Mία απο τις μορφές των Αγίων που με συγκινούν είναι και ο Άγιος Γεράσιμος.
Πηγαίνοντας για προσκύνημα στην Κεφαλονιά, κατέβηκα στην κρύπτη όπου έμπαινε για προσευχή και χανόταν με τις ώρες -ίσως και τις μέρες- μέσα στο σκοτεινό λαγούμι...
Προσπαθώ να καταλάβω την αιτία του τόσου του...μαζοχισμού.
Εντάξει να είναι καλόγερος.
Εντάξει να προσεύχεται ατελείωτα αφού έτσι του έκανε κέφι -ας πούμε- αλλά γιατί σε τέτοιο βαθύ και στα έγκατα της γής, μπουντρούμι, βρε παιδιά;
Την είχα την απορία για χρόνια...
Τελευταία, νομίζω πως το κατάλαβα...
Το έκανε ίσως, επειδή ήθελε να δυναμώσει την προσευχή του, εστιάζοντας ό λ ο του το συναίσθημα, στα λόγια που ο νούς του εξέπεμπε, χωρίς κανένα εκ των σωματικών του αισθήσεων, περισπασμό.
Μου αρέσει να σκέφτομαι το συναίσθημα του μέσου ανθρώπου, σαν ένα φως σκόρπιο.
Και το συναίσθημα των Αγίων, σαν ένα φως εστιασμένο- με τη δύναμη του Ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού- σε ένα ασύγκριτο λέιζερ που πραγματοποιεί ακόμη και στον αισθητό κόσμο,όταν χρειάζεται, συναρπαστικές επεμβάσεις.
Πώς να φέρει αποτέλεσμα η προσευχή η δική μας, που γίνεται εν μέσω μυρίων περισπασμών;
Οι Άγιοι έκλειναν την πόρτα στον ερεθισμό των σωματικών αισθήσεων, προκειμένου να ενεργοποιήσουν τις άλλες, τις αισθήσεις του πνεύματος.
Κοπιαστική εργασία, εκ πρώτης όψεως.
Γι αυτό και την αναλαμβάνουν δια βίου,οι μεγάλοι εραστές του Θεού, οι ελάχιστοι.
Οι ανταμοιβές οι μυστικές, που λαμβάνουν απο τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας, πράγματι είναι τεράστιες...
Εμείς, οι άσχετοι απο τη δική τους την εμπειρία, επάνω σε αυτό, μπορούμε να κάνουμε μονάχα μακρινές υποθέσεις...
Ευανθία η Σαλογραία
Ωραίες σκέψεις και όμορφη φωτογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι,ο περισπασμός του νου από εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα είναι μεγάλο εμπόδιο. Πάντως,αν θυμάμαι καλά,στην Φιλοκαλία αναφέρει ένας νηπτικός Πατέρας ότι αυτό δεν είναι ακατόρθωτο για τους κοσμικούς.Θα πρέπει να την σκαλίσω για να σου δώσω την ακριβή παραπομπή.
(Να μικραίνεις την ανάλυση των φωτογραφιών που ανεβάζεις.Πχ, από 1400Χ1100 να την κάνεις 800Χ600.)
Φυσικά και δεν είναι ακατόρθωτο απο τους κοσμικούς. Ξέρω κοσμικούς που το πετυχαίνουν, μόνο που δεν μπορούν να στο περιγράψουν σε θεωρητικό επίπεδο, επειδή είναι απλοί άνθρωποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ νεκραναστημένος που έγραφα αλλού, το πετύχαινε, κατά τις αφηγήσεις των παιδιών του, στην απομόνωση της βοσκής των προβάτων του.
Προσωπικά, κάνω την καλύτερη προσευχή μου, όταν βαδίζω μέσα στην ερημία των πολύβουων πολυάνθρωπων πόλεων.
Η συγκέντρωση που μου δημιουργείται εκεί, είναι πολύ μεγαλύτερη απο τη συγκέντρωση που έχω στο σπίτι μου, οταν ακούω τους ήχους απο τις διπλανές τηλεοράσεις, ας πούμε...
῾...Πώς να φέρει αποτέλεσμα η προσευχή η δική μας, που γίνεται εν μέσω μυρίων περισπασμών..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα είναι τελικά σχετικά, γιαυτό μιλάνε οι Πατέρες για "τῤόπο" και όχι για "τόπο" Ο αγ. Γεράσιμος, και μέσα στις μέριμνες του κόσμου να ζούσε, πάλι Αγιος θα γἰνονταν. Οχι λόγω του Αυγουστίνειου "απολύτου προορισμού", αλλά γιατί και η εν κόσμω βιοτή του, στην αγιότητα θα κατέληγε, αφού αυτήν επιδίωκε.
Φίλε Cummulus
ΑπάντησηΔιαγραφήπήρε κάμποσο χρόνο αλλά και γω θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι δεν είναι τόσο ο τόπος, όσο είναι κατεξοχήν ο τ ρ ό π ο ς που πηγάζει από βάθη αγνότατης π ρ ο α ί ρ ε σ ης.
Το πιστεύω, αυτό που γράφεις για τον Άγιο Γεράσιμο, επειδή και γω γνωρίζω σημερινούς εκλεκτούς του Θεού, μόνο που οι ίδιοι δεν το ξέρουν -ευτυχώς- πόσο άγιοι είναι και βρίσκονται χαμένοι στην ταπεινοφροσύνη μιας επιφανειακά πεζής καθημερινότητας,άγνωστοι στους πολλούς, γνωστοί μόνο στο Λατρεμένο μας Κύριο...