Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Η Μοναδικότητα της επιλογής (επανάληψη)



(επανάληψη από το https://salograia.blogspot.gr/2009/09/h.html)

Άσ'το καλύτερα! 

Σ' ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες ευγενικά, αλλά ...άσ'το! 

("Αφ' το , άφ' το Βούλα!"που όλο έλεγε στη γιαγιά σας τη Βούλα, ο παππούς ο Γιώργος, όταν εκείνη η έρμη , προσπαθούσε να αναλάβει έστω και στα γεράματα κάποια πρωτοβουλία. 

Την άφηνε, λοιπόν, την πρωτοβουλία η γιαγιά, την έπιανε την πρωτοβουλία ο παππούς, μέχρι που νερούλιασε ο εγκέφαλος της γιαγιάς "έπαθε Αλτσχάιμερ"απεφάνθησαν εμβριθώς οι ιατροί.

-Σαχλαμάρες! 

Απλά η γιαγιά, θυσίασε την εγκεφαλική της περιουσία, στο βωμό της συζυγικής ειρήνης και αγάπης και υποταγής, όπως, αιώνες αιώνων, έκαναν αμέτρητες γυναίκες στον κόσμο... 

[σου μίλησα για την πεθερά μου, δηλαδή τη γιαγιά σου  Βούλα, στο ποστάκι μου με τίτλο: η πεθερά μου και η έλλειψη αντίστασης - το θυμάσαι...]

Το ξανασκέφτηκα, λοιπόν, το ζήτημα, και είπα να μη μπλέξω.

( H ενδεκάτη εντολή: "Ου μπλέξεις!")

Όποιος θέλει να παντρευτεί, ας βρει μόνος του! 

Δεν επιθυμώ να έχω, ουδέ στο παραμικρό, την όποια ευθύνη επι του ζητήματος.

Βλέπεις, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε ενέργεια, προκύπτει θέμα ευθύνης.


Ο καθένας μας, πριν ξεστομίσει ένα λόγο, πριν κάνει μια ενέργεια, μοιάζει με κάποιον που βρίσκεται στην κορφή ενός ψηλού βουνού, κρατώντας μια μεγάλη πέτρα στα χέρια του. 

Είναι στην εξουσία του, και στην απόφαση της βούλησής του, το να ρίξει την πέτρα ή να μην την ρίξει, από τη στιγμή, όμως, που θα αποφασίσει να τη ρίξει, το πόσες πέτρες, ή χαλίκια ή χιόνι, ή χιονοστιβάδα θα συμπαρασύρει εκείνη η πέτρα στο πέσιμό της, κανένας δεν είναι εύκολο να το προβλέψει....

Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της ευθύνης που έχουμε για τις επιλογές μας, δηλαδή, τις σκέψεις, τα λόγια, τα έργα μας, την κάθε-την παραμικρότερη- χρονική στιγμή. 
(Να πω την αλήθεια, με βοήθησε σε αυτό η ταινία-κωμωδία με το Μπιλ Μάρεη και τίτλο:
"Η μέρα της Μαρμότας")



Και όσο καλοπροαίρετοι και νά μαστε, κανείς απο τη συνέπεια μιας κακής επιλογής, δεν μπορεί εύκολα να μας απαλλάξει...

Το άλλο που μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να καταλάβω, είναι το ότι στο κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που μου χαρίζεται

(γιατί κανείς δεν ζει απο δική του μαγκιά, γι αυτό γράφω: "που μου χαρίζεται")

έχω τη δυνατότητα, μ ί α ς και μόνης επιλογής. 

Ας πούμε στις 3 και 45 λεπτά, και 10 δευτερόλεπτα, έχω την επιλογή του αν θα πατήσω ή όχι το τάδε πλήκτρο, προκειμένου να συνεχίσω ή όχι, αυτό το e-mail....και οι επιλογές , γίνονται με ταχύτητες, ασύλληπτα γρήγορες για το συνειδητό νου μου...

Κάθε φορά η επιλογή μου είναι ή "ναι" ή "όχι"
(Θα πατήσω το πλήκτρο ή όχι; θα φάω το παγωτό η όχι; θα τεντώσω το μικρό μου δαχτυλάκι ή όχι; 
Θα χαμογελάσω στον απέναντι ή όχι;Θα βρίσω την πεθερά μου ή όχι; 
Μύριες αποφάσεις αλλά στο κάθε κλάσμα του χρόνου, έχω να επιλέξω πάντα ανάμεσα σε Δύο. 
Είναι το δυαδικό σύστημα με το οποίο προχωράει και ο υπολογιστής μου...
Σε κάθε πιξελάκι χρονικό αντιστοιχεί ένα και μόνο πιξελάκι ηθικής ενέργειας, απόφασης...)

Και από το κάθε "ναι" ή "όχι" της κάθε στιγμής, οδηγούμαι στο "ναι" ή "όχι", της επόμενης στιγμής,και έτσι κυλάει όλη η ζωή μου, ανάμεσα σε ταχύτατες, συχνά υποδόριες επιλογές- το γεγονός ότι τις ονομάζουμε "συνήθειες"ή "χαρακτήρα", δεν τις κάνει να παύουν να είναι επιλογές-οι οποίες ως άθροισμα κι αυτές με τη σειρά τους, οδηγούνται σε ένα τελικό αποτέλεσμα, που είναι Ζωή ή Θάνατος, Υγεία ή Αρρώστια, Αγάπη ή Μίσος, Ταραχή ή ειρήνη...

Τελικά, όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ, ότι είμαστε και μεις κάτι σαν υπολογιστές, που δουλεύοντας διαρκώς με "ναι"και "όχι";

(με "μηδέν" και "ένα" εργάζονται οι υπολογιστές, όπου στο "μηδέν" υπάρχει διακοπή της ροής του ηλεκτρικού ρεύματος στα κυκλώματα, κ όπου στο "ένα" το ηλεκτρικό ρεύμα επανέρχεται),

ολοκληρώνουμε το Πρόγραμμα της επίγειας ζωής μας. 

Και δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια τέτοια τάξη πραγμάτων, που δεν μπορούμε, είναι φύσει αδύνατο, να ζήσουμε δυο ταυτόχρονα διαφορετικά πράγματα, ώστε να μπορούμε να συγκρίνουμε τις εμπειρίες, στο αυτό πεδίο του χρόνου. 

Ας πούμε δε γίνεται απο τα 30 μου έως τα 5Ο μου να έχω την εμπειρία του γάμου με τον Πέτρο, και μετά να την μηδενίσω αυτή την εμπειρία ως εμπειρία μέσα στα κύτταρά μου και τη μνήμη μου, και να παντρευτώ πάλι, εκ παραλλήλου, απο τα 30 μου έως τα 5Ο μου τον Παύλο, ώστε μετά να μπορώ να πώ ποιος από τους δύο γάμους ήταν ο καλύτερος στην αυτή χρονική στιγμή, και με μηδενική εμπειρία, επι του γάμου, πάντοτε.

Υπάρχει, λοιπόν, μια μοναδικότητα ζωής, και μια μοναδικότητα επιλογής, 
παρά το φαινομενικά άπειρο των δυνατοτήτων μας. 

(Αναφέρομαι κυρίως σε ζητήματα ηθικών επιλογών, χώρια οι επιλογές που γίνονται από το αυτόνομο νευρικό μας σύστημα-εν πολλοίς εν αγνοία μας- και έχουν σχέση με τη βιολογική επιβίωσή μας...)

Και βέβαια,υπάρχει πάντα και μια μοναδικότητα ευθύνης...

Γι αυτό, επειδή, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, με βασανίζει αυτή η επίγνωση,
την αβάσταχτη ελαφρότητα της πρότασής μου για προξενιό, καλό μου ανίψι, ας την ξεχάσουμε!

Ας την ξεχάσουμε και ας πάμε να φάμε-ώρα που είναι - κανα κοψιδάκι στην κουζίνα,
διότι η πολλή φιλοσοφία, ως γνωστόν τροφοδοτεί την όρεξη και τούμπαλιν!

Φίλησέ τους μου όλους στο σπίτι.

Σε ασπάζομαι χαμογελαστά 

Με αγάπη παραδοσιακή, σαν λιαστή ντομάτα με κριθαρένιο κρητικό παξιμάδι

η θειά η Ευανθία η Σαλογραία

Η Εκτέλεση των Εντολών και ο υπολογιστής (επανάληψη)



(επανάληψη από το https://salograia.blogspot.gr/2009/09/blog-post_5502.html)

(Η φωτό είναι τραβηγμένη από το Φρούριο της Μασάντα στο Ισραήλ. 
Όπως βλέπουμε τη φωτό δεξιά η πέτρα, αριστερά, Ευανθία η  Σαλογραία σε παραλλαγή πέτρας)
...................................................................................
Παραπολυσεβαστέ τους,

φαινομενοσιολογιώτατε...

Σου το έχω πει...
Κατανοώ τις δυσκολίες των νέων να παραμείνουν στην Εκκλησία,
γιατί ακόμη και η γραία εγώ, έχω τις αντιστάσεις μου.
Ακόμα και γω...δεν μπορώ να εκτελέσω εντολή, αν δεν καταλάβω σε τι με συμφέρει...αν δεν καταλάβω την εσωτερική λογική- της εντολής- και δυστυχώς δεν βρίσκονται πολλοί, αυτήν την εσωτερική λογική να την εξηγήσουν....

Χάλια το μάρκετινγκ στην Ορθόδοξη Εκκλησία...

-Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; 
(Θα συμφωνούσε και ο Μητσοτάκης)

Τα παλιότερα χρόνια, οι παπάδες, είχαν πιστούς, άγιους και ταπεινούς, 
που δεν τα ψάχναν τόσο τα πράγματα...

Καλοί καιροί, άνετοι, για παπάδες με μπάκες!
Οι πιστοί, δεν ρώταγαν τα γιατί και τα διότι των εντολών...απλά, κόβανε τα λαιμά τους και τις εφάρμοζαν -το κατά δύναμη- και έτσι προφυλάσσονταν- το κατά δύναμη πάλι-από πάσης κηλίδος και εσώζοντο αι ψυχαί αυτών...

Σήμερα, δυστυχώς, εξέλιπεν ο φόβος του Θεού, από τις καρδιές – αυτός που υπήρχε τα παλιότερα χρόνια- γίναμε πιο φιλήδονοι(ας είναι καλά ο σινεμάς και η τυφλεόραση)
εκδικητικοί και εγωκεντρικοί
(ας είναι καλά ο Σβαρτς...και ο Βαντάμ..)
και πειθόμαστε να εφαρμόσουμε εντολή, μόνο, άμα βρεθεί κανας μάγκας παπάς- παμπόνηρος εν Χριστώ- και μας πείσει δια του παραδείγματός του(τι σπάνια εμπειρία...)και δια του λόγου του, ότι αυτή η τήρηση εντολής, μάς σ υ μ φ έ ρ ε ι...

Για άλλη μια φορά μού έρχεται στο νού η όλη αναλογία του θέματος με τη χρήση των υπολογιστών...

Αν δεν πατήσω στο μαραφέτι εδώ, τις σωστές εντολές, δεν θα πάει το πρόγραμμα παρακάτω, 
όσο και να χτυπιέμαι...όμως...διαθέτω εμπιστοσύνη στον κατασκευαστή και χωρίς να έχω ιδέα από την εσωτερική λογική της μηχανής, πατάω τα πλήκτρα που πρέπει, και φτάνω με ασφάλεια εκεί που οφείλω να καταλήξω...

Αν θελήσω, βέβαια, να μάθω την εσωτερική λογική του πατήματος των κουμπιών της μηχανής, σίγουρα θα αργήσω περισσότερο να φτάσω στο στόχο μου και θα κουραστώ παραπάνω....όμως θα έχω αποκτήσει μια αναφαίρετη, μια βαθύτερη γνώση...

Αν κάνοντας υπακοή σε πιο έμπειρους, ενεργώ με δυο τρόπους: και πατώντας ...τυφλοσούρτικα τα πλήκτρα και μελετώντας τη βαθύτερη τεχνολογία τους παράλληλα, βέβαια, θα έχω διπλό κέρδος:

Και το κέρδος της πρακτικής που μου δίνει άμεσα αποτελέσματα, και τη θεωρητική τους θεμελίωση...

Αυτή τη βαθύτερη Γνώση, αναμφίβολα, τη διέθεταν όλοι οι Άγιοι της σώζουσας Πίστεώς μας, δια μέσου των αιώνων, και είναι ο Φωτισμός-ο Φωτισμός είναι η Γνώση- που γράφει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος- ο Φωτισμός, που εκπορεύεται από το Πνεύμα της Αληθείας, στο βαθμό που ο καθένας, Του επιτρέπει να κατασκηνώσει, εντός του...

Ευανθία η Σαλογραία

Οι Αγίες των Ρομανώφ



Είναι η ιστορία δύο αδελφών, της Ελισάβετ και της Αλεξάνδρας, που γεννήθηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα ως πριγκίπισσες του γερμανικού οίκου του Μεγάλου Δουκάτου της Έσσης και του Ρήνου και ως εγγονές της κραταιάς βασίλισσας Βικτωρίας της Μεγάλης Βρετανίας. Ακολούθως εντάχθηκαν και οι δύο με το γάμο τους στη δυναστεία των Ρωμανώφ, η Ελισάβετ ως σύζυγος του μεγάλου δούκα Σεργίου της Ρωσίας και η Αλεξάνδρα ως σύζυγος του τελευταίου τσάρου πασών Ρωσιών, Νικολάου Β’. 

Αποτέλεσμα εικόνας για alexandra romanova

Ασπάστηκαν και οι δύο την Ορθοδοξία και υπερασπίστηκαν την πίστη τους με θέρμη και αποφασιστικότητα. Ο βίος τους υπήρξε παράλληλος, η θεοσέβειά τους απαράμιλλη, η πίστη τους ακλόνητη και το τέλος τους τραγικό.

Η μία,
η μεγάλη δούκισσα Ελισάβετ, μετά τη δολοφονία του συζύγου της, αποσύρεται από τα εγκόσμια, λαμβάνει το σχήμα της μοναχής και αναπτύσσει ένα μοναδικό φιλόπτωχο και νοσηλευτικό έργο μέσα από την αδελφότητα της Αγάπης και του Ελέους των Αγίων Μάρθας και Μαρίας και ιδρύει ομώνυμο μοναστήρι στη Μόσχα.

Η άλλη, η τσαρίνα Αλεξάνδρα υπήρξε υπόδειγμα συζύγου και μητέρας. 


Το ότι ο μοναδικός της γιος και διάδοχος στο θρόνο των Ρωμανώφ, Αλέξιος, ήταν αιμοφιλικός, την κάνει να στραφεί ακόμα περισσότερο προς το Θεό αναζητώντας απεγνωσμένα τη βοήθειά Του. Τότε εμφανίζεται ο Ρασπούτιν, ο μόνος που μπορεί να θεραπεύει τον άρρωστο τσάρεβιτς.
Αγάπησαν και οι δύο τη Ρωσία σαν δική τους πατρίδα και ο ρωσικός λαός ανταπέδιδε την αγάπη τους. 


Όμως η λαίλαπα της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 τις κατέστησε θύματα του κράτους της αθεΐας και του μπολσεβικισμού. Πρωταγωνίστησαν και οι δύο στην τελευταία πράξη του δράματος της δυναστείας των Ρωμανώφ και έγιναν από τη μοίρα ηρωίδες μιας αλησμόνητης τραγωδίας. 

Αποτέλεσμα εικόνας για elisavet feodorovna

Δύο αδελφές, των οποίων το πεπρωμένο ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο μεταξύ τους, ώστε να δοκιμάσουν το ίδιο τραγικό τέλος, την ίδια σχεδόν μέρα, στην ίδια χώρα, στην ίδια περιοχή, από δολοφόνους που ασπάζονταν την ίδια αθεϊστική ιδεολογία. 

Η συγκινητική ιστορία των δύο αδελφών, οι οποίες έζησαν στιγμές λαμπρής δόξας, αλλά και ποταπών εξευτελισμών, τελειώνει με την αποτρόπαια δολοφονία τους μέσα στα πυκνά δάση της Σιβηρίας.

Ο ευσεβής ρωσικός λαός όμως δεν τις ξέχασε και στα τραγικά χρόνια της σοβιετικής τρομοκρατίας δεν έπαυσε να τιμά την μνήμη τους και να προσκυνά το μαρτύριό τους. 


Η ανακήρυξη και των δύο σε αγίες από την Ορθόδοξη Εκκλησία, συμπεριέλαβε την οσιομάρτυρα Ελισάβετ και την αθλοφόρο Αλεξάνδρα στη χορεία των αγίων νεομαρτύρων της χριστιανικής πίστης και λατρεύονται σήμερα από εκατομμύρια πιστούς ανά την υφήλιο.

πηγή: Προσκυνητής
......................................................................................
......................................................................................





Αν εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού πού θα καταλήξει η Εκκλησία;



Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού, 
και να καταλήξει η Εκκλησία στο περιθώριο της Ιστορίας, 
ή να αποσυρθεί στην έρημο... 

Αυτό συνέβη κατ' επανάληψη στην Ιστορία 
και είναι πολύ πιθανό, να συμβεί και πάλι...
 
Το καθήκον της υπακοής παύει... 

όταν ο επίσκοπος παρεκκλίνει από τον καθολικόν κανόνα, 

και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήσει, 
ακόμη δε και να τον καθαιρέσει...

Tο μέτρον της Aληθείας ~ Πρωτ. Γεώργιος Φλωρόφσκυ

Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, Εκδ. Π.Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη, σελ. 71 και 75.

πηγή: http://trelogiannis.blogspot.gr/

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Την παλεύω (επανάληψη, της επανάληψης)



(Επανάληψη)

Το ξέρω, λατρεμένο μου,

δεν είναι ανάγκη να μου το κοπανάς και συ, το ξέρω, ότι ανήκω στα γύναια για τα οποία τραβάει τα μαλλάκια του, με απελπισία ο Άγιος Απόστολος και τα αποκαλεί, ως τα "...γυναικάρια σεσωρευμένα αμαρτίαις, αγόμενα επιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα και μηδέποτε εις επίγνωσιν Αληθείας, ελθείν δυνάμενα..."(Β΄Τιμόθ.κεφ.γ, στ.6-7)

Το ξέρω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία των πάνυ αμαρτωλών γυναίων, 
που όλο δήθεν κάτι μαθαίνουν, όλο δήθεν κάτι συνειδητοποιούν και 
στην π ρ ά ξ η-η οποία πράξη είναι το επιστέγασμα 
της όποιας θεωρητικής προσέγγισης και κατάκτησης- δεν φτιάχνω-φαινομενικά- τίποτα.

Ναι, αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα, όμως...δεν επιθυμώ να το βάλω κάτω...δεν θέλω να παραιτηθώ από την ελπίδα κάποιου φωτισμού και κάποιας άλλης επίγνωσης, μέχρι να με κρίνει ο Κύριος.

Γι αυτό και μου αρέσει αυτή η ατάκα του συρμού, ως απάντηση στην ερώτηση:

-Τι κάνεις; Πώς πάει;

Απάντηση:

-Την παλεύω! 

Η φράση αυτή, μου θυμίζει το μύθο του Αίσωπου με τα δυο μπακακάκια 
που ενώ χοροπηδάγαν αμέριμνα, έπεσαν ξαφνικά σε μια τεράστια καρδάρα με γάλα!

-Α Παναγία μου, τι σαστιμάρα ήταν και κείνη!

Τι βαθιά θάλασσα, άγνωστη, ήταν αυτή που τα κύκλωσε έτσι απότομα;
Τέτοια νερά δεν τα 'χανε ξαναδεί στη μικρή βατραχίσια ζωή τους.
Το ένα το βατραχάκι ήταν και χαρακτήρας, εντελώς, απαισιόδοξος.
Τρόμαξε φριχτά, σοκαρίστηκε, άνοιξε υπερβολικά το στόμα του, κατάπιε γάλα κάμποσο, ζαλίστηκε και πνίγηκε πριν καν προφτάσει να πει: "φτού σκουληκομερμηγκότρυπα!"

Το άλλο βατραχάκι, όμως,έβλεπε πολλές ταινίες με Κλιντ Ίστγουντ, 
είχε ταυτιστεί με τον Κλίνταρο και το έπαιζε σκληρό καρύδι! 

Πεισματάρικο.

Του το 'λεγε και η μαμά του ότι γεννήθηκε πολεμιστής 
και ότι ποτέ, και με καμιά δυσκολία δεν θα τό βαζε κάτω!

Παρότι σάστισε με την άγνωστη λίμνη, δεν παραδινόταν στα βαθιά τα νερά της.

Χτύπαγε με δύναμη τα χεράκια του, τα ποδαράκια του , χτύπαγε..χτύπαγε...χτύπαγε... ώρα ατέλειωτη, με όσες δυνάμεις τού απόμεναν και ...ξαφνικά εκεί που χτυπιότανε, κάτι άγγιξε μέσα στον πάτο της καρδάρας, κάτι σαν... πέτρα. 

Ακουμπάει ξαφνιασμένο, με τα βατραχοπόδαρα πάνω στην ...πέτρα, παίρνει φόρα, και με ένα σάλτο...χοπ! πετάχτηκε ελεύθερο έξω από την καρδάρα και γλίτωσεεεε!

Τι είχε συμβεί;

Το θυμάσαι!

Από το χτύπα χτύπα το γάλα, με όλη τη δύναμη, το γάλα έπηξε, 
γίνηκε μπάλα βούτυρο, πάτησε πάνω στο βούτυρο, 
και πετάχτηκε ελεύθερο, στον αέρα της σωτηρίας!

Πρώτος παραμυθάς ο Αίσωπος.

Τι δηλοί ο μύθος;

Τούτο δηλοί:

-Βοδάκι μου, όσο λωλό και να 'σαι, μην τα παρατάς!

Προσπάθησε, προσπάθησε, προσπάθησε!

Μέχρι να βγει η ψυχή σου, προσπάθησε!

Ένα βήμα μπροστά και πέντε πίσω, κάνεις, χρόνια τώρα ολόκληρα.

Όμως...μην τα παρατάς!

Όποιος προσπαθεί, όποιος αγωνίζεται,πνευματικά, 
π ά ν τ α κάποια δίοδο ελευθερίας θα δημιουργήσει.

Αποτελεί φυσικό νόμο, αυτή η αισιόδοξη εξέλιξη των πνευματικών πραγμάτων.

Το αποδείχνει η ζωή σε πάμπολλα ελπιδοφόρα σκηνικά της.

Όταν επιθυμούμε ολόψυχα κάτι, 
όταν βάζουμε στόχους- με τη βοήθεια του Θεού, επιμένοντας

μερόνυχτα αμέτρητα στον ασταμάτητο αγώνα- κάποτε θα πετύχουμε!

Τα παραδείγματα γύρω μας!

Ο τολμών νικά και ο επιμένων νικά 
και ο υπομείνας-εν Κυρίω- τον αγώνα της κάθε ημέρας, 
ούτος και σωθήσεται!

Ευανθία η Σαλογραία

(κι αν ζουλήξεις το ποντίκι πάνω στην υπογραφή,
θα μάθεις για  " Το παιδί που δεν ήταν κανενός", 
ένα απίστευτο, αληθινό, εμψυχωτικό, αυτοβιογραφικό
βιβλίο που μακάρι να το διαβάσεις!)

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ( Λίβυος): Ερωτήσεις και απαντήσεις προς πάντας έχοντας τον κακό λογισμό.....

Φωτογραφία του π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος.


"Η επιτυχία είναι ένα λεωφορείο που μέσα της σε παίρνει ο ύπνος..." Θ. Λάλας


 π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Λίβυος) 
1. «Γιατί έγραψα το κειμενάκι αυτό για την αποτυχία;» 

Διότι αυτό κάνω εδώ και 10 χρόνια καθημερινά στο ίντερνετ, μέσα από το blog μου τελευταία και από το face. Εξομολογούμαι καθημερινά σκέψεις και συναισθήματα. Μοιράζομαι οτι νιώθω, χαρές, λύπες, ήττες, επιτυχίες, αποτυχίες, πάθη και αδυναμίες. Κάνω ενα καθημερινό ξεγύμνωμα ψυχής. Δε έκανα τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που κάνω κάθε μέρα. Το γράψιμο είναι η ανάσα και η προσευχή μου. Έτσι έκανα από μικρό παιδί. Εάν αφήσω το μολύβι σκοντάφτω.... 

2. «Γιατί είπα «Μπράβο» στην αποτυχία;»

Διότι δεν την φοβάμαι. Δεν εξαρτώμαι από την επιτυχία. Πιστεύω πολύ στην ήττα και στους ηττημένους της ζωής. Ένας τέτοιος είμαι και εγώ, μια και γεννήθηκα με βαθιές ουλές στην ψυχή. Απο 4,5 χρονών ζω με φρικτούς πανικούς και θλίψη. Ξέρω οτι οι ψυχές των πονεμένων, των πενήτων του Θεού όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης, κρύβουν θησαυρούς μέσα τους. Προασπίζω το δικαίωμα στο λάθος, στη ήττα, σε ότι σε πάει στο πάτο για να πάρεις φόρα για την κορυφή. Η επιτυχία ναρκώνει, σε κοιμίζει, δεν σε ξυπνά, δεν σε βαθαίνει. Ο Σταυρός είναι προϋπόθεση της Ανάστασης. 

Εγώ πιστεύω στους νικητές που υπήρξαν ηττημένοι. 
Οι άλλοι είναι επικίνδυνοι για τον κόσμο. Για να διαχειριστείς μια επιτυχία, πρέπει να έχεις μουσκεύσει στην αποτυχία. Αλλιώς γίνεσαι αποκρουστικά επικίνδυνος. 

3. «Γιατί δεν τα είπα μόνο προσωπικά στο γιό μου;»

Σαφέστατα και τα είπα, όπως κάνω από την μέρα που τον έφερε ο Θεός στον κόσμο. Και πριν έρθει βέβαια κουβεντιάζαμε. Μα πριν ανεβάσω το κείμενο είχαμε μιλήσει και με τους τρεις γιους μου, για το θέμα της «αποτυχίας», όπως καθημερινά κάνουμε για διάφορα ζητήματα στο σπίτι μας. 

Όμως ο στόχος μου και ο σκοπός μου δεν ήταν να τα ακούσει μόνο ο γιος μου. Ξέρω οτι με διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι κι άλλοι τόσοι ακούνε τις ομιλίες μου, οπότε θέλησα μοιραστώ μαζί τους αυτά που είχα πει προσωπικά στον γιο μου. 

Έφτιαξα ένα φανταστικό λογοτεχνικό ας πούμε διάλογο για να μιλήσω με τα παιδιά που με διαβάζουν και τους γονείς τους. 

Με τα παιδιά εκείνα που ενώ προσπάθησαν, για κάποια μόρια ή για μια αυξομείωση των βάσεων, δεν εισήλθαν στην σχολή που επιθυμούσαν και ονειρευόντουσαν. 

Θέλησα να στείλω ένα προβληματισμό στους γονείς, σε εμάς όλους, που ως κοινωνία έχουμε εθιστεί στην ....πρέζα της επιτυχίας....
ότι θα πρέπει να αγκαλιάζουμε την προσπάθεια και όχι μόνο το αποτέλεσμα. 

Να αποδεχόμαστε την ήττα και την αποτυχία στην ζωή μας, ως έναν άλλο δρόμο. Και να καταλάβουμε ότι τα παιδιά μας, δεν είναι προεκτάσεις το εγώ μας, μα αυτόνομες προσωπικότητες, εικόνες Θεού μοναδικές, που θα βαδίσουν τον δικό τους μονοπάτι, συναντώντας χαρές και λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες, και θα πρέπει όσο κι αν μας αγχώνει αυτό, να σταθούμε δίπλα τους, σε όλες τις φάσεις τις ζωής τους. 

4. “Πως έγινε viral το κειμενάκι; »

Που να ξέρω και γιατί να με ενδιαφέρει. Εγώ απλά έκανα αυτό που κάνω κάθε μέρα εδώ και 10 χρόνια δημόσια. Απλά γράφω. 
Ο κόσμος το έκανε, όχι εγώ. Ούτε καν ασχολήθηκα. 

5. «Είχα τέτοια πρόθεση;»

Όσοι με γνωρίζουν εδώ θα γελάνε. Δυσκολεύομαι αφάνταστα με την δημοσιότητα και δεν με ενδιαφέρει. Γι αυτό και ενώ δέχθηκα δεκάδες τηλέφωνα από ραδιόφωνα, από τηλεοπτικά κανάλια, ευγενέστατων δημοσιογράφων, αρνήθηκα σε όλους. Δεν μίλησα πουθενά. Γιατί δεν με ενδιαφέρει το κομμάτι δημοσιότητα. Μόνο να γράφω θέλω και να μιλάω. Εάν αυτό αρέσει ή βοηθάει κάποιους συνανθρώπους μου χαίρομαι. Τίποτε πέραν τούτου όμως. Σκέφτομαι, άραγε οι επικριτές μου θα έπρατταν το ίδιο που πεθαίνουν για μισό λεπτό δημοσιότητας; Δείτε πόσες φωτογραφίες έχω στο προφίλ μου και πόσες οι επικριτές μου. 

***ευχαριστώ όλους τους δημοσιογράφους γιατί ήταν τίμιοι και σεβάστηκαν την επιθυμία μου να μην μιλήσω.

***Στο παρόν ζήτημα δεν θα επανέλθω

πηγή: Τρελογιάννης 

Rod Dreher: Πώς να παραμείνεις Χριστιανός σε έναν μετα-χριστιανικό κόσμο



Θα διαβάσεις,
ευλογημένο μου,
το πολύ ενδιαφέρον αρθράκι, πατώντας ΕΔΩ.

Σε φιλώ με χαρά και αγάπη- την κατά δύναμη...

Ευανθία η Σαλογραία

Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Νανοϋλικά και η τεράστια σημασία της λεπτομέρειας (επανάληψη)


(επανάληψη από το https://salograia.blogspot.gr/2009/11/blog-post_23.html)

Αγαπημένο μου, 

η γενιά μου, είναι γενιά ανθρώπων, που μεγάλωσε με τις φιλοσοφικές προεκτάσεις του θετικισμού-εμπειριοκρατίας του δέκατου ένατου αιώνα(ναι, ναι είμαι τόσον γραία!) ο οποίος έλεγε ότι υπάρχει μόνο ό,τι βλέπω, ό,τι πιάνω, ό,τι αισθάνομαι και πέραν τούτου...μπαρμπούτσαλααα!


Επί πολλούς αιώνες,στη Δύση, ελάχιστοι μάθαιναν κάποια γράμματα.

Η μόρφωση ήταν πλεονέκτημα των πλουσίων ή των ανώτερων κληρικών, που μπορούσαν να πληρώνουν δασκάλους στο σπίτι.

Όταν μετά τη βιομηχανική επανάσταση(18ος-19ος αι.) φτιάχνονται τα πρώτα δημόσια σχολεία προκειμένου να αποκτήσουν οι βιομηχανίες εγγράμματους εργάτες για καλύτερο χειρισμό των όλο και πολυπλοκότερων μηχανημάτων τους,τότε άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και οι απανταχού της γής μορφωμένοι έως και ...παραμορφωμένοι επιστήμονες, οι οποίοι πήραν στα περίεργα χεράκια τους το για αιώνες απαρασάλευτο κοσμοείδωλο και... του ...άλλαξαν τα ..πετρέλαια!

Μας το ερμήνευσαν δηλαδή- έστω με αργά βήματα στην αρχή, ταχύτερα έπειτα- κάτω από ένα καινούργιο, ασύλληπτο φως!
Και δεν ήταν πια μόνο η γνώση για τη γνώση, ούτε η γνώση για το ιλιγγιώδες κέρδος των εχόντων τα μέσα παραγωγής που θα 'λεγε και ο μακαρίτης ο Μαρξ- οι οποίοι έκτοτε αρμέγουν τους απανταχού της γης επιστήμονες για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ οι ίδιοι από εξουσία και χρήμα, έχουνε τα κερατά τους τα τράγια -κατά δήλωση της ετοιμόλογης Λιάνας, σε κάποια απολαυστική, τηλεοπτική της συνέντευξη- αλλά πλέον η αποκομιζόμενη γνώση, μετέθετε όρια αρχαία και άλλαζε τις αντιλήψεις των ανθρώπων για τη ζωή, το Θεό, την υγεία, την ασθένεια, τη δημιουργία, το θάνατο...
Δεν ξέρω για τη δική σου τη γενιά, αγαπημένο μου, που βίωσε άλλα ερεθίσματα αλλά η ίδια -δεν θα κουραστώ να το γράφω- ανάμεσα στα αμέτρητα κουσούρια που κουβαλούσα, ήταν και αυτό της αδιαφορίας για τη λεπτομέρεια,τόσο γενικότερα, όσο και ιδιαίτερα για τα δογματικά- εκκλησιαστικά τα ζητήματα.

Mετά τα επιτεύγματα της βιομηχανικής επανάστασης με την είσοδο της Επιστήμης στην επανάσταση Υψηλής Τεχνολογίας, οι εξελίξεις φάνηκαν ραγδαίες και για το περιβάλλον και για τις συνειδήσεις οπωσδήποτε.

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με κοινωνιολογία ή ηθική.

Μιλώ μόνο για την προσωπική μου- αρχόμενη- αφύπνιση, από μια χρόνια υπνοβασία.

Το πόσο σημαντική τελικά είναι η λεπτομέρεια, το συνειδητοποίησα εσχάτως, πάλι με τη βοήθεια του απόηχου της σύγχρονης έρευνας, τον οποίο, μέσα από εκλαϊκευμένα διαβάσματα, ή συζητήσεις με ειδικούς, μπόρεσα λιγάκι να ακούσω...

Ας πούμε

(το αναφέρω και κάπου στο ξεκίνημα αυτού του μπλογκακιού - η επανάληψη είναι αναπόφευκτη πάνω σε ορισμένα θέματα, καθώς λέει και η αγαπημένη μου Μάρω Βαμβουνάκη)

έμεινα με το στόμα ανοιχτό για ακόμη μία φορά, μαθαίνοντας πώς- ανά παν κλάσμα του δευτέρου-κρέμεται πάνω από χάος αβεβαιότητας, η συνέχεια της ίδιας της ζωής μας, δεν πα να κάνει ο καθένας μας κάθε μέρα, τα τσεκάπ της αρκούδας. 

Λένε π.χ. οι σεβαστοί επιστήμονες ότι αν διαταραχτεί η ισορροπία των ηλεκτρολυτών, π.χ. του νατρίου κατά ένα εκατομμυριοστό του γραμμαρίου (δηλαδή κατά ένα μικρογραμμάριο) στα κύτταρα του σώματός μας- από κάποια αιτία- επέρχεται ο θάνατος, λόγω της διακοπής, τής αναπνευστικής αλυσίδας.

-Τόση ευαισθησία, μανδάμ, στο σώμα μας;

-Τόση, αγαπητέ μου, κουρέα και χαίρομαι που παρακολουθείς αυτή τη σελίδα!

Και στο σώμα των άλλων πλασμάτων, συνέχεια η επιστήμη σήμερα, ανακαλύπτει, θαυμαστές ισορροπίες που αναδεικνύουν την τεράστια σημασία της λεπτομέρειας, εκείνου, δηλαδή, του φαινομενικά ασήμαντου-σχεδόν αόρατου με γυμνούς οφθαλμούς- στοιχείου που δεν είναι εύκολο κάποιος, με ούτε με πρώτη, ουτε με δεύτερη ούτε με τρίτη ούτε με τέταρτη ματιά, ορθά να το αξιολογήσει.

Το απλό σαμιαμίδι π.χ. που το βλέπουμε να τριγυρνάει και στα ταβάνια, ισορροπεί, διότι έχει στα πόδια του, εκατομμύρια νανοσωματίδια-νανο-ίνες. 

Σε μικροσκοπικές διαστάσεις οι δυνάμεις που ασκούνται μεταξύ νανοΪνιδίων και επιφάνειας είναι πολύ μεγάλες(δυνάμεις var der Waals)διότι οι δυνάμεις στη νανοκλίμακα είναι εντελώς διάφορες από τις δυνάμεις που ασκούνται σε μακροσκοπικά σώματα(μακροσκοπικά σώματα είναι αυτά που μπορούν να εξεταστούν δια γυμνού οφθαλμού κατά το λεξικό του Μπαμπινιώτη).

Με παρατηρήσεις σαν αυτή και άλλες παρόμοιες, κατασκευάζονται σήμερα νανοϋλικά, που έχουν ιδιότητες πολύ διαφορετικές από τα υλικά των οποίων τα στοιχειώδη σωματίδια βρίσκονται στη μικροκλίμακα και όχι στη νανοκλίμακα (ένα μικρό, ισούται με ένα εκατομμυριοστό του μέτρου ενώ το ένα νάνο ισούται με ένα δισεκατομμυριστό του μέτρου).

Έχοντας, λοιπόν, συνειδητοποιήσει και αξιοποιήσει πρακτικά, την αξία της λεπτομέρειας σε τέτοιο ελάχιστο επίπεδο μεγεθών, φτιάχνουν π.χ. ενισχυμένες κατασκευές με νανο-ίνες άνθρακα που έχουν ισχύ μεγαλύτερη από χάλυβα.

(Τα υπέροχα επίσης χρώματα στα φτερά των πεταλούδων οφείλονται σε κάποια νανοσωματίδια που έχουν τα φτερά και ανακλούν διαφορετικά το φως, και όχι σε κάποια υπάρχουσα-επί των φτερών-χρωστική ουσία).


Αυτές οι μικρές, διάσπαρτες, εν χρόνω, συνειδητοποιήσεις, αγαπημένο μου, δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο με βοήθησαν κάποια ωραία πρωία, να αρχίσω να σέβομαι τη λεπτομέρεια που η συχωρεμένη η μανούλα μου-μέσα στη δική της άγνοια- με είχε μάθει να την προσπερνώ ως ασήμαντη. 

Ναι, το ομολογώ.

Προσπερνούσα τις λεπτομέρειες στην εφαρμογή συμπεριφορών, συναισθημάτων, πράξεων, ως άνευ αξίας και κορόιδευα κάποιους που τους έβλεπα να τις σέβονται, ως νευρωτικούς, σπαστικούς, σχολαστικούς ή ως διαθέτοντες περιδεή συνείδηση...

Μετά από τούτα και από κείνα, όμως, τα διαβάσματα, ή τα επιστημονικά ντοκυμαντέρ -του ΣΚΑΙ αν θες- το πνεύμα του επιπόλαιου χλευασμού , φιμώθηκε μέσα μου και ανανοήθηκα:

-Βρε ...ΜΗΠΩΣ;

Μήπως, κάποιοι παλιότεροι, που από φώτιση περισσότερο παρά από επιστημονική διευρεύνηση επέμεναν επί του πρακτέου, είχανε δίκιο;

Μήπως η τυφλή- η θεότυφλη, μέχρι αυτήν ταύτην την στιγμήν ήτο η αφεντιά μου, που όλα τα ισοπέδωνα, γιατί έτσι έβλεπα να κάνουν και όλοι όσοι παίζανε στο σινεμά και στην τηλεόραση;


Μήπως, αφού είναι τόσο σημαντική η λεπτομέρεια στα του υλικού κόσμου, είναι απείρως σημαντικότερη στα του πνευματικού, που έχουν να κάνουν και με της ψυχής μου, το αιώνιο μέλλον;


Βρε μήπως και ξέραν κάτι παραπάνω δια του Φωτισμού του Αγίου Πνεύματος, όλα τα σκεύη της Χάριτος, που ήταν τόσο προσεκτικοί και αυστηροί με τους προσωπικούς βίους τους;

-Ω ναι! 

Μετά από πολύ ψάξιμο και εμπειρίες μπορώ να σε βεβαιώσω!


-Όχι μόνο επί του καθαρά σωματικού και υλικού, αλλά και επί παντός του πνευματικού, λατρεμένο μου, είναι τεράστια, ανυπολόγιστα σημαντική, η σημασία της λεπτομέρειας!

Ευλογία και Χάρις σε όποιον εγκαίρως-όσο βρίσκεται ακόμη εν ζωή-το καταλάβει και ζητήσει από τον Κύριο Ιησού, σε οδούς βαθύτερης επίγνωσης- σωτηριωδώς- την ύπαρξή του, να κατευθύνει...

Ευανθία η Σαλογραία

(αν ζουλήξεις το "ποντίκι" πάνω στην υπογραφή, θα διαβάσεις την επίσης παλιότερη ανάρτηση με τίτλο "Ναρκωτικά και νηπιαγωγείο, μια μικρή, αληθινή ιστορία πρόληψης")