Ο Φιλοπαίγμων Μύθος-Κική Δημουλά

...............................
Με ρωτούν συχνά γιατί προσωποποιώ ή και σωματοποιώ έννοιες και λέξεις,και αν αυτό γίνεται με υπόδειξη της έμπνευσης.

Για να τις ελέγχω, απαντώ.

Επειδή οι περισσότερες είναι φοδραρισμένες με έναν Ιούδα.
Η κρυψίνους πολυσημία τους πολλές φορές με παρέδωσε δι ασπασμού
στην αστοχία.
......................
Ένα αγωνιώδες ερώτημα, που συχνά τίθεται, είναι αν στην εποχή μας, ωφελεί η ποίηση.

Πιστεύω ότι βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ'ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους.

Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της, μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους.

Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της.
Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάχτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της.

Ωφελεί υπερκόσμια εκείνον που την ασκεί και μ ό ν ο ν κατά τη διάρκεια της άσκησης, επειδή τότε μ ό ν ο τον βγάζει από το σώμα του, τον σταθεροποιεί σε μια αιώρηση απ' όπου αυτός παρακολουθεί σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του.

Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα.

Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά,όσο ακριβώς χρειάζεται να πιεί η ουσία.

Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης.

Δεν είναι λίγο.

Πριν πολλά χρόνια μαθητές σχολίου με ρώτησαν ποια είναι η αφορμή για ένα ποίημα, πώς τη διακρίνουμε, πώς την υποδεχόμαστε.
Με υπακοή στη φαντασίωση, απάντησα.
Και για να περιορίσω κάπως την αοριστία, έφερα τούτο το παράδειγμα.

Περπατώ, όπως όλοι μας, σε μιαν έρημο απόλυτη.

Εάν μου φανεί ότι άκουσα κελαηδισμό πουλιού, ας μου λέει η λογική ότι παραφέρομαι, εγώ, νιώθω υποχρεωμένη να ετοιμάσω σ'αυτό το πουλί ένα δέντρο...

Κική Δημουλά

(Ο Φιλοπαίγμων μύθος, Ίκαρος 2004)