Τρίτη 30 Μαΐου 2017

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ για μαθητές της Αιγιάλειας ΣΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ Φυσικής «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ»



(Στη φωτογραφία, ο αριστεύσας -πάει να πει:αυτός που αρίστευσε-
 μαθητής της  Α΄τάξης Λυκείου, Μιχαήλ Καϊπης
του Δημητρίου και της Ελένης )

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΦΥΣΙΚΗΣ «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ»
Τόπος παραγωγής «φωτεινών» μυαλών αποδεικνύεται η Αιγιάλεια, μετρώντας κάθε χρόνο υψηλές επιδόσεις και διακρίσεις μαθητών της στους μαθητικούς διαγωνισμούς. 

Μεγάλη είναι η επιτυχία για φέτος στους πανελλήνιους διαγωνισμούς «Αριστοτέλης» 2017 Φυσικών (Δημοτικού) και Φυσικής (Γυμνασίου, Λυκείου). Είναι χαρακτηριστικό ότι τέσσερις μαθητές από Λύκεια του Αιγίου έλαβαν ιδιαίτερα τιμητικά βραβεία, κάνοντας υπερήφανη την σχολική κοινότητα, τους καθηγητές και τους γονείς τους.
Συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά τους πρωτεύσαντες της Α΄ Λυκείου, πρώτο βραβείο Αριστείας έλαβε ο μαθητής του 2ου Γενικού Λυκείου Αιγίου Μιχαήλ Καΐπης (φωτο) του Δημητρίου και της Ελένης, δεύτερο βραβείο Αριστείας έλαβε ο Λάμπρος Πρίντζιος, του Γεωργίου και της Παναγιώτας από το 2ο ΓΕΛ Αιγίου και τρίτο βραβείο Αριστείας Εύφημος Μνεία, ο Ιωάννης Παπαγεωργίου του Αργυρίου και της Αδαμαντίας, επίσης από το 2ο ΓΕΛ Αιγίου.
Στους πρωτεύσαντες της Β’ Λυκείoυ στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φυσικής “Αριστοτέλης” 2017, η Αιγιάλεια έχει έναν διακριθέντα τον Μιχαηλάγγελο Πιερράτο του Παναγιώτη και της Μελπομένης, μαθητή του 1ου Γενικού Λυκείου Αιγίου, που έλαβε το πρώτο βραβείο Αριστείας.

Περισσότερες από κάθε χρονιά οι συμμετοχές – Πολύ υψηλές οι επιδόσεις

Από την οργανωτική επιτροπή του Διαγωνισμού ανακοινώθηκαν τα ονόματα των 207 πρωτευσάντων της Α’ Λυκείου και των 176 πρωτευσάντων της Β’ Λυκείου, των 162 πρωτευσάντων της α’ φάσης της Γ’ Λυκείου, των 45 συμμετεχόντων στη β’ φάση της Γ’ Λυκείου, καθώς και των πέντε μαθητών που πρώτευσαν στη β’ φάση της Γ’ Λυκείου και συγκροτούν την Ελληνική Ομάδα στη φετινή Διεθνή Ολυμπιάδα Φυσικής 2017. 
Επισημαίνεται ότι οι αριθμοί των πρωτευσάντων μαθητών που ανακοινώνονται είναι οι μεγαλύτεροι των τελευταίων ετών, λόγω του πολύ αυξημένου -πέραν από κάθε προσδοκία και προηγούμενο- αριθμού των συμμετεχόντων μαθητών κάθε τάξης, αλλά και των υψηλών επιδόσεών τους.
 Επίσης, επιβραβεύονται και ενθαρρύνονται περισσότεροι μαθητές. 
Εξ αυτών βραβεύονται -σύμφωνα με το πρότυπο βράβευσης των Διεθνών Ολυμπιάδων Φυσικής- οι μαθητές με 1ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ, 2ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ, 3ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ και ΕΥΦΗΜΟ ΜΝΕΙΑ για κάθε τάξη του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου. 
Στους υπόλοιπους μαθητές που διαγωνίστηκαν απονέμεται έπαινος συμμετοχής.
Επισημαίνεται ότι η συμμετοχή των μαθητών στους Πανελλήνιους Διαγωνισμούς δεν στοχεύει στην όποια συγκυριακή βαθμολογική κατάταξή τους, ούτε οι καλές επιδόσεις είναι αυτοσκοπός. Η συμμετοχή τους στοχεύει στην εξοικείωσή τους με ένα ευρύτερο του σχολείου τους περιβάλλον άμιλλας, με συνθετικές ερωτήσεις αυξημένης κατά κανόνα δυσκολίας, οι οποίες περιλαμβάνουν απαραίτητα και ερωτήσεις πειραματισμού (όπως επιβάλλουν οι διεθνείς πρακτικές της εκπαίδευσης στις Φυσικές Επιστήμες). Γι’ αυτό η Επιστημονική και Οργανωτική Επιτροπή των Διαγωνισμών «Αριστοτέλης» θεωρεί ότι δεν απαιτείται –ή και αντενδείκνυται– ειδική προετοιμασία των μαθητών για τους Διαγωνισμούς.
Οι διακριθέντες μαθητές αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την επιτυχία τους, όπως επίσης και οι καθηγητές τους, καθώς και οι εκπαιδευτικοί τους παρελθόντων ετών, που φρόντισαν να τους θέσουν τις κατάλληλες βάσεις και να τους δώσουν τις σωστές κατευθύνσεις. 
Ειδική μνεία κάνουν τα παιδιά στον Φυσικό Λεωνίδα Ποταμίτη από το 1ο Γυμνάσιο Αιγίου από τον οποίο πήραν πολλές βάσεις, εργάστηκε άοκνα να τους μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του! Είναι δεδομένο ότι όταν μπαίνουν οι σωστές βάσεις για ένα οικοδόμημα, τότε βλέπουμε την ανάπτυξή του…
πηγή: 
http://protionline.gr/2017/05/diakriseis-aigialeia-diagonismos-fysikh/
......................................................................................................................

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Δε φτάνει που τέτοια αποφράδα μέρα χάσαμε την Πόλη, χάσαμε και το Μητσοτάκη!


Αποτέλεσμα εικόνας για Μητσοτάκης
......

........................................
Σε συνέντευξή του,
 το 2012, ο πρώην πρωθυπουργός είχε δηλώσει: 

«Δυστυχώς, η Μαρίκα προηγήθηκε από μένα, 
δεν το περίμενα. 
Περίμενα ότι θα έρθει δεύτερη». 

«Εμένα η μεγάλη επιθυμία τώρα και γι' αυτό παρακαλώ τον Θεό είναι να πεθάνω όρθιος. Δεν φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο και ούτε τον φοβάμαι. 
Είμαι απόλυτα προετοιμασμένος» ανέφερε.

«Άλλωστε είμαι 94 χρόνων. 
Με περιμένει και μένα αυτό το μικρό ταπεινό νεκροταφείο που έχει δεχθεί ήδη τη Μαρίκα, με θαυμάσια θέα. 

Όλα τα πράγματα έχουν το τέλος τους, δεν υπάρχει αμφιβολία γι΄ αυτό. 

Αγαπώ τη ζωή και όσο ζήσω θέλω να είμαι υγιής. 

Αλλά η αρρώστια δεν είναι όνειδος 
κι ούτε είναι εις βάρος κανενός το να είναι ασθενής. 

Προσωπικά, δόξα τω Θεώ, είχα μια μακρά ζωή, δεν μπορώ να παραπονούμαι…», είχε πει.

........πηγή  http://www.pronews.gr/portal/20170529/genika/koinonia/71/apeviose-o-proin-prothypoyrgos-konstantinos-mitsotakis-se-ilikia-99-eton



H Άλωση της Πόλης στα 1453


........................................................................................................

29η Μαΐου, επέτειος της Άλωσης. 

Γιατί την επέτρεψε ο Θεός;


POR8HTHS.jpg

Βασίλειος Π. Κερμενιώτης
1. ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ
29 Μαΐου 1453. Μετά από σκληρή πολιορκία πολλών εβδομάδων, η Πόλη πέφτει στα χέρια των Τούρκων! Ο ήχος των σπαθιών και οι ανατριχιαστικές κραυγές απόγνωσης, πόνου, τρόμου και απελπισίας ακούγονται από όλες τις πλευρές της Βασιλεύουσας:
- Παναγίτσα μου, βόηθα μας!
- Χριστέ μου!
- Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μας εγκατέλειψες;
Οι χριστιανοί αδυνατούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει· νομίζουν ότι βλέπουν ένα κακό όνειρο.

Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, για να ευχαριστήσει τους στρατιώτες του, τούς δίνει την άδεια για τρεις ολόκληρες μέρες να κάνουν ό,τι θέλουν! Φωτιές παντού! Οι χριστιανοί βασανίζονται και κατακρεουργούνται!  Τα καλντερίμια της Κωνσταντινούπολης βάφονται με χριστιανικό αίμα. Οι γυναίκες βιάζονται ομαδικά! Οι Αγαρηνοί δεν σεβάστηκαν ούτε τα ανήλικα κοριτσάκια! Γι’ αυτούς, οι βιασμοί των «απίστων» γυναικών δεν είναι αμαρτία· ούτε και η παιδεραστία! Προβλέπονται όλ’ αυτά στο «ιερό» τους βιβλίο, το «Άγιο και Υπερουράνιο» Κοράνιο, όπως το αποκαλεί ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος!1 Άλλωστε, και ο μεγάλος «προφήτης» τους, ο Μωάμεθ, μεταξύ των συζύγων του είχε και ένα κοριτσάκι εννέα (9) ετών, την Αΐσα!
Ο Πορθητής εορτάζει τη νίκη του με ένα πλούσιο γεύμα που παραθέτει στους αξιωματικούς του. Τη χαρά και τα πανηγύρια, όμως, των κατακτητών, θα τα επισκιάσει ένα αναπάντεχο γεγονός: Την ώρα του γεύματος μία τεράστια ανοιχτή παλάμη εμφανίζεται στον τοίχο και προκαλεί φόβο και αναστάτωση στους συνδαιτυμόνες! Ειδικά τον Μωάμεθ τον λούζει κρύος ιδρώτας! «Τι ήταν αυτό; Μούντζα;» αναρωτιέται. Μία φοβερή σκέψη τριβελίζει το μυαλό του και του προκαλεί πανικό: «Μήπως ο Αλλάχ θέλει να μου δείξει ότι αποδοκιμάζει αυτό που έκανα, που κατέλαβα την πρωτεύουσα των βυζαντινών; Μήπως αυτό ήταν σημάδι της οργής Του απέναντί μου;» Ο νεαρός Σουλτάνος (21 ετών!) δεν ξεχνά ότι η βιολογική του μητέρα ―η οποία πέθανε όταν ήταν μικρός―ήταν χριστιανή· το ίδιο και η μητριά του, την οποία υπεραγαπούσε! Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι από τη στενοχώρια του. Το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, διατάζει να του φέρουν μπροστά του όλους τους ιμάμηδες και τους σοφούς του στρατού του. Αυτοί, όμως, ομολογούν ότι αδυνατούν να εξηγήσουν το όραμα. Τότε, κάποιοι τον πληροφορούν ότι στην Πόλη υπάρχει ένας άγιος μοναχός τον οποίο σέβονται και ευλαβούνται πολύ οι χριστιανοί. Λίγες ώρες αργότερα μπροστά στον φοβερό σουλτάνο στέκεται ένας ταπεινός και ρακένδυτος καλόγερος. Το όνομα του Γεννάδιος. «Δώσε μου καιρό μία εβδομάδα για να προσευχηθώ στο Θεό μου και να σου απαντήσω» αποκρίνεται στον Τούρκο. Έτσι, μία εβδομάδα αργότερα λέει στον Μωάμεθ τα εξής φοβερά λόγια: «Με το όραμα αυτό, βασιλιά μου, ο Θεός σού στέλνει ένα μήνυμα: Ότι Αυτός σου έδωσε την Πόλη. Δεν την πήρες εσύ! Αν υπήρχαν έστω και πέντε αληθινοί χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα την κατακτούσες!»2
Ο νεαρός Σουλτάνος εντυπωσιάστηκε από την απάντηση του μοναχού, αλλά και ανακουφίστηκε. Ηρέμησε ψυχολογικά. «Ζήτησε μου ό,τι θες και θα σου το δώσω» τού υποσχέθηκε, ευχαριστημένος. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Γεννάδιος ζήτησε από τον σουλτάνο να φερθούν οι κατακτητές καλά στους χριστιανούς· να μην τους καταπιέζουν. Λίγο αργότερα, «ψήφῳ κλήρου και λαού» ο Γεννάδιος Σχολάριος θα γίνει ο πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την Άλωση.
2. ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ «ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ» ΤΗΝ ΠΟΛΗ;
        Η αποκάλυψη του Θεού, ότι δηλαδή αν υπήρχαν έστω και πέντε πραγματικοί χριστιανοί στην Πόλη, αυτή δεν θα έπεφτε, είναι παράδοξη. Στη βασιλεύουσα υπήρχαν εκατοντάδες μοναχοί και κληρικοί που προσεύχονταν καθημερινά ζητώντας το έλεος του Θεού. Πώς λοιπόν ο Κύριος λέγει ότι δεν υπήρχαν ούτε πέντε χριστιανοί; Για να δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο 15 χρόνια πίσω, το 1438. Από τότε ο κίνδυνος των Οθωμανών διαγράφονταν απειλητικός στον ορίζοντα.  Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν αδυνατισμένη στρατιωτικά, κυρίως μετά την φοβερή άλωση του 1204 από τους παπικούς σταυροφόρους. Ο τότε αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄, ευελπιστώντας στη βοήθεια του πανίσχυρου τότε Πάπα, ο οποίος είχε μεγάλη επιρροή σε ισχυρούς βασιλείς της Δύσης, έσυρε την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου στην Ιταλία. Εκεί, το 1439, όλοι οι επίσκοποι της Συνόδου (πλην του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού) υπέγραψαν την επαίσχυντη Ένωση με τους παπικούς, στη γνωστή σύνοδο της Φερράρας -Φλωρεντίας. Αυτήν την ψευδοσύνοδο, όμως, την ακύρωσε ο ίδιος ο ευσεβής λαός της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος περίμενε με άγριες διαθέσεις στο λιμάνι την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας. Κόντεψε να πετάξει τους επισκόπους στα νερά του Βοσπόρου που, πανικόβλητοι και μετανιωμένοι ομολογούσαν ότι έσφαλαν και έλεγαν: «αυτό το χέρι που υπέγραψε να κοπεί»!
Δυστυχώς όμως, το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Από τότε ο πιστός λαός της Κωνσταντινούπολης διχάστηκε και διαιρέθηκε σε δύο παρατάξεις: τους «ενωτικούς» και τους «ανθενωτικούς» (Όπως ακριβώς και σήμερα είναι διαιρεμένος στους «φιλοπατριαρχικούς» και τους «αντιοικουμενιστες»). Οι πρώτοι, συμμαχώντας με τους κοσμικούς και άθεους της εποχής εκείνης, καθώς και με την πολιτική εξουσία (όπως και σήμερα οι Οικουμενιστές) προσπαθούσαν να σπείρουν το φόβο στο λαό, υποστηρίζοντας ότι χωρίς τη βοήθεια της Δύσης η πόλη ήταν καταδικασμένη στην καταστροφή. Η δεύτεροι, έχοντας πνευματικό οδηγό τον επίσκοπο Εφέσου, Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, προσπαθούσαν να καθησυχάσουν το λαό τονίζοντάς του ότι μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορούσε να αντιμετωπιστεί η μεγάλη απειλή. Ο Γεννάδιος Σχολάριος ήταν πνευματικό παιδί του Αγίου Μάρκου και μετά το θάνατο του Αγίου ανέλαβε αυτός την πνευματική ενίσχυση του λαού. Έστελνε συνέχεια επιστολές3 στον νέο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο και σε άλλους αξιωματούχους (αλλά και επισκόπους) παρακαλώντας τους να μην συνθηκολογήσουν με τον αντίχριστο Πάπα, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την μεγάλη ανάγκη των προγόνων μας, τούς έστειλε ιταμό τελεσίγραφο. Με κυνικότητα, τούς έγραφε ότι έπρεπε η Κωνσταντινούπολη να αναγνωρίσει, άνευ όρων, τις αποφάσεις της Φλωρεντίας, αν ήθελε να βοηθηθεί από την Δύση. Δυστυχώς, οι απεγνωσμένες εκκλήσεις του Γεννάδιου έπεσαν στο κενό. Επικράτησε ο φόβος, η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός σε πολιτική ηγεσία, κλήρο και λαό.  
 Διαβάζοντας την Αγία Γραφή καταλαβαίνουμε πως ο Θεός δεν ίσταται απαθής θεατής της ανθρώπινης Ιστορίας, αλλά –ως Δίκαιος Κριτής– επεμβαίνει αμείβοντας την αρετή και τιμωρώντας την κακία βασιλέων και λαών. Ο Κύριος, κατά καιρούς, προειδοποιούσε –δια μέσου των Προφητών– τον περιούσιο λαό Του, ότι αν αποστατούσε από την ορθή Πίστη ή τον ηθικό Νόμο, θα επέτρεπε να αιχμαλωτιστεί ο Ισραήλ από βάρβαρους λαούς, όπως και έγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 και 28:49-52, Ιερεμία 5:15-19, Αμώς 6:14, Αββακούμ 1:3-10 και άλλα). Η Γραφή βοά ότι αν απωλεσθεί η συμμαχία του Θεού δεν επαρκούν όλες οι ανθρώπινες διπλωματίες, συμφωνίες, αμυντικοί εξοπλισμοί κ.λ.π. «Ἐάν μή Κύριος φυλάξη πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμοί 127:2).
        Έτσι, παρά το πλήθων των αμαρτιών των προγόνων μας, ο Θεός δεν θα επέτρεπε την άλωση της Πόλης, αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Η πτώση στο θέμα της Πίστεως. Πολλές φορές στο παρελθόν η βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες, αλλά πάντοτε η Παναγία την σκέπαζε και την βοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του. Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»! Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452μόλις πέντε μήνες πριν την Άλωση και δεκατρία έτη μετά την υπογραφή του προδοτικού ενωτικού όρου της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών στο οποίο μνημονεύτηκε ο Πάπας και ο λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος! (ο οποίος είχε τα ίδια «πιστεύω» με τον νυν Πατριάρχη Βαρθολομαίο) Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση». Προτίμησαν οι πρόγονοί μας τη συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από τη συμμαχία του Θεού, γι’ αυτό και «η Πόλις εάλω». Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει: «Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».
3. ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΟΙΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ!
     Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν... Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ' του [=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη»4.
        Αυτός ο λόγος του Αγίου Κοσμά θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε, εξισλάμιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! («Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » Ματθ. 16:26) Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν… ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσομπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα!
Αλήθεια, τι έχουν να μας πουν για όλα αυτά οι πατριαρχικοί και οι υποστηρικτές τους που μας λένε, ξεδιάντροπα, σήμερα, ότι, δήθεν ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή; Τι έχουν να πουν για όλα αυτά;
4. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΓΙΝΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ.
Αν ρίξουμε μία ματιά στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι κάθε φορά που γινόταν μία προδοσία της Πίστεως επακολουθούσε και μία Εθνική Συμφορά:
- Το 1439 υπεγράφη στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας η ένωση Ορθοδοξίας και Παπισμού και στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών. Το 1453 έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης και καταλύθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία!
 - Το 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε την γνωστή αιρετική εγκύκλιο «Προς τας Απανταχού του Χριστού Εκκλησίας» με την οποία αθετούσε –για πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας– το δόγμα της «Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», αναγνωρίζοντας εκκλησιαστική υπόσταση σε όλες τις αιρέσεις. Δυό χρόνια αργότερα έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή!
-  Το 1948 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξελέγη, με τη βοήθεια των Αμερικανών, ένας μασώνος, ο Αθηναγόρας, που εντατικοποίησε τα οικουμενιστικά ανοίγματα. Το 1955, και παρά τη διεθνή αναγνώριση που απέκτησε, έλαβαν χώρα τα θλιβερά γεγονότα της Πόλης, μετά τα οποία 250.000 μέλη της ελληνικής κοινότητας εξωθήθηκαν να εγκαταλείψουν σταδιακά τις εστίες τους!
-  Το 1964 έγινε η άρση των αναθεμάτων με τους αμετανόητους παπικούς. Δέκα χρόνια αργότερα έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
      Επιτέλους τα παθήματα ας μας γίνουν μαθήματα. Ας μετανοήσουμε κι ας αλλάξουμε πνευματική πορεία. Αν ήταν άθεος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, θα δικαιολογούνταν να προτιμά τη συμμαχία ενός αιρεσιάρχη–ηγέτη ενός πανίσχυρου κράτους από τη συμμαχία του Θεού. Μ’ αυτά που κάνει το μόνο που καταφέρνει είναι να συγκεντρώνει, όλο και περισσότερο, την οργή του Θεού πάνω από τον ιστορικό πατριαρχικό θρόνο. Η ανίερη μνημόνευση του αντίχριστου Πάπα, το 1452, που προκάλεσε την οργή του Θεού, δεν ήταν η μόνη. Άλλες δύο φορές ο παναιρετικός Πάπας μνημονεύθηκε ως κανονικός «επίσκοπος» της Εκκλησίας: το 2006 και το 2014 στο Ναό του Αγίου Γεωργίου, στην Κωνσταντινούπολη!5
 Δυστυχώς, στον πνευματικό του κατήφορο, ο Πατριάρχης μας, έχει συμπαρασύρει και τους μητροπολίτες της ελλαδικής Εκκλησίας οι οποίοι αποδέχτηκαν την ψευδοσύνοδο που έγινε πέρυσι στην Κρήτη, η οποία νομιμοποίησε τον Οικουμενισμό και αναγνώρισε ως «Εκκλησίες» όλες τις ετερόδοξος ομολογίες μαζί με τον παπισμό! Για όλες αυτές τις Προδοσίες, ο πιστός λαός είναι στο σκοτάδι· δεν το ενημερώνει κανείς!
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ η φετινή 564η θλιβερή επέτειος της Άλωσης να είναι και η τελευταία. Εύχομαι του χρόνου, στις 29 Μαΐου του 2018, να κυματίζει η ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη και να επαναλειτουργήσει ο Ναός της Αγίας Σοφίας. Αυτά δεν είναι κούφια ευχολόγια. Είναι προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, την οποία επιβεβαίωσε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω τα άγια χώματά μας και την Πόλη των ονείρων μας! Αμήν, γένοιτο!
Πτολεμαΐδα, 29/5/2017

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1.  Από το βίντεο της τιμητικής παρουσίας του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην έδρα της πολυεθνικής εταιρίας Coca-Cola, στις 28/10/2009, στην Ατλάντα των ΗΠΑ. Βλέπε από το λεπτό 32:15 και έπειτα:  https://www.youtube.com/watch?v=b0PSYG30BRY 
2. Αγιορείτη μοναχού Μαξίμου Ιβηρίτη, «Το όραμα του Μωάμεθ Β’ – Ο Γεννάδιος Σχολάριος στον Οικουμενικό Θρόνο» http://artion-news.gr/%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B8%CF%81%CF%8C/ 
3. Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο: «Η άλωση της Πόλης κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο» http://www.impantokratoros.gr/geannadios-sxolarios-alosh.el.aspx 
4. Ιωάννου Μενούνου, Κοσμά Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269- 270.
5. 29/11/2006 Φανάρι, I.N. Αγίου Γεωργίου: Πανηγυρική δοξολογία για την άφιξη του τότε Πάπα Βενέδικτου. Βλέπε από το λεπτό 19:13 και μετά: https://www.youtube.com/watch?v=szTOlcz35eQ  Επίσης, την αντίστοιχη δοξολογία για την άφιξη του Πάπα Φραγκίσκου στις 29/11/2014. Από το λεπτό 18:10 και μετά: https://www.youtube.com/watch?v=W5mG_y-gQGI

πηγή: http://trelogiannis.blogspot.gr/2017/05/29_29.html


Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Απίστευτο! Μας έβαλε τα γυαλιά ο Βλαδίμηρος !



"Θα πετώ...θα πετώ...θα πετώ για να σε βρω!..."



Δεν μπορώ ή δεν θέλω; (επανάληψη)



(επανάληψη από το http://salograia.blogspot.gr/2009/11/blog-post_14.html
Στην πρώτη εκείνη δημοσίευση μίλησα για ένα φίλο άρρωστο. Στην παρούσα
δημοσίευση άλλαξα το φύλο του φίλου και τον έκανα φίλη που χαίρει μέχρι σήμερα άκρας υγείας, γκλόρυ γκλόρυ αλληλούιαααα!
Για ευνόητους λόγους, έκανα την αλλαγή
και όποιος καταλάβει κατάλαβεεε!  )
..........................................................................

Θυμάμαι κάτι παλιούς δασκάλους
-πριν έρθουν αυτοί οι καινούργιοι οι πολυπολιτισμικοί και κουλτουριάρηδες 
που είναι πεσμένοι στα ίδια και χειρότερα πάθη με τους μαθητές τους
-θυμάμαι λέω, κάτι παλιούς δασκάλους, με άψογο ήθος, 
με σιδηρά αυτοπειθαρχία στον προσωπικό τους βίο 
και στη διαχείριση των οικογενειακών τους υποθέσεων, 
που συχνά πυκνά, μἀς έλεγαν τη φράση: 

"Δεν υπάρχει δεν μπορώ! 
Υπάρχει δεν θέλω!". 

Το έλεγαν, το ξανάλεγαν σε κάθε ευκαιρία,
 κανονικό κλύσμα μἀς τό καναν - στα μισόκουφα αυτάκια μου, αντηχεί μέχρι σήμερα! 

- Ποιος, αδαής, ισχυρίστηκε ότι η επανάληψη δεν είναι μήτηρ μαθήσεως;

Μωρέ και μήτηρ μαθήσεως είναι και γιαγιά και προγιαγιά και απ'όλα! 

Λοιπόν, μετά τους δασκάλους, 
παρατήρησα και το λατρεμένο μας Χριστούλη στο Ευαγγέλιο 
που στις πολλές και διάφορες θεραπείες που έκανε- πριν τις κάνει- ρωτούσε: 

- Θέλεις υγιής , γενέσθαι;


-Μα τι ερωτήσεις είναι αυτές , Κύριέ μου;

Ποιος στραβός δεν θέλει το φως του;

Ποιος παράλυτος δεν θέλει να ξαναπερπατήσει;

- Και όμως, και όμως!


Πολλοί στραβοί δε θέλουν το φως τους, 
πολλοί παράλυτοι δε θέλουν να περπατήσουν, 
θα σου έλεγε ένα ψυχαναλυτάκος που γνωρίζω...

-Και διατί παρακαλώ;

-Διότι- θα ξανάλεγε ο ψυχαναλυτάκος
-συχνά από μια δυσάρεστη κατάσταση, το πάσχον υποκείμενο,
 αποκομίζει κάποια δευτερεύοντα ψυχολογικά κέρδη
τα οποία το ακινητοποιούν στη λάθος επιλογή της ασθένειας, το πιστεύεις;

- Ε! Για να το λένε οι ειδικοί το πιστεύω!

-Επομένως;

-Επομένως, πιάσ'το αυγό και κουρεφ' το!

Είναι ζόρικη η κατάσταση.

- Γιατί είναι ζόρικη;

- Εξ αιτίας του στενοτάτου δεσμού ψυχής και σώματος.

Η ψυχή ζωοποιεί με την ενέργειά της, το κάθε μας κύτταρο. 

Από την άλλη μεριά, η χημεία 
που υπάρχει μέσα στην ύλη του κυττάρου, 
επηρεάζει ροπές και στάσεις της ψυχής

Η σχέση υφίσταται απίστευτα ισχυρή, 
πολύ πιο ισχυρή από ό,τι 
ένας απλός άνθρωπος μπορεί να βάζει με το μυαλό του.

- Το θέμα τώρα, ποιο είναι;

Το θέμα είναι ότι οι επιλογές 
υφίστανται σε κάθε περίπτωση πάντοτε δύο:ή μηδέν ή ένα!:


Έτσι προχωρεί ο κοσμικός υπολογιστής του επίγειου βίου μας,
τα γράφαμε και σε παλιότερες αναρτήσεις.

Και υπάρχουν μέσα στο μυστικό -της ψυχής- σύμπαν, 
μόνο δυο θελήματα:

Το θέλημα του Θεού, το πάνσοφο και τέλειο
 και το θέλημα της λάθος επιλογής- Αμαρτίας.

Το θέλημα του Θεού, προστατεύει τη ζωή και την υγεία 
από δω και μέχρι την Αιωνιότητα.

Το θέλημα της Αμαρτίας, καταστρέφει την ψυχή και την υγεία από δω και μέχριτην Αιωνιότητα, βυθίζοντας τον άνθρωπο που θα κάνει τη λάθος επιλογή σε απαραμύθητο σωματικό και ψυχικό πόνο, εκείνο που οι παλιότεροι θεολόγοι ονομάζουν, Αιωνιότητα Κόλασης...

- Ούτως εχόντων των πραγμάτων, τι με συμφέρει να επιλέξω;

Με συμφέρει να επιλέξω το Θέλημα του Θεού, αρκεί να καταλάβω ότι είμαι βλάκας όσο κολλάω στα δευτερεύοντα κέρδη, και δεν επιλέγω τα πρωταρχικά που είναι και μεγαλύτερα...

- Πως θα το καταλάβω ότι είμαι βλάκας, αν κολλάω στα δευτερεύοντα;

-Μέσα από την εμπειρία της ασθένειας του σώματος και του ανυπόφορου ψυχολογικού πόνου που όλο προκύπτει...

Και θυμάμαι τώρα, μια  φίλη που ήθελε να εκδικηθεί άγρια, 
πρόσωπα τα οποία την αδίκησαν κατά τη γνώμη της  και τήν πλήγωσαν. 

Είναι σχεδόν αντανακλαστική κίνηση, 
η κίνηση της εκδίκησης για την πεπτωκυία ανθρώπινη φύση- καλά το γνωρίζεις.

Όμως, ο νόμος του Θεού- ως σοφότερος- από αυτή την επιλογή, επιζητεί να μας αποτρέψει, επειδή, δεν γίνεται να πληγώσουμε τον άλλον, χωρίς παράλληλα να πληγώνουμε και τη δική μας ψυχοσωματική υπόσταση.

Η φίλη  μου αυτό δεν το καταλάβαινε.

Επιζητούσε- θυμωμένη  επί μακρόν- την εκδίκηση.

Όταν διατύπωνα τη σκέψη 
ότι θα ήταν ωφελιμότερο να συγχωρήσει τους αδικούντας, οργισμένη, μου φώναζε:

-Δεν ΜΠΟΡΩ! Το καταλαβαίνεις; 
ΔΕΝ μπορώ!
Μου κουρέλιασαν την αξιοπρέπεια! 
Με πρόδωσαν! 
Θέλω να πάω και να τους κατεβάσω - σαν λιοντάρι- τις σάρκες κάτω!
Τότε μονάχα θα ησυχάσω! 
Όταν λάβουν και αυτοί τον πόνο που μου έδωσαν.

Μη μου ξαναπείς να συγχωρήσω. 
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!
Και δεν θέλω!

Αυτός ο αληθινός διάλογος, 
διαμειβόταν μεταξύ μας, κάπου δυο χρόνια.

Και μετά τι συνέβη;

Μετά ήρθε στο σώμα της  φίλης  μου, ένας τρομακτικός επισκέπτης.

Ενας καρκίνος!

Και τότε, η  φίλη- ενώ περίμενα να τρελαθεί, 
να τρέξει στον ψυχίατρο για τα αντικαταθλιπτικά του-πώς αντέδρασε;



Ξαφνικά, ηρέμησε απολύτως!

Σου φαίνεται απίστευτο;

Και μένα το ίδιο!

Και όμως, το είδα να συμβαίνει, αγαπημένο μου!

Η  φίλη μου, είναι ευφυής. 
Διαβασμένη.
Γνωρίζει ότι ο καρκίνος αποτελεί ψυχοσωματική νόσο 
που σε ένα μεγάλο της βαθμό, προκύπτει από αρνητικά συναισθήματα. 
Για να βοηθήσει, λοιπόν, στο έργο της ελπιζόμενης θεραπείας της, αποφάσισε να ανοίξει την αποθήκη της καρδιάς του, και να πετάξει στα σκουπίδια, όλα τα αρνητικά -δικαιολογημένα, με την τρέχουσα λογική του-συναισθήματα.

Ξαφνικά, και μέσα σε ελάχιστες μέρες, 
συγχώρησε εκ βάθους ψυχής, τους αναίσθητους οφειλέτες της.

Αναπλαισίωσε όλα της  τα παράπονα του παρελθόντος 
και σχεδόν τα εκμηδένισε μέσα στο καινούργιο τους πλαίσιο...


Για μένα, αυτή της  η ταχύτατη, ανέλπιστη, αντίδραση
υπήρξε Η έκπληξη του βίου μου!

Για τα πρόσωπα που μέχρι πριν λίγο, 
έλεγε ότι θα τα κατασπαράξει άμα τα βρει μπροστά της, 
ξαφνικά, μαλάκωσε και αναφώνησε:

-Έλα μωρέ! Και τι έκανε ο έρμος! 
Κάτι βλακείες ναρκισσιστικές έκανε,
νομίζοντας και αυτός οτι είναι σπουδαίος, 
ενώ είναι για λύπηση! 

Μακάρι να τον φωτίσει ο Θεός να δει τα λάθη του!

Αυτά είπε, και δεν ασχολήθηκε 
με τα πρόσωπα που την θύμωναν, πλέον!

Έκτοτε, συνεχίζει τη ζωή της, η φίλη μου, 
σαν να μην υπάρχει η ασθένεια, για την οποία βεβαίως 
πράττει τα δέοντα από ιατρική άποψη, 
αναθέτοντας τα πάντα στου Θεού το Θέλημα,
στο οποίο επιτέλους και παραδόθηκε.

Με τη δύναμη που δωρίζει η Πίστη και η Ορθόδοξη Εκκλησία
 αντιμετωπίζει την απειλή του καρκίνου ηρωικά, από το 2009
 ψύχραιμα και, μέχρι στιγμής- νικηφόρα.

Και πες μου εσύ, αναγνώστη αυτής της σελίδας, 
μετά από αυτό το μικρό αληθινό σκηνικό που σου περίγραψα, 
ο άνθρωπος δεν μπορεί ή δε θέλει 
να μεταβάλει τη συναισθηματική του κατάσταση
προς μια θετικότερη κατεύθυνση;

Η ίδια κατέληξα στο συμπέρασμα 
πώς-αλίμονο-δεν το θέλει!

Ευανθία η Σαλογραία

Διάλογοι μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και άλλων ομολογιών

Και το ανόητο τού αιτήματος ένωσης τών Εκκλησιών!

 π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Η απομάκρυνση μερικών αιρετικών ομάδων από την Εκκλησία δημιούργησε διάφορα προβλήματα και επιδιώκεται η επαναφορά τους που ονομάζεται "ένωση των Εκκλησιών". Γίνονται διάλογοι για να βρεθούν εκείνα που χωρίζουν ή εκείνα που ενώνουν, εξετάζονται τα κοινά σημεία ή οι διαφορές. Διάλογοι μπορεί να γίνουν, αλλά πρέπει να γίνονται με σωστό τρόπο.

«Μέσα σε αυτά τα πλαίσια καλός είναι ο διάλογος μεταξύ των "Εκκλησιών", καθόλου δεν βλάπτει και μάλιστα θα κάνει καλό και σε μας και στους άλλους Χριστιανούς. Σε μας, διότι θα μας αναγκάση να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά και πιο επιστημονικά και πιο ιστορικά, και τους άλλους θα ωφελήση πάρα πολύ, διότι μέχρι στιγμής και οι Προτεστάντες και οι Παπικοί έχουν μίαν καταπληκτική άγνοια της Ορθοδόξου παραδόσεως.

Λοιπόν, ο διάλογος πρέπει να γίνει προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αλλά νομίζω, ότι ο διάλογος με τις θετικές επιστήμες προέχει, διότι, αυτός ο διάλογος με τις θετικές επιστήμες θα επηρεάσει πάρα πολύ και τον διάλογο με τους άλλους Χριστιανούς Προτεστάντες και Παπικούς και Μονοφυσίτες».

Ο διάλογος μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και άλλων ομολογιών μπορεί να εντοπίσει τις διαφορές, αλλά δεν μπορεί να γίνει ένωση, αν οι αιρετικοί δεν διορθωθούν. Και αυτό γιατί έχουν διαφορετικές προϋποθέσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει ένωση Ορθοδόξων και αιρετικών, όπως δεν μπορεί να υπάρξει ένωση μεταξύ επιστημόνων αστρονόμων και στοχαστών αστρολόγων.

«Η παλιά αστρονομία λεγόταν αστρολογία, και εδώ υπάρχει μια σαφής διάκριση μεταξύ αστρονομίας και αστρολογίας. Η αστρονομία είναι μία επιστήμη που βασίζεται μόνον στην εμπειρία, μόνον στην παρατηρητικότητα. Αντίθετα η αστρολογία βασίζεται και στην παρατήρηση αλλά και στον στοχασμό. Στον τομέα της παρατηρήσεως δεν ήταν επαρκής, διότι χρησιμοποιούσε το γυμνό μάτι και δεν είχε υπ' όψη την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει ή να κατασκευάσει επιστημονικά όργανα για να υποβοηθήσουν αυτά τα επιστημονικά όργανα να κάνουν τα μάτια του ανθρώπου και την παρατηρητική του ικανότητα ισχυρότερη ώστε να βλέπει με πιο πολλή ακρίβεια την πραγματικότητα.

Ο αστρονόμος χρησιμοποιεί τα μάτια, τις αισθήσεις του, αλλά ενισχυμένα από όργανα τα οποία ο ίδιος ο άνθρωπος ευρήκε. Η αστρολογία όμως κάνει ένα βήμα πιο πέρα από την παρατήρηση και με τον στοχασμό και μέσω των δεισιδαιμονιών πιστεύει ότι με την αστρολογία μπορεί και να θρησκεύει και να προφητεύει και να λατρεύει και να εξηγεί διάφορα φαινόμενα και να προφητεύει ακόμα και το μέλλον κ.ο.κ.

Οπότε. Η αστρολογία ξεφεύγει πλέον από τα όρια της ελεγχόμενης επιστήμης, βάσει της εμπειρίας και των πειραμάτων, και βαίνει εδώ και κει και κατ’ αυτόν τον τρόπο ταυτίζεται πλέον η αστρολογία με την δεισιδαιμονία. 

Φαντασθείτε τώρα να καλούμεθα με συνεχή παράπονα των πολιτικών, σε μία προσπάθεια για το καλό της κοινωνίας, να βρεθεί κάποιος τρόπος να ενωθεί η αστρολογία με την αστρονομία και να μη μαλώνουν μεταξύ τους πλέον οι αστρολόγοι και οι αστρονόμοι, δηλαδή, και να έχουμε την επιταγή και την πίεση της σημερινής κοινωνίας να ενωθούνε οι αστρολόγοι και οι αστρονόμοι και να μην έχουμε δύο ενώσεις διαφορετικές, να υποταχθούνε σε μία παγκόσμια ένωση.

Ας υποθέσουμε ότι υπήρχαν δύο-τρεις "associations", δηλαδή ενώσεις αστρολόγων και μία ένωση αστρονόμων. Θα ήταν δυνατόν σήμερα ο σοβαρός κόσμος που άρχεται και άρχει μέσα στον κόσμο, θα υπήρχε ποτέ καμιά σοβαρή προσπάθεια να παραγγέλλουν οι ιθύνοντες, οι πολιτικοί αρχηγοί και όλοι, δηλαδή, να γίνει μια προσπάθεια η αστρολογία να ενωθεί με την αστρονομία; Και να γίνουν μία επιστήμη και με ενιαίους επιστήμονες και μια ενιαία διοίκηση; Γίνεται αυτό το πράγμα, δηλαδή; Ρωτώ δηλαδή. Δεν θα προκαλούσε τον γέλωτα όλου του κόσμου εάν κανείς πρότεινε ποτέ ένα τέτοιο πράγμα. Ρωτάω. Εσείς τι νομίζετε, δηλαδή, Θα ήταν αστείο δηλαδή, αστείο δεν θα ήταν. Και βέβαια θα ήταν αστείο».

«Πάντως, στην αστρονομία και αστρολογία ουδέποτε θα εφαντάζετο κανείς την ιδέα σήμερα ότι πρέπει να υπάρχει μια οικουμενική κίνηση για την ενότητα των αστρονόμων και των αστρολόγων».

Αυτό μπορούμε να το δούμε και στην διαφορά μεταξύ ιατρικής και μαγείας.

«Το ίδιο νομίζω θα συνέβαινε και στην ιατρική επιστήμη. Δηλαδή, θα μπορούσαμε να φαντασθούμε ποτέ καμιά πρόταση να ενωθεί η μοντέρνα ιατρική επιστήμη, που απαιτεί εκπαίδευση μέσα στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου, το οποίο Πανεπιστήμιο να είναι ανεγνωρισμένο από τα Πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής του δυτικού κόσμου και ίσως και της Ρωσίας, διότι και εκεί υπάρχει σπουδαία ιατρική επιστήμη, με την αστρολογία-μαγεία;

Είναι δυνατόν να παρατηρήσει κανείς την ανάγκη αναγνωρίσεως των ιατρικών σχολών από αυτές τις ιατρικές σχολές της Ευρώπης, της Ρωσίας και της Αμερικής και να ζητήσει η ιατρική  σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αναγνώριση από τους γιατρούς αυτών των πρακτόρων του Βούδα, δηλαδή, αυτοί που κάνουν στην Αμερική Βουδισμό σε διάφορα μέρη ή τους μάγους της Αφρικής ή τους γιατρούς μάγους κ,ο.κ., οι οποίοι όταν αρρωσταίνει κανείς κάνουν κάτι μαγικά ποτά και μπορεί και να σου στήσει και κανένα τσάμικο κιόλας, δηλαδή, και να χορέψει για να φύγουν τα πονηρά πνεύματα.

Λοιπόν, θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί κανείς να γίνει μια ένωση γιατρών, που έχουν τελειώσει ευρωπαϊκού τύπου Πανεπιστήμιο, και με γιατρούς που δεν έχουν τελειώσει ούτε το γυμνάσιο, αλλά έχουν αποκτήσει την ιατρική τους επιστήμη από κάποιο σύστημα μαγείας; Και να πιστεύατε ότι αυτοί μέσω της μαγείας θεραπεύουν αρρώστους;».

Τα δύο αυτά παραδείγματα της μη δυνατότητος ενώσεως μεταξύ αστρονόμων και αστρολόγων και μεταξύ ιατρών και μάγων, δείχνουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένωση μεταξύ Ορθοδόξων, που γνωρίζουν τον αληθινό τρόπο θεραπείας του ανθρώπου και των ετεροδόξων, που δεν γνωρίζουν και δεν μπορούν να θεραπεύσουν τον άνθρωπο.

«Πάντως, θα ήταν αδιανόητο να καλέσει η πολιτική ηγεσία η οποιαδήποτε ηγεσία, τους γιατρούς να κάνουν έναν σύλλογο μαζί με τους μάγους ιατρούς που δεν έχουν τελειώσει ιατρική σχολή πανεπιστημίου ευρωπαϊκού τύπου. Είναι έτσι ή δεν είναι έτσι;

Μήπως και στην θρησκεία υπάρχει ένα τέτοιο κριτήριο, δηλαδή, εάν υπάρχει μια θρησκεία η μία μορφή Χριστιανισμού που έχει κάποια ομοιότητα στην επιστημονική του μέθοδο με την αστρονομία και υπάρχει μία άλλη Χριστιανική ομάδα η οποία στην μέθοδό της δεν έχει τίποτα που να μοιάζει με την αστρονομία, αλλά πολύ περισσότερο μοιάζει με την αστρολογία, θα ήταν σοβαρό να λέμε ότι αυτές οι δύο ομάδες Χριστιανών πρέπει να παρατήσουν τις διαφορές τους και να ενωθούν χάρις στην ανάγκη περί ενώσεως των Χριστιανών; Για ποιο λόγο να ενωθούν, δηλαδή, οι θεολόγοι άστρο νόμοι με τους θεολόγους αστρολόγους;». 

Μια τέτοια «ένωση» δεν μπορεί να ευσταθήσει, γιατί έχουν διαφορετική μεθοδολογία και σκοπό.

«Πρώτα πρώτα, εξ απόψεως επιστημονικής ακριβείας, δεν επιτρέπεται ποτέ να ανακατεύονται και να γίνουν ένα, μία επιστημονική μέθοδος αστρονομίας με μία επιστημονική μέθοδο αστρολογίας. Από επιστημονικής απόψεως αυτό το πράγμα δεν στέκεται. Από το άλλο μέρος είναι ακόμη χειρότερο στην επιστήμη της ιατρικής, εάν μία μέθοδος θεραπεύει και η άλλη μέθοδος δεν θεραπεύει, αλλά όχι μόνον δεν θεραπεύει, αλλά και προκαλεί και μεγάλη ζημία στην υγεία.

Πώς θα ενωθούν σε μία αυτές οι δύο θεολογικές ή ιατρικές μέθοδοι; Μπορούν να ενωθούν σε μία; Δηλαδή, η μία μέθοδος σε περιπτώσεις πλειοψηφίας επιτυγχάνει στις εγχειρήσεις, κάνει εγχείρηση, επεμβάσεις κ.ο.κ., και επιτυγχάνει, δίνει φάρμακα και έχει μεγάλη ποσότητα από επιτυχία κ ο κ. και, ας υποθέσουμε, ότι έχει 85% επιτυχία στην θεραπεία των αρρώστων. Η άλλη μέθοδος έχει 10% επιτυχίες, οι οποίες 10% επιτυχίες μπορούν να εξηγηθούν ως οφειλόμενες σε φυσιολογικές εξελίξεις του ανθρώπου και φυσιολογική θεραπεία και όχι θεραπεία από τους μάγους ιατρούς, δηλαδή. Αυτοί οι δύο μπορούν να συγχωνευθούν; Αυτό είναι το ερώτημα, ναι ή όχι;

Μήπως και στην θεολογία υπάρχει και κάτι ανάλογο; Γι' αυτό και ήδη θίξαμε το θέμα εν ολίγοις, για να κάνουμε μια σύγκριση ορισμένων προϋποθέσεων της Χριστιανικής θεολογίας, οι οποίες προϋποθέσεις μπορεί να τις έχει κανείς από μίαν απλή περιγραφή της πραγματικότητας της πατερικής θεολογίας εν συγκρίσει με την θεολογία των Προτεσταντών, των Παπικών και των Μονοφυσιτών, για να ει τι είναι τα δεδομένα, τι είναι η ανάλυση εξ απόψεως πτώσεως του ανθρώπου και τι είναι η θεραπεία που προσφέρει η κάθε μία από τις ομάδες αυτές των Χριστιανών».

Όλα αυτά θίγονται εδώ, διότι διαφέρει σαφώς η πατερική θεολογία από την δυτική θεολογία, σχολαστική και προτεσταντική. Η ιατρική ερμηνεία του θέματος αυτού μας βοηθά να δούμε και την νοοτροπία των αιρετικών, αλλά και τον τρόπο που επιδιώκεται η ένωση. Η ένωση θα γίνει μόνον εάν αποκτηθούν πραγματικά πνευματικά κριτήρια.

«Οπότε, όπως δεν είναι δυνατόν να γίνει ποτέ ένωση μεταξύ κάποιου Συλλόγου κομπογιαννιτών γιατρών και του Ιατρικού Συλλόγου, έτσι δεν είναι δυνατόν να γίνει ένωση μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών. Ένας πραγματικός γιατρός δεν είναι εκείνος που απλώς διαβάζει πολλά ιατρικά βιβλία, αλλά εκείνος που έχει μεν αποφοιτήσει από την ιατρική σχολή ενός Πανεπιστημίου, συγχρόνως όμως έχει μαθητεύσει για ένα χρονικό διάστημα κοντά σε έναν πεπειραμένο καθηγητή αποδεδειγμένης ικανότητος να θεραπεύει αρρώστους».

Είναι όμως γνωστόν ότι στον δυτικό Χριστιανισμό χρησιμοποιήθηκε η λογική, ο στοχασμός, προκειμένου να ομιλήσουν για τον Θεό, καταργήθηκαν τα στάδια της πνευματικής τελειώσεως, που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση, χάθηκε ο ησυχαστικός τρόπος ζωής. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι απλώς να εντοπισθούν οι διαφορές και οι ετεροδιδασκαλίες, αλλά να επανέλθει αυτός ο ησυχαστικός-θεραπευτικός τρόπος ζωής. Διότι, δεν πρόκειται για διαφορά στην ορολογία, αλλά στον τρόπο της θεραπείας.

«Γι' αυτό θέτω θέμα ερμηνευτικών κλειδιών, καθαρά επιστημονικά δηλαδή, όχι αφοσίωση ή κάποια παράδοση. Αυτό δεν είναι θέμα κάποιας παραδόσεως, είναι θέμα θεραπείας, είναι θεραπευτικό το θέμα. Μιλάμε εξ επόψεως ιατρικής επιστήμης, όχι θεολογικής».

Όταν υπάρχουν πολλοί ιατροί, που ισχυρίζονται ότι ο καθένας από αυτούς γνωρίζει το φάρμακο της θεραπείας του καρκίνου, είναι επόμενο ότι πρέπει να ερευνήσουμε ποιος από αυτούς μπορεί να θεραπεύσει.

Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορούμε να δούμε την λεγάμενη Οικουμενική κίνηση.

«Πού είναι η θεραπεία; Υπάρχει θεραπεία η όχι; Λοιπόν, έρχεται ένας γιατρός και λέει: "βρήκα τρόπο να θεραπεύσω τον καρκίνο". Και έρχεται και ένας άλλος και ισχυρίζεται και αυτός: "βρήκα τρόπο να θεραπεύσω τον καρκίνο". Βρέθηκε και ένας  άλλος τρίτος και λέει: "βρήκα τρόπο να θεραπεύσω τον καρκίνο". Λοιπόν, αφού έχουμε τρεις ισχυρισμούς περί θεραπείας του καρκίνου, λέμε, εντάξει, ας δοκιμάσουμε και τα τρία, να δούμε ποιος θεραπεύει τον καρκίνο.

Λοιπόν, ο Αγγλικανός γιατρός ισχυρίζεται: "εγώ πιστεύω ότι και οι τρεις θεραπεύουν τον καρκίνο". Έρχεται ο Παπικός και λέγει: "τον καρκίνο αυτόν τον θεραπεύουν μόνον όσοι δέχονται το αλάθητο του Πάπα της Ρώμης, μόνον αυτοί θεραπεύουν αυτόν τον καρκίνο, μόνο αυτοί οι γιατροί", Μετά έρχεται ο άλλος και λέει: "μόνον ο Προτεστάντης ο γιατρός είναι ικανός να θεραπεύσει τον καρκίνο". Μετά υπάρχει και ένας Ορθόδοξος ο οποίος λέει: "μόνον ο Ορθόδοξος γιατρός θεραπεύει τον καρκίνο".

Λοιπόν, θα καθίσουμε να δούμε ποιοι απ' όλους τους γιατρούς αυτούς θεραπεύουν τον καρκίνο, και εάν μπορούμε να εξακριβώσουμε ότι όλοι θεραπεύουν τον καρκίνο, τότε ας βάλουμε μπρος στην Οικουμενική κίνηση, και οποίος θέλει να φωνάζει, και να τους βάλουμε μέσα σε ένα τσουβάλι όλους μαζί τους Χριστιανούς, να δούμε αν από το τσουβάλι αυτό μπορεί να βγει μια ενωμένη Χριστιανοσύνη».

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να εξετάζουμε ποιος πραγματικά θεραπεύει τον άνθρωπο, ποιος μπορεί να οδηγήσει τον Χριστιανό στην θέωση, στην κοινωνία με τον Θεό. Οι Λατίνοι έφθασαν στο σημείο να θεωρήσουν τον Πάπα αλάθητο ως θεσμό και κατήργησαν την μέθοδο που οδηγεί τον άνθρωπο στην απλανή θεολογία. Πώς μπορεί τότε να έχει το αλάθητο; Απλανής είναι αυτός που φθάνει στην θέωση.

«Γι' αυτόν τον λόγο έλεγα στους Λατίνους ότι εγώ δεν θα είχα αντίρρηση να δεχθώ το "αλάθητο" του Πάπα, εφ' όσον εξακρίβωνα ότι ο Πάπας βρίσκεται σε κατάσταση Θεώσεως. Οπότε, ό,τι να πει, θα ήταν απλανές. Όταν όμως ο Πάπας δεν ξέρει καν τι είναι η θεωρία και δεν ξέρει τι είναι η πράξη και δεν ξέρει τι είναι η νοερά προσευχή και δεν έχει ούτε την πράξη ούτε την γνώση περί της υπάρξεώς της, πώς να δεχθώ τον Πάπα ως αλάθητο;

Καλά, τον Απόστολο Πέτρο τον δέχομαι ως αλάθητο, διότι και στην Μεταμόρφωση ήταν και στην Πεντηκοστή ήταν. Αλλά ο Πάπας της Ρώμης, εφ' όσον δεν έχω τεκμήρια ότι μετέχει της εμπειρίας της Θεώσεως και ότι είναι θεούμενος, πώς θα δεχθώ αυτομάτως, από μια χειροτονία, ότι είναι αλάθητος; Αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Επιστημονικά δεν στέκεται, εξ επόψεως ψυχιατρικής. Γι' αυτό, ένας που πιστεύει στο αλάθητο του Πάπα, μάλλον τρελλοκομείο πρέπει να θέλει. Δεν μπορεί να είναι νορμάλ ένας τέτοιος άνθρωπος.

Γι' αυτό, από Ορθοδόξου απόψεως πρέπει να δει το θέμα, όχι συνθηματολογικά, διότι εδώ στην Ελλάδα υπάρχει πολύ σύνθημα επάνω στο θέμα του αλαθήτου του καημένου του Πάπα. Ένας ακαδημαϊκός άνθρωπος δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτε. Πρέπει όμως να ερευνηθεί τι είναι το κριτήριο του αλαθήτου, τι είναι το απλανές, κ,ο.κ. Διότι, υπάρχει στην παράδοση την δική μας το απλανές. Αλλά σε ποιούς υπάρχει αυτό το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων που τους κάνει θεολόγους, ώστε να μη κάνουν λάθη όταν θεολογούν περί των ενεργειών των δαιμόνων και των ενεργειών των κτισμάτων;».

Οι Λατίνοι στηρίζονται στην αυθεντία του Πάπα.

«Σε μια συζήτησή μου μ’ έναν Παπικό, τον ρώτησα:

Μα εσείς θέλετε πραγματικά την ένωση;

Μου απάντησε:

Ναι, πραγματικά την θέλουμε.

Να σας δώσω ένα σχέδιο για την ένωση, του είπα, και η ένωση θα γίνει αμέσως.

Για να γίνει η ένωση μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων επί παπικού θεμελίου, είστε υποχρεωμένοι να πείσετε τον κάθε Ορθόδοξο χωριστά. Υπάρχουν διακόσια εκατομμύρια Ορθόδοξοι, φαντασθείτε πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να πείσετε τον καθένα. Ενώ από δική σας απόψεως, ένας μόνο πρέπει να πεισθεί να αλλάξει: ο Πάπας. Σε μάς πρέπει ν’ αλλάξουν διακόσια εκατομμύρια. Άντε, λοιπόν, να πείσετε τον ένα, τον Πάπα, και η ένωση θα γίνει αμέσως».

Γενικά, αίρεση είναι η απόκλιση από την διδασκαλία των Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων, η απόκλιση από τις αποφάσεις των Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων, άλλα και η διαφοροποίηση από τις προϋποθέσεις του Ορθοδόξου δόγματος που είναι ο Ιερός ησυχασμός, οι βαθμοί της πνευματικής τελειώσεως, ήτοι κάθαρση, φωτισμός, θέωση, η πράξη και θεωρία.

Πηγή"Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄.  Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.

πηγήhttp://trelogiannis.blogspot.gr/2017/05/blog-post_548.html