Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021
Για όσους δεν μπορούν να εκκλησιαστούν, μια πρόταση διαδικτυακής παρακολούθησης, η Ιερά Μονή Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής
Αγαπημένο μου
μπορείς να ακούς τις ακολουθίες ΖΩΝΤΑΝΑ
από την Ιερά Μονή Κυπριανου και Ιουστίνης,
στον σύνδεσμο που παραθέτω ακολούθως:
http://live.agioskyprianos.org/
Σήμερα βρίσκεται στην Ιερά Μονή
και ο Σεβασμιώτατος Κυπριανός ο νεότερος.
Να έχουμε την άγια ευχή του,
την ευχή, του σήμερον εορτάζοντος Ευαγγελιστού Λουκά με το Πάτριο Εορτολόγιο
και την ευχή όλων των Ορθοδόξως Αγωνιζομένων
πατέρων και αδελφών ημών.
Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2021
Κάτω τα χέρια από την 28η Οκτωβρίου
Δεν εορτάζουμε την έναρξη του πολέμου, αλλά την πρώτη αντιφασιστική νίκη στον συμμαχικό αγώνα.
Του Τάσου Χατζηαναστασίου
Μας ζάλισαν τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ, αλλά και κάποιοι φίλοι και γνωστοί: «Γιατί είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που, αντί για τη λήξη του πολέμου, γιορτάζει την έναρξή του;». Κοντολογίς ζητούν να αντικατασταθεί η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με αυτήν της 12ης Οκτωβρίου όταν, δηλαδή, για όσους δικαίως δεν το γνωρίζουν, απελευθερώθηκε η Αθήνα.
Το ερώτημα έτσι όπως τίθεται είναι εσκεμμένα εσφαλμένο: Στις 12 Οκτωβρίου δεν έληξαν ούτε ο πόλεμος ούτε η Κατοχή. Η πρώτη περιοχή που απελευθερώνεται στην Ελλάδα ήταν το Άγιο Όρος και στη συνέχεια ο Έβρος στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1944, ενώ ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης θ’ αποχωρήσει από την Κρήτη τον Μάιο του 1945. Ελλάδα, βλέπετε, δεν είναι μόνο η Αθήνα.
Όσον αφορά το γιατί δεν εορτάζεται από τις άλλες χώρες η αρχή της συμμετοχής τους στον πόλεμο, τι να γιορτάσουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες; Το ότι παραδόθηκαν στους Γερμανούς μέσα σε ελάχιστες μέρες ή και ώρες, ή το ότι δεν αντιστάθηκαν καθόλου;
Και πάλι όμως δεν είμαστε «η μοναδική χώρα της Ευρώπης που γιορτάζει την έναρξη του πολέμου».
Στη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» της πρώην Γιουγκοσλαβίας είχε καθιερωθεί ο εορτασμός της 11ης Οκτωβρίου 1941 ως της μέρας έναρξης του αντιφασιστικού αγώνα.
Η γιορτή και η συνεπακόλουθη αργία ισχύουν μέχρι σήμερα στο γειτονικό μας κράτος. Οι Έλληνες της Κύπρου εορτάζουν την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, την 1η Απριλίου του 1955, κι όχι το τέλος του, που αντί για την Ένωση έφερε στους Κύπριους μία ψευδεπίγραφη ανεξαρτησία.
Η εθνική γιορτή της Αλβανίας είναι η 28η Νοεμβρίου γιατί την ίδια μέρα το 1443 ο Γεώργιος Καστριώτης (Σκεντέρμπεης) ύψωσε τη σημαία της αντίστασης των αλβανικών φυλών (τη βυζαντινή με τον δικέφαλο αετό) εναντίον των Τούρκων στο φρούριο της Κρόιας. Δεν γιορτάζουν το τέλος αυτού του αγώνα, δηλαδή την υποδούλωσή τους στους Οθωμανούς!
Η εθνική γιορτή της Σερβίας αφορά την πρώτη σερβική εξέγερση του 1804 εναντίον των Οθωμανών. (Τι σύμπτωση, οι Βαλκάνιοι να έχουμε εθνικές γιορτές τους αγώνες μας εναντίον των Τούρκων!).
Να, λοιπόν, που υπάρχουν κι άλλα κράτη που εορτάζουν την απαρχή των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιστασιακών τους αγώνων.
Δεν είναι δικό μας πρόβλημα ή «κουσούρι» το ότι δεν συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτά κράτη που υπήρξαν αποικιοκρατικά ή που δεν αντιστάθηκαν στους ναζί!
Ουδείς εξάλλου εκ των εισηγητών του… δόγματος του εορτασμού της λήξης πολέμων και κατοχών δεν διανοείται να εισηγηθεί την αντικατάστασή του εορτασμού της 17ης Νοεμβρίου από την ημέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στις 24 Ιουλίου 1974!
Τέλος, στις 28 Οκτωβρίου φυσικά και ΔΕΝ εορτάζουμε την έναρξη του πολέμου, αλλά την απόφαση των Ελλήνων –όλων των Ελλήνων– ν’ αντισταθούν στον εισβολέα και να προσφέρουν την ΠΡΩΤΗ αντιφασιστική νίκη στον συμμαχικό αγώνα. Κι αυτό δεν το ξεχνάμε, δεν το απεμπολούμε, αλλά αντίθετα καμαρώνουμε γι’ αυτό.
Η 28η Οκτωβρίου ενοχλεί γιατί είναι μία πραγματικά εθνική γιορτή, καθώς υπήρξε μια ευτυχής συγκυρία κατά την οποία όλοι οι Έλληνες συμμετείχαν ολόψυχα. Παρά τους διωγμούς που υπέστη από τη δικτατορία Μεταξά, το ΚΚΕ, μέσω του Γενικού του Γραμματέα, Νίκου Ζαχαριάδη, κάλεσε σε συστράτευση όλους τους κομουνιστές ενώ το ΕΑΜ, λίγο μετά την ίδρυσή του, πρωτοστατούσε στους εορτασμούς της πρώτης επετείου του «Όχι» το 1941 μέσα στην Κατοχή! Η επέτειος μάλιστα καθιερώθηκε από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, στην οποία συμμετείχε και το ΕΑΜ, στις 24 Οκτωβρίου 1944, ανταποκρινόμενη στο λαϊκό αίσθημα.
Να λοιπόν τι γιορτάζουμε και γιατί ταιριάζει σε μας τους Έλληνες που και αγαπάμε και θέλουμε να τιμάμε την 28η Οκτωβρίου 1940.
Κάτω, λοιπόν, τα χέρια από την 28η Οκτωβρίου!
Γιατί το συλλογικό μας θυμικό, η ταυτότητά μας, ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε στον κόσμο, είναι αυτό που έγραψε κι ο Ρίτσος στο λιανοτράγουδό του «Μικρός λαός»:
Μικρός λαός που πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το κρασί
το φως και το τραγούδι!
*δρ. Ιστορίας, εκπαιδευτικός
πηγη: ardin-rixi
ΑΝ ΝΟΙΑΖΟΤΑΝ για την ΖΩΟΥΛΑ και την ΥΓΕΙΑ του ο ΘΕΙΟΣ ΧΑΡΙΛΑΟΣ, δεν θα πάθαινε ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ κρυοπαγήματα στο ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, ΚυρΜητσοτάκη μου (επανάληψη)
(Στη φωτό, ο ΗΡΩΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ, αδελφός της μητέρας μου,
......................................................
ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ από ΑΙΜΑ ΗΡΩΑ...
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Με το χαμόγελο στα χείλη πάει κάποιος στο μέτωπο γνωρίζοντας ότι εκεί θα αφήσει -σαν τάμα για την ελευθερία του Γένους και την τιμή της πατρίδας- την υγεία του, την αρτιμέλειά του, τα λογικά του, τα νιάτα του και τη ζωή του.
Ενα έθνος σύσσωμο τινάζεται σαν μαστίγιο στα καπούλια του -όσο αλαζόνα άλλο τόσο ανθέλληνα και γελοίου- εχθρού.
Ένας λαός ευλαβής με εικονίσματα στα χέρια σταυρώνει τα παλικάρια που φεύγουν παρακαλώντας την Παναγιά να τα προστατεύει.
Αληθινό αίμα, σε αληθινό πόλεμο, από έναν αληθινό ελληνικό κόσμο. Το 1940 τα καταφέραμε γιατί ήμασταν ο εαυτός μας. Δεν υποκρινόμασταν κάτι που δεν είμαστε. Δεν είπαμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι, σύγχρονοι, φιλελεύθεροι, ιδεοπλανεμένοι από το ένα ή το άλλο τοξικό νέφος, που εισαγάγαμε από Ανατολή ή Δύση. Δεν ήταν η πίστη σε ένα σύστημα εξουσίας που μας φτέρωσε τα πόδια στον πόλεμο εναντίον της Ιταλίας – γιατί τη χώρα και τους στρατιώτες της πολεμήσαμε, όχι τον φασισμό.
Και δημοκράτες να ήταν οι Ιταλοί, ποσώς μας ενδιέφερε. Παραβίασαν τα σύνορα κι έφαγαν κατάμουτρα ελληνικό μολύβι και κατάσαρκα το ατσάλι από τις λόγχες μας. Αυτό ήταν όλο.
Πρέπει να είναι κάποιος παλικάρι αλλά και να έχει ήθος στη ζωή του. Ο γενναίος* πρέπει να έχει και ήθος, αλλιώς θα γίνει εγκληματίας άσπλαχνος, άδικος. Από την άλλη, ο δειλός δεν μπορεί να είναι ενάρετος – ακόμα και αν το επιδιώκει.
Κάποια στιγμή στη ζωή του η αντίπερα όχθη του σωστού θα θέσει στον δειλό το διαχρονικό δίλημμα: ξεστράτισμα και ασφάλεια ή ορθοπραξία και κίνδυνος, φτώχεια, βάσανα, θάνατος;
Σ’ αυτά, λοιπόν, τα παλικάρια, τους στρατιωτικούς ηγέτες τους, τον Μεταξά, τον βασιλέα, τον λαό μας και -πάνω απ’ όλους και όλα- τον Θεό κάθε δόξα και τιμή πρέπει.
ΥΓ.: Καλά κάνει και δεν πάει η κυβέρνηση στη δοξολογία για το ’40. Έτσι που πολιτεύεται, είναι αταίριαστη με το μήνυμα του ΟΧΙ.
* Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν νιώθει φόβο, αλλά εκείνος που νιώθει, αλλά επιλέγει να αγνοήσει τον φόβο και να επιδείξει γενναία συμπεριφορά, επειδή αυτό θεωρεί σωστό.
Υστερόγραφον
Καλά κάνει
και δεν πάει η κυβέρνηση
στη δοξολογία για το ’40.
Έτσι που πολιτεύεται,
είναι αταίριαστη
με το μήνυμα του ΟΧΙ"
Παναγιώτης Λιάκος
πηγή Τρελογιάννης
Νικηφόρος Βρεττάκος
Μικρός τύμβος
(17 Νοεμβρίου 1973)
Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.
Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία λουλούδια τις μορφές σας
Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.
Από την ενότητα «Παραλειπόμενα», Β’ τόμος των Απάντων του ποιητή, εκδ.Τρία φύλλα, 1981.
Το βρήκα στο Διαδίκτυο και έκανα διασταύρωση με την ανθολογία του Ηλία Γκρη.
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2021
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2021
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021
Tώρα: για την ΜΕΛΕΤΩΜΕΝΗ ΕΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ και την ΑΠΟιεροποίηση ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ από τους Αντικειμένους -π. Βασίλειος Βολουδάκης - Ομιλία Κυριακής 17/10/2021
Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021
Η εικονική παρουσία, ως αδικαιολόγητη απουσία από το σχολείο της ζωής.
Άρθρο Δημητρίου Νικ. Δασκαλάκη, Δικηγόρου Αθηνών.
Δυστυχώς η σημερινή κατάσταση που βιώνει η πατρίδα μας είναι ανθρωπίνως αθεράπευτη. Μου αφηγήθηκε πρόσφατα ένας καλός φίλος, ότι ο δεκαεξάχρονος γιος του, μαθητής της α΄ λυκείου, συνέταξε με πολύ προσωπικό μόχθο και κόπο ένα κείμενο, το οποίο αναφερόταν στις αρνητικές επιπτώσεις της διαδικτυακής διδασκαλίας στην ψυχική υγεία των μαθητών και καλούσε τους συμμαθητές του να το υπογράψουν, προκειμένου να συμφωνηθεί σε συλλογικό επίπεδο τάξης η αποχή από την τηλεκπαίδευση (ή καλύτερα τηλεκοροϊδία) για το χρονικό διάστημα μόλις πέντε εργασίμων ημερών.
Δυστυχώς, επί συνόλου 25 παιδιών της τάξης, δεν βρέθηκε κανένας μαθητής να προσυπογράψει ένα κείμενο που λογικά θα έπρεπε να απηχεί τις απόψεις όλων των μαθητών και συνιστά καρπό του προσωπικού μόχθου άλλου παιδιού. Οι δισταγμοί και οι προφάσεις των υπολοίπων μαθητών για να δικαιολογηθεί η άρνηση της υπογραφής του κειμένου περίσσεψαν. Ποιος είναι ο σημαντικότερος λόγος που λειτούργησε ανασταλτικά για την υπογραφή του κειμένου; Η καταγραφή της απουσίας από το διαδικτυακό μάθημα. Φοβισμένα παιδιά φοβισμένων γονέων που διαβιούν σε μια φοβισμένη και υποταγμένη κοινωνία.
Οι μέχρι πρότινος ανυπάκουοι έφηβοι υπακούουν στον φόβο της καταγραφής της απουσίας τους από το διαδικτυακό μάθημα. Η αδικαιολόγητη απουσία από το μάθημα της πραγματικής σχολικής ζωής δεν φαίνεται να απασχολεί τους σημερινούς εφήβους.
Η διαδικασία της κοινωνικοποίησης, η καλλιέργεια της φιλίας, η ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων που επιτυγχάνονται μέσα στην σχολική κοινότητα υποβαθμίζονται συνειδητά και παραθεωρούνται στον βωμό της σκοπιμότητας δηλ. να μην χαθεί η σχολική χρονιά. Χάνεται ολόκληρη η σχολική ζωή που εμπεριέχει το γέλιο, το πείραγμα, το τραγούδι, την εκδρομή, ακόμη και το σκασιαρχείο και οι έφηβοι τρέμουν στην ιδέα της καταγραφής της απουσίας τους από το διαδικτυακό μάθημα στο οποίο είναι μόνο εικονικά παρόντες, ενώ στην πραγματικότητα είναι απόντες, κατά την φυσική τους παρουσία, από τον στίβο της σχολικής ζωής.
Κατά λογική παραδοχή, οι μαθητές έπρεπε να κόπτονται για την απουσία τους από την πραγματική σχολική ζωή, εκείνοι όμως ενδιαφέρονται περισσότερο για την «άχαρη και άγευστη παρουσία τους» στον ψηφιακό «θαυμαστό κόσμο» της κ. Κεραμέως.
Ο φόβος της απουσίας από μια διαδικτυακή εικονική τάξη, αντί να καταστεί αντικείμενο ειρωνικής διακωμώδησης, μεταβάλλεται σε σοβαρό λόγο αναστολής για την ανάπτυξη κάθε αποφασιστικής και γόνιμης πρωτοβουλίας.
Αντί οι νέοι να αγωνιστούν και να παλέψουν ώστε να κερδίσουν την πραγματική σχολική ζωή, συμβιβάζονται με την κατάθλιψη, τον εκνευρισμό και την ψυχική κούραση του διαδικτυακού μαθήματος περνώντας ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη του κινητού ή του ηλεκτρονικού υπολογιστή και αρνούνται να αντιμετωπίσουν την ζοφερή πραγματικότητα, ότι η εικονικότητα απορροφά την πραγματική ζωντανή διδασκαλία της σχολικής αίθουσας, με την αλληλεπίδραση καθηγητών και μαθητών. Η διαδικτυακή παρακολούθηση των μαθημάτων θα μεταβληθεί στην νέα κανονικότητα. Η οθόνη του υπολογιστή και του κινητού μετατρέπεται σε ψηφιακό κελί κάθε τρυφερής εφηβικής ψυχής και η διαδικτυακή αίθουσα διδασκαλίας σε ψηφιακό στρατόπεδο εγκλεισμού αγέλαστων, ψυχικά κουρασμένων και θλιμμένων παιδιών.
Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα γίνουν ενήλικες και όταν θα «γυρίζουν» νοερά πίσω στον χρόνο, δεν θα έχουν μνήμη σχολικής ζωής, θα έχουν στερηθεί τα βιώματα, τις εμπειρίες και την χαρά της εκπαιδευτικής κοινωνικοποίησης και συμμετοχής.
Πρέπει να σταματήσουμε να τρέφουμε αυταπάτες. Ο φόβος έχει εισχωρήσει σε κάθε μορφή κοινωνικής συμβίωσης και δράσης. Τα περισσότερα παιδιά δεν φοβούνται τον κορωνοϊό, φοβούνται τις απουσίες.
Στην Ελλάδα του 2021, όλοι κάποιον ή κάτι φοβούνται. Με τόσο συσσωρευμένο φόβο, δεν υπάρχει ελπίδα. Κάνει κάποιος την αρχή και δεν βρίσκεται κανένας να ακολουθήσει. Αντιθέτως μπορεί να χλευαστεί και να περιφρονηθεί. Σε ιστορικά όμως κρίσιμες περιόδους όπως είναι η σημερινή, κάθε αδικαιολόγητη απουσία και κάθε εφησυχασμός θα λάβει την «ένδικο μισθαποδοσίαν».
Αποτελεί δυστυχώς θλιβερή πραγματικότητα ότι ζούμε σε ένα βαθύ, ψηλαφητό σκοτάδι πνευματικής υποδούλωσης. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ευαρεστείται όμως με πνευματικά γενναίους και ελεύθερους ανθρώπους. Ανθρώπους με ψυχή, πίστη, αξίες και ιδανικά. Συνιστά τραγική διαπίστωση ότι οι άνθρωποι ακόμη και όταν αποφασίσουν να καταφύγουν στο Θεό, πάλι ο φόβος θα είναι η αιτία που θα έχει παρακινήσει την καρδιά τους.
Οι άνθρωποι θυμούνται τον Θεό μόνο όταν βρεθούν σε κατάσταση φόβου, πανικού και αδυναμίας. Χάθηκε η πνευματική αρχοντιά καθώς και η ελεύθερη, η απαλλαγμένη από τον φόβο, βούληση του ανθρώπου. Πονάει η ψυχή κάθε αδούλωτου και ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου για την κατάντια του λαού μας. Άνθρωποι σκυφτοί, μασκοφορεμένοι, κατάντησαν είλωτες στις προσωπικές τους φοβίες. Η μάσκα δεν «προστατεύει» μόνο την υγεία, κυρίως προστατεύει την μακροημέρευση κάθε απολυταρχικής εξουσίας από τις ανεπιθύμητες αντιδράσεις των δούλων που θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι διεκδικώντας ένα μέλλον με ελπίδα και όνειρα. Ο άνθρωπος που δεν ορίζει το πρόσωπό του, αδυνατεί να ορίσει και την μοίρα του. Κάθε άνθρωπος ο οποίος σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου του φορά μάσκα, ομολογεί έστω και ανεπίγνωστα, προς κάθε κατεύθυνση: «Φοβάμαι τον κορωνοϊό, φοβάμαι την επιβολή του προστίμου, φοβάμαι την απουσία και συμμορφώνομαι».
Με την μάσκα διαρκώς στο πρόσωπό του ο σημερινός πολίτης κραυγάζει μονότονα και απελπιστικά: ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ.
Πότε καταγράφηκε στις ιστορικές δέλτους η περίπτωση ενός φοβισμένου λαού που ξεσηκώθηκε; Ποιος λαός μπόρεσε να διεκδικήσει ποτέ το δίκιο του όντας νικημένος από τον εσωτερικό φόβο της ασθένειας; Ποιος λαός αντιστάθηκε ποτέ μασκοφορεμένος; Ποτέ και κανένας. Για να διαδηλώσει και να διαμαρτυρηθεί ο λαός θα πρέπει πρωτίστως να νικήσει τον έμφυτο φόβο που του προκαλεί ο ισχυρότερος αντίπαλος. Τώρα όμως η σημερινή κατάσταση διαγράφεται απείρως δυσκολότερη. Ο πολίτης καλείται να αντιμετωπίσει ένα διπλό εχθρό και τον εσωτερικό φόβο του «αόρατου εχθρού» που κατατρώει τα σωθικά του και τον εξωτερικό φόβο της αντιπαράθεσης με την αστυνομική αυθαιρεσία και καταστολή. Όσο οι άνθρωποι ζούνε, πορεύονται και «αναπνέουν» με την μάσκα στο πρόσωπό τους, η κρατική εξουσία μπορεί να κοιμάται ήσυχη ότι κανείς δεν θα αμφισβητήσει την κυριαρχία της. Θα συνεχίζει με αμείωτη ένταση και μεθοδικότητα να επιτίθεται στις ατομικές ελευθερίες των φοβισμένων και μασκοφορεμένων πολιτών.
Ο πολίτης αποδεχόμενος σιωπηρά και φοβικά τον έλεγχο επί του ανθρωπίνου προσώπου, παρέχει το δικαίωμα στο κράτος στο όνομα της ιατρικής επιστήμης, να ασκεί δια των ελεγκτικών του οργάνων, κυριαρχική βιοεξουσία και να ρυθμίζει κατά τρόπο απόλυτο την ζωή των ανθρώπων.
Σήμερα το αδυσώπητο και ολοκληρωτικό κράτος ελέγχει εξουσιαστικά ένεκα του καλλιεργούμενου φόβου των πολιτών τον δημόσιο χώρο, δεν θα αργήσει όμως πολύ η στιγμή που θα επιδιώξει και τον έλεγχο της ιδιωτικής σφαίρας του πολίτη.
Δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς οι πολίτες ότι διατρέχουμε τον μεγάλο κίνδυνο να αλωθεί και το «τελευταίο κάστρο» των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, δηλ. το άσυλο της κατοικίας, εντός του οποίου ο άνθρωπος, προστατευμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα και απαλλαγμένος από τον φόβο της παρακολούθησης, αναπτύσσει και απολαμβάνει την ιδιωτική και οικογενειακή του ζωή. Αν κάποιος έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι τα μικρά παιδιά θα τρέχουν στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου φορώντας μάσκα, και οι δάσκαλοι θα τα παρατηρούν, όταν δεν συμμορφώνονται, όλοι θα τον χαρακτήριζαν γραφικό και αλλοπρόσαλλο. Σήμερα όμως αποτελεί θλιβερή πραγματικότητα.
Αν σήμερα κάποιος ισχυριστεί ότι σε λίγα χρόνια, η εγκατάσταση καμερών εντός των κατοικιών θα απαιτηθεί για λόγους ασφάλειας και επιτυχούς αντιμετώπισης της βιοτρομοκρατίας, πολλοί ίσως θα μειδιάσουν με ευγενική συγκατάβαση. Σε λίγα χρόνια όμως μπορεί να συνιστά φυσιολογική πραγματικότητα που δεν θα παραξενεύει και δεν θα ενοχλεί κανέναν.
Πάντοτε το κράτος για την υλοποίηση του σχεδιασμού της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης, θα εκμεταλλεύεται «καταστάσεις δημόσιας ανάγκης» τις οποίες θα υποστηρίζει με νομιμοφανή επιχειρήματα αξιοποιώντας παράλληλα την τηλεοπτική προπαγάνδα, ώστε να αποσπά την συναίνεση και την πειθάρχηση των πολιτών στην συρρίκνωση των ατομικών τους δικαιωμάτων, αποκλείοντας ταυτόχρονα με κατασταλτικές και αυταρχικές μεθόδους κάθε μορφή οργανωμένης κοινωνικής αντίδρασης και αντίστασης.
Η υποχρεωτική μασκοφορία (και εντός ολίγου χρόνου ακολουθεί η επιβολή της απάνθρωπης και άκρως εξευτελιστικής διπλής μασκοφορίας) υπό το κράτος της συνεχούς τηλεοπτικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου έχει οδηγήσει μοιραία τους πολίτες στην εξοικείωση και στην αποδοχή της μάσκας, ως απαραίτητου αξεσουάρ εξόδου. Μερικοί συνάνθρωποι μας ήδη νιώθουν ζεστασιά, όταν την φορούν ειδικά τώρα, κατά την διάρκεια του χειμώνα. Πέταξαν από την γκαρνταρόμπά τους το κασκόλ και συμβιβάστηκαν με την μάσκα. Πέταξαν τα πολύχρωμα φουλάρια και ενδύονται την μάσκα του φόβου και της υποκρισίας. Υποκρίνονται ότι όλα βαίνουν καλώς. Δεν ανησυχούν για τίποτα. Σχεδιάζουν το προσωπικό τους μέλλον, περιμένοντας στην σειρά να εμβολιαστούν, ώστε να επιστρέψουν στην νέα κανονικότητα της υποταγής και της συρρίκνωσης των ατομικών ελευθεριών.
Αντί οι πολίτες να διατρανώσουν με κάθε νόμιμο και ειρηνικό μέσο την αγωνία τους υψώνοντας κραυγή διαμαρτυρίας για το μέλλον της πατρίδας μας, απαιτώντας μια άλλη γραμμή πλεύσης σε όλα τα μείζονα εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν την χώρα μας, καταφεύγουν δυστυχώς σε ψυχοφάρμακα και αγχολυτικά χάπια περιμένοντας να ακούσουν τον εκκωφαντικό θόρυβο από την πρόσκρουση στα βράχια.
Θέλετε να κάνετε την εξουσία να χάσει τον ύπνο της; Αφαιρέστε τις μάσκες από τα πρόσωπά σας! Θέλετε να κάνετε την εξουσία να «παραμιλάει»; Κυκλοφορείτε μετά τις εννέα το βράδυ! Ποιος σας εμποδίζει; Ο Φόβος. Νικήστε τον! Πώς; Αγαπώντας! Ποιον; Τον Χριστό! Με ποιο τρόπο; Με την προσευχή και με την συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αγαπήστε τους Αγίους, την Πατρίδα, τους Εθνομάρτυρες! Νικήστε το δηλητήριο του φόβου που παγώνει το αίμα και μεθύστε με το αντίδοτο που παρέχει αφειδώς το γλυκό κρασί της Αγάπης.
Κάθε άνθρωπος που αγαπάει αληθινά και θυσιαστικά βρίσκει τρόπους να υπερασπίζεται την Πίστη, τις Αρχές, τις Αξίες και τα Ιδανικά του. Ποτέ δεν είναι τόσο αργά. Αρκεί να το τολμήσουμε, κλείνοντας τα σωματικά μάτια που δειλιάζουν και ανοίγοντας τα μάτια της ψυχής στα οποία καθρεφτίζεται η αγάπη για την πατρίδα και ο πόθος για την ελευθερία, την δημοκρατία, την εθνική υπερηφάνεια.
Ο εν Χριστώ φωτισμένος νους νικά τον φόβο!
πηγή:Ιστολόγιο ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ