(επανάληψη από το https://salograia.blogspot.gr/2009/09/h.html)
Άσ'το καλύτερα!
Σ' ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες ευγενικά, αλλά ...άσ'το!
("Αφ' το , άφ' το Βούλα!"που όλο έλεγε στη γιαγιά σας τη Βούλα, ο παππούς ο Γιώργος, όταν εκείνη η έρμη , προσπαθούσε να αναλάβει έστω και στα γεράματα κάποια πρωτοβουλία.
Την άφηνε, λοιπόν, την πρωτοβουλία η γιαγιά, την έπιανε την πρωτοβουλία ο παππούς, μέχρι που νερούλιασε ο εγκέφαλος της γιαγιάς "έπαθε Αλτσχάιμερ"απεφάνθησαν εμβριθώς οι ιατροί.
-Σαχλαμάρες!
Απλά η γιαγιά, θυσίασε την εγκεφαλική της περιουσία, στο βωμό της συζυγικής ειρήνης και αγάπης και υποταγής, όπως, αιώνες αιώνων, έκαναν αμέτρητες γυναίκες στον κόσμο...
[σου μίλησα για την πεθερά μου, δηλαδή τη γιαγιά σου Βούλα, στο ποστάκι μου με τίτλο: η πεθερά μου και η έλλειψη αντίστασης - το θυμάσαι...]
Το ξανασκέφτηκα, λοιπόν, το ζήτημα, και είπα να μη μπλέξω.
( H ενδεκάτη εντολή: "Ου μπλέξεις!")
Όποιος θέλει να παντρευτεί, ας βρει μόνος του!
Δεν επιθυμώ να έχω, ουδέ στο παραμικρό, την όποια ευθύνη επι του ζητήματος.
Βλέπεις, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε ενέργεια, προκύπτει θέμα ευθύνης.
Ο καθένας μας, πριν ξεστομίσει ένα λόγο, πριν κάνει μια ενέργεια, μοιάζει με κάποιον που βρίσκεται στην κορφή ενός ψηλού βουνού, κρατώντας μια μεγάλη πέτρα στα χέρια του.
Είναι στην εξουσία του, και στην απόφαση της βούλησής του, το να ρίξει την πέτρα ή να μην την ρίξει, από τη στιγμή, όμως, που θα αποφασίσει να τη ρίξει, το πόσες πέτρες, ή χαλίκια ή χιόνι, ή χιονοστιβάδα θα συμπαρασύρει εκείνη η πέτρα στο πέσιμό της, κανένας δεν είναι εύκολο να το προβλέψει....
Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της ευθύνης που έχουμε για τις επιλογές μας, δηλαδή, τις σκέψεις, τα λόγια, τα έργα μας, την κάθε-την παραμικρότερη- χρονική στιγμή.
(Να πω την αλήθεια, με βοήθησε σε αυτό η ταινία-κωμωδία με το Μπιλ Μάρεη και τίτλο:
"Η μέρα της Μαρμότας")
Και όσο καλοπροαίρετοι και νά μαστε, κανείς απο τη συνέπεια μιας κακής επιλογής, δεν μπορεί εύκολα να μας απαλλάξει...
Το άλλο που μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να καταλάβω, είναι το ότι στο κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που μου χαρίζεται
(γιατί κανείς δεν ζει απο δική του μαγκιά, γι αυτό γράφω: "που μου χαρίζεται")
έχω τη δυνατότητα, μ ί α ς και μόνης επιλογής.
Ας πούμε στις 3 και 45 λεπτά, και 10 δευτερόλεπτα, έχω την επιλογή του αν θα πατήσω ή όχι το τάδε πλήκτρο, προκειμένου να συνεχίσω ή όχι, αυτό το e-mail....και οι επιλογές , γίνονται με ταχύτητες, ασύλληπτα γρήγορες για το συνειδητό νου μου...
Κάθε φορά η επιλογή μου είναι ή "ναι" ή "όχι"
(Θα πατήσω το πλήκτρο ή όχι; θα φάω το παγωτό η όχι; θα τεντώσω το μικρό μου δαχτυλάκι ή όχι;
Θα χαμογελάσω στον απέναντι ή όχι;Θα βρίσω την πεθερά μου ή όχι;
Μύριες αποφάσεις αλλά στο κάθε κλάσμα του χρόνου, έχω να επιλέξω πάντα ανάμεσα σε Δύο.
Είναι το δυαδικό σύστημα με το οποίο προχωράει και ο υπολογιστής μου...
Σε κάθε πιξελάκι χρονικό αντιστοιχεί ένα και μόνο πιξελάκι ηθικής ενέργειας, απόφασης...)
Και από το κάθε "ναι" ή "όχι" της κάθε στιγμής, οδηγούμαι στο "ναι" ή "όχι", της επόμενης στιγμής,και έτσι κυλάει όλη η ζωή μου, ανάμεσα σε ταχύτατες, συχνά υποδόριες επιλογές- το γεγονός ότι τις ονομάζουμε "συνήθειες"ή "χαρακτήρα", δεν τις κάνει να παύουν να είναι επιλογές-οι οποίες ως άθροισμα κι αυτές με τη σειρά τους, οδηγούνται σε ένα τελικό αποτέλεσμα, που είναι Ζωή ή Θάνατος, Υγεία ή Αρρώστια, Αγάπη ή Μίσος, Ταραχή ή ειρήνη...
Τελικά, όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ, ότι είμαστε και μεις κάτι σαν υπολογιστές, που δουλεύοντας διαρκώς με "ναι"και "όχι";
(με "μηδέν" και "ένα" εργάζονται οι υπολογιστές, όπου στο "μηδέν" υπάρχει διακοπή της ροής του ηλεκτρικού ρεύματος στα κυκλώματα, κ όπου στο "ένα" το ηλεκτρικό ρεύμα επανέρχεται),
ολοκληρώνουμε το Πρόγραμμα της επίγειας ζωής μας.
Και δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια τέτοια τάξη πραγμάτων, που δεν μπορούμε, είναι φύσει αδύνατο, να ζήσουμε δυο ταυτόχρονα διαφορετικά πράγματα, ώστε να μπορούμε να συγκρίνουμε τις εμπειρίες, στο αυτό πεδίο του χρόνου.
Ας πούμε δε γίνεται απο τα 30 μου έως τα 5Ο μου να έχω την εμπειρία του γάμου με τον Πέτρο, και μετά να την μηδενίσω αυτή την εμπειρία ως εμπειρία μέσα στα κύτταρά μου και τη μνήμη μου, και να παντρευτώ πάλι, εκ παραλλήλου, απο τα 30 μου έως τα 5Ο μου τον Παύλο, ώστε μετά να μπορώ να πώ ποιος από τους δύο γάμους ήταν ο καλύτερος στην αυτή χρονική στιγμή, και με μηδενική εμπειρία, επι του γάμου, πάντοτε.
Υπάρχει, λοιπόν, μια μοναδικότητα ζωής, και μια μοναδικότητα επιλογής,
παρά το φαινομενικά άπειρο των δυνατοτήτων μας.
(Αναφέρομαι κυρίως σε ζητήματα ηθικών επιλογών, χώρια οι επιλογές που γίνονται από το αυτόνομο νευρικό μας σύστημα-εν πολλοίς εν αγνοία μας- και έχουν σχέση με τη βιολογική επιβίωσή μας...)
Και βέβαια,υπάρχει πάντα και μια μοναδικότητα ευθύνης...
Γι αυτό, επειδή, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, με βασανίζει αυτή η επίγνωση,
την αβάσταχτη ελαφρότητα της πρότασής μου για προξενιό, καλό μου ανίψι, ας την ξεχάσουμε!
Ας την ξεχάσουμε και ας πάμε να φάμε-ώρα που είναι - κανα κοψιδάκι στην κουζίνα,
διότι η πολλή φιλοσοφία, ως γνωστόν τροφοδοτεί την όρεξη και τούμπαλιν!
Φίλησέ τους μου όλους στο σπίτι.
Σε ασπάζομαι χαμογελαστά
Με αγάπη παραδοσιακή, σαν λιαστή ντομάτα με κριθαρένιο κρητικό παξιμάδι
η θειά η Ευανθία η Σαλογραία
