ADAMO- TON NOM

Θεραπεία σχιζοφρένειας με άβαταρ

Αλαλιασμένο  μου κοίτα παρακάτω, τι ψάρεψα στην εφημερίδα σήμερα. -Είναι η σχιζοφρένεια νόσος μόνο σωματική- εγκεφαλική άραγε; Προσωπικά, δεν το πιστεύω με την καμία γι αυτό και έγραψα  εκείνη την παλιότερη ανάρτηση με τίτλο: "Η φωνή του Θεού μέσα μας, η φωνή του Εξαποδού και η επιλογή της δικής μας συνείδησης" που μπορείς πατώντας εδώ  να ξανα- διαβάσεις. Αφήνοντάς σε, με τα δικά σου συμπεράσματα σε  φιλώ από μακριά και από κοντά, σου λέω: -Βάστα γερά το φουστάνι της Κυρά Παναγίας και τους δαιμόνους, τους "φάγαμεεε!"  Σαλογραία   (πάντα εν Πάτραις  ) .................................................................................... .................................................................................... ......................................................................................   Πηγή:Καθημερινή Θεραπεία σχιζοφρένειας με άβαταρ

Βρετανοί ψυχίατροι πειραματίζονται με μια νέα μέθοδο η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει τους σχιζοφρενείς να ελέγχουν ή και να σταματούν τις βασανιστικές φωνές που ακούν αφού έρθουν αντιμέτωποι με το. . . άβαταρ που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι στον υπολογιστή τους.

Δημοσίευση : 29 Mαϊου 2013

Το νόημα της Άλωσης της Πόλης σε 6 προτάσεις από τον μεγάλο Sir Steven Runciman…

" Η τραγωδία ήταν τελική. 

Στις 29 Μαΐου, ένας πολιτισμός
σαρώθηκε αμετάκλητα.

Άφησε μια ένδοξη κληρονομιά
στα γράμματα και στις τέχνες. 

Ο πολιτισμός αυτός 
έβγαλε χώρες ολόκληρες
από την βαρβαρότητα
και προσέφερε σε άλλες
την εκλέπτυνση των ηθών.

Επί 11 αιώνες
η Κωνσταντινούπολη
ήταν το κέντρο
ενός κόσμου φωτός. 

Τώρα έγινε η έδρα
της θηριωδίας,
της αμάθειας, 
της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας!" 

( Σερ Στήβεν Ράνσιμαν)

Πηγή:Τρελογιάννης
..............................................
..............................................

Η μάνα του τελευταίου Αυτοκράτορα

Ήταν αυτό που θα λέγαμε "αρχοντογεννημένη".

Κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Κωνσταντίνου Δραγάση, 
καταγόταν από την βασιλική και ευλογημένη γενιά 
που έδωσε αγίους όπως ο κτίτωρ της Μονής Χιλανδαρίου 
Όσιος Συμεών
ο Μυροβλήτης.

Η ανατροφή της βασίστηκε στο βυζαντινό ιδεώδες, 
καθώς οι Σέρβοι ήταν βαθιά επηρεασμένοι 
από τον βυζαντινό πολιτισμό.

Έτσι "σαν έτοιμη από καιρό, στα 19 της χρόνια 
(τέλη του 1390)

παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β' Παλαιολόγο, 
λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας.

Η ζωή της δεν ήταν εύκολη καθώς στο πλευρό
του συζύγου της

υπέφερε πολλούς εξευτελισμούς, 

στην απεγνωσμένη του προσπάθεια, να βρει τρόπους σωτηρίας

της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας 

(αναζητώντας συμμάχους ανάμεσα σε αλλόθρησκους 

αλλά και στα -κατ' όνομα- χριστιανικά κράτη της Δύσης).

Όμως στάθηκε ακλόνητη και με όπλο την προσευχή

και την γλυκύτητα της χριστιανικής πίστης, 

που διδάχθηκε από την οικογένειά της, 
έγινε ο βράχος στον οποίο έσπαζαν τα κύματα των δοκιμασιών
που χτυπούσαν την αυτοκρατορία και τον λαό της.

Η «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα
και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα» 
-στολισμένη με την αρετή της υπομονής 
και μεγάλη δύναμη ψυχής- 
έγινε η μάνα του λαού και η άξια σύντροφος του Βασιλέως, 
με απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, 

όσο και του ρόλου 
που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα.

Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία 

του φιλοσόφου Γεωργίου Γεμιστού-Πλήθωνος, 
που γράφει γι αυτήν: 

«Η Βασιλίς αύτη

με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα

εφαίνετο να αντιμετωπίζει 
και τας δύο μορφάς της ζωής.

Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών
απεγοητεύετο, 

ούτε όταν ευτυχούσε, επανεπαύετο, 

αλλά εις κάθε περίπτωσιν
έκανε το πρέπον.

Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, 

περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα. 

Διεκρίνετο δια την σωφροσύνην της. 

Την δε δικαιοσύνην

την είχε εις τελειότατον βαθμόν. 

Δεν εμάθαμε να κάμνει κακόν εις ουδένα, 
ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. 

Αντιθέτως εγνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. 

Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, 

εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά

και σε κανέναν κακό, 
αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;»

Το ζεύγος των Βασιλέων έζησε μαζί 35 χρόνια

και ο Θεός τους χάρισε οκτώ παιδιά
που τα ανέθρεψαν 
"εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου". 

Έξι αγόρια 
από τα οποία τα δύο 
ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο, 
ο Ιωάννης Η' 
και ο Κωνσταντίνος ΙΑ' 
ο τελευταίος θρυλικός αυτοκράτορας. 

Ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς
 διετέλεσαν δεσπότες του Μυστρά, 
και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. 

Επίσης δύο κορίτσια, 
τα οποία όμως πέθαναν σε μικρή ηλικία.

Ο σύζυγός της αφού παρέδωσε τον θρόνο
 στον πρωτότοκο Ιωάννη, 
δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425),

απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος, 

στην Κωνσταντινούπολη, 

όπου εκάρη μοναχός 
με το όνομα Ματθαίος.

Η ίδια, μετά το θάνατο του συζύγου της 
έγινε μοναχή (1425)
στη Μονή της κυράς Μάρθας, 
με το όνομα Υπομονή. 

Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, 
ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος, 
και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο

Ακόμα, εν όσω βρισκόταν στην πατρίδα της, 
μαζί με τον πατέρα της έκτισαν 
την Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Πογάνοβο
της πόλης Δημήτροβγκραντ της Ν.Α. Σερβίας.

Στην Κωνσταντινούπολη
είχε συνδεθεί με την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας,
όπου φυλαγόταν
το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, 
στον οποίο η αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια. 

Η Μονή είχε ιδρυθεί από τον συνασκητή του οσίου Παταπίου
στην Αίγυπτο, όσιο Βάρα, 
έξω από την πύλη του Ρωμανού πριν από το 450 μ.Χ. 

Με την συμβολή της αγίας 
ιδρύθηκε στη Μονή γυναικείο γηροκομείο
με την επωνυμία "Η ελπίς των απηλπισμένων".
 
Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει 
τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας.

Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, 
έχοντας διανύσει
35 χρόνια  ως Αυτοκρατόρισσα
και 25 ως ταπεινή μοναχή.

Ετάφη στη μονή του Παντοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. 
Εκεί ετάφησαν ο αυτοκράτορας σύζυγός της 
και 3 από τα παιδιά τους.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης 
από τους Οθωμανούς, το 1453, ο Αγγελής Νοταράς, 
συγγενής του αυτοκράτορα (ανιψιός της Αγίας Υπομονής) 
μετέφερε στο βουνό Γεράνεια, στη Νότια Ελλάδα 
(κοντά στην Αθήνα) 
και έκρυψε το λείψανο του Αγίου Παταπίου σε μια σπηλιά, 
κοντά στην πόλη Θέρμαι
(το σημερινό Λουτράκι)
που ήταν ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα μ.Χ. 

Στο σπήλαιο αυτό βρέθηκε Βυζαντινή αγιογραφία
της Αγίας Υπομονής
και η αγία κάρα της.

 Εκεί χτίστηκε το 1952 από τον γέροντα Νεκτάριο Μαρμαρινό
το μοναστήρι του Αγ. Παταπίου
όπου φυλάσσεται 
και η σεπτή κάρα της Αγίας Υπομονής.

Σύγχρονο θαύμα της Αγίας

Είναι αρκετές οι εμφανίσεις της αγίας Υπομονής τα τελευταία χρόνια.

Επιλεκτικά καταχωρούμε ένα συμβάν 

που περιγράφει την θαυμαστή εμφάνισή της

 και θεραπεία κάποιου ασθενή.

Η Αγία Υπομονή εμφανίσθηκε ως μοναχή
 σε κάτοικο των Αθηνών που εργαζόταν σε ταξί. 

Το σταμάτησε και ζήτησε να κατευθυνθεί προς το Λουτράκι. 

Ο ταξιτζής είχε καρκίνο του δέρματος στα χέρια του
 και βρισκόταν σε μεγάλη απελπισία.

Καθ' οδόν, η μοναχή
 που φορούσε ένα κουκούλι
 με κόκκινο σταυρό τον ρώτησε:

"Γιατί είσαι μελαγχολικός;" 
Εκείνος δεν δίστασε να ομολογήσει όλη την αλήθεια. 

Μετά τον ρώτησε, αν θέλη να τον σταυρώσει
για να γίνει καλά και εκείνος δέχθηκε. 

Σε λίγο όμως τον έπιασε υπνηλία
και παρακάλεσε την μοναχή να σταθούν λίγο
για να μην σκοτωθούν. 

Είχαν φθάσει κοντά στα διόδια
και εύκολα θα έβρισκαν άλλο ταξί, αν εκείνη βιαζόταν. 

Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και τον πήρε ο ύπνος. 

Όταν ξύπνησε διαπίστωσε ότι τα χέρια του είχαν γίνει καλά, αλλά η μοναχή είχε εξαφανιστεί. 

Ρώτησε τους ανθρώπους των διοδίων 

μήπως είδαν κάποια μοναχή εκεί κοντά, 

αλλά κανείς δεν την είχε δει.

Τότε συγκλονισμένος γύρισε στο ταξί 
και κατάλαβε ότι κάποια αγία ήταν 
κι' έγινε άφαντη. 

Κατευθύνθηκε μετά στον γιατρό του και του διηγήθηκε το περιστατικό. 

Την στιγμή εκείνη, έπεσε το μάτι του σε μια εικόνα που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο του ιατρείου. 

Πετάχτηκε απ' το κάθισμά του και φώναξε : "Αυτή ήταν".

Στην εικόνα ήταν η αγία Υπομονή!

Έτσι έμαθε ποια ήταν εκείνη που τον θεράπευσε.

Εκ των υστέρων γίνηκε γνωστό
ότι η ημέρα που γίνηκε το θαύμα ήταν 13 Μαρτίου, 
ημέρα που η αγία γιορτάζει.

Επίσης η Αγία τιμάται και την ημέρα της Άλωσης.

Ας προσευχηθούμε, στις 29 κάποιου Μάη, 

να αξιωθούμε να μεταφέρουμε την τίμια κάρα της στην Πόλη που αγάπησε

και στο βυζαντινό μοναστήρι του Παντοκράτορα.
πηγή Τι και πώς

Τρελογιάννης

................................................

O N.Τέσλα, ο Κ. Καραθεοδωρή και η... Τζούλια(επανάληψη)

Επειδή θα έχεις ...πήξει απ' το διάβασμα, λατρεμένο μου

(οι επερχόμενες ενδοσχολικές  εξετάσεις στη Φυσική
δεν είναι και τόσο φρικτός  εφιάλτης, όσο νομίζεις)

αν θες, κάνε  μικρό διάλειμμα χαζεύοντας την ανάρτηση
για τον Ν. Τέσλα, τον Κ. Καραθεοδωρή  και τη... Τζούλια!

Σε φιλώ σταυρωτά και σου εύχομαι "ψυχραιμίααα"!

-Πάνω από όλα, πσυχραιμίααα!

Θα γράψεις καλά- σε βεβαιώνω
και έπειτα  θα γελάς,  με το υπερβολικό άγχος
που σ' "έδερνε".

Πάντα με αγάπη κι ευχές για Ειρήνη και Φωτισμό.

Σαλογραία
..........................................


.....................................................................................................
.....................................................................................................

Απ' τη σελίδα του Τρελογιάννη η φωτό που ακολουθεί- και το κείμενο.

"Ἡ ὡραιότητα τοῦ ὕφους, 

ἡ ἁρμονία, 

ἡ χάρη καὶ ὁ ρυθμός 

ἀπορρέουν

ἀπό τὴν ἁπλότητα"

(ΠΛΑΤΩΝ)

Ειρήνη-Νικηφόρος Βρεττάκος

Είναι σαν κλώνος μυγδαλιάς σε ποτήρι
στην καρδιά μου,  η αγάπη.  

Πέφτει πάνω της ο ήλιος 
και γιομίζει πουλιά.

Το καλύτερο αηδόνι
 λέει τ' όνομά σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος 

Αφιερωμένο στον Ακύλα και σε όσους "παλεύουν στη ζωή με ιερατικό ήθος"

Ἡ ἄδηλη «ποίηση» τῶν κρυφῶν «ἱερέων»

Ὑπάρχουν ἱερεῖς πού γράφουν ποίηση. 

Γιά νά φανερώσουν στόν κοινό ἔλεγχο μύχιες εὐαισθησίες. 

Γιά νά ὑποβάλουν τά αἰσθήματά τους 

στό γονιμοποιό ἄγγιγμα τοῦ ἀδελφοῦ

καί νά τοῦ τά παραδώσουν φιλάδελφα

γιά τή δική του γονιμοποίηση.

Ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι, πέρα ἀπό τή φωτιά τοῦ Θυσιαστηρίου 

πού εἶναι πάντα τό μεῖζον, 

«ἀνάβουν στίχους νά ξορκίσουν τό κακό 

πού πλάκωσε τή χώρα», γιά νά ἐπικαλεστοῦμε τόν Ρίτσο.

Ὑπάρχουν ὅμως ἄνθρωποι πού ζοῦν τήν ποίηση. 

Ἡ ποιότητα τῶν αἰσθημάτων τους εἶναι ποιητική, 

ὁ ἴλιγγος τῆς ἀκροβασίας στόν ὁποῖο ἐπιδίδεται ἡ ψυχή τους

διαθέτει δημιουργική δύναμη, 

τά ἀγκομαχητά τῆς ὕπαρξής τους

μεταμορφώνουν ἀργά τήν καρδιά καί τόν λόγο.

 Εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού παράγουν ποίηση, 

ἡ ὁποία ὅμως δέν θά φτάσει ποτέ στό χαρτί. 

Τούς δόθηκε ἡ χάρη «νά μιλήσουν ἁπλᾶ, 

χωρίς πολλά μαλάματα», γιά νά θυμηθοῦμε τόν Σεφέρη. 

Ἴσως νά μήν καταλαβαίνουν τήν ποίηση καί οἱ ἴδιοι

 ὅταν τήν διαβάζουν. 

Σ’ αὐτούς πιθανόν ν’ ἀνήκουν

καί κάποιοι ἀπό σᾶς.

..............................................................

 Yπάρχουν επίσης άνθρωποι που παλεύουν στη ζωή 
με ιερατικό ήθος. 

Είναι οι άτυποι "ιερείς" που ανταποκρίνονται 
στη διαχρονική ιερατική κλήση του Θεού
προς το ανθρώπινο γένος,
χωρίς να το γνωρίζουν, 
και φυσικά χωρίς να καυχώνται 
γι αυτό. 

Είναι αυτοί που προσφέρουν όχι αναίμακτη 
αλλά αιματηρή (από το αίμα της ψυχής τους ιερουργία)
στην αγία τράπεζα του είναι τους. 

Αυτοί οι οποίοι 
στηρίζουν τον κόσμο και ευεργετούν ανεπίγνωστα
όλους μας.
.....................................................

Τότε γιατί νά χρειάζεται ξεχωριστή μνεία

καί δημόσια πανήγυρη 

τό γεγονός ὅτι κάποιοι ἱερεῖς γράφουμε ποίηση; 

Ἀφοῦ δέν εἶναι αὐτονόητο 

ὅτι διαθέτουμε ἱερατικό ἦθος

καί μόνο ἀπό τήν ἰδιότητά μας. 

Καί ἐφ’ ὅσον ἄλλοι ἐνδέχεται 

νά ἐκβάλλουν φωνήεντες στεναγμούς,  

περισσότερο ποιητικούς ἀπό τούς δικούς μας, 

ἀλλά τούς λείπει ἡ ἱκανότητα

νά τούς βάλουν σέ λέξεις. 

Ἀφοῦ τῶν αἰσθημάτων ἡ συνειδητοποίηση  

καί ἡ ἀποτύπωσή τους στό χαρτί 

μπορεῖ καί νἆναι ὑπόθεση 

κάποιων κυτταρικῶν κυκλωμάτων τοῦ ἐγκεφάλου. 

Κάτι δηλαδή γιά τό ὁποῖο δέν μοχθήσαμε, δόθηκε.

Νά γιατί δέν ἀποτελεῖ ἐπιβεβλημένη τυπική ἁβροφροσύνη 

ἀλλά αὐτονόητη ἀλήθεια

νά ὁμολογήσουμε 

ὅτι μιά τέτοια βραδυά ἀνήκει

σ’ ἐκείνους πού δέν ἔγραψαν ποτέ ποίηση,

οὔτε κἄν τό διανοήθηκαν. 

Σ’ ἐκείνους πού ἴσως

καί νά μήν καταλαβαίνουν τήν ποίηση 

ὅταν τήν ἀκοῦν. 

Σ’ ἐκείνους ἀκόμη πού μένουν μακριά ἀπό τήν ἱερωσύνη

χωρίς νά ἔχουν ποτέ φιλοσοφήσει τήν οὐσία της. 

Ἀλλά πού ζοῦν ποιητικά καί ἱερατικά. 

Πού ἐνσαρκώνουν τό στίχο τοῦ Ἐλύτη: 

«Λάμπει μέσα μου ἐκεῖνο πού ἀγνοῶ

 κι ὡστόσο λάμπει».

                                                  *

Καί ἐπειδή κάποιοι ἀπό σᾶς

ἴσως ἤδη ἀναρωτιέστε τί σημαίνει αὐτό

καί ποιοί εἶναι αὐτοί, 

ἄς ἀφήσω

τούς ἴδιους τούς ποιητές νά τό ἐκφράσουν. 

-Ποιός εἶναι ὁ ἄδηλος «ποιητής» καί κρυφός «ἱερέας»;

Κατ’ ἀρχήν

εἶναι ἐκεῖνος πού διασώζει τήν ἁπλότητα 

μέσα στή χαρά του,

ὅπως μᾶς τό διατύπωσε 

ὁ πεζογράφος ποιητής μας,

ὁ κύρ-Ἀλέξανδρος: 

«Τόσον πολύ εὐτυχής ὥστε οὔτε τό ὑποπτεύει».

Ὕστερα ἔρχεται ἐκεῖνος πού ἀποκρυπτογραφεῖ τή σιωπή, 

ὅπως μνημειακά τό διέσωσε ὁ Τάσος Λειβαδίτης: 

«Καί κάθε φορά πού μοῦ μιλοῦσαν γιά τόν Θεό

δέν τούς πίστευα. 

Ἀλλά ὕστερα, 

ὅταν ἔμενα μόνος μέ τή σιωπή, 

καταλάβαινα καί τόν Θεό καί τό ἔργο του».

 Κατόπιν ἀκολουθεῖ ὁ ἔλλογα ἐμπιστευόμενος, 

ὁ διακρίναντας τήν τῶν πάντων αἰτίαν,

 ὁ αὐτοπαραδινόμενος στόν Πλάστη του 

ὁ Ὁποῖος διά τοῦ Ρωμανοῦ ἀποκαλεῖται:

«Ὁ ἡνιοχεύων τήν τῶν κινουμένων πνοήν».

[...]

Ἕπεται ὁ ἐραστής τῆς συνεργίας, 

ὁ διά τῆς πράξεως τόν Θεόν εἰσάγων εἰς τήν οἰκουμένην. 

Πάλι  ὁ Λειβαδίτης τό ἐδήλωσε:

«Κύριε, τί θἄκανες χωρίς ἐμένα; 

Εἶσαι ἡ μεγάλη σιωπηλή ἅρπα/ 

κι εἶμαι τό ἐφήμερο χέρι 

πού ξυπνάει τίς μελωδίες σου».

Καί ἀπό κοντά ὁ ἐπ’ ἐλπίδι ἀρδεύων

καί ἀρδευόμενος, 

κατά τόν Σολωμό:

«Στόν κόσμο τοῦτον χύνεται καί σ’ ἄλλους κόσμους φθάνει».

       Καί ἀκόμη ἐκεῖνος

 πού προσδοκᾶ τήν ἀλήθεια

 μετά ἀπό τό κατώφλι τοῦ θανάτου 

 καί γι’ αὐτό (καί μόνο γι’ αὐτό)  δέν  φοβᾶται.

 Ὅπως μᾶς τό θύμισε ὁ Ἐλύτης:

«...Ἀλλ’/ ἡ ἀλήθεια

 μόνον ἔναντι θανάτου, δίδεται».

Κι ἐκεῖνος πού πασχίζει ν’ ἀντέξει τήν ὅποια ἀναπηρία 

καί  ἀνημπόρια του καί παρ’ ὅλα αὐτά νά βγάλει μελωδία. 

Κυρίως μάλιστα ὅταν ἡ ἀναπηρία δέν περνάει γιά τέτοια,

ὅταν δέν τυγχάνει ἀναγνωρίσεως. 

Ὅπως μαστορικά ὁ Λειβαδίτης τό ἀποτύπωσε: 

«Ἀκριβῶς ὅπως ἕνας ἄνθρωπος, 

ἴσως, μπορεῖ νά παίξει καί μ’ ἕνα χέρι βιολί, 

ὅταν μέ τό ἄλλο πρέπει νά κρατήσει τή ζωή του».

Κι ἀκόμη ἐκεῖνος πού χτυπιέται μέ τό κακό

καί μέ τόν Κακό, 

πού πληγώνεται

ἀλλά σηκώνεται, ὅπως ὁ Ἀρχηγός του, 

«κατάστικτος τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργός» 

κατά τήν Κασσιανή, τήν ποιήτρια τῆς θεοσώμου ταφῆς. 

Πού φροντίζει δημιουργικά νά ἱερατεύει τόν πόνο 

ὥστε νά πληρωθῆ τό ρηθέν διά Ἐλύτη τοῦ ποιητοῦ λέγοντος:

«Ἐάν μᾶς χτυποῦν, νά βγάζουμε ἦχο καθαρό».

                                                      *

Αὐτοί (σίγουρα καί ἄλλοι πού παρέλειψα) 

εἶναι οἱ κρυφοί «ἱερεῖς» πού γράφουν ἄδηλη «ποίηση». 

Αὔριο τό πρωί θά ξαναγίνει ἀκόμη μιά φορά

 ἐκεῖνο πού περιγράφει ὁ Κάλβος: 

«Τά μυρισμένα χείλη/ τῆς ἡμέρας φιλοῦσι/ τό ἀναπαυμένον μέτωπον/ τῆς οἰκουμένης». 

Καί θά ξαναπάρουν τόν δρόμο τῆς καθημερινότητας

πού τούς δόθηκε

καί τήν ἀποστολή

πού ἔχουν νά ὁλοκληρώσουν.

Ξένοι φαινομενικά καί πρός τήν ἱερωσύνη

καί πρός τήν ποίηση- 

καί αὐτό εἶναι τό σκάνδαλο. 

Πῶς γίνεται ἔξω ἀπό τή μάνδρα

νἆσαι πιό δεκτικός ἀπό τούς μέσα

ἤ πιό ἀγόγγυστος ὁδοιπόρος; 

«Εἶχα φτάσει τόσο μακριά πού ἔνιωθα στόν ὦμο μου

 τό στεναγμό τοῦ Θεοῦ» δηλώνει πάλι ὁ Λειβαδίτης.

 Καί μήπως εἶναι πιότερο μακάριοι πού δέν τό γνωρίζουν;

Καί τό σκάνδαλο κορυφώνεται 

ὅταν διαπιστώνεις στήν πράξη 

ὅτι ξεφεύγουν ἀπό τά στερεότυπα πού περίμενες,

ἴσως καί νά σέ ἀπογοητεύουν

ἤ νά σέ κουράζουν μέ τή πρώτη ματιά. 

Πρίν ἀπό χρόνια εἶχα ἄτεχνα ἀποπειραθῆ

 νά μιλήσω γι’ αὐτούς τούς χειρώνακτες τῶν αἰσθημάτων, 

αὐτούς οἱ ὁποῖοι 

θά ἀποτελέσουν τίς τύψεις μας

τῶν ἐσχάτων 

κι ἔτσι βγῆκε αὐτό τό μικρό ποίημα: 

«Πρόσωπα, ἀλλοίμονο!/τῶν ἀδελφῶν πού βαστάζουν/ ἐπάνω τους τραχέα,/ ἰδιόρρυθμα, δυσήνια,/ τά περάσματά τῆς Ἀλήθειας/ -ὅσα ἀρνηθήκαμε».

Εἴχαμε προειδοποιηθῆ γι’ αὐτή τήν ξενότητα 

ἀπό τά παλιά τά χρόνια, 

ὅταν φιλοτεχνοῦντο τά σχέδια γιά τή Νέα Σιών. 

Ἐξαγγέλλει ὁ Ἡσαῒας: 

«Καί οἰκοδομήσουσιν ἀλλογενεῖς τά τείχη σου... 

καί ἥξουσιν ἀλλογενεῖς ποιμαίνοντες τά πρόβατά σου

 καί ἀλλόφυλοι ἀροτῆρες καί ἀμπελουργοί». 

Δέν εἶναι προσωπολήπτης ὁ Θεός μας.

 Καί αὐτό πού προσπαθοῦμε νά κάμουμε οἱ ἱερεῖς ποιητές 

εἶναι τίποτε περισσότερο

ἀπό τό νά ἀνοίξουμε τήν ψυχή μας

στή μοναδικότητα τοῦ καθενός ἀπό αὐτούς

 τούς διπλᾶ ξένους, 

νά τούς ἀφουγκραστοῦμε σεβαστικά, 

νά ἀναλάβουμε τίς δοκιμασίες τους στήν καρδιά μας, 

νά γίνουμε ἡ φωνή τους, 

ὅπως ἄλλωστε ἡ λειτουργική μας διακονία

μᾶς χρέωσε.

Σ’ ἕνα ἰαμβικό τροπάριο τῶν Χριστουγέννων ὁ Ἰωάννης Δαμασκηνός 

λέει στόν Χριστό: 

«Ἥκεις, πλανῆτιν πρός νομήν ἐπιστρέφων/ τήν ἀνθοποιόν ἐξ ἐρημαίων λόφων,/ ἡ τῶν ἐθνῶν ἔγερσις, ἀνθρώπων φύσιν,/ ρώμην βιαίαν τοῦ βροτοκτόνου σβέσαι,/ ἀνήρ φανείς τε και Θεός προμηθείᾳ».

Μέ τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου, δηλαδή, 

ἡ περιπλανώμενη ἀνθρώπινη φύση 

ἐπιστρέφει ἀπό τίς ἐρημιές στήν «ἀνθοποιόν νομήν». 

Ἀνθοποίησις-

μήπως αὐτός δέν εἶναι ὁ κλῆρος τοῦ καθενός μας, 

καί πιό πολύ τοῦ κλήρου;

 (Ὁμιλία στήν βραδυά κληρικῶν ποιητῶν -Πάτρα, 14-1-2007-

παιδοψυχίατρος π. Βασίλειος Θερμός)