Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
(Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ)
Πάντα ήταν έτσι
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, πάντα έτσι ήταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά ο κάθε άνθρωπος, του οποίου δοκιμάζεται η προαίρεση - στο προσωπικό του χρόνο, σε κάθε αιώνα- το ανακαλύπτει σαν να είναι η πρώτη φορά.