"Όπου το πτώμα εκεί... και οι αετοί"(Ματθ. κδ΄, στ.28)-(επανάληψη)

Αετοί*

(του εν αγίοις Νικολάου Καβάσιλα , κεφάλαιο  από το έργο του:
 " Η Μυστική εν Χριστώ Ζωή )
......................................................................

"Τα μετέωρα βάρη ορισμένων σωμάτων , όταν κοπούν οι αλυσίδες που τα κρατούν
ψηλά, πέφτουν προς τη γη  και ζητούν αμέσως να πιάσουν τον τόπο τους στο έδαφος. 
Έτσι και τα σώματα των αγίων Χριστιανών.
Βρίσκονται βέβαια πάνω στη γη  και είναι δεμένα με τη φθορά και βασανίζονται μένοντας εδώ, γι αυτό "στενάζομεν-λέει-εν τω σκήνει"(Β΄Κορ.ε΄4).

Σαν όμως θα φανεί η ελευθερία , ο Χριστός, με ακράτητη ορμή θα στραφούν προς Αυτόν και θα πιάσουν τον δικό τους,  κοντά Του, τόπο.

Γι αυτό ο Παύλος, δείχνοντας πως ο δρόμος αυτός είναι διαφορετικός, ουράνιος, ονομάζει αρπαγή το πράγμα.

"Αρπαγησόμεθα γάρ-λέει-εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα"(Α΄Θεσ.δ΄ 14).

Και ο Σωτήρ λέει ότι θα  παραλαμβάνωνται οι άνθρωποι την ημέρα της Κρίσεως.

 "Τότε έσονται εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται  και ο είς αφίεται"
(Ματθ.κδ 28), δηλώνοντας  ακριβώς εκείνο 
 ότι τίποτε πια δεν θα υπάρχη ανθρώπινο , ώστε να καθυστερήση
κανείς.

Αλλά ο Ίδιος ζήτησε τους πλανημένους.

Έπειτα τους έδειξε το δρόμο και επειδή δεν μπορούσαν να βαδίσουν, τους εσήκωσε στους ώμους και τους μετέφερε όταν έπεφταν, τους ξανασήκωνε κ όταν ραθυμούσαν, τους διώρθωνε και όταν έφευγαν, τους παρακαλούσε και δεν έπαυσε καθόλου να τους παρακινή στη σωτηρία τους.

Έτσι και τότε, όταν θα τρέχουν οι χριστιανοί, τον τελικό δρόμο τους , Εκείνος θα τους αναστήση, για να πετάξουν προς  τον Ουρανό, Εκείνος θα τους φτιάξη τα φτερά. 

Γι αυτό και τους ονομάζει αετούς που θα συγκεντρωθούν πάνω στο πτώμα.

"Όπου γαρ -λέει-το πτώμα εκεί συναχθήσονται και οι αετοί"(Ματθ.κδ΄28)

Διότι από τράπεζα σε τράπεζα θα πάνε. 

Από την καλυμμένη Τράπεζα της θείας Ευχαριστίας στην ήδη φανερή. 

Και από τον άγιον Άρτο στο Σώμα.

Τώρα βέβαια ο Χριστός είναι Άρτος  γι αυτούς, διότι την ανθρώπινη ζουν ακόμα ζωή, 
και είναι επίσης πασχαλινό δείπνο, διότι διαβαίνουν από τα εδώ προς την πόλι του Ουρανού.

Όταν δε "αλλάξουσιν ισχύν, πτεροφυήσουσιν ως αετοί"(Ησ.μ΄,31) λέει ο θαυμαστός Ησαίας και τότε θα καθίσουν πάνω σ' αυτό το ίδιο το Σώμα του σταυρωθέντος Ιησού χωρίς κανένα πια προπέτασμα. 

Αυτό δηλώνει και ο μακάριος ευαγγελιστής Ιωάννης όταν λέη:

"Οψόμεθα αυτόν καθώς εστιν".

Διότι ούτε Άρτος είναι ο Χριστός για εκείνους  που έπαυσαν να ζουν αυτή την επίγεια ζωή, ούτε περιμένουν πια Πάσχα.

Η έννοια του σώματος όμως έχει πολλά να μας πη. 

Διότι να τα χέρια του Χριστού με τα τραύματα. 

Να τα πόδια που φέρνουν τα σημάδια των καρφιών και η πλευρά που φέρνει  ακόμη το σημάδι της λόγχης.

Τούτο το Δείπνο της θείας Ευχαριστίας, μάς οδηγεί σ' εκείνο το Σώμα. 

Χωρίς όμως αυτό το Δείπνο είναι αδύνατον να λάβουμε εκείνο, όπως δεν μπορεί να λάβει πείρα  του ηλιακού φωτός, όποιος έχασε τα μάτια του.

Διότι αν δεν έχουν ζωή μέσα τους, όσοι δεν εδείπνησαν στο Δείπνο αυτό, πώς είναι δυνατόν η αθάνατη Κεφαλή ο Χριστός , να γίνη κεφαλή μελών τα οποία είναι νεκρά;

Μία είναι η δύναμις της αγίας Τραπέζης, ένας ο Οικοδεσπότης και σ'αυτό τον κόσμο και στον άλλο. 

Εδώ είναι ο νυμφών, εδώ η προετοιμασία για τον νυμφώνα, εδώ κι ο ίδιος ο Νυμφίος.

Επομένως, όσοι φεύγουν προς την αιώνια ζωή χωρίς να έχουν μαζί τους τα δώρα αυτά, τίποτε πλέον δεν τους απομένει.

Όσοι όμως πραγματικά έλαβαν την Χάρι και την διετήρησαν, αυτοί και στη χαρά του Κυρίου τους εισήλθαν και μπήκαν μαζί με τον Νυμφίο (Λουκ.ζ΄21) στον Νυμφώνα και απόλαυσαν την τρυφή που χαρίζει το Αιώνιο Δείπνο.

Και αυτά δεν επέτυχαν εκεί για πρώτη φορά, αλλά ό,τι μετέφεραν μαζί τους, αυτά και δοκίμασαν καθαρώτερα με την φανέρωσι του Χριστού.

Τούτο το φανερώνει καθαρώτερα ο λόγος σύμφωνα με τον οποίον:
"Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν"

(Αγίου Νικολάου Καβάσιλα "Η Μυστική εν Χριστώ Ζωή" σελ.190-193 έκδοσις Ι. Ησυχαστηρίου Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, ΚουφάλιαΘεσσαλονίκης)
..................................................................................

* "Την κοινή κατά την Β΄ Παρουσία ανάστασι ο βυζαντινός μυστικός , ακολουθώντας τον Παύλο, ονομάζει "αρπαγή". "Αρπαγησόμεθα γάρ, φησιν, εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα "(Α΄ Θεσσαλονικείς4, 17 )

Γι αυτό και ο Κύριος ωνόμασε τους αγίους αετούς (Ματθ.24,28)

Ό,τι συμβαίνει στα μεγάλα βάρη , ερμηνεύει ο Καβάσιλας, που όταν κοπούν τα δεσμά που τα κρατούν μετέωρα, πέφτουν με δύναμη στη γη, θα συμβή και στα σώματα των αγίων...Το αναστηθέν Σώμα του σαρκωθέντος Δημιουργού θα λάμψη ως το πραγματικό κέντρο της παγκοσμίου έλξεως, και θα ελκύη στον  εαυτόν του τα πάντα.
(Παναγ. Νέλλα "Ζώον Θεούμενον" . Εκδόσεις Εποπτεία Αθήναι 1979 σελ. 179)
..........................................................................
...............................................................................................

Παραθέτω και μια δεύτερη ερμηνεία από τον εν αγίοις επίσης αναπαυόμενο επίσκοπο Νικόλαο Βελιμίροβιτς 

"Περί του πτώματος και των αετών"

"Γράφετε πως "υπάρχουν πολύ δύσκολα χωρία στην Αγία Γραφή".

Εξαρτάται από το πνευματικό ύψος του αναγνώστη.

Είναι πολύ περισσότερα τα εύκολα και σαφή λόγια , που όταν εφαρμοστούν στη ζωή κάνουν και το πέπλο από εκείνα τα δύσκολα να πέσει.

Έτσι, ρωτάτε, περί των λόγων του Χριστού:"Όπου γάρ έαν ή το πτώμα, εκεί συναχθήσονται οι αετοί"(Ματθ. 24, 28).

Στη φύση αυτό είναι ξεκάθαρο.

Μόνος  σας βλέπετε, πως οι αετοί μαζεύονται πάνω στα πτώματα και μάλιστα τα αισθάνονται από τόσο μεγάλο ύψος  και από τόσο μακριά , ώστε ο άνθρωπος πρέπει να αναρωτιέται παραξενεμένος , με ποιο αισθητήριο  μαθαίνουν πού βρίσκεται το πτώμα;

Με το αισθητήριο της όσφρησης , ή με κάποιο έκτο αισθητήριο, σαν τον δρυοκολάπτη , που ξέρει ακριβώς, πού βρίσκεται το σκουλήκι  στο δέντρο και εκεί και τσιμπά; 

Ο Χριστός αναμφίβολα μιλάει εδώ για το δικό Του πτώμα.

 Μιλάει για τον μέλλοντα χρόνο:"εκεί συναχθήσονται( θα μαζευτούν) οι αετοί".

Εάν δεν εννοούσε τον εαυτόν Του, θα μιλούσε σε χρόνο ενεστώτα για ένα συνηθισμένο και καθημερινό φαινόμενο: εκεί συναντιούνται οι αετοί.

Αλλά, Αυτός μιλάει σε μέλλοντα χρόνο , αφού εννοεί το δικό Του σώμα, και αφού μιλά πριν τον θάνατό Του, δηλαδή προφητικά.

Και η προφητεία εκπληρώθηκε. 

Στον Γολγοθά κρεμόταν το δικό Του νεκρό σώμα.

Για δεκαεννέα(τότε που έγραφε) αιώνες πολλές χιλιάδες προσκυνητών μαζεύονται χρόνο  με τον χρόνο στον Τάφο Του κάτω από τον  Γολγοθά.

Αυτοί οι προσκυνητές -δεν πρόκειται για τουρίστες-επισκέπτονται τον Τάφο του Σωτήρα τους από υψηλή πνευματική ώθηση και ανάγκη: για να θρέψουν και να ποτίσουν τις ψυχές τους έτσι όπως οι αετοί  τρέφονται με τα νεκρά σώματα.

Οι πραγματικοί προσκυνητές του Τάφου του Χριστού είναι και οι πραγματικοί αετοί του Χριστού. 

Ακόμα αυτός ο λόγος αναφέρεται και σ'  όλους τους κοινωνούς , οι οποίοι κοινωνούν από το άγιο Ποτήριο με το αίμα του Χριστού.

 Όλοι αυτοί είναι οι αετοί του Χριστού που πεινασμένοι και και διψασμένοι, πέφτουν μπροστά στο ιερό και ρουφούν τη ζωή από το πτώμα, δηλαδή από το σώμα του Χριστού, το σφαγιασμένο σώμα, τη θυσία, τον σφαγιασθέντα Αμνό   του Θεού, για μας και για τη σωτηρία μας.

Με ποιο  αισθητήριο μαθαίνουν εκείνοι ότι στην Άγια Μετάληψη υπάρχει η τροφή και η ζωή;
Σαν με κάποιο  έκτο, άϋλο, πνευματικό αισθητήριο, με ανεπτυγμένη και οξεία πίστη -αισθητήριο, που δυστυχώς για τους απίστους είναι αμβλυμμένο.

Όμως , γιατί μιλάμε για αισθητήριο;

Είναι ο νους ο φωτισμένος στους πιστούς με την πίστη, ή συσκοτισμένος  στους άπιστους με την απιστία. 

Ειρήνη σε σας και ευλογία από τον Κύριο"

( Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σελ.91-92,  "Ιεραποστολικές επιστολές Β- από το βιβλίο- "Δεν φτάνει μόνον η πίστη" των εκδόσεων "ΕΝ ΠΛΩ")

..........................................................................................................
..........................................................................................................
Υ.Γ.:

Μαζί με τις ανωτέρω ερμηνείες, των  εν αγίοις ευρισκομένων  Νικόλαου Καβάσιλα, και Νικόλαου Βελιμίροβιτς( και το σχόλιο τού  θεολόγου Παν. Νέλλα) θα ήθελα να σε παρακινήσω, αγαπημένο μου,  ακούραστα, για άλλη μια φορά,  να μελετήσεις με μεγάλη προσοχή το βιβλίο:

" Περί συνεχούς θείας Μεταλήψεως",  των μεγάλων Αγίων Νικοδήμου Αγιορείτου και Μακαρίου επισκόπου Κορίνθου, προκειμένου  να καταλάβεις  σε βάθος πόσο επείγουσα  τυγχάνει  η αναγκαιότητα τηςαδιαλείπτου  Τροφοδοσίας μας.

Χωρίς συνεχή και αγία Τροφοδοσία-  κάτω από τις προϋποθέσεις που θέτει η Ορθόδοξη Εκκλησία και η εκάστου συνείδησις-   αποδυναμώνεται η ψυχή και εύκολα γίνεται  θηριάλωτος υπό του νοητού Εχθρού, που φθονεί την αγιότητα και την αιώνια σωτηρία της.

Δυστυχώς πολλοί   πνευματικοί, για διάφορους λόγους,  με... " δεξιές " τουτέστιν, εύλογες δήθεν, προφάσεις(που θλίβουν, τους αληθινά  αγίους ιερουργούς  και διακριτικούς και " ορώντας" ) προσπαθούν να απομακρύνουν τους πιστούς από το Άγιο Ποτήριο,  και να τους ψυχράνουν τον ζήλο, φοβερίζοντας και τρομοκρατώντας τους.

(Για να θαυμάσεις θεραπευτική  πρακτική διακριτικού και Ορθόδοξου Αγιορείτη πνευματικού του προπερασμένου αιώνα  μπορείς να δεις την παλιότερή μου ανάρτηση με τίτλο:Το σεξ, ο ηγουμενος Σάββας(+1821) και η συνεχής θεία Μετάληψη)

Όταν γίνουν χειροπιαστές και μη αναστρέψιμες,  οι κακές συνέπειεςαυτής της αστόχαστης πρακτικής, τότε...πάπαλααα! θα  νιώσουμε  ότι  " πολύ αργά για δάκρυα Στέλαααα!..."

Φιλώντας σε, πάντα με  ελπίδα,  σού εύχομαι  φώτιση
και  τις υπομονές και της αρκούδας, με όλους  τους σκληρόκαρδους  φαρισαίους, που σε πληγώνουν,  ευλογημένο μου.

Πρέπει να αντέξουμε τον καύσωνα της ημέρας-  όσος και να 'ναι-  διότι όντως...

ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!  

Ευανθία η Σαλογραία

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ (ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ... ΤΟ  ΣΑΒΒΑΤΟ [15/28 Μαίου 2016] ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ: 1. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΣΕ ΣΤΟΝ  ΙΕΡΑΡΧΗ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1936 ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ, 2. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ, 3. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΥΩΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΑΦΗ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΚΑΙ 4. ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ. ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ! 

 

1. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ - ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ" (ΗΛΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ - ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1981):

2. ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ (ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΨΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑ):

«Εἶχε ἐξομολόγο τὸν π. Ἰωάννη. Καὶ ὁ π. Ἰωάννης, λοιπόν, τὸ μεσημέρι μετὰ τὸ φαγητό, ἔπεσε νὰ ξεκουρασθῇ. Καὶ βλέπει ἕνα ὄνειρο. Βλέπει ὅτι βρέθηκε σὲ μεγάλη πεδιάδα καὶ ἦσαν δεξιὰ ἀρχιερεῖς καὶ ἀριστερὰ πάλι ἀρχιερεῖς. Στὸ μέσον δύο νέοι κάρφωναν ἕνα θρόνο. Καὶ λένε στὸν π. Ἰωάννη. «Βοήθησέ μας νὰ τὸν τελειώσουμε γρήγορα». Καὶ ὁ π. Ἰωάννης ἀκούμπησε τὸ χέρι του νὰ στηριχθῇ ἐπάνω στὸν θρόνο νὰ μὴ κουνιέται ὅταν τὸν καρφώνουν. Δὲν πρόλαβε καὶ λένε «ἕτοιμος εἶναι»… Ἔλαμπε ὁ θρόνος. Καὶ ἔσκυψε ἀπὸ κάτω νὰ δῇ ποὺ ἔβαλαν τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν ὑπήρχανε φῶτα. Ὁ θρόνος ὅμως ἔλαμπε. Λένε «πήγαινε νὰ τὸν εἰδοποιήσης, εἶναι ἕτοιμος ὁ θρόνος του». Λέει «ποιὸν;». Λένε «τὸν Ἅγιο Φλωρίνης». Λέει «ἐσεῖς ποιοὶ εἶστε;». Λένε «ἐγὼ εἶμαι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ἐγὼ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος». «Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάω νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Νὰ τοῦ τὸ πῆτε ἔσεις». «Καὶ ἐμεῖς θὰ τοῦ τὸ ποῦμε, ἀλλὰ νὰ τοῦ τὸ πῇς καὶ σύ». Ξύπνησε ὁ π. Ἰωάννης καὶ ἐσκέπτετο: «Πῶς νὰ τοῦ τό πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;». Δὲν ἤθελε νὰ τοῦ τό πῇ… Φοβότανε. Ἐν τῷ μεταξὺ ἐνῶ σκεπτόταν αὐτὸ πάει ὁ θυρωρὸς ἀπὸ τὸ γραφεῖο καὶ τοῦ λέει «Να 'ρθῇς στὸ σπίτι τοῦ Σεβασμιωτάτου, γιατὶ σὲ θέλει». «Ἔ, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρεία αὐτὴ ἴσως μπορέσω καὶ νὰ τοῦ τό πῶ, τὸ ὄνειρό που εἴδα». Ἦρθε, λοιπόν, στὸ σπίτι… ὁ θεῖος ἔκανε περίπατο πάντοτε, τὸ ἀπόγευμα μία ὥρα. Ἀλλά, ἄργησε πολὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ βιαζόταν ὁ π. Ἰωάννης, γιατὶ καθόταν μακριὰ στὴν Νέα Ἀμφιάλη, πάνω, μετὰ τὸν Περαία. Σηκώθηκε νὰ φύγῃ. Ἐν τῷ μεταξὺ ἦρθε ὁ θεῖος καὶ πήγανε μέσα… κάνανε μία ὥρα σχεδόν. Στὸ τέλος, λοιπόν, τοῦ λέει «Σεβασμιώτατε, σᾶς εἴδα ἕνα ὄνειρο, ἀλλὰ διστάζω νὰ σᾶς τό πω». «Ὄχι, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῆτε… τὸ ἀπαιτῶ, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῇς». Λέει «σᾶς εἴδα αὐτὸ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνειρο». Λέει «τὸ ξέρω, ἐκλήθην, θὰ φύγω, γι’ αὐτὸ σὲ κάλεσα, νὰ ἐξομολογηθῶ»…

3. ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" (10-10-1960):

4. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" (ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1990):

πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/05/blog-post_77.html

H Πνευματική ιερωσύνη

(σ.Μητρ.Ναυπάκτου Ιεροθέου) "...Ο Ιερέας έχει μεν την Μυστηριακή Ιερωσύνη...αλλά όχι απαραίτητα και την "Πνευματική Ιερωσύνη"...ενώ αυτή μπορεί να την έχει ένας - μη Ιερέας - Μοναχός/χή ή και ένας λαϊκός, είτε άντρας είτε γυναίκα..."

.....................................................................................
Μια πρόταση για ανάγνωση επίσης, ως μια μικρή παρένθεση, στο παρόν κείμενο...ακριβώς διότι το εν λόγω βιβλίο περιλαμβάνει σημαντικά κεφάλαια περί πνευματικής πατρότης που όταν τα πρωτοδιάβασα, με εντυπωσίασαν. 

Ευανθία η Σαλογραία

 

...........................................................................................................................................

''Η πνευματική ιερωσύνη...''

''Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία''
Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου, Ιεροθέου

Έχουμε ήδη διατυπώσει την σκέψη ότι ο ιερεύς εκτελεί διπλό έργο. Το ένα είναι η λειτουργία των θείων Μυστηρίων και το άλλο η θεραπεία των ανθρώπων, ώστε αξίως να προσέλθουν και να κοινωνήσουν των αχράντων Μυστηρίων.

Έχουμε ακόμη υπογραμμίσει ότι υπάρχουν πολλοί ιερείς, οι οποίοι εξωτερικά έχουν ακώλυτη την ιερωσύνη, αλλά ουσιαστικά έχουν μολύνει την ιερωσύνη, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν. Τελούν μεν τα Μυστήρια και αγιάζονται τα δώρα δι’ αυτών, αλλά δεν μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους ούτε να σώσουν την δική τους ψυχή.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν λαϊκοί και μοναχοί οι οποίοι δεν έχουν την μυστηριακή ιερωσύνη, αλλά μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους, γιατί έχουν την πνευματική ιερωσύνη. 

Ακριβώς σ’αυτό το σημείο θέλουμε να επιμείνουμε για λίγο....

Με το άγιο Βάπτισμα και την προσπάθεια να τηρήσουμε τις εντολές του Χριστού όλοι οι Χριστιανοί ενδυόμαστε τον Χριστό και κατ’ αυτόν τον τρόπο μετέχουμε του Βασιλικού, Προφητικού και Αρχιερατικού αξιώματος του Χριστού.

Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης διασώζεται αυτή η διδασκαλία. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψή του γράφει: «τω αγαπώντι ημάς και λούσαντι ημάς από των αμαρτιών ημών εν τω αίματι αυτού, και εποίησεν ημάς βασιλείαν, ιερείς τω Θεώ και πατρί αυτού» Αποκ. α’, 5-6). Ο Απόστολος Πέτρος λέγει: «υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν» (Α’ Πέτρ. β’, 9).

Και ο Απόστολος Παύλος γράφει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Παρακαλώ ουν υμάς, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, παραστήσαι τα σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν υμών» (Ρωμ. Ιβ’, 1).

Αυτήν την διδασκαλία συναντούμε και σε πολλούς Πατέρας, ότι δηλαδή ο κάθε άνθρωπος είναι ιερεύς του Χριστού, με την έννοια που καθορίσαμε προηγουμένως και θα αναπτύξουμε περισσότερο πιο κάτω.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας για τον Αβραάμ τον παρουσιάζει και ως ιερέα, γιατί όπου υπάρχει πυρ, θυσιαστήριο και μαχαίρι «τι αμφιβάλλεις υπέρ της ιερωσύνης;» Η θυσία του Αβραάμ ήταν διπλή. Προσέφερε και τον μονογενή του υιό και το πρόβατο, «μάλλον δε προ πάντων την εαυτού γνώμην». Με το αίμα του προβάτου αγίασε την δεξιά του χείρα, με την σφαγή του παιδίου (που είχε την απόφαση να κάνη) αγίασε την ψυχή. «Ούτως εχειροτονήθη ιερεύς, αίματι μονογενούς, θυσία αμνού».

Ακριβώς μετά από αυτό ο ιερός Χρυσόστομος προτρέπει τους ακροατάς του: «Ούτω και συ γίνη Βασιλεύς και ιερεύς, και προφήτης εν τω λουτρώ∙ Βασιλεύς μεν πάσας χαμαί ρίψας τας πονηράς πράξεις, και τα αμαρτήματα κατασφάξας∙ ιερεύς δε, εαυτόν προσενεγκών τω Θεώ, και καταθύσας το σώμα, και σφαγείς και αυτός»[79].

Όλοι οι πιστοί, οι βαπτισθέντες στο όνομα της Αγίας Τριάδος και ζώντες κατά το θέλημα του Αγίου Τριαδικού Θεού, είναι ιερείς, έχουν πνευματική ιερωσύνη. Προτιμούμε τον όρο πνευματική ιερωσύνη από άλλους όρους, όπως γενική ή λαϊκή ιερωσύνη, γιατί αυτήν την ιερωσύνη μπορούν να την έχουν κληρικοί και λαϊκοί και ακόμη γιατί δεν την έχουν όλοι οι βαπτισθέντες, αλλά όσοι έχουν γίνει κατοικητήριο του Αγίου Τριαδικού Θεού.

Την πνευματική ιερωσύνη έχουν οι πιστοί εκείνοι που έχουν νοερά προσευχή και κυρίως όσοι έφθασαν σε τέτοιο βαθμό Χάριτος, ώστε να προσεύχωνται υπέρ όλου του κόσμου. Αυτή είναι η πνευματική ιερουργία υπέρ της οικουμένης. Οι προσευχές αυτών των ανθρώπων, που θυσιάζονται προσευχόμενοι υπέρ πάντων, κρατούν την οικουμένη και θεραπεύουν τους ανθρώπους. Γιατί με την προσευχή γίνονται εξορκισταί, εκδιώκουν τα δαιμόνια που κυριαρχούν στις ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτό είναι το μεγάλο έργο των προσευχομένων αδιαλείπτως υπέρ όλου του κόσμου.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης έχει γράψει γι’ αυτήν την πνευματική ιερωσύνη, που είναι και το ουσιαστικό υπόβαθρο της μυστηριακής ιερωσύνης. Γιατί, όπως έχουμε γράψει, όσοι πιστοί θεραπεύονταν και αποκτούσαν την νοερά προσευχή εκλέγονταν για να λάβουν και την ειδική Χάρη της Ιερωσύνης.

Κατά τον άγιο Γρηγόριο η νοερά προσευχή είναι «η μυστική του νοός ιερουργία».Γράφει χαρακτηριστικά: «αρχή της νοεράς προσευχής η ενέργεια, είτ’ ουν η καθαρτική του πνεύματος δύναμις και η μυστική του νοός ιερουργία»[80].

Εκείνος που αποκτά το χάρισμα της νοεράς προσευχής αισθάνεται την ενέργεια της Χάριτος μέσα του, η οποία γίνεται καθαρτική, φωτιστική και μυστική. Αυτή είναι η εσωτερική ιερωσύνη και η εσωτερική θεία Λειτουργία.


Όσοι φθάνουν σ’ αυτήν την κατάσταση είναι ιερείς. 

Ιερατείο αληθινό είναι η καρδιά που ενεργείται υπό του Πνεύματος χωρίς λογισμούς. 

«Ιερατείον αληθινόν και προ της μελλούσης βιώσεως, η χωρίς λογισμών καρδία ενεργουμένη των πνεύματι∙ πάντα γαρ εκεί τελείται και λέγεται πνευματικώς»[81].

Το χωρίο αυτό του αγίου Πατρός μας δίδει την αφορμή να πούμε ότι η πνευματική ιερωσύνη είναι εκείνη που θα περάση στον άλλον αιώνα, στην Βασιλεία των Ουρανών. 

Χωρίς να θέλουμε να ενδιατρίψουμε στο θέμα του ανεξαλείπτου ή μη της μυστηριακής ιερωσύνης, τονίζουμε την αλήθεια ότι η μυστηριακή ιερωσύνη είναι για τον λαό, για να εξυπηρετή τις ανάγκες του λαού, ενώ η πνευματική ιερωσύνη είναι εκείνη που θα συνεχίση να λειτουργή στο επουράνιο Θυσιαστήριο, στην μέλλουσα ζωή. 

Όσοι έχουν αυτήν την πνευματική ιερωσύνη αποτελούν «αληθινόν ιερατείον», που αρχίζει από εδώ «προ της μελλούσης βιώσεως». 

Μέσα σ’αυτό το ιερατείο μπορούν να υπαχθούν όλες οι κατηγορίες των ανθρώπων, φυσικά και οι γυναίκες. 


Γι’ αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία που οι γυναίκες δεν μπορούν, κατά την Ορθόδοξη Παράδοση, να δεχθούν την μυστηριακή ιερωσύνη. Έχουν την δυνατότητα να γίνουν «το αληθινόν ιερατείον».
Αλλού ο ίδιος (άγιος Γρηγόριος Σιναΐτης) είναι σαφής. «Ιερείς και βασιλείς τη αληθεία χρίονται εν τη ανακαινίσει πάντες οι ευσεβείς, ώσπερ κατά τον τύπον τότε και οι παλαιοί». Οι ιερείς της Παλαιάς Διαθήκης ήταν «τύποι... τη ημετέρα αληθεία», αλλά παρά ταύτα η «ημετέρα βασιλεία και ιερατεία» δεν είναι «ομοιότροπος και ομοειδής»[82].

Όταν ο νους του ανθρώπου ανακαλυφθή, όταν ελευθερωθή από την αιχμαλωσία του και δεχθή την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος, γίνεται «ιερατείον πνευματικόν», και τότε μέσα στο θυσιαστήριο της ψυχής ιερουργεί μυστικώς και μετέχει εν αρραβώνι του αμνού του Θεού. 

Εσθίει, το πνευματικό αυτό ιερατείο, τον αμνό του Θεού μέσα στο νοερό θυσιαστήριο της ψυχής, αλλά συγχρόνως γίνεται ως ο αμνός. 

Έτσι καταλαβαίνουμε καλά ότι, όταν μέσα μας ενεργή η νοερά προσευχή, τότε γίνεται μια ακατάπαυστη θεία Λειτουργία που τρέφει όλη την ύπαρξή μας. 
Γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης: « Ιερατείον πνευματικόν εστι προ της μελλούσης υπέρ νουν απολαύσεως, η νοερά του νοός ενέργεια, τον αμνόν μυστικώς εν αρραβώνι του Θεού εν τω της ψυχής θυσιαστηρίω και ιερουργούντος και μετέχοντος∙ εσθίειν δε εστί τον αμνόν του Θεού εν τω νοερώ θυσιαστηρίω της ψυχής, ου το νοήσαι ή μετασχείν μόνον, αλλά και το γενέσθαι ως τον αμνόν κατά την μόρφωσιν εν τω μέλλοντι∙ τους μεν γαρ λόγους ενταύθα∙ τα δε πράγματα των μυστηρίων, εκείσε απολαβείν ελπίζομεν»[83].

Επίσης ο ίδιος άγιος γράφει ότι η Βασιλεία των Ουρανών μοιάζει με θεότευκτο σκηνή «κατά την Μωσαϊκήν, εν δυσί καταπετάσμασι του μέλλοντος αιώνος έχουσα». Και στην πρώτη σκηνή θα εισέλθουν «όσοι ιερείς χάριτος», στην Δευτέρα σκηνή όσοι από εδώ λειτούργησαν «εν τω της θεολογίας γνόφω ιεραρχικώς εν τελειότητι» και όσοι έχουν τελετάρχη και ιεράρχη πρώτον προς την Τριάδα τον Ιησού[84].

Επομένως, όσοι έχουν αποκτήσει το χάρισμα της θεολογίας, όπως αναπτύξαμε πιο πάνω, όσοι δηλαδή μετά την φυσική θεωρία εισήλθαν στον θείο γνόφο, αυτοί είναι ιερείς του Θεού, αποτελούν αυτό το αληθινό και πνευματικό ιερατείο. Και αφού αποτελούν το πνευματικό ιερατείο μπορούν να θεραπεύσουν τους ασθενείς.

Ο Νικήτας ο Στηθάτος διδάσκει ότι, αν κάποιος ιερεύς, διάκονος ή και μοναχός ακόμη μετέχη της θείας Χάριτος, με όλες τις προϋποθέσεις που καταγράφουν οι άγιοι Πατέρες, «ούτος επίσκοπος αληθής», έστω κι αν δεν έχη χειροτονηθή από τους ανθρώπους επίσκοπος και ιεράρχης. 

Αντίθετα, όποιος είναι αμύητος αυτής της πνευματικής ζωής είναι «ψευδώνυμος όντως, καν τη χειροτονία μέγα φρονή τω αξιώματι των άλλων απάντων υπερκαθέζηται και καταμωκάται τούτων και κατεπαίρηται»[85].

Πιθανόν να μη ακούγεται καλά η φράση που αναφέραμε προ ολίγου, ότι όσοι «αποτελούν το πνευματικό ιερατείο μπορούν να θεραπεύσουν τους ασθενείς». Όμως η διδασκαλία του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου στο σημείο αυτό είναι πολύ αποκαλυπτική.

Γράφει ο άγιος ότι το δικαίωμα του δεσμείν και λύειν αμαρτίες είχαν μόνον οι αρχιερείς, οι οποίοι το ελάμβαναν κατά διαδοχήν από τους Αποστόλους. Όταν όμως αυτοί αχρειώθηκαν, τότε «εις ιερείς βίον έχοντας άμωμον και χάριτος θείας ηξιουμένους η φρικτή εγχείρησις αύτη προβέβηκεν». 

Όταν όμως και αυτοί οι ιερείς μαζί με τους αρχιερείς περιέπεσαν σε πνεύματα πλάνης «μετήχθη, ως είρηται, εις τον εκλεκτόν λαόν του Θεού, λέγω δη τους μοναχούς, ουκ εκ των ιερέων ή αρχιερέων αφαιρεθείσα, αλλά ταύτης εαυτούς εκείνων αλλοτριωσάντων»[86].

Το δικαίωμα του δεσμείν και λύειν αμαρτίας δεν δόθηκε, κατά τον άγιο Πατέρα, «απλώς ούτως και δια μόνην την χειροτονίαν». Με την χειροτονία δόθηκε στους μητροπολίτας και επισκόπους «ιερουργείν μόνον». Η εξουσία της αφέσεως δόθηκε «μόνοις εκείνοις, όσοις εν ιερεύσι και αρχιερεύσι και μοναχοίς το συγκαταριθμείσθαί εστι τοις των μαθητών του Χριστού χοροίς δια την αγνότητα»[87].

Πιστεύουμε πως ο άγιος Συμεών ανέπτυξε αυτήν την διδασκαλία πρώτον, για να τονίση ότι το Μυστήριο της ιερωσύνης δεν μεταδίδει μαγικά την εξουσία της συγχωρήσεως των αμαρτιών στους ανθρώπους, αν ο άνθρωπος δεν έχη την πνευματικής εσωτερική ιερωσύνη, δεύτερον, για να παρουσιάση την άθλια κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Κλήρος της εποχής του, τρίτον, για να υπογραμμίση αξία της πνευματικής ιερωσύνης, που είναι η νοερά προσευχή και η θεωρία του Θεού, που δυστυχώς τότε, όπως και σήμερα, παραθεωρείται και τέταρτον, γιατί ο ίδιος είχε προσωπική εμπειρία του θέματος από την άποψη ότι ο Γέροντάς του, που δεν είχε χειροτονηθή από αρχιερέα, είχε την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος και την δυνατότητα να συγχωρή αμαρτίες.

Ωστόσο ο Γέροντάς του, δηλαδή ο Συμεών ο Ευλαβής, δεν παραθεωρούσε το Μυστήριο της Ιερωσύνης. Γράφει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: η Χάρη του δεσμείν και λύειν αμαρτίας δίδεται «τοις θέσει ούσιν υιοίς και αγιοίς δούλοις αυτού. 

Τοιούτω και αυτός εγώ εμαθήτευσα πατρί χειροτονίαν εξ ανθρώπων μη έχοντι, αλλά χειρί με Θεού είτ’ ουν Πνεύματι εις μαθητείαν εγκαταλέξαντι και την εξ ανθρώπων χειροτονίαν δια τον παρακολουθήσαντα τύπον καλώς λαβείν με κελεύσαντι, πάλαι υπό του Αγίου Πνεύματος επί τούτο σφοδρώ ποθώ κινούμενον... 

Εκείνος ακούσας τας του Χριστού (εντολάς) γέγονε μέτοχος της χάριτος και των δωρεών αυτού και την εξουσίαν του δεσμείν και λύειν τα αμαρτήματα παρ’ αυτού έλαβε, τω Αγίω Πνεύματι πυρωθείς»[88].

Όταν λέμε άφεση αμαρτιών πρέπει να την εννοούμε κυρίως ως θεραπεία παθών. Έτσι βλέπουμε καθαρά σήμερα ότι «χαριτωμένοι» μοναχοί, χωρίς να έχουν ιερωσύνη μυστηριακή, μας θεραπεύουν. 

Διορατικοί όντες, αντιλαμβάνονται το πρόβλημα που μας βασανίζει, μας δίδουν φάρμακο και τρόπο θεραπείας και έτσι θεραπευόμαστε από αυτό που εσωτερικά μας απασχολούσε. Η ύπαρξη τέτοιων αγίων ανθρώπων είναι παρηγοριά του λαού.

Αναζήτηση θεραπευτών
Ερχόμαστε τώρα στην τέταρτη ενότητα αυτού του κεφαλαίου, που είναι η αναζήτηση των θεραπευτών. Αφού συνειδητοποιήσουμε την ασθένεια την πνευματική καθώς επίσης και την μεγάλη αξία των ιερέων – θεραπευτών πρέπει να τους αναζητήσουμε για να απαλλαγούμε από τα έλκη της ψυχής μας. 

Χρειάζεται πραγματικά μεγάλος αγώνας για να βρεθούν αυτοί οι αληθινοί ηγέτες του λαού, οι ιατροί των ψυχών και των σωμάτων, αφού μάλιστα πολλές ασθένειες σωματικές οφείλονται στις πνευματικές.

Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς σε ομιλία του «εις το της Καινής Κυριακής ευαγγέλιον» συνιστά: κάθε Χριστιανός, μετά τον εκκλησιασμό, κατά την ημέρα της Κυριακής, «ζητείτω μετ’ επιμελείας» κάποιον που, μιμούμενος τους Αποστόλους οι οποίοι βρίσκονταν μέσα στο υπερώο μετά την Σταύρωση του Χριστού, «κατάκλειστος ως τα πολλά διαμένει δια της εν ησυχία προσευχής και ψαλμωδίας και της άλλης καταλλήλου διαίτης παθών τον Κύριον».

Ας προσέλθη τότε σε εκείνον, ας εισέλθη με πίστη στον οικίσκο εκείνου «καθάπερ ουράνιόν τινα χώρον ένδον έχοντα την αγιαστικήν του Πνεύματος δύναμιν», ας παρακαθήση με τον ένοικο, ας παραμείνη μαζί του και ας ρωτήση «περί Θεού και των θείων», μαθαίνοντας με ταπείνωση και επικαλούμενος την ευχή του. 

Τότε, λέγει ο άγιος, γνωρίζω καλά ότι θα έλθη σ’ αυτόν αοράτως ο Χριστός «και την ειρήνην ένδον τω λογιζομένω της ψυχής παρέξει και τη πίστει προσθήσει και τον στηριγμόν επιδώσει και μετά των εκλεκτών κατατάξει κατά τον καιρόν εν τη Βασιλεία των ουρανών»[89].

Χρειάζεται αναζήτηση τέτοιου πνευματικού πατρός. Στο σημείο αυτό είναι αξιοπρόσεκτα τα όσα λέγει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Να παρακαλής, λέγει, τον Θεό όπως δείξη άνθρωπον «τον καλώς ποιμάναντά σε δυνάμενον» εις τον οποίον οφείλεις υπακοή. 

Οφείλουμε να κάνουμε υπακοή σ’ αυτόν που μας υπέδειξε ο Θεός «μυστικώς δι’ εαυτού ή φανερώς δια δούλου αυτού» και να τον σεβαστούμε «ως αυτόν τον Χριστόν»[90].

Στον πνευματικό πατέρα, τον απαθή, που ο Θεός υπέδειξε σε μας, πρέπει να έχουμε τέτοια εμπιστοσύνη, όση εμπιστοσύνη και αγάπη τρέφει ο άρρωστος στον ιατρό του, αναμένοντας από αυτόν την ίαση και θεραπεία. 

Μάλλον πρέπει να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη και αγάπη, όταν ληφθή υπ’ όψη η διαφορά μεταξύ ψυχής και σώματος. Στον πνευματικό βρίσκεται αυτός ο Ίδιος ο Χριστός. Είναι «το στόμα του Θεού».

Στην συνέχεια ο άγιος Συμεών προσαρμόζει την στάση των Αποστόλων προς τον Χριστό με τη στάση που πρέπει εμείς να έχουμε στον πνευματικό πατέρα, διότι έτσι θα έλθη η θεραπεία της ψυχής μας. Όπως ακολούθησαν οι Απόστολοι τον Χριστό, έτσι να κάνουμε και εμείς. 

Όταν ατιμάζουν και περιφρονούν τον πνευματικό δεν πρέπει να τον εγκαταλείπουμε. Και όμως ο Πέτρος έλαβε την μάχαιρα και απέκοψε το ωτίον, «λάβε την μάχαιραν και την χείρα εκτείνας, μη το ωτίον μόνον αλλά και την χείρα και την γλώσσαν απόκοψον του επιχειρούντος λέγειν κατά του σου πατρός ή αυτού άπτεσθαι».

Εάν τον αρνηθής, να κλαύσης ως ο Πέτρος. Εάν τον δης, λέγει ο άγιος, να σταυρώνεται, τότε αν μπορής «συναπόθανον» μετ’ αυτού. Αν αυτό είναι αδύνατον τότε μη προστεθής στους προδότας και κακούργους. 

«Εάν αφεθή των δεσμών, πάλιν πρόσελθε και ως μάρτυρα αυτόν σεβάσθητι∙ ει δε συναποθάνη τοις πειρασμοίς, το σώμα αυτού παρρησιαζόμενος ζήτησον∙ και τίμησον περισσότερον μάλλον ή ότε εμψυχομένω παρίστασο και μύροις αλείψας πολυτελώς ενταφίασον»[91].

Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι τον πνευματικό πατέρα, τον θεραπευτή, τον θέτει στην θέση του Χριστού.

Ο άγιος Συμεών χρησιμοποιεί και ένα τύπο προσευχής με την οποία πρέπει να προσευχόμαστε για την εύρεση του καταλλήλου πνευματικού οδηγού, που θα μας προσφέρη την ίαση την πνευματική.

«Κύριε, ο μη θέλων τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν, ο κατελθών δια τούτο επί της γης, ίνα τους κειμένους και τεθανατωμένους υπό της αμαρτίας εξαναστήσης και σε κατιδείν αυτούς, το φως το αληθινόν, ως ιδείν ανθρώπω δυνατόν, καταξιώσης, πέμψον μοι άνθρωπον γινώσκοντά σε, ίνα ως σοι δουλεύσας αυτώ και πάση δυνάμει μου υποταγείς και το σον εν τω εκείνου θελήματι ποιήσας θέλημα, ευαρεστήσω σοι τω μόνω Θεώ και καταξιωθώ σου καγώ της βασιλείας σου ο αμαρτωλός»[92].

Αν κατ’ αυτόν τον τρόπο προσεύχεται ο Χριστιανός, τότε ο Θεός θα φανερώση τον κατάλληλο γι’ αυτόν πνευματικό πατέρα για να επιμεληθή τις ασθένειες και τα τραύματα της ψυχής του.

Βέβαια πρέπει να μη παραβλέψη κανείς ότι τέτοιοι θεραπευτές, όπως στην εποχή του αγίου Συμεών έτσι και σήμερα, είναι σπάνιοι. «Σπάνιοι γαρ ως αληθώς και μάλιστα άρτι οι καλώς ποιμαίνειν και ιατρεύειν ψυχάς λογικάς επιστάμενοι»[93].

Συμπερασματικά πρέπει να λεχθή ότι είναι ανάγκη να αναζητήσουμε και να βρούμε τέτοιους επιστήμονες ιατρούς, θεραπευτάς ή και νοσοκόμους ακόμη, για να ιαθούμε πνευματικά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος θεραπείας.

Ο Θεός είναι ο πραγματικός θεραπευτής μας, αλλά και οι φίλοι του Χριστού, οι άγιοι στους οποίους κατοικεί ο Ίδιος ο Τριαδικός Θεός.

Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία – Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου, Ιεροθέου

[79] ένθ. ανωτ. 61, 417

[80] Φιλοκαλία Δ’, 51, ρια’

[81] αγ. Γρηγορίου Σιναΐτου: Φιλοκαλία, ένθ. ανωτ. σελ 31, ζ’

[82] Φιλοκαλία, ένθ. ανωτ. σελ. 61, ρλγ’

[83] ένθ. ανωτ. σελ. 51, ριβ’

[84] ένθ. ανωτ. σελ. 37, μγ’

[85] Γεωργίου Μαντζαρίδου: Παλαμικά, εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1973, σελ. 279-280

[86] Αρχιεπ. Βασιλείου Κριβοσέΐν: Μέσα στο Φως του Χριστού, εκδ. «Το περιβόλι της Παναγίας», Θεσ/νίκη 1983, σελ. 177

[87] ένθ. ανωτ, σελ. 179

[88] ένθ. ανωτ. σελ. 180-181

[89] Γρηγορίου Παλαμά έργα, Ε.Π.Ε. τόμος 9, σελ. 512-514

[90] S C 104, σελ. 334

[91] ένθ. ανωτ. σελ. 340-342

[92] ένθ. ανωτ. 129, 186-188

[93] ένθ. ανωτ. 104, 346

πηγή

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr/2014/10/blog-post_39.html