είμαι δεκαοχτώ χρονώ και ακόμη δε μου έσπασε τίποτα, δε γνωρίζω...

Θα προσπαθήσω να φ α ν τ α σ τ ώ - αργότερα όμως- τώρα παίζω  παιγνίδι με ρόλους- στο κομπιούτερ... το χάρισε ο πατέρας.

-Τι είναι κομπιούτερ; Είμαι παλιάς φιλοσοφικής σχολής, δε μου αρέσουν οι μηχανές, δε συνάντησα κομπιούτερ μέχρι τα σήμερα...

-Δε συνάντησες; κομπιούτερ ...μοιάζει σαν κουτί...κάπως σαν τη ντουλάπα που ξέρω ότι έχεις και συ στο δικό σου δωμάτιο, μονάχα μικρότερο...
-Α κατάλαβα.

Μια μικρή ντουλάπα είναι ο κομπιούτερ...και τι είναι το παίξιμο ρόλων, που παίζεις με τις ώρες σε αυτό το ...κομπιούτερ;

-Να, είναι σαν τα αμέτρητα ρούχα, που ανοίγεις την ντουλάπα και φοράς -πότε το ένα, πότε το άλλο- και έτσι αλλάζεις την όψη σου...

-Α, το εμπέδωσα.

Μην εξηγείς άλλο, μη σε κουράζω...
Ενδιαφέρον παιγνίδι μου φαίνεται...θα ήθελα και γω να το παίξω...

-Να το παίξουμε, αρκεί να σταματήσει το χιόνι...

-Χιόνι;

-Ναι, στην Αλάσκα που μένω χιονίζει τον περισσότερο χρόνο, αντείπε ο Φαίδωνας.
-Α! Ξέρω τι είναι το χιόνι...είναι σαν τα παγάκια που έχω στο ψυγείο μου.

Εδώ στην Αφρική που μένω, δε χιονίζει ποτέ, ο ήλιος μας καίει συνέχεια σχεδόν, αλλά ξέρω τι είναι το χιόνι.
Είδα ταινία με χιόνι τις προάλλες...ένα αεροπλάνο έπεσε στις  Άνδεις.

Αυτοί που επέζησαν φάγαν παγωμένους ανθρώπους, ωμούς,  και έτσι κατάφεραν, επιβίωσαν.

-Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις. Είσαι κοπέλα έξυπνη με ευρύτητα πνεύματος και με νιώθεις...
-Ναι, σε νιώθω, νομίζω πως είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον.

Τόση κατανόηση δε βρήκα από άλλον, τι λες; παντρευόμαστε;

-Παντρευόμαστε.
................................

Και παντρεύονται.

Και ζούνε βίους παράλληλους στα γειτονικά τους δωμάτια-σώματα.
Επειδή ο έρωτας δημιουργεί ισχυρότατη την ψευδαίσθηση της ταύτισης και της κατανόησης...

Και μετά,  ο έρως απ’ τις ορμόνες εξανεμίζεται, η μοναξιά η κουτσοδόντα, των δαιμόνων συνεργούντων τίμιε πάτερ, καγχάζει ίδια  εφιαλτικό κάδρο στον τοίχο της μισοσκότεινης κάμαρης.

Κάπως έτσι διεξάγονται οι διάλογοι των πολιτισμένων.
Κάπως έτσι κατανοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Φαίνεται απροσπέλαστο το μυστήριο του είναι μας...

Και βέβαια το Άκτιστο  Είναι του Θεού, βρίσκεται κεκρυμμένο απόλυτα στης Αγνωσίας το Γνόφο...

Γι αυτό και η Ταπείνωση- ως δόσιμο αγάπης, ως πλήρες ξέχασμα του εαυτού, Χάρισμα των Αγίων- αποτελεί την υπέρτατη αρετή, το μόνο της Αλαζονείας αντίδοτο...

Γι αυτό έγραφε  ο Μπ. Σω,   ότι ακόμα και αν διαβάζαμε την πιο λεπτομερή και  πολύτομη βιογραφία  ανθρώπου και πάλι το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι γνωρίζουμε για κείνον -επί της ουσίας- θα ήταν τα μανικετόκουμπα και  της στολής του τα μέρη.

-Ποτέ -επί της ουσίας- άνθρωπος δεν είδε ανθρώπου, το πρόσωπο.


-Και κανενός ανθρώπου- επί της ουσίας- η εμπειρία δεν περιγράφεται.

-Μονάχα με όρους εξαιρετικά σχετικούς και κατά προσέγγιση αποδίδεται.

Και ψηλαφούμε τα γεγονότα, τα σκότη και η μοναξιά μας- ανθρωπίνως- δεν αίρεται.

Μονάχα ο Ουρανός από ψηλά, μας κοιτάζει ευσπλάγχνως.

Σωπαίνει.

Και παρεμβαίνει με την έσχατη διά-κριση.

Και μας απαγορεύει, ρητά, να κρίνουμε την πάντα αόρατη ψυχή του πλησίον.

Διότι, το «εγώ»- πρόσωπο, του πλησίον-

-πάντα να το θυμάσαι και μην τους πιστεύεις τους δαίμονες όταν σου λένε πως «ξέρεις!»-

ποτέ μα ποτέ, πριν τη Συντέλεια δεν θα το δούμε.

Ειρήνευε.

Ειρήνευε, επειδή η Έσχατη Κρίση είναι του Κυρίου η αδιαπραγμάτευτη αρμοδιότητα.


Εκείνος κατέχει την τέλεια πληροφορία, την πλήρη εικόνα, την ζωηφόρο αγάπη, όταν θα ηχήσουν οι σάλπιγγες, όταν θα πέσουν οι τοίχοι των φυλακών μας, και όταν όλος ο κόσμος με  αιώνια φωτιά  θα αλατιστεί και εν ριπή οφθαλμού, θα γίνει Καινούργιος!

Σαλογραία

Η συγγνώμη-ποίηση Ν. Βρεττάκου


Η συγγνώμη -Νικηφόρος Βρεττάκος

 Πολύ μίλησα για τον ήλιο σε τούτο τον κόσμο , πολύ
προσπάθησα, να τον κάμω λόγο, να τον μοιράσω
σε εγκόλπια, να τον κλείσω σε κάλυκες
μικρών ποιημάτων, όπως βάζουνε τ' άνθη
μέσα σε βάζα και τα τοποθετούν στους διαδρόμους
ή στα δωμάτια. Συχνά όμως έτυχε
να εισδύσουν σύννεφα στ' αργαστήρι μου,
να μη βλέπω.
                     Αλλά
 κανείς δεν υπήρξε όσο θα θελε
δυνατός.Γι αυτό και μια μέρα
στις όχθες της Γαλιλαίας, κοιτάζοντας για ώρα
πολλή ο Ιησούς τον ήλιο, εσιώπησε, ενώ
τα πλήθη περίμεναν.

Και στρέφοντας έπειτα
εμίλησεν άξαφνα για τη συγνώμη
προς όλους εμάς τους ψαράδες Του.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

H ηθική του μέλλοντος θα είναι η αισθητική (Βασίλης Ραφαηλίδης)


Αγαπημένο μου
όταν πρωτοδιάβασα αυτή τη φράση του συχωρεμένου του Βασίλη του Ραφαηλίδη, έφριξα.

Το βρήκα υπερβολικό, πολύ προχωρημένο.

Λοιπόν... ήμουν πολύ νέα και δεν ήξερα τι μου γινόταν!

Ο μακαριτάκος, υπήρξε οξυνούστατος και έβλεπε εις χώραν μακράν...
Έβλεπε ακριβώς σε κείνη τη χώρα που ο Άσωτος έβοσκε τους χοίρους της Αποστασίας του.

Ποιος φταίει γι αυτή τη διαστροφή της ματιάς μας;
Γι αυτό το σκοτάδι των αξιολογήσεών μας;
Για τούτο το ρατσισμό- τον εκ της μεγίστης εμπαθείας μας, προερχόμενο;

Ο μέγας άγιος του Φωτός και της Μετανοίας, ο άγιος Συμεών ο Θεολόγος, τονίζει πως όποιος αγαπάει τους όμορφους από τους "άσχημους", τους νέους από τους γέρους, τους πλούσιους από τους φτωχούς, τους υγιείς από τους άρρωστους, τους "μορφωμένους" από τους αγράμματους, τους ισχυρούς από τους αδύναμους, αυτός δουλεύει ακόμη σε όλα τα πάθη της σάρκας.

-Εγώ σου λέω, μωρή Σαλογραία, πως φταίει ο σινεμάς και η τηλεόραση.
-Το βρήκες, περιστεράκι μου!
Το βρήκες και κερδίζεις ένα λουκουμάκι με γεύση Τεντούρας!

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο, από την τύφλωση της εμπαθείας μας να μας λυτρώσει...και ας κλείσουμε τις ρουφιάνες τις τυφλεοράσεις, μήπως και ξαναβρεί η ματιά μας την αληθινή της παρθενικότητα και το πρότερο θάμβος με το οποίο αντίκριζε τον κόσμο και τους ανθρώπους...

Σαλογραία

Ηλίας Μαμαλάκης -Θλίψη για την αγαπημένη




Στις 29 Αυγούστου ο Ηλίας Μαμαλάκης έχασε την αγαπημένη του σύζυγο, Στέλλα, η οποία έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο.





Ο Ηλίας, ο μάγειρας που έχει αγαπηθεί όσο κανείς άλλος, δεν θέλησε να κάνει δηλώσεις στον τύπο.



Αντ'αυτού, προτίμησε να εκφράσει τη θλίψη του και τα συναισθήματά του μέσω ενός άρθρου .



Με τίτλο η ''Θρέψη'', ο Ηλίας γράφει:



'Τον τελευταίο καιρό ξαναπήγα σχολείο. Βλέπω και παρατηρώ και βέβαια μαθαίνω πράγματα και θάματα που πάντα υπήρχαν γύρω μου, αλλά δεν τα έβλεπα.



Άνθρωπος της γαστρονομίας είμαι, του μαγειρέματος.

Πάντα νόμιζα ότι το φαγητό προετοιμάζεται για να προσφέρει μια από τις ανθρώπινες ηδονές.

Μήπως έκανα λάθος;

Ή πιο απλά, μήπως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες στο φαγητό που ξεπερνούν την ηδονή;



Ναι, φυσικά. Απλώς αυτό το βάλαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το ξεχάσαμε.



Το φαγητό ''κυρίως και απολύτως είναι ζωή.''



Η θρέψη, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου:



- αυτό είναι θρεπτικό

- αυτό είναι δυσκοίλιο

- αυτό είναι ευστόμαχο



Μια εκδήλωση αγάπης του καθημερινού ανθρώπου, άντρα, γυναίκας, παιδιού ή γέρου εκδηλώνεται προσφέροντας τροφή στον άλλον.



Η μάνα προτείνει το φουσκωμένο από γάλα στήθος της στο μωρό της, η πάπια ταΐζει το παπάκι στο στόμα, η λέαινα καθοδηγεί το λεονταράκι να βρει και να μασήσει μόνο του την τροφή, η μάνα πελεκάνος αν δεν βρει τροφή να θρέψει τα μικρά της κατασπαράζει μόνη της τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα μικρά της με τη σάρκα της και το αίμα της.



Αυτό είναι η θρέψη, ανώτερη από τη γαστρονομία.



Οι μανάδες θρέφουν τα παιδιά τους, τους δίνουν ζωή ή ακόμα καλύτερα δύναμη για ζωή.



Γι’ αυτό όλοι εμείς γιοί και κόρες αγαπάμε τις μανάδες μας γιατί μας έθρεψαν.



Κι όμως εγώ τον πήρα τον δρόμο της γαστρονομίας.



Φαφλατάδικος δρόμος, φιγουρατζίδικος, με φωνές και τυμπανοκρουσίες, αλλά ό,τι κι αν πεις εύκολος δρόμος.



Δύο εξτραβαγκάντσες, ένα εξωτικό μπαχαρικό, λίγος αφρός και οι γαστρονόμοι έμειναν εκστασιασμένοι και ατενίζοντας στο υπερπέραν καταμετρούν την υφή του μπαρμπουνιού, το άρωμα της κολοκύθας, τη γεύση του αγγουριού.



Έλεος, άνθρωποί μου, η μαγκιά του μάγειρα είναι να φτιάξει τρεις μπουκίτσες φαγητό για ένα πονεμένο σώμα και την ψυχή που κρύβει μέσα του.



Να τον πείσει να φάει.



Να γίνει μάγειρας της θρέψης και όχι της γαστρονομίας.



Να νιώσει ότι έδωσε λίγη ζωή, λίγο κουράγιο.



Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο σούπερ μάγειρας για να το κάνεις αυτό, αρκεί να αγαπάς, να φροντίζεις, να σκέπτεσαι.



Αυτό το σχολείο πέρασα τον τελευταίο καιρό, εγώ ο άγαρμπος μαγειράκος, να θρέψω δηλαδή, να δώσω ζωή στην αγαπημένη μου.



Αρνιόταν πεισματικά να ζήσει, μόνο λίγα ροδάκινα της άρεσαν σε ήπια θερμοκρασία, ούτε ζεστά ούτε κρύα.



Εγώ μέσα στην κουζίνα έφτιαχνα τυροπιτάκια, έβραζα χυλωμένη φακή χωρίς μπαχαρικά για να μην την ενοχλούν, έφτιαχνα σαλάτα φατούς που της άρεσε, έβραζα κολοκυθάκια, άτμιζα μια φρέσκια γλώσσα.



Ήθελα να θρέψω την καλή μου, το ήθελα μα αυτή αρνήθηκε.



Βλέπετε είχε ξεκινήσει από καιρό έναν άλλο μακρύ και άγνωστο δρόμο...



Ποιος θα τα φάει όλα αυτά που μαγείρεψα;



Θα παλαιώσουν μέσα στις πιατέλες, μέχρι που κάποιος θα τα πετάξει.



Τα φαγητά μου δεν έθρεψαν κανέναν, ούτε καν εμένα.



Θα ήθελα κάτι να κάνω, μα είμαι ανήμπορος, δεν ξέρω τίποτα άλλο παρά να θρέφω ανθρώπους και ενίοτε τις ψυχές τους.



Γιατί θέλω να ξέρετε ότι η ανθρώπινη ψυχή "κατοικοεδρεύει στο στομαχάκι μας."



Υ.Γ. Στις 29 Αυγούστου στις 11.15 το βράδυ η αγαπημένη μου γυναίκα Στέλλα έφυγε από αυτό τον κόσμο αφού έδωσε μια τιτάνια μάχη με την καταραμένη αρρώστια.



Ήθελε να ζήσει όσο κανένας άλλος.



Πίστευε ότι καλυτέρευε, ενώ η αλήθεια ήταν διαφορετική.



Την αγαπούσα πάρα πολύ και θα την αγαπώ''.








Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Τα μάτια των εικόνων

Το έργο τέχνης είναι εν-εργω-ποίηση της α-λήθειας, της μη λήθης.
Αλήθεια για τους αρχαίους ήταν η αρμονία, το μέτρο, η ουσία απογυμνωμένη από τα φθαρτά πρόσκαιρα συμβεβηκότα.
Το πρόσωπο του συγκεκριμένου φθαρτού ανθρώπου αποπροσωποιείται για να δώσει την θέση του στην αφθαρσία της ουσίας.
Τα μάτια του αγάλματος είναι νεκρά.

Για τον χριστιανικό Ελληνισμό αλήθεια είναι η μοναδική ετερότητα του πρόσωπου.
Τρόπος του αληθεύειν η σχέση, η έξοδος από το εγώ προς το άλλον.
Το μάτια του αγίου της εικόνας δεν έχουν εγώ, διατηρούν όμως την μοναδική ετερότητα εκείνου του ανθρώπου που άγιασε, ακριβώς επειδή δεν είχε εγώ.
.................................
Σε καλούν σε σχέση με την αθωώτητα ενός παιδιού.

Μανώλης
.........................................

Υ.Γ.Σαλογραίας

Ευχαριστώ εκ καρδίας το καλό περιστεράκι για το βίντεο που ακολουθεί


...............................................
Στη διεύθυνση που ακολουθεί, υπάρχουν επιπλέον φωτογραφίες.
Και πάλι ευχαριστώ, το περιστεράκι που τα έστειλε, εκ καρδίας.
http://www.psaxtiria.com/2010/01/blog-post_8117.html#comment-form