Στα παιδιά της Διαδικτυακής Χορωδίας γράφει ο Μανώλης απ'την Πάρο

Σπαράγματα

(Στιγμές-ζω-γραφιές από την Πάρο.Τα πρόσωπα που αναφέρονται, ζουν στο φως της...)



- Ο κυκλαδίτικος οικισμός κρατάει ακόμη στο εσωτερικό της Παροικιάς και στις Λεύκες.

Η απόλυτη ετερότητα του κάθε σπιτιού φανερώνεται σαν αφαίρεση, παραίτηση από επίδειξη,

εγγύτητα.

Εγγύτητα με τον γείτονα, στη βεγγέρα, στη βοήθεια, στον καβγά.

Εγγύτητα παρουσίας.

Διάσπαρτα τα εκκλησάκια στον οικισμό.

Λιτά όπως τα σπίτια.

Ο άγιος είναι γείτονας, συμπολίτης.

Εγγύτητα απουσίας.

Εγγύτητα παρουσίας και απουσίας, προίκα ανεκτίμητη, προίκα πόλεως.



- Η Υπαπαντή και ο Λευτέρης με αυταπάρνηση κρατούν ζωντανό το χορευτικό συγκρότημα με τις

χειροποίητες στολές.

Η παράσταση την ώρα του μεγάλου τελικού.

Δεν αναβλήθηκε.



- Ο καπετάν Νικόλας ο Βεντουρής είχε μόνο σκάρους, σε τιμές προ αλώσεως.



- Στο μικροσκοπικό εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, πανή-γυρις ελαχίστων.

Με λίγο χταπόδι και σούμα, το τοπικό τσίπουρο.



- Ο Γιάννης, παλαίμαχος ζωγράφος, συνεχίζει να ζωγραφίζει καραβάκια και τοπία στα ξύλα που έφερε ο νοτιάς.

Τα τοπία από τον κόλπο της Νάουσας, τον τόπο του.

Τον τόπο του πριν την βαρβαρότητα.

Δεν σε πάει σε μακρινά ταξίδια, σε θέλει προσκυνητή του κοντινού, της λαϊκής απέριττης

πινελιάς, του γνωστού άγνωστου.

Ενθύμιο ασκητικής ελευθερίας, ελευθερίας απ' την ελευθεριότητα.



- Ο κυρ Μανώλης, συνταξιούχος οικοδόμος, παλιός αριστερός, έκτισε το σπίτι του μακαρίτη του πεθερού μου, στρατιωτικού, δεξιού.

Αντίπαλοι-φίλοι αχώριστοι.

«Ήταν καλός άνθρωπος», μου λέει.

«Είμαι πλούσιος γιατί είχα κάθε μέρα φίλους στο σπίτι».

«Σε εκκλησία δε μπαίνω, ανάβω όμως ένα κεράκι κάθε μέρα στο ξωκλήσι του Άγιου Ευθύμιου κοντά στο κτήμα που έχω τα ζώα».

Πλούσιος φτωχός, εν Θεώ άθεος, εν σοφία αγράμματος, του τόπου ελάχιστος, του τρόπου

μέγιστος, ο κυρ Μανώλης.



Σπαράγματα αρχοντιάς αρχέτυπης

Σπαράγματα ελευθερίας υπέρβασης

Σπαράγματα ζωής





Χαιρετίσματα από όλους μας
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ