Η Θεωνίτσα, ο πεθερός, η ζωή και ο θάνατος (επανάληψη)

Το ξέρω περιστεράκι μου,

ότι η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο και στην Αιώνια ζωή, είναι πιο χειροπιαστή απ' τη δική μου, επειδή, βίωσες παρουσία και φθόνο του Εξαποδού, ήδη απ' τα χρόνια της πρώτης νεότητας, όμως, μια και υποστηριζόμαστε λιγάκι- ως πνευματικοί συναθλητές σ' έναν  πολυετή 
μαραθώνιο, πίστης, ελπίδας και αγάπης- επίτρεψέ μου να σου εξιστορήσωτην προσωπική εμπειρία μιας φίλης- όπως την άκουσα απ' την ίδια- προσφάτως.

Την ιστορία, παραθέτω, χωρίς προσπάθεια βαθύτερης ανάλυσης,  επίσης, την παραθέτω,  ως μικρό, χαμογελαστό-ναι καλά άκουσες, χαμογελαστό- κέρασμα σε θλιμμένους περαστικούς απ' αυτή τη σελίδα, την παραθέτω για χάρη ανθρώπων που έχασαν προσφιλείς τους και, οι οποίοι - μη διαθέτοντας Ορθόδοξη προσέγγιση επάνω στο ζήτημα-βασανίζονται με πόνο και  ερωτήματα, περί του αν υπάρχειπράγματι, πνευματικός κόσμος, αν  ζούν οι τεθνεώτες, αν βρίσκονται κάπου, και επομένως αν υπάρχει περίπτωση- κάποτε- μαζί τους, ξανά να συναντηθούμε... 

Λοιπόν, η φίλη  Θεώνη, είναι  γυναίκα,   με χριστιανική πίστη,  πρακτική, ισορροπημένη-  ουδόλως αλαφροΪσκιωτη, ως χαρακτήρας-  και...

επειδή τη γνωρίζω, στη μαρτυρία της, δίνω προσεκτικότατη  βάση.

Και η μαρτυρία της , αποτελεί τη μόνη μεταφυσική εμπειρία που βίωσε, η ίδια,  εκ πρώτης νεότητος μέχρι τα τώρα..

Το σημειώνω, αυτό, για να μην υποθέσει κάποιος -ότι πάει προς ...σάϊκο    η γυναίκα και αφηγείται ό,τι της κατεβαίνει.

-Ούτε κατά διάνοιαν!

Προλογίζοντας το βίωμά της, η  Θεώνη, μου τόνισε με απλότητα: 

-Όποιος και να 'ρθει-, να μου πει εμένα ότι είμαστε μόνο "κρέας" και ότι δεν υπάρχει πνευματικός κόσμος, αδύνατον να με πείσει, διότι εγώ, κυρία... Σαλογραία μου, το γεγονός-μαζί με τον άντρα μου- το ΖΗΣΑΜΕ!

-Τι ζήσανε δηλαδή;

-Να σου πώ:

Η Θεώνη εισήλθε εις γάμου κοινωνίαν -που γράφουν  και τα θεολογικά βιβλιαράκια- όταν ήταν περίπου δεκαοκτώ ετών εκείνη,  είκοσι ο σύζυγός της, κι ο έρωτάς τους ευλογήθηκε  και μ' ένα μπεμπάκιιιι!...

Έμεναν στην Πάτρα, στην περιοχή της Αγυιάς.

Απ'  το γάμο, η Θεώνη απέκτησε και έναν  πεθερό

(για να μη ξεχνιόμαστε, κορίτσια,  ακολουθούν- ως αναγκαιότατα συμπαρομαρτούντα,   τα πεθερικά και τα σόγια εις έκαστον γαμικόν πακετάκιον- δεν ξεφύτρωσε απ'  το "πουθενά" ο καλός γαμπρός ή η εκλεκτή νυφούλα- η ευγενέστατη- όχι αχαριστίες παρακαλώ, και επιλεκτική  μνήμη- για Όνομααα!)

Ο πεθερός,  έτρεφε  μεγάααλη συμπάθεια στη Θεώνη, έτσι λοιπόν, κάθε απόγευμα, επισκεπτόταν το νιόπαντρο αντρόγυνο, χτυπώντας με κέφι τα κουδούνια του σπιτιού, αλαλιάζοντάς τους-  αν ήταν κάπου αλλού ...συγκεντρωμένοι, ως... νιόπαντροι-   φωνάζοντας με βροντερή φωνή , και φιλική -πάντα- διάθεση:

-Θεωνίτσα! Θεωνίτσα! 
Τι κάνετε βρε παιδιά; πού είστε;

-Εδώ είμαστε πατέρα! απάνταγε η Θεωνίτσα- με υποτακτικό  χαμόγελο  ελληνικής ταινίας του 
 '70-   τον καλωσόριζε,  του φτιαχνε μυρωδάτο ελληνικό καφέ,   και μοιράζονταν, μαζί του,  τα  νέα, της εσπέρας.

Αυτό γινόταν σε εξαιρετικά τακτική βάση  και τίποτα δεν προμήνυε 
ότι ξ α φ ν ι κ ά- ένα χρόνο μετά το γάμο του γιού -  την Κυριακή του Πάσχα, το καταμεσήμερο,  ο πεθερός, που  τους είχε επισκεφτεί, πίνοντας μαζί τους  κρασάκι, ευφραινόμενος  με τα προσφερόμενα   κοψίδια   και ενώ  κουβέντιαζαν  φιλικά- ξαφνικά- σταμάτησε να μιλάει, σταμάτησε να γελάει, έγειρε το κεφάλι  στο πλάι- όπως καθόταν και ...πέθανε, τουτέστιν, τους άφησε χρόοοονους!

Ήτο νεότατος. 
Ετών πενηνταέξι, περιστεράκι μου.

- Θεοτρελότατη, σε ακούω με προσοχή, αλλά...στοπ καρέ, παρακαλώ,  ε,  όχι και νεότατος ετών πενηνταέξ, ε,  όχι και νεότατος, έλεος! 

-Και  μέχρι πόσων ετών, σου φαίνεται εσένα, ότι χαρακτηρίζεται κάποιος, ως νεότατος;
-Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Άρχισες τα κουφά πάλι; 
Τι ερωτήσεις, μου κάνεις; 
Πενηνταέξι ετών, ΔΕΝ είναι νεότατος. 
Τελεία! 

-Βρε άει πάγαινε από δω χάμου, που θες να απογοητεύσεις- με την απαισιοδοξία σου- τους...ώριμους σαλογραιόφιλους - τους παρηγορούμενους απ' αυτή τη σελίδαααα! άει πάγαινε που θα μου πείς εμένα ότι ετών πενηνταέξι δεν είναι νεότατοςςςς!!!

Πενηνταέξι- θα επιμείνω- ο άντρας είναι  και παραείναι νεότατος -ειδικά ο άντρας-δε λέμε για τη γυναίκα:

"Η γυναίκα, όσο φαίνεται και ο άντρας όσο μπορεί" 
τόνιζε, με ν ό η μ α, η συχωρεμένη η μανούλα μου-κάτι ήξερε αυτή παραπάνω!

-Ξεφύγαμε απ' το θέμα, σαλό  μου - σε ανακαλώ εις την τάξιν- ας επανέλθουμε!
-Σωστά, σωστά ...ας επανέλθουμε!
-Τι λέγαμε; α ναι...λέγαμε ότι ο πεθερός, ετών πενηνταέξι και χωρίς τοπαραμικρό  φανερό πρόβλημα -μέχρι εκείνη τη στιγμή- άξαφνα, 
 "τίναξε τα πέταλαααα!" 

Το σοκ υπήρξε φοβερόννν!!!
Το κατανοείς.
Θρήνος, κοπετός, τηλέφωνα, φίλοι, συγγενείς , βουή, αντάρα, κηδεία την επόμενη μέρα-Δευτέρα του Πάσχα-  δάκρυα ατελείωτα.

Μαύρη, κατάμαυρη,  σκέτο κατράμι, τους φάνηκε εκείνη η Λαμπροδευτέρα- αλίμονο...

Δευτέρα του Πάσχα, λοιπόν, μετά την κηδεία, βράδιασε, έφυγαν όλοι απ'το σπίτι των νιόπαντρων, έμειναν εξοντωμένοι οι τεθλιμμένοι- το βρέφος  στη δίπλα κούνια, να απαιτεί τα δικά του-  και δυο μεγάλες λαμπάδες- είπαν οι έμπειροι περί τα  τοιαύτα, ότι- έπρεπε να καίν' όλη τη νύχτα-  για τις επόμενες τρεις μέρες τουλάχιστον!

Το φρόντισαν.

Έπεσαν  εξουθενωμένοι για ύπνο,  νωρίς , όμως - εκεί κοντά  στα μεσάνυχτα- ενώ  κοιμούνταν βαθύτατα, τι  ακούν ξαφνικά μέσ' στην ήσυχη  νύχτα- και οι δύο οι σύζυγοι;

 Ακούνε( "σώσον Κύριε τον λαόν σου.... ") ακούνε, λέει,  τη φωνήτου φρεσκοπεθαμένου πεθερού, να αντηχεί -ακριβώς όπωςαντηχούσε όταν βρισκόταν εν ζωή και ερχόταν για την καθιερωμένη απογευματινή επίσκεψή του, στο σπίτι, φωνάζοντας σε τόνο γηθόσυνο:

-Θεωνίτσα, Θεωνίτσα! 

Τρόμος. 
Απλώς ο απόλυτος τρόμος. 
Ξύπνησαν.
Το κεφάλι τους, όρθωσε κάγκελο, τις τρίχες-λες και χώσαν στην ηλεκτρική πρίζα το δάχτυλο!
Τα μάτια σχεδόν κρεμάστηκαν  έξω απ'τις κόγχες.

-  Τι είδαν, τι πάθαν  καλέ,  τα νιογάμπρια;

-Είδαν τον φρεσκοπεθαμένο και στο νεκροταφείο αναπαυόμενο- πλέον-  πεθερό, με το κοστουμάκι του,  τον είδαν ολοζώντανο, ναστέκεται όρθιος,   απέναντι απ' το νυφικό τους κρεβάτι - κρατώντας  τα χέρια  τεντωμένα οριζόντια- δεξιά και αριστερά- στης  πόρτας, το κούφωμα...

-Φρίκαραν έ;

- Κοκκάλωσαν, απολύτως!

Κοίταξαν  άφωνοι, τον ολοζώντανο- μπροστά τους- μακαρίτη.
Τους κοίταξε και κείνος. 
Σοβαρός.
Αμίλητος. 
Πέρασαν  δευτερόλεπτα- αιώνες. 

Και μετά ο πατέρας του γιού -και λατρεμένος  πεθερός της Θεώνης- απ'  τα μάτια τους, χάθηκε!

 Κοιτάχτηκαν. 
Τσιμπήθηκαν.

-Είδες αυτό που είδα;
-Το είδα. Το είδες και σύ;
-Το είδα και γω!

Το αντρόγυνο, έπαθε τον πανικό, όχι της αρκούδας, αλλά της ζούγκλας ολόκληρης.

Αμέσως, σηκώθηκαν, νυχτιάτικα- μες στην ταχυπαλμία-  ντυθήκαν  με υστερικές κραυγές -η Θεώνη κυρίως- κουκούλωσαν σε κουβερτάκι  το μωρό, κι  αρπάζοντας τα απαραίτητα,  φύγαν, κουτρουβαλώντας - απ' την Αγυιά που βρισκόταν  το σπίτι,  στην απέναντι Πάτρα, στην Αγία Τριάδα, όπου έμενε η μάνα της νύφης...

Εκεί κοιμήθηκαν-προσπάθησαν δηλαδή να κοιμηθούν- έντρομοι εκείνο το βράδυ, προκειμένου να νιώσουν ασφάλεια.

Την επόμενη μέρα το πρωί, όταν κάπως συνήλθαν, μάζεψαν το κουράγιο τους και αποφασίσαν να επιστρέψουν στο δικό τους  σπιτάκι.

Ήταν απλοί, νέοι  άνθρωποι,  χωρίς περίπλοκες σκέψεις επί του γεγονότος. 

Δεν ξέρω αν υπέθεσαν ότι πιθανόν να ήταν τόσο τεντωμένα τα νεύρα τους που να πέσαν σε ομαδική παραίσθηση...

(Τέτοιο σχόλιο, απ' τη Θεώνη δεν άκουσα-να σημειώσω επίσης, ότι  δεν της είχε στοιχίσει  και κάπως ιδιαίτερα ο θάνατος του ανθρώπου- διότι επιτέλους δεν ήταν δα και πατέρας της,  πεθερός ήταν- δεν είχε προλάβει να αποκτήσει, μακροχρόνιο συναισθηματικό σύνδεσμο μαζί του, εξάλλου, στην παρούσα φάση του βίου της, ο έρωτας προς το σύζυγο  και το μωράκι της, την συγκινούσαν κυρίως. Τα λοιπά πρόσωπα  τα εκ του συμπεθεριού, αποκτηθέντα,  φαίνονταν  στην ψυχή της, απόμακρα, το καταλαβαίνεις, φαντάζομαι...)

Πάντως, η Θεώνη και ο σύντροφός της, δεν κάπνιζαν, δεν έπιναν και σε ψυχίατρου πόρτα, ουδόλως,  κουρταλούσαν...

Τρίτη του Πάσχα,  βράδυ- δεύτερο βράδυ μετά την κηδεία- πήγαν για ύπνο, δεν άντεχαν άλλο τη νύστα, τα νεύρα τους χρειαζόνταν επειγόντως, ξεκούραση.

Οι μεγάλες λαμπάδες έκαιγαν πάντα,  στη μνήμη του μακαρίτη. 

Ενώ κατάφεραν, αγκαλιασμένοι,  ν' αποκοιμηθούν,   ξαφνικά, ακούν μέσ'  στον ύπνο,  πάλι τις ίδιες, γνώριμες  φωνές!

-Θεωνίτσα! Θεωνίτσα!

- Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς! 

Πετάχτηκαν έντρομοι, και αντίκρισαν και οι δύο,  εκ δευτέρου-παρακαλώ- το φρεσκοπεθαμένο, πάλι αντικρύ  τους, στο ίδιο ακριβώς σημείο, να τους κοιτάει σιωπηλός, με απλωμένα οριζόντια τα δυο  χερια, στης πόρτας το κούφωμα.

Τους κοίταξε,  σοβαρός, τέσσερα πέντε δευτερόλεπτα και πάλι απ' τα μάτια τους χάθηκε!

Το ζευγάρι, σε κατάσταση έξαλλη εντελώς, μάζεψε πανικόβλητο, ό,τι μπορούσε, άρπαξαν  το μωρό παραμάσχαλα και έτρεξαν μέσα στην νύχτα, φρικαρισμένοι,  έτρεξαν  απ΄ την Αγυιά, πάλι στο σπίτι της πεθεράς, στην άλλη άκρη  της Πάτρας...

 Η πεθερά(του γαμπρού η πεθερά) είδε και έπαθε μέχρι, κάπως  να τους ηρεμήσει, μέχρι να τους ξαναπάρει ο ύπνος, εκεί κοντά στο ξημέρωμα.
Την επόμενη μέρα, Τετάρτη του Πάσχα, το πρωί, ο ήλιος  έλαμψε  χαρούμενος και καθησυχαστικός.

Μάζεψαν όλο το σθένος και...
αποφάσισαν να επιστρέψουν στη βάση τους. 
Εντάξει.  Τι ευχή!
Ας πούμε ότι την πρώτη βραδιά,  φανερώθηκε ο μακαρίτης διότι...δεν το είχε καταλάβει ούτε ο ίδιος ότι είχε...πεθάνει(!)...ας πούμε ότι τη δεύτερη βραδιά ο μακαρίτης εξακολουθούσε να είναι...απροσανατόλιστος(!)   όμως τώρα, με της ημέρας το φως, το νέο ζευγάρι  ένιωθε σχετικά άνετα.

Κατά πάσα πιθανότητα-υπέθεταν, υποθέτω-  ο αποδημήσας, για το υπερπέραν, θα είχε βρει, το σωστό μονοπάτι(!)

 Ξανακοιμήθηκαν, λοιπόν,  σπίτι τους  την τρίτη βραδιά, και οι μεγάλες λαμπάδες καίγαν, ακούραστες, στη μνήμη του εκλιπόντος.

Και ενώ  ειρηνικά ονειρεύονταν,  και το βρέφος  δίπλα στην κούνια , ο καλός φύλακας άγγελος , με τη φτερούγα της φροντίδας του, σκέπαζε τρυφερότατα, ξαφνικά, αντήχησε  πάλι , για τρίτη φορά,  η γνώριμη φωνή του  μακαρίτη για τρίτη βραδιά και απεριγράπτως,  τους μαρμάρωσε πάλι!

-Θεωνίτσαααα! Θεωνίτσααα!


-Έλεος! Δε γίνονται αυτά, σαλταρισμένη  μου. 
Δεν συμβαίνουν!

-Μπριτς! που γράφει και ένας φίλος.
 Συνέβησαν και παρασυνέβησαν! 
Ακόμη όταν τα θυμάται η γυναίκα- και ας έχουν περάσει χρόνια- σύγκορμη ανατριχιάζει! 

Τρίτη βραδιά απερίγραπτου πανικού, τρίτη βραδιά που ο μακαρίτης επέμενε σπαστικά, να φανερώνεται απέναντι απ'το κρεβάτι τους, στης πόρτας το άνοιγμα, με  τεντωμένα τα χέρια - ποιος ξέρει αν, ένιωθε μια μοναξιά, άν ήθελε κι αυτός μικρή νοερή προσευχή- αγκαλίτσα-ποτέ η Θεωνίτσα να μάθει,  δεν πρόκειται, ευλαβικέ αναγνώστη μου...

Το ίδιο σοβαρό   βλέμμα πάλι, ο ίδιος βουβός-του αντρόγυνου- τρόμος, η ίδια, της μορφής του αποθανόντος, εξαφάνιση.

Στον ανεκδιήγητο πανικό,  το ζεύγος, άρπαξε   μπιμπερά,  μιλούπες,  πάνες του μπέμπη, βαλιτσάκι με  χρειώδη  δικά τους και τρέχοντας λωλαμένα  μέσα στη νύχτα, ζήτησαν καταφύγιο, πού αλλού;  ξανά   στο διαμέρισμα  των γονέων της νύφης.

Τρελάθηκε και η πεθερά του γαμπρού με την αφήγηση του γεγονότος, σταυροκοπήθηκε πολλάκις, θύμιασε,   και είδε και έπαθε η χριστιανή να τους φέρει στα συγκαλά  τους,
 ωστόσο, εγκατέλειψαν πιά, κ ά θ ε  σκέψη  να επιστρέψουν στο σπιτικό  τους.

Μετά το τρίτο...  μεταφυσικό σόκ, παρέμειναν   ολόκληρο δεκαήμερο, στο σπίτι της μητέρας της Θεωνίτσας.
Ο Θεός μονάχα γνωρίζει το υψηλότατο άγχος και φόβο τους...

Έπειτα,  ζορ ζορινά, με τη συμπαράσταση  των λοιπών συγγενών και φίλων, μετά μυρίων ψυχολογικών αντιστάσεων και βασάνων,  μάζεψαν το όποιο   κουράγιο και  ξαναπήγαν στην κατοικία  τους.

Eν τέλει, χάριτι θεία,  και μετά τα καθιερωμένα υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας  μνημόσυνα, η κατάσταση ομαλοποιήθηκε.

Ευτυχώς για κείνους, ο  φρεσκοπεθαμένος, βροντόφωνος, κεφάτος πεθερός που αγαπούσε τόσο τη Θεωνίτσα, μπροστά τους- οφθαλμοφανώς- ουδέποτε, ξαναφάνηκε.

Προφανώς, θα  βρήκε -και κείνος-  το δρόμο του...

Ας  είν' ελαφρότατο το χωματάκι που τον σκεπάζει...
και μεις να τα κατοστήσουμε, λατρεμένο μου...
γιατί είν' λατρευτή  η ζωή, σαν γλυκόπικρη σοκολάτα!

Ευανθία η Σαλογραία

.................................................................................................

..................................................................................................

ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΑΚΡΑ- ΝΙΚ ΒΟΥΙΣΙΤΣ

"Λοιπόν, έβαζα στην κορυφή τους ιεραποστόλους, 
μετά τους ιεροκήρυκες, μετά δεν ξέρω τι,
 μετά τους δασκάλους του κατηχητικού
μετά τις γιαγιάδες και τα παιδιά...
καταλαβαίνετε τι είναι η ιεροσύνη; ένα χαμόγελο.
Ένα χαμόγελο προς ένα ξένο..Αγάπη..."

Στέλιος Κόης: Ένας ασκητής της αρχιτεκτονικής

Ο μισός εργασιακός χώρος είναι λευκός και φωτεινός, με έπιπλα σε φουτουριστικές γραμμές, ενώ το υπόλοιπο μισό, στο οποίο εργάζεται εκείνος, είναι μαύρο και σκοτεινό – υπάρχει μόνο ένα επιτραπέζιο φωτιστικό για να παρέχει φως.

Ο 37χρονος Ελληνας αρχιτέκτονας φορούσε γκρι αθλητική βερμούδα και χρωματιστά αθλητικά, και είχε τα μακριά σγουρά μαλλιά του πιασμένα προς τα πίσω. Είχε έρθει τρέχοντας να με συναντήσει ύστερα από ένα επαγγελματικό ραντεβού που είχε στο Κολωνάκι με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Το Kois Associated Architects ήταν υπεύθυνο για τον ανασχεδιασμό του πωλητηρίου και του όμορφου καφέ στο ισόγειο του μουσείου.

Ο λόγος που τον συναντήσαμε δεν ήταν μόνο αυτός. Το καλοκαίρι, το πρότζεκτ του «Mirage» -μια ιδιωτική κατοικία στην Τήνο με στέγη μία πισίνα που αντικατοπτρίζει τη θάλασσα- βραβεύτηκε στην κατηγορία «Future Villas» στον διαγωνισμό του δημοφιλούς ιταλικού αρχιτεκτονικού περιοδικού The Plan. Η τελετή βράβευσης πραγματοποιήθηκε φέτος στην έναρξη της 15ης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Τα έργα που βραβεύτηκαν για το 2016 επιλέχθηκαν ανάμεσα σε χιλιάδες συμμετοχές από μια διεθνή κριτική επιτροπή, στην οποία πρόεδρος ήταν ο Bernard Tschumi, ο Γάλλος αρχιτέκτονας που σχεδίασε το νέο Μουσείο Ακρόπολης σε συνεργασία με τον Μιχάλη Φωτιάδη.

o πρότζεκτ «Mirage» -κατοικία στην Τήνο με στέγη μία πισίνα- βραβεύτηκε στην κατηγορία «Future Villas» στον διαγωνισμό του ιταλικού αρχιτεκτονικού περιοδικού The Plan. 

Ο Στέλιος Κόης είναι σεμνός και δεν μιλάει συχνά στον Τύπο, οπότε θεωρήσαμε ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα τόσο για εκείνον όσο και για το μικρό «αρχιτεκτονικό θαύμα» στο κυκλαδίτικο νησί (η κατοικία δεν έχει χτιστεί ακόμη, έχουν γίνει ωστόσο οι μελέτες). Το πρότζεκτ Mirage (σημαίνει «αντικατοπτρισμός») είχε δημοσιευτεί πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2014 στη γνωστή αρχιτεκτονική ιστοσελίδα Dezeen, και έκτοτε έγινε viral. «Αλλά μιλάμε για το απόλυτο viral. Οταν είχαμε πάει στα προηγούμενα Plan Awards, όλοι συζητούσαν γι’ αυτό. Μας ρωτούσαν από πού είμαστε και, όταν τους λέγαμε Ελλάδα, μας ανέφεραν το Mirage, και όταν τους αποκαλύπταμε ότι εμείς το σχεδιάσαμε, έμεναν με ανοιχτό το στόμα».

Κύριε Κόη, οι μνήμες από την παιδική σας ηλικία επηρεάζουν τον τρόπο που παίρνετε τις αποφάσεις και σχεδιάζετε ένα αρχιτεκτονικό έργο. Μπορούμε να ανατρέξουμε στα παιδικά σας χρόνια;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Χαλκιδική. Στην Ουρανούπολη, που είναι το τελευταίο χωριό πριν μπεις στην αθωνική πολιτεία. Σχολείο πήγα στη Θεσσαλονίκη, αλλά για μένα τόπος μου θεωρείται αυτός. Ο μπαμπάς μου είχε αμπέλια εκεί και έφτιαχνε κρασί, το οποίο πουλούσε στο Αγιον Ορος. Στο σπίτι μας μπαινόβγαιναν πολλοί μοναχοί. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν βασισμένα στην ασκητική ζωή. Θυμάμαι περνούσα τα καλοκαίρια κάνοντας αγιογραφία. Ο πρώτος άνθρωπος που μου έμαθε την τεχνική ήταν μια γειτόνισσά μας, η κυρα-Φανή, η οποία ήταν σαν γιαγιά μου - με μεγάλωσε σχεδόν. Υπήρχαν φορές που πήγαινα στο σπίτι της το πρωί και έφευγα αργά το βράδυ, μισοκοιμισμένο, στην αγκαλιά του πατέρα μου.

Εχετε ζήσει σε κελί;

Οταν έκανα διακοπές, έμενα πολλές μέρες σε μοναστήρι. Σηκωνόμουν μαζί με τον μοναχό κάθε μέρα στις 8 το πρωί, ανοίγαμε τα καβαλέτα, ζωγραφίζαμε. Οταν βαριόμουν, έπαιζα με τις μπογιές του, τις χαλούσα κι εκείνος μου φώναζε. Μετά μπορεί να πηγαίναμε να μαζέψουμε λαχανικά από το μποστάνι του για να μαγειρέψουμε.

Σε τι ηλικία τα κάνατε αυτά;

Ξεκίνησα γύρω στα επτά μου.

Δεν ενοχλούσε τη μητέρα σας;

Είχε καταλάβει ότι δεν είμαι πολύ φυσιολογικός άνθρωπος. Δεν ήξερε πώς να με χειριστεί, οπότε με άφηνε. Εβλεπε ότι δεν ήμουν κοινωνικός, ότι δεν με ενδιέφεραν τα ίδια που αρέσουν στα άλλα παιδιά. Αντί, ας πούμε, να πάω στην παραλία να παίξω (το σπίτι μας ήταν κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα), εγώ πήγαινα στη σοφίτα για να ζωγραφίσω.

Η μοναστική ζωή φαίνεται πως έχει επηρεάσει και το παρουσιαστικό σας. Ή μήπως ακολουθείτε τη μόδα;

Οχι, καμία σχέση. (γελάει) Τα γένια τα έχω πολλά χρόνια.

Γιατί ένας άντρας επιλέγει να αφήσει μια μακριά γενειάδα;

Σίγουρα με έχει επηρεάσει το Αγιον Ορος, αλλά μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μου αρέσει πολύ να φαίνομαι. Εγώ δεν αφήνω απλώς μούσια, μακραίνω και τα μαλλιά. Οσο έχει ακόμα ζέστη τα μαζεύω. Τον χειμώνα όμως, που πέφτουν όλα κάτω, δεν με πολυβλέπεις.

Πιστεύετε στον Θεό;

Πιστεύω στην αγάπη. Στο καλό.

Δεν είναι δύσκολο να υπηρετείς την αγάπη όταν υπάρχει τόσο μίσος;

Πιστεύω ότι, αν κάναμε όλοι μια προσωπική προσπάθεια, θα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα.

Εχετε φτάσει να μισήσετε έναν άνθρωπο επειδή σας πλήγωσε;

Οχι, δεν νομίζω ότι έχω νιώσει ποτέ μίσος για κάποιον. Εκείνοι που μου έχουν κάνει κακό είναι απλώς σαν να μην υπάρχουν, είναι αόρατοι.

Γιατί το γραφείο σας είναι σκοτεινό; Σας αρέσει να σχεδιάζετε στο σκοτάδι;

Με βοηθάει. Μου απομονώνει τις διάφορες εικόνες που μπορεί να έχω ερχόμενος εδώ.

Σπουδάσaτε αρχιτεκτονική στη Ρώμη, κερδίσατε υποτροφία για το Οζάκα της Ιαπωνίας, κάνατε πρακτική σε ιταλικά αρχιτεκτονικά γραφεία, ολοκληρώσατε όμως τις σπουδές σας στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ποια είναι η άποψή σας για το ΕΜΠ;

Εχει καλούς καθηγητές, αλλά πιστεύω ότι είναι μια σχολή που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις, να εξελιχθείς – παρέχει τις γνώσεις αλλά δεν σου προσφέρει πολλά ερεθίσματα. Τα λέω αυτά γιατί μπορώ να κάνω τη σύγκριση με το εξωτερικό. Ομως, ήμουν πολύ τυχερός γιατί την πτυχιακή μου την έκανα με επιβλέποντα καθηγητή τον Σόλωνα Ξενόπουλο.

Ο άνθρωπος αυτός δεν μου επέβαλε ποτέ όρια, δεν προσπάθησε να με χαλιναγωγήσει στα δικά του θέλω. Τον ευγνωμονώ. Δεν έχει νόημα στην ελληνική αρχιτεκτονική να αντιγράφεις τον Πικιώνη. Πρέπει οι άνθρωποι να οραματίζονται. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, λείπει αυτό. Από τον φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο, ελάχιστοι έχουν ένα όραμα.

Σας έχει εμπνεύσει η αρχιτεκτονική του Αγίου Ορους;

Πολύ. Με έχει επηρεάσει το φως στα μοναστήρια. Αυτό φαίνεται έντονα στο ζαχαροπλαστείο του Παρλιάρου που σχεδίασα στην Κηφισιά. Ή έχω φτιάξει κάποιες κατοικίες με σχισμές στο ταβάνι, που μιμούνται τον τρόπο που εισχωρεί το φως στους τρούλους της μονής του Σταυρονικήτα.

Πώς από τη ζωγραφική στραφήκατε τελικά στην αρχιτεκτονική;

Η αγιογραφία έχει δύο διαστάσεις - δεν υπάρχει η δυνατότητα του βάθους. Αυτό λοιπόν άρχισε να με κουράζει και να αναζητώ διέξοδο. Η αρχιτεκτονική με εντυπωσίασε όταν συνειδητοποίησα τη δύναμή της (τη θετική και την αρνητική). Πιστεύω ότι οι αρχιτέκτονες είναι σαν μικροί θεοί, δημιουργούν ζωές.

Στα έργα σας υπάρχουν και άλλες «διαστάσεις», πέραν του ύψους και του βάθους. Για εσάς μετρούν έννοιες όπως ο τόπος, η ατμόσφαιρα, ο ήχος, το φως και ο χρόνος.

Ενα έργο μου αναγνωρίζεται από βαθύτερες λεπτομέρειες, όπως ο τρόπος που μεταχειρίζομαι τα υλικά. Με ενδιαφέρει πώς μπορώ μέσα από την αρχιτεκτονική να ενεργοποιήσω το συναίσθημα και το υποσυνείδητο. Δεν με αφορά να κάνω πράγματα τα οποία να είναι απλώς αισθητικά ωραία. Η αρχιτεκτονική πρέπει να εξυπηρετήσει τον άνθρωπο, να τον κάνει ευτυχισμένο. Να φτιαξει την ποιότητα ζωής του. Να τον εξευγενίσει, να τον εντάξει μεσα στο κοινωνικό σύνολο. Δεν κατασκευάζουμε κτίρια για την εικόνα, για το λαϊφστάιλ. Και ο πελάτης μου συμμετέχει σε όλη τη διαδικασία, είναι σχεδόν συνδημιουργός.

Πώς ενεργοποιεί κανείς το υποσυνείδητο και το συναίσθημα;

Μέσα από τις αναμνήσεις. Ενα παράδειγμα: στου Παρλιάρου τοποθετήσαμε ένα ξύλινο πάτωμα, το οποίο όμως έτριζε. Αυτό μπορεί να θύμιζε στον πελάτη που θα έμπαινε στο κατάστημα το σπίτι της γιαγιάς του. Αυτό δεν ξυπνά ευχάριστα συναισθήματα; Ή σε κάποιον άλλον μπορεί να θύμιζε ένα γαλλικό σπίτι...

Ή μια ταινία τρόμου...

Ναι, γιατί όχι. Η οποία όμως ταινία θα ήταν συνδεδεμένη με κάτι παλιό. Αυτό το επιδιώκω, χωρίς όμως να χρειάζεται να αντιγράψω ένα οίκημα του παρελθόντος. Προσπαθούμε να βάλουμε τον επισκέπτη ή τον ιδιοκτήτη σε έναν ρόλο. Ενα άλλο παράδειγμα: Ο χώρος υποδοχής μιας κατοικίας στην Πολιτεία δεν ήταν ψηλοτάβανος. Για να δημιουργήσουμε την ατμόσφαιρα που επιδιώκαμε, προκαλέσαμε με διάφορα τεχνικά μέσα έναν ανεπαίσθητο αντίλαλο, που δίνει την αίσθηση ότι ο χώρος είναι τεράστιος.

Η αρχιτεκτονική είναι ένα είδος ποίησης;

Είναι φιλοσοφία. Είναι κάτι που μεταλλάσσεται. Και χρειάζονται χρόνια για να κατανοήσει κανείς τις έννοιες του τόπου, του χρόνου, της περιοδικότητας. Οταν κατασκευάζω ένα κτίριο, οραματίζομαι την εξέλιξή του. Πώς θα είναι το τάδε υλικό στο μέλλον; Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είναι τα έργα μου μέσα στον χρόνο.

Τα κτίρια έχουν πολλές ζωές. Πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή τους;

Η Ακρόπολη είναι εδώ για να μας το υπενθυμίζει. Μπορεί να ζήσει έως την αιωνιότητα.

Σου αρέσει η Αθήνα;

Μπορεί να γαληνεύω όταν βρίσκομαι στο Παρίσι, αλλά βρίσκω ότι οι αντιφάσεις της πρωτεύουσας έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Μου αρέσει ο διπολισμός της Αθήνας. Μου αρέσει που η πλατεία Αγίας Ειρήνης μοιάζει με ανατολίτικο παζάρι το πρωί, ενώ το βράδυ φέρνει στο Μανχάταν. Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές μπορεί αυτό να είναι εκνευριστικό, αλλά με εμπνέει η ενέργεια αυτής της πόλης.

http://www.kathimerini.gr/

Δημοπράτες και (ορθόδοξοι) "ταλιμπάν" Του Θόδωρου Παντούλα

\\

Ένας φίλος σκανδαλίστηκε από το θέαμα που αντίκρισε στην Τήνο. Τον σκανδάλισε ο "τριτοκοσμικός" θρησκευτικός τουρισμός που ανηφορίζει έρποντας για την Μεγαλόχαρη. Κι ύστερα οι ίδιοι, «οι ορθόδοξοι ταλιμπάν», που σπρώχνουν για να επιβιβαστούν στο βαπόρι της επιστροφής.

 Επίσης έκπληκτος (αλλά και χωρίς κανένα εμφανή, τουλάχιστον, λόγο) ο ίδιος εκτιμά, ότι το πλήθος των πιστών, που ανήκουν στο ίδιο κοινωνικό σώμα με αυτόν που το αποστρέφεται, «μπορεί να λυντσάρει έναν άνθρωπο χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο απλά και μόνο επειδή μπορεί να φέρει ένα ξένο χαρακτηριστικό»! Και απολήγει: «τα άλλα, περί Διαφωτισμού κ.λπ. αποτελούν μεγάλη πολυτέλεια για να συζητηθούν όταν η δεισιδαιμονία και ο σκοταδισμός ακόμα καθορίζουν τόσα πολλά πράγματα...».

Νομίζω ότι η πολυκαιρισμένη καραμέλα της «προόδου» πικρίζει. Εν πάση περιπτώσει δεν χρειάζεται όλα να «προοδεύουν» και να διαφωτίζονται. Ας μείνουν και μερικά αμαγάριστα από την λοιμική της «προόδου» και την έπαρση του Διαφωτισμού. Η ανθρωπότητα –σε πείσμα των απανταχού διαφωτισμένων ιεροκηρύκων και αξιολογητών της προόδου– δεν έκαμε την παραμικρή πρόοδο στο φιλί και καρφάκι δεν καίγεται σε όσους αγαπούν.

Ας πάμε τώρα στους παντελώς άστοχα αποκαλούμενους «ορθόδοξους ταλιμπάν» κι ας αναγνωρίσουμε ότι μερικοί άνθρωποι (πιθανώς λιγότερο διαφωτισμένοι και προοδευμένοι απ’ εμάς) έχουν τα θάρρητά τους και με τον Θεό και τους αγίους του. Μ’ αυτά τα θάρρητα κάνουν και συμφωνίες μαζί τους. Και, ενίοτε, κρατούν και τον λόγο τους.

 Και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν κάποιοι απ’ αυτούς θεμέλιωσαν εκκλησιές, σχολειά, νοσοκομεία, γηροκομεία κ.λπ. Και πολλοί απ’ αυτούς πέθαναν πάμφτωχοι. Και κάποιοι μαρτύρησαν και τους τιμά ως αγίους η Εκκλησία. Οι υπόλοιποι μπορεί και να σπρώχνονται στις προκυμαίες αλλά έτσι είναι, νομίζω, ο άνθρωπος «και για το καλό και για το κακό» καμωμένος. Κι όσοι δεν το κατάλαβαν αυτό άνοιξαν δρόμο σε λογιών λογιών ολοκληρωτισμούς.

Όμως, ας μην σκανδαλιζόμαστε τζάμπα. Δεν φταίνε οι γονυπετείς για την κατάντια μας. Δεν «καθορίζουν τόσα πολλά πράγματα» αυτοί. Τους όρθιους με τα κολάρα να βλεδυσσόμεθα, αυτούς τους ευθυτενείς που κάνουν καριέρα ως δημοπράτες –αλλά και γι’ αυτούς πάλι όλο και κάποιος «ορθόδοξος ταλιμπάν» προσεύχεται.

Η δυσανεξία απέναντί τους, έναντι της ετερότητος, δεν μαρτυρά και πολύ «πρόοδο». Δείχνει όμως ότι εκτός από τα μπούτια μας, έχουμε μπερδέψει και το μπόι μας με την σκιά μας.


*Σκίτσο της Αγίας Παρασκευής (κατά πρόσωπο) με μολύβι

Πηγή: Προσκυνητής

Αθανάσιος Πριμάλης - Ο τροχιοδρομικός που έγινε μάρτυρας της θαυμαστής Γ΄Εμφάνισης του Τιμίου Σταυρού στις 14/27 Σεπτεμβρίου 1925!

Πρόκειται για  νέο βιβλίο που διάβασα με συγκίνηση τούτες τις μέρες, περιστεράκι μου, και ανέκραξα: 

-Ζει, Κύριος ο Θεός, των Ορθοδόξων!

Ευανθία η Σαλογραία

H Γ΄ Θεία Εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού- Η αποδοχή του Σταυρού και του πόνου- του Μητροπολίτου Κυπριανού (σε επανάληψη)

Θα διαβάσεις πατώνταςΕΔΩ,   αγαπημένο μου.

Ευανθία η Σαλογραία
.....................................................................................
......................................................................................

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΙΣ 14/9/1925 ΣΤΟΝ ΑΤΤΙΚΟ ΟΥΡΑΝΟ

Το θαυματουργό αυτό γεγονός το περιέγραψαν εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες καθώς και ο Αττικός Τύπος της εποχής εκείνης. Ας θυμίσουμε τα γεγονότα όπως έγιναν πριν 90 χρόνια στην Αθήνα. H εφημερίδα ΣΚΡΙΠ στο φύλλο της 28/9/1925 έγραψε τα ακόλουθα: …την 14ην Σεπτεμβρίου 1925 (Ορθόδοξον Εορτολόγιον), εμφανίστηκε εις τον ουρανόν της Αττικής ο Τίμιος Σταυρός! Η ώρα ητο 11 και ημίσεια προ του Μεσονυκτίου ότε ακριβώς ανωθεν του ναού Ιωάννου του Θεολόγου ευρισκομένου παρά τους πρόποδας του Υμηττού και με κατεύθυνσιν εξ Ανατολών προς Δυσμάς, ενεφανίσθη φωτεινός λευκός Σταυρός του οποίου η λάμψις περιορισμένη μόνον επί του ναού και του εκκλησιαζομένου πλήθους εξηφάνιζεν εντελώς την λάμψιν των αστέρων.
Το τι επηκολούθησεν την εμφάνισιν του ουρανίου τούτου σημείου αδύνατον να το περιλάβει ανθρωπίνη αφήγησις. Όμως ο Τίμιος Σταυρός δεν ητο ορατός μόνο στην περιοχή του Υμηττού. 

Υπήρξαν πολλοί αυτόπται μάρτυρες που είδαν το θαύμα σε πολλά μέρη των Αθηνών. Από τη πλατεία Ομονοίας ο οδηγός του Τραμ Αθανάσιος Πριμάλης αφηγήθηκε με συγκίνηση τα ακόλουθα: Το βράδυ εκείνο έκανα το τελευταίο δρομολόγιο. Είχα φθάσει στην Ομόνοια και έκανα το κύκλο της. Τότε άκουσα φωνές και είδα ανθρώπους να κοιτούν στον ουρανό. Κοιτάξτε έλεγαν:
Ο Τίμιος Σταυρός! Αμέσως πάτησα φρένο και σταμάτησε το όχημα. Άνοιξα τη πόρτα του οχήματος και βγήκα έξω να ιδώ και εγώ. Είδα με τα μάτια μου ένα τεράστιο φωτεινό Σταυρό στον ουρανό προς το μέρος του Υμηττού. Έκανα το Σταυρό μου. 

Ένοιωσα πολύ μεγάλη χαρά που αξιώθηκα να δω αυτό το θαύμα.
Μια άλλη μαρτυρία του φανέντος φωτεινού Σταυρού ήρθε από τη μακαριστή σήμερα Γερόντισσα Ευθυμία Καθηγουμένη του Ιερού Ναού της Θεοτόκου στη Πάρνηθα Αττικής. Ήταν μικρό κορίτσι το 1925. Τα παιδικά της μάτια είδαν το μεγάλο θαύμα που καταύγαζε τον ουρανό της Αθήνας προς τον Υμηττό. Η ίδια μιλούσε πάντα με δέος για το μεγάλο θαύμα που αξιώθηκε να το δει με τα μάτια της.

Θυμάμαι τη βραδιά έλεγε η μακαριστή Γερόντισσα. Σα να ναι τώρα! Είχαμε πάει και μείς στον Άη Γιάννη το Θεολόγο στον Υμηττό. Είχε έλθει πολύς κόσμος από Ελευσίνα και Μάνδρα. Στις 11.30 περίπου το βράδυ η αγρυπνία είχε αρχίσει. Ο ψάλτης διάβαζε δυνατά τους Ψαλμούς. Τότε έξω από την εκκλησία ακούστηκαν πολλές φωνές που έλεγαν «Ο Σταυρός, ο Σταυρός». Όσοι ήταν μέσα στην εκκλησία δεν άκουσαν καλά τις λέξεις. Αντί γι τη λέξη Σταυρός κατάλαβαν «στρατός».
Σας θυμίζω ότι ήταν η περίοδο κατά την οποία η τότε κυβέρνηση προσπαθούσε να επιβάλλει στην Εκκλησία δια της βίας το νέο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Όσοι κληρικοί και Μοναχοί δεν ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο φυλακίζονταν. Όσοι λοιπόν βρέθηκαν μέσα στην εκκλησία «έντυσαν» το παπά με μαντίλα και φούστα για να μην τον αναγνωρίσουν οι στρατιώτες και τον συλλάβουν. Θυμάμαι οι φωνές απέξω από την εκκλησία όλο και πλήθαιναν. Μερικοί που βγήκαν έξω να δουν τι συμβαίνει μόλις είδαν το Φωτεινό Σταυρό στον ουρανό γονάτισαν με δέος και συγκίνηση και σταυροκοπήθηκαν. Το ίδιο έκαναν και πολλοί χωροφύλακες που είχαν πλησιάσει στην εκκλησία.

Αντώνης Τενέδιος
Σκαλοχώρι

Από http://agiamarinagoc.blogspot.gr/2014/09/1491925.html

Σήμερα 14/27 Σεπτεμβρίου 2016, η Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατρίου Εορτολογίου, στην Ελλάδα, στο Άγιον Όρος, στα Ιεροσόλυμα, στη Ρωσία, κ.λπ. τιμά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού...

Σταυρέ Πανσεβάσμιε, όπλον ειρήνης,
Αήττητον τρόπαιον!

Και μια κορυφαία παράλληλη αφήγηση...

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ, από το Υπουργείο Παιδείας: Τὸ Κεντρικὸ Ἰσραηλιτικὸ Συμβούλιο καὶ ἡ Ἱεραρχία τῶν Παπικῶν ἀποφασίζουν γιὰ τὸν διορισμὸ τῶν θεολόγων τους στὰ σχολεῖα!

Δυὸ μέτρα καὶ δυὸ σταθμὰ ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας!

Σύμφωνα μὲ τὸν νόμο 4386/2016 τῆς 11η Μαΐου τὸ ὑπουργεῖο νομοθέτησε ὥστε νὰ διορίζονται, κατ' ἐξαίρεση καὶ ἐκτὸς πινάκων τῶν ἀναπληρωτῶν, θεολόγοι τοῦ Ἑβραϊκοῦ καὶ τοῦ Παπικοῦ Δόγματος κατόπιν ὑπόδειξης ἀπὸ τὸ Κεντρικὸ Ἰσραηλιτικὸ Συμβούλιο καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Καθολικῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος! Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἰσχύει καὶ  μὲ τοὺς μουσουλμανόπαιδες καθὼς καὶ ἐκεῖ τὸν λόγο γιὰ τὸ περιεχόμενο καὶ τοὺς διδάσκοντες ἔχουν οἱ μουσουλμανικὲς μουφτεῖες! Συνεπῶς τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν γιὰ τοὺς Ἑβραίους, τοὺς Μουσουλμάνους καὶ τοὺς Παπικοὺς παραμένει ὁμολογιακὸ καὶ οἱ θρησκευτικές τους ἡγεσίες ἔχουν λόγο γιὰ τὸν διορισμὸ τῶν θεολόγων τους στὰ σχολεῖα!

Εἶναι ξεκάθαρη ἡ μεροληψία εἰς βάρος τοῦ Ὀρθόδοξου Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (ποὺ ἀφορᾶ ἄνω τοῦ 95% τῶν μαθητῶν) καθώς μόνον τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας χωρίς την παρέμβαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποφασίζει γιὰ τὸ περιεχόμενο (μὴ ὁμολογιακὸ καὶ κατηχητικὸ) καὶ τούς διδάσκοντες! 

Εἶναι πλέον πρόδηλη και πασιφανής ἡ ἄοκνη προσπάθεια γιὰ την προώθηση καὶ ἐπιβολὴ κάθε ἀλλότριου δόγματος στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο σχολεῖο μὲ ταυτόχρονη περιθωριοποίηση καὶ ἐξοβελισμὸ τοῦ Ὀρθόδοξου Μαθήματος! 

Γι' αὐτὸ γρηγορεῖτε!

ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ..

πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/09/blog-post_50.html

.......................................................................................................

........................................................................................................

.......................................................................................................
........................................................................................................




Δεν καταθέτει τα όπλα.
Ζητάει να αντιτάξει κάτι όμορφο
στην επερχόμενη νύχτα...

Γιάννης Ρίτσος (Δευτερόλεπτα)