Έχασες δουλειά; δε βρίσκεις δουλειά(και όχι μόνο); Σου ξαναθυμίζω μια μικρή, αληθινή ιστορία, ελπίδας...

 

Κάνε "κλικ" στην υπογραμμισμένη φράση, που παραθέτω, 
μπερδεμένο  μου,
εσύ, που όπως και γω, 
δεν πρόλαβες να καταντήσεις τεχνοφρικιό:

Kαι οι απολυμένοι βρίσκουν δουλειά όταν το θέλει η Παναγιά

( Θα "τρέξεις", τη σελίδα από πάνω μέχρι κάτω,
διότι υπενθύμισα με το συγκεκριμένο σύνδεσμο, 
κι άλλες αναρτήσεις μου, 
έτσι... χάρη γούστου!
;-)
προκειμένου  να διαβάσεις   
και κάτι διαφορετικό ακόμη, αν θέλεις!)

;-)

Σε ασπάζομαι απαλάαα
(για να μη σε ξαφνιάσω...)

;-)

Σαλογραία
..............................................................

Νύχτα στον κάμπο-Γιάννης Μαρκόπουλος

"Στις μέρες μας είχαμε χάσει τα σημάδια..." (ειδικά αφιερωμένο σε όσους... παρόλα αυτά... θυμούνται την Αγάπη)

[...] Στις μέρες μας  είχαμε χάσει τα σημάδια του κόσμου.

Ο κόσμος ήτανε σαν μια τυφλή σπηλιά στις μέρες μας.

Μια σπηλιά πούχε ένα μουντό θόλο με αόρατο βάθος.

Μπροστά μας κάθονταν στο θρόνο του πάνω σαν Πλατυτέρα,
ο τρόμος! Κράταε ένα κερί στο χέρι και μας έψαχνε!

Κι άλλοι μουγκρίζαν φέρνοντας κύκλους σαν το λιοντάρι,
άλλοι έκλαιγαν, άλλοι έβλεπαν αητούς και όνειρα , κι άλλοι,
σκάφτοντας με τα χέρια μας το χώμα, το ζυμώναμε!

Καθόμαστε και φτιάχναμε ένα πρόπλασμα από πηλό  για να 
θυμόμαστε την αγάπη! 

Μέσα στο βάθος του ύπνου  μας ακούγαμε την ειρήνη
που έκλαιγε το χαμένο περιστέρι της  αλλάζοντας φωνές, 
μέσα στα ερείπια που έγερναν το ένα πάνω  από το άλλο,
[...] των αδερφιών μας οι ψυχές  ήτανε φορτωμένες 
κύματα όπως οι θάλασσες.

[...] Ξαναχάναμε τα σημάδια του κόσμου.

Το γαιδουράκι με την καλωσύνη  δε μπορούσε να περάσει 
το ποτάμι.

Δεν ήξερες άν ήτανε οι ζωντανοί που περπατούσαν.

Στις μέρες μας οι άνθρωποι περπατούσαν πεθαμένοι.

Βλέπαν τον ήλιο στη σειρά κι έκλαιαν. Αντίς για ρούχα
φορούσαν συρματοπλέγματα στο στήθος  και στο πρόσωπο.

Μ' αυτά περπάταγαν. Μ' αυτά κοιμόντουσαν. Μ' αυτά 
ξυπνούσανε. 

Τ' αγκάθια τους βούλιαζαν μέσα στο σώμα
όπως τα ράμφη των πουλιών μέσα στα γινωμένα φρούτα.

[...] Στις μέρες μας ήταν το Φως χαμηλωμένο διαρκώς.

Ήτανε μέρα μεσημέρι. Γύριζες το κεφάλι σου 
κ' έβλεπες γύρω σου έναν κόσμο που τον ήξερες όμορφο, 
μα δεν έμοιαζε.

Τη γη τη σκέπαζε ένας ίσκιος. Σα νάχε ο ήλιος βασιλέψει.

Και γω που άνθιζε μέσα μου το όνειρο  και που πάντοτε
έδειχνα πάνω μου τον ήλιο, 
                                περπατούσα, περπατούσα...

Κρατούσα ένα ραβδί ψηλότερο απ' τη μοίρα μου
κ' έβοσκα πέντε αρνιά. Πέντε άστρα. Πέντε νούφαρα.

Κι έγραφαν το ένα δίπλα στ' άλλο, ακίνητα:

                                                              "Αγάπη".

(Νικηφόρος Βρεττάκος ΤΑ ΘΟΛΑ ΠΟΤΑΜΙΑ -απόσπασμα)

Barcley James Harvest- Mockingbird

Και τα λόγια:

Rain, sea, surf, sand, clouds and sky
Hush now baby, don't you cry
There's a mocking bird
Singing songs in the trees
There's a mocking bird
Singing songs
Just for you and me

Rain, sea, surf, sand, clouds and sky
Time will see your tears run dry
There's a mocking bird
Singing songs in the trees
There's a mocking bird
Singing songs
Just for you and me

There's a mocking bird
Singing songs in the trees
There's a mocking bird
Singing songs
Just for you and me

Rain, sea, surf, sand, clouds and sun
Bless the tears of love now gone
There's a mocking bird
Singing songs in the trees
There's a mocking bird
Singing songs
Singing just for me...

Το μίσος δε σβήνει με μίσος

 

Με αφορμή τον οδυνηρό χαμό του νεαρού μουσικού, 

Παύλου Φύσσα,

ας συνειδητοποιήσουμε:

κάθε ύπουλο, βίαιο, δολοφονικό, άδικο,

αντίΧριστο 

χτύπημα

σε σώμα ή ψυχή του πλησίον

για οποιοδήποτε λόγο,

-όποιος και αν είναι εκείνος ο άνθρωπος, 

δεν εξετάζω-

σίγουρα

θα μυριοπλασιάσει

την κολασμένη βία

η οποία, απροσδοκήτως

θα επιστρέψει επάνω σε  μας,

και θα μας διαλύσει!


Πρώτα εμάς τους ίδιους.

Μετά, τους γύρω μας.


Μακάρι να  γρηγορούμε προσευχόμενοι.

Μακάρι να κρατήσουμε ψυχραιμία.

Μακάρι να μην ακονίσουμε τα ατσαλένια μαχαίρια της οργής, 
στην κοφτερή  επιφάνεια των ζοφερών  γεγονότων.

Μακάρι να μη χορέψουμε μεθυσμένοι για αίμα,
στο χορό της Απώλειας

εκεί 
όπου προσπαθούν

"με χέρια με πόδια",

οι Δαιμόνες του Σκότους,

να μας τραβήξουν.

Σαλογραία 
.......................................................................
ΥΓ.

"...να διαδώσετε σ' αυτούς, 
τους γκαντεμιάρικους καιρούς, 
να ΜΗ σκοτώνουνε 
τους διαφορετικούς..."

Νικόλας Άσιμος
........................................................................

Το γεράκι-Νικηφόρος Βρεττάκος

Το γεράκι

Νικηφόρος Βρεττάκος
.............................................

Φθινόπωρο. Κίτρινοι κρόκοι στους βράχους 

φωτίζουν το χέρι μου, καθώς προχωρεί 

να πιάσει το  μίσχο τους.

Κι απάνω στους βράχους των Φαιδριάδων ζυγιάζεται

το αιώνιο γεράκι. 

Μόνο του, αδιάφορο,  ένα 

γεράκι βασιλικό.  

Τόσο αγέρωχο ,

σα ναναι η ψυχή μου-τυφεκισμένη χίλιες φορές.

Ατάραχο πάντοτε, με το στήθος του διάπλατο,

μετατοπίζεται μόνον αλλάζοντας ύψος.

Ποτέ δεν θα πέσει πάνω στους βράχους

ή κάτω στα πόδια τους. Στη θέση του πάντοτε,

θα καεί μες στον ήλιο.. 

Όταν θα δεις 

άδειο το χώρο πάνω από τους βράχους 

των Φαιδριάδων, μη σκύψεις. 

Μέσα στο ηλιακό 

σύστημα να μ' αναζητήσεις  και μέσα στην ποίηση-

μόνο  του, αδιάφορο, το αιώνιο γεράκι.

Οι ψεύτικοι και οι αληθινοί χαρισματούχοι- Aρχιμανδρίτη π. Βασίλειου (Γοντικάκη)

Οι ψεύτικοι και οι αληθινοί χαρισματούχοι

Αρχιμανδρίτη Βασιλείου (Γοντικάκη)

Οι ψεύτικοι χαρισματούχοι

 οικειοποιούνται

τα κατά φαντασίαν "χαρίσματά" τους.

Επαίρονται γι’ αυτά. 

Φροντίζουν για την προβολή
 και «αξιοποίηση» τους. 

Δημιουργούν ομάδες 

και κλειστούς κύκλους οπαδών

από παρόμοια μ’ αυτούς άτομα, 

που ρέπουν προς την πλάνη, 

το σχίσμα και την αίρεση. 

Στηρίζονται στον εαυτό τους, 
και όχι για χάρη της Εκκλησίας.

Οι οπαδοί τους με φορτικότητα
 διαφημίζουν
τις "αρετές" των αρχηγών τους, 
για να αγρεύσουν οπαδούς 
και να αυτοδιαφημιστούν 
ως μαθητές τέτοιων 
διακεκριμένων δασκάλων».

Η νοσηρή τους ευσεβοφάνεια
και προσποίηση 
διακρίνεται από μακριά, 
γιατί είναι κοινό το σύμπτωμα
της αρρώστιας αυτής 

παντού και πάντοτε

μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας.

Αργά ή γρήγορα όμως
φανερώνεται πόση αλήθεια
είχαν οι προφητείες τους 
και πόση σοβαρότητα 
οι διαφημιζόμενες αρετές τους.

Εν αντιθέσει με τους πλανεμένους, 

που έχουν εντυπωσιασθεί 

από την πνευματική τους ανωτερότητα,

την οποία θέλουν πάση θυσία

να διασώσουν και να προβάλλουν, 

υπάρχουν οι αληθινοί ταπεινοί και κεχαριτωμένοι,
που τρέφονται και αναπτύσσονται πνευματικά
μέσα στην Εκκλησία, 
ζώντες «συν πάσι τοις αγίοις». 

Αυτοί δεν υπολογίζουν τον εαυτό τους. 

Τον θεωρούν ένα σκουπίδι, 
«πάντων περίψημα έως άρτι». 

Γι’ αυτό, δέχονται χαρίσματα, 
που τα κρατούν αδιάφθορα
και τα διατηρούν, 
χωρίς να το γνωρίζουν. 

Φροντίζουν με μία παιδική 
και ταυτόχρονα θεϊκή τρυφερότητα
τους άλλους. 

Είναι η δόξα της Εκκλησίας
και η παρηγοριά
όλου του κόσμου.

Πηγή:http://vasileiosblog.blogspot.gr/2013/09/blog-post_10.html

Περί πίστεως-Αλεξανδρεύς

Περί πίστεως

Της τρεμάμενης πίστης το  έργο μου
μη χλευάσεις 

δακτυλοδείχνοντας

τα αδύναμα πόδια, τους δεσμούς τους αβέβαιους.

Κι αν λογάριασες του νοός σου τη μάχαιρα
να αρπάξεις 

και με κίνηση απότομη
να γεμίσεις ξυραφιές βεβαιότητας

ανατέμνοντας την ασυνέχεια

σκέψου μόνο πως το έργο που βιάστηκες
να προτάξεις στο δικό μου τεχνούργημα

της αλήθειας το πυρ δε δοκίμασε

αν θ’ αντέξει να βγει ολοκάθαρο
ή σαν ξένα κουρέλια θ’ αρπάξουνε

να σ’ αφήσουν γυμνό 
στο φως το ανέσπερο.

 ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ

Πηγή: Αναστάσιος

Ένα μικρομέγαλο θαύμα του Αγίου Φανουρίου

Επειδή το γνωρίζεις

-ω, απ' τον εγκόσμιο, μονοδιάστατο ορθολογισμό
αποπροσανατολισμένο  μου-

ότι με τα θαύματα των αγίων, 
με δέρνει, παιδιόθεν 

(αλλά και προϊόντος του γήρατος
 τα τελευταία χρόνια)

μια  έξτρα πώρωση,

σήμερα,  θα σου περιγράψω εν συντομία

ένα  μικρομέγαλο θαύμα,  του  Αγίου Φανουρίου

-Μικρομέγαλο θαύμα;

Τι είδους τίτλος είναι αυτός πάλι, ω τρελοτάτη μου;

Εντάξει, το μικρό θαύμα, το καταλαβαίνω.

Το μεγάλο, το θαυμάζω επίσης.

Αλλά το "μικρομέγαλο", με μπέρδεψε.

-Θα  το καταλάβεις  στο τέλος, μη βιάζεσαι.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Μια ωραία πρωία, ξαφνικά,  

λαβαίνω στο κινητό  ένα γραπτό μήνυμα

απ' τη λατρεμένη  πρωτοξαδερφή μου
(οι πατεράδες μας Παναγόπουλοι, αδέρφια), τη Μίκα:

"Ευανθούλι μου, που να σ’τα λέω!  

μας κλέψανε το αμάξι τη νύχτα!

Το είχαμε σταματημένο λίγο πιο κάτω απ' το σπίτι.

Πήγαμε να το πάρουμε σήμερα το πρωί.
Άφαντο!
Φτερά είχε κάνει!

Έσκασε ο Κώστας μου!"

................................

Ο Κώστας να σου  εξηγήσω να καταλάβεις, είναι ο σύζυγος.

της ξαδερφής μου- να το πω παλιομοδίτικα-το "στεφάνι" της!

Στενοχωρήθηκα.

Γράφω με τη σειρά μου  στο κινητό, 
τη θεούσική μου, πλην, 
την επάνω στο χριστιανικό βίωμα αιώνων, 
στηριγμένη απάντηση:

"Μικάκι μου, μη στενοχωριέστε για την κλοπή.

Άμα θέλει, σας το βρίσκει το αμάξι

ο άγιος Φανούριος!

Παρακαλέστε τον.

Τάξτε του και μια Φανουρόπιτα.

Του αρέσουν τρελά οι πίτες, το έχω τσεκάρει!"

...................................................................
Εσύ τώρα εδώ, περιστεράκι μου, θα χλευάσεις, 
θα ειρωνευτείς,
θα μου πεις ότι ζω στο Μεσαίωνα, 
ότι δεν μπορείς να καταλάβεις:

"πώς και  τα θαύματα πετιούνται κάθε τόσο
ξαφνικά, σαν ποπκόρν, στα μούτρα σου"

τα γνωστά,
που κάθε τόσο, μου σούρνεις,

τα μύρια χάχανα τα δικά σου,
τα τρώω στη μάπα κάθε τόσο,

συνήθισα πλέον.

Δε σου θυμώνω.

Ο Κύριος μας δίδαξε να μην κρατάμε κακία στους είρωνες.
Μπορείς , λοιπόν, να καγχάζεις με μένα,  ελεύθερα.

Αγνοώ τα σαρκαστικά σου ενδόμυχα,
και προχωρώ στην αφήγηση του αληθινού περιστατικού μου, 
απτόητη.
....................................................

Τον άγιο Φανούριο, λοιπόν, ευλαβώς,
που έχει ειδικότητα στην ανεύρεση των χαμένων...
........................................................................

(Μάλιστα μάλιστα! και οι άγιοι...αναπτύσσουν  "ειδικότητες"
γιατί σου κάνει εντύπωση, παρακαλώ;

Άνθρωποι "σάρκα φορούντες και τον κόσμο οικούντες", 
σαν και μας, δεν ήταν και αυτοί κάποτε;

Δεν είχαν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά;

Όχι ότι δεν μπορεί να βοηθήσει σε κάθε πρόβλημα
ο κάθε άγιος με τη δύναμη του Αναστάντος Ιησού Χριστού, 
και βέβαια μπορεί, 
αλλά συχνά οι άγιοι, 
μας συνδέουν μαζί τους,
και με τον Επουράνιο Βασιλέα, 
κάνοντάς μας και μικρές
ή μεγάλες, ιδιαίτερες χάρες, 
εφόσον αυτές οι χάρες συντελούν  προς 
της αθάνατης ψυχής μας, 
το αιώνιο συμφέρον.)
............................................................................

...τον παρακάλεσε, λοιπόν,  τον άγιο Φανούριο  πάραυτα, το Μικάκι μου,

αλλά ο σύνευνος Κώστας, καλού- κακού,

ως ανήρ λογικός και τετραγωνισμένος

είπε να ενημερώσει και την Ασφάλεια.

Τηλεφώνησε αμέσως  στην Τροχαία επίσης.

 Και απεφάνθησαν σοβαρώς, οι υπεύθυνοι:

-Θα κάνουμε, βεβαίως, ό,τι μπορούμε για να βρεθεί το αμάξι σας

Αλλά...μην το δένετε και κόμπο...μάλλον για ψύλλους στ’άχυρα

σε κοτζά Αθήνα θα ψάξουμε...

Έκαναν, ό,τι μπόρεσαν, πράγματι.

-Δε βρέθηκε τίποτε.

Πέρασε μια μέρα, δυο μέρες, τρεις μέρες,

τέσσερις μέρες, πέντε μέρες, έξι μέρες,

εφτά μέρες...

-Έλεος, μανδάμ, έλεος, 
το βιβλίο της Γένεσης θα ξαναγράψουμε;

-Εντάξει, εντάξει! 
Μην εκνευρίζεσαι, θα συντομεύσω. 

Πέρασε, τελικά, χρυσούλι μου, 

ολόκληρος ενάμισης μήνας!

-Ενάμισης μήνας;

-Μάλιστα. 

Μπορεί και δυο μήνες! 

-Άφαντο τ’αυτοκίνητο!

Όσο περνάγαν οι μέρες,

Οι ελπίδες για την ανεύρεση του κλαπέντος

γινόνταν φτερά περιστερήσια, στον άνεμο.

(Για να είμαι ειλικρινής, και μη προς κακοφανισμόν σου, 

που εξηγούσαν κι οι παλιές φυλλάδες, 
ευλαβικέ μου αναγνώστα,

με τόσα κλεμμένα τροχήλατα,  

μου φάνηκε κάπως αυτονόητο το ότι ο Άγιος Φανούριος

δεν είχε καιρό να ασχοληθεί και με  της ξαδέρφης μου, το ζήτημα.)

Και η Τροχαία του Νέου Κόσμου (εκεί εχάθη το αμάξι),

είχε σηκώσει,  πλέον,  ψηλά τα χεράκια της,

-Λυπούμεθα αγαπητοί. 

Ψάξαμε, ξαναψάξαμε.

Χαμένο το αμάξι σας.

Να αγοράσατε άλλο!

-Να αγοράσουνε άλλο; 

-Με τέτοια κρίση; 

- Θ'αστειεύονται βέβαια!

Στενοχωρήθηκε ο Κώστας. 

Πλάνταξε ελαφρώς  το Μικάκι μου,
αλλά...είπαν  να  πάρουν απόφαση

την απροσδόκητη απώλεια, και συνέχισαν τα δρομολόγια
για τις δουλειές τους, χρησιμοποιώντας τη συγκοινωνία,
άντε και κάποιο ταξί
στην ανάγκη.
.............................................
Είχαν περάσει ενάμισης μήνας "στο νερό", 
μπορεί
έως και δυο μήνες
( ημερολόγιο, επακριβώς, δεν εκράτησα).

Ένα πρωί, ο ξάδερφος Κώστας, πήρε ταξί από το Νέο Κόσμο
διότι έπρεπε να φτάσει στο Μεταξουργείο, για κάτι επείγοντα.

Στην Αθήνα, γινόταν κάποια συγκέντρωση.
Κλεισμένοι οι δρόμοι.

Το γνωστό χάος.

Ο ταξιτζής αποφάσισε να κινηθεί περιφερειακά-λέει- από Ν. Κόσμο
και με τον ξάδερφο Κωστή ως επιβάτη, κάνοντας κάποια παράκαμψη 
βγήκαν  στη Γέφυρα του Πουλόπουλου.

Τοις πάσι γνωστόν,  να σχολιάσω ότι οι φίλτατοι ταξιτζήδες,
εκτός από οδηγοί, συχνά αναλαμβάνουν
και άτυπα χρέη ψυχαναλυτή, 
κουράροντας επ'ολίγον

(για όσο διαρκεί η κούρσα τους,
 και χωρίς έξτρα χρέωση- προς τιμήν τους!)

εξοργισμένους ή στενοχωρημένους πελάτες.

Ο Κώστας συνέχιζε- κι ας είχαν περάσει  τόσες ημέρες
- συνέχιζε  με την κλοπή του αμαξιού του,  να αισθάνεται λυπημένος.

Ξεκίνησε, για πολλοστή φορά, 
από ενδόμυχη ψυχολογική πίεση ωθούμενος,  
να εξιστορεί την εμπειρία 
με το χαμένο του όχημα, 
στον υπομονετικό ταξιτζή
στον οποίο είχε αναθέσει εκείνη την κούρσα.

Ο ταξιτζής,  άκουγε, κουνώντας το κεφάλι, 
δείχνοντας ευγενικό ενδιαφέρον.

Επειδή το κέντρο, εκείνη τη μέρα,  
ήταν "κατά τα ειωθότα", που θα σχολίαζε και ο Παπαδιαμάντης 
όπως συνήθως δηλαδή, αποκλεισμένο, 
το ταξί, κατευθύνθηκε ζητώντας ταχύτερη έξοδο  από  δευτερεύοντες δρόμους.

Την περιοχή  διέσχιζε με κανονική ταχύτητα ο οδηγός, προσέχοντας τα φανάρια.

Ο Κώστας κοιτώντας αφηρημένα  απ' το παράθυρο, όπως το ταξί προχωρούσε,
συνέχιζε ... να  μονολογεί επάνω το πρόβλημά  του, το ανέλυε, 
εμβάθυνε, καταλαβαίνεις:
ο καθένας στην πίκρα  του, ψάχνει έναν ώμο, 
έστω και δανεικό,
προκειμένου  
έστω για δευτερόλεπτα, 
την απώλειά του, να μπορέσει να την πενθήσει...

Ξαφνικά,  και ενώ το ταξί πέρναγε ήσυχα, μπροστά
από δυο τεράστιους  σκουπιδοντενεκέδες του Δήμου,

ο τόνος της φωνής  του Κώστα, υψώθηκε
και ο ταξιτζής άκουσε  έκπληκτος,
τον επιβάτη του, να φωνάζει:

-Παναγία μου και Χριστέ μου, ο Θεός να  με ευλογεί! 
Μπροστά βλέπω το κλεμμένο αυτοκίνητό μου!

-Θα αστειεύεσαι βέβαια!  κάγχασε  ο ταξιτζής, με  την απίστευτη δήλωση.

Πιθανόν να  φαντάστηκε πως  ο επιβάτης του,
απ' την γενικότερη   κρίση που μαστίζει τον τόπο μας, 
άρχισε να σαλτάρει!

-Τι λες ανθρωπέ μου, που αστειεύομαι! 
ανέβασε κι άλλο  τους τόνους, σε ημιέξαλλη, πλέον κατάσταση- ο ξάδερφος.

-Κοκκάλωσέ το, το... τιμημένο,  εδώ, επί τόπου! 

Πάτησε πάραυτα  τρομαγμένος το φρένο ο ταξιτζής και πράγματι!

Το κλεμμένο προ δυο περίπου μηνών,
καλοσυντηρημένο  αμάξι του Κώστα,  βρισκόταν εκεί!

Μπροστά τους.

Τους ατένιζε.

Ακίνητο. Σκουροπράσινο. Άδειο. Ακέραιο. Φιλικότατο.

-Χαράς Ευαγγέλια που δεν περιγράφονται!

Κατεβαίνουν και οι δύο, ο ένας πρόσεχε το αυτοκίνητο 
ο άλλος καλούσε την Τροχαία.

Επάνω του ο Κώστας, μέχρι εκείνη την ώρα, 
κουβάλαγε, την άδεια οδήγησης 
με το νούμερο του αμαξιού, του χαμένου.

Ευτυχής, ανέμιζε, τώρα, εις επίρρωσιν των λεγομένων του, το δίπλωμα, 
έδειχνε με το δάχτυλο, μία  το νούμερο του αυτοκινήτου, επάνω στην άδεια, 
μία το ίδιο νούμερο μπροστά στον προφυλακτήρα του ανευρεθέντος,  
το έδειχνε σχεδόν χοροπηδώντας με ενθουσιασμό, με έξαψη μικρού παιδιού,
μπρος στον ταξιτζή που δεν πίστευε στα ματάκια  του, και διασκέδαζε αφάνταστα
βλέποντας το ξεσάλωμα του πελάτη. 

Πολύ σύντομα κατέφθασε  το "Εκατό", δήλωσαν την ανεύρεση,
τηλεφώνησε  ο ξάδερφος Κώστας, περιχαρής, 
στο Μικάκι μου.

Το Μικάκι, στην κουζίνα του, ακούγοντας τα ανέλπιστα νέα, 
χτύπησε τα ταψιά  και τις κατσαρόλες της
σαν αναστάσιμες καμπάνες, χαρμόσυνες.

-Αλληλούιαααα! Εύρηκα! Εύρηκα! 
-Μεγάλε μου  άγιε Φανούριε!
Τη Φανουρόπιτα, ατάκα και επί τόπου και ανυπερθέτως
θα σου τη φτιάξω! ανεβόησε.

Ανασκουμπώθηκε.

Την έφτιαξε, 
μια σπέσιαλ
Μελιγαλιώτικης προέλευσης Φανουρόπιτα, 
ω αδελφέ εν Κυρίω,
να τρώει το Μικάκι μου  
και στα λατρεμένα παιδιά της,
ούτε μπουκιά να μη δίνει!


-Και η ζωή τραβά την ανηφόρα. 
Με σημαίες και με ταμπούρλα!

-Και με Φανουρόπιτες, σαλεμενότατη.

-Ναι και με Φανουρόπιτες!

...................................................................

Ευλαβικέ ή και ανευλαβικέ αναγνώστα μου,
σου μίλησα για μικρομέγαλο θαύμα του Αγίου στην αρχή.

Θα κατάλαβες τώρα.

Το θαύμα  είναι ίσως   μικρό θαύμα,  

για όποιον δεν έχασε ποτέ του  αμάξι

και μεγάλο, τρισμέγιστο θαύμα,  για εκείνον 

που  αμάξι   του κλέψανε

και με την επίκληση του Άγιου  Φανούριου

σε κοτζαμάν, "παλιαθήνα"... 

(που έλεγε κι  η γιαγιά Πετρού)

το κλεμμένο του  αμάξι

ο ίδιος αυτοπροσώπως και απροσδοκήτως

χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο εξάφανισής του

το βρήκε αβλαβές και ασφαλέστατο.
.............................................................

Εκείνη την Κυριακή, συγκινημένη η Μίκα μου,

εκτός από τη Φανουρόπιτα που πήγε στο ναό
άναψε και μεγάλο κερί με συγκίνηση.

-Καλέ μου Άγιε Φανούριε,
εκ μέσης καρδίας, σ' ευχαριστούμε που μας βοήθησες
και το μηχανικό γαιδουράκι μας, το φανέρωσες!

Και η ίδια, υπογράφουσα

ως αυτήκοος μάρτυς

του αληθινού σκηνικού,

με το γνωστό ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο ύφος μου, 

ομολογώ:
  
-Συχώρα με, άγιε Φανούριε,  που σε κοίταξα καχύποπτα στην αρχή αυτής της υπόθεσης.

Συχώρα με που σκέφτηκα- η ολιγόπιστη- ότι ήσουν πολύ απασχολημένος...

Δεν θα το ξανακάνω.

Το υπόσχομαι.

Με όλο το σεβασμό, 

λατρεμένε πολεμιστή του Χριστού

Άγιε Φανούριε, 

ασπάζομαι την τίμια εικόνα Σου

επειδή η αγάπη και η ευγνωμοσύνη

είτε απέναντι  σε αγίους 

είτε απέναντι  σε αγαθοποιούντες ανθρώπους

δεν είναι -ποτέ των ποτών-  μονοφύσιτισσα!

 Η εν Πάτραις  κατοικοεδρεύουσα

 Ευανθία η Σαλογραία

που στηρίζει και σε Σένα, Άγιε Φανούριε, 
τις τελευταίες  ελπίδες της ,

προκειμένου να ξαναβρεί τα μυαλά 
που εδώ και  χρόνια τα έχει χαμένα...
.............................................................

Τα λάθη ειναι μεγάλα...

Τα λάθη 

είναι μεγάλα 

όπου η αγάπη 

είναι μικρή.

Βίκτωρ Ουγκώ 

πηγή:Αναστάσιος

Anthony Bloom: Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

 

Ο Θεός είναι διατεθειμένος 

να μείνη τελείως έξω από την ζωήμας,

είναι έτοιμος να το σηκώση αυτό σαν ένα σταυρό, 

αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος 

να γίνη απλώς ένα μέρος της ζωής μας.

Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, 

δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: 

ποιος φταίει γι’ αυτό;

Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, 

πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, 

είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, 

ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, 

ποτέ δεν ανταποκρίνεται 

οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν. 

Είναι στιγμές 

που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» 

και λέμε... ευλαβικά: 

«ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, 

την πίστη μου, την... ταπείνωσί μου». 

Βρίσκομε ένα σωρό τρόπους

για να μεταβάλουμε

την εναντίον μας

κρίσι του Θεού

σε έπαινό μας! 

Είμαστε τόσο υπομονετικοί

ώστε μπορούμε να υποφέρουμε

ακόμα και τον Θεό!

Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές

θέλουμε ΚΑΤΙ από Εκείνον

και καθόλου ΕΚΕΙΝΟΝ. 

Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; 

Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν

στους φίλους μας; 

Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό

που η φιλία μπορεί να μας δώση

ή αγαπάμε τον φίλο; 

Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, 

τις δικές σας και τις δικές μου.

Σκεφθήτε την θέρμη, 

το βάθος και την έντασι 

που έχει η προσευχή σας, 

όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, 

ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. 

Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, 

όλος ο εσωτερικός σας εαυτός 

είναι προσηλωμένος στην προσευχή. 

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός 

έχει κάποια σημασία για σας; 

ΌΧΙ, 

καθόλου! 

Απλώς σημαίνει

 ότι το θέμα της προσευχής

σας  απασχολεί.

Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, 

βαθειά και έντονη προσευχή, 

την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, 

ή την κατάστασι που σας στεναχωρεί 

και μετά στραφήτε στο επόμενο αίτημα, 

που δεν σας απασχολεί και πολύ 

και ξαφνικά παγώση η διάθεσί σας, 

τι άλλαξε; 

«Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; 

Ή έχει «απομακρυνθεί»; 

Όχι ασφαλώς. 

Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρσι, 

όλη η έντασι της προσευχής σας 

δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, 

ούτε από την προς Αυτόν πίστι σας, 

την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, 

από την αίσθησι της παρουσίας Του. 

Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, 

από την ανησυχία σας

για κείνο το πρόσωπο 

ή για κείνη την υπόθεσι, 

και όχι για τον Θεό.

Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός

 ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; 

Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, 

εμείς γινόμαστε ψυχροί, 

αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. 

Γιατί; 

Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.

Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις

 που ο Θεός είναι «απών». 

Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, 

δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, 

ο Θεός μπορεί να είναι παρών

και να κάνη κάτι για εμάς. 

Αλλά από την στιγμή

που προσπαθούμε να γίνουμε

ό,τι στην ουσία δεν είμαστε, 

τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. 

Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, 

μία ανειλικρινής παρουσία, 

και την παρουσία αυτήν

 δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.

Για να μπορέσουμε να προσευχηθούμε

πρέπει να ζήσουμε στην κατάστασι

η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. 

Πρέπει να αναγνωρίσουμε

ότι Αυτός είναι ο Θεός, 

ο Βασιλεύς, 

οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. 

Τουλάχιστον 

πρέπει να ενδιαφερόμαστε

για το θέλημά Του, 

ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί

να το εκπληρώσουμε. 

Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, 

αν φερόμαστε στον Θεό

 όπως ο πλούσιος νεανίας

που δεν μπορούσε να ακολουθήση το Χριστό

γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, 

τότε, πώς θα Τον συναντήσουμε;

Πολύ συχνά, ό,τι θα θέλαμε

να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής,

δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, 

την οποίαν τόσο επιθυμούμε, 

είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας

και τίποτα παραπάνω.

Δεν είμαστε προετοιμασμένοι

να πουλήσουμε

όλα όσα έχουμε 

για να αγοράσουμε

τον πολύτιμο μαργαρίτη. 

Έτσι πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε

αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; 

Είναι Αυτός η προσδοκία μας;

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό

ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

από το βιβλίο: "Μάθε να προσεύχεσαι" 
εκδ. "Η ΕΛΑΦΟΣ" 

Πηγή : Με παρρησία 

Πηγή:Αμέθυστος