Σα να 'μαι ένας αιώνιος παρατηρητής, σα να μην είναι
ποτέ την αναπόφευκτη τομή του, στη ζωή μου
να κάνει ο χρόνος, αγαπώ σαν να μην αδικήθηκα.
Κοιτάζοντας πάνω μου το φως, έχω την αίσθηση
πως ίδια πάντοτε θα υπάρχω, όμως, μονάχος μου,
ν' ακούω, να βλέπω, να περιπλανιέμαι
μες στην αιωνιότητα, δε θα μπορούσα. Θα'θελα
να μ' ακολουθεί τουλάχιστον ένα ποταμάκι
ή μιαν αλέα απο ανθισμένα δέντρα
ή μια σειρά παιδιών απο το Πεσταλότσι.
( Νικηφόρος Βρεττάκος )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου