Υπάρχουν δαίμονες; Μάθημα πρώτον και δεύτερον από τον εν Πάτραις ψυχίατρο Γιώργο Ευαγγελάτο

Περιστεράκι  μου 

τα παρακάτω που θα διαβάσεις
μετά το δικό μου εισαγωγικό  σημείωμα

τα έγραψε στη σελίδα του,  
ο εν Πάτραις Ψυχίατρος Γιώργος Ευαγγελάτος.

Ο εν λόγω καλός  άνθρωπος είναι "τέρας μορφώσεως"  
που λέγανε παλιά,

(όχι και τέρας στα μούτρα- μη φοβού, όλως το αντίθετο- θα σχολίαζα) 

αλλά...μούτζω την εγκόσμια  μόρφωση.

-Οι παρα-μορφωμένοι κατάστρεψαν και ξεπούλησαν τον κόσμο, μωρή Σαλογραία!

-Το ξέρω, χαμένο! Μη με διακόπτεις. Χάνω τον ειρμό, και μπερδεύω τον ήχο!

-Ποιον ήχο; έχει ήχο δω μέσα; 

-Λέμε τώρα! Μην τρελαίνεσαι και συ, έλεος! 

Λοιπόν περιστεράκι μου, δεν  μας ενδιαφέρει τόσο
η μόρφωση και οι περγαμηνές που μάζευε στην Αμερική
ο ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής-παιδοψυχίατρος-νευρολόγος 
(και τις τέσσερεις  αυτές οι ειδικότητες, ναι!)

 Γιώργος Ευαγγελάτος  ...

( αν κάνεις κλικ  πάνω στο υπογραμμισμένο  όνομά του, θα διαβάσεις 

και μια απίστευτη  εμπειρία της γυναίκας του Γεωργίας, στην Αμερική σχετική με  οικονομική κρίση,)

...όταν στην Αμερική στη Ν. Υόρκη, τον εκπαίδευε
μια φημισμένη μαθήτρια του γέρο Φρόϋντ, η Κάρεν ΧορνάΪ
και άλλοι Εβραίοι, μουράτοι, σοφοί καθηγητάδες.

Μας ενδιαφέρει  κυρίως ο συνδυασμός 
της μόρφωσης του Ψυχίατρου  Γιώργου Ευαγγελάτου, 
με τη Χριστιανική του συνείδηση  
και κυρίως η επαγγελματική του εμπειρία 
πάνω στο τρομακτικό αυτό ζήτημα των Δαιμονικών οντοτήτων.

Με αυτά τα λίγα και διαβεβαιώνοντας σε, ότι:

- Όχι όχι! "ουδέ  πώποτε" υπήρξα σαλεμένη  πελάτισσά του, 
ούτε και κανενός άλλου σχετικού γιατρουλάκου, άχρι του νυν
- για το μέλλον, ποιος ξέρει;  θα δείξει!

-Επομένως; 

-Επομένως, μπορείς, βρε όρνιο...

( να θυμάσαι ότι  αετό πάντα εννοώ όταν λέω "όρνιο")
 μπορείς τέλος πάντων, να δώσεις  βάση στη μαρτυρία μου
 περί της αξιοπιστίας των εμπειριών και   γραφόμενων  του! 

Γι' αυτό, σου  κάνω αυτές  τις εξηγήσεις και συστάσεις
- μπα σε καλό σου!

  

-Τώρα μάααλιστα! Σε πίστεψα μανδάμ!

-Αν δε με πιστέψεις 

και ακολουθείς της λωλής σου (κεφαλής) το χαβά, 

εσύ θα χάσεις, στο λέω και αμαρτίαν ουκ έχω! 

Κλείνοντας αυτό το μικρό μου σημείωμα, αν θες, 
κοίτα και την παλαιότερή μου 

ανάρτηση:Με αφορμή τον δαιμονισμό και τους ψυχίατρους

καθώς και τις παιδικές  αναμνήσεις 

από τον πλανεμένο πνευματιστή-μέντιουμ, θείο Μήτσο, 

στο ποστάκι με τίτλο:

Μικρή εισαγωγή περί πλάνης αισθήσεων σώματος και ψυχής

Σε ανασπάζομαι τρις 

πάντα με αγάπη- την κατά δύναμη.

Ευανθία η Σαλογραία  

........................................................................................

YΠΑΡΧΟΥΝ ΔΑΙΜΟΝΕΣ; Γράφει ο  Ψυχίατρος Γιώργος Ευαγγελάτος

Πολλοί συνάδελφοι και ακόμη περισσότερο πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες θα γελάσουν ειρωνικά αν τους κάνεις αυτό το ερώτημα. «Ε, ξύπνα δεν είμαστε στον Μεσαίωνα!» «Σατανάδες, μάγισσες και σκουπόξυλα, σε ποια εποχή βρίσκεσαι ψυχίατρε και το παίζεις επιστήμονας!» σχολιάζουν περιφρονητικά άλλοι.

Όμως αγαπητοί το θέμα δεν είναι αν κάποιος παραδέχεται ότι υπάρχουν ή δεν υπάρχουν δαίμονες, αλλά τι ισχύει στην πραγματικότητα. Πριν τον Παστέρ, δεν υπήρχαν μικρόβια και πριν τον Κωχ, δεν γνωρίζαμε τι ακριβώς προκαλεί την φυματίωση, χάναμε όμως εκατομμύρια ανθρώπους από τη δράση αυτών των αόρατων μικροοργανισμών. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μικρόβια δεν υπήρχαν και στο Μεσαίωνα και στην αρχαιότητα ακόμη και την εποχή του Αυστραλοπίθηκου.

Το ίδιο ισχύει και για τους αόρατους (όποτε το θέλουν μπορούν να πάρουν και ορατή υπόσταση) δαίμονες. Όπως αν έχεις μικροσκόπιο μπορείς να δεις τα μικρόβια, το ίδιο αν έχεις τα κατάλληλα όργανα, την καθαρότητα του πνεύματος την ενδιάθετη πίστη, δηλαδή την νοερή προσευχή, η οποία είναι ένα είδος θεοπτίας1 (οπότε βλέπεις κι έχεις την εμπειρία και νοερή αίσθηση της ύπαρξης αγαθών και σκοτεινών δυνάμεων, γεγονός που σε φωτίζει και σου δίνει την δυνατότητα να αισθάνεσαι, να νιώθεις τη δαιμονική παρουσία και τέλος να τους βλέπεις ορατούς μπροστά σου ή να τους ακούς). 
Σ’ αυτή τη φάση πνευματικής προόδου βρίσκεσαι στο στάδιο του Φωτισμού. 
Τότε φωτίζονται όλα τα ορατά και τα αόρατα όντα μπροστά σου.

Μπορούμε να παρομοιάσουμε τη φάση αυτή με ένα γιατρό που διαβάζει βιβλία χειρουργικής. 
Είναι όμως χειρουργός από τα διαβάσματα που κάνει; Ασφαλώς όχι. Δεν μπορεί να γίνει χειρουργός αν δεν εξασκηθεί κοντά σε έναν έμπειρο χειρουργό, έναν καθηγητή της χειρουργικής και τότε η θεωρία εμπεδώνεται και επαληθεύεται αν είναι αληθινή από την εμπειρική γνώση και πράξη.

Με τον ίδιο τρόπο αν δεν εκπαιδευτείς κοντά σ’ έναν έμπειρο δάσκαλο, καθηγητή με εμπειρία του χριστιανικού βιώματος δεν έχεις τη δυνατότητα να δεις, να αντιληφθείς τις αόρατες δυνάμεις, να τις νιώσεις να επικοινωνήσεις μαζί τους, άσχετα αν πρόκειται για τους αγγέλους ή τους δαίμονες και φυσικά να αντιληφθείς το θείο, να το προσεγγίσεις. Τότε ανοίγονται τα μάτια σου. Τότε βλέπεις αυτά που οι άλλοι δεν τα παίρνουν χαμπάρι.

Κάποιος ίσως ρωτήσει. Χρειάζεται τόσο πολύ να προχωρήσεις στην πνευματική ζωή για να δεις τους δαίμονες; Όχι, για να δεις τους δαίμονες δεν απαιτείται να προχωρήσεις στις ανώτερες πνευματικές σφαίρες διότι οι δαίμονες θα πείραζαν ανθρώπους άγιους μόνο, (του μεγέθους του Αγίου Αντωνίου για παράδειγμα) ενώ συμβαίνει το τελείως αντίθετο.

Συστηματικά, καθημερινά, πειράζουν και ενοχλούν τους αγνοούντες, τους απλούς, κοινούς ανθρώπους, αποσκοπώντας να τους οδηγήσουν από τις πιο απλές παραβάσεις του ηθικού νόμου έως τις πιο βαριές, το έγκλημα, το φόνο, την αυτοκτονία. 

Ο φονιάς π.χ. που σκότωσε πρόσφατα μια ογδονταπεντάχρονη μοναχική γυναίκα με δεκαέξι μαχαιριές για να την ληστέψει με 5 (μαχαιριές) εξ αυτών στο μέρος της καρδιάς, ήταν σίγουρα ένας δαιμονισμένος φονιάς.

Για να δεις τα δαιμόνια πλησίασε έναν δαιμονισμένο σε εκκλησίες όπου υπάρχουν ιερείς που διαβάζουν τις ευχές του Αγίου Βασιλείου, του Αγίου Κυπριανού κ.λπ. και θα έχεις την εμπειρία των δαιμόνων και της δαιμονοκαταληψίας. 

Υπάρχουν στις μέρες μας βίντεο με δαιμονισμένους/νες πλήρως έγκυρα. Στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στην Αθήνα να πας, ή στο μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού στη Φυλή θα δείτε πολλά τέτοια περιστατικά.

Επίσης σύμφωνα με τον φίλο μου, τον Βαγγέλη Κουτρουμπέλη, πρώην μάγο, υπάρχουν σχετικές επικλήσεις, βιβλία ολόκληρα, με τις οποίες πολύ εύκολα θα σε πλησιάσουν τα σκοτεινά όντα του Εωσφόρου και θα σου κάνουν παρέα και θα σε βοηθήσουν να προκόψεις πάντα με το αζημίωτο γι’ αυτούς. Οι σατανιστές της Παλλήνης Ασημάκης Κατσούλας, ο Μανώλης Δημητροκάλης και η Δήμητρα Μαργέτη λέτε να κουράστηκαν πολύ για να καλέσουν τους δαίμονες;

Επί τη ευκαιρία να τονίσω πως στη σημερινή κρίση στην Ευρώπη του πολιτισμού και την πατρίδα μας, ο διάολος και οι λεγεώνες του χορεύουν… και εσείς Συνέλληνες κι Ελληνίδες αναρωτιέστε τι να συμβαίνει!

Λίγο ανθρώπινο αίμα ή αίμα ζώου να χύσεις, με τις κατάλληλες επικλήσεις και νά ΄τους, τους βλέπεις δίπλα σου, σε παρακαλούν να τους ζητήσεις κάτι, να εξυπηρετήσουν τα θέλω σου.

Δόξα, τιμές, δύναμη, εξουσία, αλαζονεία, κοσμική επιφάνεια, ερωτικές καταχρήσεις, φιλήδονες ερωτικές σκηνές, όργια ομαδικά ξεδιάντροπα, χρήμα, χρήμα, χρήμα, πλούτος και ανέσεις εις βάρος των πολλών είναι οι ειδικότητές τους.

Όμως δεν σας συνιστούμε τέτοιους τρόπους προσέγγισης, από την άσκηση της ψυχιατρικής έχω δει φοβερές επιδράσεις των δαιμόνων στο ψυχικό όργανο ευαίσθητων και επιρρεπών σε αυτά ανθρώπων. Άλλωστε έχω πλην των ασθενών μου και προσωπικές εμπειρίες τις οποίες περιγράφω, μάλλον ακροθιγώς στο βιβλίο μου «ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ».

Περιγράφω για παράδειγμα την περίπτωση νεαρής κοπέλας η οποία ένιωθε μια δύναμη να την ωθεί να αυτοκτονήσει και πως αυτό αποφεύχθηκε. Όμοια έχω παραβρεθεί σε περιπτώσεις διαβάσματος δαιμονοκατειλημμένων, από ιερείς,.

Αλλά θα επανέρθουμε.

[ ....] 

Πηγή: Ψυχίατρος-Ψυχαναλυτής-Παιδοψυχίατρος-Νευρολόγος Γιώργος Ευαγγελάτος
..............................................................................................................

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΑΙΜΟΝΕΣ; Μάθημα 2ον by evansgrp

Στις 26 Οκτώβρη η εκκλησία μας εόρτασε για όσους έχουν ακόμη σχέση με την Ορθόδοξη πίστη, τη μνήμη του Αγίου Δημητρίου και ταυτόχρονα το εκπληκτικό θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου στη χώρα των Γαδαρηνών.

Ποιοι ήσαν οι Γαδαρηνοί; Οι κάτοικοι των Γαδάρων, χρηματολάτρες υλιστές και άπιστοι Εβραίοι που έτρεφαν χοίρους, ζώα που κατά την Εβραϊκή πίστη απαγορεύεται να γευτείς το κρέας τους γιατί θεωρείται βρώμικο, ακάθαρτο. «Δεν θα φάτε χοίρο, διότι είναι δίχηλο ζώο, φέρνει δηλαδή δύο χωρισμένα νύχια στα πόδια του, αν και δεν είναι μηρυκαστικό. Είναι και αυτό νομικά ακάθαρτο για σας. Τα κρέατα των ζώων αυτών δεν θα τα φάτε και τα πτώματά τους δεν θα τα αγγίξετε», (Λευιτικό Κεφ. 11 στ. 7 και Δευτερονόμιο Κεφ.14, στιχ. 8).

Η ακαθαρσία όπως αναφέρει η Αγία Γραφή δεν αφορά τα ζώα, γιατί ο Θεός όλα όσα δημιούργησε, είναι καλώς λίαν. Αφορά όμως μια δοκιμασία της θέλησης του ανθρώπου και της άσκησής του στη νηστεία πράγμα που οι Γαδαρηνοί το έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια.

Τα Γάδαρα είχαν ιδρυθεί από τον Μέγα Αλέξανδρο και το όνομά της προέρχεται από την Εβραϊκή λέξη : גדרה, gad´a-ra) είναι μια πόλη της σημερινής Ιορδανίας, μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη και της Αραβικής ερήμου. Ως προς την ετυμολογία του ονόματος μπορούν να προταθούν δύο εικασίες: Από την σημιτική λέξη gader (גדר) που σημαίνει οχυρό, σύνορο ή φράγμα ή από την πόλη Γάδαρα της Μακεδονίας, η οποία αναφέρεται από τον Στέφανο τον Βυζάντιο. Αυτός ο δεύτερος ισχυρισμός επικυρώνεται από τα μακεδονικά ονόματα των γύρω πόλεων της Δεκαπόλεως (π.χ. Πέλλα, Δίον, Πιερία). Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου ανήκε περιήλθε υπό την κυριαρχία της Αιγύπτου και αργότερα της Ρώμης.

Εκείνη την εποχή κατοικούνταν ως επί το πλείστον από Εβραίους. Αν ερωτήσει κανείς ποιος τα έτρωγε τα χοιρινά η απάντηση είναι οι Ρωμαίοι κατακτητές. Έκαναν εμπόριο και κέρδιζαν πολλά χρήματα πουλώντας τα στους Ρωμαίους. Αυτό είναι το σκηνικό στο οποίο παίζεται μια δραματική ιστορία με ευτυχή κατάληξη. Όσοι δεν πιστεύουν μπορεί να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Γαδαρηνών.

Μόλις πληροφορήθηκαν το γεγονός οι Γαδαρηνοί ταράχθηκαν, ο Ιησούς τους χάλαγε την αιτία της ευημερίας τους, το αμαρτωλό κέρδος, μπορούν λοιπόν να πουν κι αυτοί τα λόγια των Γαδαρηνών: «Σε παρακαλούμε να φύγεις, αρκετά μας τρόμαξες. Μας φόβισες με όσα έκανες, σε παρακαλούμε φύγε και άσε μας ήσυχους να βγάζουμε το ψωμί μας όμορφα κι ωραία, όπως κάναμε ως τώρα!»

Ποιο ήταν το συνταρακτικό γεγονός; Ένας άνθρωπος δαιμονοκατειλημμένος. Ένας ταλαίπωρος σε τραγική πνευματική, ψυχολογική και σωματική κατάσταση. Ένας κλοσάρ, ένας απόβλητος που τον φοβούνταν και τον περιφρονούσαν. Γύριζε μόνος, γυμνός, ελεεινός, σαν τα άγρια θηρία στο μόνο μέρος που δεν πάταγαν άνθρωποι, στα μνήματα. Εκεί συνάντησε τον Ιησού και μόλις τον αντίκρισε ούρλιαζε και κραύγαζε: «Τι έρχεσαι να μου κάνεις Ιησού, υιέ του Θεού του Υψίστου;» Παραμένει το ερώτημα κι η απορία τόσο σπουδαγμένος ήταν ο εξαθλιωμένος; Σε ποιο πανεπιστήμιο σπούδασε θεολογία για να τον αναγνωρίσει σαν Υιό του Θεού; Είχαν ξανασυναντηθεί; Αποκλείεται. Πρώτη φορά ο Ιησούς βρέθηκε στα Γάδαρα.

Ύστερα προκύπτει το δεύτερο ερώτημα: «ήρθες για να με βασανίσεις;» Από πού ως που ο Ιησούς, ο υπηρέτης των ανθρώπων, αυτός ο οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι», δεν ήρθε για να υπηρετηθεί σαν βασιλιάς, αλλά για να υπηρετήσει τον χαμένο άνθρωπο, τυραγνεί και βασανίζει τους ανθρώπους; Αυτός μόνο να τους λυπάται, να θλίβεται και να κλαίει για την κατάντια τους και το χάλι τους ζούσε και ενεργούσε, μέχρι που καρφώθηκε πάνω στο ξύλο της ατιμίας.

Τότε ποιος μπορεί να βρίσκεται πίσω από τον εξαθλιωμένο άνθρωπο που αμέσως τον αναγνώρισε;
Ο Δαίμονας ή μάλλον οι λεγεώνες του, όπως ομολογεί όταν γίνεται το ερώτημα, «ποιο είναι το όνομά σου;»

«Λεγεώνα», δέκα χιλιάδες δαίμονες μέσα σε έναν άνθρωπο, κι ακόμα ζούσε. Τον έδεναν με αλυσίδες και χειροπέδες (ποδόδεσμα) για να τον ακινητοποιήσουν και αυτός τα διέλυε σαν να ήταν σπάγκοι, και κορδόνια. Τα έσπαγε και γύριζε στις ερημιές και στους τάφους.

Μας κάνει εντύπωση η ομολογία των δαιμόνων μπρος στο πρόσωπο του Ιησού! Ότι πιστεύουν στην θεότητά του και φρίττουν από την παρουσία Tου.

Θα κάναμε στο σημείο αυτό το σχόλιο ότι οι άθεοι και εκ πεποιθήσεως σκληρόκαρδοι ορθολογιστές, οι υλιστές που μόνο ό,τι βλέπουν πιστεύουν, είναι χειρότεροι από τους δαίμονες. Είναι άφρονες όπως η Γραφή λέγει: «είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός», (Ψαλμοί, κεφ. 13, στ.1 και κεφ. 52, στ,1). 

Με λίγα λόγια όποιος αρνείται την ύπαρξη δαιμόνων αλλά και του Θεού, είναι πιασμένος στα δόκανα του Εωσφόρου για τα καλά.

Ο πανέξυπνος, ο πανούργος τον τυφλώνει και τον εξαπατά στηριζόμενος στην απλουστευμένη λογική του, «ό,τι δεν φαίνεται δεν υπάρχει». Γι’ αυτόν, τον κοντόφθαλμο, ο Σατανάς είναι και θα παραμένει αόρατος άρα ανύπαρκτος. Ακόμη και να σφαδάζει ο δαιμονισμένος μπροστά του, εκείνος θα επικαλείται την επιστήμη της ψυχιατρικής λέγοντας «πφφ… υστερίες, μια ακόμη κρίση υστερίας!»

Αν ανοίξει το στόμα του ο δαίμονας μέσα από τον δαιμονισμένο και σου πει: «Ε, άπιστε και πολύ σίγουρε για τον εαυτό σου, εσύ που έχεις λύσει τα περί μαγείας και δαιμόνων με μια λέξη, «ανοησίες», τι αθλιότητες έκανες χτες το βράδυ; πόσες εκτρώσεις έκανε το κορίτσι σου εξ αιτίας σου; πόσες απάτες έκανες για να βγάλεις λεφτά; ποιους εξαπάτησες με τα ονόματά τους έναν προς έναν; ακόμη και τι χρώμα έχει το εσώρουχο που φοράς», τι θα πείς; Και σας πληροφορώ πως το ξέρουμε από παρόμοιες περιστάσεις, τα έχουν ακούσει και άλλοι, θα "τα χρειαστείς"  ή όχι από τον φόβο και το δέος που θα σου προκαλέσει;

Η συνέχεια είναι ακόμη πιο συγκλονιστική: Οι δαίμονες Τον παρακαλούν να τους αφήσει να μπουν μέσα στους χοίρους Και ο Ιησούς αμέσως τους το επέτρεψε. Και αφού τα ακάθαρτα πνεύματα βγήκαν, μπήκαν μέσα στα γουρούνια• και η αγέλη όρμησε προς τον γκρεμό στη θάλασσα (ήσαν δε μέχρι 2.000), και πνίγονται μέσα στη θάλασσα.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί οι δαίμονες ζήτησαν να μπουν στους χοίρους, και μάλιστα παρακαλώντας;

Ο προφανής και επιφανειακός λόγος, είναι επειδή αρέσκονται, βρίσκουν απόλαυση με το να προσκολλώνται στο νευρικό σύστημα των βιολογικών όντων, και να απολαμβάνουν τις αισθήσεις των ανθρώπων και των ζώων ρουφώντας ενέργεια και ηδονή από την ηδονή που αυτοί και αυτά νιώθουν, στον αισθητό υλικό κόσμο.

Όμως είχαν και έναν ακόμα κρυφό σκοπό. Στην πραγματικότητα έστηναν μια παγίδα στον Χριστό, και στους κατοίκους της περιοχής. Μια πρόκληση, που ο Χριστός δεν την αρνήθηκε, αλλά αντιθέτως την αξιοποίησε πολύ δημιουργικά.

Και εκείνοι που έβοσκαν τα γουρούνια έφυγαν, λέει ο Λουκάς και το ανήγγειλαν στην πόλη και σε όσους δούλευαν στα χωράφια. Και βγήκαν για να δουν τι είναι αυτό που έγινε. Και έρχονται στον Ιησού, και βλέπουν τον δαιμονιζόμενο, που είχε μέσα του εγκατεστημένη τη λεγεώνα, να κάθεται ήρεμος, και να είναι ντυμένος, λογικευμένος και να συζητά• και φοβήθηκαν• Και εκείνοι που είδαν τα γεγονότα, τους διηγήθηκαν πώς έγινε το πράγμα στον δαιμονιζόμενο, και για τα γουρούνια.

Ας δούμε όμως και μερικές άλλες παραμέτρους του ζητήματος. Η παγίδα που έστηναν οι δαίμονες στους κατοίκους, ήταν κατά μια άποψη ότι θα τους έκαναν υλική ζημιά. Η παγίδα που έστηναν στον Χριστό, ήταν ότι φέρνοντας μια τέτοια καταστροφή στην περιουσία των βοσκών, θα τους έκαναν να Τον μισήσουν να τον αρνηθούν, και να Τον… διώξουν άρον-άρον από τη περιοχή τους! Και αυτό πράγματι συνέβη όπως είδαμε στην αφήγηση! 

Του ζήτησαν να φύγει από την περιοχή τους.

Τι έγινε λοιπόν; Ο Χριστός έπεσε λοιπόν στην παγίδα δίνοντας την άδειά του να μπουν οι δαίμονες στους χοίρους; Δεν γνώριζε ως Θεός, τι θα συνέβαινε;
Οι δήθεν «ορθολογιστές», λένε ότι ο Χριστός είναι υπεύθυνος για τον θάνατο των γουρουνιών. 
Εδώ όμως, αντιφάσκουν με τους εαυτούς τους και με τον υποτιθέμενο «ορθό λόγο» τους. Γιατί αν τον θεωρούν απλό άνθρωπο, γιατί παραξενεύονται για το ότι δεν γνώριζε την κατάληξη; Δεν γνώριζε, άρα δεν έφερε ευθύνη. Αν πάλι γνώριζε ως Θεός, οφείλουν να αποδεχθούν ότι είχε και Εκείνος τα σχέδιά Του και τις εκτιμήσεις Του, και μάλιστα, όχι μόνο για τότε, αλλά σε βάθος χρόνου. 

Ως τις μέρες μας.

Ας μην ξεχνούμε ότι οι δαίμονες πειράζουν καθημερινά τους ανθρώπους με ποικιλώνυμα και ποικιλότροπα πάθη προκαλώντας τους να τα ικανοποιήσουν. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα προσωπικά και ιδιαίτερα πάθη στα οποία έχει αδυναμία κι έχει εθιστεί. Αυτά αποτελούν το βωμός του ειδώλου που έχει πλάσει για τον εαυτό του. Τα πάθη του είναι η ιδεατή εικόνα του1, η επίπλαστη και εξωπραγματική που έχει φτιάξει ο καθένας μας και θέλει από υποκρισία κι εγωισμό να παρουσιάζει προς τους τρίτους παραπλανώντας τους.

Το ότι έδωσε ο Ιησούς την άδειά του να εισέλθουν οι δαίμονες στα γουρούνια, περίεργη για τις συνήθειές μας λύση, σημαίνει ότι αυτή ήταν και η καταλληλότερη. Το ακάθαρτο πάει με το ακάθαρτο. Αυτοί που θα έχαναν, θα ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που τον έδιωξαν από ανάμεσά τους. Όπως γίνεται πάντα. Ο Χριστός δεν έχει να χάσει τίποτα από τις δικές μας απιστίες. Εμείς όμως χάνουμε, κάθε φορά που τον διώχνουμε από τη ζωή μας. Είτε τον διώχνουμε από τη χώρα των «Γαδαρηνών», είτε την διώχνουμε από τον πλανήτη μας σταυρώνοντάς τον, είτε τον διώχνουμε από τις καρδιές μας αμαρτάνοντας συνεργαζόμενοι με τους δαίμονες ή με συνανθρώπους μας που διακατέχονται από πνεύμα πύθωνα.

Γιατί ο Χριστός όμως άφησε τους κατοίκους της Πόλης να πλανηθούν από τους δαίμονες, και να Τον διώξουν, φοβούμενοι για τις περιουσίες τους; Δεν θα ήταν φρονιμότερο να τους προστάτευε από αυτή την παγίδα, κι όπως έκανε σε πολλές άλλες περιπτώσεις εκδίωξης δαιμόνων να μην άφηνε τους δαίμονες, να μπουν στους χοίρους; Έτσι οι Γαδαρηνοί, αφού πρώτα συνέρχονταν από την έκπληξή τους, θα τον θαύμαζαν για τις δυνάμεις που είχε και θα τον πίστευαν ό,τι κι αν τους δίδασκε;

Τους άφησε για τον ίδιο λόγο που αφήνει καθημερινά τον καθένα μας να υποβάλλεται στις δαιμονικές υποδείξεις. Να αμφισβητεί την ύπαρξη των δαιμόνων, να κάνει το δικό του και φυσικά να υποκύπτει είτε στην φιλαργυρία και τη δίψα του κέρδους, είτε στη φιληδονία και την επιθυμία του σεξουαλικού ανστίκτου, είτε στην φιλαρχία, το δρόμο για την ανθρώπινη δόξα.

Το ίδιο αφήνει κι εμάς. Γιατί αν δεν αγωνισθείς, δεν κερδίζεις το βραβείο. Αν δεν παλέψεις, δεν παίρνεις τη νίκη, και δεν εκπαιδεύεσαι στην πάλη. Ομοίως, αν δεν πειρασθείς, δεν αποδεικνύεις (για τον εαυτό σου πρώτα), την αγάπη σου και την προσκόλλησή σου προς το αγαθό και τον Θεό. Και αν δεν νικήσει το καλό στην καρδιά σου, δεν εθίζεσαι στο καλό.

Τους έδωσε μια ευκαιρία να Τον προτιμήσουν από τη αγωνία τους να προστατέψουν τα υλικά τους αγαθά, την περιουσιούλα τους, να μην τους στοιχίσει σε τίποτα. Όφειλαν να διαλέξουν ή Αυτόν ή τα γουρούνια! Κι όμως διάλεξαν το δεύτερο. Όχι μόνο έχασαν τα παράνομα ζώα τους, αλλά έχασαν και τον ίδιο τον Χριστό από ανάμεσά τους, με δική τους βούληση και θέληση. Έκαναν το χατίρι του Σατανά.

Και εδώ είναι το μυστικό. Ο Χριστός, έστω και αν γνώριζε πώς θα αντιδρούσαν, (απορριπτικά) σεβάστηκε τη θέλησή τους, και δεν έμεινε εκεί, παρά την επιθυμία τους. Ούτε θα αρνιόταν στους δαίμονες την αίτησή τους, (αν και γνώριζε την παγίδα τους), μόνο και μόνο για να μείνει ανάμεσα σε ανθρώπους, για τους οποίους επίσης γνώριζε ότι δεν τον ήθελαν.

Ο Χριστός, βάρος δεν γίνεται σε κανέναν. Αν δεν τον θέλουμε, όπως θα λέγαμε λαϊκά, παίρνει των ποδιών[ κατά το "παίρνει των ομματιών του"] του και φεύγει. Χωρίς να μας πιέσει, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς πίεση. Δικό μας το πρόβλημα. Και όσο και αν θλίβεται για εμάς, δεν θα μας επιβάλλει το καλό.

Παρ' όλα αυτά, επειδή ακριβώς θλίβεται, κάθε φορά που φεύγει, αφήνει «την κάρτα του». Έτσι ώστε όποτε θελήσουμε, να μπορούμε να Τον ξαναβρούμε και να τον ξανακαλέσουμε. Και η «κάρτα» του αυτή, είναι το Ευαγγέλιο, η εμπειρία, το βίωμα των πνευματικών ανθρώπων, συχνά ευσεβών ιερέων. 

Όταν τον διώξαμε από τη γη μας, βεβαίως κι έφυγε. 

Άφησε όμως πίσω Του «άλλον Παράκλητο», το Πνεύμα το Άγιο. 

Και άφησε πίσω Του και μια Εκκλησία, που σε συνέργεια με το Πνεύμα το Άγιο, να μπορεί να ευαγγελίζεται  στον κόσμο, ώστε κάθε άνθρωπος που αγαπάει τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την άποψη πως όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου του Θεού, να μπορεί να Τον γνωρίσει μέσω του Ευαγγελίου, και να Τον καλεί στη ζωή και την καρδιά του.

Το ίδιο έκανε και στην περίπτωση εκείνων των ανθρώπων στα Γάδαρα. Αν και αυτοί τον έδιωξαν, άφησε πίσω Του έναν άνθρωπο, που θα τους θύμιζε το Ευαγγέλιο της επισκέψεώς Του, και θα τους έδινε την ευκαιρία να μετανοήσουν και να Τον αναζητήσουν και πάλι κάποτε. Γιατί, αν και ο πρώην δαιμονισμένος του ζήτησε να πάει μαζί Του, ο Χριστός του το αρνήθηκε, και του ζήτησε να μείνει εκεί, και να διηγείται στο διηνεκές, σε όλους, την απελευθέρωσή του από τους δαίμονες. 

Έφυγε λοιπόν μεν ο Χριστός, αλλά δεν εγκατέλειψε τα πλάσματά Του εκείνα που τον έδιωξαν. Τους άφησε μια πόρτα ανοιχτή, για να τον συναντήσουν όποτε εκείνοι ήθελαν.

Εκμεταλλεύθηκε λοιπόν ο Χριστός το τέχνασμα των δαιμόνων να μπουν στα γουρούνια και οι Γαδαρηνοί να χάσουν μιαν αξιόλογη περιουσία; Ναι. Το εκμεταλλεύθηκε ως εξής:

Κατ’ αρχήν, μια τόσο μεγάλη ζημιά, θα διαφήμιζε το θαύμα του σε όλα τα γύρω χωριά, με αδιαμφισβήτητο τρόπο, πέραν της πόλης την οποία επισκέφθηκε, και πολλοί άνθρωποι θα ζητούσαν να μάθουν γι’ Αυτόν και για το κήρυγμά Του. Με άλλα λόγια, έπαιξε το παιχνίδι των δαιμόνων, προς όφελος του Ευαγγελίου. Έτσι, όλα αυτά όχι μόνο θα διαδίδονταν, αλλά και θα καταγράφονταν στα περισσότερα ευαγγέλια, ώστε και εκείνοι τότε να γνωρίζουν τι συνέβη, αλλά και εμείς οι πιστοί, να καθησυχάζουμε, γνωρίζοντας ότι ούτε στα γουρούνια οι δαίμονες δεν μπορούν να πάνε, αν ο Θεός δεν το επιτρέψει.

Έδωσε ακόμα την ευκαιρία στους κατοίκους της περιοχής, να δείξουν την κατεύθυνση της καρδιάς τους. Τι θα προτιμούσαν; Τον Χριστό ή τα γουρούνια; Θα έβαζαν πρώτο το σεβασμό τους σε έναν άγιο, ή το φόβο για τις περιουσίες τους; Θα σταματούσαν να παραβιάζουν τον νόμο πουλώντας γουρούνια σε Ισραηλίτες και Ρωμαίους; Ήταν μια δοκιμασία, ο σκοπός της οποίας επετεύχθη, παρά την αποτυχία από μέρους τους, να δρέψουν τις ευλογίες που θα είχαν αν δεν Τον έδιωχναν.

Επίσης έδωσε μέσω αυτής της ιστορίας ο Χριστός, τύπους συμπεριφορών για όλους μας. Για να έχουν σε όλους τους αιώνες οι άνθρωποι παραδείγματα ενεργείας. Μας έδειξε τον τύπο εκείνο των ανθρώπων που προτιμούν να τα δώσουν όλα για τις περιουσίες τους αντί τον Χριστό. Μας έδειξε τον τύπο εκείνο των ανθρώπων, που προτιμούν τα γουρούνια από τον Θεό.

Τους ανθρώπους εκείνους, που αν και βλέπουν τόσο φανερά τα θαύματα του Θεού στη ζωή τους και γύρω τους, επικεντρώνονται σε ευτελή πράγματα, όπως τα υλικά αγαθά, και οι φοβίες τους μαζί με τη μέριμνα, έγκειται στο πως να τα διατηρήσουν. Εκείνους που η κακία τους είναι τόση, που σκεπάζει τα μάτια τους, ώστε να μην δίνουν προσοχή στο θαύμα που συντελείται γύρω τους, και το ξεχνούν, ενθυμούμενοι τα βιοτικά και τις απολαύσεις τους. Εκείνους που διυλίζουν το κουνούπι και καταπίνουν την καμήλα. Με δυο λόγια, τους απίστους.

Έδειξε και σε εκείνους και σε εμάς, ότι ο Σατανάς είναι υπαρκτή οντότητα, δεν είναι μύθος, είναι πρόσωπο• δεν είναι απλά η προσωποποίηση τού κακού. Όπως επίσης μας διδάσκει αποδεικνύοντας την  καταστροφική μανία των δαιμονίων, που μόνο για το κακό και τον όλεθρο επιστρατεύουν τις δυνάμεις τους καθώς και τι κακό μπορούν να επιφέρουν οι δαίμονες σε αυτούς που πέφτουν στην εξουσία τους.

Μας έδειξε επίσης, τόσο γλαφυρά, σε τι πτώση οδηγούν οι δαίμονες εκείνους που τους υποκινούν να συμπεριφέρονται σαν γουρούνια στη ζωή τους, κυλιόμενοι στο βούρκο της αμαρτίας, της πτώσης. Τους οδηγούν στο γκρεμό και στο θάνατο με ολέθρια και καταστροφική ορμή. Τους οδηγούν στην άβυσσο της αιώνιας κόλασης.

Όμως ο άλλοτε δαιμονιζόμενος τον παρακαλούσε να είναι μαζί του. Ο Ιησούς όμως δεν τον άφησε, αλλά του λέει: «Πήγαινε στο σπίτι σου και στους συγγενείς σου, και ανάγγειλε σ’ αυτούς όσα ο Κύριος έκανε σε σένα, και σε ελέησε».
Και αναχώρησε, και άρχισε να κηρύττει στη Δεκάπολη όσα ο Ιησούς έκανε σ’ αυτόν• και όλοι θαύμαζαν».

Και μόνο τα ιστορικά τοπωνύμια και η ιδιαιτερότητα του γεγονότος, η αντίδραση των κατοίκων, πολύ λογική και ανθρώπινη, αποδεικνύουν πως όλα αυτά έγιναν συνέβησαν.

1)Κάρεν Χορνάι, «Ο Ρόλος της νεύρωσης και η ανέλιξη της προσωπικότητας. Ο αγώνας για την αυτοκαταξίωση» Εκδόσεις Επτάλοφος Αθήνα.

Γιώργος Ευαγγελάτος -Ψυχίατρος