Μερικές φορές, ξέρεις, πώς τον φαντάζομαι τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα της Αληθείας;
Σαν ένα χαρούμενο, με κρυστάλλινο γέλιο και λαμπερούς οφθαλμούς νήπιο, που κρατάει στα χέρια του ένα κομμάτι αιθέριας πλαστελίνης-του καθενός την καρδία.
Αυτό, Φωτεινότατο και Πανευφρόσυνο , <παίζει> μαζί της.
Τη <ζυμώνει> απαλά, πλην όμως με θέρμη και αγάπη, φτιάχνοντας σχήματα σοφίας αρχέγονης και τόξα κάλλους ουράνιου, στο διηνεκές εκτεινόμενα!
Το μόνο που ζητάει από μας, είναι η έλλειψη αντίστασης στο μυστικό Του άγγιγμα, η με εμπιστοσύνη στα χέρια Του, αυτοπαράδοσή μας.
Τόσο απλό και τόσο δυσκατόρθωτο!
Τίποτ'άλλο!
Κρατώντας αυτή την εικόνα ενώπιόν μου, επιγιγνώσκω, ότι το Μυστήριο της Σιωπής του Θεού Πατρός, είναι Μυστήριο της Αγάπης και Ταπείνωσης του Λόγου Του, εν Αγίω Πνεύματι.
Χρειάζεται να Σιωπά ο Τριαδικός Θεός
(αρκετά μίλησε εξάλλου δια μέσου των Αγίων Του)
και πρέπει να μένει αόρατος προς το παρόν ο πνευματικός κόσμος, ώστε να δοκιμάζεται με επάρκεια η ποιότητα της προαίρεσής μας.
Εάν βλέπαμε με τα σαρκικά μας μάτια, τους Αγίους Αγγέλους να μας παρατηρούν στις καθημερινές μας ατασθαλίες,δε θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ικανή επίγνωση της έκπτωσής μας, απ'την Οδό της Αληθείας, ούτε να αναζητήσουμε συντετριμμένοι τη λυτρωτική Οδό, της Μετά-νοιας.
Χρειάζεται η ψευδαίσθηση της μοναξιάς μας, σε ώρες κρίσης, προκειμένου να ξεκαθαριστεί η ποιότητα της επιλογής μας...
(Αυτό το κατανοώ καλύτερα όταν αναλογίζομαι τη διαφθορά της ψυχής των μηντιανθρώπων, οι οποίοι διαβιβρώσκονται από το άγχος του -πώς φαίνονται στο < γυαλί> και προσπαθώντας για λόγους μάρκετινγκ να ελέγχουν συνεχώς την κάθε τους έκφραση, χάνουν σιγά σιγά αλλά σταθερά -
και σε βάθος χρόνου όλο και περισσότερο-κάθε επαφή με τον αυθεντικό εαυτό τους.
Εδώ, τα μικρότατα σωματίδια της ύλης, λένε οι φυσικοί, επηρεάζονται από τον παρατηρητή, κατά τη διάρκεια του πειράματος!!!
Πόσω μάλλον εμείς θα επηρεαζόμαστε, εάν βλέπαμε τον μεταφυσικό κόσμο να μας παρατηρεί, προτού, με τη ζωοποιό Χάρη, γίνουμε αντάξιοί Του!
Και τελικά, κατ'αναλογίαν του υλικού φωτός, υπάρχει και ένα -άνωθεν χορηγούμενο- πνευματικό φως, που αρχίζει και καταυγάζει το νού μας.
Μεγάλη υπόθεση ο πνευματικός φωτισμός.
Κατ'αναλογίαν της εμπειρίας του εσωτερικού φωτός είναι η όραση, κατανόηση και η αποδοχή των θείων μυστηρίων.
Μετά από μια συγκλονιστική πνευματική εμπειρία, η ψυχή, ποτέ πια δε βλέπει, πάνω στα πράγματα, το ίδιο Φως...
Ωστόσο, πέρα από το προσωπικό, πρακτικό βίωμα
(η μια πτέρυγα της ψυχής-περιστεράς)
έχει τεράστια σημασία και το τι πιστεύουμε το τι ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ
(η άλλη πτέρυγα της ψυχής-περιστεράς)
διότι, η θεολογική μας θεωρητική τοποθέτηση έχει άμεσα πρακτικές επιπτώσεις στον καθ'ημέραν βίο μας- θα συμφωνούσαν μαζί μας και οι νευροβιολόγοι...
Αυτό το εκφράζει παραστατικότατα, ο Λιούις:
Παραθέτω -μεταφρασμένη από τα <Ελληνικά Γράμματα>-τη σκέψη του:
-Ο σκοπός γενικά για τον οποίο ζούμε, έγκειται στο να γίνουμε δεκτοί στη ζωή του Θεού.
Οι εσφαλμένες αντιλήψεις σχετικά με το τι θα είναι αυτή η ζωή, απλώς κάνουν πιο δύσκολη την επίτευξη του σκοπού αυτού.
Στη συνέχεια, ο Λιούις, αναφερόμενος στις τρεις γνωστές διαστάσεις αναλύει:
-Καταλαβαίνετε πού το πάω;
Ο κόσμος της μιας διάστασης θα ήταν μια ευθεία γραμμή.
Σ'έναν κόσμο με δυο διαστάσεις έχουμε πάλι ευθείες γραμμές, οι οποίες όμως φτιάχνουν από κοινού ένα σχήμα.
Σ'έναν τρισδιάστατο κόσμο, έχουμε και πάλι σχήματα, τα οποία όμως, φτιάχνουν μαζί ένα στερεό σώμα.
Με άλλα λόγια, όσο προχωράμε σε πιο πραγματικά και πιο πολύπλοκα επίπεδα, δεν αφήνουμε πίσω μας τα πράγματα που συναντήσαμε σε πιο απλούστερα επίπεδα.
Συνεχίζουμε να τα έχουμε, αλλά τώρα πια, συνδυασμένα με νέους τρόπους, με τρόπους που δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε αν γνωρίζαμε μόνο τα απλούστερα επίπεδα.
Με τη σειρά της, η Χριστιανική θέση σχετικά με το Θεό, έχει να κάνει με την ίδια ακριβώς αρχή.
Το ανθρώπινο επίπεδο ένα απλό και μάλλον κενό επίπεδο.
Στο επίπεδο αυτό, το άτομο είναι ένα όν, ενώ δυο οποιαδήποτε άτομα είναι δυο διαφορετικά πράγματα-όπως ακριβώς σε δυο διαστάσεις(ας πούμε σε ένα φύλλο χαρτί )ένας κύκλος, είναι ένα σχήμα, και αν πάρουμε δυο οποιουσδήποτε κύκλους, θα έχουμε δυο ξεχωριστά σχήματα.
Στο θεΪκό επίπεδο συνεχίζεις να βρίσκεις κάποιες μορφές προσωπικότητας.
Εκεί όμως τις βρίσκεις συνδυασμένες με νέους τρόπους, τους οποίους εμείς που δε ζούμε σε αυτό το επίπεδο δεν μπορούμε ούτε να το φανταστούμε.
Στη διάσταση του Θεού, για να το πούμε έτσι, βρίσκεις ένα Ον που είναι Τρία πρόσωπα, παραμένοντας όμως Ένα και μόνο Ον, όπως ακριβώς ο κύβος είναι έξι τετράγωνα, παραμένοντας εν τούτοις, ένας και μόνο κύβος.
Βέβαια, δε θα μπορούσαμε να συλλάβουμε πλήρως ένα Ον όπως αυτό.
Όπως άλλωστε θα συνέβαινε εάν είχαμε δημιουργηθεί έτσι ώστε να κατανοούμε μόνο σε δυο διαστάσεις:δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε έναν κύβο μέσα στο χώρο.
Παρ'όλα αυτά , μπορούμε να σχηματίσουμε μια θαμπή εικόνα του πράγματος.
Πρόκειται για κάτι που ποτέ δε θα μπορουσαμε να φανταστούμε, και το οποίο.... όταν μας το πούν, ασθανόμαστε πως σχεδόν οφείλαμε να το φανταστούμε,εφόσον ταιριάζει τόσο καλά με πράγματα που ήδη γνωρίζαμε.
(Από το βιβλίο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΛΩΣ,σελ. 226-227)
..........................................................
Όταν πάω να απελπιστώ από την όλη -και περί τα εκκλησιολογικά κατάσταση-ξαναδιαβάζω τους λόγους του Αγίου Νήφωνος, επισκόπου Κωνσταντιανής-που τονίζουν:
-Μέχρι συντελείας αιώνος, παιδί μου, δε θα εκλείψουν οι προφήτες Κυρίου του Θεού, καθώς ποτέ δε θα εκλείψουν και οι εργάτες του σατανά.
Στις έσχατες όμως ημέρες, όσοι θα δουλέψουν αληθινά στο Χριστό, θα κρύψουν έξυπνα τους εαυτούς τους, από τους ανθρώπους.
Και αν δεν κάνουν σημεία και τέρατα όπως σήμερα, πάντως θα βαδίζουν το δύσκολο δρόμο με κάθε ταπείνωση...
Αυτοί θα βρεθούν στη Βασιλεία του Θεού μεγαλύτεροι από τους σημειοφόρους Πατέρες.
Διότι στην εποχή τους δε θα υπάρχει κανείς που να τον βλέπουν να κάνει σημεία θαυμαστά, ώστε να αναζωπυρώνεται το φρόνημά τους για να προχωρούν σε πνευματικούς αγώνες.
Διότι όσοι θα κατέχουν ιερατικούς θρόνους σε όλον τον κόσμο, θα είναι εντελώς ακατάλληλοι και δε θα έχουν ιδέα από αρετή...
Μοναχοί και λαΊκοί θα τοκίζουν τα χρήματά τους.
Δε θα προτιμούν να τους πολλαπλασιάζει ο Θεός με την ελεημοσύνη στους φτωχούς..
Τότε από άγνοια θα πλανηθούν οι πιο πολλοί στο χάος της πλατειάς και ευρύχωρης οδού της απωλείας.
(Εκδόσεις <Αστήρ> , ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, σελ. 177)
.....................................
Τα σημεία των καιρών, δείχνουν πως εδώ έχουμε φτάσει.
Κουράγιο!
Ο Κύριος Εγγύς, τοις συντετριμμένοις τη καρδία...
ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ
(Συγνώμη για την προηγούμενη καταχώρηση σε λάθος θέση)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά την συμπτωματική γνωριμία με την σύζυγο μου στο πρόσφατο ταξίδι σας είπα να περάσω από τον ψηφιακό τόπο σας για να σας χαιρετήσω και να εκφράσω την εκτίμηση μου για τις αναρτήσεις που κάνετε. Από το αρχείο φαίνεται ότι τόσο εσείς όσο και οι παροικούντες του μπλόγκ έχετε βαθιά πίστη και είστε μέτοχοι της εκκλησίας σε όλη σας την ζωή. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για μένα. Έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου εκτός εκκλησίας, όχι σαν άθεος (πως να αρνηθείς κάτι που δεν ξέρεις;) αλλά σαν αγνωστικιστής. Όπως σας περιέγραψα σε ένα mail που σας έστειλα είμαι δυτικοτραφής Έλληνας του εξωτερικού και καθότι μηχανικός δεν γνώρισα τίποτα άλλο από την λογική και την χρησιμοθηρία. Στην εκκλησία έχω επιστρέψει σχετικά πρόσφατα. Το μπλόγκ σας είναι για έναν δυτικοτραφή άνθρωπο κομβικής σημασίας. Οι μαρτυρίες που περιέχει σε βγάζουν από τον εικονικό κόσμο της νόησης με τα παγωμένα είδωλα που δημιουργεί. Σημαίνουν έναν Θεό που δεν περιμένει απαθής στα έσχατα αλλά είναι σε συνεχή κοινωνία με την κτίση Του. Ο ρεαλιστικός και πηγαίος τρόπος της αφήγησης παραπέμπει στον προσωπικό Θεό των πατέρων ημών. Βοηθά στο βίωμα της πίστης σαν εμπιστοσύνη, εμπιστοσύνη στη μαρτυρία του λαού του Θεού.
Θα επισκέπτομαι τακτικά το μπλόγκ σας. Έχει πολλά να μου διδάξει.
Η εν απουσία παρουσία που αναφέρετε είναι μεγάλο θέμα. Θα ήθελα να πω κάτι αλλά φεύγω για να προλάβω τους Χαιρετισμούς. Ισως επανέλθω αργότερα.
Emmanouil:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά στη Μάριον, στην πεθερά και στην Αθηνούλα...
Σας ευχαριστώ θερμά εκ μέρους όλων.
Προσωπικά,ό,τι γράφω είναι είτε συμβεβηκός, είτε εμπειρία , γνωστών μου και αγαπημένων προσώπων.
Η κατάθεση των βιωμάτων και των σκέψεων, λειτουργεί,για τη σαλότητά μου, ως ψυχοθεραπείας ελπίδα...
Ευχόμαστε για σας τα καλύτερα εν Κυρίω...
Να εύχεστε και σεις για τις παιδικές ψυχές σε χρόνους Τρισμέγιστης Αποστασίας...
Στρατιωτες του χριστου ας γινουμε οΛοι λοιπον ανταρτισσα μου...διοτι υπαρχουν και οι πειρασμοι στην πολη.Καποιος μου εδωσε συμβουλη Οταν βλεπεις πειρασμο αντιμετοπησε τον στα ισα αλλα με τα οπλα σου τα της δικαιωσυνης -της λογικης-της πιστης-της αληθειας μην το βαλεις στα ποδια μου ειπε διοτι ο κυριος θελει ανδριες ψυχες...και εμενα μου αρεσουν οι γενναιες ψυχες που εχουν σαν ρητο τους''χτυπατε πειρασμοι μου....χτυπατε να αντριωθω...να γινω βραχος ηθικης για το καλο μου...χτυπατε πειρασμοι μου δεν τρεχει τιποτα...''και οταν ο πειρασμος εμμενει στην θεση του βγαλε τα αλλα οπλα τα κρυφα στρατιωτη μου τα οπλα της εξομολογησεως και της θειας κοινωνιας να δυναμωσει η ψυχη να γινει η ψυχη απαθης να μην καταλαβαινει τιποτα και χτυπα μετα πειρασμε αν μπορεις...και αν ξαναχτυπησει ξανα χτυπα και εσυ ισοτιμα με τα δυο οπλα ξανα////ξανα///ξανα///.Ετσι θα γινεις πρακτικος στους πειρασμους ....διοτι αν διξεις μικροψυχια μου λεγει σε εχει πατησει κατω και σε χτυπαει σαν το χταποδι.και εκει μπορει να τα χασεις και να απογοητευτεις στρατιωτη του χριστου μου ειπε.Ολοι πρεπει να γινουμε στρατιωτες του χριστου....ΧΤΥΠΑΤΕ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΜΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΣΥΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΜΟΥ ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήA ρε Πηνελόπηηηη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυχερός ο Οδυσσέας που σε έχει! :-)
......................
Κάνε μια ευχή να γίνει καλά η σκύλα μου η Χαρά, το λευκό ποιμενικό καναδέζικο, διότι της έκαναν χτες χειρουργείο και έχει ταλαιπωρία...
Σ' ευχαριστώ πάντα για την αγάπη!
o.k.υπαρχει ενας αγιος για τα ζωα δεν ξερω μου διαφευγει το ονομα του...θα τον παρακαλεσω
ΑπάντησηΔιαγραφήO άγιος που βοηθούσε τα ζώα, ήταν ο άγιος Μόδεστος. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΙΠΕ ΦΙΛΟΣ: «Γνωρίζεις πως μένω σε μονοκατοικία σε κάπως εξοχικό μέρος. Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά, σταματούν Πακιστανοί και ζητούν δουλειά. Όταν τους απαντάω αρνητικά, άλλοι βάζουν τα κλάματα και ζητούν μια βοήθεια, άλλοι φεύγουν με σκυμμένο κεφάλι - βουρκώνοντας κι αυτοί. Πρώτη φορά είδα τόση απόγνωση σε βλέμμα μετανάστη! Στην αρχή ήθελα να τους πω -κάπως ειρωνικά, κάπως επιθετικά- ότι κι εγώ και η γυναίκα μου (έχουμε και δυο μικρά παιδιά) είμαστε άνεργοι τον τελευταίο καιρό. Δεν τους τo 'πα - πίστευα πως δεν θα καταλάβαιναν, γιατί το σπίτι μου είναι μεγάλο κι όμορφο! Όμως, μέρα τη μέρα, κλάμα στο κλάμα, κάτι ράγισε μέσα μου. Η δική μας αγωνία για το αύριο φάνηκε στα μάτια μου μικρότερης σημασίας από τη δική τους απόγνωση για το σήμερα. Προχθές, έδωσα λίγα τρόφιμα, λίγο λάδι και δέκα ευρώ σ’ έναν απ’ αυτούς – κρυφά από τη γυναίκα μου, γιατί αυτή φοβάται το αύριο πιο πολύ από μένα. Δυο μέρες μετά, δεν ξέρω πού με θυμήθηκε, πέρασε από το σπίτι ένας μοναχός που είχα να δω χρόνια. Φεύγοντας μου άφησε ένα μεγάλο τενεκέ λάδι που του είχαν δώσει ν’ ανάβει τα καντήλια στο μοναστήρι»!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΩΡΑ, ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ, τι σχέση έχει αυτό που γράφω πιο πάνω, με τα υπέροχα (όντως υπέροχα) Περί Πίστεως που τελευταία ανεβάζεις στο μπλογκάκι σου; Δεν ξέρω, μπορεί να έχει, μπορεί να είναι και άσχετο. Πάντως, στις μέρες που ζούμε, υπάρχει ο κίνδυνος τα επουράνια να σκοτίσουν περισσότερο τα γήινα και, το χειρότερο, να αποτελέσουν άλλοθι για την παραμέληση του βασικού αλφαβήτου της Πίστεώς μας, τουτέστιν ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ.
Και αφού πλέον καταχράστηκα τόσο πολύ τον φιλόξενο χώρο σου, φαντάζομαι θα μου επιτρέψεις να καταγράψω, από μνήμης, μια ιστορία από το Γεροντικό.
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: «Ένας γέροντας ασκητής, κατέβαινε μια φορά τον χρόνο στην πόλη να πουλήσει τα καλάθια που είχε πλέξει στη διάρκεια της χρονιάς στην έρημο. Τον σέβονταν και τον αγαπούσαν όλοι, γιατί ήταν πολύ ασκητικός και προσηνής. Σε μια από τις ετήσιες επισκέψεις του, βρήκε την πόλη ανάστατη και άκρως εχθρική προς το πρόσωπό του. Μια γυναίκα ανύπαντρη είχε γεννήσει, και για να γλιτώσει το λιθοβολισμό –άλλες εποχές εκείνες- κατηγόρησε τον ασκητή ως υπεύθυνο της εγκυμοσύνης της. Ο ασκητής, βουβάθηκε! Μια μονάχα στιγμή βάστηξε η βουβαμάρα και η θύελλα της ψυχής του. Και μετά, με κατεβασμένο κεφάλι είπε: συγχωρήστε με αδελφοί, τώρα πρέπει να πλέκω διπλά και τριπλά καλάθια ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΘΡΕΨΩ!
Επί τρία χρόνια έπλεκε ασταμάτητα κι όλα τα έσοδα τα έδινε για να τρέφονται η γυναίκα και το παιδί, και ανεχόταν όλες τις λοιδορίες και τις εξυπνάδες των κατοίκων της πόλης, και όλα τα γεμάτα υπονοούμενα βλέμματα και τα μισόλογα των άλλων ασκητών. Όλα αυτά μέχρι που η γυναίκα βρέθηκε στο κατώφλι του θανάτου, και πικρά μετανοημένη είπε την αλήθεια. ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΣΑΝ τον ασκητή και τον παρακαλούσαν να τους συγχωρήσει και να μείνει μαζί τους ως πνευματικός τους οδηγός. Αυτός τους είπε πως τους συγχωρεί, αλλά να μείνει μαζί τους δεν μπορεί, γιατί τρία χρόνια ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΕ ΛΙΓΟ ΕΛΕΟΣ γι’ αυτόν».
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΒΟΥΒΑΘΕΙ και κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει, νομίζω πως είναι καιρός:
ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΕΛΕΟΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΥΝ.
ΝΑ ΠΛΕΚΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΚΑΛΑΘΙΑ, για μας και ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ, γιατί τώρα ΕΧΟΥΜΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΘΡΕΨΟΥΜΕ – «γυναίκα και παιδί» οποιουδήποτε χρώματος: Πακιστανό, Ελληνοευρωπαίο, καθαρόαιμο Ελληναρά ή φουκαρά συμπολίτη, ΠΝΙΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΑΓΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΡΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ. ΑΜΗΝ!
Και μια κουβέντα για τα θαύματα. Το θαύμα μπορεί να 'ναι δίπλα σου ή να 'χει μπει στο σπιτικό ή στην καρδιά σου, και συ να μην το βλέπεις! Για μένα το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν τον Θεό, αν και γύρω τους όλα φωνασκούν πως Θεός δεν υπάρχει πια.
ΝΙΚΟΣ ΑΓΝΑΝΤΟΣ
Προς Νίκο Αγνάντο
ΑπάντησηΔιαγραφήέλα και σε περίμενααα! :-)
Δεν θα σχολιάσω όμως, διότι θίγεις θέματα τεράστιο...
Θα κρατήσω την τελευταία περίοδο του λόγου σου, περί του ποίο ειναι το μεγαλύτερο θαύμα σε αυτή την Κόλαση της Αποστασίας που κολυμπάμε όλοι μας- προσπαθώντας να κρατήσουμε έξω από το τσουνάμι της Από-γνωσης τα κεφάλια!
Η σημερινή ανάρτηση ήταν το τελευταίο μέρος της περίληψης από το 30σέλιδο κείμενο( από τον προβληματισμό περί πίστεως εξ εμπειρίας ) που πριν 12 χρόνια έγραψα σε εκλεκτό φίλο...τα ξέρεις...
Φιλιά στην οικογένεια
Πάντα με την εν Κυρίω αγάπη
Εκοιμήθη ο "δια Χριστόν σαλός" παπα Φώτης από την Μυτιλήνη
ΑπάντησηΔιαγραφήσήμερα τελέστηκε με την πάνδημη σύναξη λαού και κλήρου η εξόδιος ακολουθία του παπά Φώτη που σωστά ένας χωρικός τον ονόμασε το αλητάκι του Θεού.....
σήμερα ένοιωσα τι θα πει εκκλησία.....καθόμουν ως μοναδικός κοσμικός συγγενής του (μιας και ο ίδιος ποτέ δεν ήθελε να έχει ιδιαίτερες σχέσεις με συγγενείς εξ΄ αίματος γιατί ανήκει σ΄όλο το κόσμο) στο στασίδι απέναντι από τη σορό του και καθώς οι ιερείς που τόσο ευεργέτησε του διάβαζαν συνεχώς και εναλλάξ το ευαγγέλιο ως ορίζει η εκκλησιαστική τάξη....έβλεπα τους ανθρώπους κάθε λογής που πέρναγαν για χαιρετίσουν τον φίλο τους που ως παρηγοριά έτρεχε μέρα και νύχτα να σταθεί στο πόνο του κάθε "αδελφού" του είτε πνευματικά είτε οικονομικά!!!
πέρασαν τσιγγάνες που του χάιδευαν το κεφάλι και μια χαμογελούσαν καθώς θυμόταν τα χωρατά που έκανε και μια έκλαιγαν για το χαμό του ευεργέτη τους που τους έλυνε πολλές φορές τα προβλήματα που είχαν μεταξύ τους ή με το κράτος, που τους έκανε παρέα μέσα στα τσαντίρια παίζονταν με τα μικρά του και γελώντας και κείνος σαν μικρό παιδί.....και που μετά από καιρό χωρίς ο ίδιος να το επιδιώκει βαφτιζόντουσαν χριστιανοί βλέποντας έμπρακτα την εν ΧΩ Αγάπη..
είδα να περνάνε ένστολοι κάθε τέτοιας υπηρεσίας που στη μοναξιά της μετάθεσης ήταν παρηγοριά….όπως δήλωσαν...
μητσουσ ...συνεχιζεται
πέρασαν οι προύχοντες και ένα δάκρυ έτρεξε στο πρόσωπο του Δήμαρχου παρόλο που πολλές φορές τον έλεγχε για κάποια θέματα ....αλλά πάντα με αγάπη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπέρασε ο περιούσιος λαός του θεού για να αποχαιρετήσει το Αλητάκι του θεού που δεν ήξερε τι θα πει "καθώς πρέπει" , τι θα πει "εγώ" αλλά πάντα στην υπηρεσία του συνανθρώπου του δεν έβλεπε τον εαυτό του
η μέρα ξημέρωσε μένα ανοιξιάτικο ήλιο, αλλά την ώρα της ακολουθίας μέσα σε ελάχιστο χρόνο συννέφιασε και άρχισε να ρίχνει καταρρακτώδη βροχή σε σημείο που δεν ήταν δυνατόν να βγούμε έξω προς το νεκροταφείο....
αλλά μόλις ο Δεσπότης από το Καμερούν που έτυχε να είναι εδώ και έτρεξε κιαυτός στο εξόδιο πανηγύρι… είπε το διευχών και ο κόσμος άρχισε να χειροκροτεί αυθόρμητα και κάποιοι να λένε δυνατά Άγιος…. μια πολύ δυνατή βροντή ακούστηκε και όλοι κοιταχτήκαμε παρακολουθώντας τη βροχή να σταματά μαχαίρι ......
καμιά σαρανταριά ιερείς και δυο Μητροπολίτες πολύς κόσμος χριστιανοί ή μη...ακολούθησαν το Αλητάκι στην τελευταία κατοικία του… όχι όμως θλιμμένοι όπως τόνισε ο ομιλητής πριν,…. γιατί όλοι είχαν βεβαία την εσωτερική πληροφορία για την χαρά που είχε ο Παππούλης τώρα αφού ήταν κοντά σ΄ Αυτόν που από μικρός ποθούσε .....θυμήθηκα το περιστατικό όταν πριν πολλά χρόνια, όταν για πρώτη φορά ήρθε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στη Μυτιλήνη και σύσσωμος κλήρος και λαός , είχε πάει στη Μητρόπολη για να τον χαιρετίσει ...είδα το Παππούλη να κάθεται στα σκαλοπάτια και να είναι πολύ στενοχωρημένος γιατί οι «καθωσπρέπει» τον είχαν βγάλει από την συνοδεία ως "μη ευπρεπώς ενδεδυμένο"
το Παππούλη τον "γηροκόμησε" η κύρια Σοφία στην Αθήνα μιας και εμείς οι Μυτιληνιοί φημιζόμαστε .....δεν έχετε ακούσει ...μακριά από τον κακό Μυτιληνιό!!!
Αιωνία η μνήμη Παππούλη και καλή Αντάμωση διευχών σου
μητσουσ.....
αφιερωμενο στην Σαλογραια με την ευχη ο Σαλος παπαΦωτης να την χαριζει την εν Χω σαλοτητα του...για να πορευεται στη αγονη ζωη τουτη..
καλημερα και χρονια πολλα συστρατιωτη μου ...πως παει η συντροφισσα σου σκυλιτσα: ευχομαι καο υπολοιπο προς την Ανασταση....κουραγιο αδελφοι......
ΑπάντησηΔιαγραφήξεχασα να σου παραθεσω ενα θαυμαστο γεγονως που εγινε στην θεια μου μεσα σε ενα θαλαμο νοσοκομειου.Μια γιαγια ηταν ετοιμη να πεθανει..δεν σαλευε καθολου .οι δικοι της εφεραν παπα να την κοινωνησει---ερχεται ο παπουλης και της λεγει ''Γιαγια θες να κοινωνησεις;'' ''Μα δεν καταλαβαινει''λενε οι δικοι της---ξαφνικα ενα δακρυ επεσε απο το μαγουλο της και ιγο που ενευσε με το κεφαλακι της...την κοινωνησε ο παπουλης...απεναντι ηταν μια αλλη γιαγια που ολο φωναζε ''ωχ!...ωχ!''δεν ηταν καλα η γυναικα αλλα ειχε επαφη με το περιβαλον ..τα παιδια της επειδη οι γιατροι τους ειχαν πει πως ηταν ασχημα ,θεωρησαν καλο μιας και ηρθε ο παπας να την κοινωνησει...παει ο παπας διπλα της και λεγει στη γιαγια--γιαγια θες να κοινωνησεις; ΤΟΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΕΙΠΕ--ΑΣΕΜΕ ΠΑΠΑΜΟΥ ΕΓΩ ΧΡΟΝΙΑ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ Ο ΘΕΟς; δεν θελω να κοινωνησω ασε με...εφυγε ο παπας -----Σε λιγο η γιαγια αυτη πεθανε που δεν την περιμεναν να πεθανει ----η δε αλλη γιαγια αρχισε να κουναει ποδια χερια κεφαλι ο θαλαμος ειχε γινει κεντρο διερχομενων αλλοι να κλαινε για την γιαγια που πεθανε και αλλοι για την γιαγια που αναστηθηκε.ο θεος να μας ελεησει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήτσουσ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Θεός να αναπαύσει την ψυχή του δικαίου ανθρώπου Του...
Συγκινήθηκα με τα λόγια σου και κατάλαβα ότι ο εκλιπών είχε το πολυτιμότατο Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, το Χάρισμα της Παρηγορίας.
Τέτοιος ήταν και ο παππούς του άντρα μου, ο παπα Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, ο πρώτος έλληνας Ορθόδοξος Ιεραπόστολος στην Αφρική πριν κάτι δεκαετίες...
Αυτός αρχικά ήταν ποιμένας προβάτων στο χωριό του.
Μετά έγινε ποιμένας λογικών προβάτων.
Στην Καλαμάτα τον θυμούνται φτωχό και ταπεινό, να μπαίνει σε ταβέρνες, να πιάνει κουβέντα με μοναχικούς ανθρώπους, με ζευγαράκια...προσπαθώντας να τους φέρει στο δρόμο της Θείας Αλήθειας που Ελευθερώνει.
Τελείωσε το Εσπερινό Λύκειο σε ηλικία περίπου 50 ετών...μετά τη θεολογική Σχολή και μετά μαθαίνοντας μια αφρικανική διάλεκτο, έφυγε -εντελώς στερημένος από υλικά αγαθά, πλην πάμπλουτος πνευματικά-για την ΑΦρική, και ο Κύριος, έδωσε σημεία ανάστασης -σχεδόν νεκρών- ασθενών, που μόλις ευλογήθηκαν από τις ευχές της Εκκλησίας -δια του παπα Χρυσόστομου- εν ριπή οφθαλμού, ξαναβρήκαν την υγεία τους.
Οι Αφρικανοί τον λάτρεψαν για την αρετή της ψυχής του.
Τους νοιαζόταν σαν να ταν η ΜΑΝΑ ΤΟΥΣ!
Και στη Σάμο υπήρχε τότε, μια άγια μορφή δια Χριστόν Σαλού, ο πατήρ Λεόντιος...
Ακόμα θα ζουν άνθρωποι που τους ευλόγησε...
Ας έχουμε τις ευχές τους...
Ξαναπερπατάει ο Χριστός στη Γη, μέσα από τα σώματα τέτοιων ανθρώπων...
Πηνελόπη μου να είσαι ευλογημένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ για την αγάπη, εκ καρδίας.
Την πιστεύω την ιστορία σου.
Εχω ξανακούσει παρόμοια.
Στο πολυ κοντινό μου περιβάλλον...
ΈΤσι για να μην είναι κανένας αμέριμνος ...και απροετοίμαστος...
Στο βίο του Αγίου Ιωάννη Μαξιμόβιτς περιγράφεται ένα ανάλογο περιστατικό και εκεί αναδεικνύεται και το προορατικό χάρισμα του Βλαντίκα...
Η σκύλα η Χαρούλα είναι κρεβατωμένη από το χειρουργείο, με ελάχιστες κινήσεις, με καρτερία στην έκφραση, αλλά θα γίνει καλά, είπε ο γιατρός, και γω το ελπίζω δι ευχών σας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥστερόγραφο προς ΝΙΚΟ ΑΓΝΑΝΤΟ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένο μου...
Θαύματα γίνονται σε ΟΛΟΥΣ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ, όμως, ΤΑ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΜΕ, αποκαλώντας τα...ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ...
(Περί του ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ των συμπτώσεων, συνιστώ σε πάντα ενδιαφερόμενο, να διαβάσει το οικείο κεφάλαιο του ψυχίατρου εκ Χάρβαρντ, Σκοτ Πεκ στο έργο του:
Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.)
Θυμάμαι εδώ και χρόνια που ήμουν έγκυος 7 μηνών και έπρεπε να κάνω μια αίτηση για άδεια κύησης, βἀζοντας στην αίτηση ένα χαρτόσημο των 100 δραχμών.
Το γραφείο της δουλειάς μου δε διέθετε χαρτόσημα και έπρεπε να βγω με τη βαριά κοιλάρα μου
(ακούς Μαρίνα μου και φίλε 777)
στο δημόσιο δρόμο όπου περνούσε αραιά και πού, η τοπική συγκοινωνία,
(δεν οδηγώ...Ι.Χ. δεν μου αρέσει, παρότι δίπλωμα έχω εκ νεότητος )
να πάρω το λεωφορείο, να μπώ μέσα στην πόλη της Πάτρας, να βρω περίπτερο, να αγοράσω ένα χαρτόσημο των εκατό, να ξαναπάρω λεωφορείο -ή έστω ένα ταξί- και να ξανακατεβώ στην Παραλία Πατρών -όπου τότε εργαζόμουν- να συμπληρώσω και να δώσω την αίτηση.
Μόνο στη σκέψη της όλης διαδικασίας, μου φάνηκε ότι η κοιλιά μου, μετατρεπόταν σε βουνό που με πλάκωνε...
Βγήκα στην αυλή έξω από το γραφείο, βαρύθυμη και άρχίζοντας να περπατώ προς το δρόμο- ω του θαύματος! που γράφαν και τα παλιά βιβλία, τι είδα στα είκοσι μέτρα από την πόρτα απ' όπου ξεκίνησα;
Τι είδα μπροστά μου να λαμπυρίζει και έσκυψα και το έπιασα, με χαρά απροσδόκητη;
- Είδα, αδερφέ μου, ΠΕΤΑΜΕΝΟ στο ΧΩΜΑ, ένα χαρτόσημο των εκατό- ακριβώς- δραχμών!
Με ΠΟΣΗ ανακούφιση, έκανα μεταβολή και έτρεξα αμέσως πίσω, να συμπληρώσω την αίτηση.
Σε δυο λεφτά την είχα παραδώσει!
Σύμπτωση το είπα τότε το μικρό αυτό σκηνικό.
Τώρα, χρόνια μετά, που ξανακοιτάζω την όλη εικόνα, ξέρω ότι ήταν ένα μικρούτσικο, μα αληθινά υπέροχο, θαυματάκι!
…ορμώμενη από το ευαγγελικό ανάγνωσμα: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι», θέλησα να μοιραστώ μαζί σας το μήνυμα του Χριστού μας, «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει…να σηκώσει τον σταυρό του…όποιος θέλει».
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι αδερφοί μου είμαστε ελεύθεροι να πράξουμε ότι θέλουμε και να ακολουθήσουμε επίσης όποιον δρόμο θέλουμε. Κανέναν δεν υποχρεώνει ο Χριστός μας. Όποιος θέλει είπε…
Ας διαχειριστούμε λοιπόν σωστά την ελευθερία μας και ας αρχίσουμε και τώρα τη περίοδο αυτή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να δείξουμε με κάθε τρόπο την Αγάπη μας στον Εσταυρωμένο μας που θυσιάστηκε και θυσιάζεται για μας.
Ας απαρνηθούμε τον παλαιό εαυτό μας, ας μετανοήσουμε σαν τον άσωτο υιό, ας κόψουμε την όποια σχέση με τα διαφόρων ειδών πάθη, ας σηκώσουμε αγόγγυστα το σταυρό των δυσκολιών και των θλίψεων προκειμένου να λογισθούμε μαθητές Εκείνου που σήκωσε τον μεγαλύτερο σταυρό του κόσμου.
Εύχομαι σε όλα τα εν Χριστώ αδέλφια μου (νέου και πάτριου ημερολογίου) καθώς όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου στοργικού Πατέρα, καλό υπόλοιπο πνευματικού αγώνα, μα πρωτίστως εύχομαι στους αδελφούς μου εκείνους που ως τον Οδυσσέα, αιχμαλωτίστηκαν από τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού ψάχνοντας για νέες
μα «ψεύτικες» πατρίδες, να περάσουν από τον θάνατο στην Ζωή, από το σκοτάδι στο Φως και να μη φοβούνται τίποτα, ο διάβολος έχει δύναμη μα ο Χριστός μας μεγαλύτερη!!!
Γιατί όπως έλεγε και ένας φίλος μου, «μετά τη τρικυμία έρχεται η γαλήνη».
Δέσποινα
Αγαπητή Σαλογραία σκεφτόμουν να γράψω κάτι για την εν απουσία παρουσία της ανάρτησης σας. Τα γεγονότα με πρόλαβαν. Ο φίλος μας ο Παπα-Γιάννης πέρασε από το σπίτι. Συνάδελφος μηχανικός, έγινε άμισθος ιερέας για να μαζέψει τα απολωλότα πρόβατα εδώ στην αλλοδαπή. Σ αυτόν χρωστάω σε μεγάλο ποσοστό την επανένταξη μου στην εκκλησία. Του είπα για τον παπα Φώτη που κοιμήθηκε. Τον ήξερε και μας είπε αρκετά γι αυτόν. Τι να γράψω τώρα για απουσία και σιωπή; Ο παπα-Φώτης στη Μυτιλήνη, ο παπα-Γιάννης εδώ, σημαίνουν την πανταχού παρουσία Του, τα αφανή φανερά νάματα της όντως ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕmmanouil
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι ευλογημένος αν έχεις κοντά σου έναν έντιμο, και μάλιστα άμισθο ιερέα, όπως κατάλαβα ότι είναι ο παπα- Γιάννης.
Θα ήθελες να μας πείς, πιο συγκεκριμένα ΠΩΣ σε βοήθησε να πλησιάσεις την Ορθόδοξη Εκκλησία;
Στην ταινία Γκραν Τορίνο που έκανε τελευταία σχετικά, ο Ήστγουντ, υπάρχει και το πρόσωπο ενός ιερέα, που είναι νεαρός και όμοιος σαν αναγεννησιακό αγγελούδι- ένα απόλυτο κοντράστ με τη σκληρή και χαρακωμένη από μύριους πόνους, φυσιογνωμία του γέρου πρωταγωνιστή.
Όμως εκείνος ο παπάς(έστω και παπικός, πλην με ζωντανό ενδιαφέρον για το χαμένο του πρόβατο), παίζει καταλυτικό ρόλο, στην εκδήλωσης της μετά-νοιας και θυσίας του ήρωα της ταινίας...
Ακουσα καλή μου. Η ζωη μου είμαι γεμάτη από τέτοιες συμπτώσεις -θαύματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈψαχνα για εισητήριο σε όλα τα περιπτερα στο κέντρο της Αθήνας και δεν έβρηκα, μπαίνω στο λεωφορείο και ρωτάω αν έχει κανεις να μου δώσει εισητήριο, κανείς! Κλείνουν οι πόρτες και στην πρώτη στάση μπαίνει ελεκτής. Κατέβα , μου ψυθυρίζουν κάποιοι. Αρχίζω την εύχη, αλλωστε δεν ήθελα να κλέψω. Ζητάει από όλους εισητήρια και εμενα με προσπερνάει σαν να μην με βλέπει.
Κι ένα άλλο, γεννήθηκα και ανήκω σε μια τεράστια πολύτεκνη οικογένεια, οι γονείς μου και ειδικά ο πατέρας μου είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ένα βράδυ μας δείχνει το πορτοφόλι του άδειο, δεν θα είχαμε αύριο να πάρουμε γάλα κ.τ.λ. για πρωινό. Μας λεει όμως χωρίς να έχει χασει το θάρρος του , "Να δουμε τώρα τι τρόπο θα βρει ο Θεός να μας στείλει χρήματα". Ήταν σίγουρος ότι ο Θεός δεν θα μας άφηνε. Το πρωί ανοίγουμε τα παράθυρα και στην μικρή μας αυλή βλέπουμε πεταμένα 2 πεντοχίλιαρα τυλιγμένα σε πέτρες για να μην τα πάρει ο αέρας. Πρέπει να ήμουν 12-13 χρονών. Έμεινα άφωνη, ο Θεός μας ήταν ίδιος με τον Θεό που πεταξε το μάνα στους Εβραίους! Πως να εξηγήσω αλλίως τον τρόπο που βρήκε να μας στείλει χρήματα; (Κι εσένα το χαρτόσημο).
Μαρίνα
Αγαπημένη μου Μαρίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήσ'ευχαριστώ πολύ για την ιστορία που ακούμπησες στα ηλεκτρονικά μας τετράδια.
Θα σου ανταποδώσω το κέρασμα ανεβάζοντας προσεχώς μια εμπειρία, ανάλογη της εκλεκτής φίλης μου εδώ στην Πάτρα, της Γεωργίας.
Καλησπέρα σας αγαπητή Σαλογραία. Ο Παπα-Γιάννης ανέλαβε μια κοντινή μας ενορία όταν ο προκάτοχος του πήρε σύνταξη. Μια απλή γοτθική εκκλησία προσωρινά παραχωρημένη. Δεν μπόρεσα εύκολα να προσπεράσω το γεγονός ότι ένας άνθρωπος από το δικό μου σινάφι και σχεδόν συνομήλικος έγινε άμισθος ιερέας έτσι επειδή εκεί τον έβγαλε. Τόσο εκείνος όσο και η πρεσβυτέρα του (μηχανικός και εκείνη) είναι άνθρωποι μέσα στην ζωή. Δεν έχουν αυτή την ξύλινη συμπεριφορά και ακαμψία που αντιλαμβανόμουν σε άλλους ανθρώπους της εκκλησίας. Στην εκκλησία πήγαινα σπάνια, κυρίως γιατί το ήθελε η πεθερά μου που έμενε μαζί μας όταν το παιδί μας ήταν μικρό. Όμως με τον Παπα-Γιάννη άρχισα να βλέπω μια καινούργια κατάσταση. Τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν την ώρα της λειτουργίας. "Εδώ πρέπει να είναι σαν στο σπίτι τους. Αφήστε τα ελεύθερα", έλεγε. Για πρώτη φορά άρχισα να αισθάνομαι ελευθερία σε ένα χώρο που οι παιδικές μου και εφηβικές εμπειρίες επί χούντας τον είχαν συνδέσει με προετοιμασία για μεταφυσικό δικαστήριο. Στα κηρύγματα απουσίαζε το "πρέπει". Στις εθνικές εορτές διάβαζε Μακρυγιάννη. Συνεχώς ζητούσε συγνώμη από τον κόσμο:"Εμείς οι παπάδες φταίμε που ο κόσμος έχει φύγει απ την εκκλησία". Μας έπιασε στο φιλότιμο και αρχίσαμε να πηγαίνουμε στις αγρυπνίες. Ηλεκτρικό φως δεν άναβε, μόνο καντήλια και κεριά. Μικρόφωνο δεν χρησιμοποιούσε. Μέσα στην απόκοσμη ησυχία της αγρυπνίας βρήκε καιρό η ταλαίπωρη συνείδηση να αφήσει το επίπεδο των καθρεπτισμών της λογικής και να κατέλθει στο επίπεδο του βιώματος, στον κόσμο (δεν πα να το λέει ο Freud ασυνείδητο). Να γίνει ένα με τον ύμνο. Για πρώτη φορά κατάλαβα με άμετρο πανικό ότι δυο στοίχοι ενός τροπαρίου χρειάζονται ένα βιβλίο γραμμένο στην γλώσσα της δύσης για να περιγραφούν. Μετά μας μάζευε σε ένα χώρο πίσω από την εκκλησία όπου είχε ετοιμάσει τράπεζα για το κοινό δείπνο που μερικές φορές μαγείρευε ο ίδιος. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι έχω εστία. Τα Χριστούγεννα μόλις έβλεπε κανέναν καινούργιο στην εκκλησία των καλούσε σπίτι του για να μην είναι μόνος. Στις εκλογές έλεγε: "Μην ψηφίσετε κανέναν. Εγώ ψηφίζω μόνο το Χρηστό". Καυτηρίαζε συνεχώς την τηλεόραση, τα media, την απρόσωπη οργάνωση της σύγχρονης "κοινωνίας". Δυστυχώς η ενορία δεν υπάρχει σήμερα γιατί οι καθολικοί την πήραν για τις δικές τους ανάγκες. Η ευχαριστιακή κοινότητα που είχε δημιουργήσει με βοήθησε έμπρακτα να αντιληφθώ ότι ο Θεός δεν είναι δικαστής αλλά αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήEmmanouil
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ εκ καρδίας για όλα όσα μας έγραψες.
Μακάρι να τα διάβαζαν και κάμποσοι παπάδες δικοί μας.
Είπες πολλές και μεγάλες αλήθειες...αχ αυτό για την ξύλινη και άκαμπτη συμπεριφορά και γλώσσα...
Προσωπικά, έχω την ευλογία να συχνάζω σε ενορία χωρίς ηλεκτρικά, χωρίς μεγάφωνα, χωρίς ηλεκτρικούς φριχτούς πολυέλαιους...με υπόγειο όπου μετά κάθε ακολουθία προσφέρεται καφές και γλυκό ή και φαγητό σε κάποιες περιπτώσεις για ανθρώπους που έρχονται από μακριά.
Στην Αμερική είχα γνωρίσει κοινότητα σαν αυτή που περιγράφεις.
Μου είχε κάνει εντύπωση πώς δέχονταν με αγάπη μια ανύπανδρη μητέρα που δεν είχε δεχτεί να εκτρώσει τον καρπό του άτυχου ερωτά της.
Μου είχε κάνει εντύπωση το γεύμα που παρέθεσαν στο δικό τους υπόγειο, προς τιμήν ημών των Ελλήνων που τους είχαμε επισκεφθεί τότε...και εφημέριος ήταν ένας άμισθος ιερέας,Αμερικάνος, καθηγητής ψυχολογίας σε Κολλέγιο, ο π. Μιχαήλ, έγγαμος, ζεστός,καλλιεργημένος, φιλικός και φιλάνθρωπος.
Θυμούμαι ένα φωτογράφο,οικογενειάρχη, τον Άντωνη που κάποτε ενώ είχε έρθει με ταξίδι πολλών χιλιομέτρων να εκκλησιαστεί, εκεί στους Αγίους Θεοδώρους- όταν επέστρεψε σπίτι του, το βρήκε όλο καμένο(είχαν καεί τα πάντα, εκτός από ένα κομμάτι ράσο από τον άγιο Ιωάννη Μαξιμόβιτς, που είχε στα εικονίσματά του. Αυτό παρέμεινε ακέραιο...)
Ε λοιπόν, οι ενορίτες οι λιγοστοί των Αγίων Θεοδώρων, μάζεψαν μεταξύ τους χρήματα και του αγόρασαν καινούργιο σπίτι!
Όταν οι αληθινοί Ορθόδοξοι σε προσφωνούν:
αδελφέ μου! γι αυτούς, πράγματι, από σαρκικός αδελφός είσαι και κάτι περισσότερο...
Είναι μεγάλη παρηγοριά τέτοιες εστίες φωτός, τέτοιες ψυχές καθαρές με μάτια αγνά από φθόνο και κατάκριση και συκοφαντία.
Ο Θεός να σας ευλογεί πάντοτε...
Αγαπητή Σαλογραία. Οι Έλληνες της διασποράς έχουμε το θλιβερό και αναστάσιμο προνόμιο της ου-τοπίας. Τόπος μας δεν είναι ούτε η ξένη γη ούτε η σημερινή Ελλάδα. Μα τι είναι τόπος; Είναι το δίχτυ που απλώνει η συνείδηση, μαζί με τον χρόνο, για να κάμει τον κόσμο αντικείμενο δικό της. Να κορέσει την ακόρεστη βασική ορμή της κατοχής. Ο ου-τόπος σε οδηγεί να βρεις πατρίδα στην σχέση, είναι η ταπείνωση που γίνεται προϋπόθεση δεξίωσης του Λόγου Του.
ΑπάντησηΔιαγραφήEmmanouil
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι ακριβώς όπως τα λές...Ο πόνος του ου-τόπου είναι που οδηγεί να βρούμε πατρίδα στην υπ'αριθμόν ΜΙΑ Σχέση και μας οδηγεί στην Ταπείνωση...
Αν δεν ξενιτευτεί κάποιος επί μακρόν, αυτό που γράφεις, δεν ξέρω αν μπορεί να το καταλάβει.
Και ο Άσωτος, το νιωσε όταν ευρέθη εις χώραν μακράν του Πατρός...και νικήθηκε από το άλγος του νόστου.
Αυτό περιγράφει και ο π.Σεραφείμ Ρόουζ, όταν μπαίνοντας στόν Ορθόδοξη Ναό, ένιωσε-γράφει-για πρώτη φορά στη ζωή του, ότι επέστρεψε σπίτι!
;-) Η αξία αυτών των μαρτυριών, παραμένει αξία για όσους
ΑπάντησηΔιαγραφήμας γνώρισαν, μας εμπιστεύτηκαν, μας αγάπησαν
Γι αυτούς καταθέσαμε την ψυχή μας σε αυτή και μόνον σε αυτή και σε ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΕΛΙΔΑ εν τω διαδικτύω, ας το ξαναπώ, για όσους περαστικούς το διαβάσουν...