Tελάλης -Μαρκόπουλου-"Mα η αρκούδα είναι αρκούδα..." -Ελένη Βιτάλη

KΑΒΑΦΕΙΟΝ...Νίκου Τσιφόρου

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη , πάντα μαζί σου χρήματα να έχεις.

Αν έχεις χρήματα, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες  καθόλου δεν φοβάσαι, γιατί οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες το 'χουν από χαρακτήρος, άμα βλέπουνε παραδάκι , να κάνουνε στραβά μάτια.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά  θα είναι, που με τι ευχαρίστηση , με τι χαρά, θα μπαίνεις σε λιμένες  πρωτοϊδωμένους, ν'αγοράσεις τζάμπα, τίποτα ρολόγια, τίποτα κάλτσες νάιλον και να τα βάλεις σε βαλίτσα με διπλό πάτο, για να τα περάσεις από το τελωνείο.

Να σταματήσεις σε εμπορεία φοινικά, και τις λίρες σου τις χάρτινες , τρεις προς μία  με χρυσές να ανταλλάξεις.
Να παίρνεις και ηδονικά μυρωδικά, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά , γιατί όσο να 'ναι, τα μυρωδικά της συμβίας σου, ύστερα από τόσο χρόνια , δε γίνεται, ξεθυμάνει θα έχουν...
Κι ακόμα σε πόλεις αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις από τους σπουδαγμένους.
Να 'ρθεις κατόπιν εδώ και τον σοφό να παρασταίνεις.
Έτσι, να λες, ο Ολιβιέ τον Σαίξπηρ , στον Όλντ Βηκ, παίζει, έτσι στο Παρίσι οι ρεβύ ανεβαίνουνε  και στο Μιλάνο με το γκρίζο Ντουόμο του, έτσι στη Σκάλα, τις άριες τραγουδάνε.

Αλλά μη βιάσεις το ταξίδι διόλου. Όσο βαστάν τα κότσια σου και η τσέπη σου, τραινάριζέ το. 

Στην ανάγκη , κάνε και κανένα θαλασσοδάνειο, ο κόσμος δεν εχάλασε. 

Καλύτερα καιρό πολύν να διαρκέσει, παρά να έρθεις εδώ και ν'ακούσεις πάλι να σε μιλούνε για οικονομικές κρίσεις και για πολιτικά που καθόλου δεν πρέπει να σ'ενδιαφέρουν, τίποτε στην τσέπη σου δεν σε διευκολύνουν να βάνει. 

Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει, να πας στη Ζυρίχη με τα καλά ξενοδοχεία, να πας στις Βρυξέλλες με τα όμορφα πάρκα, να πας στην Οστάνδη με την χρυσαφιά άμμο, παρά  εδώ να έλθεις  τα ίδια και τα ίδια να κάμνεις και να σε λένε, έτσι που να καταντάει το αύριο σαν αύριο  
να μη μοιάζει, και να μην ξέρεις αν αύριο να φας θα έχεις.

Κι όταν γέρος θ'αράξεις στο νησί, πλούσιο θα είσαι με όσα απόχτησες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε σου δώσει η Ιθάκη.

Γιατί στην Ιθάκη μείνανε οι άλλοι, οι αετοί, και δεν  την αφήσανε αναπνοή να πάρει. 

Ό,τι είχε  και δεν είχε η Ιθάκη, πέσανε τα τζίνια και τα πήρανε, τίποτα πλέον δεν της αφήκανε , παρά μόνον εφορίες , που κι αυτές τι να πάρουν δεν ξέρουν, αφού και ο Ευαγγελιστής στο ενδέκατο κεφάλαιο έγραψε "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος".

Πλην, κι αν φτωχικήν την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. 

Διότι η Ιθάκη το έβγαλε βούκινο στον κόσμο σε όλον τον κόσμον.
"Εκατόν πενήντα φορές με καταστρέψανε, πάντα να με συνεφέρετε μου ετάξατε και μόλις τελείωσε  ανάγκη να με έχετε , το κορόιδον κάμνετε. Λόγια μόνον με λέτε, ύστερα έναν παρά πίσω με ρίχνετε".

Σε δίδει μόνον η Ιθάκη το ωραίον ταξίδι .

Και αν ημπορούσεν θα σε έδιδεν περισσότερα, γιατί η Ιθάκη στοργικόν και φιλόξενον νησί είναι, 
αλλά δεν την αφήκαν την καημένη ποτέ να ανθίσει, μια την  τραβούσιν μια την  μαδούσιν...

Δεν έχει πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σε έδωκε μόνον το ωραίο ταξίδι.

"Μην την καταραστείς όμως. Δεν φταίει αυτή. 
Ήδη τόσον σοφός που γίνηκες, θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν....

Νίκος Τσιφόρος 

Προσευχή-π.Βασίλειος Θερμός

Προσευχή

Συ όλα τα γνωρίζεις Θεέ μου

και όμως είσαι ο πλέον εύπιστος.

Πάντα εμπιστεύεσαι μια καινούργια αρχή.

π. Βασίλειος Θερμός 

(από τη συλλογή "Πυραγός επί τιμή") 

Προειδοποίηση-π. Βασίλειος Θερμός

Προειδοποίηση

Κάθε φορά που μιλούμε
ό,τι και να λέμε
μεταφράζουμε από ένα πρωτότυπο που έχει χαθεί.

π. Βασίλειος Θερμός

από τη συλλογή "Πυραγός επί τιμή" εκδ.Αρμός

Παραδοσιακό τραγούδι γάμου-Λυδία Κονιόρδου

Kι αν έχεις χρόνο αγαπημένο μου,

κάνε έναν μικρό περίπατο, σε παλιότερες αναρτήσεις για συναισθήματα, λογική, εικονική πραγματικότητα, γάμο,  σεξ και  συνεχή θεία μετάληψη κ.α. που μπορεί να σου φανούν ενδιαφέροντα.

Σαλογραία 

Γελάω γιατί γελάνε, όχι με αυτό που γελάνε- Αντόνιο Πόρτσια

O Xρόνος είναι-Γιάννης Τσίγκρας

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ

Ο Χρόνος είναι διαστελλόμενο κλουβί

Που χωρεί ένα σφουγγάρι του βυθού και την Μέριλιν.

Χωρεί και μένα που αποδέχομαι και αναιρώ.

Μόνον ο Αχώρητος γεμίζει, τυλίγει και περνά ανάμεσα

Σαν το αεράκι των αλκυονίδων.

Γιάννης Τσίγκρας

Τω διαγαγόντι τον λαόν αυτού εν τη ερήμω, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού (Ψαλμ.135 στ.16)

O αργός λόγος της αθλήτριας Παπαχρήστου-Χάσαμε το κορμί στους Ολυμπιακούς, κοίτα μη χάσουμε και την ψυχή, πατριώτ'!

«Λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως»

Μετάφραση: σας λέγω δε και τούτο:

ότι δια κάθε περιττόν και μάταιον λόγον , τον οποίον θα πουν οι άνθρωποι, θα λογοδοτήσουν κατά την ημέρα της κρίσεως. 

(και πολύ περισσότερον δια τα συκοφαντικά και φαρμακερά λόγια των)

(Ερμηνευτική απόδοση Ι.Θ. Κολιτσάρα)

Ελλάδα: η χώρα των ποιητών και των εκποιητών

Έλαβα σήμερα αυτό το πετυχημένο σκιτσάκι και γέλασα πικρώς.

Ευτυχώς που εμείς -τουλάχιστον οι γριές κατηχητικούδες- "ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν"(Εβρ. κεφ.13, στ.14) που λέει και ο Απόστολος.

Έτσι παρηγορούμαστε.

Σαλογραία

...και ο έχων ώτα ακούειν τα Τζιτζίκια, ακουέτω...

 

Κι ένα  τραγουδάκι για τα  τζιτζίκια - τα λατρεμένα πλάσματα

της φίλης μου  Σωτηρίας, του Πέτρου  του Μάριου, του Στέφανου, της Σίας, της Δήμητρας...

................................

Τα τζιτζίκια, οι κεφάτοι

οι παρηγορητές οι δικοί μου,

στ' άγια, αλησμόνητα  καλοκαίρια  τής παιδικής ηλικίας...

Σαλογραία 

Εσύ πώς εκφράζεις στον απέναντι την αγάπη σου;

 Στο μπλογκ του Τρελογιάννη "ψάρεψα" τη δροσερή εικόνα,
απ' τον καύσωνα των
άνυδρων ανθρώπινων σχέσεων, ω  ταλαιπωρημένο μου.

Και σκέφτηκα ντροπαλά να σε ρωτήσω:

-Εσύ πώς την εκφράζεις στον απέναντι την αγάπη σου;
-Κάνεις το πρώτο βήμα, ή όχι;
-Μετράς τα βήματα του άλλου, ή όχι;
-Ανταποδίδεις ή όχι της αγάπης
το αναζωογονητικό χάδι- κύμα, ή αν πλησιάσει λίγο αδέξια, λίγο κοντύτερα
τον ξυλιάζεις με μια οξεία σαν κοφτερό χαλίκι, φωνή:

-Πρόσεχε, ρε στραβάδι, με ξενύχιασες!

Σαλογραία

Η κατάθλιψη ως αποκορύφωμα εγωκεντρισμού, ως άρνηση να επαινέσουμε (επανάληψη)

Και μια ακόμη υπενθύμιση αγαπημένο μου, διότι σε βλέπω τόσο αρνητικό να δεις το Φως γύρω σου, που ...λυπούμαι:

H Κατάθλιψη ως αποκορύφωση εγωκεντρισμού, ως άρνηση να επαινέσουμε (επανάληψη)
και εδώ τοποθετήσεις για την κατάθλιψη.

Και αν η κατάθλιψη χρονίσει και κορυφωθεί- των διαβόλων συνεργούντων, τίμιε πάτερ- οδηγεί την τυφλή-ακατήχητη  ψυχή στην απόγνωση της αυτοκτονίας, αλλά εμείς δεν θα πεθάνουμε ΠΟΤΕ, κουφάλα, νεκροθάφτη!
.............................................................................................................

Υ.Γ.
Ένας λόγος που δεν πρέπει να ψυχοπλακωνόμαστε, περιστέρι μου, είναι και διότι οι άγιοι υπάρχουν αόρατοι μεν γύρω μας πλην...ολοζώντανοι!
Αν με διαβάζεις,  με αυτάκι μισόκουφο και ματάκι μισόκλειστο, τουτέστιν καχύποπτα....
σου θυμίζω και τη διάσωση πιλότου Μιράζ 2000 από τον άγιο Δαβίδ της Εύβοιας, όπως μου την αφηγήθηκε φίλος πιλότος.

Καλό μας ξημέρωμα, ευλογημένο.

Σαλογραία 

Σε προβολή παλιού ντοκιμανταίρ -Σπύρος Βρεττός

Σε προβολή παλιού ντοκιμανταίρ 

Τα παιδιά μόνα πάνω στην οθόνη 

-πού είναι ο πατέρας 

πού είναι η μάνα-

τα παιδιά μόνα και σκάει δίπλα τους η βόμβα

-στους θεατές ο πατέρας

κάπου αλλού η μάνα-

η ανάσα των παιδιών φουσκώνει την οθόνη 

-στους θεατές χαμένος ο πατέρας 

την οθόνη γδέρνει η μάνα: παιδί μου.

Σπύρος Βρεττός

(από τη συλλογή "Συνέβη"εκδόσεις Γαβριηλίδης) 

H γερόντισσα Σοφία της Κλεισούρας-Μυρτιδιώτισσα Μοναχή στη συνέχεια.

Από το μπλογκ ΑΗΔΟΝΙ διάβασα και συγκινήθηκα :

H γερόντισσα Σοφία της Κλεισούρας.

Να έχουμε την ευχή της.

Σαλογραία

Υ.Γ. Για όποιον  επιθυμεί να ερευνήσει το θέμα περισσότερο ας ενημερωθεί  και από  το σύνδεσμο:

http://www.synodinresistance.org/pdfs/2012/06/26/20120626aThaymaMyrtos6-12/20120626aThaymaMyrtos6-12.pdf

Πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου, ειπάτω δη Ισραήλ, πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι (Ψαλμ.128 στ.1-2)

Και αν έχεις όρεξη καλοκαιριάτικα,  να ακούσεις  αληθινές τρελαμάρες, που μου συνέβησαν προ ολίγων ετών,
διάβασε  και τη δεύτερη συνάντηση με μια δαιμονισμένη ή με μια δαιμονικώς βαρεμένη, ευλογημένο  μου.

"Ο υπομείνας εις τέλος... σωθήσεται" αναφέρει η Γραφή.

"Εις τέλος" σημαίνει αυτός που θα κάνει γαϊδουρινή υπομονή και πέντε λεπτά
μετά θάνατον, χαχα, να το θυμάσαι!

Σε ασπάζομαι τώρα  και πάω τρεχάλα να κοιμηθώ,  με ανύστακτη την  αγάπη!

Σαλογραία 

Λάμπρος Πλίτσης-Ελευθερία στην Κύπρο-Παφίτισσα

...........................................................................................................................................

H μαρτυρία ενός στρατιώτη της EΛΔYK, που αιχμαλωτίστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1975 και έζησε σε πλήρη απομόνωση στα... χέρια του «Aττίλα» στην κατεχόμενη Λευκωσία 

Εμεινε αιχμάλωτος στα μπουντρούμια του Αττίλα στην κατεχόμενη Λευκωσία για 14 μήνες και 22 μέρες.

 Κανείς -ούτε συγγενείς, ούτε οι στρατιώτες στην ΕΛΔΥΚ- δεν ήξερε πού βρισκόταν.

 Αν δεν είχε καταφέρει να αποδράσει, ο Λάμπρος Πλίτσης μπορεί να ήταν μία ακόμη ιστορία αγνοουμένου της κυπριακής τραγωδίας το 1974. 

Σήμερα, 35 χρόνια μετά, ζει μόνιμα στη Λάρισα...

«Βρέθηκα στην Κύπρο στις 19 Ιουλίου του 1974, μία μέρα πριν από την τουρκική εισβολή. 

Ήμουν ήδη έναν χρόνο στρατιώτης», θυμάται ο 58χρονος σήμερα Λάμπρος Πλίτσης.

«Αποβιβαστήκαμε στην Αμμόχωστο, μεταφερθήκαμε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στη Λευκωσία και ίσα που προλάβαμε να κοιμηθούμε λίγες ώρες. Τα χαράματα μάς ξύπνησαν οι βομβαρδισμοί των τουρκικών αεροπλάνων».

Η πρώτη βόμβα του τουρκικού στρατού έπεσε στο στρατόπεδο της ελληνικής δύναμης. 

Στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά.

«Εκείνες τις ώρες επικρατούσε πλήρες χάος», διηγείται στο «Εθνος της Κυριακής» ο κ. Πλίτσης. 

«Δεν θα ξεχάσω τον υπασπιστή Παπαλάμπρου, ο οποίος ήταν ο μόνος που είχε την ψυχραιμία να μας πει: "Παιδιά έχουμε πόλεμο, όλα θα πάνε καλά".

Ακολούθησαν μάχες σώμα με σώμα. 

Στο στρατόπεδο της Τουρκικής Δύναμης Κύπρου (ΤΟΥΡΔΥΚ), στο απέναντι ύψωμα, οι νεκροί και τραυματίες ήταν πολλοί.

Ακόμη και στην εκεχειρία, που υποτίθεται πως επιβλήθηκε στις 22 Ιουλίου, οι μάχες μαίνονταν. 

Θυμάμαι ένα περιστατικό, που ήμασταν στο στρατόπεδο και οι Τούρκοι πραγματοποιούσαν επίθεση.

 Μας έλεγαν οι προϊστάμενοί μας "Μη ρίχνετε".

 Κι αν δεν ήταν ένας λοχαγός, Αρώνης λεγόταν, να μας δώσει εντολή "Ανοίξατε πυρ", θα μας είχαν σφάξει σαν τα κοτόπουλα».

Στις 23 Ιουλίου, ο Λάμπρος Πλίτσης βρέθηκε με τον λόχο του στον Πενταδάκτυλο.

Στον δρόμο -αν και εκεχειρία- τα αεροπλάνα των Τούρκων πετούσαν από πάνω τους. 

Εκεί έμειναν μέχρι τον δεύτερο Αττίλα...

«Ο πόλεμος ήταν καθημερινός.

 Εκεχειρία δεν τηρήθηκε. 

Τα πάντα ήταν προδομένα. 

Εμείς οι στρατιώτες δώσαμε την ψυχή μας για να κρατηθεί η Κύπρος.

«Πολλοί Κύπριοι μας υποδέχθηκαν καλά, άλλοι δεν μας ήθελαν. 

Μας βλέπανε σαν χουντικούς, σαν εμείς να φταίγαμε για τον Αττίλα.

 Εμείς τα μάθαμε και τα καταλάβαμε αυτά πολύ αργότερα, γιατί τότε ήταν τόσο μπερδεμένα όλα που δεν μπορούσαμε παρά να εκτελούμε τις εντολές των ανωτέρων μας».

Κι ενώ οι Τούρκοι είχαν πια καταλάβει το 1/3 της Μεγαλονήσου, οι Ελλαδίτες στρατιώτες συνέχιζαν να παρευρίσκονται στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στη Μαλούντα.

Η σύλληψη
«Και τότε μου συνέβη αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

 Βρέθηκα στη Λευκωσία και έπεσα πάνω σε μια τουρκική περίπολο. 

Είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τη σύλληψή μου στις 3 Σεπτεμβρίου του 1975. 

Ξύπνησα σε ένα μπουντρούμι με πρησμένο κεφάλι και πόδια. 

Αυτό ήταν. Εμεινα 14 μήνες και 22 μέρες... 

Και να σκεφτείτε πως σε 3 μήνες θα απολυόμουν».

Ο Πλίτσης ήταν σε πλήρη απομόνωση κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του. 

Δύο φρουροί βρίσκονταν μονίμως έξω από την πόρτα του κελιού του, ενώ δεν επιτρεπόταν να έρχεται σε επαφή με κανέναν. Κατά τις μετακινήσεις του, του φορούσαν κουκούλα.

«Εμαθα αργότερα ότι ήμουν στην τουρκική φυλακή στο μικρό Καϊμακλί, που στα ελληνικά λέγεται Ομορφίτα. Κανείς δεν ήξερε πού ήμουν. 

Οι στρατιωτικοί της ΕΛΔΥΚ ρωτούσαν για μένα, αλλά οι τουρκικές Αρχές δεν τους έδιναν καμία πληροφορία», λέει.

AΠOΠEIPA AΠOΔPAΣHΣ

Aπέτυχε, αλλά έγινε γνωστή η αιχμαλωσία του

«Εγώ στην απομόνωση δεν έβλεπα την ώρα να δω την ελληνική σημαία, τα ελεύθερα χώματα. 

Τι κι αν πέθαινα; Ετσι κι αλλιώς ήμουν νεκρός.

 Εβαλα λοιπόν μπροστά το σχέδιο της απόδρασής μου. 

Το έπαιξα λίγο τρελός -για παράδειγμα έπαιζα ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα- και τελικά κατάφερα να αποδράσω με ένα πιρούνι.

 Μια ολόκληρη διμοιρία με ακολούθησε. Εφτασα στο σημείο που έβλεπα την ελληνική σημαία. Αλλά δεν τα κατάφερα να περάσω. Ο τουρκικός στρατός με βρήκε λιπόθυμο το πρωί και με συνέλαβε ξανά». 

Η απόπειρα απόδρασης του Λάμπρου Πλίτση έκανε ωστόσο γνωστή την κράτησή του στα κατεχόμενα και αποδείχθηκε σωτήρια. 

Επιτέλους, μαθεύτηκε πως στις τουρκικές φυλακές υπήρχε ένας Ελληνας, που κρατείτο αιχμάλωτος. 

Τότε άρχισαν οι κινήσεις για την απελευθέρωσή του.

«Πέρασα στρατοδικείο και οι Τούρκοι με καταδίκασαν για κατασκοπεία ακριβώς τις ημέρες που ήμουν αιχμάλωτος. 

Οταν έφτασα στην ελεύθερη Κύπρο, δεν το πίστευα πια... Δεν πίστευα καν ότι είχα μείνει ζωντανός», μας λέει.

TO ΠAPAΠONO
«H ελληνική πολιτεία δεν μου αναγνώρισε ότι πολέμησα»

Απελευθερωθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1976 και τον Νοέμβριο, ο Λάμπρος Πλίτσης κατάφερε επιτέλους να γυρίσει στην Ελλάδα. 

«Η ελληνική Πολιτεία δεν πλήρωνε ούτε ένα εισιτήριο για να... πάρει πίσω τον αιχμάλωτό της, έναν άνθρωπο από αυτούς που πολέμησαν για τα ελληνικά χώματα.

Κι όχι μόνο αυτό, όταν γύρισα στην Ελλάδα πέρασα και στρατοδικείο, γιατί με είχαν κηρύξει λιποτάκτη. 

Η αιτία ήταν ότι, πριν συλληφθώ, απέμεναν 3 μήνες θητείας που δεν είχα περάσει. 

Τελικά, τους έκανα κι αυτούς, αθωώθηκα φυσικά και από το στρατοδικείο», τονίζει.

Οταν επέστρεψε στη Λάρισα, ο Λάμπρος προσπάθησε να ξεχάσει.

Έφτιαξε τη δική του οικογένεια, απέκτησε 3 παιδιά και ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο που τόσο αγαπούσε - ξάδερφός του είναι ο πολύ γνωστός τερματοφύλακας Γιώργος Πλίτσης.

Στην Κύπρο δεν ξαναπήγε ποτέ, λίγο από φόβο, λίγο λόγω συγκυριών.

Όμως, όπως μας λέει, το μυαλό του είναι πάντα εκεί. «Η ελληνική Πολιτεία δεν μου έχει αναγνωρίσει ότι πολέμησα, ότι αιχμαλωτίστηκα, ότι έδωσα -όπως και τόσοι άλλοι- τα πάντα για την πατρίδα μου...

Οσοι όμως γυρίσαμε ζωντανοί, πάντα θα είμαστε ‘’εκεί’’, γιατί ‘’εκεί’’ χάσαμε φίλους, είδαμε ματωμένους τους συντρόφους μας... 

Πιστεύω ότι κάποιοι από τους αγνοούμενους είναι ακόμη ζωντανοί και ελπίζω σύντομα να έρθουν πίσω. 

Οσο για μένα, ποτέ δεν μετάνιωσα για τα όσα έκανα, για τα όσα πρόσφερα, για τα όσα διακινδύνευσα... 

Αν χρειαζόταν, θα τα έκανα ξανά όλα από την αρχή...».

ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ
mapsara@pegasus.gr

Πηγή:http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=5310884

Κύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος (Ψαλμ.117 στ.6)

Eν μέσω πυρκαγιών, λατρεμένο  μου,

θυμήθηκα ότι  σου έγραφα πριν  κάμποσους μήνες,

για  την επίσκεψη στην Αίτνα και τα σπήλαια λάβας.

Αν θες ρίξε ματίτσα-μητέρα επανάληψης.

Σε ασπάζομαι απαλά στα κουφά σου αυτάκια

και  εύχομαι να αναβλύζει  αενάως απ' την   καρδιά σου

η δρόσος του  πνεύματος.

Σαλογραία 

H Ιστορία της επιβίωσης του Αετού

Ευχαριστώ

τον εκλεκτό φίλο

για το βίντεο που  προώθησε σήμερα. 

Μου απογείωσε σε γαλάζιους ουρανούς ελπίδας, την ημέρα! 

Σαλογραία

" Encardia" - Tραγούδια Γκρεκάνικα κάτω Ιταλίας-Αργύρης Ντινόπουλος

Φως στο μέγα βάθος-Αριστείδης Κουρτέσης

ΧΙ

Όσο ενοποιώ
αθέατο με θεατό
παρελθόν με του μέλλοντος το μέλλον,
η μοίρα φτάνει πιο οικεία
δε μπαίνω σ' αδιέξοδη πορεία
αποδομώ αναφορές σε μαύρες οπές του
γαλαξία
δημιουργώ πύλες
νέο σύμπαν κι ιστορία

Αριστείδης Κουρτέσης

( "Φως στο μέγα βάθος"
 Εκδόσεις ΠΟΛΥΕΔΡΟ)

Ηλίου έργο-ΕΛ. ΜΑΪΝΑ Τα ποιήματα

Ηλίου έργο

Ο Ήλιος έλουσε στο φως 

το περιστέρι,

τα δάχτυλά του ακούμπησαν 

το αθώο κρίνο,

στεφάνι έπλεξε 

τις ηλιαχτίδες με τους στήμονες 

κι έγινε ο Ηλιανθός.

......

Και την καρδιά 

του Ηλιανθού

την πέρασε ρομφαία.

ΕΛ. ΜΑΪΝΑΣ 

("Τα ποιήματα"- εκδόσεις "Ακρίτας ") 

Οι άγιοι Απόστολοι

Και προσελθών ο Ιησούς ελάλησεν αυτοίς λέγων. εδόθη μοι πάσα εξουσία
εν ουρανώ  και επί γης.
Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα
του Πατρός και του Υιού  και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν
πάντα όσα ενετειλάμην υμίν. και ιδού εγώ μεθ'υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως
της συντελείας του αιώνος . Αμήν. (Ματθ.κη, στ.18-20)

Του Πέτρου-ΕΛ. ΜΑΪΝΑΣ

Του Πέτρου 

Στις φλόγες που γλείφουν τις πέτρες της Ρώμης 

αναθυμάμαι τις λάμψεις από τους βράχους  

 του Θαβώρ

που καταυγάζαν, Κύριε,

το πρόσωπό Σου.

.......................................................................

.......................................................................

Το γεράκι

Γεράκι το έλεός Σου, με καταδιώκει.

Όταν τα νύχια του μ' αφήσαν στα χέρια Σου

το λαχτάρισμά μου, έγινε χαρά!

(ΕΛΕΥΘ. ΜΑΪΝΑΣ-"Τα ποιήματα"-Εκδόσεις Ακρίτας) 
...........................................................................................

Νύχτα σε άκρα σιωπή-Νικηφόρος Βρεττάκος

Νύχτα σε άκρα σιωπή

Αν ακούγονταν ήχος , δε θάταν παρά 
οι αχτίδες που κρέμονταν. Τι είναι φωνή;
Σε θυμάμαι που μίλαγες. Συλλογίζομαι τώρα 
πως μες στη φωνή του πουλιού και τ' ανθρώπου 
καθρεφτίζεται ο ήλιος.

Νικηφόρος Βρεττάκος 

Από γέροντα, μικρή συμβουλή για θυμωμένους.

Νευριασμένο μου

ένας  γέροντας κάποτε, και ενώ  είχα πολύ μπαρουτιαστεί με-κατά την άποψή μου-  καφρικές συμπεριφορές, κάποιων...πνευματικών-υποτίθεται-προσώπων,  μου έδωσε την εξής σοφή συμβουλή:

-Να μη φεύγεις, μωρή Σαλογραία, ποτέ από ένα μέρος εφόσον  είσαι ποοοολύ θυμωμένη με τους ανθρώπους ή τις καταστάσεις εκείνου του μέρους.

Να περιμένεις να ξεθυμώσεις πρώτα εντελώς 
και μετά να αποφασίζεις, αν θα φύγεις ή όχι.

Δεν κατάλαβα τότε την αξία της συμβουλής  σε μεγάλο βάθος, όμως τυφλοσούρτικα την υπάκουσα.

Έκτοτε, την εφαρμόζω στις περισσότερες περιπτώσεις.

Και εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι πράγματι, προκύπτουν  άφθονα  τα οφέλη.

Σε ασπάζομαι εν ειρήνη και εύχομαι για το καλύτερο...

Σαλογραία 
......................................

Μαλβίνα-Έλληνες-Εθνική απονεύρωση!

Απολωλαμένο μου

κάποιος φίλος, προώθησε αυτό το βίντεο.

Επειδή μου γκρίνιαξες, ότι βάζω "βαριά" θέματα καλοκαιριάτικα,

ανέβασα το μακαρίτικο το  Μαλβινάκι, έτσι- για  προβληματισμό και λίγο χαμόγελο!

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει.

Το χώμα που θα σκεπάσει την Ελλάδα- μαζί και τους Έλληνες-

 μακάρι να είναι ελαφρότερο!

Σαλογραία 

Akira Kurosawa - Madadayo- Tελευταία σκηνή (1993)

...............................................

- Κριτική από το Cine.gr: 

Τόκυο 1943…Ο δάσκαλος γερμανικών Hyakken Uchida αποφασίζει να βγει στη σύνταξη και να αφοσιωθεί στη συγγραφή βιβλίων. Οι μαθητές του, αποφασίζουν να γιορτάζουν κάθε χρόνο τα γενέθλιά του. Κατά τη διάρκεια του εορτασμού τηρείται ένα περίεργο τελετουργικό. 

Στο άκουσμα του ονόματος Hyakken Uchida, φίλε αναγνώστη, το πιθανότερο είναι να μη νιώσεις τίποτα. Και είναι απολύτως φυσικό αφού δεν είσαι Ιάπωνας. Γιατί αν είχες ανατραφεί στη χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου, των σαμουράι και του σάκε (παραδοσιακό ποτό) αποκλείεται να μη γνώριζες το δάσκαλο γερμανικών, το συγγραφέα και ακαδημαϊκό Hyakken Uchida (1889 - 1971). Η ταινία λοιπόν αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα, στηριζόμενη σε μεγάλο βαθμό στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Uchida, «Madadayo». 

«Madadayo» σημαίνει «όχι ακόμα». Κατά τη διάρκεια του εορτασμού των γενεθλίων του Uchida οι μαθητές του, συνήθιζαν να του κάνουν την ερώτηση «Maida Kai?» (είσαι έτοιμος;) για να πάρουν την απάντηση «Madadayo». Όλα αυτά για να πω την αλήθεια ίσως να σου φαίνονται κινέζικα, για την ακρίβεια γιαπωνέζικα, όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιαπωνική κουλτούρα. Αυτό το είδος των ερωταποκρίσεων είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι με το οποίο κοροϊδεύουν δυνατά το χάρο. Ακόμα και ο ίδιος ο σκηνοθέτης συμμερίζεται την αδυναμία των δυτικών να αντιληφθούν τη σημασία αυτού του ιδιόμορφου παιχνιδιού και το εξωτερικεύει σε μια καταπληκτική σκηνή όπου Αμερικάνοι στρατιώτες μπαίνουν στο χώρο συνεστίασης και δείχνουν σαστισμένοι με το ιδιόμορφο του πράγματος. 

Η τελευταία ταινία του Kurosawa δεν έχει κάτι το επικό, όπως προηγούμενές του. Ωστόσο για άλλη μια φορά στο επίκεντρο βρίσκεται ο άνθρωπος και η δύναμη που έχει για να αλλάξει τον κόσμο. Γιατί ως ουμανιστής ο Kurosawa πίστευε στη δύναμη του ατόμου (για να αλλάξει η κοινωνία πρέπει να αλλάξει το άτομο, αν γίνονταν όλοι καλοί όπως ο δάσκαλος ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος). Πέραν τούτων την ταινία οφείλουμε και πρέπει να τη δούμε ως την τελευταία ενός μεγάλου σκηνοθέτη. Και εξηγούμαι: Στο πρόσωπο του δασκάλου θα μπορούσαμε άνετα να διακρίνουμε τον Ιάπωνα σκηνοθέτη, ο οποίος «φωνάζει» δυνατά σε όσους θεωρούν ότι ξόφλησε «madadayo». Δεν πέθανε, στέκει πίσω από την κάμερα αγέρωχος και κάνει ταινίες. Δυστυχώς η ίδια η ζωή θα τον διαψεύσει, μετά πέντε χρόνια θα αφήσει την τελευταία του πνοή χτυπημένος από βαρύ εγκεφαλικό. Η ταινία με την οποία ξόρκιζε το θάνατο ήταν και η τελευταία του. Από ετούτη τη σκοπιά ιδωμένο θα μπορούσε το έργο να χαρακτηριστεί «σχεδόν αυτοβιογραφικό». 

Τέλος πάντων η ταινία αποπνέει μια έντονη συγκινησιακή αύρα και έχει να προσφέρει τις εκπληκτικές ερμηνείες του ζευγαριού (του καθηγητή και της γυναίκας του). Δυστυχώς όμως απέχει πολύ από τα αριστουργήματα του ’60 άντε και του RAN του ’80. 

Βαθμολογία:  (7/10) 

Ματθαίος Βέργος 

Νήψη και αναγκαιότητα καθοδήγησης για τη νοερά προσευχή

" ...Ο άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος γράφει για τη νοερά προσευχή:

"Η νήψη είναι μια μέθοδος και επιστήμη η οποία απαλλάσσει τελείως τον άνθρωπο, με τη βοήθεια του Θεού, από εμπαθείς σκέψεις και λόγους και πονηρά έργα"

("Λόγος περί σκέψεως και αρετής" κεφ. 1, Φιλοκαλία, τ. Α΄)

....οι προαναφερόμενοι πατέρες ονομάζουν την προσευχή αυτή  "τέχνη" και για τον εξής λόγο:

Όπως ο άνθρωπος δεν μπορεί να μάθει κάποια τέχνη μόνος του, αν  δεν έχει κάποιον έμπειρο τεχνίτη να του δείξει, έτσι είναι αδύνατον να μάθει κανείς τη νοερά αυτή εργασία χωρίς τη βοήθεια κάποιου έμπειρου καθοδηγητή.

 Σύμφωνα με τον άγιο Νικηφόρο , οι περισσότεροι, ή σχεδόν όλοι, αποκτούν το χάρισμα αυτό με καθοδήγηση. 

Σπάνιοι είναι αυτοί που το έλαβαν απευθείας από το Θεό χωρίς καθοδήγηση.

Και αυτοί αγωνίστηκαν σκληρά και είχαν θερμή πίστη"

(Όσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, "Το Ειλητάριο" σελ. 57-58, Μετάφραση Πέτρου Μπότση)

Άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς, Αρχιεπίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο (1896-1966)

Σαν σήμερα, 2 Ιουλίου  με το νέο Γρηγοριανό  ημερολόγιο

(και 19 Ιουνίου 1966, με το Ιουλιανό πάτριο εορτολόγιο),
 εκοιμήθη εν Κυρίω,  ο αγιώτατος ιεράρχης των Ρώσων της Διασποράς, Ιωάννης Μαξιμόβιτς.

Αναφέρω τα σχετικά με την προσωπική εμπειρία μου,  στην παλιότερη  ανάρτηση:

Η φανέρωση του Αγίου Ιωάννη Μαξιμόβιτς στη ζωή μου. 

Σήμερα θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα απ' την βιογραφία του.

Ας έχουμε την άγια  ευχή του.

Ας μας στερεώνει Ορθοδόξως, σε αυτούς τους  καιρούς, της άθλιας υποκρισίας,  της εωσφορικής αποστασίας.

Ας μας στερεώσει μέχρι το Τέλος.

Αν δεν είχαμε τους Αγίους, καθημερινούς  συμβοηθούς, σε αυτό τον ασταμάτητο Πνευματικό Πόλεμο,  πώς θα αντέχαμε;

-Άγιε Βλαντίκα Ιωάννη

που αγαπούσες πολύ και τα περιστεράκια

πρέσβευε υπέρ πάντων  ημών...

Ευαν. Παναγοπούλου -Κουτσούκου 
η διαδικτυακή

Σαλογραία 
............................................................................................................

Ε

ἶναι ἀδύνατο νά ὑποτιμήσει κανείς τή σημασία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ 20ου αἰῶνα. 

Ὅσοι διάβασαν ὁλόκληρο αὐτό τό βιβλίο ἄκουσαν ἀναντίρρητες μαρτυρίες -ἀπό κάθε γωνιά τοῦ κόσμου- τῆς τρομερῆς πνευματικῆς δύναμης πού κατοικοῦσε σέ αὐτό τόν εὔθραυστο καί ἀδύναμο ἄνθρωπο. 

Ὁ Θεός τραβήχτηκε στή φλεγόμενη, γεμάτη ἀγάπη καρδιά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἡ ὁποία ἔγινε ὄργανο τῆς Χάριτός Του.

 Ἐμπιστεύτηκε τά μυστικά τῶν οὐρανίων στόν Ἅγιο καί τήν ἱκανότητα νά ὑπερνικᾶ τούς φυσικούς νόμους, καθιστώντας τον ἔτσι σημεῖο ἐπαφῆς ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον, τό Δημιουργό καί ἐμᾶς, τά πλάσματά Του.

   Τώρα πού ὅσοι εὐλαβοῦνται τόν Ἅγιο Ἰωάννη προσπαθοῦν γιά περισσότερο ἀπό εἴκοσι χρόνια νά διαδώσουν τή δόξα του σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, τό ὄνομά του ἔχει συνδεθεῖ μέ τήν εἰκόνα ἑνός θαρραλέου, ριψοκίνδυνου ἥρωα ὁ ὁποῖος ἔκανε θαύματα σέ κάθε στροφή τῆς ζωῆς.

Αὐτή, πραγματικά, εἶναι ἡ εἰκόνα πού παίρνει κανείς ἐάν κοιτάξει τή ζωή του ἀπό μιά πνευματική σκοπιά. 

Ἀλλά αὐτοί πού δέν τόν γνώριζαν ἐνόσω ζοῦσε, θά πρέπει νά ρωτήσουν εἰλικρινά τούς ἑαυτούς τους:

 Θά τόν εἴχαμε δεῖ ὡς τέτοιο, ἄν τόν εἴχαμε δεῖ ἀπευθείας καί ὄχι μέσα ἀπό τό πρῖσμα τῆς εἰκοσαετοῦς παγκόσμιας εὐλάβειας καί προσκύνησης γι’ αὐτόν; 

Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι πολλοί πιστοί, εὐσυνείδητοι κληρικοί καί σεβαστοί ἀπό ὅλο τόν κόσμο ἱεράρχες ἀπέρριπταν ἤ καί μισοῦσαν ἀκόμη τόν Ἅγιο Ἰωάννη ἐνόσω ζοῦσε. 

Τόν ἔβριζαν ἀνοιχτά μόλις ἔμπαινε στήν Ἐκκλησία, τοῦ φώναζαν πώς ἦταν ἀλαζόνας καί πλανεμένος καί τόν παρομοίαζαν μέ τόν ἄσχημο χαρακτήρα τοῦ πατρός Φέραποντ ἀπό τούς Ἀδελφούς Καραμαζώφ τοῦ Ντοστογιέφσκι.

Ἡ πρώτη μας ἀντίδραση ὅταν ἀκοῦμε γιά τέτοιους ἀνθρώπους εἶναι:

 «Πῶς μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά εἶναι τόσο τυφλοί; 

Δέν ἦταν φανερό πῶς ἦταν Ἅγιος;» 

Ὄχι, δέν ἦταν «φανερό». 

Ἄν ἔβλεπε κανείς τόν Ἅγιο ἐξωτερικά, ἦταν ἕνα θέαμα πού σίγουρα σόκαρε: 

Ἀσουλούπωτος, καμπούρης, μέ ἕνα ἐλάττωμα πού ὅταν μιλοῦσε ἀκουγόταν σάν νά ἔλεγε ἀσυναρτησίες. 

Ἡ σταθερότητα τῆς, ὁδηγούμενης ἀπό τό Θεό, θέλησής του –αὐτή ἡ ἀρετή πού τοῦ ἐπέτρεψε νά φτάσει τέτοιο ἀσκητικό ὕψος- παρεξηγεῖτο ὡς ἀλαζονεία καί παράλογο πεῖσμα. 

Γιά πολλούς ἦταν ἁπλά ἕνας γκρινιάρης, ξεροκέφαλος γέρος πού ἐπέμενε πάντοτε στίς δικές του, «λανθασμένες» ἰδέες σχετικά μέ τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Καί τό χειρότερο γιά τούς μηχανορράφους καί τούς δολοπλόκους ἦταν πώς δέν μποροῦσε νά χρησιμοποιηθεῖ γιά τή δόξα καμμίας κλίκας καί κανενός κόμματος. 

Ἦταν ἐλεύθερος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Μέ λίγα λόγια, ἦταν μιά ἀπόλυτη προσβολή στή λογική τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία κοιτάει μόνο τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση καί ψάχνει γιά προσωρινά πλεονεκτήματα γιά τήν ἴδια ἤ γιά κάποια συγκεκριμένη ὁμάδα της.

 Ὁ κόσμος, πού κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ καί κυβερνιέται ἀπό τόν πρίγκιπά του, τό διάβολο, προσπάθησε νά ἐκμηδενίσει τήν ἐπιρροή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη. 

Ἄν καί εἶναι ἀδύνατον γιά τό θεϊκό νά «πετύχει» , ὅπως ἐννοεῖ τήν "ἐπιτυχία" αὐτός ὁ ἔκπτωτος, διεφθαρμένος κόσμος, ἅγιοι σάν τόν Ἅγιο Ἰωάννη εἶναι πράγματι νικητές ἐνώπιον τῆς αἰωνιότητος καί τῆς τελικῆς κρίσεως.

 Ἡ παροῦσα κυριαρχία τοῦ κακοῦ δέν πρέπει νά μᾶς μετατρέψει σέ ἀπαθεῖς παρατηρητές πού ἐπιτρέπουν στήν κτηνωδία νά θριαμβεύσει. 

Εἶναι καθῆκον μας νά ὑπερασπιζόμαστε τό καλό ἀπό τίς ἐπιθέσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου. 

Ἔτσι λοιπόν, ἀκόμα καί ἄν ἀνήκαμε ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού βλέπουν πέρα ἀπό ἐξωτερικές ἐμφανίσεις καί τήν κοινή γνώμη, ἀκόμα καί ἄν εἴχαμε νιώσει συμπόνια γιά τόν Ἅγιο Ἰωάννη ὅταν τόν κατηγοροῦσαν καί τόν δίκαζαν, καί πάλι δέν εἶναι ἀρκετό. 

Ἐάν πρόκειται νά ἀκολουθήσουμε αὐτό πού εἶναι Θεϊκό, πρέπει νά γίνουμε ἥρωες, ὅπως ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης. 

Πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά διακινδυνεύσουμε ἀκόμη καί «τό καλό μας ὄνομα»- τήν προσωπική ἤ ὁμαδική μας ἀξιοπιστία καί θέση- γιά νά διακηρύξουμε τήν ἀσυγκράτητη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δοξάζεται μέσα ἀπό τούς Ἁγίους Του!

 Ἕνας Ὀρθόδοξος ἱερέας ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί ὁ ἴδιος μάρτυρας σέ ὁρισμένα θαύματα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, εἶπε πολύ σωστά πώς: «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶναι μιά ὄαση κατά κάποιο τρόπο, εἰδικά στούς καιρούς μας, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους>>.

 Μπορεῖ νά δεῖ κανείς ἄπειρα ξεκάθαρα παραδείγματα: 

Αὐτοί πού εὐλαβοῦνται τόν Ἅγιο Ἰωάννη ἀποδεικνύεται πώς εἶναι ἄνθρωποι ἀφιερωμένοι καί πιστοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐνῶ αὐτοί πού δέν τόν εὐλαβοῦνται καί φτάνουν μάλιστα νά τόν συκοφαντοῦν, ἀποδεικνύονται ξιπασμένοι καί ἰδιοτελεῖς.

            Στίς περισσότερες περιπτώσεις, εἶναι ὁ φθόνος πού κάνει τούς ἀνθρώπους νά κρύψουν τή δόξα ἑνός Ἁγίου. 

Ὡς ἕνας γνήσιος ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔφερνε σέ ἀμηχανία τούς γραφειοκράτες οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν τό πνεῦμα του. 

Παρεκινεῖτο ἀπό ἀγάπη καί αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ ἐπιστρεφόταν τό ἴδιο ἁγνή, δίχως ὅρους. 

Αὐτοί πού τόν φθονοῦσαν παρακινοῦνταν ἀπό ἄψυχους ὑπολογισμούς τοῦ τί ἦταν πιό «συνετό» καί ὅποια «ἀγάπη» λάμβαναν ἦταν πολύ ἁπλά ὁ καθιερωμένος σεβασμός πού ἀπολαμβάνουν τά ἄτομα τά ὁποῖα κατέχουν ὑψηλά ἀξιώματα. 

Ἤθελαν νά ξεγράψουν τόν Ἅγιο Ἰωάννη γιατί ἡ ἀγάπη του τούς ἔκανε νά νιώθουν ἄβολα.

 Διαφωνίες ὅσον ἀφορᾶ τήν προσκύνηση ἑνός Ἁγίου εἶναι ἰδιαίτερα συνηθισμένες στήν Ἐκκλησία.

 Γιά παράδειγμα, ὅλοι γνωρίζουμε καί ἀγαπᾶμε τόν Ἅγιο Σεραφείμ σάν ἕναν ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἁγίους τῆς Ρωσίας. 

Αὐτό πού δέν εἶναι πολύ γνωστό, ὅμως, εἶναι σέ τί βαθμό ὑποτιμοῦσαν οἱ ἄνθρωποι τόν Ἅγιο Σεραφείμ ἐνόσω ζοῦσε καί μέ τί μανία προσπάθησαν νά σβήσουν τή μνήμη του ἀπό τούς πιστούς μετά τό θάνατό του. 

Οἱ πιστοί του ἀντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες στήν πορεία γιά τήν ἁγιοποίηση τοῦ ἀγαπημένου τους δάσκαλου καί πατέρα. 

Οὐσιαστικά, ἄν δέν ἦταν ἡ ἐπιρροή τοῦ Τσάρου-Μάρτυρα Νικολάου τοῦ Δευτέρου γιά τήν ἁγιοποίησή του, οἱ ζηλόφθονοι ἐχθροί του θά εἶχαν κάνει τό δικό τους καί σήμερα δέν θά τόν ἤξερε σχεδόν κανένας.

 Παρά τίς προσπάθειες τοῦ Διαβόλου νά ἀποκρύψει τίς εὐγενικές εἰκόνες τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖες εἶναι ἱκανές νά ξυπνήσουν καί νά ἐμπνεύσουν πίστη ἀνεκτίμητης δύναμης ἀνάμεσα στούς Χριστιανούς, ὁ Χριστός ὑποσχέθηκε πώς οἱ πύλες τοῦ ἄδου δέν πρόκειται νά κατισχύσουν τῆς Ἐκκλησίας. 

Στήν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, οἱ μαρτυρίες τῆς ἁγιότητας εἶναι τόσο πολλές καί ὀφθαλμοφανεῖς, πού ὅλες οἱ ἀπάτες καί τά κόλπα τοῦ πονηροῦ στάθηκαν ἀνίκανα νά τήν κρύψουν. 

Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἔχουν τελέσει ὁλόκληρες ἀκολουθίες στόν Ἅγιο Ἰωάννη καί ἔχουν γίνει τοπικές ἀνακηρύξεις του σέ Ἅγιο.

 Δὲν χωράει ἀμφιβολία πώς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης στάλθηκε σάν δῶρο ἁγιότητας στούς ἀνθρώπους τῶν τελευταίων ἡμερῶν. 

Σέ μιά ἐποχή πού ἡ μίμηση θεωρεῖται πλέον φυσιολογική σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς, ὅταν τό πραγματικό πνεῦμα τῆς Χριστιανικῆς Πίστης ἔχει κρυφτεῖ τόσο πολύ, ὥστε οἱ περισσότεροι ἀγνοοῦν τήν ὕπαρξή του ἀκόμα, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶναι ἕνα παράδειγμα γνησιότητας. 

Εἶναι ἕνα σταθερό μέτρο πού δείχνει ποιός καί τί εἶναι ἀληθινό στούς μπερδεμένους καιρούς μας. 

Ἡ μονάδα μέτρησης δέν εἶναι καμιά ἄλλη παρά ἡ ἁγνή Χριστιανική ἀγάπη, τήν ὁποία ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶχε καί μοίραζε ἁπλόχερα. 

Μέ αὐτή τήν ἀγάπη, ἡ σκληρή μάχη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀξίζει τόν κόπο. 

Χωρίς αὐτή, τό μόνο πού ἀπομένει ἀπό τίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί τήν ἐκκλησιαστική ζωή εἶναι μιά σχέση συμφέροντος: Εἴτε μέ τή μορφή συκοφαντίας καί δόλιων παγίδων, εἴτε μέ τή μορφή τῆς ἀμοιβαίας κολακείας καί ἀναγνώρισης.

 Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔδωσε τόν σωστό τόνο τοῦ γνήσιου ἀποστολικοῦ ἔργου στόν σύγχρονο κόσμο.

 Καθώς ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι εἰσρέουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρίν τήν τελική μάχη μέ τό κακό, εἴθε νά βλέπουν τόν Ἅγιο Ἰωάννη σάν τόν γεμάτο ἀγάπη ὁδηγό τους καί σάν ποιμένα, ὁ ὁποῖος δέν γνώρισε ποτέ τό θάνατο!

ΠΡΑΞΗ

Τῆς Συνοδικῆς ἐπιτροπῆς ἡ ὁποία ὁρίσθηκε γιά τήν ἐξέταση τῶν λειψάνων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη τῆς Σαγκάης καί τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου

 Σέ συνδυασμό μέ τήν ἐπικείμενη ἁγιοποίηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σαγκάης καί Ἁγίου Φραγκίσκου, Ἰωάννου (ἡ ὁποία θά λάβει χώρα τήν 2α Ἰουλίου) καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Δυτικῆς Ἀμερικῆς καί Ἁγίου Φραγκίσκου κ.κ. Ἀντωνίου, ἀνοίχθηκε ὁ τάφος τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου (Βλαντίκα) Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος βρίσκοταν κάτω ἀπό τόν καθεδρικό ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Χαρᾶς Πάντων τῶν Θλιβομένων στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου τῶν ΗΠΑ. 

  Πρό τοῦ ἀνοίγματος καί τῆς ἐξετάσεως τῶν σεπτῶν λειψάνων τοῦ μακαριστοῦ Βλαντίκα Ἰωάννου, χρειάζοταν προετοιμασία τόσο πνευματική όσο και πρακτική γιά τήν ἐπίλυση τεχνικῶν προβλημάτων. 

  Ἦταν ἀνάγκη νά ἐκτιμηθεῖ ἡ δυσκολία τοῦ ἀνοίγματος τῆς σαρκοφάγου ἡ ὁποία περιεῖχε τό φέρετρο τοῦ ἐπισκόπου, ἡ κατάσταση τοῦ φερέτρου καί ἡ ἐλεύθερη προσπελασιμότητά του. 

  Τό ἔργο αὐτό πραγματοποιήθηκε στίς 17/30 Σεπτεμβρίου τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων μαρτύρων Πίστεως, Ἐλπίδος, Ἀγάπης καί τῆς μητρός των Σοφίας.  

Το ἐσπέρας τῆς ἡμέρας αὐτῆς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, ὁ ἱερεύς Γεώργιος Kurtow, ὁ πρωτοδιάκονος Νικόλαος Porshnikoff, ὁ ἀναγνώστης Βλαδίμηρος Krassovsky καί ὁ Βόρις M. Troyan, κατέβηκαν στό μνῆμα καί ξεκίνησαν τό ἔργο μετά τήν Λιτή (μικρή ἐπιμνημόσυνη δέηση) ἡ ὁποία τελέσθηκε από τόν σεβασμιώτατο Ἀντώνιο. 

Μέσα σέ δύο ὦρες μπόρεσαν νά ξεσκεπάσουν τήν σαρκοφάγο καί νά τοποθετήσουν τό καπάκι στό  δάπεδο.  Τό καπάκι ζύγιζε περίπου 200 κιλά.  

Τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἀντίκρισαν μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ σκεπάσματος ἦταν ὁ μανδύας τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἔλαμπε σάν νά ἦταν καινούργιος.  

Ὁ μανδύας σκέπαζε τό φέρετρο.  Δέν ὑπῆρχε κανενός εἴδους ὀσμή. 

Στό καπάκι τοῦ φερέτρου ὑπῆρχαν ἀρκετά σημάδια τά ὁποία ὀφείλοταν σέ διάβρωση.  

Μετά τόν ἔλεγχο τοῦ φερέτρου ἡ σαρκοφάγος σφραγίσθηκε καί πάλι, ἐν ἀναμονῇ τῆς ἐξετάσεως τῶν λειψάνων τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Συρακουσῶν καί Ἁγίας Τριάδος κ.κ. Λαύρος, μέλος τῆς ἐπιτροπῆς τήν ὁποία ὥρισε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ὑπερορίου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν προετοιμασία τῆς ἐπικείμενης Ἁγιοποιήσεως, ἔφθασε στίς 28 Σεπτεμβρίου, τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ. 

Ἕνα ἀκόμη μέλος τῆς ἐπιτροπῆς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλύπιος δέν μπόρεσε νά παρευρεθή λόγω δύο ἐνοριακῶν πανηγύρεων τῆς ἐπισκοπῆς του.  Ὁ Σεβασμιώτατος ἐπίσκοπος τοῦ Σηάτλ κ.κ. Κύριλλος, ὁ ὁποῖος μόλις εἶχε ἀναλάβει τήν τοποτηρητεία τῆς Ἐπισκοπῆς Δυτικῆς Ἀμερικῆς ἦταν ἐπίσης μέλος τῆς ἐπιτροπῆς. 

Συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων καί ἀρκετοί κληρικοί τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπισκοπῆς καθώς καί κληρικοί τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ.  Τά ὀνόματά τους παρατίθενται και πιό κάτω.  

Συνολικά, τρεῖς ἐπίσκοποι, ἑπτά ἱερεῖς, τρεῖς διάκονοι, ἕνας ἀναγνώστης καί ἕνας λαϊκός συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων. 

Ὅλοι ὅσοι συμμετεῖχαν στήν ἱερά αὐτή ἐργασία εἶχαν προετοιμασθεῖ μέ αὐστηρή νηστεία κατά τήν ἡμέρα αὐτή.  Ἀρκετοί προετοιμάσθηκαν διά τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, ἄλλοι διά τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς Θείας Μεταλήψεως.

Μετά τίς ἀκολουθίες τοῦ  ἐσπερινοῦ καί τοῦ ὄρθρου, ὅλοι ὅσοι συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων, ἄρχισαν νά κατεβαίνουν πρός τήν κρύπτη  μέ τόν τάφο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.  

Συμμευτείχαν οἱ: Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, Ἀρχιεπίσκοπος Λαύρος, Ἐπίσκοπος Κύριλλος, Πρωθιερεύς Στέφανος Pavlenko, Πρωθιερεύς Πέτρος  Perekrestov, Ἱερεύς Γεώργιος Kurtow, Ἱερεύς Σέργιος Kotar, Ἱερεύς Ἀλέξανδρος Krassovsky, Ἱερομόναχος Πέτρος (Luldanov), Ἱερεύς Παῦλος Ivashevich, Πρωτοδιάκονος Νικόλαος Porshnikoff, Διάκονος Ἀλέξιος Kotar, Ἱεροδιάκονος Ἀνδρόνικος (Taratuchin), Ἀναγνώστης Βλαδίμηρος Krassovsky καί ὁ νεωκόρος τοῦ τάφου, Βόρις M. Troyan. 

Ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς διάβασαν μέ τή σειρά τό Εὐαγγέλιο πάνω στόν τάφο.  Ἀκριβῶς στίς 9:00 μ.μ. ἐψάλη παννυχίδα γιά τόν Βλαντίκα Ἰωάννη ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς.  

Μετά τήν παννυχίδα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος ἔκανε μιά σύντομη ὁμιλία στήν ὁποία κάλεσε ὅλους τούς συμμετέχοντες στό ἱερό ἔργο τό ὁποῖο ἐπρόκειτο νά τελέσουν να είρηνεύουν καί στήν συνέχεια ζήτησε γονατιστός συγχώρεση ἀπό ὅλους.

Μέ σεβασμό, ντυμένοι μέ τά ἐπιτραχήλια καί ψάλλοντας τό τροπάριο "Ἐλέησον ἡμᾶς Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς"ἄρχισαν νά ἀνοίγουν τήν σαρκοφάγο. 

Ἔφεραν στόν τάφο ἕνα καινούργιο ξύλινο φέρετρο τό ὁποῖο εἶχε κατασκευασθεῖ ἀπό τόν ἱερέα Γεώργιο Kurtow.   Χάρη στήν προπαρασκευαστική ἐργασία ἡ ὁποία εἶχε γίνει τήν 17η Σεπτεμβρίου, ἦταν δυνατή ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ καπακιοῦ τῆς σαρκοφάγου χωρίς πολλή προσπάθεια. 

Ἔχοντας δέσει μέ ζῶνες ἀπό τήν βάση του τό φέρετρο,  οἱ κληρικοί τό ἀνέβασαν καί τό τοποθέτησαν σέ ἕνα σανίδι στό πάνω μέρος τοῦ τάφου. 

Ὅπως διαπιστώθηκε, τό φέρετρο ἦταν κατασκουριασμένο σέ πολλές μεριές συμπεριλαμβανομένης καί τῆς βάσης του. 

Ὁ Ἱερομόναχος Πέτρος ἔφερε το κλειδί καί προσπάθησε νά ἀνοίξει τό φέρετρο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη. 

Βλέποντας νά ὑπάρχει δυσκολία ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος ἄρχισε νά ψάλλη τό "Ἄλλην γάρ ἐκτός Σοῦ βοηθόν οὐκ ἔχομεν..." καί τότε, σχεδόν ἀμέσως τό φέρετρο ἄνοιξε. 

ὅλοι ἔκαναν ἕνα βῆμα πρός τα πίσω δίνοντας το προβάδισμα στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντώνιο στό ξεκλειδωμένο καπάκι τοῦ φερέτρου. 

Στίς 10:10 μ.μ. ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, τρέμοντας καί μέ φόβο Θεοῦ ἄνοιξε τό φέρετρο μέ τά σεβάσμια λείψανα τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη. 

Πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι πλήν τοῦ Ἐπισκόπου Κυρίλλου ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε στήν ἀποκάλυψη τῶν λειψάνων τῶν νεομαρτύρων Μεγάλων Δουκισσῶν Ἐλισσάβετ καί Βαρβάρας στήν Ἰερουσαλήμ,  κανείς ἄλλος ἀπό τους παριστάμενους δέν εἶχε παραευρεθεῖ σέ ἀποκάλυψη λειψάνων. 

Γιά τόν λόγο αὐτό ὑπῆρχε τό δέος πού τούς εἶχε καταλάβει στό μνῆμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη.  Τό πρόσωπο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη ἦταν καλυμμένο καί ἀμέσως ἡ προσοχή ὅλων στράφηκε στά λευκά ἄφθαρτά του χέρια.  

Τά λευκά του ἄμφια καί ἡ μίτρα του εἶχαν πρασινίσει. 

Ἀφοῦ ἔκανε τόν σταυρό του καί ἀφοῦ διάβασε τόν 50ό ψαλμό, ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος, ἀφαίρεσε τόν ἀέρα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη καί ὅλοι εἶδαν τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχη, ἀδιάφθορο. 

Το δέρμα τοῦ προσώπου του ἦταν λευκό. 

Ἡ γενειάδα του εἶχε διατηρηθεῖ ἀκέραια. 

Στήν θέση τῶν ματιῶν ἦσαν μικρά ἀνοίγματα τά ὁποῖα ὅμως μόλις που διακρίνοταν, ἐπειδή ἡ μίτρα στό κεφάλι τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη εἶχε τοποθετηθεῖ ἀρκετά βαθειά. 

Τά ἐσωτερικά ἄμφια τοῦ Βλαντίκα εἶχαν ἀποσυντεθεῖ ὁλοκληρωτικά καί φαίνονταν τά πόδια του, τά ὁποῖα ἦταν σκουρόχρωμα. 

Ἦταν γνωστό ὅτι ὁ Βλαντίκα εἶχε προβλήματα μέ τά πόδια του τά ὁποῖα ἦταν μελανιασμένα ἀπό πληγές. 

Παρατηρήθηκε ἡ παρουσία ἑνός σημείου στό πόδι τοῦ Βλαντίκα, στό σημεῖο, ὅπου ὑπῆρχε μιά ἀνοιχτή πληγή. 

Δέν ὑπῆρχε, οὔτε εὐωδία, ἀλλά οὔτε καί δυσάρεστη ὀσμή, παρά μόνον μιά ἀμυδρή μυρωδιά υγρασίας, τοῦ χώματος ἤ τῆς σκουριᾶς. 

Μετά τήν ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, ἀκολούθησε μιά παράξενη σιωπή. 

Στήν συνέχεια, ὅλοι ἄρχισαν νά ἐξετάζουν τά Ἅγια λείψανα καί νά σημειώνουν χαμηλόφωνα τήν κατάσταση στήν ὁποία βρέθηκαν, τά ἄμφια, ὁ σταυρός κ.τ.λ. 

Μέ τήν σειρά, ὅλοι προσκυνησαν τά ἄφθορα λείψανα τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.   

Ἀποφασίσθηκε στήν συνέχεια νά μεταφέρουν τά λείψανα στό νέο, ξύλινο φέρετρο.  

Οἱ κληρικοί, δέν γνώριζαν κατά πόσον τό σῶμα του ἦταν εὔθραυστο. 

Ἔτσι ἔβαλαν ἀπό κάτω του ἕνα σεντόνι καί μετέφεραν τά λείψανα στό νέο φέρετρο ψάλλοντας το "Ὁ Σωτήρ μου, βοηθός καί σκεπαστής μου....Χριστέ ἐπί τῇ πέτρᾳ τῶν ἐντολῶν Σου".  ὅταν τό σῶμα   εἶχε ἤδη μεταφερθεῖ στό νέο φέρετρο οἱ κληρικοί ἄρχισαν νά ἀπομακρύνουν τά λειωμένα ὑφάσματα (καί τό μαξιλάρι) τοῦ φερέτρου. 

Τό σῶμα τοῦ Βλαντίκα, ὅπως τό σήκωσαν στόν ἀέρα φαίνοταν ἐλαφρύ καί ἄκαμπτο καί ὄχι εὔκαμπτο ἤ εὔθραυστο  ὅπως περίμεναν. 

 Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι αὐτοί οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στήν ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, εἶχαν μία ἐμπειρία ὑπερφυοῦς εἰρήνης καί ἐπεκράτησε σιωπή δέους. 

 Κανείς δέν εἶχε καταπλαγεῖ καί κανείς δέν μιλοῦσε. 

 Ἔμοιαζε σάν ὅλα τά προβλήματα νά εἶχαν ἐξαφανισθεῖ.  

Τέτοιας λογῆς ἦταν ἡ χαριτόβρυτη ἐμπειρία τήν ὁποία εἶχαν ὅλοι ὅσοι περιστοίχιζαν τά λείψανα τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.  

Δέν ὑπῆρχε οὔτε βιασύνη οὔτε καί ματαιοδοξία.  

Κανείς δέν ἤθελε νά φύγη ἀπό τά λείψανα. 

 Ἁπλᾶ, ἤθελε νά βρίσκεται κοντά τους, νά προσεύχεται καί νά τά ἀγγίζη.  

Ἀφοῦ οἱ κληρικοί καθάρισαν τά λείψανα ἀπό τά ἀπομεινάρια τῶν ὑφασμάτων τοῦ φερέτρου καί ἀπό τά χώματα τά ὁποῖα εἶχαν ριχτεῖ κατά τήν κηδεία τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, τά τοποθέτησαν καί πάλι μέσα στό ξύλινο φέρετρο.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος καί ἐνῶ διαβάζοταν τό Κοντάκιο τοῦ Μεγάλου Κανόνα "Ψυχή μου ἀνάστα.." σκέπασε τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη μέ ἕναν καινούργιο ἀέρα καί τό σῶμα του μέ ἕνα σάββανο.  

Στήν συνέχεια, ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος ἐνημέρωσε τούς παρόντες γιά τό γεγονός ὅτι ἕνας κληρικός τῆς ἐπισκοπῆς, ὁ ἱερεύς Γιαροσλάβ Belikow, ἔχει ἕναν δίχρονο γυιό πού εἶναι βαρειά ἄρρωστος καί περιμένει νά προσκυνήσει τά λείψανα. 

 Εἰδοποίησαν τόν π. Γιαροσλάβ ὁ ὁποῖος ἔφτασε μετά ἀπό λίγο στό μνῆμα μέ τό νήπιο καί ὁ γυιός του Βσέβελοντ προσκύνησε τά ἄφθορα χέρια τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη. 

Τό ξύλινο φέρετρο μεταφέρθηκε στήν σαρκοφάγο  ἡ ὁποία στό μεταξύ εἶχε καθαρισθεῖ ἀπ;τίς σκουριές.  

Τό φέρετρο σφραγίσθηκε καί καλύφθηκε μέ τόν μανδύα. 

 Ἐπανατοποθετήθηκε στήν θέση του καί τό καπάκι τῆς σαρκοφάγου ἐνῶ οἱ κληρικοί ἔψαλλαν τό τροπάριο εἰς ἱεράρχας "Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε  καί πραότητος..."  

 Στήν συνέχεια ἐψάλη λιτή γιά τούς κεκοιμημένους καί ὅλοι ἀσπάσθηκαν τόν τάφο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη και μυρώθηκαν μέ τό λαδάκι ἀπό τήν κανδήλα πού βρίσκεται στόν τάφο του.  

Στίς 11:15 το βράδυ, ἔφυγαν ὅλοι εὐχαριστῶντας τόν Θεό γιά τό μέγα Του πρός ἡμᾶς ἔλεος, τό ὁποῖο μᾶς ἐξεδήλωσε διά τῶν λειψάνων τοῦ μακαριστού Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη, τῶν ὁποίων οἱ ὑπογραφόμενοι γίναμε μάρτυρες:

                                                  Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος

Ἀρχιεπίσκοπος Λαύρος

Ἐπίσκοπος Κύριλλος

καί ὑπογραφές τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς ἐπιτροπῆς

28η Σεπτεμβρίου (11 Ὀκτωβρίου ν.ἡ), 1993)

(Μετάφραση: Σ. Π. Κουτσούκος-Πάτρα 2004)
................................................................................